What do you think?
Rate this book
Das Toten Schiff; die Geschichte eines amerikanischen Seemans.
Der Seemann Gerard Gale verpasst in den Kneipen Antwerpens sein Schiff, wird mittelund staatenlos durch Europa gejagt und heuert schließlich in Barcelona auf dem Totenschiff ›Yorrikke‹ an – einem jener schwimmenden Särge, die mit Fracht und Mannschaft zum Untergang bestimmt sind, um dem Besitzer die Versicherungsprämie einzubringen.
355 pages, Hardcover
First published January 1, 1926
136 people are currently reading
3443 people want to read
About the author
B. Traven
115 books253 followersB. Traven was the pen name of a German novelist, whose real name, nationality, date and place of birth and details of biography are all subject to dispute. A rare certainty is that B. Traven lived much of his life in Mexico, where the majority of his fiction is also set—including his best-known work, The Treasure of the Sierra Madre (1927), which was adapted as the Academy Award nominated film of the same name in 1948.
Virtually every detail of Traven's life has been disputed and hotly debated. There were many hypotheses on the true identity of B. Traven, some of them wildly fantastic. Most agree, that Traven was Ret Marut, a German stage actor and anarchist, who supposedly left Europe for Mexico around 1924. There are also reasons to believe that Marut/Traven's real name was Otto Feige and that he was born in Schwiebus in Brandenburg, modern day Świebodzin in Poland. B. Traven in Mexico is also connected with Berick Traven Torsvan and Hal Croves, both of whom appeared and acted in different periods of the writer's life. Both, however, denied being Traven and claimed that they were his literary agents only, representing him in contacts with his publishers.
B. Traven is the author of twelve novels, one book of reportage and several short stories, in which the sensational and adventure subjects combine with a critical attitude towards capitalism, betraying the socialist and even anarchist sympathies of the writer. B. Traven's best known works include the novels The Death Ship from 1926 and The Treasure of the Sierra Madre from 1927, in 1948 filmed by John Huston, and the so-called Jungle Novels, also known as the Caoba cyclus (from the Spanish word caoba, meaning mahogany), a group of six novels (including The Carreta, Government), published in the years 1930-1939, set among Mexican Indians just before and during the Mexican Revolution in the early 20th century. B. Traven's novels and short stories became very popular as early as the interwar period and retained this popularity after the war; they were also translated into many languages. Most of B. Traven's books were published in German first and their English editions appeared later; nevertheless the author always claimed that the English versions were the original ones and that the German versions were only their translations. This claim is not taken seriously.
Virtually every detail of Traven's life has been disputed and hotly debated. There were many hypotheses on the true identity of B. Traven, some of them wildly fantastic. Most agree, that Traven was Ret Marut, a German stage actor and anarchist, who supposedly left Europe for Mexico around 1924. There are also reasons to believe that Marut/Traven's real name was Otto Feige and that he was born in Schwiebus in Brandenburg, modern day Świebodzin in Poland. B. Traven in Mexico is also connected with Berick Traven Torsvan and Hal Croves, both of whom appeared and acted in different periods of the writer's life. Both, however, denied being Traven and claimed that they were his literary agents only, representing him in contacts with his publishers.
B. Traven is the author of twelve novels, one book of reportage and several short stories, in which the sensational and adventure subjects combine with a critical attitude towards capitalism, betraying the socialist and even anarchist sympathies of the writer. B. Traven's best known works include the novels The Death Ship from 1926 and The Treasure of the Sierra Madre from 1927, in 1948 filmed by John Huston, and the so-called Jungle Novels, also known as the Caoba cyclus (from the Spanish word caoba, meaning mahogany), a group of six novels (including The Carreta, Government), published in the years 1930-1939, set among Mexican Indians just before and during the Mexican Revolution in the early 20th century. B. Traven's novels and short stories became very popular as early as the interwar period and retained this popularity after the war; they were also translated into many languages. Most of B. Traven's books were published in German first and their English editions appeared later; nevertheless the author always claimed that the English versions were the original ones and that the German versions were only their translations. This claim is not taken seriously.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 255 reviews
July 22, 2021
تنقلك هذه الرواية إلى عرض البحر ،لكن بالتأكيد ليس من خلال سفينة ملكية مرفهة من تلك السفن التي تخطر على بالك بجمالها وعظمتها ولا رحلة سياحية باذخة ، لا يا سيدي هنا سفينة الموت، نعم تستحق هذا اللقب، وربما تغير رأيك لو ألقيت نظرة في داخله ورحت تجوب في مهاجعها القذرة وتتناول طعامها النئ وتعمل في نقل الفحم داخل افران محركاتها لـ ستة عشرة ساعة في اليوم ،لا بأس في ذلك الآن يمكنك أن تطلق عليه الجحيم أو شئ آخر، مسموح لكن أن تشتم، أن تلعن القبطان والسفينة وأن تشتم نفسك أيضاً ، أن تصرخ، لا بأس ولكن لا تحلم بالخروج من على ظهرها، وحتى وإن حاولت الهرب فستعود مرغماً لأنك بلا هوية وبلا أوراق رسمية وبلا قيمة، لم يعد لك وطن ولا أحد يعترف بك كأنسان، لأنك لا تحمل أوراقاً رسمية مختومة من الدولة تثبت أنك كائن بشري في هذا الوجود..
قبل أن تبدأ مأساة صديقنا التعيسة وقبل أن تبدأ رحلته المشؤومة على ظهر اليوركه (سفينة الموت) كان صديقنا مواطناً صالحاً يملك أوراقاً رسمية ويتمتع بحقوق المواطن السعيد!! ويعمل على ظهر إحدى السفن المحترمة، في يوم من الأيام ولتعاسة حظه غادرته السفينة وظل بلا أوراق رسمية ولا هوية تثبت أصله وفصله، ظل هائماً في تلك المدينة الغريبة شريداً مطروداً ومحكوماً عليه بالمطاردة الأبدية، لأنه لا يحمل ختم الدولة فأصبح نكرة لعينة وكأنما محي أسمه من خارطة الوجود الإنساني...
هذا الملحمة الإنسانية التي بدأت بصورة هزلية تعري القيم الإنسانية المزيفة وتظهر مدى هشاشة الحرية الإنسانية المزعومة إزاء مايدعى بهيبة الدولة وسيادتها، حدود وحواجز وقوانين توضع لقتل الحرية داخل الإنسان ولتمزيق التقارب والتعارف بين بني الإنسان، حيث لا تملك ورقة رسمية من الدولة فأنت نكرة لا يعترف بك أحد ولا تملك أبسط حقوقك وترمى في أحضان المهالك وربما القتل فقط لأنك لا تملك تلك الأوراق التافهة التي جعلتها الدولة أغلى من الإنسان نفسه.. هذه الرواية حقاً صرخة في وجه العالم والقيم المعاصرة وكيف أنها إستعبدت الإنسان بطرق جديدة وأكثر خبثاً من عبودية الأزمان القديمة..
الرواية لا تحمل الوجه السياسي فحسب بل هي أيضاً رحلة في معاناة العمال على ظهر سفن الموت كما كانت تسمى في القرن التاسع عشر وبداية القرن العشرين وتظهر جانب من حياتهم ومعاناتهم برواية ساخرة وقلم أدبي محنك وعبقري .. وشكراً للمترجمة الرائعة التي أعطت للقارئ العربي فرصة التعرف على هذا العمل الأدبي العظيم..
قبل أن تبدأ مأساة صديقنا التعيسة وقبل أن تبدأ رحلته المشؤومة على ظهر اليوركه (سفينة الموت) كان صديقنا مواطناً صالحاً يملك أوراقاً رسمية ويتمتع بحقوق المواطن السعيد!! ويعمل على ظهر إحدى السفن المحترمة، في يوم من الأيام ولتعاسة حظه غادرته السفينة وظل بلا أوراق رسمية ولا هوية تثبت أصله وفصله، ظل هائماً في تلك المدينة الغريبة شريداً مطروداً ومحكوماً عليه بالمطاردة الأبدية، لأنه لا يحمل ختم الدولة فأصبح نكرة لعينة وكأنما محي أسمه من خارطة الوجود الإنساني...
هذا الملحمة الإنسانية التي بدأت بصورة هزلية تعري القيم الإنسانية المزيفة وتظهر مدى هشاشة الحرية الإنسانية المزعومة إزاء مايدعى بهيبة الدولة وسيادتها، حدود وحواجز وقوانين توضع لقتل الحرية داخل الإنسان ولتمزيق التقارب والتعارف بين بني الإنسان، حيث لا تملك ورقة رسمية من الدولة فأنت نكرة لا يعترف بك أحد ولا تملك أبسط حقوقك وترمى في أحضان المهالك وربما القتل فقط لأنك لا تملك تلك الأوراق التافهة التي جعلتها الدولة أغلى من الإنسان نفسه.. هذه الرواية حقاً صرخة في وجه العالم والقيم المعاصرة وكيف أنها إستعبدت الإنسان بطرق جديدة وأكثر خبثاً من عبودية الأزمان القديمة..
الرواية لا تحمل الوجه السياسي فحسب بل هي أيضاً رحلة في معاناة العمال على ظهر سفن الموت كما كانت تسمى في القرن التاسع عشر وبداية القرن العشرين وتظهر جانب من حياتهم ومعاناتهم برواية ساخرة وقلم أدبي محنك وعبقري .. وشكراً للمترجمة الرائعة التي أعطت للقارئ العربي فرصة التعرف على هذا العمل الأدبي العظيم..
June 21, 2024
کشتی مرده ها ، کتابی ایست از ب . تراون ، نویسنده آلمانی . نویسنده ای که اطلاعات چندانی درباره زندگی ، ملیت و حتی نام او در دسترس نیست .
کتاب او که در بحبوحه جنگ جهانی اول روایت شده ، وضعیت اسفناک دریانوردانی را به تصویر کشیده که به دلیل نداشتن مدارک شهروندی، عملا بدون تابعیت هستند و به همین دلیل نمی توانند در هیچ کشوری به طور قانونی اقامت کرده و یا شغل پیدا کنند . آنها به همین دلیل مورد استثمار و بهره برداری ناخدا و صاحبان کشتی ها قرار گرفته و از تمام حقوق انسانی خود محروم می شوند ، تا جایی که فرقی با مردگان ندارند .
کتاب او را می توان انتقادی به اقتدار بوروکراتیک و کاغذ بازی های اداری ، ملی گرایی و شیوه های استثمارگرانه و شاید هم در ستایش آنارشیسم داشت .
قهرمانان داستان او ، افراد بی هویتی هستند که گرفتار بیرحمی سیستمهای ملیگرایانه شده اند که افراد را بدون توجه به شرایط انسانی آنها ، تنها بر اساس ملیتشان دستهبندی میکنند. راوی داستان، به دلیل نداشتن مدارک شهروندی، در چرخهای بیامان از تبعید و بیهویتی گرفتار شده و طعم تلخ بیوطنی را به طور کامل میچشد . تراون این گونه، فساد و بیعدالتی موجود در نظامهای بوروکراتیک را به تصویر کشیده و نشان داده که چگونه این سیستمها میتوانند زندگی افراد را تباه کنند.
کشتی مرگ فضایی غمانگیز و ناامیدکننده دارد . راوی داستان، دائماً با سختیها و بیعدالتیها روبرو میشود و به نظر میرسد هیچ امیدی برای آینده وجود ندارد. داستان تراون با سرعتی آهسته روایت می شود و تمرکز زیادی بر جزئیات و شرح حال درونی شخصیتها دارد .
در مجموع، کشتی مرگ را باید رمانی فاقد روایتی گیرا و پیامی روشن دانست که بیشتر حس یأس و ناامیدی به خواننده القا می کند تا نقدی سازنده از مسائل اجتماعی
کتاب او که در بحبوحه جنگ جهانی اول روایت شده ، وضعیت اسفناک دریانوردانی را به تصویر کشیده که به دلیل نداشتن مدارک شهروندی، عملا بدون تابعیت هستند و به همین دلیل نمی توانند در هیچ کشوری به طور قانونی اقامت کرده و یا شغل پیدا کنند . آنها به همین دلیل مورد استثمار و بهره برداری ناخدا و صاحبان کشتی ها قرار گرفته و از تمام حقوق انسانی خود محروم می شوند ، تا جایی که فرقی با مردگان ندارند .
کتاب او را می توان انتقادی به اقتدار بوروکراتیک و کاغذ بازی های اداری ، ملی گرایی و شیوه های استثمارگرانه و شاید هم در ستایش آنارشیسم داشت .
قهرمانان داستان او ، افراد بی هویتی هستند که گرفتار بیرحمی سیستمهای ملیگرایانه شده اند که افراد را بدون توجه به شرایط انسانی آنها ، تنها بر اساس ملیتشان دستهبندی میکنند. راوی داستان، به دلیل نداشتن مدارک شهروندی، در چرخهای بیامان از تبعید و بیهویتی گرفتار شده و طعم تلخ بیوطنی را به طور کامل میچشد . تراون این گونه، فساد و بیعدالتی موجود در نظامهای بوروکراتیک را به تصویر کشیده و نشان داده که چگونه این سیستمها میتوانند زندگی افراد را تباه کنند.
کشتی مرگ فضایی غمانگیز و ناامیدکننده دارد . راوی داستان، دائماً با سختیها و بیعدالتیها روبرو میشود و به نظر میرسد هیچ امیدی برای آینده وجود ندارد. داستان تراون با سرعتی آهسته روایت می شود و تمرکز زیادی بر جزئیات و شرح حال درونی شخصیتها دارد .
در مجموع، کشتی مرگ را باید رمانی فاقد روایتی گیرا و پیامی روشن دانست که بیشتر حس یأس و ناامیدی به خواننده القا می کند تا نقدی سازنده از مسائل اجتماعی
January 11, 2025
O my fucking Christ, this is the most miserable, insufferable book I have ever read. I could only continue reading because it's fucking brilliant, and Traven is a genius.
The first part is an occasionally amusing odyssey of a man without a passport dealing with authorities, but mostly its just an painful journey of the absurd into the depths of bureaucratic and legal inanity.
The second part of the book is where it gets really gruesome. Mr No-passport gets a job working in the bowels of the Death Ship (Life) and so begins a couple of hundred pages of graphic musing on work, slavery, purgatory, hell, the eternal darkness of the soul, all that.
There is no saving grace in this book. No rebellion, no uplifting moments, no salvation. There is nothing, absolutely nothing, only misery.
Why read it? To get an idea of how low it can really go? To begin to get a notion of the torment possible in this world? I don't know. This book has no redeeming qualities whatsoever, its a journey to the end of the night that plunges into eternal night, but...I have no doubt that this reflects a lot of peoples' lives.
PS Existential despair before existentialism.
The first part is an occasionally amusing odyssey of a man without a passport dealing with authorities, but mostly its just an painful journey of the absurd into the depths of bureaucratic and legal inanity.
The second part of the book is where it gets really gruesome. Mr No-passport gets a job working in the bowels of the Death Ship (Life) and so begins a couple of hundred pages of graphic musing on work, slavery, purgatory, hell, the eternal darkness of the soul, all that.
There is no saving grace in this book. No rebellion, no uplifting moments, no salvation. There is nothing, absolutely nothing, only misery.
Why read it? To get an idea of how low it can really go? To begin to get a notion of the torment possible in this world? I don't know. This book has no redeeming qualities whatsoever, its a journey to the end of the night that plunges into eternal night, but...I have no doubt that this reflects a lot of peoples' lives.
PS Existential despair before existentialism.
July 23, 2025
کشتی مردهها کتابیه که در همون صفحات اول، بوی تلخی و تبعید ازش بلند میشه، غوطه ور موندن در بین امواج و مرزها، و پاهایی که بیشتر روی کشتی فرود میان تا روی زمین و داخل تمدن و شهر از همون ابتدا زمینه ی ذهنی رو برای بی ثباتی و تعلیق هویت و سرنوشت اماده میکنه. نویسنده ما رو میبره به جایی که آدمها نه زندهن، نه کاملا مرده، ی برزخ اجتماعی و روانی که نمیشه ازش رها شد. نثر کتاب روان و سادهست اما سطحی نیست. نویسنده بیشتر تلاش کرده فضاسازی کنه تا اینکه بازی با کلمات راه بندازه. توصیفها گاهی دقیق و سنگینن و ادم رو درگیر خودشون میکنن، گاهی هم ابکی و صفحه پر کن. اما فضای غریب و بوی گند پوسیدگی، خوب تو ذهن آدم میمونه انقد که ی جاهایی به مشام خواننده هم رسوخ میکنه و حس چرکی تمام وجودش رو در بر میگیره...
از نظر روانشناسی کتاب قابل تاملیه، داستان پره از شخصیتهایی که انگار روانشون رو آب برده. آدمهایی که هویت و زندگی خودشونو توی این کشتی زنگزده گم کردن، ادم هایی که وجودشون، سلامتی شون، نظافتشون، حتی تغذیه شون نسبت به کار وحشتناکشون برای همه بی اهمیته، انگار وجود ندارن. مرگشون خمی به ابروی کسی نمیاره و زود براش جایگزین میارن ، اما نبودنشون ، از کار دست کشیدنشون، دنیای بقیه رو پر از این گندیدگی مدام میکنه تا بلکه بقیه رو متوجه اهمیت حضورشون کنه، اما بی فایده س ، اونا ی ابزارن ،نه ی انسان با الزام به داشتن تمامی حقوق انسانی. کتاب با اضطراب، پوچی، و حس رانده شدن از جامعه بازی میکنه، شخصیتها نمادی از تنهایی و به حاشیهرانده شدههای دنیای مدرنان. نویسنده انگشت میذاره روی طبقههای فراموششده، بیهویتها، مهاجرها و کسایی که توی نظم رایج جایی ندارن. انگار کشتی مردهها یه مدل مینیاتوری از دنیای امروز ماست، دنیایی که آدمها رو بر اساس رنگ، زبان، دین یا پاسپورت و نژادشون دستهبندی میکنه.
نکته مهمی که کتاب سعی داره بگه اینه که وقتی از مرزها رد میشی، چه مرزهای جغرافیایی، چه ذهنی، شروع میکنی به گم شدن. نویسنده، هدفش شاید این بوده که نشون بده وقتی آدمها دیگه به سیستمهای کلیشهای تعلق ندارن، چی به سرشون میاد و از نگاه زاویه دار افرادی میگه که به جهت داشتن تفکرات تبعیض آمیز این جهنم رو برای ادم های این کشتی نمادین آشفته تر و غیرقابل تحمل تر میکنن.
با اینکه کتاب مدام تلاش میکنه نشون بده که آدمها قربانی سیستمن، ولی خودش گاهی میافته توی دام قضاوتهای کلیشهای. مخصوصاً وقتی حرف از خاورمیانه و فرهنگ و مذهب و... میزنه، انگار همهی آدمهای این منطقهها رو موجوداتی بربر، عقبافتاده و خشونتطلب نشون میده، بیاینکه تلاشی بکنه برای فهم پیچیدگی فرهنگی یا تاریخیشون. اینجا دیگه نقد اجتماعی جاشو میده به نوعی تحقیر فرهنگی.
با همهی اینها، کتاب ارزش ی بار خوندن رو داره چون جسورانه میره سراغ بخشهایی از جامعه که معمولاً دیده نمیشن. شخصیتها، هرچقدر هم که دور از ما باشن، در نهایت آینههایی هستن برای خودمون، برای ترسهامون، بیجاییهامون، و سؤالاتی که جواب روشنی ندارن، اما بنظرم این همه هم لازم نبود مخاطب رو غرق زیاده گویی کنه، کمی جمع و جور تر مینوشت تاثیرگذارتر میشد
2.5⭐️
از نظر روانشناسی کتاب قابل تاملیه، داستان پره از شخصیتهایی که انگار روانشون رو آب برده. آدمهایی که هویت و زندگی خودشونو توی این کشتی زنگزده گم کردن، ادم هایی که وجودشون، سلامتی شون، نظافتشون، حتی تغذیه شون نسبت به کار وحشتناکشون برای همه بی اهمیته، انگار وجود ندارن. مرگشون خمی به ابروی کسی نمیاره و زود براش جایگزین میارن ، اما نبودنشون ، از کار دست کشیدنشون، دنیای بقیه رو پر از این گندیدگی مدام میکنه تا بلکه بقیه رو متوجه اهمیت حضورشون کنه، اما بی فایده س ، اونا ی ابزارن ،نه ی انسان با الزام به داشتن تمامی حقوق انسانی. کتاب با اضطراب، پوچی، و حس رانده شدن از جامعه بازی میکنه، شخصیتها نمادی از تنهایی و به حاشیهرانده شدههای دنیای مدرنان. نویسنده انگشت میذاره روی طبقههای فراموششده، بیهویتها، مهاجرها و کسایی که توی نظم رایج جایی ندارن. انگار کشتی مردهها یه مدل مینیاتوری از دنیای امروز ماست، دنیایی که آدمها رو بر اساس رنگ، زبان، دین یا پاسپورت و نژادشون دستهبندی میکنه.
نکته مهمی که کتاب سعی داره بگه اینه که وقتی از مرزها رد میشی، چه مرزهای جغرافیایی، چه ذهنی، شروع میکنی به گم شدن. نویسنده، هدفش شاید این بوده که نشون بده وقتی آدمها دیگه به سیستمهای کلیشهای تعلق ندارن، چی به سرشون میاد و از نگاه زاویه دار افرادی میگه که به جهت داشتن تفکرات تبعیض آمیز این جهنم رو برای ادم های این کشتی نمادین آشفته تر و غیرقابل تحمل تر میکنن.
با اینکه کتاب مدام تلاش میکنه نشون بده که آدمها قربانی سیستمن، ولی خودش گاهی میافته توی دام قضاوتهای کلیشهای. مخصوصاً وقتی حرف از خاورمیانه و فرهنگ و مذهب و... میزنه، انگار همهی آدمهای این منطقهها رو موجوداتی بربر، عقبافتاده و خشونتطلب نشون میده، بیاینکه تلاشی بکنه برای فهم پیچیدگی فرهنگی یا تاریخیشون. اینجا دیگه نقد اجتماعی جاشو میده به نوعی تحقیر فرهنگی.
با همهی اینها، کتاب ارزش ی بار خوندن رو داره چون جسورانه میره سراغ بخشهایی از جامعه که معمولاً دیده نمیشن. شخصیتها، هرچقدر هم که دور از ما باشن، در نهایت آینههایی هستن برای خودمون، برای ترسهامون، بیجاییهامون، و سؤالاتی که جواب روشنی ندارن، اما بنظرم این همه هم لازم نبود مخاطب رو غرق زیاده گویی کنه، کمی جمع و جور تر مینوشت تاثیرگذارتر میشد
2.5⭐️
February 22, 2019
I like sea stories, and I like stories about people who are down on their luck and downtrodden, so yeah, I was bound to like this. Some complain that it gets boring in the middle with a lot of talk about furnaces (hi, Maureen!) and boilers and such, and there definitely is a lot of time spent on the workaday drudgery of the firemen and coal-drags working in the stoke-hold of the titular ship, but I felt this was there for a reason. Traven succeeds in making you feel the backbreaking toil, the filth, and the danger of stoking the fires of an ancient, decrepit steamship. You know the old adage, "show, dont tell," well, Traven shows you how bad it is, and then he shows you some more. And then some more, just in case you're not getting the point. There is no hope here, and little happiness, but much sarcastic gallows humor, the humor of men who have no hope, who know that the world is against them and that they might as well just play the hand dealt to them. It ends obliquely and oh so bleakly...my kind of book.
December 23, 2022
The Death Ship is an engrossing maritime tale, though the storytelling is at times muddied by a digressive didacticism not uncommonly found in social realist fiction. And even though readers these days may not be familiar with the precise situations Traven was zeroing in on here, parallels can be drawn between the plight of stateless sailors whose only option for work is on a death ship and that of thousands of so-called 'illegal' immigrants today who fall into similar (or worse) working conditions. Unfortunately, in some ways not much has changed in the nearly hundred years since this novel was first published. (3.5)
August 14, 2024
Mit der Bewertung tu ich mir schwer, das Buch hat mir ein enthusiastischer B.Traven „Entdecker“ geliehen, und mir indirekt auferlegt, es gut finden zu müssen. Durch die Verpflichtung es lesen zu müssen einerseits und andrerseits die Begeisterung nachvollziehen zu können, war meine Leseerfahrung von etwas innerem Widerstand begleitet.
Es gab mehrere Passagen wo ich aus diesem antiquierten Schmöker allzu gerne ausgestiegen wäre. Dann hat er wieder einen erfrischenden Drive.
Also mein Fazit: ein gelungener Abenteuerroman der sprachlich überzeugt, mich persönlich aber leider nicht wirklich interessiert.
Es gab mehrere Passagen wo ich aus diesem antiquierten Schmöker allzu gerne ausgestiegen wäre. Dann hat er wieder einen erfrischenden Drive.
Also mein Fazit: ein gelungener Abenteuerroman der sprachlich überzeugt, mich persönlich aber leider nicht wirklich interessiert.
April 24, 2012
b. traven played me like a fiddle with this book. i found myself muttering darkly about the bloodless bureaucracy that runs the world, piling up money that will never been seen by the poor, and the honest workers who do their best to stay afloat. it is this kind of rhetoric that stoked my fire:
"There is no getting used to pain and suffering. You become only hard-boiled, and you lose a certain capacity to be impressed by feelings. Yet no human being will ever become used to sufferings to such an extent that his heart will cease to cry out that eternal prayer for all human beings: "I hope that my liberator comes!" He is the master of the world, he who can makes his coins out of the hope of slaves."
and
"There is justice in this world. Heaps of it. But not for sailors, and not for working-men making trouble. Justice is for those people who can afford to have it. We are not those people. Everybody knows well you cannot go to a consul. If you could, you would not be on the Yorikke. But your consul is not for you. You cannot pay the fee, and you cannot rattle a hundred-dollar bill among the papers on his desk and forget it there."
this book made me rage more than usual against the world order, and made me more aware of how shifting borders could disenfranchise people born on that land because all of a sudden they are part of a different political landscape -- the realities of being a native of a place like alsace-lorraine after WWI, where whatever language you were taught at your nana's knee makes no difference because now you are french, even if you were german, but only if you have the necessary papers.
and gale, the protagonist, loses his when he's left behind at antwerp after a last-minute decision for an enthusiastic shore leave, and he learns without papers he is nothing. the first section is spent watching gale flail about, trying to find a place that will accept him with no passport, no documentation. he ends up being tossed from country to country by officials who will do nothing for him. part 2 finds him aboard a new ship, convinced to ply his sailor's trade, manipulated into taking on the grueling job of coal drag on a steam ship, the death ship, the Yorikke. a death ship because eventually it will be sunk, in order to recover insurance money, it is crewed by the hopeless, and the lost, who might as well already be dead. the conditions are deplorable but it is the only work these disenfranchised folk can find. and somehow gale endures. he meets stanislavski, the other coal drag who becomes his friend, who shows him how to survive the job he's been given, and confirms what he already knew to be true: that gale's story is not unique, that there are many people who are forced to take whatever they can get in order to survive by the people who control the bureaucratic machine that controls all the money. i won't describe the third section, but given the subject matter, give that this is a book called the death ship, you'd be wise not to entertain thoughts of a happy ending.
while the novel is truly compelling, i can't give it five stars. the first part was funny even as it was frustrating, but some parts in the second part, like learning how to be a coal drag, really dragged for me, and with stanislavski, paul aka frenchy, and kurt from memel's stories all compounding gale's, i started to get impatient for something else. and a little part of me wished i was reading the night visitor again. now to find the jungle novels!
"There is no getting used to pain and suffering. You become only hard-boiled, and you lose a certain capacity to be impressed by feelings. Yet no human being will ever become used to sufferings to such an extent that his heart will cease to cry out that eternal prayer for all human beings: "I hope that my liberator comes!" He is the master of the world, he who can makes his coins out of the hope of slaves."
and
"There is justice in this world. Heaps of it. But not for sailors, and not for working-men making trouble. Justice is for those people who can afford to have it. We are not those people. Everybody knows well you cannot go to a consul. If you could, you would not be on the Yorikke. But your consul is not for you. You cannot pay the fee, and you cannot rattle a hundred-dollar bill among the papers on his desk and forget it there."
this book made me rage more than usual against the world order, and made me more aware of how shifting borders could disenfranchise people born on that land because all of a sudden they are part of a different political landscape -- the realities of being a native of a place like alsace-lorraine after WWI, where whatever language you were taught at your nana's knee makes no difference because now you are french, even if you were german, but only if you have the necessary papers.
and gale, the protagonist, loses his when he's left behind at antwerp after a last-minute decision for an enthusiastic shore leave, and he learns without papers he is nothing. the first section is spent watching gale flail about, trying to find a place that will accept him with no passport, no documentation. he ends up being tossed from country to country by officials who will do nothing for him. part 2 finds him aboard a new ship, convinced to ply his sailor's trade, manipulated into taking on the grueling job of coal drag on a steam ship, the death ship, the Yorikke. a death ship because eventually it will be sunk, in order to recover insurance money, it is crewed by the hopeless, and the lost, who might as well already be dead. the conditions are deplorable but it is the only work these disenfranchised folk can find. and somehow gale endures. he meets stanislavski, the other coal drag who becomes his friend, who shows him how to survive the job he's been given, and confirms what he already knew to be true: that gale's story is not unique, that there are many people who are forced to take whatever they can get in order to survive by the people who control the bureaucratic machine that controls all the money. i won't describe the third section, but given the subject matter, give that this is a book called the death ship, you'd be wise not to entertain thoughts of a happy ending.
while the novel is truly compelling, i can't give it five stars. the first part was funny even as it was frustrating, but some parts in the second part, like learning how to be a coal drag, really dragged for me, and with stanislavski, paul aka frenchy, and kurt from memel's stories all compounding gale's, i started to get impatient for something else. and a little part of me wished i was reading the night visitor again. now to find the jungle novels!
January 15, 2022
In meiner Corona-Isolation hatte ich irgendwie Lust auf eine traurige Seemanns-Geschichte und war entsprechend froh, "Das Totenschiff" in meinem ungelesenen Regal zu finden. Der Text ist knapp 100 Jahre alt (*1926) und erzählt die Geschichte eines amerikanischen Seemanns, der sich auf den ersten 100 Seiten auf europäischem Land herumtreibt. Mit entfernten Grüßen an Franz Kafka macht ihm die Bürokratie, die Passlosigkeit und der ewig fehlende Ansprechpartner große Probleme - die bewältigt er in konstant vergnügtem Ton. Dem deutschen Autor gelingt hier, einen Originaltext zu verfassen, der ein bisschen wie eine Übersetzung aus dem Englischen klingt, yes sir!
Das unterhält sehr gut und lässt dieses erstes Drittel so weglesen. Mit Betreten des Schiffes bricht dieser Sound ein wenig. Es gibt weniger Einblicke in das Innenleben des Ich-Erzählers und Protagonisten, sondern vorallem Schilderungen von den Geschehnissen an Bord. Die Dichte äußerer Handlungen ist hoch. Das macht es einerseits unterhaltsam, verhindert andererseits aber auch ein intensives Mitfühlen. Das wird auch durch die geringe Differenz zwischen Erzählton und direkter Rede verstärkt.
Insgesamt macht die Lektüre trotzdem Spaß und gewinnt vorallem nach hinten raus nochmal sehr an Intensität. Die nicht besonders subtilen theoretischen Einschübe zu Politik, Religion, Kommunismus und Arbeiterbewegungen sind mit Abstand von einem Jahrhundert irgendwie ulkig zu lesen und stören nicht weiter, obwohl sie so richtig gut zur Hauptfigur nicht passen.
Wenn man ein paar Stunden auf hoher See statt im grau-isolierten Corona-Alltag verbringen möchte, ist das ein guter Griff.
Das unterhält sehr gut und lässt dieses erstes Drittel so weglesen. Mit Betreten des Schiffes bricht dieser Sound ein wenig. Es gibt weniger Einblicke in das Innenleben des Ich-Erzählers und Protagonisten, sondern vorallem Schilderungen von den Geschehnissen an Bord. Die Dichte äußerer Handlungen ist hoch. Das macht es einerseits unterhaltsam, verhindert andererseits aber auch ein intensives Mitfühlen. Das wird auch durch die geringe Differenz zwischen Erzählton und direkter Rede verstärkt.
Insgesamt macht die Lektüre trotzdem Spaß und gewinnt vorallem nach hinten raus nochmal sehr an Intensität. Die nicht besonders subtilen theoretischen Einschübe zu Politik, Religion, Kommunismus und Arbeiterbewegungen sind mit Abstand von einem Jahrhundert irgendwie ulkig zu lesen und stören nicht weiter, obwohl sie so richtig gut zur Hauptfigur nicht passen.
Wenn man ein paar Stunden auf hoher See statt im grau-isolierten Corona-Alltag verbringen möchte, ist das ein guter Griff.
October 10, 2024
الرواية تسرد رحلة شخص أراد تغيير و تحسين ظروف حياته ليجد نفسه على سفينة الموتى غارق بين البؤساء و معاناتهم اليومية و ليصبح واحد من هؤلاء الذين تتكرر معاناتهم يوميا و بشكل صارخ، و الذي أصبح عرضة للظلم و السجن و التشرد.
الرواية حزينة جدا تصف بألم وجع هؤلاء الذين جمعت بينهم الظروف على سفينة الموتى، سرد الكاتب القصة بتفاصيلها الموجعة حقا.
رحلة معاناة و رحلة ألم على متن سفينة الموتى.
الرواية حزينة جدا تصف بألم وجع هؤلاء الذين جمعت بينهم الظروف على سفينة الموتى، سرد الكاتب القصة بتفاصيلها الموجعة حقا.
رحلة معاناة و رحلة ألم على متن سفينة الموتى.
October 25, 2023
The death ship it is I am in,
All I have lost, nothing to win
So far off sunny New Orleans
So far off lovely Louisiana.
(from "Song of An American Sailor")
This was B. Traven's first novel, published in 1934, and it is my favorite of his works. It is a sea story unlike any other in that it is a story of men at sea as a metaphor for men against what Jack London infamously referred to as the "Iron Heel" of modern industrialism. It is a novel with hypnotic power, timelessness, universality, and authenticity. In this work, Traven approaches the ability of Joseph Conrad to make the sea come alive for the reader.
The main figure who doesn't have a name—at least not a true one—isn't a victorious hero. He is an ordinary person who is struggling. His tale alternates between being hysterical and really somber at points. The reader is made to feel like his existence is pointless and that he has nowhere to fit in. It's interesting to note that B. Traven, the author, published under pseudonyms and declined to have his works recognized. His identification has never even been adequately confirmed due to the extent of this. Maybe that's why I found the writing to be so captivating. It was, in part, the author's way of venting his dissatisfaction with the world he witnessed.
Bruce Catton called the book "a startling novel about the horrible things that can happen to a man in the cock-eyed post-war world of Europe if he can't prove he is who he says he is. . . Our sailor is entangled in a world gone mad, a world in which justice and sanity have simply ceased to exist." A few decades later and several wars as well, and the world seems at times to be just as cock-eyed, no more just or sane.
What intrigued me, perhaps even more than this mesmerizing first novel, is the mysteriousness with which B. Traven hid his personal life. Even after many more novels, including the great Treasure of the Sierra Madre, Traven continued to hide behind a post office box in Mexico City. However that does not matter since his novels stand for themselves as exciting and daring adventures into the world of men and nature. This reader found The Death Ship was a novel with hypnotic power, timelessness, universality and authenticity.
All I have lost, nothing to win
So far off sunny New Orleans
So far off lovely Louisiana.
(from "Song of An American Sailor")
This was B. Traven's first novel, published in 1934, and it is my favorite of his works. It is a sea story unlike any other in that it is a story of men at sea as a metaphor for men against what Jack London infamously referred to as the "Iron Heel" of modern industrialism. It is a novel with hypnotic power, timelessness, universality, and authenticity. In this work, Traven approaches the ability of Joseph Conrad to make the sea come alive for the reader.
The main figure who doesn't have a name—at least not a true one—isn't a victorious hero. He is an ordinary person who is struggling. His tale alternates between being hysterical and really somber at points. The reader is made to feel like his existence is pointless and that he has nowhere to fit in. It's interesting to note that B. Traven, the author, published under pseudonyms and declined to have his works recognized. His identification has never even been adequately confirmed due to the extent of this. Maybe that's why I found the writing to be so captivating. It was, in part, the author's way of venting his dissatisfaction with the world he witnessed.
Bruce Catton called the book "a startling novel about the horrible things that can happen to a man in the cock-eyed post-war world of Europe if he can't prove he is who he says he is. . . Our sailor is entangled in a world gone mad, a world in which justice and sanity have simply ceased to exist." A few decades later and several wars as well, and the world seems at times to be just as cock-eyed, no more just or sane.
What intrigued me, perhaps even more than this mesmerizing first novel, is the mysteriousness with which B. Traven hid his personal life. Even after many more novels, including the great Treasure of the Sierra Madre, Traven continued to hide behind a post office box in Mexico City. However that does not matter since his novels stand for themselves as exciting and daring adventures into the world of men and nature. This reader found The Death Ship was a novel with hypnotic power, timelessness, universality and authenticity.
August 19, 2015
أنها رواية مؤلمة... زمن الحدود، وجوازات السفر، والتأشيرات.... ليست الحروب مشكلة؛ بقدر ما قد ينجم من آثار؛ عن تلك الحروب....
الحروب العالمية؛ صنعت الحدود، وقيدت حريات البشر... لم يعودوا كالحشرات؛ يطيروا أينما أرادوا... فقط؛ لأجل أن تفرض الدول همنتها؛ على هذا الإنسان..
رواية؛ عن البحث؛ أولاً؛ عن بطاقة بحار... ثم عن جواز سفر؛ لمن هو بدون جنسية... لأنه لا يملك وثيقة؛ تُبت ميلاده، أو جنسيته... فصار؛ بلا هوية، وبلا وطن....
رحلة رجل؛ أضاع بطاقة عمله؛ فلزمه أن يتنقل؛ من مكان إلى مكان؛ تمسكاً بالحياة، ورغبة؛ بالعودة إلى وطنه الأم... يمر هذا الرجل؛ بمغامرات؛ يمكن أن تحصل؛ لأي امرئٍ؛ لا يملك جنسية...
رواية غريبة، وتفصيل؛ لحياة البحارة؛ على السفن العادية... وحكاية سفن الموت..
الحروب العالمية؛ صنعت الحدود، وقيدت حريات البشر... لم يعودوا كالحشرات؛ يطيروا أينما أرادوا... فقط؛ لأجل أن تفرض الدول همنتها؛ على هذا الإنسان..
رواية؛ عن البحث؛ أولاً؛ عن بطاقة بحار... ثم عن جواز سفر؛ لمن هو بدون جنسية... لأنه لا يملك وثيقة؛ تُبت ميلاده، أو جنسيته... فصار؛ بلا هوية، وبلا وطن....
رحلة رجل؛ أضاع بطاقة عمله؛ فلزمه أن يتنقل؛ من مكان إلى مكان؛ تمسكاً بالحياة، ورغبة؛ بالعودة إلى وطنه الأم... يمر هذا الرجل؛ بمغامرات؛ يمكن أن تحصل؛ لأي امرئٍ؛ لا يملك جنسية...
رواية غريبة، وتفصيل؛ لحياة البحارة؛ على السفن العادية... وحكاية سفن الموت..
July 29, 2016
Apart from Joseph Conrad--no waitaminute--forget what I was gonna say. Forget Joseph Conrad. When you see B. Traven on the spine of a book, just pick it up. Especially if it's B. Traven writing anything containing a stream or a river or a sea in it, hurry home with it.
It is Traven alone--I can't name any other author--who can beat Conrad for sea-writing. I used to think that H.M. Tomlinson made Conrad dim a little. But now I've read Traven. So forget even Tomlinson. Traven is the man. The only one who can actually do it.
This book is really worth seeking out. It is powerful, powerful writing. Like an electrified fence. You can spot it immediately. It is one of those reads where the character's unique 'voice' --ladling out every sentence--sticks with you forever. You can pick the thing up and flip to any chapter; and because there's really no plot--it will always be fun and refreshing. Traven is a writer who desperately needs re-discovery and admiration.
Ask yourself this: what's one of the greatest films ever made? Answer: certainly, 'The Treasure of the Sierra Madre'. You can watch and re-watch Humphrey Bogart and Tim Holt in that movie over and over; without ever getting tired of it.
So what could be better than that? Well B. Traven is the guy who wrote the novel from which that superb movie was adapted; which means you can read the novel and get right inside the heads of 'Fred C. Dobbs' and 'Jack Curtin'. Why? Because Traven's prose is exactly the way it is shown in the movie. I mean it. It's exactly the same.
And this book is as well--same taut, hairy, gritty situations as found in 'Sierra Madre', but in this case it's not Fred C. Dobbs stranded in Tampico, Mexico...its a sailor named Gerald Gales and he's stranded in Belgium, France, & Holland. But there's just the same sense of despair and miasma and poverty and dirt.
It's crazy incredible. This is the style in which Traven writes. Every single paragraph on every single page. He is the master of the scruffy, down-and-out, 'fellow American who's down on his luck' type Yank that Bogart and maybe only one other guy--Jack Nicholson-- made so famous.
This book holds so many glories. It could very well be the #1 novel of the sea ever written by anyone not named Verne or Melville. Traven belongs in that company. It also reads somewhat like...Jack Kerouac. Traven has a ton of things to say about government and labor and poverty and law and history. This is a very spiritual book; it's a very violent book; there's laugh-out-loud hilarity; and it's even got Pynchon-esque psychedelic starbursts going off in the book's climax.
By the way, it's also one of the best books featuring food, eating, and meals--or rather, the lack of them. You get hunger-pangs reading this guy's adventures when he is utterly down-and-out. You get sad when you read how harrowing and ferocious hard labor really is. My goodness--what doesn't this book have, I'm sure I don't know.
Sure, the book-title itself seems a bit dowdy and plain--doesn't seem that imaginative--but set all that aside and just dive in. 'Death Ship' is profound and gripping; it's the equivalent of Porter's 'Ship of Fools' for those who've ever lived rough ...or anyone who ever thought they could live rough. Learn what it's actually like. Read B.Traven.
{{{{{{{~~~Tarzan yell~~~}}}}}}}}}}
It is Traven alone--I can't name any other author--who can beat Conrad for sea-writing. I used to think that H.M. Tomlinson made Conrad dim a little. But now I've read Traven. So forget even Tomlinson. Traven is the man. The only one who can actually do it.
This book is really worth seeking out. It is powerful, powerful writing. Like an electrified fence. You can spot it immediately. It is one of those reads where the character's unique 'voice' --ladling out every sentence--sticks with you forever. You can pick the thing up and flip to any chapter; and because there's really no plot--it will always be fun and refreshing. Traven is a writer who desperately needs re-discovery and admiration.
Ask yourself this: what's one of the greatest films ever made? Answer: certainly, 'The Treasure of the Sierra Madre'. You can watch and re-watch Humphrey Bogart and Tim Holt in that movie over and over; without ever getting tired of it.
So what could be better than that? Well B. Traven is the guy who wrote the novel from which that superb movie was adapted; which means you can read the novel and get right inside the heads of 'Fred C. Dobbs' and 'Jack Curtin'. Why? Because Traven's prose is exactly the way it is shown in the movie. I mean it. It's exactly the same.
And this book is as well--same taut, hairy, gritty situations as found in 'Sierra Madre', but in this case it's not Fred C. Dobbs stranded in Tampico, Mexico...its a sailor named Gerald Gales and he's stranded in Belgium, France, & Holland. But there's just the same sense of despair and miasma and poverty and dirt.
It's crazy incredible. This is the style in which Traven writes. Every single paragraph on every single page. He is the master of the scruffy, down-and-out, 'fellow American who's down on his luck' type Yank that Bogart and maybe only one other guy--Jack Nicholson-- made so famous.
This book holds so many glories. It could very well be the #1 novel of the sea ever written by anyone not named Verne or Melville. Traven belongs in that company. It also reads somewhat like...Jack Kerouac. Traven has a ton of things to say about government and labor and poverty and law and history. This is a very spiritual book; it's a very violent book; there's laugh-out-loud hilarity; and it's even got Pynchon-esque psychedelic starbursts going off in the book's climax.
By the way, it's also one of the best books featuring food, eating, and meals--or rather, the lack of them. You get hunger-pangs reading this guy's adventures when he is utterly down-and-out. You get sad when you read how harrowing and ferocious hard labor really is. My goodness--what doesn't this book have, I'm sure I don't know.
Sure, the book-title itself seems a bit dowdy and plain--doesn't seem that imaginative--but set all that aside and just dive in. 'Death Ship' is profound and gripping; it's the equivalent of Porter's 'Ship of Fools' for those who've ever lived rough ...or anyone who ever thought they could live rough. Learn what it's actually like. Read B.Traven.
{{{{{{{~~~Tarzan yell~~~}}}}}}}}}}
May 12, 2025
לפני כשנה קראתי את ספרו של הסופר המיסתורי ב.טראוון "האוצר מסיירה מדרה". חיפשתי קצת מידע אודותיו באינטרנט והגעתי לפוסט מצוין על טראוון וספרו "אוניית המתים" בבלוג של הימאי הישראלי דני זמרין (תוכלו לקרוא בו כאן https://dannyzimrin.wordpress.com/201...). כפי שכתבתי בביקורתי https://www.goodreads.com/review/show... אהבתי את "האוצר" וסימנתי לי לקרוא עוד מספריו של טראוון, בדגש על "אוניית המתים". מי שעוקב אחר הביקורות שלי יודע שבפסח האחרון אספתי ספרים רבים מספרייה שהושלכה לרחוב בדרכי לעבודה. כשחזרתי אחר הצהריים עדין נותרו שם ספרים רבים בערימה. בראשה נגלה לי לפתע עותק של הספר הזה. זה כבר היה יותר מרמז של הגורל, אז לא יכולתי להשאירו שם, שייאסף על ידי עובדי הניקיון של גבעתיים.
אז עוד פרק בשרשרת ביקורות ספרים שהושלכו לרחוב – ספרי חג החירות #2.
ממש כבספרו הקודם שקראתי, הגיבור כאן הוא אדם הנמצא בתחתית החברה. טיפוס שנאלץ לחיות מהיד לפה, אדם ללא עבר ראוי לשמו וללא עתיד. אדם שאיבד שליטה על חייו, שנדמה שאין לו יותר לאן להתדרדר, אבל שמצליח להתדרדר עוד מעט. הפעם מדובר במלח, שאיבד את ניירותיו וספינתו. במציאות שנוצרה באירופה בעקבות מלחמת העולם הראשונה וצמיחת הבירוקרטיה במדינות החדשות שנוצרו, המלח הזה הופך לנווד חסר זהות.
מחציתו הראשונה של הספר הוא סיפור נדודיו הקפקאי של המלח ברחבי אירופה, מעין גרסה מוקדמת לסיפורי הימלטות ופליטות טרום פרוץ מלחמת העולם השנייה כ"טרנזיט" של זייגרס או "הנוסע" של בושוויץ. חלקו השני של הספר כמוהו כירידה אל התופת של דנטה – המסע בספינת המתים, גיהנום שכל הבא בשעריו נמלט מעברו ומוותר על זהותו. אוניית מתים היא אוניה שגורלה נחרץ להיות מטובעת בעבור גביית פוליסת הביטוח, אונייה ללא עתיד. ספינה זו היא היחידה המסכימה לקבל את המלח בלי תעודות, או נכון יותר היא דמות דמונית המפתה אותו וחורצת את גורלו לעבודת פרך בתופת ממש, ללא יכולת להימלט. כאן יש ממש ריאליזם מופרז בסגנון הנטורליזם של המאה ה-19.
כל העסק הזה לא נשמע מפתה במיוחד. אך כאן עומד לזכותו של טראוון אותו כישרון של מספרי סיפורים שניכר גם בספרו הקודם שקראתי. לשונו המחוספסת של המלח המספר את סיפורו, חדה כתער. הוא לא עושה הנחות והסרקזם שולט ביד רמה. השקפתו סוציאליסטית, אך מבלי להיקלע להטפה ממוסדת חסרת טעם. הוא מצליף בחיים ללא הרף. הספר נקרא בשקיקה. אין צורך לדפדף. הדפים עוברים מעצמם רק ממרוצת העיניים על גבי השורות (שימו לב שקראתי עותק פיסי בכריכה קשה, כמו שהיו מייצרים פעם בארץ והיו נוחים כל-כך לקריאה, הרבה יותר מרכי-הכריכה הכבדים והמנופחים של ימינו). עוד נקודת זכות עומדת לטראוון והיא שלא רק שהיטיב לכתוב אלא גם התנסה כנראה ברבות מן ההרפתקאות שכתב עליהן, כולל עבודה בספינת מתים, לאחר שנמלט מגרמניה ובקש לצאת איכשהו מהאי הבריטי. (בניגוד לבן ארצו קארל מאי שרק הפליא לכתוב מהרהורי דמיונו).
ספר ממש טוב. תרגום מעולה מגרמנית של צבי ארד. הקריאה היא תענוג.
עותק פיסי של הספר בעברית תוכלו להשיג רק בחנויות הספרים המשומשים. אבל הפתעה, החיפוש באינטרנט העלה שהספר הועלה במלואו בגרסה דיגיטלית לאתר "פרוייקט בן-יהודה". אז מי שקורא בדיגיטל יכול להוריד את הטקסט.
אז עוד פרק בשרשרת ביקורות ספרים שהושלכו לרחוב – ספרי חג החירות #2.
ממש כבספרו הקודם שקראתי, הגיבור כאן הוא אדם הנמצא בתחתית החברה. טיפוס שנאלץ לחיות מהיד לפה, אדם ללא עבר ראוי לשמו וללא עתיד. אדם שאיבד שליטה על חייו, שנדמה שאין לו יותר לאן להתדרדר, אבל שמצליח להתדרדר עוד מעט. הפעם מדובר במלח, שאיבד את ניירותיו וספינתו. במציאות שנוצרה באירופה בעקבות מלחמת העולם הראשונה וצמיחת הבירוקרטיה במדינות החדשות שנוצרו, המלח הזה הופך לנווד חסר זהות.
מחציתו הראשונה של הספר הוא סיפור נדודיו הקפקאי של המלח ברחבי אירופה, מעין גרסה מוקדמת לסיפורי הימלטות ופליטות טרום פרוץ מלחמת העולם השנייה כ"טרנזיט" של זייגרס או "הנוסע" של בושוויץ. חלקו השני של הספר כמוהו כירידה אל התופת של דנטה – המסע בספינת המתים, גיהנום שכל הבא בשעריו נמלט מעברו ומוותר על זהותו. אוניית מתים היא אוניה שגורלה נחרץ להיות מטובעת בעבור גביית פוליסת הביטוח, אונייה ללא עתיד. ספינה זו היא היחידה המסכימה לקבל את המלח בלי תעודות, או נכון יותר היא דמות דמונית המפתה אותו וחורצת את גורלו לעבודת פרך בתופת ממש, ללא יכולת להימלט. כאן יש ממש ריאליזם מופרז בסגנון הנטורליזם של המאה ה-19.
כל העסק הזה לא נשמע מפתה במיוחד. אך כאן עומד לזכותו של טראוון אותו כישרון של מספרי סיפורים שניכר גם בספרו הקודם שקראתי. לשונו המחוספסת של המלח המספר את סיפורו, חדה כתער. הוא לא עושה הנחות והסרקזם שולט ביד רמה. השקפתו סוציאליסטית, אך מבלי להיקלע להטפה ממוסדת חסרת טעם. הוא מצליף בחיים ללא הרף. הספר נקרא בשקיקה. אין צורך לדפדף. הדפים עוברים מעצמם רק ממרוצת העיניים על גבי השורות (שימו לב שקראתי עותק פיסי בכריכה קשה, כמו שהיו מייצרים פעם בארץ והיו נוחים כל-כך לקריאה, הרבה יותר מרכי-הכריכה הכבדים והמנופחים של ימינו). עוד נקודת זכות עומדת לטראוון והיא שלא רק שהיטיב לכתוב אלא גם התנסה כנראה ברבות מן ההרפתקאות שכתב עליהן, כולל עבודה בספינת מתים, לאחר שנמלט מגרמניה ובקש לצאת איכשהו מהאי הבריטי. (בניגוד לבן ארצו קארל מאי שרק הפליא לכתוב מהרהורי דמיונו).
ספר ממש טוב. תרגום מעולה מגרמנית של צבי ארד. הקריאה היא תענוג.
עותק פיסי של הספר בעברית תוכלו להשיג רק בחנויות הספרים המשומשים. אבל הפתעה, החיפוש באינטרנט העלה שהספר הועלה במלואו בגרסה דיגיטלית לאתר "פרוייקט בן-יהודה". אז מי שקורא בדיגיטל יכול להוריד את הטקסט.
January 11, 2025
Der amerikanische Seemann Gales verpasst die Abfahrt seines Schiffes, auf dem seine Papiere liegen. Daraufhin wird er zum passlosen, staatenlosen Freiwild. Er geistert durch Europa und wird überall abgelehnt und abgeschoben. Letztlich landet er auf der Yorrike, einem Schiff, auf dem die Menschen unter schlimmsten Zuständen arbeiten und (nicht immer) überleben, einem Totenschiff, auf dem auch die Lebenden schon halbtot sind. Nur der Skipper scheint durch seine Schmugglereien gut zu leben. Doch für Gales wird es noch schlimmer…
Ich hatte mir eine Abenteuergeschichte a la Jack London (z.B.: Der Seewolf) gewünscht. Gefunden habe ich dies für mich nur im Ansatz. Anderes hat überwogen: Der Roman ist sehr repititiv. Es geht immer und immer wieder darum, dass die Hauptfigur und später auch andere Figuren passlos kontrolliert, abgewiesen und abgeschoben werden. Es geht immer und immer wieder um die scheußlichen Arbeitszustände und -abläufe unter Deck des Totenschiffes. Diese Wiederholungen haben mich eher gelangweilt als gefesselt. Die große Stärke des Romans ist die derbe Seemanns-Sprache, die mir so noch nicht untergekommen ist, eben weil B. Tragen sie auch als speziell „yorrikisch“ auszeichnet. Manche Dialoge musste ich mehrfach lesen, um sie zu verstehen, oder um mich kaputt zu lachen. Genial! Spannend ist auch der Umstand, dass der Autor B.Traven selbst seine eigene Identität aufgelöst hat und unter verschiedensten Namen unter- und aufgetaucht ist. Diese Nichtigkeit einer bürokratischen Identität spiegelt sich im Nihilismus des Totenschiffs wider.
Der Rest ist jedoch etwas zäh und von mir keiner unbedingten Leseempfehlung wert.
November 13, 2025
Death ships are those whose sole value is the insurance money their owners will collect when the ship sinks. These ships are manned by a motley crew of disenfranchised sailors at minimum expense until the skipper finds it expedient to lose the ship at sea.
The first part of the book relates the picaresque travails of the nameless protagonist, an American sailor, facing a Kafkaesque bureaucracy as he attempts to obtain identity papers after having lost his own. The second part tells the story of his adventures on the death ship, and the third part tells of his attempt to survive its sinking.
Originally published in 1926, the novel has just not withstood the passage of time. It slings at its readers what are today well- worn political and philosophical ideas presented much more originally and subtly in other novels published between the two wars.
Traven criticizes the burgeoning of the nation states after WWI with their closed borders and their Kafkaesque bureaucracies serving the soulless state. He condemns in equal measure Capitalism and Communism, both systems in which justice serves the rich or the well-connected. The workers, the simple people, the poor, the nationless are down-trodden and mercilessly exploited.
It’s all presented very heavy handedly, with a definite sense that one is being preached at. Moreover, Traven is not Melville. The endless descriptions of the ship, its equipment, the sailors, their interactions and the weather, are long winded and laborious. Where In Moby Dick nearly every sentence is wrought with meaning, here it’s just a long tedious narration. The third part picks up and is the most engaging as it somewhat eases off on the preaching, and to a certain extent drills down to the individual fighting for his life.
I read it out of curiosity and because the period between the two world wars is one that I find fascinating. I would have lost nothing had I skipped it.
The first part of the book relates the picaresque travails of the nameless protagonist, an American sailor, facing a Kafkaesque bureaucracy as he attempts to obtain identity papers after having lost his own. The second part tells the story of his adventures on the death ship, and the third part tells of his attempt to survive its sinking.
Originally published in 1926, the novel has just not withstood the passage of time. It slings at its readers what are today well- worn political and philosophical ideas presented much more originally and subtly in other novels published between the two wars.
Traven criticizes the burgeoning of the nation states after WWI with their closed borders and their Kafkaesque bureaucracies serving the soulless state. He condemns in equal measure Capitalism and Communism, both systems in which justice serves the rich or the well-connected. The workers, the simple people, the poor, the nationless are down-trodden and mercilessly exploited.
It’s all presented very heavy handedly, with a definite sense that one is being preached at. Moreover, Traven is not Melville. The endless descriptions of the ship, its equipment, the sailors, their interactions and the weather, are long winded and laborious. Where In Moby Dick nearly every sentence is wrought with meaning, here it’s just a long tedious narration. The third part picks up and is the most engaging as it somewhat eases off on the preaching, and to a certain extent drills down to the individual fighting for his life.
I read it out of curiosity and because the period between the two world wars is one that I find fascinating. I would have lost nothing had I skipped it.
January 12, 2018
الحياة والمعاناة بداية بمغادرة السفينة تاركة البحار وحده حاملة معها اوراقه ليجد نفسه مشردا من بلد لاخر معرض للسجن والاعدام لان ليس لدية اى اوراق او اموال او سلطة تثبت شخصيته فالشرطة وقنصل بلدة فى كل مكان لايعترف به لانه لايمتلك بطاقة البحار او جواز سفره ليثبت هويته ويتم الاعتراف به .ترفض السفن ان يصعد على متنها لافتقاده بطاقة البحار . يهيم على وجهه من مكان لاخر املا فى ايجاد سفينة تحمله لموطنه حتى يقذفه سوء حظه لسفينة الموت حيث يجد نفسه محاطا بعمال بؤساء فيتخلى عن اسمه وجنسيته حتى لايقال انه يوما عمل على اليوريكة سفينة الموتى ليجد نفسه وقد اصبح احد بؤساء سفينة الموتى ليعانى مع رفاقه . رواية تحمل الكثير من المعاناة والبؤس والالم
February 5, 2016
πολύ δυνατό, σκληρό και μίζερο...
January 22, 2021
Traven, a különös és máig szinte ismeretlen író első könyve. Hajós kalandozásról itt szó sincs, egy ember-és sokak hányattatásairól annál inkább. Kettős a viszonyom a könyvhöz, mert Traven jól ír, és a könyv első fele ironikus-cinikus, még nevetni is lehet rajta. A közepe túlzottan nyomasztó, nem tragikus, hanem rémesen nehéz-aztán megint érdekesebb lesz, egészen a szomorú befejezésig. Ez a végkifejlet amúgy csöppet sem meglepő, értem én a párhuzamokat, a társadalom kritikáját, nagyon is érthető, csak talán még Kafkánál is sötétebb a látásmód. /Az utószó írója, Tarján Tamás -Kafkához hasonlítja-csakhogy „képben legyünk” /
June 23, 2025
a piece of proletarian existentialism masked as street & smith sea pulp, and conjured up by a jobbing, publicity shy german anarchist, whose thoroughgoing social critique is leavened by a dada-ish, droll irreverence. what i mean is that it's often hilarious.
December 14, 2022
Obwohl das Buch mich sehr begeistert hat und ich jetzt Lust habe noch weitere Werke des Autors zu lesen, hat es nicht ganz zum 5-Sterne Highlight gereicht.
Das liegt leider an dem 1. Teil des Buches, der fast die Hälfte der Seitenzahl misst. Der Einstieg hat mir zwar durchaus gefallen, weil ich auch die flapsige, teilweise lakonische Art des Ich-Erzählers mochte. Nur leider passt der Stil dieses ersten Teils mit seiner sehr humorigen Art nicht ganz zum Rest des Buches. Auch gab es mir hier zu viel Wiederholung in der Handlung, weil die Grenzübertritte alle ähnlich ablaufen und auch später noch im 2. Teil nochmal von anderen Personen ähnlich geschildert werden. Außerdem war mir der Grund warum der Protagonist nun auf dem Totenschiff landet nicht zwingend genug.
Ab Teil 2 hatte ich den Eindruck ein anderes Buch zu lesen. Es gibt weiterhin lustige Sprüche des Hauptcharakters, aber diese wirken eher wie Fassade und damit das Schlimme nicht allzu sichtbar wird. Auch für ihn selbst. Obwohl im im ersten Teil die Beschreibungen des Erzählers in Bezug auf Pass und Grenzübertritte immer etwas angezweifelt hatte beim Lesen, bekam ich hier das Gefühl der Autor weiß wovon er spricht und hat viel davon selbst erlebt. Ich konnte mir sehr gut das Leben (eher Existieren) auf so einem Schiff vorstellen und auch die Bande, die sich dort knüpfen. Der 3. Teil schloss für mich dann auch nahtlos an und ich habe selten ein so gut funktionierendes Ende für ein Buch gelesen. Es hat mich dann auch sehr emotional gepackt gehabt.
Das liegt leider an dem 1. Teil des Buches, der fast die Hälfte der Seitenzahl misst. Der Einstieg hat mir zwar durchaus gefallen, weil ich auch die flapsige, teilweise lakonische Art des Ich-Erzählers mochte. Nur leider passt der Stil dieses ersten Teils mit seiner sehr humorigen Art nicht ganz zum Rest des Buches. Auch gab es mir hier zu viel Wiederholung in der Handlung, weil die Grenzübertritte alle ähnlich ablaufen und auch später noch im 2. Teil nochmal von anderen Personen ähnlich geschildert werden. Außerdem war mir der Grund warum der Protagonist nun auf dem Totenschiff landet nicht zwingend genug.
Ab Teil 2 hatte ich den Eindruck ein anderes Buch zu lesen. Es gibt weiterhin lustige Sprüche des Hauptcharakters, aber diese wirken eher wie Fassade und damit das Schlimme nicht allzu sichtbar wird. Auch für ihn selbst. Obwohl im im ersten Teil die Beschreibungen des Erzählers in Bezug auf Pass und Grenzübertritte immer etwas angezweifelt hatte beim Lesen, bekam ich hier das Gefühl der Autor weiß wovon er spricht und hat viel davon selbst erlebt. Ich konnte mir sehr gut das Leben (eher Existieren) auf so einem Schiff vorstellen und auch die Bande, die sich dort knüpfen. Der 3. Teil schloss für mich dann auch nahtlos an und ich habe selten ein so gut funktionierendes Ende für ein Buch gelesen. Es hat mich dann auch sehr emotional gepackt gehabt.
June 4, 2017
بحار ينزل إلى مرفئ وتذهب سفينته عنه وجواز وأوراقه الثبوتية في تلك السفينة ومن ثم يصف الصعوبات التي واجهها ليكون بحّارًا من جديد وعندما يجدُ سفينة آُخرى
تُشغله عاملاً لديها يخساره هو وصديقه بسبب الإختطاف
الذي صار لهما فيعملان على سفينة الأنجليزية يحاول قبطانها أن يغرقها
أسلوب ترافن كوميدي مأساوي يدفعك للضحك والبكاء على المصيبة الحاصلة لك
ومن ثم إن ترافن يناقش قضية مُهمة وهي عدم وجود هوية لمرء وأن العيش بلا هوية أمر مُتعب جدًا وهذا ما تناقشه الراوية بالإضافة إلى السيادية التي تحصل من خدام الدولة أثناء التعامل مع أفراد شعبها وفي الوقت ذاته تطلقُ صرخة غضب على البيروقراطية المتواجدة في أجهزة الدولة
نحتاج قليلًا التوقف للتفكير في الفكرة التي تحاول الراوية إيصاله إلينا بين طياتها
تُشغله عاملاً لديها يخساره هو وصديقه بسبب الإختطاف
الذي صار لهما فيعملان على سفينة الأنجليزية يحاول قبطانها أن يغرقها
أسلوب ترافن كوميدي مأساوي يدفعك للضحك والبكاء على المصيبة الحاصلة لك
ومن ثم إن ترافن يناقش قضية مُهمة وهي عدم وجود هوية لمرء وأن العيش بلا هوية أمر مُتعب جدًا وهذا ما تناقشه الراوية بالإضافة إلى السيادية التي تحصل من خدام الدولة أثناء التعامل مع أفراد شعبها وفي الوقت ذاته تطلقُ صرخة غضب على البيروقراطية المتواجدة في أجهزة الدولة
نحتاج قليلًا التوقف للتفكير في الفكرة التي تحاول الراوية إيصاله إلينا بين طياتها
Read
August 19, 2019Like many people who have spent large portions of their life abroad, I've become a connoisseur of bureaucracies -- how to navigate them, their regional variations, etc. This is the heart of the matter of B. Traven's The Death Ship, and the scenes involving various kinds of red tape (which constituted most of the book) were, for that reason, among the most aggravating pieces of prose I've read in recent memory. Which, of course, attests to how good Traven is at these things. Think Catch-22 set in immediate post-World War I Europe and you pretty much have it. I can't recommend this highly enough.
October 13, 2024
Yes, sir!
Parlo di Traven, dei suoi romanzi e della sua enigmatica storia in questo video:
https://youtu.be/1kA_Zs3byEU?si=sOBHJ...
Parlo di Traven, dei suoi romanzi e della sua enigmatica storia in questo video:
https://youtu.be/1kA_Zs3byEU?si=sOBHJ...
February 7, 2018
“Así es la vida, sólo lo que uno se dice interiormente hace de nosotros lo que somos. Quiero decir que cuando uno es capaz de distinguir lo que es imaginación de lo que es realidad, empieza a darse cuenta de cosas muy notables”
B. Traven (aka Ret Marut aka Otto Feige aka tantos otros alias) desempeñó los oficios de montador mecánico, actor, marino mercante, escritor, frutero, cerrajero y otras mil ocupaciones, pero fue, por encima de todo, un hombre lúcido y comprometido. Participó en el efímero soviet anarquista de Múnich de 1919, y posteriormente huyó a México, donde escribiría El tesoro de sierra madre y seguiría convirtiendo su biografía en un auténtico rompecabezas.
“La única defensa civilizada que tiene un hombre cuando le atosigan con preguntas es la mentira. Si nadie preguntara, nadie mentiría”, dice el marinero protagonista de El barco de la muerte, quien, después de ser rebotado de un país a otro y comprobar cuán difícil es demostrar quién es en la Europa de entreguerras, opta también por cambiar de nombre y nacionalidad como quien cambia de camisa (aunque pocas o ninguna oportunidad tendrá para esto último). Como B. Traven, Gerald Gales (o Pippip) es un apátrida, pero un apátrida forzoso, que narra en un tono locuaz y sarcástico, cínico y crítico, las aventuras y desventuras de su vida, que son la historia de un fracaso: el de su lucha contra la burocracia kafkiana, los nacionalismos y el sinsentido de las relaciones de poder tanto en tierra como en el mar. Y, de paso, apunta con cáustico desencanto el fracaso de una sociedad que era y es absurdamente injusta. Sí, señor.
PD. La portada de esta edición es nefanda
B. Traven (aka Ret Marut aka Otto Feige aka tantos otros alias) desempeñó los oficios de montador mecánico, actor, marino mercante, escritor, frutero, cerrajero y otras mil ocupaciones, pero fue, por encima de todo, un hombre lúcido y comprometido. Participó en el efímero soviet anarquista de Múnich de 1919, y posteriormente huyó a México, donde escribiría El tesoro de sierra madre y seguiría convirtiendo su biografía en un auténtico rompecabezas.
“La única defensa civilizada que tiene un hombre cuando le atosigan con preguntas es la mentira. Si nadie preguntara, nadie mentiría”, dice el marinero protagonista de El barco de la muerte, quien, después de ser rebotado de un país a otro y comprobar cuán difícil es demostrar quién es en la Europa de entreguerras, opta también por cambiar de nombre y nacionalidad como quien cambia de camisa (aunque pocas o ninguna oportunidad tendrá para esto último). Como B. Traven, Gerald Gales (o Pippip) es un apátrida, pero un apátrida forzoso, que narra en un tono locuaz y sarcástico, cínico y crítico, las aventuras y desventuras de su vida, que son la historia de un fracaso: el de su lucha contra la burocracia kafkiana, los nacionalismos y el sinsentido de las relaciones de poder tanto en tierra como en el mar. Y, de paso, apunta con cáustico desencanto el fracaso de una sociedad que era y es absurdamente injusta. Sí, señor.
PD. La portada de esta edición es nefanda
July 7, 2018
من اسم الكتاب ظننت انه يتحدث عن اسطورة خيالية لسفينة الموتى، لكني اكتشفت انها واقع عاشه وما زال يعيشه الكثير الى يومنا هذا.
يتحدث الكتاب عن غايل الذي يفقد اوراق ثبوتيته في بلاد غريبة وبعيدة عن بلاده فيصبح بلا هوية بلا وطن بلا انتماء، وبل حتى لا يعترف به كأنسان، يخوض غايل في رحلته لحظى بحياة كريمة ويحل مشاكل اثبات وجوده حتى.. يقابل سفينة الموتى ''اليوركيه'' وهنا تبدأ القصة حقا، القصة ممتعة وجميلة وتتحدث عن موضوع ربما لم يخطر ببالك قط، ورغم قدم الكتاب الا انه قضيته ما زالت تتواجد بلا حل. الاسلوب والسرد رائعين ارى ان الكاتب استطاع بأتقان ان يصنع تواز رائع بين السرد والاحداث والحوار والتفكير والحديث معك ايضا، كلها كانت تأتي في مكانها، الا قليل، الشخصيات الجميلة ومختلفة وذات طابع فلسفي شيق، وقصص حياتهم تكفي ﻷن تكون كتابا بنفسه، لا اعتقد ان هذه رواية للكل، فطابع السوداوية وان العالم مكان فظيع يمﻷ اركان الرواية رغم كل تفاؤل بطلها وامله بأن الغد الاجمل، لكن دائما ما نرى الواقع يصفعه مرة تلو الاخرى الى ان نصل الى النهاية التي اعتبرها حزينة وجميلة بنفس الوقت.
ان ظننت انك بصدد قصة مغامرة شيقة ومليئة بالاحداث فأنت مخطأ، انت هنا على اليوركيه تعمل كعامل فحم فقط، انت احط من على السفينة لا بل احط من على الارض، فأنت بلا اوراق وبلا جواز، حياة الانسان العادي لا حق لك بها ﻷنك لست موجود، الطعام القابل للاكل والشراب الحسن هذه من الترف انت ابعد ما تكون عنها، انت هنا لتشقى ولن تضع هذا الكتاب من يدك حتى تشعر انك اصبحت ميتا، تحمل الفحم وتعيد الانابيب التي انفلتت الى مكانها، لكن عليك ان تعلم انك لست معهم كما تعتقد، انت متفرج فقط، لكن اعلم ان هناك مثلهم في العالم ما زالوا موجودين بيننا، انت فقط لا تراهم، لم؟، ﻷنهم موتى.
ملاحظة: لا تقرأ المقدمة ﻷنها تحرق احداث الكتاب.
يتحدث الكتاب عن غايل الذي يفقد اوراق ثبوتيته في بلاد غريبة وبعيدة عن بلاده فيصبح بلا هوية بلا وطن بلا انتماء، وبل حتى لا يعترف به كأنسان، يخوض غايل في رحلته لحظى بحياة كريمة ويحل مشاكل اثبات وجوده حتى.. يقابل سفينة الموتى ''اليوركيه'' وهنا تبدأ القصة حقا، القصة ممتعة وجميلة وتتحدث عن موضوع ربما لم يخطر ببالك قط، ورغم قدم الكتاب الا انه قضيته ما زالت تتواجد بلا حل. الاسلوب والسرد رائعين ارى ان الكاتب استطاع بأتقان ان يصنع تواز رائع بين السرد والاحداث والحوار والتفكير والحديث معك ايضا، كلها كانت تأتي في مكانها، الا قليل، الشخصيات الجميلة ومختلفة وذات طابع فلسفي شيق، وقصص حياتهم تكفي ﻷن تكون كتابا بنفسه، لا اعتقد ان هذه رواية للكل، فطابع السوداوية وان العالم مكان فظيع يمﻷ اركان الرواية رغم كل تفاؤل بطلها وامله بأن الغد الاجمل، لكن دائما ما نرى الواقع يصفعه مرة تلو الاخرى الى ان نصل الى النهاية التي اعتبرها حزينة وجميلة بنفس الوقت.
ان ظننت انك بصدد قصة مغامرة شيقة ومليئة بالاحداث فأنت مخطأ، انت هنا على اليوركيه تعمل كعامل فحم فقط، انت احط من على السفينة لا بل احط من على الارض، فأنت بلا اوراق وبلا جواز، حياة الانسان العادي لا حق لك بها ﻷنك لست موجود، الطعام القابل للاكل والشراب الحسن هذه من الترف انت ابعد ما تكون عنها، انت هنا لتشقى ولن تضع هذا الكتاب من يدك حتى تشعر انك اصبحت ميتا، تحمل الفحم وتعيد الانابيب التي انفلتت الى مكانها، لكن عليك ان تعلم انك لست معهم كما تعتقد، انت متفرج فقط، لكن اعلم ان هناك مثلهم في العالم ما زالوا موجودين بيننا، انت فقط لا تراهم، لم؟، ﻷنهم موتى.
ملاحظة: لا تقرأ المقدمة ﻷنها تحرق احداث الكتاب.
March 14, 2016
"لكنه لم يظهر، لم أعد أراه فقد أخذه القبطان الكبير معه حتى دون هوية ولا بطاقة بحار ولا جواز سفر، وقال له : تعال يا ستانيسلاف كوسلوفسكي، تعال فأنا سأكتب اسمك بكل شرف واحترام في سجل السفينة لتسافر معنا في رحلة بعيدة، هيا اذهب إلى المهجع، لكن هلا قرأت أولا المكتوب أعلى بابه؟ .
وستانيسلاف يجيب : نعم يا سيدي،نعم. "
:(
وستانيسلاف يجيب : نعم يا سيدي،نعم. "
:(
February 8, 2021
Kafka meets Melville/Jack London. I don't rate this 5 stars because it's highbrow literature, but because it's one of my new favorite less-sung feats of Modernism. A flesh-crawling beaurocratic nightmare that gives The Trial a run for its money, plus a damn good high seas adventure novel with all the trimmings. This one lived up to expectations.
Want to read
November 22, 2020the first english publication of death ship. it was first published by traven in german and that version was translated into english by eric sutton. traven's own english version was finally published several months later.
Displaying 1 - 30 of 255 reviews