Tōi Taiko

by Haruki Murakami

Text: Japanese

Genres: Japan, Travel, Nonfiction, Literature, Japanese Literature

497 pages, Tankobon Hardcover

First published January 1, 1990

About the author

Haruki Murakami (村上春樹) is a Japanese writer. His novels, essays, and short stories have been best-sellers in Japan and internationally, with his work translated into 50 languages and having sold millions of copies outside Japan. He has received numerous awards for his work, including the Gunzo Prize for New Writers, the World Fantasy Award, the Tanizaki Prize, Yomiuri Prize for Literature, the Frank O'Connor International Short Story Award, the Noma Literary Prize, the Franz Kafka Prize, the Kiriyama Prize for Fiction, the Goodreads Choice Awards for Best Fiction, the Jerusalem Prize, and the Princess of Asturias Awards.
Growing up in Ashiya, near Kobe before moving to Tokyo to attend Waseda University, he published his first novel Hear the Wind Sing (1979) after working as the owner of a small jazz bar for seven years. His notable works include the novels Norwegian Wood (1987), The Wind-Up Bird Chronicle (1994–95), Kafka on the Shore (2002) and 1Q84 (2009–10); the last was ranked as the best work of Japan's Heisei era (1989–2019) by the national newspaper Asahi Shimbun's survey of literary experts. His work spans genres including science fiction, fantasy, and crime fiction, and has become known for his use of magical realist elements. His official website cites Raymond Chandler, Kurt Vonnegut and Richard Brautigan as key inspirations to his work, while Murakami himself has named Kazuo Ishiguro, Cormac McCarthy and Dag Solstad as his favourite currently active writers. Murakami has also published five short story collections, including First Person Singular (2020), and non-fiction works including Underground (1997), an oral history of the Tokyo subway sarin attack, and What I Talk About When I Talk About Running (2007), a memoir about his experience as a long distance runner.
His fiction has polarized literary critics and the reading public. He has sometimes been criticised by Japan's literary establishment as un-Japanese, leading to Murakami's recalling that he was a "black sheep in the Japanese literary world". Meanwhile, Murakami has been described by Gary Fisketjon, the editor of Murakami's collection The Elephant Vanishes (1993), as a "truly extraordinary writer", while Steven Poole of The Guardian praised Murakami as "among the world's greatest living novelists" for his oeuvre.

Reviews

[Ed · Rating 4 out of 5]

If you like Italy and his humor this book is for you

[Mizuki · Rating 4 out of 5]

That's a very fun read, a lot of small details make me smile.

Toi Taiko recorded its author, Haruki Murakami's experience as a traveler living in Italy (together with his wife) during the 1990s period. Since he spent a lot of time in both Italy and Greece, therefore he has a lot to say about these two countries, and I especially enjoy his remarks on Italy and its seemingly weird culture and social system---Mr. Murakami had taken care not to badmouth the host-country, but there're still a lot of things for me to LOL over.

Here it is, the traits of Italian tourists, according to Murakami:

(1) Loud
(2) Rude
(3) Dressed smartly
(4) Eating and drinking all the time

[LaNuit · Rating 5 out of 5]

A comfort reading during this period of time when most of us are unable to travel physically. The statue between being a traveler and being a settler is the most fascinating part in my opinion, it somehow provides a more subtle and humble observation towards seemingly mundane daily encountering. He is seeing.

[Lily · Rating 4 out of 5]

it gets better and better as the book progresses. written so long ago, this travel essay is still witty and humorous today.

[Elaine L. · Rating 4 out of 5]

很久以前第一次讀村上這本以希臘義大利為主的旅行雜文，當時印象不深。這次重讀，果然印象還是一樣很淡，偶有類似流水帳的打混感，可明顯感覺到當時村上身為年輕作家在世俗與寫作上的尚未圓融。相較之下，「邊境近境」和「炎天雨天」我是覺得色彩濃烈多了，也更有趣。

[S · Rating 4 out of 5]

Даруухан, анхаарал татамгүй… Заримдаа зүгээр л нэг нимгэвтэр ном хүний дотоод ертөнцөд цуурай мэт цохилж, асар хүчтэй эргүүлэг үүсгэдэг. Огт хүлээгээгүй гүн сэтгэгдэл. Энэ ном яг тийм байлаа.

Ах хүүгийн Мексикийн тухай өгүүллийг уншихдаа:
“Эхэ эхэ, тэгээд Монголд ирсэн бол яах байсан бол?” гэж төсөөлөхөөс инээдээ барьж ядан бодож байтал — дараагийн өгүүлэл нь яг Монголд болж таарав.
Буйд, харь нутагт Монгол багтахгүй байхын аргагүй… Мэдэхгүй ч юм шиг, мэддэг ч юм шиг газар нутгийн түүхэн өгүүлэмжийг шимтэн уншлаа. М. ах 1994 онд Монголд нэг удаа ирсэн юм байна. Буйд алс нутгаар машинтай давхиж яваад бүр чонотой таарч байж. Ерөнхийдөө Халхын голын дайныг сонирхож иржээ.

Монголын тухай тэр өгүүлэл дууссаны дараах хоёр өгүүлэл… үнэндээ огт сонирхол татсангүй. Оюун санаа минь Номунханы нутгаар аль хэдийн аялчихсан, гарч өгдөггүй.

Сонин… эмээ минь их бодогдлоо.
Мураками Халхын голын талбараас сум аваад ирж, тэр шөнө бие нь их хачин болоод унтаж чадаагүй тухай бичсэн байсан. М. ах ер нь элдэв юм бодохгүй, хөдөө гадаа явж чаддаггүй, ерөнхий байдал нь надтай их төстэй санагдсан. Гэхдээ яг чоно агнасны дараа, шөнө эвгүйрхээд сэрж байгаа нь — технологижсон хүн байна уу, өндөр боловсролтой сэхээтэн байна уу, мөнгөтэй хүн байна уу, хаанахын хэн ч байсан — байгаль дэлхий, ертөнцийн хүчний өмнө бүгд ижилхэн захирагддаг гэдгийг сануулсан мэт.

Тэгээд… эмээ минь дахиад бодогдлоо.
“Нутаг ус, лус савдгаа хүндэлж яваарай” гэж хэлдэг байсан. Хөдөө явахдаа сүү өргөж,
“Голын эхийг хүндэл. Уулын сүнсийг гомдоож, бохирдуулж болохгүй” гээд л. Сүү өргөнө гэдэг надад нэг тийм эртний ёс, бараг л бохирдуулж байгаа юм шиг санагддаг байлаа.

“Чиний дотор бүх хүч бий, миний охин. Өөртөө итгэ. Бүгдийг хайрлаж, нигүүлсэж амьдраарай” — энэ үгсийг олон сонссон ч огт тоодоггүй байж.

“Сайн хүний үйлс аяндаа бүтдэг юм. Үснийхээ сэвийг битгий ил хая, шатаа. Жижиг шувуу түүнийг олж идээд хахчихна. Хорхой ч гэсэн амь. Цонхоор гаргаж сур.” гээд л…
Би: эмээ одоо хэн ч ингэхээ больсон, орчин үе өөр гэж томроод л явдаг байж.

Эмээ минь зөвхөн үгээр бус, амьдралаараа ухааруулж сургасан юм байна гэдгийг одоо л ойлгож эхэлж байх шиг.
“Ухаант хүний үгийг нэг дуулбал, насаараа дагаж явдаг. Харин мулгуу хүн бол биеэрээ туулахаас нааш ойлгодоггүй. Тийм болохоор амьдрал түүнд суртал нь хичээлүүдийг өгдөг юм” гэж.

Одоо л тэр үгсийн зах зухаас нь шүүрэн авч гайхан сууна…
Бидний өвөг дээдэс ямар агуу ухаантай, уужуу хүмүүс байсан юм бэ. Заримдаа “Тэнгэр заяат монголчууд” гэхийг сонсоод өөрсдийгөө хөөргөөд байгаа ч юм шиг санагддаг байсан. Гэтэл яг үнэндээ тэр үгэнд гүн үнэн оршдог ч юм шиг.

Нээрээ л миний дотор хэмжээлшгүй хүч бий,
Монгол хүн гэдэг — тэнгэртэй, байгальтай, ертөнцтэй хүйн холбоотой хүмүүс юм биш байгаа?
Энэ ном, тэр өгүүлэл намайг ингэж эргүүлээд, ийн бичүүлж сууна.

“Тэнэг хүнд хүч тохирохгүй” гэдэг. Харин агуу нутагт төрж өссөн бид — тэр сүр хүч, тэр ивээлдээ зохицох ухаанаар амьдрахсан. Ихийг хүсэлгүй, хэрэгцээндээ тааруулж, амьд бүхнийг хайрлаж, байгаль дэлхийтэйгээ эвтэй, орчин тойрноо ивээж, эцэг өвгөдийнхөө сургаалийг ухаж ойлгон, сүнсийг нь амар тайван оршоохсон.

…Орчин үеийн, шинжлэх ухаанч, цахим үндэстэн бид зай завсаргүй ажиллаж, амьдралаа “олох л” гэж зүтгэсээр… эцэстээ үнэндээ хэрэгтэй бүхэн минь —
аль хэдийн бидэнд байсан юм биш байгаа?…гэсэн бодлыг өөртөө тэмдэглэв

[Michelle Jang · Rating 5 out of 5]

“낯선 도시에 가면 반드시 대중 술집에 가는 사람이 있듯이, 낮 선 도시에 가면 반드시 여자와 자는 사람이 있듯이 나는 낯선 도 시에 가면 반드시 달린다. 달릴 때의 느낌을 통해서야 비로소 이 해할 수 있는 일도 세상에는 있기 때문이다.”

“비 오는 날 아침에 글을 쓰 면, 왜 그런지 비 오는 아침과 같은 느낌의 글이 되어버린다. 나중 에 아무리 손을 봐도 그 글에서 아침 비의 내음을 지우기는 어렵 다. 양들이 모조리 사라진 쓸쓸한 방목지에 소리 없이 내리는 비 의 내음. 산을 넘어가는 낡은 트럭을 적시는 비의 내음. 내 글은 그런 비 오는 날 아침의 내음으로 가득 차 있다. 반은 숙명적으로.”

“이탈리아 텔레비전 프로그램 중에서 가장 재미있는 것은 뭐니 뭐니 해도 일기예보다. 일기예보만큼은 몇 번을 봐도 싫증이 나지 않는다. 이탈리아에 갈 기회가 있는 분은 꼭 일기예보를 보기 바 란다. 가장 재미있는 점은 일기예보를 하는 사람의 다양한 표정과 동작이다. 내가 좋아하는 사람은 RAI 1 채널의 아저씨로 이 사 람의 표정이며 동작은 무척 설득력이 있다. 날씨가 좋으면 싱글벙글 웃으며 신이 나 있지만, 비가 오거나 추운 날은 마치 자기가 잘 못해서 날씨가 이 모양이라 죄송하다는 듯이 어두운 얼굴로 방송 을 한다. 목소리도 착 가라앉아 있다. 이번 가을에 꼬박 일주일 동 안 비가 내렸을 때는 목이라도 매달지 않을까 걱정이 될 정도로 심각하게 낙담한 얼굴이었다. 한 손을 천장을 향해 들어 올리며 눈을 감고 고개를 저으면서 "여러분, 이 비구름은 말입니다…” 하고 예보하는 모습을 보고 있노라면, 평소 날씨에 민감하지 않았 던 사람도 안절부절못하게 된다. 아무튼 팔을 벌리기도 하고 어깨 를 으쓱거리기도 하고 공중에서 손을 휘휘 돌리기도 하고 고개를 갸웃거리기도 하고 짝짝 손뼉을 치기도 하고 두 손을 꼭 맞잡기도 하는 등(거의 수화에 가깝다) 화면 속에서 요란하게 움직이며, 보 는 사람의 정신을 쏙 빼놓는 이 사람의 일기예보는 코미디처럼 재 미있다. 그런데 이탈리아 사람에게 말했더니 "뭐가 그렇게 재미 있냐, 보통 그 정도는 하지 않느냐"고 되묻는다. 문화의 차이가 너무 큰 것 같아 이런 때는 좀 섬뜩하기까지 하다.”

“로마는 한마디로 거대한 시골 동네 같은 곳이다. 도시로서의 정 보량을 보아도 뉴욕이나 도쿄에 비해(아니, 밀라노에 비해서도) 현저하게 뒤져 있다. 대신에 로마의 어린아이들은 생명력이 넘치 고 활기에 차 있는 느낌이다. 버릇 나쁜 애송이들 때문에 때로는 짜증스럽기도 하지만(두세 놈 목을 졸라버리고 싶을 때도 있다).

그래도 그들의 눈은 다케시타 거리를 걷고 있는 많은 보통 일본 아이들의 눈빛에 비하면 움직임이 민첩하고 빛나는 것을 느낄 수 있다. 영화에 비유하자면 장면전환이 빠르고 정확하다고 할까. 무 언가를 열심히 보고 있는 느낌이다. 거기에 비하면 도쿄의 아이들 눈빛은 대체로 '그러니까~ 그래서~'라고 말을 길게 끌거나 신 경질적으로-리모컨으로 텔레비전 채널을 이리저리 돌리는 것처 럼 조급하게 서두르거나 둘 중 하나이다.”

[andrew · Rating 3 out of 5]

Amidst the Japanese Jazz age, Haruki’s escape to the land of the Classics provide a humorous tirade on the lives of foreigners. As he returns to a more prosperous Japan (in 1989, near the peak of the bubble), he grapples over the absence of morality and his newfound responsibilities as an author.

[Xovee Xu · Rating 4 out of 5]

好久没看村上了。

[Nancy Yang · Rating 5 out of 5]

很喜欢。是那种睡觉前读几页感觉轻松愉快的游记。

[Ying Hu · Rating 5 out of 5]

非常喜欢春树先生的幽默随意的旅行札记，没有旅游胜地的描述，尽是当地人的生活琐事，妙趣横生，鲜活生动。春树先生笔下的希腊岛上的人和意大利人，以及他们的生活习性和处事风格，真是有趣至极，与我的感受有很大不同，但也有相同感受的地方。其中还有春树先生的很多有趣的感想。好想去那些地方走一走。

[Lula]

先看了蒋姑娘的东京一年再看到这本，不太感冒可能一直不太喜欢村上的风格，有些年代感和距离。

[YP Hsu · Rating 5 out of 5]

其實雖說是星期六、星期日，跟我們也幾乎沒有關係在日本時本來也不太有關係的，來到希臘的島上後變得極端沒關係了。

一面下著太陽，望著天上流動的雲，一面逗弄路上經過的狗。在希臘生活一陣子之後，我們已經電匯不覺得無聊地 長時間恍惚地盯著某個地方看的能力。因為除此之外就沒有別的事可做了。

當然外面還是暗的。 離天亮還有1小時多一點。以英語來說是small hours。史考特，費茲傑羅稱為靈魂的黑暗的時刻。

說到克里特結果原來是這種類型的一個島。，粗曠而混雜。如果要一一去認真計較細節的話實在會活不下去。真的。

[Kat · Rating 4 out of 5]

輕鬆有趣的旅居札記，記下的是村上夫婦在意大利和希臘旅居三年的生活點滴。
村上筆下的意大利真是相當難以居住，可以說這個國家（尤其是羅馬）的個性和習慣了在規矩中生活的日本人簡直就是水火不融。村上離開意大利時是不想再去的，然而村上在後記中寫道：「世間有兩種人，一種人「印象極佳，現在卻很難想起長什麼樣」，另一種人「那傢伙相當厚臉皮又做事馬虎，但現在也能清楚記起長相」。不用說，意大利百分之百屬於後者。那個國家遲早還想去一次，久居倒是另一回事。」 他對希臘幾個小島的描述多是夏天旅遊旺季之後的島上生活，留給我最深印象的是冬天的米克諾斯。
村上的隨筆很平易而讓人親近，中間偶有幾句發散奇思妙想的比喻和描寫會讓我忍俊不禁地感嘆「真是很村上」。村上在生活瑣事中諸多牢騷，他筆下的這些城市和小島以及其中的人都有一種生動鮮活的不完美，讓人感覺可氣又可愛。我在短期旅行中感受到的羅馬和幾個希臘小島和村上的感受很不同，可是他的文字讓我又想起自己的旅行，其實也是有不可預知的事情而不完美，同時卻又讓人印象深刻而不可忘卻。旅行是讓我們暫時離開規律的日常生活的一個機會，所以旅行的一大樂趣就是在途中無法預知的狀況，或好或壞，都是奇遇。也許旅行之後又回到出發原點，可是旅途中感受到的一切梳理之後對原點、對自身都會有更深的認識。

[Phoebe]

找不到中譯本,SO.....

[Hung-ya · Rating 5 out of 5]

You just have to love Murakami' s travel stories for he is an extremely careful observer and has his very own sense of humour that people can actually relate to as well.

[Aokizen · Rating 4 out of 5]

村上春树旅居欧洲三年的游记，不是旅游手册般的风景名胜介绍，完全是他很私人的生活笔记，配上他幽默的文笔，非常之有趣。在他笔下，希腊左巴式的希腊人、妙趣横生的意大利人；淡季的米克斯诺岛、印象糟糕的西西里岛；闷热的罗马、寒冷的罗马；意大利的衙门、意大利的车、罗马的小偷……无不跃然纸上。

[Xiaojie Pan · Rating 4 out of 5]

That’s how traveling should be.