Korparna

by Tomas Bannerhed

En pojke ser, med stigande skräck, sin lantbrukande far förtvivla över omständigheterna. De magra åkrarna ger inte tillräckligt, men trots att fadern plågats intill galenskapens rand av det tröstlösa slitet på gården är han som besatt av att sonen måste ta över och föra arvet vidare. Kedjan av generationer med plågade småbönder får inte brytas. Pojken räddar sig undan hos fåglarna.Det är Sverige, det är Småland, det är ett annat sjuttiotal.

Genres: Fiction, Swedish Literature, Sweden, Roman, Novels, Family, Contemporary

415 pages, Hardcover

First published March 15, 2011

Reviews

[André van Dijk]

DAAR WAAR DE ANGST REGEERT

De twaalfjarige Klas Georgsson wil niets weten van de ouderlijke boerderij op het Zweedse platteland. Hij is liever tussen de vogels in de vrije natuur, waar hij zijn verbeelding kan laten spreken. En de angst voor zijn vader kan bezweren.

Waar de vogels vliegen is het spraakmakende debuut van Tomas Bannerhed en in 2011 meteen goed voor de Zweedse literaire 'Augustpriset'. Geen opbeurende fictie, deze boerenroman, want van voor tot achter overwoekerd door de beklemmende verhouding tussen een jonge puber en zijn langzaam krankzinnig wordende vader.

Trillend espenblad
Volgens het verloop der generaties wordt Klas geacht ooit het armoedige familiebedrijfje van zijn ouders over te nemen maar alles in hem verzet zich tegen dit treurige toekomstbeeld. Hij kan bovengemiddeld leren en is vooral geïnteresseerd in alles wat leeft in de natuur om hem heen. Met grote tegenzin helpt hij bij de koeien, de bewerking van de akkers, het binnenhalen van de oogst. Klas kijkt liever naar het trillende espenblad, analyseert de zang van het winterkoninkje en droomt weg onder de ruisende sparren.

Dat die smachtende zucht naar de natuur tegelijkertijd een vlucht is, wordt duidelijk door de aanhoudende dreigende sfeer. Buiten de gezamenlijke maaltijden en de angstige nachten om zorgt de zoon dat hij onzichtbaar blijft voor de dwingende en onvoorspelbare grillen van zijn vader. Als deze tot tweemaal toe wordt opgenomen in een psychiatrische kliniek verbetert de stemming in huis zienderogen. Maar eenmaal thuis vervalt vader opnieuw in zijn neurotische en onbeheersbare buien en zorgt Klas dat hij zich zoveel mogelijk uit de voeten maakt.

Er was iets wat mij rillingen bezorgde als ik zijn blik ontmoette. Alsof hij thuis was gekomen om overal een einde aan te maken (...) Een snaar die werd gespannen. Schuin tegenover elkaar aan dezelfde tafel zitten. Niet weten wat je met je ogen of handen moet doen.

Nachtvisioenen
De suggestieve stijl van Bannerhed is een genot om te lezen. Met uitvoerige en tot de verbeelding sprekende zinnen schildert hij een natuurbeleving die treffend contrasteert met de overspannen gezinssituatie. De schrijver zorgt, geheel volgens het show-don't tell principe, dat de lezer veel ruimte krijgt om zelf invulling te geven aan de impact van dit drama. Hij kruipt in het hoofd van de twaalfjarige en toont diens angsten in visioenen in de nacht, in droombeelden over de altijd aanwezige vader en in fantasieën over de wereld ver weg van het beklemmende thuisfront.

Toch blijft Klas in zijn ellendige situatie een invoelende jongen. Er is niet alleen maar vrees voor zijn vader, er zit zelfs - tussen de regels door - een soort liefdevolle bezorgdheid in zijn gespannen observaties. Ook kleine glimpen van geluk, bijvoorbeeld als vader en zoon gezamenlijk een koe helpen bevallen die dat op eigen kracht niet meer kan. Juist die scènes laten schrijnend zien hoe de jongen, in grote verwarring, weet dat hij niet meer bij de man wil zijn die hij wordt geacht lief te hebben.

Stilstand
In de monumentale landschappelijkheid van Waar de vogels vliegen wordt de wanhoop van Klas haast tastbaar. Gelukkig is er nog de ontmoeting met het stadse meisje Veronica. Een ontluikende puberliefde die een aangename zachtheid lijkt te brengen in de uitzichtloze wereld van de jonge Klas. Maar nee, ook Veronica zit klem in een moeilijke verhouding met haar ouders, dus het enige wat rest is het gedeelde gevoel van verweesdheid.

Het wrange van deze geschiedenis is dat er vanalles mankeert aan de gevoelens en de verhoudingen tussen de personages maar er geen enkele vooruitgang in hun ontwikkeling merkbaar is. Ze kunnen geen kant op, alles staat stil zonder een enkel uitzicht op betere tijden: onbevredigend voor de verwachtingsvolle lezer maar des te veelbelovender voor de liefhebber van de literaire verstilling die Bannerhed als geen ander beheerst. Met als resultaat dat deze roman zich vanaf de eerste pagina's presenteert als een in woorden gevatte visuele tragedie. Die per direct door Alex van Warmerdam verfilmd kan worden.


http://www.8weekly.nl/artikel/10904/t...
@8WEEKLY/André van Dijk

[Emma · Rating 5 out of 5]

VERDICT: A fabulous evocation of mental illness and loneliness, with nature and birding as possible refuges and ways of maintaining sanity. Gut-wrenching writing that will remain in you for a long time. Best literary fiction of the year.

my full review is here:
http://wordsandpeace.com/2015/05/01/i...

[Chelsea Mcgill · Rating 4 out of 5]

From my blog: http://thegloballycurious.blogspot.in...

A poor farming family in Sweden tries to cope with the father's rapidly increasing mental illness, especially his anxieties about losing their crops and animals. Meanwhile, his young teenage son Klas feels stifled by the expectation that he will take over the farm when he's old enough. Klas is very intelligent and would like to do anything other than farming, but he is wracked with guilt over his dislike for the family occupation. He finds solace in reading about and experiencing the natural world, especially in birdwatching. But as his father sinks deeper into depression, will Klas be able to adequately cope with the familial pressures and guilt that he encounters?

The father in The Ravens has severe mental illness, primarily anxiety and depression but with obsessive-compulsive behaviors as well. He continuously worries about whether the crops will grow, if they will be able to harvest everything appropriately, if a biblical swarm of locusts will appear and bring the farm to ruin. He is unable to relax, even turning down the opportunity to go swimming with his family after the work is done. He cannot sleep. He fights with his wife and ignores his children because his anxieties do not let him focus on anything else.

Everything bad that happens - no matter how insignificant - is seen as a major crisis, one that he is just not prepared to deal with. When my anxiety was at its worst, I felt the same: every other day there was a new crisis in my life, from getting a cold to having to write a paper to having an argument with Tintin. It is not only terrifying, but also absolutely exhausting, especially when you are unable to sleep or relax because of the overriding anxiety that is filling your brain.

One of the most poignant images in this book is the father curling into a fetal position and whimpering, completely overwhelmed, after his younger son accidentally hits him in the head with a potato while they were harvesting. This happens after he returns from the psychiatric hospital, when he is beginning to heal. After I began treatment, I often felt the same thing. If anything went wrong - anything at all! - I would curl up in bed or in Tintin's lap feeling completely unable to deal with life. (Once Tintin told me to watch where I was walking and I got so upset about the suggestion that I wasn't watching where I was walking that I went home and cried. The brick pavement where we were walking was falling apart.) Anxiety takes away your self-confidence and leaves you feeling like you are incapable of handling anything that might happen.

Father's obsessive-compulsive actions are a (non-productive) way to cope with his anxieties. In what is surely a symbolic description as well as an example of a real behavior, he spends much of his time arranging bits of rusty metal scrap. He collects these pieces from the abandoned scrap piles on the farm, cuts them into small pieces, and arranges them in an order that only makes sense to himself. These actions cut him off from his family, especially because much of this activity takes place in the middle of the night, and are physically self-destructive: his hands are cut and torn by the rusty pieces of metal, but he doesn't seem to notice or care.

Like most people, this family doesn't know how to cope with the father's mental illness. The mother tries to coax him into doing things that would lessen his anxiety, such as going swimming. He refuses to listen (anxiety makes you feel unable to do anything except worry). When he gets to a bad enough state, including having hallucinations of ravens, they take him to get professional care. If you are in a similar situation, this is the best thing to do. The stress of dealing with a loved one who is being tormented by such terrible anxiety can lead the caregiver(s) to also develop mental health problems. A large part of Klas's anxieties are a result of dealing with his father's illness.

Like me, Klas is the black sheep of his family and he feels very guilty about it. The family's assumption is that Klas will take over the farm for the next generation, but he has no interest in doing so. He is very intelligent and wants to do something else. In fact, farm work is somewhat repulsive to him. So he avoids helping out. and tries to focus on his studies and his interest in wildlife, especially birds. At the same time, he believes that his family is right: he should be helping on the farm, he should want to take over from his father. He feels flawed and helpless because he does not have any interest in doing so. And even when he reluctantly helps out, he feels inadequate because he does not do more.

He is also extremely socially isolated. The "friends" that he has are mean to him, and don't understand him at all. They don't even try to understand him. When Veronika, a new girl, comes into town he is excited because she may be interested in birdwatching with him. While this is channeled into an infatuation, the main thing that attracts him is that she presents an opportunity to not be alone. It turns out that she doesn't have any interest in wildlife, leaving Klas disappointed.

So where does Klas channel his energies? When I was in a similar situation in elementary school, I buried myself in science fiction and fantasy novels as a coping mechanism. Similarly, Klas is obsessed with studying and observing birds. It seems that he uses this interest to avoid situations that would cause anxiety: rather than hanging out with the bullies from school, he spends his time in the woods alone. If his parents are arguing, he can try to focus all of his attention on the book in front of him. While this is a productive coping mechanism, it serves to isolate him even more.

Klas finds it difficult to deal with his father's mental illness. The stigma in the community makes it harder than ever to be social with others, and spending time with his family just causes him more anxiety. In addition, Klas feels pressured to take over the workings of the farm at a very young age. That prospect has always loomed in the distant future, but his father's illness makes it more urgent. Since this is completely opposite of his personality, he feels a terrible amount of stress about the possibility. (There are indications that his father felt the same way, which, if true, is a possible source of his mental illness.)

As the father's condition worsens, Klas begins to exhibit some self-destructive tendencies as a coping mechanism. Once he runs away from home to live in the woods in a tent. It is unclear how long he stayed there, as he purposely eats a poisonous mushroom to see what would happen and ends up violently ill. Self harm like this is an indication that the pressures were causing him to develop greater anxiety issues, and at the end of the book he probably needs therapy.

[Mattias · Rating 2 out of 5]

Korparna är en litterärt sett mycket välskriven bok. Tomas Bannerhed belönades 2011 med Augustpriset, och det är lätt att förstå varför.
Bokens huvudperson, Klas, växer upp i ett Småländskt landsbruk på 70-talet. Jorden ger inte mycket, men gården har gått i arv i generation och Klas far, som blir alltmer förvirrad och sinnessjuk med åren är helt inställd på att Klas ska ta över gården. Denna press kombinerat med faderns psykiska sjukdom löper som en röd tråd genom boken. Redan från börjar byggs en känsla av att detta är en berättelse som inte kommer att sluta bra. Berättelsen blir mörkare. Och mörkare.
Själv uppskattar jag inte denna typ av böcker. Den är välskriven, och möjligen intressant. Men som sagt, inget som tilltalar mig personligen.

[Katrin · Rating 4 out of 5]

****(*)

[Nico Dantuma · Rating 4 out of 5]

Een mooi boek over een complexe vader/zoon relatie. Een boer met psychische problemen en zijn onzekere zoon die los wil komen van het platteland en geen ambitie heeft om de estafette pin van het boerenbestaan over te nemen. Zijn enige troost en houvast is zijn diepe interesse voor vogels. Sommige vaders hopen dat hun kinderen hun onuitgekomen dromen zullen vervullen en andere hopen dat ze hun pijnlijke bestaan (en die van tijdige generaties) zullen voortzetten. Niet met slechte bedoelingen maar omdat hun miezerige bestaan het enige is wat ze kennen en wat hun een gevoel van veiligheid geeft.

[Agnes Hylta · Rating 4 out of 5]

Väldigt mörk men gillade författarens språk, väldigt vackert och målande

[Erik Wallmark · Rating 2 out of 5]

Jag märker och förstår att det här är en bra bok. Men jag tycker inte riktigt att det är det. Är det överdramatiserade inre röster som stör mig? Eller är det allt daltande om fåglar. Jag tror det är det jävla fågeldaltandet. Varför älskar författare fåglar?

[Wk · Rating 4 out of 5]

Mörkt.

[Buchdoktor · Rating 4 out of 5]

Klas lebt für die Vogelwelt um sein schwedisches 200-Seelen-Dorf herum. Mit dem Fernglas des Vogelkundlers beobachtet er manchmal auch die übrige Welt und hat eine zwanghaftes Verhältnis zu Zahlen. Die Familie bewirtschaftet einen Bauernhof mit Großvieh und kennt keine Freizeit. Wenigstens einmal zusammen zum Schwimmen gehen, wenn die Heuernte eingebracht ist, wünscht sich die Mutter. Stärker als unter dem Angebundensein auf dem Hof leidet die Familie unter der psychischen Erkrankung des Vaters. Der Mann befasst sich manisch mit unnützen Dingen, schläft im Heizungskeller, hört Stimmen und scheint der Verantwortung für den Hof nicht mehr gewachsen. Die Raben aus dem deutschen Buchtitel stehen für die Stimmen, die nur der Vater hören kann. Klas‘ schlimmster Alptraum ist die Vorstellung, mit dem Vater allein sein zu müssen. Schon immer war der Vater ein Sonderling, seine akribische Wetterbeobachtung ähnelt verdächtig Klas‘ Fixierung auf die Vogelwelt.

Klas erzählt aus der Ichperspektive von seiner schwierigen Situation. Zu jung für eine so weitreichende Entscheidung, wollte er den Hof nie übernehmen, wagte bisher nur nicht, dem schwierigen Vater die Wahrheit zu sagen. Dennoch spürt er durch die Krankheit des Vaters die Verantwortung auf sich lasten, dass der Hof nur zu halten ist, wenn er den Vater ersetzt. Diese Ängste des Zwölfjährigen sind unrealistischer als andere. Klas ist noch ein Kind und die Mutter führt den Hof mit einem erwachsenen Helfer weiter, als der Vater in die Psychiatrie eingewiesen wird. Doch die Ängste des Jungen um die eigene psychische Gesundheit sind mehr als realistisch. Der Großvater väterlicherseits war bereits ein schwieriger Mann und seine Todesumstände sollten der Familie zu denken geben. Wenn die psychische Krankheit des Vaters durch den Klinikaufenthalt nun amtlich wird, folgt für mich als Leser daraus, dass auch der Sohn eine Veranlagung dazu haben könnte. Ob er sich die Tatsache vollständig eingestehen kann, ist mir aus der beschränkten Ichperspektive eines jungen Sonderlings nicht deutlich geworden. Vor ihm zieht sich zunächst ein unendlich langer, heißer Sommer, in dem er sich zum ersten Mal für ein Mädchen interessieren wird.

Die Zerrissenheit des Jungen spiegelt sich sprachlich in der Sprunghaftigkeit schneller Schnitte. Neben den faszinierenden Naturbeschreibungen beeindrucken in Bannerheds preisgekröntem Roman die verschiedenen Emotionsebenen, durch die sein junger Held sich zur Einsicht kämpft, dass auch er einmal wie der Großvater und der Vater sein wird.

[Karin Bojnert · Rating 3 out of 5]

Egentligen omöjligt för mig att ge ett betyg så det får bli en neutral trea. Det är ju en bra bok men det är så mycket med den som stör mig. Det manliga otroligt tröttsamma temat att skildra hur man går från pojke till man. Och fågel-name-droppandet, det går mig på nerverna efter bara några sidor. Ungefär som att författaren själv är 12 år och vill att någon imponerat säger "oj vad duktigt du är och vad mycket du kan om FÅGLAR". Och så då den otroligt depressiva handlingen kring en bonde på väg mot självmord i en tid och kultur där allt ska sopas under mattan och det värsta som kan hända är om grannarna skulle höra eller se ambulansen. Lägg därtill kräkframkallande stycken med blamd annat en skildring av tidelag som den totala lågpunkten som får mig att vilja kasta den jävla boken åt helvete. Det sammantaget gör det till en av de värsta böcker jag läst. Samtidigt är det ett otroligt bra språk och en väldigt bra bok, den väcker ju onekligen massa känslor i mig. Kanske ligger den för nära min uppväxt, och mitt eget dåliga samvete över att ha övergett fädernegården i Småland. det här är smärtsam läsning och jag är glad att jag äntligen slipper läsa mer. Hade aldrig orkat läsa ut den om det inte varit för att det var en bokklubbsbok. Kommer behöva lindra mig med glad chick lit eller ngt annat lättsamt nu för att hitta läsglädje igen.

["Robert Ekberg" · Rating 2 out of 5]

Så många ord! Så många ord att en annan tvangs (!) läsa slarvigt. Augustprisjuryn älskar ord – "kjama bokstävlarna", tycks de fisa fram. "Skriv längre, grabben", förpruttas.

Därav "betyget". – Att jag tvangs (!) läsa slarvigt. Någon eller något skall ju straffas. Beivras! Också jag. Slarvpelle och/eller -pella.

Och dessa satans fåglar också! Haha! Va! Va! Va? Vad är grejen? Är det ens en grej? Inte min grej, syster. Söker de kompensera sin mer eller mindre färglöshet genom att vara mer eller mindre färggranna? Hehe. Va?! ...och att mer eller mindre flyga. Som en hoper ytliga råttor. Fåfängliga fjäderfä! 

Också jag, nota bene. Tre plus.

[Mindy Svenlin · Rating 3 out of 5]

Jag brukar vanligtvis gilla vinnare av August priset men den här föll mog inte riktigt i smaken. Miljöskildringarna är underbara, och jag gillar huvudpersonen Klas relation till naturen. Ändå saknar jag lite mer tempo. Men språket är vackert och det finns ett djup som är värt august priset. Men inte helt enkelt i min smak.

[Julia Navrén · Rating 4 out of 5]

Vi följer den unge pojken Klas som skäms för sin allt mer mentalt tyngda far. Genom hans ögon ser vi hur vuxen världen kan lägga så mycket på ett barns axlar, och han flyr istället till naturen. Det är en bok full av fantastisk miljö och en tydlig bild av livet för den här familjen, utan att på något sätt överdriva det uppenbara.

[Emilie]

Tyvärr kom jag inte så värst nära inpå karaktärerna, kände mig aldrig som en del av historien. Boken var helt okej men inte riktigt mer än så.

Jag förstår varför boken fick Augustpris, den har ett språk som "gubbarna i juryn" säkert går igång på.

[Motvalls · Rating 2 out of 5]

Hm. Hade höga förväntningar men storyn fångade tyvärr inte mig som jag trott. Vackert språk och fina miljöbeskrivningar av landsbygden men lite för mkt beskrivningar och lite för lite handling och driv i historien.

[Rebecka · Rating 2 out of 5]

Lättläst men för tung för mig

[Anton Stade · Rating 5 out of 5]

Jag är förvånad över att jag kan gilla en bok där det egentligen händer väldigt lite så pass mycket. Prosan och tematiken är helt enkelt så bra att det inte spelar någon roll att tempot är lågt. (Det finns en risk att mitt undermedvetna intalar mig att jag gillar boken för att jag ska kunna se mig själv som sofistikerad)

Två saker som jag vill göra efter att ha läst den här boken:
1. Bli fågelskådare
2. Läsa boken igen om ett par år

[Paul Fulcher · Rating 3 out of 5]

"There's Father, I thought. In his eternal cloud. Bouncing along in Grandfather's old Ferguson with his body belt drawn tight and his hair growing greyer, and later he'll come home smelling on earth - because he has no choice. Because this spot is ours, this plot of soil, these acres of farmland."

Thomas Bannerhed's The Ravens was translated into English by Sarah Death, a new translator for me but an experienced one, and was longlisted for the Independent Foreign Fiction Prize, and shortlisted by the Shadow jury (who tend to show better literary judgement than the official one). The Swedish original also won the prestiguous August prize.

11 year old Klas, our first-person narrator, is from a long line of farmers - but unlike his father, he thinks he does have a choice. But the Ravens avoids the clichéd story of country-boy-yearns-for-big-city; instead what Klas wants is to get closer to nature - he hides in the trees, observing the hatchling birds:

"Stay here, something told me. There is nothing here to be afraid of. No eyes boring at you, trying to get in. Just you and what is here, the forest murmuring its murmur. As it always has. Now and forever."

And to avoid Adam's curse which haunts his father:

"'Take time off? There's more than enough to do here, if that's what you're worried about'. He nodded out of the window several times and underlined what he had just said. 'In this place we're never finished, just so you're clear on that. There's the scrap pile waiting to be sorted if nothing else, you all know that as well as I do.'

Mum moistened her finger and dabbed a few crumbs from the oilcloth. 'Never mind the scrap pile,' she said quietly. 'In a hundred years it's all be forgotten.'"

To Klas's father, nature is a torment; the weather - which he records obsessively, weeds, crouch grass, pests - e.g. the Colorado beetle, the tyranny of the farmer's timetable, and most of all the ravens

"'Listen,' was Father’s next word. “listen to those devils”
It was his feeble hollow voice. Mum frowned.
'What is it, Agne? What are we meant to be hearing?'
He was breathing heavily through his nose, squeezing his ears tightly shut and rocking back and forth with his big hands pressed to his ears.
'The ravens,' he said with an effort. 'The ravens, for God’s sake!'
He gave Mum a look of despair. His chin was trembling. Grandad dropped a lump of sugar into his coffee and stirred as slowly as he could so had something to do with his eyes.
'If only they could leave me in peace,' Father wimpered. 'I can't bear hearing them any more.'"

The Ravens is, as these quotes suggest, a dark book. Klas's father's obsessive nature which in the early pages seems merely a character trait, rapidly develops into mental illness. This too runs in the family line and Klas's greatest fear is that he too succumb, indeed he sees his own bedwetting as an early sign, reading in a paedetric health book that "If the problem has not been overcome by the age of 11-12, psychiatric treatment should be sought."

Klas takes his pleasure in the birds, and the most lyrical parts of the novel come from his descriptions of what he sees:

"And the larks! Fluttering like butterflies, wanting only to go up and up. It's all they know. Now there were three of them hanging over the fields, singing for their lives, rising with quivering wingbeats as if each was fastened on a piece of string that someone was reeling in, or as if their plan was to sing their way up through the sky. They rose and rose and warbled and sang, not even needing to pause for breath; it was as if they couldn't restrain themselves now the spring breezes would carry them, as they indiscriminantly mimicked swallows, sparrows and curlews, incorporating it all into their endless lark's trill. Then they suddenly sank, gave in to their feather-light weight and descending into a series of jerks, one at a time, then spread their winfs and floated to the ground like living parachutes to drop silently into their grassy grottoes - only to start all over again."

Another strand of the novel tells of Klas's nascent relationship with a girl, who has moved to the area from Stockholm with her parents, although the move itself contributes to the break-up of her parents' marriage. Klas assumes that she will share his love of nature but from the reader's perspective it appears Klas may have badly misjudged the situation:

"I don't get how anybody could live here,", she said. "Nothing happens, not a pissing thing.".

But that's soon going to change! The thoughts rushed through my head. You can come with me and put up nesting boxes if you want, or clean out the old ones and see if find the sparrowhawk's larderful of field mice. We can lay out bait on the ice to attract the ravens."

Overall, The Ravens was a worthwhile read, although the different parts (Klas's father's mental health issues, the lyrical descriptions of nature and the first stirrings of teenage love) didn't quite cohere for me and in the middle of the novel the writing gets a little repetitive. But this was Bannerhed's debut and he will be a writer to watch in future.

[Jenny Wiktorsson · Rating 5 out of 5]

Herregud vilken bra bok och framför allt ljudbok! En gripande och hjärtskärande historia med vackra naturskildringar som andrum i berättelsen. I ljudboken är små ljudklipp av fågelsång inklippta i samband med beskrivningar av fåglarna och deras läten. Det tog hela upplevelsen till nästa nivå. 10/10, bästa jag läst i år!

[Hristo Poparov · Rating 3 out of 5]

Добре написана. Убедителни характери. Може да се каже, че ме впечатли. Всъщност това очаквам от книга.


По отношение на съдъpжанието- може би това е един от етапите, предхождащи "Подчинението" на Уелбек

Но отново "coming-of-age"

[Peter Jonsson · Rating 5 out of 5]

Mycket bra om att växa upp på landet med sinnessjukdom i familjen. trovärdigt, gripande, natur och fågelnära.

[Okidoki · Rating 1 out of 5]

Den här "Mitt i naturen" är i mitt tycke bara såå tråkig.

[PIM · Rating 5 out of 5]

Fantastiskt vacker trots det mörka ämnet. Språket är lysande och fåglarnas värld fängslar. Underbar läsning!

[Klaas · Rating 4 out of 5]

Beautifully written

[Lisbeth Sundman · Rating 3 out of 5]

Vackert språk, men alldeles för långsam för min smak

[Anna · Rating 3 out of 5]

Sååå tung och gav tryck över bröstet. Armod

[Justine · Rating 2 out of 5]

“Hij keek haar aan alsof hij zich net had gerealiseerd dat ze nooit een woord had begrepen van wat hij wilde zeggen.”

[Einar E. Ottosson · Rating 4 out of 5]

Would be a 5/5 if not for the sometimes dragged out feeling throughout it.

[Bernie Morris · Rating 5 out of 5]

Read english version. Very good