Japan/China: A Journal of Two Voyages

by Nikos Kazantzakis, George C. Pappageotes (Translator)

The respected Greek novelist recounts his travels to the Orient in 1935, and provides vivid impressions of two cultures in a period of transition

Genres: Nonfiction, Travel, Japan, History, Memoir, China, Literature

384 pages, Paperback

First published January 1, 1938

About the author

(Greek: Νίκος Καζαντζάκης)
Nikos Kazantzakis was a Greek writer, journalist, politician, poet and philosopher. Widely considered a giant of modern Greek literature, he was nominated for the Nobel Prize in Literature in nine different years, and remains the most translated Greek author worldwide.

Reviews

[محمدحسین بنـکدارتهرانی · Rating 5 out of 5]

ساعتها و لحظه های خوشی حین خواندنش تجربه شد. بنده در نوشته هایم کم لگد به دهقانی نزده ام؛ اما از نقاط قابل توجه این کتاب ترجمه درخشان دهقانی است که لذت خواندنش را بی اغراق صدچندان کرده.

[MihaElla · Rating 5 out of 5]

It's again the one and only my favourite 'our times' Greek male writer Nikos, especially KAZANTZAKIS.
I played between 4 and 5. Why doubt? Definitely 5. I have his other several travelling memoirs to read. And even here I still have something to write a bit about...

<<...Mi-am invins nerabdarea, nervozitatea, graba. Ma bucur sorbind picatura cu picatura aceste clipe de o simplitate divina pe care le traiesc. "Fericire", ma gandesc, "ce simpla esti, ca apa pe care o bem, un miracol cotidian de care nu suntem constienti!".

<<...Doar o briza sa sufle si totul dispare!...>>

<<...La ce altceva e bun trupul decat sa fie aruncat la un moment dat de suflet, pentru ca acesta din urma sa scape nepangarit?...>>

<<...Bucurie, inocenta, dulceata! Sorbeam incet sake-ul caldut si ma gandeam ce simpla e viata, ca aceasta chilie; dragostea este un contact nevinovat, sacru precum apa pentru cel insetat, fara urma de sentimentalism. Atmosfera de aici seamana cu conceptia greaca antica despre amor - sa oferi bucurie femeii, sa primesti bucurie de la femeie nu-i un pacat de moarte...>>

[Marios · Rating 5 out of 5]

I shunned greek writers. What could they say that others, more famous foreign ones couldn’t? What more could they offer me? The market had decided, the more books they sold, the more famous they were, they more important and must-read their books should be.

I shunned this book for a long time too. Nikos Kazantzakis is world-renowned, but what could an old book, written by a Greek correspondent of a newspaper who visited Japan just one time in the '30s, tell me about Japan? After all, I had read other books from Japanese authors or foreign writers who lived there. They must have had more knowledge, they even spoke the language.

“Ο νους μου καμώνονταν τον μπουχτισμένο, θαρρείς πως τα ξερε όλα, τα χόρτασε όλα και χαμογελούσε με ειρωνία γρικώντας τις κραυγές της χωριάτισσας καρδιάς μου.”

That was a humbling realization.

I also realized that, when it comes to fiction, there are writers and there are Writers. There are people who are well educated, well read, who can combine and recycle knowledge and make a living selling books. Those people will read a lot, think a lot, toil and write and do a good enough job. They may even attend creative writing seminars, polish their style further and eventually do a great job.

And then there are people who are born writers. From whom writing itself, prose, just flows out, effortlessly. It is obvious. Whatever it is they have, they have it within them and it affects the way they see the world and the way they describe it and put it into words. Kazantzakis belongs to the second category. You can see that in his similes and metaphors. Every movement, sight, sound or smell is described with his own, hearty, authentic language. Places and situations are often described by tactile and olfactory sensory inputs. He believes that mind must be in touch with the body, he intentionally lets his body, his five senses, influence and steer his mind.

“Μια φορά, στην πρώτη νιότη μου, πολέμησα ν’ ασκητέψω την πάρα πολύ λιμασμένη ψυχή μου θρέφοντάς τη με αφηρημένες έννοιες. Έλεγα πως το κορμί είναι δούλος, και χρέος του να κουβαλάει τις πρώτες ακατέργαστες ύλες και να τις ρίχνει στο περιβόλι του νου για ν’ ανθίσουν, να καρπίσουν, να γίνουν ιδέες. Όσο πιο άσαρκος, άοσμος, άηχος λαμπικαρίζουνταν μέσα μου ο κόσμος, τόσο θαρρούσα πως ανηφόριζα στην πιο αψηλή κορφή της ανθρώπινης προσπάθειας. Και χαίρουμουν. Και κατάντησε ο πιο μεγάλος θεός που αγάπησα και ύψωσα μπροστά μου ως πρότυπο να είναι ο Βούδας. Ν’ αρνηθείς τις πέντε σου αίστησες. Ν’ αδειάσεις τα σπλάχνα. Να μην αγαπάς τίποτα, να μη μισείς τίποτα, να μην πεθυμάς τίποτα, να μην ελπίζεις τίποτα. Να φυσήξεις τον κόσμο, και να σβήσει.
...
Μα τα σωθικά μου - δοξάζω το Θεό! - ήταν γιομάτα αίμα και λάσπη και λαχτάρα. Και μια νύχτα είδα ένα όνειρο. Είδα δυο χείλια, χωρίς πρόσωπο. Μεγάλα χείλια σπαθωτά, γυναικίσια. Κουνήθηκαν. Κι άκουσα μια φωνή: « Ποιος είναι ο Θεός σου; » Κι εγώ αδίστακτα αποκρίθηκα: « Ο Βούδας! » Μα τα χείλια κουνήθηκαν πάλι: « Όχι, ο Έπαφος! »
...
Τινάχτηκα από τον ύπνο. Μεγάλη ξαφνική χαρά και σιγουράδα είχε πλημμυρίσει την καρδιά μου. Ό,τι μέσα στον πολυθόρυβο, γεμάτο πειρασμούς, παράταιρο ξύπνο δεν μπορούσα να βρω, το βρήκα μέσα στην αρχέγονη μητρική αγκάλη της νύχτας. Από τη νύχτα εκείνη πια δεν παραστράτησα. Ακολουθώ το δρόμο τον εδικό μου. Προσπαθώ να κερδίσω τα χρόνια της νιότης, που τα έχασα λατρεύοντας άσαρκους, ξένους από μένα κι από τη ράτσα μου θεούς. Μετουσιώνω πια τις αφηρημένες έννοιες και τις κάνω σάρκα και θρέφουμαι.
...
Όλες οι χώρες που γνώρισα, τις γνώρισα από τότε πια με την αφή. Αλάκερη τη θύμηση τη νιώθω να μερμηγκιάζει όχι μέσα στο κεφάλι, παρά στις ρώγες των δαχτυλιών μου και στην επιδερμίδα μου όλη. Και τώρα που φέρνω στο νου μου την Ιαπωνία, τα χέρια μου μερμηδίζουν σα ν’ αγγίζουν το στήθος αγαπημένης γυναίκας.”

It reminded me of a phase in my twenties, reading as much as I could about eastern philosophy, and then sitting cross-legged on the floor eating rice or peas one by one with chopsticks, trying to put ideas into action, to rule over my body by taming my hunger, to discipline my greed. It also made me think that just seeing a new place is not enough, there are other layers. To get a deeper understanding of something new, don’t just passively look, but stop and consciously hear, smell and yes, touch if you can. If you cannot touch a faraway mountain then imagine how it would be if you could. All that stimuli will make a more vivid experience and memory.

Kazantzakis was insightful too. He could sense that, hidden behind the cherry trees and the superficial politeness of Japan, there were cannons of a nation in military fervor impatient to conquer and expand. He could see that, behind the dirt, poverty and simplistic life of people in China there was envy, and the desire to revolt from the exploitation of the west, follow their own way and achieve the place in the world that they deserved. Prophetically perhaps, after his visit in the sin city of Shanghai, he wrote that sooner or later the indolence of the west will have to face the cold, calculating, relentless growth of the east. He disliked both.

This book is also a lesson in humility when one imagines the countless people who lived in those days and places working day and night in factories for pennies, or men and women trying to find their way out of dirt and mud and eons of parental and societal oppression.

In the end it was China that won the heart of Kazantzakis and the country that he longed to see and live in before he died. It was also Chinese people that didn’t forget him and offered money to cover for his illness, which he politely refused. A man of mind and body, I guess he appreciated the refined grace of Japan but in China he saw the raw, earthy people and roots of civilization that fascinated him.

Exiled from his own country for his political and religious views, he made a second trip to Japan and China in 1957 wanting to write another journal, but on the way back death caught up with him. His wife Eleni published his notes and letters in the second part of this book, and years later, on the day of his birthday, she also joined him in Crete where they are now buried, one with the earth that he so liked.

[Bahman Bahman · Rating 3 out of 5]

بر دیوارها سخنان حکیمانه کنفوسیوس نقش بسته است: شاه همچون باد است؛ مردم همچون علف. علف باید خم شود چون باد بگذرد. باد گذشت، علف پژمرد، تنها سخن باقی ماند. ــ از متن ــ از درهای قرمز شینتو گذشتم و وارد پارک شدم و لرزیدم، اندیشیدم چه قدرت وسیعی نژاد سپید می‌داشت اگر ایمانی بزرگ داشتیم. اکنون یا بیهوده و فاضلانه لبخند می‌زنیم یا دیوانه‌وار در دوزخ فردیت می‌تنیم، ریشه‌کن ‌شده، بدون پیوستگی، بدون امید. ژاپنی‌ها شاید به سرابی موهوم ایمان داشته باشند، اما به نتایج بزرگ، پرثمر، و عملی دست می‌یابند؛ حال آن‌که ما که به چیزی ایمان نداریم به‌ حقارت زندگی می‌کنیم و تا ابد می‌میریم.

[Kyriakos Sorokkou]

Πρότζεκτ Νίκος Καζαντζάκης

1) Όφις και κρίνο (1906)
2) Σπασμένες Ψυχές (1908)
3) Ο Νίτσε εν τη Φιλοσοφία Δικαίου & Πολιτείας (1909)
4) Συμπόσιον (1922)
5) Ασκητική: Salvatores Dei (1927)
6) Ταξιδεύοντας Ρουσία (1956)
7) Ιστορία της Ρωσικής λογοτεχνίας (1930)
8) Τόντα Ράμπα (1934)
9) Λήμματα στο Εγκυκλ. λεξικόν Ελευθερουδάκη (1927-1931) 
10) Ταξιδεύοντας Ισπανία (1937)
11) Ο πρωτομάστορας (Η θυσία) (1910)
12) Ταξιδεύοντας Αγγλία (1941)

χρόνος ανάγνωσης κριτικής: 40 δευτερόλεπτα

Σημείωση: Από ‘δω και στο εξής επειδή μεγαλώνει η λίστα με τα λινκς για
τις κριτικές μου πάνω στα βιβλία του Καζαντζάκη θα μπαίνει σε σπόιλερ ταγκ
για να μην τρώει χώρο. 

Στα του βιβλίου τώρα.
Το καλύτερο ταξιδιωτικό του Καζαντζάκη. 
Ο λόγος είναι διότι η περιττή, υπερβολική, και πλεονάζουσα (για μένα) φιλοσοφία
η οποία αφαιρούσε κάτι από την μαγεία του ταξιδιωτικού δεν υπήρχε
σε αυτό το βιβλίο
Υπήρχαν περισσότερες εμπειρίες από το τι είδε ο Καζαντζάκης παρά
φιλοσοφικές αναζητήσεις.
Για παράδειγμα από το μέρος στην Ιαπωνία μαθαίνουμε για το Θέατρο Νο,
τους βουδιστικούς ναούς, τις τελετές τσαγιού, το θέατρο Καμπούκι,
την τέχνη των λουλουδιώ�� Ικεμπάνα, τους βραχόκηπους,
τους σαμουράι και για πολλά άλλα.

Είναι χωρισμένο σε 3 μέρη. Το πρώτο στην Ιαπωνία, το δεύτερο στην Κίνα (1935)
και το τρίτο συμπληρωμένο από την Ελένη Καζαντζάκη
είναι από το τελευταίο ταξίδι του Καζαντζάκη εκεί το 1957 την χρόνια που πέθανε.
Έτσι βλέπουμε τις εμπειρίες του Καζαντζάκη μέσα και από τα μάτια
της συντρόφου του Ελένης, η οποία συμπληρώνει και σχολιάζει τις σημειώσεις
που κράτησε ο Καζαντζάκης από αυτό το ύστατο του ταξίδι.

[Adriana · Rating 3 out of 5]

3.5. He is a great storyteller

[Emmanouil Angelakis · Rating 4 out of 5]

Υπεροχο. Οχι τοσο συναρπαστικό όσο η Αγγλία. Αλλα Καζαντζακης.

[i · Rating 3 out of 5]

فصلِ بیست سال بعد نخوندم .
حوصله نداشتم ولی یه روز میخونم(اون روز احتمالا هیچوقت نمیاد همونطور که واسه بقیه ی کتابای نصفه نیمه نیومده)
سه ستاره واسه فصل چین و ژاپن

[Marietta · Rating 5 out of 5]

Kazatzakis is the most popular Greek author.. he wrote Zorba the Greek (no.. it wasnt just a movie) and other books like the Last Tempation... his books are a bit hard to read.. deep... this book is about his visits to China and Japan almost a century ago.. although Japan was a totally different country back then, its still amazes me with how much love he wrote about my half-country..... he was impressed by the little things, like cherry blossom and little lights...Kazantakis was an atheist... and back then, if u said so in Greece u d be sent to fire... strangely enough I think he was more religious than any other Greek.. in his own way...

[Lila Dimaki · Rating 5 out of 5]

Καζαντζάκης.Αυτό.

[Livewithbooks · Rating 3 out of 5]

طبیعتاً بخش مربوط به ژاپن رو بیشتر دوست داشتم.
و بخش آخر که همسر نویسنده اضافه کرده به نظرم بسیار سرسری و زائد بود.

[Rainy · Rating 5 out of 5]

چه خوبه که در جهان، انسانی شبیه نیکوس کازانتزاکیس نفس کشیده،قدم زده ،نگاه کرده ،لمس کرده،شنیده و در یک کلام به حقیقت زیسته...
همسفر شدن با کازانتزاکیس در این کتاب ،هستی بخش ترین سفر برای من بود.

[George Touros · Rating 4 out of 5]

Η αφήγηση του Καζαντζάκη είναι ζωντανή, λες και θα ξεπηδήσει από τη σελίδα από στιγμή σε στιγμή. Τα κεφάλαια για την Ιαπωνία νομιζω με άγγιξαν περισσότερο. Δυστυχώς δεν είχαμε την τύχη να δούμε τις νεες σελιδες που θα έγραφε για το δεύτερο, τελευταίο του ταξίδι. Το μέρος του βιβλίου όπου οι σκόρπιες σημειώσεις του διαλεγονται με τη γραφή της Ελένης Καζαντζάκη, μαλλον γλυκόπικρο, μιας και ο τρόπος που εκείνη χειρίζεται τη γλώσσα σε αυτο το κείμενο, μοιάζει με απομίμηση δική του. Συνολικά, για λάτρεις του συγγραφέα και για όσους συγκινούνται από ταξίδια και μάλιστα στην Άπω Ανατολή, το βιβλίο είναι ένα ντοκουμέντο για την τομή αυτών των δύο στις αρχές του περασμένου αιώνα.

[Gilda · Rating 4 out of 5]

3,5 Simpatiile si înclinația spre ideologia comunista au alt ecou azi. Insa cartea merită citită si in special primele călătorii.

[Roxana · Rating 4 out of 5]

Mai mult poezie decat jurnal de calatorie, cel putin partea scrisa de Kazantzakis.
Volumul este alcatuit din doua parti: prima, scrisa de Kazantzakis, despre calatoria lui in Japonia si China, in 1935. Minunate descrierile lui, povestile despre Japonia te fac sa visezi cu ochii deschisi. In China, autorul surprinde perfect spiritul chinez.

Partea a doua este scrisa de Eleni Kazantzakis, si este msi mult decat un epilog, are peste 100 de pagini,cu mici insertii din jurnalul lui Nikos. Cuprinde calatoria cuplului, in Japonia si Chinain 1957. Mult mai practica, mai politica, mai ales partea despre China. Despre Japonia doar doua capitole scurte. I did not enjoy this part.

[John Zobolas · Rating 3 out of 5]

A great book, giving a lot of insight about places in Japan and China (places that have not changed ever since, e.g. buddhist temples) and also a nice catch of the Author's mix of poetic and philosophical opinions about other people, places (including history), language, Art (theatre), political/social pragmatics, e.t.c.

[Cristina Mercori · Rating 5 out of 5]

„Dar floarea de cireș este emblema samurailor, fiindcă e înfiptă pe ramura puternică și moare căzând la pământ înainte să se ofilească; la fel moare și samuraiul, înainte să se facă de rușine. De aceea, când pornea la război își agăța la coif o crenguță de cireș înflorit.”

[Ensiform · Rating 4 out of 5]

Translated by George C. Pappageotes

A travel memoir that captures the acclaimed Greek writer's 1935 journey through East Asia. For those who know Kazantzakis' work, it is no surprise that this text is less a geographical or cultural report than an introspective odyssey filtered through the author’s intensely philosophical lens. Kazantzakis approaches Japan and China not with an anthropologist's precision but with the soul of a poet seeking metaphysical truths in unfamiliar settings. In Japan, Kazantzakis is enchanted by its art and by its rigid codes of beauty and formality. His admiration sometimes veers toward idealization, casting Japanese culture as austere, aesthetic, and spiritually disciplined. He's a shrewd observer, however, and quite prescient in his analyses: "Four huge countries stand, one opposing the other.China, Soviet Russia, America, and Japan. Here in the Pacific the great game, the future war, will be played." And: "The only road that has remained for Japan, living among powerful enemies, to follow was that of industrialization." In contrast, his time in China feels more politically and emotionally fraught. He visits a country in turmoil, and his reflections are laced with sorrow, political musings, and he seems to vacillate between seeing it as a civilization in decline and a rising power. His depiction of these lands is not all poetry; he's quick to point out the mundane such as the stenches and din that characterize a large Asian city. However, it's fair to say that Kazantzakis often sees Asia as a mirror for his own inner quest. This restless drive to to wrest meaning from experience yields lyrical writing but occasionally oversimplifies or romanticizes complex societies. The posthumous addition by Eleni Kazantzakis twenty years later is a series of facts and figures from Chinese propagandists presented bluntly and unquestioningly. It's interesting enough as a historical document that helps give context to Kanzantzakis' musings, though far inferior to the great author's dynamic prose impressions.

[Kokkinos · Rating 4 out of 5]

"Κάποτε, χρόνια τώρα, είχα σκύψει σ' ένα πηγάδι μαζί με μια γυναίκα. Τα δυό πρόσωπά μας σάλεψαν μιά στιγμή απάνω στα σκοτεινά νερά, γυαλιστερά, τρεμάμενα, το ένα κολλητά στο άλλο. Και μονομιάς ένιωσα πως αγαπούσα τη γυναίκα αυτή. Μου φαίνεται πως αληθινά αρχίζω ν' αγαπώ την Ιαπωνία."
"Είναι άραγε το Πεκίνο η ωραιότερη πολιτεία που είδα στον κόσμο, ή μήπως έτυχε καλόβολη η στιγμή που το αντίκρισαν για πρώτη φορά τα μάτια μου;"
This is definitely my favourite of his travel books. Even though he makes it clear that the "pure" side of these countries is slowly but surely devoured by the "modern" side, his portrayal of them is nonetheless engaging and it urges you to get acquainted with these fascinating civilizations and maybe, if you are lucky, one day visit those countries yourself. The part about japanese theaters, kabuki and no was a particular highlight. Overall, 4/5
Αυτό είναι σίγουρα το αγαπημένο μου από τα ταξιδιωτικά του βιβλία. Παρ' όλο που καθιστά σαφές ότι η "μοντέρνα" πλευρά αυτών των κρατών καταβροχθίζει αργά αλλά σταθερά την "αγνή" πλευρά τους, η απεικόνισή τους παραμένει ελκυστική και σε ωθεί να γνωρίσεις αυτούς τους μαγευτικούς πολιτισμούς και, αν είσαι τυχερός, μια μέρα να επισκεφτείς αυτές τις χώρες ο ίδιος. Το κομμάτι για τα ιαπωνικά θέατρα, καμπούκι και νο, ήταν ένα από τα κορυφαία σημεία. Συνολικά, 4/5

[Fateme Keykha · Rating 4 out of 5]

خیییییلی کتاب خ��بی بود.
جدا از اطلاعاتی که درباره فرهنگ شرق دور بهتون میده، خود متن به لحاظ ادبی خیلی زیباست. تشبیهات و استعاره‌های قشنگی به کار برده و همه‌چیز رو خیلی خوب توصیف کرده. ترجمه هم تونسته زیبایی متن اصلی رو برسونه. دوست دارم یه بار دیگه بخونمش.
نویسنده، یونانیه، و خودش رو کاملا غربی نمی‌دونه. مقایسه‌هاش بین انسان غربی و شرقی خیلی برام جالب بود و با بیشترشون موافقم.
انسان شرقی آرامه، لطیفه، معنویه، عمیقه، با طبیعت دوسته. سعی نمی‌کنه طبیعت رو به تسخیر دربیاره، بلکه خودش رو با طبیعت هماهنگ می‌کنه تا انسان و طبیعت در کنار هم آرامش داشته باشن و به زندگی ادامه بدن. حتی وقتی هم که می‌خواد تغییری در طبیعت ایجاد کنه، این کار رو به آرومی و بالطافت انجام میده که طبیعت دردش نگیره! و انسان غربی برعکس ایناست. وحشی، طغیانگر، سطحی و مادی‌گراست. و به دنبال اینکه طبیعت رو برده خودش کنه، به هر قیمتی!
البته فرآیند صنعتی‌شدنِ دنیا، همه این چیزا رو شسته و برده! ولی خب، ذات و روح انسان شرقی اینطوریه، اگر طبق ذاتش عمل کنه!
و از اینکه به عنوان یه اروپایی، درباره استعمار اروپا و دست‌درازی‌شون به ملت‌های متمدن و بافرهنگ شرق صحبت کرده بود خوشم اومد.

[Frank A3 · Rating 5 out of 5]

An awesome book! His writing style and observational acuity is definitely indicative of a different age; as many of his cultural assessments would never be published in this time of hypersensitivity to critical or negative assessments of any race or culture, other than white western man or his history. It was a thoroughly refreshing step back to a time of complete freedom in speaking ones mind.

[Roxana Nastase · Rating 5 out of 5]

Great journal! I traveled back in times and regardless not yet born I felt, I smelled and I saw through Nikos eyes. Lots
of “insights” and historycal facts enriched my knowledge about both Japan and China.

[Panagiotis Efraimidis · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικές περιγραφές και αποτύπωση των 2 αυτών ιδιαίτερων για διαφορετικούς λόγους Χωρών. Το ταξίδι της επιστροφής σε αυτούς τους τόπους 20 χρόνια αργότερα το κάνει μια αξέχαστη εμπειρία και σε αυτό συμβάλει και η γραφή του Καζαντζάκη που είναι μοναδική!

[Eärendil · Rating 5 out of 5]

A really magical book

[Alex · Rating 5 out of 5]

O carte excelent scrisa care prinde foarte frumos China si Japonia anilor 30 si 50. O comparatie fantastica cand ambele tari sunt in regimuri diferite in aceste perioade.

[Michela · Rating 4 out of 5]

Ambientato negli anni 30 ma non per questo vecchio. Mi è piaciuto.

[Babis Papadimitriou]

Η σειρά «Ταξιδεύοντας» ξεπερνά την απλή καταγραφή εντυπώσεων και εικόνων που συνηθίζουν οι περιηγητές. Περισσότερο κατατάσσεται σε μια λογοτεχνική συγγραφή με βάση το εκάστοτε μέρος που επισκέφθηκε ο συγγραφέας. Οι αναλύσεις του, οι ιστορίες που περιγράφει, οι διάλογοι που πραγματοποιεί (αληθινοί και φανταστικοί) συνθέτουν ένα πολυεπίπεδο οικοδόμημα το οποίο απαιτεί την πλήρη αφοσίωση του αναγνώστη ώστε να καταφέρει να το κατανοήσει. Ο Καζαντζάκης δεν επισκέπτεται την χώρα σαν τουρίστας. Θα προσπαθήσει να διεισδύσει στην βαθύτερη ιδιοσυγκρασία των κατοίκων. Θα προσπαθήσει να δει την βαθύτερη φιλοσοφία πίσω από τις πράξεις τους. Δεν θα αποκρύψει την ασχήμια, ούτε την ομορφιά. Δεν θα κρίνει απλά θα γευτεί αυτό που του προσφέρεται προσπαθώντας να ικανοποιήσει τις «πέντε αίστησες» του.