Μν, Μέλανι, Μόλυ, Μπλανς, Μάγια, Μαίρη, Μαρίζα, Μάγια, Μάσα, Μεράλ, Μελίσσα, Μιλέβα, Μαγδαληνή, Μπαλάσα, Μόντι, Μάι, Μάνια και Μαγκρίτ... Μια γυναίκα με παρελθόν αφηγείται ν διαφορετικές ιστορίες σε ν διαφορετικούς ανθρώπους, με ν διαφορετικούς τρόπους, ενώ εμείς κρυφακούμε στο Internet τους ψιθυρισμούς, τις ακριτομυθίες και τα σκιρτήματα των γυναικών που χάθηκαν στην ιστορία. Όνειρα, σεξουαλικά και μαθηματικά, θα μας μυήσουν στα αινίγματα της ανθρώπινης ψυχής και του σύμπαντος. Γυναίκα, εκεί που ναυαγούν η λογοτεχνία, η ψυχανάλυση και η φιλοσοφία. Ο μισογυνισμός της κουλτούρας και της επιστήμης. Η ηδονή μιας γυναίκας αποφασίζει για τη γεωμετρική μορφή του κόσμου. Ένα γυναικείο βλέμμα στ απόκρυφα των μεγάλων δημιουργών του αιώνα που αποχαιρετούμε. Μν, ένα βιβλίο που πασχίζει να απαντήσει μαζί σας στο ερώτημα: Η γνώση ή η άγνοια είναι το κλειδί στην ερωτική και προσωπική μας ευτυχία; Να ξέρουμε ή να μένουν όλα εξαίσια θολά;
Το βιβλίο δεν είναι για όλους. Η πυκνή γραφή, οι αναφορές των ονοματων (σε επιστήμονες, φιλοσόφους, καλλιτέχνες κ.ά), οι μακροσκελείς παράγραφοι μπορούν να κουράσουν. Ωστόσο, θέτει μερικά ουσιαστικά θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους ανά τα χρόνια (μαθηματικά, φιλοσοφία, θρησκεία κ.ά.)
Θεωρώ πως ο συγγραφέας, με τον κατηγορηματικό και αρκετά επεξηγηματικό λόγο του, θέλει να ενθαρρύνει τον αναγνώστη να μην λαμβάνει τοις μετρητοίς όσα λένε οι άνθρωποι για τις επιστήμες και την τέχνη και να συνειδητοποιήσει πως, ό,τι θεωρείται "λογικό" και "επιστημονικά αποδεδειγμένο", στην ουσία είναι παράγωγο της ανθρώπινης φαντασίας• είναι ένα μυθιστόρημα.
Ένα βιβλίο καθόλου απλό, που είτε θα βάλει τον αναγνώστη σε σκέψεις είτε θα τον κάνει να απορήσει "τι στο καλό" διάβασε.
Μια παρέα γυναικών (να είναι άραγε αληθινές), με ονόματα που αρχίζουν από μι (όλες), συζητούν με τον Μίμη (κι αυτός από μι) σε ένα chat room. Μιλάνε για τα πάντα: βιολογία, φυσική, μαθηματικά, οικονομία, κοινωνιολογία, ανθρωπολογία, ψυχολογία. Θέμα της συζήτησης το μυθιστόρημα ως διατρέχουσα κινητήρια δύναμη σε κάθε τομέα της ανθρώπινης διάνοιας και δραστηριότητας. Κεντρική ιδέα η γυναίκα, οι γυναίκες, πολλές γυναίκες, Μν γυναίκες, όλες από μι. Κεντρικότερο της κεντρικής ιδέας, το Μν τους.
Ένα ιδιαίτερο αντι-μυθιστόρημα από τον Μίμη Ανδρουλάκη, με τη χαρακτηριστική χειμαρρώδη γραφή του.
Ένα αντιμυθιστόρημα, ένα δοκίμιο για τη θέση της γυναίκας στην τέχνη, τα μαθηματικά, τη λογοτεχνία, την οικονομία, τις επιστήμες, τη θρησκεία. Πρόστυχο το επίμαχο κεφάλαιο για τη Μαγδαληνή αλλά με ερωτηματικά που πρέπει να απαντηθούν. Μια συνολική εικόνα για το πόσο απομακρύναμε οι άντρες τη γυναίκα από τη ζωή και τα επιτεύγματα της, στερώντας την από εξίσου λαμπρά μυαλά. Κουραστικό βιβλίο αλλά διαβάζοντας το αποσπασματικά στα σημεία που σε ενδιαφέρουν βρίσκεις ωραία πράγματα να αναρωτηθείς. Για τη θέση της γυναίκας στην εκκλησιαστική Ιστορία βλ. και Το τρίτο μυστικό (Steve Berry, εκδ. Πλατύπους).
Μίμης σε φιλοσοφική-μαθηματική-κβαντοφυσική κλπ διάθεση. Καταπιάνεται με όλα τα θέματα που διαχρονικά τον απασχολούν. Μάλλον κουραστικό αλλά ενδιαφέρον όπως όλα τα βιβλία του Ανδρουλάκη. Ακατανόητο που η Εκκλησία "αφόρησε" το βιβλίο και οι φανατικοί της το έκαιγαν κατά εκατοντάδες προς μεγάλη χαρά υποθέτω του εκδότη και του συγγραφέα. Η καλύτερη διαφήμιση. Η βλακεία δεν έχει όρια. Και ο μισογυνισμός της Εκκλησίας που δεν κρύβεται με τίποτα.
Μια παλινδρόμηση μεταξύ του υπερεγώ, του ίντ και του εγώ του ΜΑ. Που θυμίζει μια άλλη παλινδρόμηση, αμφίδρομη και πάλι->την μαλακί@. Μου νι το διαβάζανε τότε κάποιοι γιαυτό είχε ξιπαστεί και το παπαδαριό. Μου (μ) που για όσους χρησιμοποιούν torrent ξέρουν πως είναι το u (γιου). μ=u=>Μου=γιου=>μου νι=γιου νι=> μου νι=γιόνι??? Αλλά να σε τι διανοητικές ατραπούς με οδήγησε αυτό το έργο. Ένας φίλος θα το αξιολογούμε λακωνικότερα: shit sandwich.
Κουραστικό όσο δε φαντάζεσαι! Ο κύριος Ανδρουλάκης είναι προικησμένος με το ταλέντο του να μιλάει ακατάπαυστα χωρίς να λέει απολύτως τίποτα. Απολύτως! Πού και πού ο συγγραφέας στο παραλήρημα του είχε κάτι αναλαμπές - το παραδέχομαι - αλλά κι αυτές ήταν μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού και δεν καθιστούσαν το βιβλίο υποφερτό.
Και στην τελική, άμα ήθελε να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο, ας έγραφε δοκίμιο και όχι μυθιστόρημα. Αλλά και το δοκίμιο θέλει δουλειά, ενώ η λογοδιάρροια απαιτεί μηδαμινή προσπάθεια.