Σήμα κινδύνου

by Antonis Samarakis, Αντώνης Σαμαράκης

...ΗΤΑΝ ΗΣΥΧΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΗΣΥΧΟΙ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΗΣΥΧΟΙ, ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΗΣΥΧΟΙ, ΕΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ, ΕΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ, ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΕΤΡΕΧΕ, ΝΑΙ, Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘΜΟΝ 1 ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ Η ΑΝΗΣΥΧΙΑ, ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Η ΑΓΙΑ ΑΝΗΣΥΧΙΑ, ΟΧΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ, ΟΧΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ, Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ, Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ, Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ, ΟΡΜΗΣΑ ΚΑΙ ΤΡΑΒΗΞΑ ΤΟ ΣΗΜΑ ΚΙΝΔΥΝΟΥ.

Genres: Fiction, Literature, Greece, 20th Century

120 pages, Paperback

First published January 1, 1959

About the author

Antonis Samarakis (Greek: Αντώνης Σαμαράκης) was a Greek writer of the post-war generation, whose work is internationally recognized.

Reviews

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 5 out of 5]

«… ένας άνθρωπος ήσυχος στον καιρό μας είναι παρά φύσιν άνθρωπος… παραπάνω από τον κίνδυνο του πολέμου είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στον πόλεμο, παραπάνω από τον κίνδυνο της πείνας είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στην πείνα, ναι, αυτός είναι ο κίνδυνος, ο ουσιαστικός κίνδυνος, ο κίνδυνος υπ’ αριθμόν ένα είναι να σβήσει στις καρδιές των ανθρώπων η ανησυχία, να σβήσει η Αγία Ανησυχία..»,

Γραμμένο το 1959 και εξακολουθεί να ειναι ανατριχιαστικά σύγχρονο, θλιβερά ρεαλιστικό,ασυμβίβαστο,αιχμηρό,συγκινητικό.

Σε έναν κόσμο που βυθίζεται στην απάθεια, την αδράνεια,την αποξένωση,την συνειδησιακή υπνηλία, ο "Δράκος" ειναι ένας απλός άνθρωπος που κραυγάζει για αφύπνιση της ανθρώπινης συνείδησης,που προσπαθεί να βγάλει την κοινωνία απο το κατεστημένο και την πλήρη αδιαφορία χωρίς να είναι επικίνδυνος. Η φύση του, η θέση του κάθε άλλο παρά εγκληματικές χαρακτηρίζονται. Είναι ο "Δράκος" της επανάστασης, των χαμένων αξιών,της αλληλεγγύης,της ειρήνης,της ισότητας,της δημοκρατίας.

Τρέμει και μόνο στη σκέψη ότι ο φασισμός θα επικρατήσει και θα γίνει τρόπος ζωής για τις μελλοντικές γενιές μέσα στη νέα τάξη πραγμάτων.
Όχι. Αυτό δεν μπορεί να το αντέξει. Δεν μπορεί να ζει και να πρωταγωνιστεί στον κοινωνικό ξεπεσμό.
Πρέπει να βρει διέξοδο. Πρέπει να βρει λύση. Πρέπει να εμποδίσει τον πόνο,την πείνα,τον φόβο να ριζώσουν στις ζωές των σύγχρονων ανθρώπων και να εδραιωθούν μέσω ενός παγκόσμιου συστήματος ως γιγαντωμένη απάθεια στον μοιραίο αφανισμό.

Έτσι ξεκινά απο τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα την οργισμένη αποστολή του ο "Δράκος". Γίνεται η φωνή τους. Κραυγάζει για τις ανησυχίες που επιβάλλεται να έχουν. Σπαράζει μπροστά στους κινδύνους που υποβόσκουν μα κανείς δεν αντιλαμβάνεται.

Ως ύστατη προσπάθεια τραβά το "σήμα κινδύνου" στο τρένο του κόσμου που με μεγάλη ταχύτητα κατευθύνεται μακριά απο την ελευθερία με προορισμό την άρνηση συνείδησης και την μοιραία υποταγή στον όλεθρο.

10***αστερος αυτός ο παρίας που μοιάζει επικίνδυνος και είναι σπαρακτικά προφητικός.

Καλή ανάγνωση!

[Γιώργος Ζωγράφος · Rating 4 out of 5]

Άλλο ένα δείγμα γραφής από τον Σαμαράκη που συγκλονίζει... Ο κεντρικός ήρωας είναι ο προφήτης, ο παρείσακτος που ξυπνά τους ανθρώπους από τον λήθαργο, κάτι σαν μύωψ που ενοχλεί το νωθρό άλογο της Ηρεμίας και της ψευδούς γαληνής...

παραπάνω από τον κίνδυνο του πολέμου είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στον πόλεμο, παραπάνω από τον κίνδυνο της πείνας είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στην πείνα, ναι, αυτός είναι ο κίνδυνος, ο ουσιαστικός κίνδυνος, ο κίνδυνος υπ’ αριθμόν ένα είναι να σβήσει στις καρδιές των ανθρώπων η ανησυχία, να σβήσει η Αγία Ανησυχία..

[Thanos · Rating 5 out of 5]

Όποιος έχει διαβάσει το βιβλίο, θεωρώ πως θα μπορούσε να συνοψίσει όλο το βιβλίο στην παρακάτω φράση:

…παραπάνω από τον κίνδυνο του πολέμου είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στον πόλεμο, παραπάνω από τον κίνδυνο της πείνας είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στην πείνα, ναι, αυτός είναι ο κίνδυνος, ο ουσιαστικός κίνδυνος, ο κίνδυνος υπ’ αριθμόν ένα είναι να σβήσει στις καρδιές των ανθρώπων η ανησυχία, να σβήσει η Αγία Ανησυχία…

Ο Σαμαράκης καταφέρνει μέσα σε λίγες σελίδες να συμπεριλάβει ολόκληρη την κοινωνία με όλη της την απάθεια και την αδιαφορία τα οποία δυστυχώς ισχύουν ακόμα και σήμερα. Δεν θα αναλύσω τίποτα παραπάνω.

Η ιστορία δεν έχει κάτι καινοτόμο.
Δεν έχει κάτι σοκαριστικό.
Σίγουρα όμως έχει κάτι που συμβαίνει γύρω μας και απλά αδιαφορούμε και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που πρέπει να διαβάσετε το Σήμα Κινδύνου.

[Mary Kaimatzoglou · Rating 5 out of 5]

Η αγωνία του Αντώνη Σαμαράκη για τον Άνθρωπο,η πίστη στα υψηλά ιδανικά,στο ασυμβίβαστο κι ελεύθερο πνεύμα κυριαρχούν στο έργο του.

[Πάνος · Rating 5 out of 5]

[…]Ήταν ήσυχοι αυτοί οι άνθρωποι, αλλά δεν είχαν δικαίωμα να είναι ήσυχοι. Παραπάνω από τον κίνδυνο του πολέμου είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στον πόλεμο, παραπάνω από τον κίνδυνο της πείνας είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στην πείνα. Ναι, αυτός είναι ο κίνδυνος, ο ουσιαστικός κίνδυνος.[…]

[Stavrakas Arsenal · Rating 4 out of 5]

"Ήταν ήσυχοι αυτοί οι άνθρωποι, αλλά δεν είχαν δικαίωμα να είναι ήσυχοι, παραπάνω από τον κίνδυνο του πολέμου είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στον πόλεμο, παραπάνω από τον κίνδυνο της πείνας είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στην πείνα..." Ο Σαμαράκης συγκλονιστικός καθόλη τη διάρκεια της ανάγνωσής του, σε βάζει στον παλμό της εποχής του για να διαπιστώσεις εντέλει πως και σήμερα ζούμε κάτω από τις ίδιες ανησυχίες και τους ίδιους φόβους 30 χρόνια μετά τη λήξη του ψυχρού πολέμου...

[MimbleWimble___ Elli Maria Moutsopoulou · Rating 5 out of 5]

Σαμαράκης, ένα όνομα που από μόνο του φτάνει για να φανταστεί κανείς τι θα διαβάσει.

Το υπαρξιακό αυτό μυθιστόρημα στηλιτεύει την ησυχία των μαζών. Ο Σαμαράκης βιώνει τη μεταπολεμική περίοδο ακριβώς όπως θα έπρεπε να τη βιώνει κάθε νοήμων άνθρωπος. Κινείται μεταξύ πρωτοπρόσωπης και τριτοπρόσωπης αφήγησης στοχεύοντας στην επαγρύπνηση των αναγνωστών. Ταυτόχρονα παραθέτει αποσπάσματα εφημερίδων, γραμμένα στην καθαρεύουσα, αυτήν την απαστράπτουσα γλώσσα, που στόχευε στην τελειότητα και μόνο καθώς επρόκειτο για ένα απλό στολίδι χωρίς καμιά ουσία. Ακριβώς αυτό κάνουν και οι εφημερίδες εκείνης της εποχής, και της σημερινής φυσικά, στολίζουν την ενημέρωση χωρίς να ενημερώνουν πραγματικά τον λαό.

Μεταπολεμική περίοδος και ενώ ο κίνδυνος για έναν ακόμη πόλεμο παραμονεύει οι άνθρωποι ανέραστοι, ανέκφραστοι, αδιάφοροι συνεχίζουν το ταξίδι τους στο απόλυτο κενό. Ζουν τη μέτρια ζωή τους, ήσυχοι και ήρεμοι, χωρίς να προβληματίζονται για τους κινδύνους της απραξίας τους. Διαβάζοντας κάνεις αυτό το μυθιστόρημα είναι αδύνατον να μην βιώσει την αγωνία του κ. Βασιλειάδη, του "Δρακου" που ήρθε να ταράξει τα νερά μια ήρεμης, αναίτια ήρεμης, επαρχιακής πόλης. Όμως πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί κάποιος αυτό το συναίσθημα; Πόσο εύκολο είναι κάποιος να αντιληφθεί την ουσία και μόνος του να πορεύεται στον αγώνα για την ελευθερία; Η ανησυχία των ανθρώπων είναι η μοναδική ελπίδα αλλά και το μεγαλύτερο τίμημα του Ζωντανού Ανθρώπου, εκείνου που δεν εφησυχάζει.

Ολόκληρο το βιβλίο κατακλύζεται από το αίσθημα της αγωνίας, οι επαναλήψεις και οι ελλειπτικές προτάσεις δημιουργούν ένα ατμοσφαιρικό πλαίσιο, με μοναδικά του χαρακτηριστικά την απελπισία και τον πόνο του ανθρώπου που έχει ανακαλύψει πόσο βαθιά κοιμάται ολόκληρη η κοινωνία...

Οδηγούμαστε μπρος ολοταχώς στην απόλυτη καταστροφή μας και κάποιος πρέπει να υπάρξει τολμηρός ώστε να τραβήξει το Σήμα Κινδύνου.

Αντώνη Σαμαράκη, σε ευχαριστούμε.

[ioannis. anst · Rating 5 out of 5]

..Ξεκινώντας ως ένα Αστυνομικό θρίλερ που εξελίσσεται με κινηματογραφικούς ρυθμούς στην 'ήσυχη' πόλη των Φαρσάλων το 1959, 2-3 βίαια περιστατικά 'ανατροπής' της, ξεδιπλώνουν με οξυδερκή τρόπο την παθογένεια μιας μικροαστικής πόλης αλλά και τα αντανακλαστικά της καθεστηκυίας τάξης.. το 'Σήμα Κίνδυνου', ωστόσο, εξελίσσεται σε ένα υπαρξιακό, διαδραστικό μυθιστόρημα στο επίκεντρο του οποίου τίθενται η στάση, η ατομική ευθύνη, η επαγρύπνηση του καθενός απέναντι σε όσα συμβαίνουν δίπλα μας κ δν τολμούμε ή δν θέλουμε να ασχοληθούμε ..ο Σαμαρικος λόγος με Καφικες/Οργουελικες αναφορές είναι λιτός, φυσικός, ανεπιτήδευτος, άμεσος, ενοχικός κ καταγγελτικός γ τους εφησυχασμένος, εφιαλτικός, αισιόδοξος κ λυτρωτικός εν τέλει

[Mariana · Rating 4 out of 5]

Σήμα Κινδύνου :το τρίτο βιβλίο του Σαμαράκη που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη του πατρικού μου δίπλα στο Ζητείται Ελπίς και στο Λάθος.Τρία βιβλία που με περίμεναν πολλά χρόνια και τελικά δεν με απογοήτευσαν.Αυτό εδώ είναι μυθιστόρημα γραμμένο το 1959 και όπως συνέβη και στο Λάθος έλαβε διθυραμβικές κριτικές από σημαντικές προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών.Η έκδοση που υπάρχει στο σπίτι μου είναι εκείνη των εκδόσεων Ελευθερουδάκη με ένα εξώφυλλο που όταν ήμουν μικρούλα με είχε τρομάξει αρκετά και ίσως αυτός να ήταν και ένας από τους λόγους που δεν το είχα διαβάσει τότε. Έβλεπα μια παράξενη μορφή ανθρώπου να κρατάει στο χέρι του κάτι που έμοιαζε με ξύλο και να βρίσκεται μόνος σε ένα δρόμο με σπίτια γύρω του και όλο αυτό το σκηνικό μου φαίνονταν αρκετά τρομαχτικό και σκοτεινό.Σήμερα που είμαι πλέον 20 χρονών σίγουρα δεν με τρομάζει αλλά δεν μπορώ να πω ότι μου αρέσει κιόλας ή ότι αν το έβλεπα στα βιβλιοπωλεία και δεν υπήρχε το όνομα του Σαμαράκη πάνω του θα το έπαιρνα.Ξέρω ότι ένα βιβλίο δεν πρέπει να κρίνεται από το εξώφυλλο αλλά κακά τα ψέματα πολλές φορές έχω αγοράσει βιβλία μόνο και μόνο εξαιτίας του εξώφυλλου.Άλλες φορές έχω σταθεί τυχερή και άλλες την έχω πατήσει και έχω κλάψει τα λεφτά μου.Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έκλαψα, προβληματίστηκα έντονα και νομίζω πως ο Σαμαράκης μαζί μου πέτυχε το σκοπό του...Πάντως επιστρέφοντας στο εξώφυλλο έχοντας πλέον διαβάσει την ιστορία και ξέροντας τι συμβαίνει δεν το θεωρώ τόσο άσχετο με την υπόθεση απλώς δεν με τραβά σαν αναγνώστη.Αντιθέτως το εξώφυλλο του Λάθους το θεωρώ ιδιαίτερα επιτυχημένο έχει κάτι το μυστηριώδες που και το όνομα του Σαμαράκη να μην υπήρχε πάνω του εγώ θα το αγόραζα.

Υπόθεση..μμμμ τί να πω τώρα για την υπόθεση του Σήματος Κινδύνου? Πόσα να αποκαλύψω για την ιστορία χωρίς να χαλάσω το στοιχείο της έκπληξης και χωρίς να καταστρέψω το στόχο του συγγραφέα?? Το συγκεκριμένο βιβλίο το έχω τελειώσει εδώ και καιρό είμαστε στα τέλη Μαΐου και εγώ διάβασα την τελευταία του σελίδα στις 15 Απριλίου έχει περάσει πάνω από ένας μήνας δηλαδή.Αλλά όλο αυτόν τον καιρό απέφευγα να γράψω κάτι και να πω τη γνώμη μου γιατί δεν ήξερα τί να γράψω.Δεν ήταν πως δεν είχα καταλάβει την υπόθεση ή τα μηνύματα και τους προβληματισμούς του συγγραφέα δεν ήταν ότι δεν ήξερα αν μου άρεσε ή όχι απλώς δεν ήξερα πως να μεταφέρω εδώ όλα αυτά που μου δημιούργησε η ανάγνωση του Σήματος Κινδύνου.Δεν ήξερα τι έπρεπε να αποκαλύψω και τι έπρεπε να κρατήσω κρυφό και πως να εξηγήσω τους προβληματισμούς που μου δημιούργησαν οι λίγες σελίδες του χωρίς να χαλάσω το στοιχείο της έκπληξης.Υπάρχουν άλλες κριτικές που λέω ανοιχτά τη γνώμη μου και αποκαλύπτω τα πάντα τις βάζω σε spoiler τις ανεβάζω και από εκεί και πέρα αυτός που θα ανοίξει το spoiler και θα τις διαβάσει θα το κάνει με δική του ευθύνη ξέροντας ότι η κριτική είναι γεμάτη αποκαλύψεις.Αλλά εδώ παρόλο που θα βάλω το κείμενο σε spoiler δεν θέλω να αποκαλύψω την υπόθεση όλου του βιβλίου.Νιώθω σαν να απογοητεύω τον συγγραφέα και να χαλώ το σκοπό του.Εξάλλου στο οπισθόφυλλο δεν υπάρχει περίληψη υπάρχουν μόνο οι διθυραμβικές κριτικές που δέχτηκε το βιβλίο από συγγραφείς κριτικούς πανεπιστημιακούς κτλ κτλ.Τόσο το οπισθόφυλλο όσο και τα αυτάκια του είναι γεμάτα με υπέροχα λόγια για τον Σαμαράκη και το έργο του.Για κάποιο λόγο ο εκδοτικός οίκος πήρε αυτή την απόφαση δεν συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο να μην υπάρχει πουθενά στο βιβλίο μια μικρή περίληψη της ιστορίας. Νιώθω όπως και στο Λάθος ότι δεν πρέπει να αποκαλύψω πολλά πράγματα για το τι ακριβώς συμβαίνει εδώ.Είναι από τις λίγες φορές που μου συμβαίνει αυτό..Έτσι αποφάσισα να κάνω ότι και στην κριτική του Λάθους να πω όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα για την υπόθεση. Ο ήρωας εδώ λέγεται Βασιλειάδης είναι γιατρός στα Φάρσαλα εργάζεται στο νοσοκομείο έχει μια τυπική καθημερινή ζωή τίποτα το ιδιαίτερο μέχρι που ένα βράδυ ακούει κάτι που του αλλάζει όλη τη ζωή.Τον ξυπνά από το λήθαργό του και του αλλάζει όλη τη ζωή.Και χωρίς ούτε ο ίδιος να το καταλάβει αλλάζει και τη ζωή ενός απλού παντρεμένου ιδιωτικού υπαλλήλου του Δημόπουλου. Οι ζωές του ενώνονται με έναν παράξενο τρόπο και οι δύο αντιμετωπίζουν τις ίδιες έγνοιες αλλά τις αντιμετωπίζουν διαφορετικά.

Δύο σημαντικά θέματα πραγματεύεται το βιβλίο..εκείνο της αυτοκτονίας και κατά πόσο αυτή είναι η λύση για έναν άνθρωπο που έχει χάσει τις ελπίδες του και ακόμα ασχολείται με το θέμα του τι πρέπει να κάνει κάποιος για να ξυπνήσει τις κοιμισμένες συνειδήσεις των συνανθρώπων του.Το θέμα της αυτοκτονίας μας το παρουσιάζει μέσα από την ιστορία του Δημόπουλου ενός απλού ιδιωτικού υπαλλήλου που ζει απλά με τη γυναίκα του και θέλουν να κάνουν και παιδί μέχρι που συναντά το γιατρό και αλλάζει όλη του η κοσμοθεωρία όταν εκείνος του αποκαλύπτει τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες του.Τότε πια δεν τον ενδιαφέρει η απλή βαρετή ζωή του τότε δεν τον νοιάζει η γυναίκα του και το παιδί τότε το μόνο που τον νοιάζει είναι να βρει απαντήσεις και να κατευνάζει την ανησυχία του.Να βρει από κάπου να πιαστεί να βρει την ελπίδα που ψάχνει.Και η αυτοκτονία φαντάζει η καλύτερη λύση.Είναι όμως αυτός ο σωστός τρόπος?? Κάθε άνθρωπος που έχει χάσει την ελπίδα του και δεν του αρέσει το πως ζουν και σκέφτονται οι γύρω του πρέπει να αυτοκτονεί για να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση? είναι αυτή η λύση? όχι λέει ο Σαμαράκης και το λέει μέσα από τον βασικό του ήρωα το γιατρό Βασιλειάδη που βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση με τον Δημόπουλο αλλά δεν κάνει ότι εκείνος.Ο Βασιλείαδης δεν αυτοκτονεί ο Βασιλείαδης προτιμά να τραβήξει το σήμα κινδύνου και να προειδοποιήσει τους γύρω του για όλα αυτά που επρόκειτο να συμβούν..Το άλλο ζήτημα παρουσιάζεται μέσα από τον Βασιλειάδη.Ένας απλός γιατρός με μια ήρεμη ζωή που ξυπνά από το λήθαργο μια νύχτα και αποφασίζει να αντιδράσει σε όσα συμβαίνουν γύρω του.Και αρχίζει να ρίχνει πέτρες στα μαγαζιά. Αυτή είναι η αντίδρασή του αυτός είναι ο τρόπος του να κάνει τους γύρω του να ανησυχήσουν να πάψουν να ζουν στο καλούπι τους να ξυπνήσουν να δουν πέρα από την τυπική τους καθημερινότητα.Αλλά κανείς δεν καταλαβαίνει το σκοπό του όλοι θεωρούν ότι αυτός που ρίχνει πέτρες είναι ένας άνθρωπος επικίνδυνος οι εφημερίδες τον αποκαλούν δράκο και η μικρή κοινωνία των Φαρσάλων τον φοβάται.Έτσι δεν πέτυχε το σκοπό του μόνο φόβο προκάλεσε και έγινε λεία των δημοσιογράφων οι οποίοι με σκοπό την πώληση λίγων παραπάνω φύλλων λέγανε υπερβολές και φόβιζαν ακόμα περισσότερο τον κόσμο.Ο Βασιλειάδης είχε δίκιο σε όλα όσα σκέφτονταν αλλά η λύση δεν είναι η καταστροφή περιουσιών για να ξυπνήσεις τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Μπορείς να τις ξυπνήσεις και χωρίς να καταστρέψεις περιουσίες.Το σήμα κινδύνου μπορείς να το τραβήξεις χωρίς να φτάσεις σε ακρότητες οι οποίες σε μπελάδες σε βάζουν και κάθε άλλο παρά θα σε βοηθήσουν να πετύχεις αυτό που θέλεις.Στο βιβλίο αυτό που έκανε ο Βασιλειάδης του γύρισε μπούμερανγκ και το κατάλαβε και κείνος στο τέλος...

Ένα βιβλίο μικρό με μια γλώσσα απλή καθημερινή με ζωηρούς διαλόγους χωρίς φλυαρίες και άσκοπες περιγραφές.Εικόνες που εναλλάσσονται πολύ γρήγορα με κινηματογραφικό τρόπο θα έλεγα ήρωες απλοί καθημερινοί της διπλανής πόρτα,εσωτερικοί μονόλογοι επαναλήψεις ειρωνεία και καταγγελία για διάφορα θέματα όπως για τους πανεπιστημιακούς ή την εκκλησία όλα τα βασικά χαρακτηριστικά του Σαμαράκη υπάρχουν και σε αυτό το βιβλίο.Σκοπός του δεν είναι να γράψει ένα απλό μυθιστόρημα να διηγηθεί μια ιστορία για να περάσει απλώς ευχάριστα την ώρα του ο αναγνώστης σκοπός του είναι να προβληματίσει με τα όσα λέει να μας κάνει να σκεφτούμε και να δούμε με διαφορετικό μάτι την καθημερινότητά μας.Γράφτηκε το 1959 μια εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι ήταν όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο ζούσαν τη ζωή τους πηγαίνοντας στις δουλειές τους μετά γυρνούσαν στο σπίτι τους με την οικογένειά τους ή πηγαίναν στο καφενείο και κουβέντιαζαν περί ανέμων και υδάτων ζούσαν στο μικρόκοσμό τους και δεν ανησυχούσαν για το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον για τα όσα φρικτά μπορεί ίσως να συνέβαιναν σε εκείνους ή στα παιδιά τους.Είχαν πάψει να ανησυχούν είχαν πέσει σε ένα λήθαργο γιατί αυτό ήθελε και η κυβέρνηση αλλά της το είχαν επιτρέψει και οι ίδιοι.Και ο συγγραφέας αυτό δεν μπορεί να το δεχτεί η έλλειψη ανησυχίας είναι το πιο τρομαχτικό πράγμα που μπορεί να συμβεί σε ένα λαό, το χειρότερο.Προσπαθεί λοιπόν μέσα από τις σελίδες του μικρού αυτού βιβλίου να τους προειδοποιήσει και να τους προβληματίσει..Το ωραίο στην όλη υπόθεση είναι ότι μπορεί να γράφτηκε για τη γενιά του πενήντα και του εξήντα και για τα όσα ζούσαν τότε οι Έλληνες αλλά είναι το ίδιο επίκαιρο και στις μέρες μας! Σήμερα με την οικονομική και ηθική κρίση που περνά η χώρα το Σήμα Κινδύνου δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό.Και προκαλεί τα ίδια συναισθήματα που προκάλεσε και τότε.Όλα όσα λέει ο Σαμαράκης ισχύουν και σήμερα οι περισσότεροι απλώς ζουν τη ζωή τους την καθημερινότητά τους και αποφεύγουν να κοιτάξουν στα μάτια την πραγματικότητα για διάφορους λόγους. Και σήμερα παρατηρείται έλλειψη ανησυχίας...

Δεν έχω να πω κάτι περισσότερο είναι ένα βιβλίο που πρέπει όλοι να το διαβάσουν το Λάθος είναι για μένα το καλύτερο έργο του συγγραφέα την αγωνία και την έκπληξη που αισθάνθηκα εκεί δεν την ένιωσα εδώ μπορεί να υστερεί σε σχέση με το Λάθος αλλά και εδώ θα βρεις πολύ σημαντικά μηνύματα και θέλω να πιστεύω ότι μετά το τέλος του οι αναγνώστες θα προβληματιστούν και θα κοιτάξουν με διαφορετικό μάτι την καθημερινότητά τους.Πάντως έμενα με προβλημάτισε αρκετά και μου έβαλε την ανησυχία του Βασιλειάδη μέσα μου.Το θέμα βέβαια είναι να μην σταματήσουμε εκεί ο προβληματισμός να γίνει πράξη αντίδραση και αντίσταση..

Το καλύτερο είναι να κλείσω το κείμενο μου με κάποιες φράσεις του βιβλίου που τις θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικές και που ίσχυαν το 1959 ισχύουν και σήμερα και θα ισχύουν και στο μέλλον...

''ένας άνθρωπος ήσυχος στον καιρόν μας είναι παρά φύσιν άνθρωπος...παραπάνω απ'τον κίνδυνο του πολέμου είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στον πόλεμο παραπάνω από τον κίνδυνο της πείνας είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στην πείνα,ναι,αυτός είναι ο κίνδυνος,ο ουσιαστικός κίνδυνος, ο κίνδυνος υπ'αριθμόν ένα είναι να σβήσει στις καρδιές των ανθρώπων η ανησυχία,να σβήσει η Αγία Ανησυχία''.

''Όσο υπάρχουν άνθρωποι ανήσυχοι στον κόσμο μας όσο υπάρχει ανησυχία στον κόσμο μας υπάρχει ελπίδα...''

Αντώνης Σαμαράκης:ο συγγραφέας
ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ (1919-2003). Ο Αντώνης Σαμαράκης του Ευριπίδη και της Ανδριανής γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά (1937-1941). Από το 1935 ως το 1963 εργάστηκε στο Υπουργείο Εργασίας, θέση από την οποία παραιτήθηκε με την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά και στην οποία επέστρεψε το 1945. Συμμετείχε ως εκπρόσωπος της χώρας μας σε διεθνείς συναντήσεις για θέματα εργασιακά και μεταναστευτικά. Το 1963 παντρεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά. Την περίοδο 1968-1969 ηγήθηκε αποστολής εμπειρογνωμοσύνης στις χώρες της Αφρικής μετά από ανάθεση της Διεθνούς Ομάδας Εργασίας. Ως εκπρόσωπος της Ουνέσκο ταξίδεψε στην Αιθιοπία και δραστηριοποιήθηκε με άρθρα του για τη διεθνή κινητοποίηση υπέρ της επίλυσης των προβλημάτων των κατοίκων της χώρας. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ως ποιητής από τις στήλες των περιοδικών "Παιδικός κόσμος" και "Διάπλασις των Παίδων". Ακολούθησαν δημοσιεύσεις του στις σελίδες της "Νέας Εστίας" και άλλων περιοδικών, όπως το "Ξεκίνημα", και τα "Νεοελληνικά Γράμματα". Συνεργάστηκε επίσης με το περιοδικό "Ακτίνες" μετά τον πόλεμο του 1940. Το 1954 εκδόθηκε η πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ζητείται ελπίς. Ακολούθησαν πέντε ακόμη βιβλία του, τα οποία γνώρισαν πολλές επανεκδόσεις και μεταφράσεις σε ξένες γλώσσες. Τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο διηγήματος (1962 για το "Αρνούμαι"), το Βραβείο των Δώδεκα - Έπαθλο Κώστα Ουράνη (1966 για "Το λάθος"), το Μέγα Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία (1970 για "Το λάθος"). Τιμήθηκε επίσης για τη συνολική προσφορά του από τη διοργάνωση Europalia (1982) και με το Σταυρό του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών (1995). Μετά τη μεταπολίτευση δημοσίευσε κείμενα κοινωνικού και πολιτικού περιεχομένου στον ημερήσιο και περιοδικό Τύπο. Διηγήματά του έγιναν σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Ταινία έγινε επίσης "Το λάθος" από τον Peter Fleischmann. Η πεζογραφία του Αντώνη Σαμαράκη τοποθετείται στο χώρο της κοινωνικής καταγγελίας. Μέσα από τα έργα του προβάλλει έντονη η αγωνία για την πορεία του σύγχρονου κόσμου, η κοινωνική συνείδηση και η ανθρωπιστική κοσμοθεωρία του συγγραφέα. Η γλώσσα του είναι απλή, χωρίς επιτηδευμένο ύφος, ξεχωρίζει κυρίως για την πυκνότητα των νοημάτων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν η ευρηματικότητα στην εξέλιξη και το τέλος της δράσης και η συχνή χρήση οπτικής χρήσης του λόγου (κείμενα δακτυλογραφημένα, σκίτσα, κ.α.). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Αντώνη Σαμαράκη βλ. Δασκαλόπουλος Δημήτρης "Αντώνης Σαμαράκης", στο "Η μεταπολεμική πεζογραφία · Από τον πόλεμο του '40 ως τη δικτατορία του �67", Ζ΄, σ.54-99. Αθήνα, Σοκόλης, 1988, Ζήρας Αλεξ., "Σαμαράκης Αντώνης", "Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό", 9α. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988 και Παππάς Γιάννης Η., Σκιαθάς Αντώνης Δ., "Σχεδίασμα εργοβιογραφίας Αντώνη Σαμαράκη", Ελί-τροχος17-18 (Πάτρα), Χειμώνας - Άνοιξη 1999, σ.7-13. Εργογραφία (πρώτες αυτοτελείς εκδόσεις): Ι. Διηγήματα "Ζητείται ελπίς· διηγήματα". Αθήνα, 1954. "Αρνούμαι". Αθήνα, Φέξης, 1961. "Το διαβατήριο". 1973. "Η κόντρα· διηγήματα". Αθήνα, 1992. ΙΙ.Μυθιστορήματα "Σήμα κινδύνου· μυθιστόρημα". Αθήνα, 1959. "Το λάθος· μυθιστόρημα"· Εξώφυλλο του χαράκτη Α.Τάσσου. Αθήνα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1965.

[Minos Sonim]

Το είχα διαβάσει για το γυμνάσιο αυτό αλλά το συνειδητοποίησα πολύ προς το τέλος. Η εικόνες που μου είχαν δημιουργεί τότε ήταν πολύ ποιο φωτεινές μιας ποιο όμορφης πόλης ενώ τώρα (Μαλον και επειδή πρόσεχα παραπάνω) ήταν η πόλη ποιο σκοτεινή μουντή και χαμηλοτάβανη.

[Kalinkamalinka]

Niebwiem

[Aris K · Rating 2 out of 5]

2,5/5 Ξεκίνησε πολύ καλά αλλά κάπου στην πορεία με έχασε και μέχρι το τέλος απλά δεν με ενθουσίασε καθόλου. Η γραφή του Σαμαράκη άψογη αλλά το story για μένα δεν

[ΔουΨου · Rating 2 out of 5]

Είχε πλοκή αλλά το βρήκα παρωχημένο. Δεν είχε κάτι συνταρακτικό να μας διδάξει, μπορεί σ'εκείνη την εποχή να θεωρούνταν αιρετικό αλλά όχι σήμερα.

[Chris Stefa · Rating 3 out of 5]

Επιμύθιο in a nutshell: Να ανησυχείς και να προβληματίζεσαι για τον κόσμο που ζεις τόσο ώστε να κινητοποιείσαι να τον αλλάξεις, αλλά όχι τόσο να ώστε να πνιγείς...
"Όσο υπάρχει ανησυχία, υπάρχει ελπίδα."

Οι άνθρωποι (αμφιλεγόμενα) έχουμε μια ροπή προς την διατήρηση της ηρεμίας και της σταθερότητας. Οι σπουδές στην ψυχολογία με βοήθησαν να καταλάβω πως οι άνθρωποι έχουμε μεγάλο δυναμικό για προσαρμογή (ίσως παραπάνω απ'όσο θα έπρεπε). Γιατί; Η μαγική λέξη είναι: εξοικείωση. Όρος με μεγάλη ιστορία που περιγράφει μια πολύ απλή λειτουργία των ζώων (δηλαδή και των ανθρώπων). Χονδρικά λέει: Όσο πιο πολύ εκτίθεσαι σε ένα αγχογώνο ερέθισμα, με τόσο λιγότερη ανησυχία αντιδράς. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι. Γιατί; Από την μία όταν ακούμε στις ειδήσεις για πείνα, αυτοκτονίες, πολέμους, πανδημίες, πυρκαγιές που συμβαίνουν στον κόσμο (ή και πολύ δίπλα μας), μπορούμε να μείνουμε ήρεμοι, να αποδεχτούμε την απώλεια ελέγχου μας, να μην μας πνίξει η οδύνη του κόσμου, να συνεχίσουμε να προσπαθούμε στον μικρόκοσμός μας. Από την άλλη, αυτή η ηρεμία μας αδρανοποιεί στο να αποδώσουμε ευθύνες, στο να θυμώσουμε, στο να αναλάβουμε ευθύνες, στο να προβληματιστούμε, στο να αποκηρύξουμε την πραγματικότητα, στο να κυνηγήσουμε ιδανικά... Μας στερεί την ανησυχία, όχι την ανησυχία της στιγμής (όταν ακούμε την δυσάρεστη είδηση) αλλά την ανησυχία που διαρκεί και φωλιάζει σαν φωτιά στην καρδιά του ανθρώπου. Οπότε δεν υπάρχει 'ανησυχία ή ηρεμία', αλλά τα διαρκή ερωτηματικά: Πότε και πόσο να ανησυχούμε; Πότε και για πόσο να ηρεμούμε;

[Ergin ŞEN · Rating 3 out of 5]

Batı Trakyalı yazar Tevfik Hüseyinoğlu çevirisini okuduk. İnsanoğlunun evrensel iki korkusunu, onu bekleyen iki temel korkuyu vurgulamış kitap: açlık ve savaş. Paranoyak insan tespiti de Samarakis tarafından iyi tespit edilip konu edilmiş. Farsala’yı görmeme belki vesile olacak kitap, selam olsun yazara ve çevirmene.

[Maria Gogonaki · Rating 4 out of 5]

Σαρκασμός και συγκίνηση, βουτιά στην ανθρώπινη αγωνία, σκούντηγμα για αφύπνιση. Αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη, κυλά γρήγορα και στηρίζει τις αντιθέσεις πάνω στην εναλλαγή χρήσης καθαρεύουσας και δημοτικής γλώσσας.

[Tassos Bog · Rating 4 out of 5]

Καταπληκτικό γεμάτο ανατροπές και αλήθειες!

[Menelaos · Rating 4 out of 5]

A unique story which which makes a lot of statements about war and human relationships. The characters are very interesting too. All in all, it is an easy book to read.

[Bahadır Eren · Rating 5 out of 5]

Samarakis okumadıysanız çok şey kaybetmişsiniz demektir.

[Lamprini Koliou · Rating 5 out of 5]

Υπαρξιακό Θρίλερ.

[Tralaalalalla · Rating 4 out of 5]

podobalo mi się jednak tłumaczenie trochę średnie

[Φλεγύας · Rating 5 out of 5]

(1. I hadn't realised that there were Hellenic/Greek books on GoodReads - this was a pleasant surprise)
(2. this is not really a review - more like a recollection)

I haven't read this book in about 20 years. I remember taking it from my parents' bookcase and reading it one day before class. Don't get me wrong, I was not the overly fascinated by books kid. Not at all. But, this cover somehow lassoed me and wouldn't let me put the book down.
Of all the books that I've read since, this is probably the one that made the biggest impression and left the greatest mark.
Maybe it's only because I read it as a teen, and the anarchistic ideals that are explored within its pages spoke to a rebel young person. I can't be sure about what it was that immediately pushed Antonis Samarakis, the writer of this wonderfully crafted novel, to the top of my favourite writers. What I can be sure about however, is that when he paid a visit to our public high school (1st Lyceum, Vrilissia) in 1997, if memory serves right, I felt like what other kids feel when they see their favourite bands performing live. A very strange feeling. I somehow -and, I think I still do that, nowadays- I couldn't accept that a person, a living person, was indeed who had weaved the words into the story I had read and come to adore.
I do not know whether all of Samarakis' works have been translated into English. I would have expected them to, however. And, if they have been, I would urge everyone to read this thrilling, personal, inner tribulation that is the drive of both the story and the actions of the main character in Hellas/Greece of 1959.

[Χρήστος Γιαννάκενας · Rating 4 out of 5]

Το "Σήμα Κινδύνου" είναι ένα σύντομο μυθιστόρημα που μπορεί να μας συνεπάρει και να μας προκαλέσει ανησυχία ως προς τον πόλεμο, την φτώχεια και το πως ο καθένας μας ζει σε μια άγνοια και αδιαφορία απέναντι σε όλα όσα θα έπρεπε να μας ξυπνάνε.
Το βιβλίο αρχικά κυλάει κάπως αργά, χωρίς η αφήγηση να θέλει να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι τρέχει, αποκαλύπτοντας μια-μια τις λεπτομέρειες και την σημασία όσων λέει. Αν και αρχικά αυτό φαίνεται κάπως κουραστικό, το βιβλίο ακολουθεί πρωτότυπα μονοπάτια και καταφέρνει να μας προβληματίσει. Η επανάληψη που έχει καθορίσει την γνώμη πολλών κριτικών του Σαμαράκη εδώ είναι εμφανές πως στοχεύει στην αποτύπωση του άγχους των χαρακτήρων, πράγμα που δεν είναι τόσο εμφανές στα άλλα βιβλία του.
Αφηγηματικά βρίσκεται πιο κοντά στο "Εν Ονόματι" αφηγηματικά και την συλλογή "Αρνούμαι" συλλογιστικά, φέροντας διαφορές με το περίφημο "Λάθος" αλλά ταυτόχρονα καθιστώντας το σαν φυσική συνέχεια.

[Eve. · Rating 5 out of 5]

Favourite Quotes:

• Και τελείωσε ο πόλεμος. Και ήρθε ο καινούριος κόσμος. Αλλά δεν ήταν καινούριος.

• Όσο υπάρχουν ανήσυχοι άνθρωποι στον κόσμο μας υπάρχει ελπίδα, μέσα από την ανησυχία θα βρεθεί διέξοδος, όσο καίει η φωτιά της ανησυχίας σε ανθρώπινες καρδιές υπάρχει ελπίδα, αλλά δεν είναι πολλοί πράγματι ανήσυχοι άνθρωποι στον κόσμο μας, εδώ είναι ο κίνδυνος.

• Παραπάνω από τον κίνδυνο του πολέμου είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στον πόλεμο, παραπάνω από τον κίνδυνο της πείνας είναι ο κίνδυνος να είμαστε χωρίς ανησυχία εμπρός στην πείνα.

[George K. · Rating 4 out of 5]

Πρώτη επαφή με το έργο του Αντώνη Σαμαράκη και οι εντυπώσεις μου θετικότατες. Η αφήγηση, οι σκέψεις, η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες, η γραφή, όλα εξαιρετικά. Το τέλος δυνατό και ευρηματικό, με τις τελευταίες σελίδες να είναι πραγματικά ένας χείμαρρος σκέψεων του πρωταγωνιστή, δίχως πολλές τελείες και παύσεις. Διαχρονικό βιβλίο που διαβάζεται απνευστί και σε βάζει να σκέφτεσαι κάποια πράγματα.

[Vassilis · Rating 4 out of 5]

Πολύ καλή γραφή, ευχάριστη. Ενδιαφέρουσα ιστορία που κρατάει τον αναγνώστη και προσπαθεί να αναδείξει τις ανησυχίες του πρωταγωνιστη για τα δεινά του κόσμου (πόλεμος, πείνα, κλπ), καταλήγοντας ότι το πιο ανησυχητικο όλων είναι να μην ανησυχούν οι άνθρωποι, η έλλειψη ανησυχίας.