What do you think?
Rate this book
Das Gewicht des Schmetterlings
Ein flirrend klarer, strahlender Novembertag, hoch in den Bergen. Zum letzten Mal nimmt der alte Wilderer den steinigen Weg auf sich: Über dreihundert Tiere hat er im Lauf seines Lebens erlegt, lange schon lebt er als Eremit. Nur ein einziges fehlt ihm noch: Der König der Gemsen, dieses starke, beinahe unbezwingbare Tier, dessen Mutter er einst ins Tal wuchtete. Im Tal hängen schon die Nebel und die Menschen gedenken ihrer Toten, wenn für das Wild die Zeit des Aufbruchs und der Revierkämpfe beginnt. Der Zeitpunkt ist gekommen für das seit Jahren aufgeschobene, letzte Duell. Zwei Einzelgänger, ähnlich willensstark und kompromisslos, Mensch und Tier, bewegen sich langsam und unausweichlich aufeinander zu. Am Ende ist es ein weißer Schmetterling, zu Eis gefroren auf dem Horn des Gamsbocks, der für den schicksalhaften Ausgleich sorgt.
112 pages, Hardcover
First published January 1, 2009
61 people are currently reading
1645 people want to read
About the author
Erri De Luca
154 books703 followersUpon completing high school in 1968 Erri De Luca joined the radical left-wing movement Lotta Continua. After the organization's disbandment he worked as a blue collar at the Fiat factory in Turin and at the Catania airport. He also was as a truck driver and a mason, working in job sites in Italy, France and Africa. He rode relief convoys in Yugoslavia during the war between 1993 and 1999.
He is self-taught in several languages including Ancient Hebrew and Yiddish.
De Luca is a passionate mountain climber. A reclusive character, he currently lives in a remote cottage in the countryside of Rome.
Although he never stopped writing since he was 20, his first book is published in 1989, Non ora, non qui (Not now, not here). Many more books followed, best sellers in Italy, France and Israel, his work being translated and published in Spain, Portugal, Germany, Holland, USA, Brazil, Poland, Norway, Danmark, Romania, Greece and Lithuania. He has himself translated several books of the Bible into Italian like Exodus, Jonah, Ecclesiastes, Ruth, and explored various aspects of Judaism, as a non-believer.
In France, he received the France Culture Prize in 1994 for Aceto, arcobaleno, the Laure Bataillon Award in 2002 for Tre cavalli and, also in 2002, the Fémina Étranger for Montedidio, translated in English as God's Mountain. He was a member of the jury at the Cannes Festival in 2003.
Erri De Luca writes regularly for various newspapers (La Repubblica, Il Manifesto, Corriere della Sera, Avvenire), and magazines.
He is self-taught in several languages including Ancient Hebrew and Yiddish.
De Luca is a passionate mountain climber. A reclusive character, he currently lives in a remote cottage in the countryside of Rome.
Although he never stopped writing since he was 20, his first book is published in 1989, Non ora, non qui (Not now, not here). Many more books followed, best sellers in Italy, France and Israel, his work being translated and published in Spain, Portugal, Germany, Holland, USA, Brazil, Poland, Norway, Danmark, Romania, Greece and Lithuania. He has himself translated several books of the Bible into Italian like Exodus, Jonah, Ecclesiastes, Ruth, and explored various aspects of Judaism, as a non-believer.
In France, he received the France Culture Prize in 1994 for Aceto, arcobaleno, the Laure Bataillon Award in 2002 for Tre cavalli and, also in 2002, the Fémina Étranger for Montedidio, translated in English as God's Mountain. He was a member of the jury at the Cannes Festival in 2003.
Erri De Luca writes regularly for various newspapers (La Repubblica, Il Manifesto, Corriere della Sera, Avvenire), and magazines.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 358 reviews
January 4, 2018
[2010]
Come al solito, Erri, se scrive una frase che arriva alla seconda riga, si taglia un braccio per il dispetto. E se per sbaglio gli sfugge un aggettivo torna indietro e lo cancella, per essere più scabro e virile. Con cento pagine di un solo romanzo dell’Ottocento camperebbe per un secolo.
Qui inscena una irritante sfida di grandi solitari laconici: il re dei camosci e il re dei bracconieri, entrambi i migliori in quello che fanno ma entrambi invecchiati e prossimi alla fine.
Quindi ultima sfida tra l’uomo animalizzato e l’animale umanizzato, culminata , con tanto di farfalla molto simbolica.
Come al solito, sentenzioso all’estremo:
«In ogni specie sono i solitari a tentare esperienza nuove.»
«La più aspettata vittoria era gemella uguale di una sconfitta mai conosciuta prima.»
Il librino è completato da un breve racconto: Visita a un albero (che è un cirmolo).
Anche qui si abbonda in pseudolirismo e sentenziosità , che confinano col comico involontario:
«Gli alberi di montagna scrivono in aria storie che si leggono stando sdraiati sotto.»
Come al solito, Erri, se scrive una frase che arriva alla seconda riga, si taglia un braccio per il dispetto. E se per sbaglio gli sfugge un aggettivo torna indietro e lo cancella, per essere più scabro e virile. Con cento pagine di un solo romanzo dell’Ottocento camperebbe per un secolo.
Qui inscena una irritante sfida di grandi solitari laconici: il re dei camosci e il re dei bracconieri, entrambi i migliori in quello che fanno ma entrambi invecchiati e prossimi alla fine.
Quindi ultima sfida tra l’uomo animalizzato e l’animale umanizzato, culminata , con tanto di farfalla molto simbolica.
Come al solito, sentenzioso all’estremo:
«In ogni specie sono i solitari a tentare esperienza nuove.»
«La più aspettata vittoria era gemella uguale di una sconfitta mai conosciuta prima.»
Il librino è completato da un breve racconto: Visita a un albero (che è un cirmolo).
Anche qui si abbonda in pseudolirismo e sentenziosità , che confinano col comico involontario:
«Gli alberi di montagna scrivono in aria storie che si leggono stando sdraiati sotto.»
August 30, 2020
Ένα βιβλίο μικρό σε έκταση με μεστό όμως λόγο, που σε κάνει θεατή στη μάχη κυνηγού - θηράματος, στη μάχη με το θάνατο,στην επικράτηση του δυνατότερου, στη δύναμη του Τώρα. Η γραφή του δείχνει γνώση και συνάμα αγάπη για τη φύση. Το φονικό κτήνος γίνεται ο αξημέρωτος ο άνθρωπος που έχει απαγκιστρωθεί από την πεμπτουσία του. Τελικά, πόσο είναι το βάρος της πεταλούδας για τον καθένα μας;
"ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι μηρυκαστικός, αναμασά τις πληροφορίες των αισθήσεων, τις συνδυάζει με τις πιθανότητες...ο άνθρωπος δεν ανέχεται το τέλος, όταν πια το πληροφορηθεί, αφαιρείται, νομίζει πως έκανε λάθος πρόβλεψη"
"ο άνθρωπος πάνω στο βουνό είναι μια συλλαβή στο λεξικό"
"το παρόν είναι η μόνη γνώση που χρησιμεύει. Ο άνθρωπος δεν ξέρει πως να ζει στο παρόν "
"το βάρος των άγριων, μοναχικών χρόνων του έφερνε το λογαριασμό πάνω στα φτερά μιας λευκής πεταλούδας"
"ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι μηρυκαστικός, αναμασά τις πληροφορίες των αισθήσεων, τις συνδυάζει με τις πιθανότητες...ο άνθρωπος δεν ανέχεται το τέλος, όταν πια το πληροφορηθεί, αφαιρείται, νομίζει πως έκανε λάθος πρόβλεψη"
"ο άνθρωπος πάνω στο βουνό είναι μια συλλαβή στο λεξικό"
"το παρόν είναι η μόνη γνώση που χρησιμεύει. Ο άνθρωπος δεν ξέρει πως να ζει στο παρόν "
"το βάρος των άγριων, μοναχικών χρόνων του έφερνε το λογαριασμό πάνω στα φτερά μιας λευκής πεταλούδας"
Read
November 29, 2020أُعجبت بغلاف الكتاب ما أن وقعت عيناي عليه حتى التقطته بسرعة خاطفة..، تأملت جناحيّ الفراشة وقد تداخلا مع بتلات الزهرة الوردية، لم أستطع فصلهما ، فلقد امتزجت الوانهما معاً في لحظة سحرية مُبهرة...
هنا بانتظارك قصة تجمع ملك الوعول..وصياد لا يُسلم للخذلان...
لقد كان ملك الوعول عظيماً..شجاعاً...خصماً لا يُستهان به أمام الصياد الماكر...القناص الماهر الذي يصوب بندقيته نحو الهدف فلا تخطئه أبداً...، هل يمكن ان نطلق عليه " لصاً" يسرق الحياة ؟..
لكن وقِع الكلمة يبدو هزيلاً وخفيفاً إذا ما تداركنا حقيقة كونه قاتلاً...
كلٌ منهما كان على حافة الموت..مُذعناً..مستسلماً يترقب النهاية...
في لحظة غادرة ستنطلق رصاصة الصياد لتخترق قلب الوعل وتسقطه صريعاً...
بعدما يحصل الرجل على جلد الوعل وقرنيه ، يقرر ألا يدع بقاياه لتنهشه الطيور الجارحة ، وتكريماً لخصمه سيدفنه في مكانٍ ما...وبينما كانت جيفة الوعل مستلقية على ظهر الرجل ، إذ بفراشة بيضاء تجثم على الوعل ولا يمكن طردها أبداً..عندئذٍ يُنهي وزن الفراشة نبض قلب الرجل...
كيف ؟!...
ثمة ما هو بالغ الصغر..غاية في الهشاشة..يأذن بثقل لم يعد بمقدورك تحمله..ينذر بخطر جسيم..يحدق بك لتتوقف في لحظة خارج سريان الزمن وتعاود رؤية كل ما مضى ماثلاً أمام عينيك وإذا ما تفاجأت بالفراغ والخواء عندئذٍ تنسل الحياة منك ويتوقف نبض قلبك...
وزن الفراشة ..ما هى إلا حياة مُعدمة بين ميلادٍ وموت.....
هنا بانتظارك قصة تجمع ملك الوعول..وصياد لا يُسلم للخذلان...
لقد كان ملك الوعول عظيماً..شجاعاً...خصماً لا يُستهان به أمام الصياد الماكر...القناص الماهر الذي يصوب بندقيته نحو الهدف فلا تخطئه أبداً...، هل يمكن ان نطلق عليه " لصاً" يسرق الحياة ؟..
لكن وقِع الكلمة يبدو هزيلاً وخفيفاً إذا ما تداركنا حقيقة كونه قاتلاً...
كلٌ منهما كان على حافة الموت..مُذعناً..مستسلماً يترقب النهاية...
في لحظة غادرة ستنطلق رصاصة الصياد لتخترق قلب الوعل وتسقطه صريعاً...
بعدما يحصل الرجل على جلد الوعل وقرنيه ، يقرر ألا يدع بقاياه لتنهشه الطيور الجارحة ، وتكريماً لخصمه سيدفنه في مكانٍ ما...وبينما كانت جيفة الوعل مستلقية على ظهر الرجل ، إذ بفراشة بيضاء تجثم على الوعل ولا يمكن طردها أبداً..عندئذٍ يُنهي وزن الفراشة نبض قلب الرجل...
كيف ؟!...
ثمة ما هو بالغ الصغر..غاية في الهشاشة..يأذن بثقل لم يعد بمقدورك تحمله..ينذر بخطر جسيم..يحدق بك لتتوقف في لحظة خارج سريان الزمن وتعاود رؤية كل ما مضى ماثلاً أمام عينيك وإذا ما تفاجأت بالفراغ والخواء عندئذٍ تنسل الحياة منك ويتوقف نبض قلبك...
وزن الفراشة ..ما هى إلا حياة مُعدمة بين ميلادٍ وموت.....
January 25, 2016
این دومین کتابی بود که از اری دلوکا خواندم؛ کتاب اول مونته دیدیو، کوهِ خدا بود. درمورد مونتهدیدیو یادم نمیآید که ریویو نوشتهام هنوز یا نه؛ اما دلم نمیآید کنار کتاب وزن پروانه از این نویسنده، نگویم که کتاب دیگرش، مونته دیدیو، یکی از محبوبترین کتابهای عالم است برای من.
این کتاب شامل دو داستان است؛ یک داستان بلند (وزنِ پروانه) که درواقع داستانِ اصلی است و نامش بر کتاب، و یک داستان کوتاه (ملاقات با یک درخت)
از وقتی در مقدمۀ کتاب خواندم که نثر این کتاب نثری شاعرانه و پر از آرایه است، منتظر نثری غیرمعمول بودم؛ اما چیزی که مواجه شدم، کمی غیرمعمولتر از تصورم بود! اما بعدتر دیدم این نثر دقیقاً همان چیزی بوده است که همزمان با انتشار این کتاب، خبرگزاریها نویدش را داده بودند: «نثر این كتاب بسیار پیچیده است و مخاطب را مرتباً درگیر میكند. گویی عناصر سازندۀ جملات، در این اثر، هموزن پروانهای هستند كه گاه از میان جملات پرواز میکنند. از این رو است كه برخی عناصر اصلی مانند فعل و فاعل، در جملات دیده نمیشوند و جملاتی تكهتكه نصیب خواننده میشوند. ساختاری عجیب كه برای مخاطب زحمت كنارهم گذاشتن قطعات، پركردن فضاهای خالی و طراحی چارچوبهای داستان را باقی میگذارد.» نثر کتاب، دقیقاً همینطور است؛ مخاطب واقعاً گم میکند نخ ماجرا را گاهی، اینکه ضمیر به چه کسی برمیگردد، یا جملهای که خوانده شد فاعلش چه کسی بود و...! گمانم ترجمۀ این کتاب، کار سختی بوده است.
کتاب، در فضای کوهستان میگذرد. داستان اول، داستان یک شکارچی و یک بز کوهی است (و البته که یک پروانه) و داستان دوم، داستان یک نویسنده و یک درخت (و خب یک صاعقه!).
از نوشتن دربارۀ داستان، پرهیز میکنم؛ اما برای آنکه نظرم را گفته باشم... فضای هر دو داستان، توصیفات و صحنهسازیها را بسیار دوست داشتم و مطمئنم لحظاتی در ذهنم ثبت و ضبط شده است از این کتاب، تا همیشه. اما دربارۀ لذت داستانی کار، داستان اول به مراتب بهتر بود، و حتی آناتی داشت که کمتر داستانی دارای آنهاست. اما داستان دوم (که البته نمیتوان بیش از 20درصد کتاب را برایش قائل شد) در کنارتوصیفات زیبا، زیبایی داستانی چندانی نداشت و صفحۀ آخر داستان، شبیهِ صفحۀ آخرش نبود!
با این همه، نمرۀ واقعی من به این کتاب 3.5 است.
این کتاب را به کسانی که از دقایق و ظرافتهای توصیفی یک داستان لذت میبرند، توصیه میکنم.
این کتاب شامل دو داستان است؛ یک داستان بلند (وزنِ پروانه) که درواقع داستانِ اصلی است و نامش بر کتاب، و یک داستان کوتاه (ملاقات با یک درخت)
از وقتی در مقدمۀ کتاب خواندم که نثر این کتاب نثری شاعرانه و پر از آرایه است، منتظر نثری غیرمعمول بودم؛ اما چیزی که مواجه شدم، کمی غیرمعمولتر از تصورم بود! اما بعدتر دیدم این نثر دقیقاً همان چیزی بوده است که همزمان با انتشار این کتاب، خبرگزاریها نویدش را داده بودند: «نثر این كتاب بسیار پیچیده است و مخاطب را مرتباً درگیر میكند. گویی عناصر سازندۀ جملات، در این اثر، هموزن پروانهای هستند كه گاه از میان جملات پرواز میکنند. از این رو است كه برخی عناصر اصلی مانند فعل و فاعل، در جملات دیده نمیشوند و جملاتی تكهتكه نصیب خواننده میشوند. ساختاری عجیب كه برای مخاطب زحمت كنارهم گذاشتن قطعات، پركردن فضاهای خالی و طراحی چارچوبهای داستان را باقی میگذارد.» نثر کتاب، دقیقاً همینطور است؛ مخاطب واقعاً گم میکند نخ ماجرا را گاهی، اینکه ضمیر به چه کسی برمیگردد، یا جملهای که خوانده شد فاعلش چه کسی بود و...! گمانم ترجمۀ این کتاب، کار سختی بوده است.
کتاب، در فضای کوهستان میگذرد. داستان اول، داستان یک شکارچی و یک بز کوهی است (و البته که یک پروانه) و داستان دوم، داستان یک نویسنده و یک درخت (و خب یک صاعقه!).
از نوشتن دربارۀ داستان، پرهیز میکنم؛ اما برای آنکه نظرم را گفته باشم... فضای هر دو داستان، توصیفات و صحنهسازیها را بسیار دوست داشتم و مطمئنم لحظاتی در ذهنم ثبت و ضبط شده است از این کتاب، تا همیشه. اما دربارۀ لذت داستانی کار، داستان اول به مراتب بهتر بود، و حتی آناتی داشت که کمتر داستانی دارای آنهاست. اما داستان دوم (که البته نمیتوان بیش از 20درصد کتاب را برایش قائل شد) در کنارتوصیفات زیبا، زیبایی داستانی چندانی نداشت و صفحۀ آخر داستان، شبیهِ صفحۀ آخرش نبود!
با این همه، نمرۀ واقعی من به این کتاب 3.5 است.
این کتاب را به کسانی که از دقایق و ظرافتهای توصیفی یک داستان لذت میبرند، توصیه میکنم.
March 25, 2019
Prima volta che leggo qualcosa di De Luca, compare nella mia libreria giusto perché me l'ha regalato mia mamma. Ieri lo ho scelto per proseguire con il tema della montagna e perché mi serviva qualcosa che stesse in poco posto nello zaino, giusto perché andavo a camminare in montagna.
Per riassumere, quoto e cito la recensione di @Brown Jenkin: una favoletta metaforica fatta con la fusione di prosa e poesia, ma nel complesso il racconto risulta piuttosto stopposo.
Alcune frasi sono aforismi ben pensati e che varrebbe la pena di sottolineare e annotarsi, altre sono molto musicali, ma altre ancora sembrano buttate lì a casaccio. La casualità di queste ultime - sia come costrutto che come significato - mi ha fatto osservare il difetto principale di questo libricino: non si chiarisce chi o cosa è che narra. Non è il punto di vista del camoscio, non è quello dell'uomo ma nemmeno quello di un narratore onnisciente. E' un misto, una voce tentennante che non sa a quale di questi tre vuole appartenere, un vero peccato visto che di temi interessanti da trattare qui ce ne sono a iosa: la montagna impervia; l'incontro-scontro tra due solitudini, tra due vite ormai vissute per intero e che sentono entrambe l'inverno avvicinarsi; la lotta tra l'essere umano e l'animale (che non è una vera lotta, o comunque lotta molto impari vista la differenza di mezzi e soprattutto di motivazioni).
Già che ci sono cito anche la recensione di @Sidner che ha osservato come sia una pessima abitudine degli scrittori questo vezzo di umanizzare l'animale, sia selvatico che domestico - a meno che uno non stia scrivendo una striscia tipo Peanuts o Mutts, ma è un altro discorso. Non credo che mi resterà molto di questa sbrigativa lettura.
Per riassumere, quoto e cito la recensione di @Brown Jenkin: una favoletta metaforica fatta con la fusione di prosa e poesia, ma nel complesso il racconto risulta piuttosto stopposo.
Alcune frasi sono aforismi ben pensati e che varrebbe la pena di sottolineare e annotarsi, altre sono molto musicali, ma altre ancora sembrano buttate lì a casaccio. La casualità di queste ultime - sia come costrutto che come significato - mi ha fatto osservare il difetto principale di questo libricino: non si chiarisce chi o cosa è che narra. Non è il punto di vista del camoscio, non è quello dell'uomo ma nemmeno quello di un narratore onnisciente. E' un misto, una voce tentennante che non sa a quale di questi tre vuole appartenere, un vero peccato visto che di temi interessanti da trattare qui ce ne sono a iosa: la montagna impervia; l'incontro-scontro tra due solitudini, tra due vite ormai vissute per intero e che sentono entrambe l'inverno avvicinarsi; la lotta tra l'essere umano e l'animale (che non è una vera lotta, o comunque lotta molto impari vista la differenza di mezzi e soprattutto di motivazioni).
Già che ci sono cito anche la recensione di @Sidner che ha osservato come sia una pessima abitudine degli scrittori questo vezzo di umanizzare l'animale, sia selvatico che domestico - a meno che uno non stia scrivendo una striscia tipo Peanuts o Mutts, ma è un altro discorso. Non credo che mi resterà molto di questa sbrigativa lettura.
January 12, 2025
Ma li scrive tutti così?
September 4, 2016
Αυτό το ζώο, ο άνθρωπος
Ο Ερι ντε Λούκα υφαίνει με μαεστρία τη μελωδία της μονομαχίας ενός αγριόγιδου και ενός κυνηγού με φόντο τις κορφές των Δολομιτικών Αλπεων
«Η μάνα του είχε χτυπηθεί από τα σκάγια του κυνηγού. Στα ρουθούνια του, ρουθούνια μικρού ζώου, σφηνώθηκε μια μυρωδιά από άνθρωπο και μπαρούτι». Με αυτά τα λόγια ξεκινά «Το βάρος της πεταλούδας». Από αυτό το ξεκίνημα γίνεται κατανοητό ότι η ιστορία θα επικεντρωθεί σε μια σύγκρουση ανάμεσα στο ζώο και στον κυνηγό. Ο ναπολιτάνος συγγραφέας Έρι ντε Λούκα αφηγείται τους παράλληλους, μοναχικούς βίους δύο «βασιλιάδων», στις άγριες κορφές των Δολομιτικών Αλπεων στη Βόρεια Ιταλία: και οι δύο βρίσκονται πλέον στο φθινόπωρο της ζωής τους. Το σώμα τους είναι ακόμη δυνατό, η πείρα τους αξεπέραστη, οι γνώσεις τους τεράστιες, η υπερηφάνειά τους αλύγιστη. Και οι δύο όμως νιώθουν το τέλος να πλησιάζει. Θέλουν αυτό να γίνει με αξιοπρέπεια.
Ο βασιλιάς των αγριόγιδων γίνεται το κυρίαρχο αρσενικό του κοπαδιού του. Ζει μονάχος στις πιο απόκρημνες κορφές και επιστρέφει στο κοπάδι μόνο για να επιβλέψει τα θηλυκά του. «Ηταν ο άνεμος ντυμένος πόδια και κέρατα» περιγράφει ο Ντε Λούκα που δείχνει καθαρά πόσο θαυμάζει αυτά τα αγρίμια που επιβιώνουν με τρόπο θα ‘λεγε κανείς ποιητικό στις πιο αντίξοες συνθήκες: «Τα είχε δει να πηδούν πιλαλώντας στους γκρεμούς, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, εκτελώντας την ίδια ακριβώς ακολουθία βημάτων, το σαΐτεμά τους απ’ τη μία προεξοχή στην άλλη. Το άλμα τους ήταν ένα μπάλωμα ανάμεσα στις δύο άκριες, μια βελονιά πάνω από το κενό».
Ο λαθροκυνηγός είναι ο δεύτερος βασιλιάς των αγριόγιδων: «Αλώνιζε τα βουνά με ένα τρακοσάρι Μάγκνουμ και σφαίρες των έντεκα γραμμαρίων. Ήταν πια σε προχωρημένη ηλικία, ένα μεγάλο μέρος της ζωής του το ‘ζησε σκαρφαλωμένος στο βουνό, κυνηγώντας παράνομα. Είχε αποσυρθεί και έκανε εκείνο το επάγγελμα, αφού πέρασε τα νιάτα του στην πόλη, ανάμεσα στους επαναστάτες, ώσπου ξεστράτισε ολότελα». Ένας άνθρωπος με παρελθόν ταραχώδες, ο οποίος πλέον το μόνο που επιθυμεί είναι η ειρήνη και η ησυχία του βουνού.
Για είκοσι χρόνια οι δύο βασιλιάδες είτε ψάχνουν είτε αποφεύγουν ο ένας τον άλλον. Γνωρίζονται, αλλά συναντώνται μόνο από μακριά. Ξέρουν ότι κάποτε θα έρθει η ώρα να αναμετρηθούν σε μια μονομαχία. Καταλυτικός παράγοντας σε αυτήν αποδεικνύεται μια λευκή πεταλούδα. Το ελάχιστο βάρος της είναι αυτό που προστίθεται στο φορτίο τής κάθε ζωής και καθορίζει την τύχη της.
Η Φύση και η ιερότητά της. Ο Άνθρωπος και η απληστία του. Οι κοινωνίες των ζώων και των ανθρώπων και οι ομοιότητές τους. Τα πραγματικά θηρία. Μια ιστορία που μου έφερε στο μυαλό το Ο γέρος και η θάλασσα του Ernest Hemingway και το Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης του Luis Sepúlveda, χωρίς όμως να τους μιμείται. Ό,τι και να πει κανείς για τη γραφή του Έρι ντε Λούκα είναι λίγο. «Το βάρος της πεταλούδας» είναι μόλις 100 μικρές σελίδες· διαβάζεται σε μία - δύο ώρες. Πρέπει όμως κάποιος να επαναλάβει ξανά και ξανά την ανάγνωση αν θέλει να αποκρυπτογραφήσει όλα τα νοήματα που χωρούν μέσα σε τόσο λίγες λέξεις. Ο συγγραφέας είναι μαέστρος· υφαίνει τη μελωδία του με τρόπο ποιητικό που αποδίδεται εξαιρετικά στα ελληνικά χάρη στη μετάφραση της Άννας Παπασταύρου. Από τους τόμους των εκατοντάδων σελίδων με πολλή φλυαρία και λίγη ουσία έχω πραγματικά κουραστεί. Με αυτό το μικρό διαμαντάκι ένιωσα να παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ανάσα καθαρού, βουνίσιου αέρα.
Η επανάσταση, η Βίβλος και η αναρρίχηση
Ο Ναπολιτάνος Έρι ντε Λούκα είναι ένας καθόλου βαρετός άνθρωπος: στα νιάτα του υπήρξε βασικό μέλος της ακροαριστερής πολιτικής οργάνωσης Lotta Continua. Συγγραφέας, μεταφραστής, ποιητής, έχει κάνει άπειρες δουλειές για να ζήσει: από νταλικέρης μέχρι οικοδόμος και βιομηχανικός εργάτης. Στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας συμμετείχε στα κομβόι ανθρωπιστικής βοήθειας. Εμαθε μόνος του αρχαία εβραϊκά, σουαχίλι, ρωσικά και γίντις. Μετέφρασε βιβλία της Βίβλου, έγραψε δοκίμια, θεατρικά, σενάρια, ποιήματα και πεζά: μετρά περισσότερα από 30 δικά του βιβλία. Μοναχικός χαρακτήρας, ζει κάπου έξω από τη Ρώμη και ως παθιασμένος αναρριχητής παίρνει συχνά τα βουνά. Οπως και ο βασιλιάς των αγριόγιδων.
Γ.Β. ΤΑ ΝΕΑ «Βιβλιοδρόμιο» 05.09.2015
Ο Ερι ντε Λούκα υφαίνει με μαεστρία τη μελωδία της μονομαχίας ενός αγριόγιδου και ενός κυνηγού με φόντο τις κορφές των Δολομιτικών Αλπεων
«Η μάνα του είχε χτυπηθεί από τα σκάγια του κυνηγού. Στα ρουθούνια του, ρουθούνια μικρού ζώου, σφηνώθηκε μια μυρωδιά από άνθρωπο και μπαρούτι». Με αυτά τα λόγια ξεκινά «Το βάρος της πεταλούδας». Από αυτό το ξεκίνημα γίνεται κατανοητό ότι η ιστορία θα επικεντρωθεί σε μια σύγκρουση ανάμεσα στο ζώο και στον κυνηγό. Ο ναπολιτάνος συγγραφέας Έρι ντε Λούκα αφηγείται τους παράλληλους, μοναχικούς βίους δύο «βασιλιάδων», στις άγριες κορφές των Δολομιτικών Αλπεων στη Βόρεια Ιταλία: και οι δύο βρίσκονται πλέον στο φθινόπωρο της ζωής τους. Το σώμα τους είναι ακόμη δυνατό, η πείρα τους αξεπέραστη, οι γνώσεις τους τεράστιες, η υπερηφάνειά τους αλύγιστη. Και οι δύο όμως νιώθουν το τέλος να πλησιάζει. Θέλουν αυτό να γίνει με αξιοπρέπεια.
Ο βασιλιάς των αγριόγιδων γίνεται το κυρίαρχο αρσενικό του κοπαδιού του. Ζει μονάχος στις πιο απόκρημνες κορφές και επιστρέφει στο κοπάδι μόνο για να επιβλέψει τα θηλυκά του. «Ηταν ο άνεμος ντυμένος πόδια και κέρατα» περιγράφει ο Ντε Λούκα που δείχνει καθαρά πόσο θαυμάζει αυτά τα αγρίμια που επιβιώνουν με τρόπο θα ‘λεγε κανείς ποιητικό στις πιο αντίξοες συνθήκες: «Τα είχε δει να πηδούν πιλαλώντας στους γκρεμούς, το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο, εκτελώντας την ίδια ακριβώς ακολουθία βημάτων, το σαΐτεμά τους απ’ τη μία προεξοχή στην άλλη. Το άλμα τους ήταν ένα μπάλωμα ανάμεσα στις δύο άκριες, μια βελονιά πάνω από το κενό».
Ο λαθροκυνηγός είναι ο δεύτερος βασιλιάς των αγριόγιδων: «Αλώνιζε τα βουνά με ένα τρακοσάρι Μάγκνουμ και σφαίρες των έντεκα γραμμαρίων. Ήταν πια σε προχωρημένη ηλικία, ένα μεγάλο μέρος της ζωής του το ‘ζησε σκαρφαλωμένος στο βουνό, κυνηγώντας παράνομα. Είχε αποσυρθεί και έκανε εκείνο το επάγγελμα, αφού πέρασε τα νιάτα του στην πόλη, ανάμεσα στους επαναστάτες, ώσπου ξεστράτισε ολότελα». Ένας άνθρωπος με παρελθόν ταραχώδες, ο οποίος πλέον το μόνο που επιθυμεί είναι η ειρήνη και η ησυχία του βουνού.
Για είκοσι χρόνια οι δύο βασιλιάδες είτε ψάχνουν είτε αποφεύγουν ο ένας τον άλλον. Γνωρίζονται, αλλά συναντώνται μόνο από μακριά. Ξέρουν ότι κάποτε θα έρθει η ώρα να αναμετρηθούν σε μια μονομαχία. Καταλυτικός παράγοντας σε αυτήν αποδεικνύεται μια λευκή πεταλούδα. Το ελάχιστο βάρος της είναι αυτό που προστίθεται στο φορτίο τής κάθε ζωής και καθορίζει την τύχη της.
Η Φύση και η ιερότητά της. Ο Άνθρωπος και η απληστία του. Οι κοινωνίες των ζώων και των ανθρώπων και οι ομοιότητές τους. Τα πραγματικά θηρία. Μια ιστορία που μου έφερε στο μυαλό το Ο γέρος και η θάλασσα του Ernest Hemingway και το Ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης του Luis Sepúlveda, χωρίς όμως να τους μιμείται. Ό,τι και να πει κανείς για τη γραφή του Έρι ντε Λούκα είναι λίγο. «Το βάρος της πεταλούδας» είναι μόλις 100 μικρές σελίδες· διαβάζεται σε μία - δύο ώρες. Πρέπει όμως κάποιος να επαναλάβει ξανά και ξανά την ανάγνωση αν θέλει να αποκρυπτογραφήσει όλα τα νοήματα που χωρούν μέσα σε τόσο λίγες λέξεις. Ο συγγραφέας είναι μαέστρος· υφαίνει τη μελωδία του με τρόπο ποιητικό που αποδίδεται εξαιρετικά στα ελληνικά χάρη στη μετάφραση της Άννας Παπασταύρου. Από τους τόμους των εκατοντάδων σελίδων με πολλή φλυαρία και λίγη ουσία έχω πραγματικά κουραστεί. Με αυτό το μικρό διαμαντάκι ένιωσα να παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ανάσα καθαρού, βουνίσιου αέρα.
Η επανάσταση, η Βίβλος και η αναρρίχηση
Ο Ναπολιτάνος Έρι ντε Λούκα είναι ένας καθόλου βαρετός άνθρωπος: στα νιάτα του υπήρξε βασικό μέλος της ακροαριστερής πολιτικής οργάνωσης Lotta Continua. Συγγραφέας, μεταφραστής, ποιητής, έχει κάνει άπειρες δουλειές για να ζήσει: από νταλικέρης μέχρι οικοδόμος και βιομηχανικός εργάτης. Στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας συμμετείχε στα κομβόι ανθρωπιστικής βοήθειας. Εμαθε μόνος του αρχαία εβραϊκά, σουαχίλι, ρωσικά και γίντις. Μετέφρασε βιβλία της Βίβλου, έγραψε δοκίμια, θεατρικά, σενάρια, ποιήματα και πεζά: μετρά περισσότερα από 30 δικά του βιβλία. Μοναχικός χαρακτήρας, ζει κάπου έξω από τη Ρώμη και ως παθιασμένος αναρριχητής παίρνει συχνά τα βουνά. Οπως και ο βασιλιάς των αγριόγιδων.
Γ.Β. ΤΑ ΝΕΑ «Βιβλιοδρόμιο» 05.09.2015
April 23, 2017
Η πρώτη ιστορία μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα, η αντιπαραβολή ανθρώπου - φύσης έγινε με πολύ σωστό τρόπο, με πλούσια γλώσσα και κατέληξε σε ένα συμπέρασμα που προσωπικά μου θύμισε λίγο τα 21 γραμμάρια. "Το πέταγμα πήγε και στάθηκε πάνω στο αριστερό κέρατο. Αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να την διώξει. Ήταν το πούπουλο που αθροιζόταν στο βάρος των χρόνων, αυτό που το συντρίβει."
Δυστυχώς όμως η δεύτερη ιστορία δεν με κέρδισε και μου χάλασε λίγο και την συνολική αίσθηση του βιβλίου, οπότε συνολικά θα έλεγα πως είμαι κάπου στο 3.5/5.
Δυστυχώς όμως η δεύτερη ιστορία δεν με κέρδισε και μου χάλασε λίγο και την συνολική αίσθηση του βιβλίου, οπότε συνολικά θα έλεγα πως είμαι κάπου στο 3.5/5.
September 14, 2015
Ελάχιστες φορές έχω διαβάσει κάτι τόσο δυνατό που να αφορά τη φύση και τη σχέση του ανθρώπου με αυτή, ας ξεκινήσω έτσι για την [πρώτη] ιστορία του De Luca. Στις λίγες του σελίδες οι 2 χαρακτήρες του, ο λαθροκυνηγός και το αγριόγιδο, αλλά και το βουνό, που παίζει το δικό του ρόλο στην ιστορία και ο συγγραφέας εξυψώνει σχεδόν στο στάτους ενός ξεχωριστού χαρακτήρα, σκιαγραφούνται με τρόπο που κάνει τον αναγνώστη να χάνεται στις σκέψεις τους και να μετράει τα ύψη και τα βάθη της προσωπικότητάς τους.
Το βάρος της πεταλούδας δεν είναι όμως απλά ένα εσωτερικό βιβλίο, είναι κυριότερα ένα φυσικό βιβλίο, ένα βιβλίο που η κίνηση, η μεταφορά, η βία έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Η εναλλαγή της αφήγησης από χαρακτήρα σε χαρακτήρα χτίζει με ρυθμό προς την κλιμάκωση και έτσι, παρόλη τη μικρή της έκταση, η ιστορία μοιάζει γεμάτη, η εξέλιξή της ομαλή, το τέλος της αποδεκτό και όμορφο.
Η δεύτερη ιστορία του De Luca δεν έχει την ίδια βαρύτητα με την πρώτη, μοιάζει περισσότερο φιλόδοξη από όσο θα έπρεπε, δένει όμως μαζί με την πρώτη και τη συμπληρώνει. Συνολικά ένα 3,5*/5, που θα δέσει εδώ στο Goodreads στο δίκαιο 4*/5.
Το βάρος της πεταλούδας δεν είναι όμως απλά ένα εσωτερικό βιβλίο, είναι κυριότερα ένα φυσικό βιβλίο, ένα βιβλίο που η κίνηση, η μεταφορά, η βία έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Η εναλλαγή της αφήγησης από χαρακτήρα σε χαρακτήρα χτίζει με ρυθμό προς την κλιμάκωση και έτσι, παρόλη τη μικρή της έκταση, η ιστορία μοιάζει γεμάτη, η εξέλιξή της ομαλή, το τέλος της αποδεκτό και όμορφο.
Η δεύτερη ιστορία του De Luca δεν έχει την ίδια βαρύτητα με την πρώτη, μοιάζει περισσότερο φιλόδοξη από όσο θα έπρεπε, δένει όμως μαζί με την πρώτη και τη συμπληρώνει. Συνολικά ένα 3,5*/5, που θα δέσει εδώ στο Goodreads στο δίκαιο 4*/5.
November 11, 2017
E' il mio primo De Luca, e ne sono rimasto molto deluso. Ben scritto, nulla da dire. Però freddo, un esercizio di stile che spesso si vuole avvicinare alla poesia, ma senza partecipazione.
Alcune situazioni sono francamente disneyane, come ad esempio parlando del re dei camosci: Al suo arrivo le femmine gli andavano incontro e i giovani maschi piegavano il ginocchio ad abbassarsi.. Ma quando mai!
Per due volte c'è un uso improprio del termine sottopancia: (1) Era un maschio robusto, ferito da uno strappo al sottopancia (2) cercano di infilare le corna, appena curve, nel sottopancia dell’altro. E' noto che "sottopancia" non vuol dire "sotto la pancia" ma è quella parte della sella o del basto che e si affibbia sotto la pancia.
Non mi è piaciuto nemmeno questo: ce n’era di tempo da aspettare prima che tornava la voce del cuculo vero.
Due stelle, abbondando.
Alcune situazioni sono francamente disneyane, come ad esempio parlando del re dei camosci: Al suo arrivo le femmine gli andavano incontro e i giovani maschi piegavano il ginocchio ad abbassarsi.. Ma quando mai!
Per due volte c'è un uso improprio del termine sottopancia: (1) Era un maschio robusto, ferito da uno strappo al sottopancia (2) cercano di infilare le corna, appena curve, nel sottopancia dell’altro. E' noto che "sottopancia" non vuol dire "sotto la pancia" ma è quella parte della sella o del basto che e si affibbia sotto la pancia.
Non mi è piaciuto nemmeno questo: ce n’era di tempo da aspettare prima che tornava la voce del cuculo vero.
Due stelle, abbondando.
January 3, 2018
Noia. Banalità.
L'unica parte che si salva (con molta buona volontà) è il finale.
L'unica parte che si salva (con molta buona volontà) è il finale.
April 26, 2017
Βαθμολογία: ★★
Η θεματολογία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά η γραφή δεν ήταν καθόλου του γούστου μου. Τη βρήκα αρκετά επιτηδευμένη. Μεταφορές και παρομοιώσεις του τύπου «Η φωτιά σκάει φιλιά παρηγοριάς» και «Ο ξύλινος κούκος έχει τη φωνή του Μάη, σαστισμένη φωνή προφήτη στην πόλη που γλεντοκοπά» τις αποφεύγω σαν το διάολο το λιβάνι, με ξενίζουν, τις θεωρώ φθηνή λύση στην οποία καταφεύγει ο συγγραφέας όταν δεν ξέρει τι να γράψει ή πώς να το γράψει. Προσωπικά, αυτό το έργο με προσπέρασε. Δύο αστεράκια γιατί του αναγνωρίζω κάποια λογοτεχνική αξία.
Η θεματολογία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά η γραφή δεν ήταν καθόλου του γούστου μου. Τη βρήκα αρκετά επιτηδευμένη. Μεταφορές και παρομοιώσεις του τύπου «Η φωτιά σκάει φιλιά παρηγοριάς» και «Ο ξύλινος κούκος έχει τη φωνή του Μάη, σαστισμένη φωνή προφήτη στην πόλη που γλεντοκοπά» τις αποφεύγω σαν το διάολο το λιβάνι, με ξενίζουν, τις θεωρώ φθηνή λύση στην οποία καταφεύγει ο συγγραφέας όταν δεν ξέρει τι να γράψει ή πώς να το γράψει. Προσωπικά, αυτό το έργο με προσπέρασε. Δύο αστεράκια γιατί του αναγνωρίζω κάποια λογοτεχνική αξία.
November 13, 2017
E' il primo libro di De Luca che leggo, il giudizio è quindi esclusivamente legato a questo testo. La mia sensazione è che l'autore sia eccessivamente compiaciuto delle immagini e delle situazioni poetiche che riporta sulla carta, delle capriole che riesce a compiere, ciò andando a discapito del racconto che da' l'impressione di essere un puro esercizio letterario. Questo voleva essere?
March 17, 2023
2,5 stelle
Ho apprezzato molto la modalità di scrittura di De Luca, l'ho trovata molto evocativa ma il libro non mi ha convinta... forse per la brevità. Non ho trovato specifici punti di forza in questo libro, è una lettura veloce e piacevole ma non mi ha lasciato nulla di più.
Ho apprezzato molto la modalità di scrittura di De Luca, l'ho trovata molto evocativa ma il libro non mi ha convinta... forse per la brevità. Non ho trovato specifici punti di forza in questo libro, è una lettura veloce e piacevole ma non mi ha lasciato nulla di più.
April 4, 2017
4.5 stelline. Splendido, commovente e profondo. Imperdibile per chi ama la montagna e la natura. Cercherò sicuramente altre opere di De Luca.
May 28, 2017
Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου άρεσε τόσο μια ιστορία που σε πρώτη ανάγνωση αφορά ένα λαθροκυνηγό και ένα αγριόγιδο. Η ιστορία αποκαλύπτεται πολύ όμορφα και προσωπικά είχα αγωνία για το πώς τελικά θα κατα��ήξουν οι δύο πρωταγωνιστές. Η δεύτερη (και πολύ πιο σύντομη) ιστορία του βιβλίου δε μου άρεσε τόσο, αλλά σα θεματολογία ήταν απόλυτα ταιριαστή. Ένα βιβλίο που φανερώνει τη φύση στο μεγαλείο και τη σκληρότητά της.
November 15, 2016
Ενα μικρό βιβλιαράκι με δυο ιστορίες, η πρώτη λίγο εκτενέστερη. Η γραφή του αλλού επιτεδευμένη και ρηχή, αλλού πυκνή και ρέουσα. Το φινάλε της πρώτης ιστορίας μου άρεσε πολύ και με έβαλε σε σκέψεις. Συνολικά δεν με άγγιξε ιδιαίτερα.
October 24, 2013
Non all'altezza. Gradevole come sempre, ma di maniera. Nel racconto finale ho ritrovato qualche sprazzo dello scrittore. Ma il resto (cioè il corpo centrale del romanzo breve) mi ha lasciato perplesso. Secondo me eccessiva l'umanizzazione dell'animale protagonista. E poi una ricerca quasi ossessiva di allusione; di "sprazzo di senso", fino quasi a togliere valore al ...marchio di fabbrica.
June 15, 2017
3.5/5
Σχεση του ανθρωπου με τη φυση! Η πρωτη ιστοριουλα μου αρεσε περισσοτερο. Βεβαια και στις 2ιστοριες μου ελειπε κατι! Ηταν ομως ενα γρηγορο απογευματινο αναγνωσμα!!!
Σχεση του ανθρωπου με τη φυση! Η πρωτη ιστοριουλα μου αρεσε περισσοτερο. Βεβαια και στις 2ιστοριες μου ελειπε κατι! Ηταν ομως ενα γρηγορο απογευματινο αναγνωσμα!!!
July 2, 2023
Romanzo, che è più racconto. Lieve come un peso di farfalla. A volte determinante.
Primo libro di questo scrittore che affronto, ho visto in libreria che tutti i suoi romanzi sono piuttosto succinti o appunto lievi e considerate le vendite e l’apprezzamento di questo autore ho pensato che come in molti altri settori, non è il peso che determina la qualità; scorse velocemente le varie trame ho scelto questo suo scritto per iniziare a leggere le sue opere.
Quello che mi ha attirato è stata indubbiamente l’ambientazione, io amo la montagna in ogni sua veste e caratteristica e poi l’ubicazione nelle Dolomiti, le mie montagne del cuore, hanno dato la spinta definitiva all’acquisto.
Soldi spesi bene? Sì, di sicuro. La scrittura è notevole, arriva direttamente a quelle corde sensibili che stanno in ognuno di noi, non stancano, anche se in tutto il romanzo non esiste un dialogo; dunque più fiaba che storia? Forse, la definizione giusta è quella di parabola, scritta da un laico, dunque di ancor maggior pregio o curiosità.
Un giorno perfetto che delimita l’autunno con l’inverno, un inverno in montagna dove il silenzio può davvero chiamarsi in tal modo, quando la neve ricopre il tutto. Dunque il tempo della svolta, il tempo dei duelli, prima del lungo riposo.
Due Re contrapposti sotto l’occhio del "padrone di tutto, che si lasciava togliere, ma teneva il conto”: L’uomo, solitario che ha rifiutato ogni presente, e assassino per scelta di uomini e camosci; la bestia, Re dei Camosci, cresciuto solitario, rimasto solitario, ma richiamato al branco come la Natura comanda.
Cosa sarà determinante nello scontro? Ma certo, il peso di una farfalla.
Non voglio scrivere della trama per non rovinare la magia del racconto, che è struggente, ricco di simboli e di parabole sul significato della natura, della vita, della montagna.
Infine, anche se la scrittura e la struttura narrativa è semplice, si deve leggere questo libro attenzione, se non con concentrazione come è giusto che sia durante un arrampicata in montagna e l’esempio non è certo casuale: anche qui richiamo simbolico. E, arrivati in cima, si gode il panorama della conoscenza e il senso di conquista, che solo la lettura e la montagna possono dare.
Consigliatissimo.
Primo libro di questo scrittore che affronto, ho visto in libreria che tutti i suoi romanzi sono piuttosto succinti o appunto lievi e considerate le vendite e l’apprezzamento di questo autore ho pensato che come in molti altri settori, non è il peso che determina la qualità; scorse velocemente le varie trame ho scelto questo suo scritto per iniziare a leggere le sue opere.
Quello che mi ha attirato è stata indubbiamente l’ambientazione, io amo la montagna in ogni sua veste e caratteristica e poi l’ubicazione nelle Dolomiti, le mie montagne del cuore, hanno dato la spinta definitiva all’acquisto.
Soldi spesi bene? Sì, di sicuro. La scrittura è notevole, arriva direttamente a quelle corde sensibili che stanno in ognuno di noi, non stancano, anche se in tutto il romanzo non esiste un dialogo; dunque più fiaba che storia? Forse, la definizione giusta è quella di parabola, scritta da un laico, dunque di ancor maggior pregio o curiosità.
Un giorno perfetto che delimita l’autunno con l’inverno, un inverno in montagna dove il silenzio può davvero chiamarsi in tal modo, quando la neve ricopre il tutto. Dunque il tempo della svolta, il tempo dei duelli, prima del lungo riposo.
Due Re contrapposti sotto l’occhio del "padrone di tutto, che si lasciava togliere, ma teneva il conto”: L’uomo, solitario che ha rifiutato ogni presente, e assassino per scelta di uomini e camosci; la bestia, Re dei Camosci, cresciuto solitario, rimasto solitario, ma richiamato al branco come la Natura comanda.
Cosa sarà determinante nello scontro? Ma certo, il peso di una farfalla.
Non voglio scrivere della trama per non rovinare la magia del racconto, che è struggente, ricco di simboli e di parabole sul significato della natura, della vita, della montagna.
Infine, anche se la scrittura e la struttura narrativa è semplice, si deve leggere questo libro attenzione, se non con concentrazione come è giusto che sia durante un arrampicata in montagna e l’esempio non è certo casuale: anche qui richiamo simbolico. E, arrivati in cima, si gode il panorama della conoscenza e il senso di conquista, che solo la lettura e la montagna possono dare.
Consigliatissimo.
June 5, 2023
Η σχέση κυνηγού-θηράματος περιγράφεται λεπτομερώς και ανά σημεία με στόμφο σαν να γινόταν αναφορά σε ανθρώπινες σχέσεις με ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Η μαγεία της φύσης γίνεται ξεκάθαρη μέσα από το μικρό (σε έκταση) βιβλίο λες και έχει η ίδια συμπεριφορά, χαρακτήρα, στεγανά και μοτίβο. Που τελικά μπορεί και να έχει. Αυτό όσον αφορά την πρώτη ιστορία.
Η δεύτερη, πιο επιφανειακή, μικρότερη σε έκταση και λιγότερο ενδιαφέρουσα για μένα, μείωσε και τη συνολική αξία που είχε αυτό το βιβλίο στην αναγνωστική μου “αποθήκη”.
Η δεύτερη, πιο επιφανειακή, μικρότερη σε έκταση και λιγότερο ενδιαφέρουσα για μένα, μείωσε και τη συνολική αξία που είχε αυτό το βιβλίο στην αναγνωστική μου “αποθήκη”.
December 13, 2015
Υπέροχο.
March 22, 2017
"Παρέμεινε όρθιος με το ζώο στη ράχη ν' αφουγκραστεί αν το σώμα άντεχε. Μια λευκή πεταλούδα πέταξε πάνω του κι ολόγυρά του. Χόρεψε μπροστά στα μάτια του άντρα και τα βλέφαρά του βάρυναν. [..] Το πέταγμα πήγε και στάθηκε πάνω στο αριστερό κέρατο του αγριόγιδου. Αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να τη διώξει. Ήταν το πούπουλο που αθροιζόταν στο βάρος των χρόνων, αυτό που το συντρίβει"
O De Luca είναι ποιητής στην ψυχή.
Οι σκέψεις του για την ζωή, τον θάνατο (ως μέρος της ζωής), την αγάπη και όλα αυτά -που θα λεγε και ο Ντάγκλας Άνταμς- είναι σκέψεις απλές στον πυρήνα τους αλλά τόσο διανθισμένες με συγκινητικές λέξεις και εικόνες, που σ'έχουν εκεί καθηλωμένο, να χαζεύεις τις σελίδες του, σαν να πρόκειται για κάποιον αριστουργηματικό ζωγραφικό πίνακα, που δεν είχες ξαναδεί ποτέ.
Την ίδια αίσθηση είχα διαβάζοντας τα Ψάρια του*, ξανά και ξανά διάβαζα τις προτάσεις, μελετούσα τις λέξεις που διάλεγε και τον τρόπο με τον οποίο τις έβαζε στη σειρά. και την ένταση που δημιουργούσαν εντός μου, κι έλεγα Αυτό είναι Τέχνη.
Το Βάρος της Πεταλούδας αποτελεί περίπου μια αλληγορία για την ζωή των πραγματικά ελεύθερων πλασμάτων, έναν παραλληλισμό ανθρωπινου και ζωώδους και τα συγκεχυμένα ορια μεταξυ τους. τα ενστικτα, τους άγραφους κανόνες, την σκληρή επιβίωση και την άγρια ομορφιά της.
- Πολυ ειλικρινά θα ομολογήσω οτι μου άρεσε λιιιγο λιγοτερο απο τα Ψαρια. Λόγω θεματικής κυρίως. Ωστοσο σχεδον το ιδιο συχνα επαναλάμβανα την ανάγνωση σχεδόν κάθε σελίδας ως να ρουφήξω όλη την ομορφιά της, να δω ξεκάθαρες τις εικόνες του να εκτυλίσσονται μπροστά μου. Και σ΄αυτό το έργο, έχω περισσότερο την αίσθηση ότι παρακολούθησα ένα καλλιτεχνικό φιλμ, παρά ότι διάβασα ένα βιβλίο.
'"Μάτια φαλτσέτα" - είχε ακούσει να κάνουν το κοπλιμέντο αυτό σε μια γυναίκα. Ήταν το ατσάλι που ξεθηκαρώνεται κι αστράφτει, από τέτοιο υλικό ήταν τα μάτια της"
------------
*Τα Ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια, Εrri de Luca, εκδ. Κέλευθος
O De Luca είναι ποιητής στην ψυχή.
Οι σκέψεις του για την ζωή, τον θάνατο (ως μέρος της ζωής), την αγάπη και όλα αυτά -που θα λεγε και ο Ντάγκλας Άνταμς- είναι σκέψεις απλές στον πυρήνα τους αλλά τόσο διανθισμένες με συγκινητικές λέξεις και εικόνες, που σ'έχουν εκεί καθηλωμένο, να χαζεύεις τις σελίδες του, σαν να πρόκειται για κάποιον αριστουργηματικό ζωγραφικό πίνακα, που δεν είχες ξαναδεί ποτέ.
Την ίδια αίσθηση είχα διαβάζοντας τα Ψάρια του*, ξανά και ξανά διάβαζα τις προτάσεις, μελετούσα τις λέξεις που διάλεγε και τον τρόπο με τον οποίο τις έβαζε στη σειρά. και την ένταση που δημιουργούσαν εντός μου, κι έλεγα Αυτό είναι Τέχνη.
Το Βάρος της Πεταλούδας αποτελεί περίπου μια αλληγορία για την ζωή των πραγματικά ελεύθερων πλασμάτων, έναν παραλληλισμό ανθρωπινου και ζωώδους και τα συγκεχυμένα ορια μεταξυ τους. τα ενστικτα, τους άγραφους κανόνες, την σκληρή επιβίωση και την άγρια ομορφιά της.
- Πολυ ειλικρινά θα ομολογήσω οτι μου άρεσε λιιιγο λιγοτερο απο τα Ψαρια. Λόγω θεματικής κυρίως. Ωστοσο σχεδον το ιδιο συχνα επαναλάμβανα την ανάγνωση σχεδόν κάθε σελίδας ως να ρουφήξω όλη την ομορφιά της, να δω ξεκάθαρες τις εικόνες του να εκτυλίσσονται μπροστά μου. Και σ΄αυτό το έργο, έχω περισσότερο την αίσθηση ότι παρακολούθησα ένα καλλιτεχνικό φιλμ, παρά ότι διάβασα ένα βιβλίο.
'"Μάτια φαλτσέτα" - είχε ακούσει να κάνουν το κοπλιμέντο αυτό σε μια γυναίκα. Ήταν το ατσάλι που ξεθηκαρώνεται κι αστράφτει, από τέτοιο υλικό ήταν τα μάτια της"
------------
*Τα Ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια, Εrri de Luca, εκδ. Κέλευθος
March 4, 2017
Διαμαντακι σωστό. Και η μετάφραση, αριστούργημα.
February 3, 2020
Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν η πρώτη μου επαφή με τη γραφή του Eri De Luca και με μάγεψε.
October 9, 2025
Άκρως γοητευτικό. 5* για το πρώτο διήγημα που δίνει και τον τίτλο, 3* για το δεύτερο.
September 26, 2016
Ένα πολύ ωραίο και δυνατό μικρό βιβλιαράκι. Περιέχει μια μικρή νουβέλα (ή μεγάλο διήγημα, όπως το δει κανείς) και ένα δεκασέλιδο διήγημα. Το κυρίως πιάτο, βεβαίως, είναι η ιστορία που δίνει και τον τίτλο στο βιβλίο. Πρωταγωνιστές είναι ένα αγριόγιδο διαφορετικό από τα υπόλοιπα, έξυπνο και δυναμικό, ένας γερασμένος κυνηγός που ζει μόνος σε μια καλύβα, αλλά και το βουνό, που θα'λεγε κανείς ότι έχει την δική του προσωπικότητα. Η μαγεία της ιστορίας κρύβεται στις τρομερές περιγραφές της φύσης, στην "μονομαχία" ανάμεσα στον κυνηγό και το αγριόγιδο, και φυσικά στο απίθανο τέλος. Όσον αφορά την δεύτερη ιστορία, με τον τίτλο "Επίσκεψη σ'ένα δέντρο", δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε όσο η πρώτη. Είχε και αυτή την μαγεία της, όπως και κάποιες ποιητικές περιγραφές, αλλά κάτι της έλειπε. Γενικά είναι πολύ καλογραμμένο και ξεχωριστό βιβλιαράκι, που αναδεικνύει με ιδιαίτερο τρόπο την σχέση ανάμεσα στην φύση και τον άνθρωπο.
July 26, 2017
εξαιρετικό! ειδικά η πρώτη ιστορία με τον Λαθροκυνηγό και το Βασιλιά των αγριόγιδων τόσο καλογραμμένη! αφιερώστε του, χρόνο το αξίζει!
January 25, 2021
Si prendono lezioni dalle bestie. Non servono a riparare niente, solo a smettere.
April 19, 2025
C’est un hymne à la nature, à la faune… mais je me suis ennuyée.
Displaying 1 - 30 of 358 reviews