What do you think?
Rate this book
The Trilogy #1.1
Ogniem i mieczem. T.1
The period embraced in this set is "one of the most dramatic and fruitful of results in European Annals - remarkable for work and endeavor, especially in the Slav world," the author writes. Among Western Slavs, the great events were the Hussite Wars and the union of Lithuania and Polant. The Hussite Wars were caused by ideas of race and religion (born in Bohemia.) The period of Bohemian activity began in 1403 and ended in 1434, with the battle of Lipan. Known for their great narrative power and contain vivid characterizations, Sienkiewicz' work includes the great trilogy of historical novels began to appear in 1883. It is composed of With Fire and Sword (1884), The Deluge (1886), and Pan Michael (1887-88). Set in the later 17th century, the trilogy describes Poland's struggles against Cossacks, Tatars, Swedes, and Turks, stressing Polish heroism in a vivid style of epic clarity and simplicity. Henryk (Adam Alexander Pius) Sienkiewicz (1846-1916) was a novelist, born in Wola Okrzejska, Poland. He studied at Warsaw, traveled in the USA, and in the 1870s began to write articles, short stories, and novels. His major work was a war trilogy about 17th-c Poland, beginning with Ogniem i mieczem (1884, With Fire and Sword), but his most widely known book is the story of Rome under Nero, Quo Vadis? (1896), several times filmed, notably in 1951 by Mervyn Le Roy (1900-87). He received the Nobel Prize for Literature in 1905. Translated by Samuel A. Binion, who was also the translator of Quo Vadis.
462 pages, Hardcover
First published January 1, 1884
160 people are currently reading
409 people want to read
About the author
Henryk Sienkiewicz
1,247 books713 followersHenryk Adam Aleksander Pius Sienkiewicz (also known as "Litwos"; May 5, 1846–November 15, 1916) was a Polish journalist and Nobel Prize-winning novelist. He was one of the most popular Polish writers at the turn of the 19th and 20th centuries, and received the Nobel Prize in Literature in 1905 for his "outstanding merits as an epic writer."
Born into an impoverished gentry family in the Podlasie village of Wola Okrzejska, in Russian-ruled Poland, Sienkiewicz wrote historical novels set during the Rzeczpospolita (Polish Republic, or Commonwealth). His works were noted for their negative portrayal of the Teutonic Order in The Teutonic Knights (Krzyżacy), which was remarkable as a significant portion of his readership lived under German rule. Many of his novels were first serialized in newspapers, and even today are still in print. In Poland, he is best known for his historical novels "With Fire and Sword", "The Deluge", and "Fire in the Steppe" (The Trilogy) set during the 17th-century Polish-Lithuanian Commonwealth, while internationally he is best known for Quo Vadis, set in Nero's Rome. Quo Vadis has been filmed several times, most notably the 1951 version.
Sienkiewicz was meticulous in attempting to recreate the authenticity of historical language. In his Trilogy, for instance, he had his characters use the Polish language as he imagined it was spoken in the seventeenth century (in reality it was far more similar to 19th-century Polish than he imagined). In The Teutonic Knights, which relates to the Battle of Grunwald in 1410, he even had his characters speak a variety of medieval Polish which he recreated in part from archaic expressions then still common among the highlanders of Podhale.
In 1881, Sienkiewicz married Maria Szetkiewicz (1854-1885). They had two children, Henryk Józef (1882-1959) and Jadwiga Maria (1883–1969).
Born into an impoverished gentry family in the Podlasie village of Wola Okrzejska, in Russian-ruled Poland, Sienkiewicz wrote historical novels set during the Rzeczpospolita (Polish Republic, or Commonwealth). His works were noted for their negative portrayal of the Teutonic Order in The Teutonic Knights (Krzyżacy), which was remarkable as a significant portion of his readership lived under German rule. Many of his novels were first serialized in newspapers, and even today are still in print. In Poland, he is best known for his historical novels "With Fire and Sword", "The Deluge", and "Fire in the Steppe" (The Trilogy) set during the 17th-century Polish-Lithuanian Commonwealth, while internationally he is best known for Quo Vadis, set in Nero's Rome. Quo Vadis has been filmed several times, most notably the 1951 version.
Sienkiewicz was meticulous in attempting to recreate the authenticity of historical language. In his Trilogy, for instance, he had his characters use the Polish language as he imagined it was spoken in the seventeenth century (in reality it was far more similar to 19th-century Polish than he imagined). In The Teutonic Knights, which relates to the Battle of Grunwald in 1410, he even had his characters speak a variety of medieval Polish which he recreated in part from archaic expressions then still common among the highlanders of Podhale.
In 1881, Sienkiewicz married Maria Szetkiewicz (1854-1885). They had two children, Henryk Józef (1882-1959) and Jadwiga Maria (1883–1969).
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 28 of 28 reviews
August 24, 2019
Jakiś czas temu pokusiłem się o recenzję drugiej części trylogii powieściowej Henryka Sienkiewicza, czyli Potopu, do którego wracałem już kilkadziesiąt razy, gdyż jest to jedna z moich najbardziej ulubionych książek. Równie często jak do dziejów Kmicica powracałem może tylko do Diuny lub powieści Jana Guillou, Takich książek, do których wracam po kilkakroć, jest więcej, ale takich, które urzekały mnie po kilkadziesiąt razy, jest niewiele. Czemu do nich wciąż od nowa zasiadam? Są na tyle dobre, by móc się wciąż od nowa nimi delektować, a zarazem oferują mi pewność nastroju, jaki wywołują; są jak ulubiona muzyka czy film lub alkohol.
W ostatnich dniach poznałem rewelacyjny debiut Mariusza Zielke Wyrok, który mnie zachwycił, ale jak się okazało, niestety również zdołował. Nie dlatego, że coś przede mną odkrył, nawet uważam, że rzeczywistość jest jeszcze gorsza niż ta przedstawiona w powieści. Po prostu co innego o czymś wiedzieć, a co innego o tym przeczytać w formie powieści napisanej przez byłego dziennikarza. To znaczy, że nie tylko ma się rację niestety, ale że nawet pisać w formie dokumentu o tej prawdzie już w naszym kraju nie można. To mnie jakoś wypaliło i nie miałem już ochoty na żadną lekturę, której nie byłbym pewien, więc znów musiałem sięgnąć do najulubieńszych, a padło na Sienkiewicza, tym razem na Ogniem i mieczem.
Nie każdy Polak czytał trylogię mistrza Henryka napisaną ku pokrzepieniu serc, ale na pewno prawie każdy oglądał filmy. Pisząc o książkach nie sposób również o nich nie wspomnieć. Najlepszym wstępem do oceny trylogii filmowej niech będą słowa samego reżysera, czyli Jerzego Hoffmana, który podobno powiedział, iż realizował je od tyłu, czyli w odwrotnej do powieściowej kolejności i: „Pana Wołodyjowskiego stępa, Potop kłusem, a Ogniem i mieczem w galopie”. I to niestety widać. Pierwszy jest jak na swe czasy dobry, drugi słaby, a ostatni… takie inteligentne niedomówienie. Vox populi nigdy nie jest dla mnie miernikiem prawdy, racji czy gustu, ale podeprę się tutaj faktem, iż kinomani w swej ogromnej masie podzielają moją ocenę, mimo iż zwykle filmy starsze mają niższe notowania niż nowe*. Hoffman, w moim odczuciu, po prostu zabił dzieła mistrza, zwłaszcza te dwa ostatnie.
Powieści Ogniem i mieczem nie pomaga fakt, iż wrzucono ją do spisu lektur szkolnych. Przymus rodzi opór, zwłaszcza w Polsce, która ze swymi tradycjami ściągania od kolegów i z bryków jest wciąż Zieloną Wyspą i to nawet nie Europy, a świata być może. Młodzież, i w ogóle społeczeństwo, czytać u nas przeważnie nie lubi, więc powieść w dwóch pokaźnych tomach też nie jest zachęcającym tematem dla tych, którzy chcieliby zacząć przygodę z książkami, więc wmuszanie jej początkującym tym bardziej wywiera efekt odwrotny. A szkoda, gdyż powieść jest świetna, podobnie jak i Potop.
O zaletach tego ostatniego rozpisałem się swego czasu dość szeroko, podobnie jak o jego wadach, więc by się nie powtarzać, zacznę od tego, co już może od jakieś czasu niektórych z Was zastanowiło – dlaczego Potop przeczytałem co najmniej kilka razy więcej niż Ogniem i mieczem?
Wielu czytelników tej ostatniej powieści stwierdza, iż bardziej fascynuje ich główny czarny charakter, czyli dziki kozak Bohun, niż najważniejsza postać pierwszoplanowa reprezentująca siły dobra, czyli Polak Jan Skrzetuski. Niektóre czytelniczki wręcz stwierdzają, iż się zakochały w nieszczęsnym Bohunie, natomiast podobnych zachwytów pod adresem husarza Skrzetuskiego nie słyszałem. Już prędzej podobają się postacie warchoła Zagłoby czy zabójczego jak osa Wołodyjowskiego. Takiej sytuacji nie ma w Potopie, którego wszystkie prawie czytelniczki marzą o spotkaniu swojego Kmicica, choć jest on przecież po prostu głupi. I tu jest główna różnica pomiędzy powieściami. W Potopie główny bohater, choć zdecydowanie mniej pozytywny niż jego odpowiednik z Ogniem i mieczem, jest postacią absolutnie spójną charakterologicznie, zgodną z prawidłami rozwoju osobowości przewidzianymi przez Mariana Mazura, co większość czytelników instynktownie wyczuwa. Jest autentyczny. Takich ludzi można spotkać w życiu wielokrotnie. Niestety, w pierwszej części trylogii Sienkiewicz przedobrzył ewidentnie i Skrzetuski jest jej najmniej udaną postacią. Nie chodzi nawet o to, iż posągowy – on jest po prostu drętwy, a jego reakcje i zachowania nie do końca grają z charakterem, który mu autor przypisał. O niebo lepiej udały się wspomniane postacie Zagłoby i Wołodyjowskiego, które równie dobrze służą i w drugiej części cyklu, gdzie Skrzetuski jest już prawie niezauważalny, choć pojawia się może nawet równie często jak oni. Nawet Rzędzian, który w założeniu był postacią drugoplanową, jawi nam się jako persona zdecydowanie bardziej wyrazista i barwna. Nawet on przyćmiewa biednego głównego bohatera i tak się autorowi udał, że i w Potopie bardziej się rzuca w oczy niż Skrzetuski. Ten nieudany heros jest główną przyczyną, dla której Ogniem i mieczem sprawia mi dużo mniej czytelniczej frajdy niż Potop, choć język obu powieści jest równie piękny, zarówno pod względem formy jak i przekazu. Wielkie bitwy i małe potyczki są tak plastycznie opisane, iż czytając wprost przenoszę się w czasy Chmielnickiego. Podobnie urokliwe są opisy przyrody czy fizyczności osób, a w dodatku jest to kawał pięknej polszczyzny, prawdziwe kwiaty języka.
O fabule nie ma się co rozwodzić. Chyba każdy Polak mniej więcej wie, o czym Ogniem i mieczem opowiada, nawet jeśli się taki uchował, co filmu nie oglądał ani książki nie czytał. Głównym zarzutem, który stawiano Ogniem i mieczem, są nieścisłości historyczne, czyli to samo, co w przypadku Potopu. Do tego bym jednak wagi nie przykładał. W końcu nie jest to materiał do nauki historii. Poza tym mam wrażenie, iż atmosferę i mentalność ludzi tamtych czasów udało się Sienkiewiczowi oddać dość wiernie, a tego z kolei z reguły próżno szukać w opracowaniach naukowych mielących w nieskończoność te same daty i fakty. Niestety, ta celność okazała się szkodliwa. Ukazanie pogardy Lachów wobec innych narodów, nie tylko wrogów, do wyznawców każdej innej poza katolicyzmem i prawosławiem wiary i połączenie ich z faktycznie negatywnym obrazem zdecydowanej większości „obcych” nie sprzyja budowaniu w czytelniku, zwłaszcza niewyrobionym, tolerancji, otwartości i szacunku dla innych niż własna kultur. W Potopie nie ma to takiego aż znaczenia, gdyż w czasach Sienkiewicza i późniejszych nie mieliśmy już interakcji ze Szwecją, a obecnie nawet największy chyba oszołom nie może powiedzieć, iż Szwedzi są gorsi od nas. Ogniem i mieczem wygrywa jednak polski nacjonalizm przeciwko Kozakom, co jak uważa wielu, znacząco i trwale wpłynęło na pogorszenie stosunków między Polakami i Ukraińcami. Inna sprawa, że równie pogardliwie traktowani są przedstawiciele wszelkich innych nacji i klas niższych niż szlachta, przede wszystkim Żydów i chłopstwa. Jak bardzo skrzywiony jest obraz dawnej rzeczywistości w polskiej literaturze, historii i świadomości, a u Sienkiewicza w szczególności, można zobaczyć choćby na podstawie Litwy. Do dziś dawna Rzeczpospolita jest u nas nazywana Polską, podczas gdy cały świat nazywa ją, zgodnie z prawdą, Unią Polski i Litwy. My do dziś traktujemy Litwę, choć jest niepodległym państwem, jak coś pośredniego między naszym województwem, a częścią Rosji. O tym jak większość Polaków mówi o Litwinach, Żydach i innych obcych nie będę nawet wspominał. A Sienkiewicz w Ogniem i mieczem tylko to umocnił, i tak to trwa do dziś. Zrobił to niby ku pokrzepieniu serc, tylko co to za pokrzepienie. Każdy uważny czytelnik uzna, że wręcz przeciwnie. Wady naszego narodu takie jak korupcja, pogarda dla dobra ogólnego, prywata i warcholstwo, pieniactwo i zawiść, które z wielką siłą ukazane są we wszystkich częściach trylogii, doprowadziły do upadku Polski już tyle razy. W czasach braku państwowości mogło pokrzepiać to, że w razie zagrożenia potrafimy na chwilę stać się normalnym narodem, ale teraz mamy pokój i niepodległość. A ten obraz Polaka, jaki widzimy w Ogniem i mieczem nie rokuje dobrze, jeśli nikt nie zechce nas napaść. I tak źle, i tak niedobrze. Wojna jest tragedią, a w czasie pokoju sami siebie niszczymy. Gdzie tu pokrzepienie serc?
Zabili mistrza filmowcy, pedagodzy, patrioci i historycy. Pomimo tych wszystkich negatywów, w książce, nie w filmie, wspomniane wcześniej pozytywy przeważają. Jest Ogniem i mieczem wspaniałą powieścią przygodową, przykładem literatury naprawdę pięknej. W dodatku, jakbyśmy to dzisiaj powiedzieli, ma wszelkie cechy bestsellera: splotły się w niej i wielka miłość, okrutna wojna, przyjaźń i nienawiść, walka dobra ze złem, jest wiara i wiarołomstwo, nawet duchów trochę i czarów. Wartka akcja i niezbyt skomplikowana fabuła ułatwiają lekturę. Nie bójcie się i sięgnijcie po nią z takim nastawieniem; bez patriotycznego zadęcia, bez wiedzy o historii i o obowiązku szkolnym. Obiecuję Wam wspaniałą lekturę. No może prawie wspaniałą, gdyż ten nieszczęsny Skrzetuski…
W ostatnich dniach poznałem rewelacyjny debiut Mariusza Zielke Wyrok, który mnie zachwycił, ale jak się okazało, niestety również zdołował. Nie dlatego, że coś przede mną odkrył, nawet uważam, że rzeczywistość jest jeszcze gorsza niż ta przedstawiona w powieści. Po prostu co innego o czymś wiedzieć, a co innego o tym przeczytać w formie powieści napisanej przez byłego dziennikarza. To znaczy, że nie tylko ma się rację niestety, ale że nawet pisać w formie dokumentu o tej prawdzie już w naszym kraju nie można. To mnie jakoś wypaliło i nie miałem już ochoty na żadną lekturę, której nie byłbym pewien, więc znów musiałem sięgnąć do najulubieńszych, a padło na Sienkiewicza, tym razem na Ogniem i mieczem.
Nie każdy Polak czytał trylogię mistrza Henryka napisaną ku pokrzepieniu serc, ale na pewno prawie każdy oglądał filmy. Pisząc o książkach nie sposób również o nich nie wspomnieć. Najlepszym wstępem do oceny trylogii filmowej niech będą słowa samego reżysera, czyli Jerzego Hoffmana, który podobno powiedział, iż realizował je od tyłu, czyli w odwrotnej do powieściowej kolejności i: „Pana Wołodyjowskiego stępa, Potop kłusem, a Ogniem i mieczem w galopie”. I to niestety widać. Pierwszy jest jak na swe czasy dobry, drugi słaby, a ostatni… takie inteligentne niedomówienie. Vox populi nigdy nie jest dla mnie miernikiem prawdy, racji czy gustu, ale podeprę się tutaj faktem, iż kinomani w swej ogromnej masie podzielają moją ocenę, mimo iż zwykle filmy starsze mają niższe notowania niż nowe*. Hoffman, w moim odczuciu, po prostu zabił dzieła mistrza, zwłaszcza te dwa ostatnie.
Powieści Ogniem i mieczem nie pomaga fakt, iż wrzucono ją do spisu lektur szkolnych. Przymus rodzi opór, zwłaszcza w Polsce, która ze swymi tradycjami ściągania od kolegów i z bryków jest wciąż Zieloną Wyspą i to nawet nie Europy, a świata być może. Młodzież, i w ogóle społeczeństwo, czytać u nas przeważnie nie lubi, więc powieść w dwóch pokaźnych tomach też nie jest zachęcającym tematem dla tych, którzy chcieliby zacząć przygodę z książkami, więc wmuszanie jej początkującym tym bardziej wywiera efekt odwrotny. A szkoda, gdyż powieść jest świetna, podobnie jak i Potop.
O zaletach tego ostatniego rozpisałem się swego czasu dość szeroko, podobnie jak o jego wadach, więc by się nie powtarzać, zacznę od tego, co już może od jakieś czasu niektórych z Was zastanowiło – dlaczego Potop przeczytałem co najmniej kilka razy więcej niż Ogniem i mieczem?
Wielu czytelników tej ostatniej powieści stwierdza, iż bardziej fascynuje ich główny czarny charakter, czyli dziki kozak Bohun, niż najważniejsza postać pierwszoplanowa reprezentująca siły dobra, czyli Polak Jan Skrzetuski. Niektóre czytelniczki wręcz stwierdzają, iż się zakochały w nieszczęsnym Bohunie, natomiast podobnych zachwytów pod adresem husarza Skrzetuskiego nie słyszałem. Już prędzej podobają się postacie warchoła Zagłoby czy zabójczego jak osa Wołodyjowskiego. Takiej sytuacji nie ma w Potopie, którego wszystkie prawie czytelniczki marzą o spotkaniu swojego Kmicica, choć jest on przecież po prostu głupi. I tu jest główna różnica pomiędzy powieściami. W Potopie główny bohater, choć zdecydowanie mniej pozytywny niż jego odpowiednik z Ogniem i mieczem, jest postacią absolutnie spójną charakterologicznie, zgodną z prawidłami rozwoju osobowości przewidzianymi przez Mariana Mazura, co większość czytelników instynktownie wyczuwa. Jest autentyczny. Takich ludzi można spotkać w życiu wielokrotnie. Niestety, w pierwszej części trylogii Sienkiewicz przedobrzył ewidentnie i Skrzetuski jest jej najmniej udaną postacią. Nie chodzi nawet o to, iż posągowy – on jest po prostu drętwy, a jego reakcje i zachowania nie do końca grają z charakterem, który mu autor przypisał. O niebo lepiej udały się wspomniane postacie Zagłoby i Wołodyjowskiego, które równie dobrze służą i w drugiej części cyklu, gdzie Skrzetuski jest już prawie niezauważalny, choć pojawia się może nawet równie często jak oni. Nawet Rzędzian, który w założeniu był postacią drugoplanową, jawi nam się jako persona zdecydowanie bardziej wyrazista i barwna. Nawet on przyćmiewa biednego głównego bohatera i tak się autorowi udał, że i w Potopie bardziej się rzuca w oczy niż Skrzetuski. Ten nieudany heros jest główną przyczyną, dla której Ogniem i mieczem sprawia mi dużo mniej czytelniczej frajdy niż Potop, choć język obu powieści jest równie piękny, zarówno pod względem formy jak i przekazu. Wielkie bitwy i małe potyczki są tak plastycznie opisane, iż czytając wprost przenoszę się w czasy Chmielnickiego. Podobnie urokliwe są opisy przyrody czy fizyczności osób, a w dodatku jest to kawał pięknej polszczyzny, prawdziwe kwiaty języka.
O fabule nie ma się co rozwodzić. Chyba każdy Polak mniej więcej wie, o czym Ogniem i mieczem opowiada, nawet jeśli się taki uchował, co filmu nie oglądał ani książki nie czytał. Głównym zarzutem, który stawiano Ogniem i mieczem, są nieścisłości historyczne, czyli to samo, co w przypadku Potopu. Do tego bym jednak wagi nie przykładał. W końcu nie jest to materiał do nauki historii. Poza tym mam wrażenie, iż atmosferę i mentalność ludzi tamtych czasów udało się Sienkiewiczowi oddać dość wiernie, a tego z kolei z reguły próżno szukać w opracowaniach naukowych mielących w nieskończoność te same daty i fakty. Niestety, ta celność okazała się szkodliwa. Ukazanie pogardy Lachów wobec innych narodów, nie tylko wrogów, do wyznawców każdej innej poza katolicyzmem i prawosławiem wiary i połączenie ich z faktycznie negatywnym obrazem zdecydowanej większości „obcych” nie sprzyja budowaniu w czytelniku, zwłaszcza niewyrobionym, tolerancji, otwartości i szacunku dla innych niż własna kultur. W Potopie nie ma to takiego aż znaczenia, gdyż w czasach Sienkiewicza i późniejszych nie mieliśmy już interakcji ze Szwecją, a obecnie nawet największy chyba oszołom nie może powiedzieć, iż Szwedzi są gorsi od nas. Ogniem i mieczem wygrywa jednak polski nacjonalizm przeciwko Kozakom, co jak uważa wielu, znacząco i trwale wpłynęło na pogorszenie stosunków między Polakami i Ukraińcami. Inna sprawa, że równie pogardliwie traktowani są przedstawiciele wszelkich innych nacji i klas niższych niż szlachta, przede wszystkim Żydów i chłopstwa. Jak bardzo skrzywiony jest obraz dawnej rzeczywistości w polskiej literaturze, historii i świadomości, a u Sienkiewicza w szczególności, można zobaczyć choćby na podstawie Litwy. Do dziś dawna Rzeczpospolita jest u nas nazywana Polską, podczas gdy cały świat nazywa ją, zgodnie z prawdą, Unią Polski i Litwy. My do dziś traktujemy Litwę, choć jest niepodległym państwem, jak coś pośredniego między naszym województwem, a częścią Rosji. O tym jak większość Polaków mówi o Litwinach, Żydach i innych obcych nie będę nawet wspominał. A Sienkiewicz w Ogniem i mieczem tylko to umocnił, i tak to trwa do dziś. Zrobił to niby ku pokrzepieniu serc, tylko co to za pokrzepienie. Każdy uważny czytelnik uzna, że wręcz przeciwnie. Wady naszego narodu takie jak korupcja, pogarda dla dobra ogólnego, prywata i warcholstwo, pieniactwo i zawiść, które z wielką siłą ukazane są we wszystkich częściach trylogii, doprowadziły do upadku Polski już tyle razy. W czasach braku państwowości mogło pokrzepiać to, że w razie zagrożenia potrafimy na chwilę stać się normalnym narodem, ale teraz mamy pokój i niepodległość. A ten obraz Polaka, jaki widzimy w Ogniem i mieczem nie rokuje dobrze, jeśli nikt nie zechce nas napaść. I tak źle, i tak niedobrze. Wojna jest tragedią, a w czasie pokoju sami siebie niszczymy. Gdzie tu pokrzepienie serc?
Zabili mistrza filmowcy, pedagodzy, patrioci i historycy. Pomimo tych wszystkich negatywów, w książce, nie w filmie, wspomniane wcześniej pozytywy przeważają. Jest Ogniem i mieczem wspaniałą powieścią przygodową, przykładem literatury naprawdę pięknej. W dodatku, jakbyśmy to dzisiaj powiedzieli, ma wszelkie cechy bestsellera: splotły się w niej i wielka miłość, okrutna wojna, przyjaźń i nienawiść, walka dobra ze złem, jest wiara i wiarołomstwo, nawet duchów trochę i czarów. Wartka akcja i niezbyt skomplikowana fabuła ułatwiają lekturę. Nie bójcie się i sięgnijcie po nią z takim nastawieniem; bez patriotycznego zadęcia, bez wiedzy o historii i o obowiązku szkolnym. Obiecuję Wam wspaniałą lekturę. No może prawie wspaniałą, gdyż ten nieszczęsny Skrzetuski…
December 22, 2011
One of the most excellent works of Historical Fiction that I have ever read. Considered a classic of Polish lit. this book established great characters in the middle of political and militaristic turmoil. This book is a must read. From men who vow chastity until lopping of the heads of three enemies in one swipe, or the drunken noble who finds great valor in rescuing the princess from a power hungry Tarter. If I can sell anyone on any piece of fictional lit this would be it! Sword duals, horse chases through the marsh, political backstabbing, drunken bar fights, religious undertones, and a love story that reaches across nations this is an awesome book!
July 12, 2024
ALE TO BYLO SUPER, każdy z bohaterów miał pewną historię i głębie w sobie, bardzo miło się czytało, jakbym oglądała film, akcja też ciekawie zbudowana, absolutnie jedna z najlepszych książek jakie czytałam, pod względem i sposobu budowy tekstu przez autora jak i fabuły historycznej
January 21, 2024
Here are my thoughts so far. I've only read the first volume.
Things I liked:
- the characters. in some books all the characters read like the same person. here they are all distinct, each with their own manner of speaking and hyperfixation. some favourites of mine include Longinus Podbipieta, Zagloba and Rzedian
- the banter between Skrzetuski and the boys. though there's not much of it, it's always a treat to read
- the quality of writing, which I thought was very evocative
Things I didn't like:
- the cringe-worthy love-at-first-sight romance, followed by non-stop cheesy pining for each other
- also not a fan of the frequent and very disturbing, graphic descriptions of violence, which I don't think contributed much to the story. it did a great job of traumatising me though
- some scenes here and there where characters presented by the author as virtuous heroes doing morally questionable things
Things I liked:
- the characters. in some books all the characters read like the same person. here they are all distinct, each with their own manner of speaking and hyperfixation. some favourites of mine include Longinus Podbipieta, Zagloba and Rzedian
- the banter between Skrzetuski and the boys. though there's not much of it, it's always a treat to read
- the quality of writing, which I thought was very evocative
Things I didn't like:
- the cringe-worthy love-at-first-sight romance, followed by non-stop cheesy pining for each other
- also not a fan of the frequent and very disturbing, graphic descriptions of violence, which I don't think contributed much to the story. it did a great job of traumatising me though
- some scenes here and there where characters presented by the author as virtuous heroes doing morally questionable things
June 29, 2020
I just finished Sienkiewicz’s With Fire and Sword. It’s the first of a three-part series, the next part being a two-volume work, The Deluge. I have just ordered that too, which tells you how good I thought the first book was.
Briefly, this is a historical novel, set within the Khmelnitsky Uprising (The Cossack-Polish War of 1647-1650, more or less). As a historical novel, I would put it very much in the vein of Dumas’ Musketeer series, or Scott’s Ivanhoe. There are lots of actual historic characters and several leading characters who are fictional.
I would also describe it as a work of passionate romantic fiction. The Romantic author, Ayn Rand, identified volition as the central premise of Romanticism in literature. Well, here is an example of that premise, in the person of the lead character in With Fire and Sword, Yan Skshetushki, the hero:
“He was a man who was unwilling to let chance pull him on by the beard. There was great energy and enterprise in his nature. He did not wait for what fate would give, he chose to take fate by the shoulder and force it to give him good fortune; hence it was more difficult for him than any other man to sit with folded hands in Lubni. He resolved, therefore, to act.”
And this premise generally moves all of the main characters. They are passionate about going after, or defending, their values.
I knew nothing about the Polish-Lithuanian-Ukrainian-Cossack-Tartar conflicts before reading this, but I found myself rooting enthusiastically for various characters and their actions because they are so wonderfully passionate about what they value. The romance between Pan Yan and Helena is very gripping. Several major battles and sieges were described in incredibly vivid and riveting prose, and many times in reading, I was just on the edge of my seat.
The translation was the original one, by Jeremiah Curtin, approved by Sienkiewicz. A bit problematic in some ways, but I’m not a fan of many modern re-translations, and in this case, I think Curtin’s is fine. The biggest problem was the jaw-breaking names and titles, and the panoply of political actors – kings, princes, atamans, hetmans, voivodes, chancellors, khans, and on and on. But after one sorts all this out, the novel is just an exhilarating read.
A final note. Some reviewers assert that Sienkiewicz was very partisan in favor of the Poles and against their enemies. I think he was pretty balanced in portraying the savagery of warfare by all parties at that time period, and he also cast some of Poland’s enemies as appealing and possessing certain virtues, and he also created a range of character traits from good to bad among the Poles. I think the political is completely overwhelmed by the personal and individual in this novel – which I think is great!
Briefly, this is a historical novel, set within the Khmelnitsky Uprising (The Cossack-Polish War of 1647-1650, more or less). As a historical novel, I would put it very much in the vein of Dumas’ Musketeer series, or Scott’s Ivanhoe. There are lots of actual historic characters and several leading characters who are fictional.
I would also describe it as a work of passionate romantic fiction. The Romantic author, Ayn Rand, identified volition as the central premise of Romanticism in literature. Well, here is an example of that premise, in the person of the lead character in With Fire and Sword, Yan Skshetushki, the hero:
“He was a man who was unwilling to let chance pull him on by the beard. There was great energy and enterprise in his nature. He did not wait for what fate would give, he chose to take fate by the shoulder and force it to give him good fortune; hence it was more difficult for him than any other man to sit with folded hands in Lubni. He resolved, therefore, to act.”
And this premise generally moves all of the main characters. They are passionate about going after, or defending, their values.
I knew nothing about the Polish-Lithuanian-Ukrainian-Cossack-Tartar conflicts before reading this, but I found myself rooting enthusiastically for various characters and their actions because they are so wonderfully passionate about what they value. The romance between Pan Yan and Helena is very gripping. Several major battles and sieges were described in incredibly vivid and riveting prose, and many times in reading, I was just on the edge of my seat.
The translation was the original one, by Jeremiah Curtin, approved by Sienkiewicz. A bit problematic in some ways, but I’m not a fan of many modern re-translations, and in this case, I think Curtin’s is fine. The biggest problem was the jaw-breaking names and titles, and the panoply of political actors – kings, princes, atamans, hetmans, voivodes, chancellors, khans, and on and on. But after one sorts all this out, the novel is just an exhilarating read.
A final note. Some reviewers assert that Sienkiewicz was very partisan in favor of the Poles and against their enemies. I think he was pretty balanced in portraying the savagery of warfare by all parties at that time period, and he also cast some of Poland’s enemies as appealing and possessing certain virtues, and he also created a range of character traits from good to bad among the Poles. I think the political is completely overwhelmed by the personal and individual in this novel – which I think is great!
March 2, 2022
ANUL 1647 SE ARĂTASE UN AN neobişnuit, în care diferite semne apărute pe cer şi pe pământ vesteau parcă nenorociri şi întâmplări nemaipomenite.
Cronicarii din acele vremuri amintesc că încă din primăvară un nor uriaş de lăcuste roise din Câmpiile Sălbatice şi prăpădise semănăturile şi iarba, prevestind năvălirea tătarilor. Vara, fusese o puternică eclipsă de soare, după care se ivise pe cer o cometă. Tot aşa, la Varşovia, oamenii văzuseră deasupra oraşului un mormânt şi o cruce de foc în nori, aşa că ţinuseră posturi şi făcuseră pomeni, fiindcă unii susţineau că asupra ţării avea să se abată ciuma şi toată suflarea omenească va pieri. În sfârşit, urmase o iarnă atât de uşoară, cum nici cei mai vârstnici nu-şi aminteau să fi apucat vreodată. În regiunile de miazăzi gheţurile nu mai încătuşaseră apele care, umflate de zăpada ce se topea în fiecare zi, ieşiseră din albii înecând malurile. Cădeau ploi dese. Stepa se înmuiase, transformându-se într-o mocirlă fără sfârşit, iar soarele pripea atât de puternic la amiază, încât – minune a minunilor! – pe la jumătatea lui decembrie, în ţinutul Bracławului şi în Câmpiile Sălbatice, stepele şi întinderile se acoperiseră de verdeaţă. În prisăci, roiurile de albine începeau să se mişte şi să zumzăie, vitele mugeau prin ocoale. Când rânduiala firii părea astfel cu totul schimbată, în Ucraina, în aşteptarea întâmplărilor neobişnuite, oamenii îşi îndreptau gândurile neliniştite şi ochii mai ales către Câmpiile Sălbatice de unde putea să se arate primejdia mai lesne decât de oriunde.
În acest timp pe Câmpii nu se întâmpla nimic deosebit; nu mai aveau loc alte lupte şi hărţuieli în afară de cele obişnuite, de care aveau ştiinţă doar vulturii, ereţii, corbii şi animalele de câmp.
Cronicarii din acele vremuri amintesc că încă din primăvară un nor uriaş de lăcuste roise din Câmpiile Sălbatice şi prăpădise semănăturile şi iarba, prevestind năvălirea tătarilor. Vara, fusese o puternică eclipsă de soare, după care se ivise pe cer o cometă. Tot aşa, la Varşovia, oamenii văzuseră deasupra oraşului un mormânt şi o cruce de foc în nori, aşa că ţinuseră posturi şi făcuseră pomeni, fiindcă unii susţineau că asupra ţării avea să se abată ciuma şi toată suflarea omenească va pieri. În sfârşit, urmase o iarnă atât de uşoară, cum nici cei mai vârstnici nu-şi aminteau să fi apucat vreodată. În regiunile de miazăzi gheţurile nu mai încătuşaseră apele care, umflate de zăpada ce se topea în fiecare zi, ieşiseră din albii înecând malurile. Cădeau ploi dese. Stepa se înmuiase, transformându-se într-o mocirlă fără sfârşit, iar soarele pripea atât de puternic la amiază, încât – minune a minunilor! – pe la jumătatea lui decembrie, în ţinutul Bracławului şi în Câmpiile Sălbatice, stepele şi întinderile se acoperiseră de verdeaţă. În prisăci, roiurile de albine începeau să se mişte şi să zumzăie, vitele mugeau prin ocoale. Când rânduiala firii părea astfel cu totul schimbată, în Ucraina, în aşteptarea întâmplărilor neobişnuite, oamenii îşi îndreptau gândurile neliniştite şi ochii mai ales către Câmpiile Sălbatice de unde putea să se arate primejdia mai lesne decât de oriunde.
În acest timp pe Câmpii nu se întâmpla nimic deosebit; nu mai aveau loc alte lupte şi hărţuieli în afară de cele obişnuite, de care aveau ştiinţă doar vulturii, ereţii, corbii şi animalele de câmp.
September 2, 2021
So this had been one of my favorite books in middle school and I picked it up with the intention of reading the whole trilogy this time and with the expectation that it would probably fall short, as most books do, of the image I had made back then. And, while as a more seasoned reader, all the romantic and ideological excesses, mostly patriotic, tend to be more obvious, I can say that this is every bit the action packed historical novel I remembered from my first read.
January 26, 2021
“O sa vedem daca ai sange curat in tine...sangele de taran, lenes si greu, amestecat cu vin, se aseaza la fund... numai sangele de sleahtic se invioreaza formand o licoare aleasa, care da trupului tarie si curaj”
August 13, 2025
Entjoyed parts of it! I had to read it for college, so it sometimes felt more like an obligation than an adventure. Maybe I’d appreciate it more if I picked it up again in a few years, but for now, I’m content to leave it on the shelf. 😅
November 2, 2021
Przepiękna powieść.
August 4, 2022
Dobra powieść historyczna, osadzona w czasie powstań kozackich. Jak zawsze, autor wpłata zręcznie motywy romansowe w motywy historyczne.
April 5, 2023
3,75 ⭐️
August 8, 2023
Uwielbiam tę atmosferę, obyczaj, lekkość dialogów.. no i oczywiście Bohuna.
December 16, 2023
nie spodziewałam się że się to stanie.
March 29, 2024
Kolejny powód, aby nie nazywać córki Helena
September 7, 2025
I learned a lot about 17th C. Poland and its neighbors in this entertaining but simplistic historical novel.
August 27, 2022
I was pretty much amazed reading it. The atmosphere hits you right from beginning. Colourfull characters make you want to befriend with them. And the story taking place in historical events with so much accurancy, makes the whole book great adventure. Furthermore it contains very beautifull illustrations. Highly recommend it.
January 13, 2024
ocenię jak całe przeczytam
December 7, 2024
🧑🏻💼👩❤️👨👒👗🪭🎖️🃏🪁🀄🖼️🌁🏞️🌅🎆🎑🌃🗾🎐🪻🌷🌹🌸💮🦋🏕️🎡🏡🚪🛏️🛋️🪞🪟🧮🧸🕰️🔮📒📔📗📘📕📖✉️📑🧧🔖⬛🎩⬜🧵🪡🧤💍💎🟦⬜🧢🧥🥼🟦⬜🛡️🗡️🗝️⬜🐴🐎🟫
April 19, 2011
The first book of the series, introduces the reader to the historical setting. And It does it very well, with detailed descriptions of the habits, politics and warfare. Altough, to me, it lacks maps, historical fiction must have maps to help!
Concerning the story, it is a good plot, delightful to read. Main characters (historical and fictional) are charismatic and the changes towards the real history doesn't compromise the novel.
To conclude, I hope I can continue enjoying the rest of the books as much as I did with this.
Concerning the story, it is a good plot, delightful to read. Main characters (historical and fictional) are charismatic and the changes towards the real history doesn't compromise the novel.
To conclude, I hope I can continue enjoying the rest of the books as much as I did with this.
March 7, 2014
It is better than Quo Vadis? - although not really sure that is saying a lot. The single best thing of this 100+ year old translation is the introductory essay by the translator into some basics Polish history and culture of the mid 17th century.
The story revolves around the Cossack uprisings in the late 1640s. A young Polish knight gets separated from his beloved by a Cossack leader. He has to find her amidst the battles surrounding this revolt culminating in the siege of Zbaraj.
Much in the style of Scott's Ivanhoe.....if you liked that, you'll like this. It is probably better in Polish
The story revolves around the Cossack uprisings in the late 1640s. A young Polish knight gets separated from his beloved by a Cossack leader. He has to find her amidst the battles surrounding this revolt culminating in the siege of Zbaraj.
Much in the style of Scott's Ivanhoe.....if you liked that, you'll like this. It is probably better in Polish
January 4, 2017
The Shakespearean story elements of family politics, fateful tragedy, and human cruelty are well done. Tribalist propaganda however, is a pervading element and it is maddening seeing the Polish constantly lauded for their harsh treatments of others, then be offended and enraged when those same practices are then directed at them.
April 8, 2017
the book narrates a tragic tale of lost love among fire and sword. the background is the kozak uprising in medieval Poland and Lithuania. a great tale from a great epic story teller. the narrator captivates you and brings you into the exotic world of renaissance Slavic east Europe. two books form the first part of the epic trilogy, more than 800 of pages of epic reading.
May 31, 2021
A little gem
Having little knowledge of the Polish Commonwealth this book is a great introduction. The hero is sent on a diplomatic mission to prevent a Cossacks uprising. The story flies between the Poles and Cossacks and presents an interesting picture of what was a wild West that was the Ukraine at this time.
Having little knowledge of the Polish Commonwealth this book is a great introduction. The hero is sent on a diplomatic mission to prevent a Cossacks uprising. The story flies between the Poles and Cossacks and presents an interesting picture of what was a wild West that was the Ukraine at this time.
March 3, 2015
I devoured this epic work of literature narrated by the outstanding Krzysztof Globisz.
November 13, 2025
If your native language is not Polish and you haven't read this book -- you are missing out!
Displaying 1 - 28 of 28 reviews