What do you think?
Rate this book
Άρωμα πάγου
Με το θάνατο του συντρόφου της, η Ρυόκο συνειδητοποιεί ότι δεν ήξερε τίποτε γι' αυτόν. Ο νεαρός άντρας, ονόματι Χιρογιούκι, αρωματοποιός το επάγγελμα, αυτοκτόνησε στο εργαστήριό του, όπου παρασκεύαζε εξαίσια αρώματα χρησιμοποιώντας τόσο την απαράμιλλη μνήμη του όσο και τις επιστημονικές του γνώσεις. Επιστρέφοντας στον τόπο του δράματος, η Ρυόκο ελπίζει ότι θα καταλάβει τα αίτια της απεγνωσμένης αυτής πράξης, ωστόσο το μόνο που βρίσκει είναι μερικές αινιγματικές φράσεις γραμμένες σε μια δισκέτα.
Ανίκανη να πενθήσει τον αινιγματικό αυτόν άντρα, η Ρυόκο ανασυνθέτει με αργούς ρυθμούς το παρελθόν του. Θα ανακαλύψει ότι ο Χιρογιούκι στην εφηβεία του, δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, είχε βρεθεί στην Πράγα ως μαθηματική ιδιοφυΐα και εκεί, στην πόλη αυτή, η μνήμη και τα αρώματα θα αποκτήσουν τον συνδετικό ιστό τους.
Στο μυθιστόρημα αυτό η Γυόκο Ογκάουα δομεί ένα γοητευτικό έργο όπου τα πρόσωπα ενσαρκώνουν σιωπηλά τον άφατο πόνο της ζωής. Ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, στο συμβολικό και το ασύνειδο, η συγγραφέας αγγίζει εδώ την καρδιά των ανθρώπινων υπάρξεων, την πηγή της μνήμης τους.
Ανίκανη να πενθήσει τον αινιγματικό αυτόν άντρα, η Ρυόκο ανασυνθέτει με αργούς ρυθμούς το παρελθόν του. Θα ανακαλύψει ότι ο Χιρογιούκι στην εφηβεία του, δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, είχε βρεθεί στην Πράγα ως μαθηματική ιδιοφυΐα και εκεί, στην πόλη αυτή, η μνήμη και τα αρώματα θα αποκτήσουν τον συνδετικό ιστό τους.
Στο μυθιστόρημα αυτό η Γυόκο Ογκάουα δομεί ένα γοητευτικό έργο όπου τα πρόσωπα ενσαρκώνουν σιωπηλά τον άφατο πόνο της ζωής. Ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, στο συμβολικό και το ασύνειδο, η συγγραφέας αγγίζει εδώ την καρδιά των ανθρώπινων υπάρξεων, την πηγή της μνήμης τους.
328 pages, Paperback
First published January 1, 1998
41 people are currently reading
1187 people want to read
About the author
Yōko Ogawa
141 books5,355 followersYōko Ogawa (小川 洋子) was born in Okayama, Okayama Prefecture, graduated from Waseda University, and lives in Ashiya. Since 1988, she has published more than twenty works of fiction and nonfiction. Her novel The Professor and his Beloved Equation has been made into a movie. In 2006 she co-authored „An Introduction to the World's Most Elegant Mathematics“ with Masahiko Fujiwara, a mathematician, as a dialogue on the extraordinary beauty of numbers.
A film in French, "L'Annulaire“ (The Ringfinger), directed by Diane Bertrand, starring Olga Kurylenko and Marc Barbé, was released in France in June 2005 and subsequently made the rounds of the international film festivals; the film, some of which is filmed in the Hamburg docks, is based in part on Ogawa's "Kusuriyubi no hyōhon“ (薬指の標本), translated into French as "L'Annulaire“ (by Rose-Marie Makino-Fayolle who has translated numerous works by Ogawa, as well as works by Akira Yoshimura and by Ranpo Edogawa, into French).
Kenzaburō Ōe has said, 'Yōko Ogawa is able to give expression to the most subtle workings of human psychology in prose that is gentle yet penetrating.' The subtlety in part lies in the fact that Ogawa's characters often seem not to know why they are doing what they are doing. She works by accumulation of detail, a technique that is perhaps more successful in her shorter works; the slow pace of development in the longer works requires something of a deus ex machina to end them. The reader is presented with an acute description of what the protagonists, mostly but not always female, observe and feel and their somewhat alienated self-observations, some of which is a reflection of Japanese society and especially women's roles within in it. The tone of her works varies, across the works and sometimes within the longer works, from the surreal, through the grotesque and the--sometimes grotesquely--humorous, to the psychologically ambiguous and even disturbing.
A film in French, "L'Annulaire“ (The Ringfinger), directed by Diane Bertrand, starring Olga Kurylenko and Marc Barbé, was released in France in June 2005 and subsequently made the rounds of the international film festivals; the film, some of which is filmed in the Hamburg docks, is based in part on Ogawa's "Kusuriyubi no hyōhon“ (薬指の標本), translated into French as "L'Annulaire“ (by Rose-Marie Makino-Fayolle who has translated numerous works by Ogawa, as well as works by Akira Yoshimura and by Ranpo Edogawa, into French).
Kenzaburō Ōe has said, 'Yōko Ogawa is able to give expression to the most subtle workings of human psychology in prose that is gentle yet penetrating.' The subtlety in part lies in the fact that Ogawa's characters often seem not to know why they are doing what they are doing. She works by accumulation of detail, a technique that is perhaps more successful in her shorter works; the slow pace of development in the longer works requires something of a deus ex machina to end them. The reader is presented with an acute description of what the protagonists, mostly but not always female, observe and feel and their somewhat alienated self-observations, some of which is a reflection of Japanese society and especially women's roles within in it. The tone of her works varies, across the works and sometimes within the longer works, from the surreal, through the grotesque and the--sometimes grotesquely--humorous, to the psychologically ambiguous and even disturbing.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 155 reviews
October 29, 2018
Αν και δεν είμαι ιδιαίτερα ανθεκτική στην ασιατική λογοτεχνία, άφησα τον εαυτό μου να απορροφηθεί απο αυτό το παράξενο σύμπαν που συνδυάζει φινέτσα, λεπτότητα, πικρία, νοσταλγία και θλίψη.
Θα το χαρακτήριζα σαν ένα μυθιστόρημα απονενοημένης φαντασίας, εξαιρετικής ευαισθησίας και γλυκιάς, σιωπηρής ομορφιάς. Μια νεκρολογία για τον αγγελιαφόρο της πηγαίας μνήμης.
Μια ανακοίνωση λήθης στο πλαισίου του ακατανόητου της μεταφυσικής συνείδησης.
Ένας ψυχοψάχτης λυρισμός που μοιρολογεί σε ένα ποιητικό κομμάτι παράξενης ηρεμίας που ενορχηστρώθηκε απο ίντριγκα και μυστηριακή βραδύτητα.
Γράφω ακριβώς ό,τι με έκανε να αισθανθώ.
Το άρωμα πάγου πηγάζει άφθονο απο πληγές που δεν γιατρεύτηκαν ποτέ.
Απο διαπροσωπικές σχέσεις αγάπης που θρηνούν τις σκιές τους, αυτές που ποτέ δε φωτίστηκαν, δεν αναγνωρίστηκαν, δεν χάθηκαν στην λάμψη της συναισθηματικής κατανόησης και εξελίχθηκαν σε βαθύτερα λάθη απομάκρυνσης.
Περισσότερο απο μια ιστορία, αυτό το μυθιστόρημα ανακαλεί, προκαλεί και αναβάλλει σκέψεις, όνειρα, λόγια, πράξεις και μυστήρια ενός ολοκλήρου ψυχικού συμπαντος.
Παρελθόν, παρόν, πραγματικό, φανταστικό, μοιραίο, τυχαίο και όλα τα υπόλοιπα συστατικά που εξαφανίζουν την ουσία και το νόημα προκαλώντας πόνο και αφόρητη δυστυχία, τόσο αβάσταχτα αδιέξοδα, που ο θάνατος τολμάει με θάρρος να ζήσει,για να γίνει η αρχή στο μονοπάτι της γαλήνης και της λύτρωσης.
Γλυκύτητα και θλίψη με επιλεκτική λήθη, αναστεναγμοί πένθους και χαμένες αγκαλιές,
αναπνοές εμπιστοσύνης και μυρωδιές ζωής, συναισθηματικές ανεπάρκειες,
κληρονομιές εμμονής και μηχανισμοί με θαυμαστές πνευματικές ικανότητες καταπίεσης, δημιουργούν αντίσταση τριβής στη φυσική ροή της αγάπης.
Το «άρωμα πάγου» επανεξέτασε τις σκέψεις του, άλλαξε, επέκτεινε τη συνειδητότητα του και κλείστηκε σε ένα γυάλινο μπουκάλι ανταμοιβής,
ονομάστηκε:αυτοκτονία.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς!!
Θα το χαρακτήριζα σαν ένα μυθιστόρημα απονενοημένης φαντασίας, εξαιρετικής ευαισθησίας και γλυκιάς, σιωπηρής ομορφιάς. Μια νεκρολογία για τον αγγελιαφόρο της πηγαίας μνήμης.
Μια ανακοίνωση λήθης στο πλαισίου του ακατανόητου της μεταφυσικής συνείδησης.
Ένας ψυχοψάχτης λυρισμός που μοιρολογεί σε ένα ποιητικό κομμάτι παράξενης ηρεμίας που ενορχηστρώθηκε απο ίντριγκα και μυστηριακή βραδύτητα.
Γράφω ακριβώς ό,τι με έκανε να αισθανθώ.
Το άρωμα πάγου πηγάζει άφθονο απο πληγές που δεν γιατρεύτηκαν ποτέ.
Απο διαπροσωπικές σχέσεις αγάπης που θρηνούν τις σκιές τους, αυτές που ποτέ δε φωτίστηκαν, δεν αναγνωρίστηκαν, δεν χάθηκαν στην λάμψη της συναισθηματικής κατανόησης και εξελίχθηκαν σε βαθύτερα λάθη απομάκρυνσης.
Περισσότερο απο μια ιστορία, αυτό το μυθιστόρημα ανακαλεί, προκαλεί και αναβάλλει σκέψεις, όνειρα, λόγια, πράξεις και μυστήρια ενός ολοκλήρου ψυχικού συμπαντος.
Παρελθόν, παρόν, πραγματικό, φανταστικό, μοιραίο, τυχαίο και όλα τα υπόλοιπα συστατικά που εξαφανίζουν την ουσία και το νόημα προκαλώντας πόνο και αφόρητη δυστυχία, τόσο αβάσταχτα αδιέξοδα, που ο θάνατος τολμάει με θάρρος να ζήσει,για να γίνει η αρχή στο μονοπάτι της γαλήνης και της λύτρωσης.
Γλυκύτητα και θλίψη με επιλεκτική λήθη, αναστεναγμοί πένθους και χαμένες αγκαλιές,
αναπνοές εμπιστοσύνης και μυρωδιές ζωής, συναισθηματικές ανεπάρκειες,
κληρονομιές εμμονής και μηχανισμοί με θαυμαστές πνευματικές ικανότητες καταπίεσης, δημιουργούν αντίσταση τριβής στη φυσική ροή της αγάπης.
Το «άρωμα πάγου» επανεξέτασε τις σκέψεις του, άλλαξε, επέκτεινε τη συνειδητότητα του και κλείστηκε σε ένα γυάλινο μπουκάλι ανταμοιβής,
ονομάστηκε:αυτοκτονία.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς!!
May 24, 2019
Ένα βιβλίο γεμάτο αρώματα, μυστικισμό, μουσική και εικόνες από την παραμυθένια Πράγα! Η συγγραφέας επηρεασμένη από την ιαπωνική κουλτούρα αλλά με έναν περισσότερο "δυτικό" τρόπο γραφής μας περιγράφει την ζωή του Χιρογιούκι, ενός χαρισματικού αρωματοποιού ο οποίος σχεδόν ανεξήγητα αποφασίζει να βάλει τέλος στην ζωή του.
Η τελευταία ερωμένη του, η Ρυόκο, αποφασίζει να "σκαλίσει" το παρελθόν του αγαπημένου της και να αναζητήσει απαντήσεις σχετικά με το απονενοημένο διάβημα... Το ταξίδι της θα είναι μελαγχολικό αλλά θα την βοηθήσει να ανασυνθέσει την πολυσχιδή προσωπικότητα του Χιρογιούκι.
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα της Ρυόκο καθώς και στα ερωτήματα του αναγνώστη έρχονται σιγά μέχρι να ολοκληρωθεί η ονειρική περιγραφή της ιστορίας. Όμως δεν είναι τα πάντα μαύρο ή ασπρο σε αυτόν τον κόσμο. Κι αυτό η Ογκάουα το ξέρει καλά. Έτσι, δημιουργεί ένα φινάλε αντάξιο της μυστηριώδους ζωής του χαρισματικού "Ρούκι".
Όσοι αγαπάνε τον Μουρακάμι θα βρουν αρκετά ενδιαφέρον το συγκεκριμένο ανάγνωσμα. Προσωπικά σε πολλά σημεία μου θύμισε το "Σπούτνικ, αγαπημένη".
4/5
Η τελευταία ερωμένη του, η Ρυόκο, αποφασίζει να "σκαλίσει" το παρελθόν του αγαπημένου της και να αναζητήσει απαντήσεις σχετικά με το απονενοημένο διάβημα... Το ταξίδι της θα είναι μελαγχολικό αλλά θα την βοηθήσει να ανασυνθέσει την πολυσχιδή προσωπικότητα του Χιρογιούκι.
Οι απαντήσεις στα ερωτήματα της Ρυόκο καθώς και στα ερωτήματα του αναγνώστη έρχονται σιγά μέχρι να ολοκληρωθεί η ονειρική περιγραφή της ιστορίας. Όμως δεν είναι τα πάντα μαύρο ή ασπρο σε αυτόν τον κόσμο. Κι αυτό η Ογκάουα το ξέρει καλά. Έτσι, δημιουργεί ένα φινάλε αντάξιο της μυστηριώδους ζωής του χαρισματικού "Ρούκι".
Όσοι αγαπάνε τον Μουρακάμι θα βρουν αρκετά ενδιαφέρον το συγκεκριμένο ανάγνωσμα. Προσωπικά σε πολλά σημεία μου θύμισε το "Σπούτνικ, αγαπημένη".
4/5
March 11, 2021
Μέχρι το 1/3 του βιβλίου είχα καλή παρέα στην βόλτα που έκανα στο άγνωστο παρελθόν του Χιρογιούκι, ο οποίος αναπάντεχα αυτοκτόνησε και με όσα μαθαίνουμε μαζί με την τελευταία σύντροφό της ζωής του, συνειδητοποιούμε ότι δεν ξέραμε τίποτα γι' αυτόν που εκείνη αγαπούσε και θαύμαζε. Συνεχίσαμε λίγο μαζί τον περίπατο και την αναζήτηση, μέχρι που η αφήγηση έγινε μάλλον ανιαρή και αναγκάστηκα να ανοίξω το βήμα και να φτάσω όσο γινόταν πιο γρήγορα στο τέλος της διαδρομής αφήνοντας την Ρυόκο πίσω να σκαλίζει τα παιδικά χρόνια του εκλιπόντος συντρόφου της.
August 23, 2017
Un 3,5. Un tres alto, vaya.
Cosas que me han gustado: su descripción del proceso de duelo. La sensibilidad con la que narra y describe el dolor y la confusión por la pérdida de un ser querido, sobre todo una pérdida inesperada, un suicidio, con todo lo que ello acarrea de culpa y sobreanálisis de todo lo que dijera o hiciera el fallecido, por si dio pistas que no se vieron. Me gusta cómo analiza la presión familiar y las dinámicas familiares, e incluso las disfunciones de dichas dinámicas. En ese sentido, es un relato con un cuidado especial.
Cosa(s) que no me ha(n) gustado: el tío de los pavos. Esa figura que aparece en un momento dado, porque sí, fruto del síndrome que yo llamo "Si David Lynch lo hace, ¿por qué no yo?" o "El realismo mágico mal entendido". La novela tiene un universo propio, lo entiendo, las partes del perfume y su búsqueda le dan un nexo de unión, pueden resultar no del todo "lógicas", pero tienen cabida dentro del mundo creado por la historia. El guarda de los pavos reales es simplemente demasiado, para mí. Aparece de repente y solo sirve como un instrumento narrativo que podía haberse resuelto de cualquier otra manera. Algo raro y sin explicación no es "mágico", ni "lírico", es algo sin explicación y ya. Pero será cosa mía, que le tengo manía a cosas como esta.
De todas formas, la historia de Ryoko y el pasado de Hiroyuki me han gustado y fascinado lo suficiente como para que lo de los pavos no me resultara más que unas pocas páginas algo obtusas. Por lo demás, es una historia melancólica, que puede resultar triste, pero que en el fondo quiere dar a entender que la pérdida física de alguien no significa su pérdida completa, porque su memoria sigue contigo.
Cosas que me han gustado: su descripción del proceso de duelo. La sensibilidad con la que narra y describe el dolor y la confusión por la pérdida de un ser querido, sobre todo una pérdida inesperada, un suicidio, con todo lo que ello acarrea de culpa y sobreanálisis de todo lo que dijera o hiciera el fallecido, por si dio pistas que no se vieron. Me gusta cómo analiza la presión familiar y las dinámicas familiares, e incluso las disfunciones de dichas dinámicas. En ese sentido, es un relato con un cuidado especial.
Cosa(s) que no me ha(n) gustado: el tío de los pavos. Esa figura que aparece en un momento dado, porque sí, fruto del síndrome que yo llamo "Si David Lynch lo hace, ¿por qué no yo?" o "El realismo mágico mal entendido". La novela tiene un universo propio, lo entiendo, las partes del perfume y su búsqueda le dan un nexo de unión, pueden resultar no del todo "lógicas", pero tienen cabida dentro del mundo creado por la historia. El guarda de los pavos reales es simplemente demasiado, para mí. Aparece de repente y solo sirve como un instrumento narrativo que podía haberse resuelto de cualquier otra manera. Algo raro y sin explicación no es "mágico", ni "lírico", es algo sin explicación y ya. Pero será cosa mía, que le tengo manía a cosas como esta.
De todas formas, la historia de Ryoko y el pasado de Hiroyuki me han gustado y fascinado lo suficiente como para que lo de los pavos no me resultara más que unas pocas páginas algo obtusas. Por lo demás, es una historia melancólica, que puede resultar triste, pero que en el fondo quiere dar a entender que la pérdida física de alguien no significa su pérdida completa, porque su memoria sigue contigo.
March 12, 2023
Εδώ, η υπερβολή της ιστορίας που συνήθως με πάει αγκαζέ στην ιαπωνική λογοτεχνία, περισσότερο με έκανε να περπατήσω παράλληλα.
October 4, 2025
Cartea asta m-a atins adânc. Dincolo de mister și simboluri, eu am simțit-o ca pe o poveste despre presiunea perfecțiunii, despre copiii care nu mai pot respira sub greutatea așteptărilor părinților. Mi-a rămas în minte scena în care iubita află că el mergea în secret la școala pentru copii nevăzători – acolo am înțeles câtă bunătate ascundea în el și câtă durere tăcea.
M-a dus cu gândul la o fată din satul meu, plecată la studii în capitală. Tatăl ei i-a spus: „Dacă rămâi însărcinată, te omor.” După câteva luni, au găsit-o spânzurată în podul casei părintești, cu un bilet: „Tată, îmi pare rău, te-am dezamăgit.”
De atunci știu că uneori nu presiunea lumii ne distruge, ci lipsa de înțelegere din locul unde ar fi trebuit să fim în siguranță.
Astfel de cărți îmi deschid ochii în multe privințe, mai ales acum, când fiica mea e o adolescentă în devenire. Învăț să ascult mai mult, să nu pun pe umerii ei greutăți pe care eu nu le-am putut duce niciodată.
February 15, 2025
Am simțit-o mai fadă parcă, o lectură plăcută, însă nu antrenanta cum mă așteptam și fără o prea intensă profunzime. Este relaxanta, dar de la doamna Ogawa as fi vrut mai mult.
Recomand, totuși.
Recomand, totuși.
March 19, 2023
Ακόμα ένα εκπληκτικό ανάγνωσμα από την Yoko Ogawa. Αγαπώ τόσο πολύ τον τρόπο που γράφει αλλά και τα θέματα που περιγράφει
September 8, 2024
Το μυστικό της Ιαπωνικής λογοτεχνίας δεν βρίσκεται στην πλοκή. Βρίσκεται σε ένα υπόγειο σκαρίφημα που στήνεται παράλληλα αυτής. Όλα λειτουργούν μυστικά και κρυμμένα, χωρίς να κρύβονται εμφανώς αλλά χωρίς να παρουσιάζονται και με τη πλήρη μορφή τους. Είναι το παιχνίδι με τις μάσκες, αυτό που καθορίζει όλη τη κουλτούρα τους. Είναι τα συναισθήματα που δεν φωνάζουν για το μεγαλείο τους αλλά το μεγαλείο τους υπάρχει με έναν λεπτομερή και δωρικό τρόπο.
April 17, 2016
Λιγότερο μυστηριώδες από τον Παράμεσο και χωρίς τον ερωτισμό που κρυβόταν πίσω από κάθε λέξη σ' εκείνο το βιβλίο, το Άρωμα Πάγου είναι το δεύτερο βιβλίο της Ogawa που διαβάζω. Η γραφή παραμένει ελλειπτική και λυρική, η μνήμη και το πένθος διαποτίζουν τις προτάσεις κι υπάρχει πάντα αυτή η απροσδιόριστη κι εθιστική αίσθηση ότι στο τέλος της αφήγησης κάτι θα παραμείνει ασαφές για να σε μαγνη��ίζει στο διηνέκες. Όπως στον άνθρωπο που αγάπησε κι έχασε η Ρυόκο. Όπως και στους ανθρώπους που αγάπησες κι έχασες εσύ. (Εν ολίγοις το ραντεβού ανανέωθηκε για το τρίτο.)
April 25, 2017
Το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και κινείται ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό με έντονη την παρουσία του πένθους και της μνήμης. Έρχεται να μας θυμίσει ότι τελικά τους ανθρώπους που αγαπάμε δεν τους ξέρουμε τόσο καλά όσο νομίζουμε. Για μία ακόμη φορά μέσα στις σελίδες ενός ιαπωνικού μυθιστορήματος βρίσκει κανείς διάχυτη την τρυφερότητα αλλά και την θλίψη, την ευγένεια και την ευαισθησία.
August 20, 2022
Ryokos Partner hat sich an seinem Arbeitsplatz in der Parfümerie das Leben genommen. Es ist der Todestag seines Vaters, an dem sein Bruder Akiro routinemäßig zu Besuch kommen würde. Einen Tag zuvor hatte das junge Paar seinen ersten Kennenlern-Tag, zu dem Hiroyuki seiner Partnerin ein eigenes Parfüm komponierte. Seine Chefin hatte ihn eingestellt, weil er strukturiert handelte und penibelst arbeitete. Gemeinsam mit Akiro entdeckt Ryoko, dass ihr Lebensgefährte sich in Reikos Parfümerie mit einem gefälschten Lebenslauf bewarb und nur einen kleinen Teil seiner Persönlichkeit lebte. Seine weiteren Begabungen wagte er offenbar nicht zu leben.
Als vielfach preisgekröntes Mathematik-Talent konnte sich „Ruki“ in seiner Jugend nur in Zahlen ausdrücken; als Parfümeur benutzt er nun eine eigene poetische Sprache, um seine Kreationen zu beschreiben. Ryoko fragt sich, ob Definitionen wie „Der Duft von Tau auf einem Farnblatt im tiefen Wald“ eine zusätzliche Botschaft enthalten, die sie erst entschlüsseln muss. Dahinter steckte ein für mich als Europäerin schwer vorstellbarer Druck, wie in einer Co-Abhängigkeit den Ehrgeiz seiner Mutter befriedigen zu müssen. Rukis Familie wirkt wie ein Quartett des Grauens, in dem niemand er/sie selbst sein durfte.
Da Ruki vor 15 Jahren die Mathematik offenbar nach einem Wettbewerb in Prag Knall auf Fall aufgab, wird Ryoko (von Beruf Journalistin) nach Prag reisen, um den Auslöser seiner Entscheidung zu recherchieren. Mit seinem Selbstmord hat Ruki wie in einer Schleife offenbar seinen abrupten Ausstieg aus der Mathematik wiederholt. Auch Ryoko vollzieht eine Wiederholung der Ereignisse, als ihr im Kloster Strahov ein Parfümeur begegnet und sie lernt, mit der Sprache der Düfte in die Vergangenheit einzutreten. In Rukis Leben bildeten Empfindungen, poetische Beschreibungen und Düfte eine Art fest gedrehte Kordel, die die Autorin durch ihre Protagonistin wieder aufdröseln lässt,
Neben Yōko Ogawas deutlicher Kritik am japanischen Leistungsethos streift sie in „Der Duft von Eis“ das Thema Obsessionen und regt bei ihren Leser*innen die Frage an, ob es eine Verpflichtung geben darf, ein Ausnahmetalent auch nutzen zu müssen.
Als vielfach preisgekröntes Mathematik-Talent konnte sich „Ruki“ in seiner Jugend nur in Zahlen ausdrücken; als Parfümeur benutzt er nun eine eigene poetische Sprache, um seine Kreationen zu beschreiben. Ryoko fragt sich, ob Definitionen wie „Der Duft von Tau auf einem Farnblatt im tiefen Wald“ eine zusätzliche Botschaft enthalten, die sie erst entschlüsseln muss. Dahinter steckte ein für mich als Europäerin schwer vorstellbarer Druck, wie in einer Co-Abhängigkeit den Ehrgeiz seiner Mutter befriedigen zu müssen. Rukis Familie wirkt wie ein Quartett des Grauens, in dem niemand er/sie selbst sein durfte.
Da Ruki vor 15 Jahren die Mathematik offenbar nach einem Wettbewerb in Prag Knall auf Fall aufgab, wird Ryoko (von Beruf Journalistin) nach Prag reisen, um den Auslöser seiner Entscheidung zu recherchieren. Mit seinem Selbstmord hat Ruki wie in einer Schleife offenbar seinen abrupten Ausstieg aus der Mathematik wiederholt. Auch Ryoko vollzieht eine Wiederholung der Ereignisse, als ihr im Kloster Strahov ein Parfümeur begegnet und sie lernt, mit der Sprache der Düfte in die Vergangenheit einzutreten. In Rukis Leben bildeten Empfindungen, poetische Beschreibungen und Düfte eine Art fest gedrehte Kordel, die die Autorin durch ihre Protagonistin wieder aufdröseln lässt,
Neben Yōko Ogawas deutlicher Kritik am japanischen Leistungsethos streift sie in „Der Duft von Eis“ das Thema Obsessionen und regt bei ihren Leser*innen die Frage an, ob es eine Verpflichtung geben darf, ein Ausnahmetalent auch nutzen zu müssen.
September 17, 2019
A la hora de hablar sobre Perfume de hielo lo primero que podemos decir es que se trata de una historia muy japonesa. Y con eso quiero decir que cuenta con algunos de los temas que suelen tratar los autores como Katayama o Banana Yoshimoto. La pérdida del ser querido, el dolor que ello conlleva y que se siente como una bofetada bien dada en puntos repartidos a lo largo de la novela -pero sin dejar de ser uno de los pilares más importantes de la misma-, y lo más importante de todo, el camino necesario para afrontarlo.
También es cierto que dentro de lo convencional o lo preestablecido, Perfume de hielo no es una historia tan convencional como pueda parecer a simple vista. Ryoko no es un personaje que brille con fuerza aquí, ella es más bien la encargada de contar la historia de alguien, alguien a quien ciegamente creía que conocía tras un año de convivencia juntos. Hiroyuki, el novio de Ryoko, perfumista con una capacidad excepcional para ese oficio y un obseso del orden concreto, el práctico, y un genio de las matemáticas, un buen día decide suicidarse. Nadie entiende el motivo. Ni su jefa, ni su hermano, ni siquiera la propia Ryoko, por lo tanto decide -sin saberlo al principio pero deliberadamente más adelante- empezar un viaje para descubrir cómo era realmente Hiroyuki.
Perfume de hielo es pues un recorrido entre lo que conocemos y lo que creemos conocer de la persona amada -aunque también llevado un poco al extremo en este caso-, un recorrido no muy pesado, lleno de detalles y recuerdos del pasado. Un viaje que llevará a Ryoko a conocer realmente al verdadero Hiroyuki y un final lo suficientemente agridulce que da a esta historia el punto y final que se merece.
También es cierto que dentro de lo convencional o lo preestablecido, Perfume de hielo no es una historia tan convencional como pueda parecer a simple vista. Ryoko no es un personaje que brille con fuerza aquí, ella es más bien la encargada de contar la historia de alguien, alguien a quien ciegamente creía que conocía tras un año de convivencia juntos. Hiroyuki, el novio de Ryoko, perfumista con una capacidad excepcional para ese oficio y un obseso del orden concreto, el práctico, y un genio de las matemáticas, un buen día decide suicidarse. Nadie entiende el motivo. Ni su jefa, ni su hermano, ni siquiera la propia Ryoko, por lo tanto decide -sin saberlo al principio pero deliberadamente más adelante- empezar un viaje para descubrir cómo era realmente Hiroyuki.
Perfume de hielo es pues un recorrido entre lo que conocemos y lo que creemos conocer de la persona amada -aunque también llevado un poco al extremo en este caso-, un recorrido no muy pesado, lleno de detalles y recuerdos del pasado. Un viaje que llevará a Ryoko a conocer realmente al verdadero Hiroyuki y un final lo suficientemente agridulce que da a esta historia el punto y final que se merece.
June 30, 2018
Αυτό το βιβλίο μου δημιούργησε μεγάλη σύγχυση. Ενώ μου άρεσε η γραφή και με πλημμύρισε με εικόνες, μυρωδιές και συναισθήματα, στο τέλος μου άφησε τεράστια ερωτηματικά και απίστευτα κενά στην ιστορία. Έβλεπα τις σελίδες να τελειώνουν και απαντήσεις να μην παίρνω και να εκνευρίζομαι. Γιατί Yoko; Ας έδινες τουλάχιστον ένα στίγμα, μια ένδειξη. Γιατί;
October 9, 2022
„Der Duft von Eis“, geschrieben von Yoko Ogawa, übersetzt von Sabine Mangold.
Die Sprache war schön, der Inhalt nicht erzählenswert. Ein junger Mann namens Hiroyuki, Spitzname Ruki stirbt. Seine feste Freundin Ryoko erfährt erst nach seinem Tod von seinem Bruder. Und mit dieser Entdeckung findet sie immer mehr von ihrem mysteriösen Freund heraus. Er war ein Mathegenie, hochbegabt, Eiskunstläufer und hat mehrere Wettbewerbe gewonnen. Und er war auch mal in Prag gewesen, wo sie weitere Spuren aufdecken will.
Das Problem ist nur, es ist einfach langweilig. Der Hiroyuki ist gestorben und hatte halt viele Geheimnisse vor seiner Freundin. Die erfahren wir Leser:innen im Verlauf der Geschichte, aber warum das jetzt irgendwie wichtig für die Protagonistin ist, bleibt unerzählt. Weswegen Ryoko auch für uns unnahbar ist und wir keinerlei Bindung zu irgendeiner Figur aufbauen können - weder im positiven noch im negativen Sinne. Die Entdeckungen sind auch komplett unkommentiert und werden schlicht hingenommen. Es ist eine sehr flache, nicht tiefgründige Erzählung, wo ich mir andauernd die Frage stellte, wieso man darüber ein Buch schreiben musste. Weder hat es mir irgendwas unbekanntes vermittelt, noch mich herausgefordert oder emotional mitgenommen. Es war einfach eine Geschichte, die ich mir auch gut erspart hätten können.
Das einzige schöne war, dass die deutsche Übersetzung mir gut gefallen hat und ich den Schreibstil an sich ganz angenehm empfunden habe. Das Cover war auch interessant, nur leider die Handlung überhaupt nicht. Ich kann dieses Buch nicht weiterempfehlen.
Die Sprache war schön, der Inhalt nicht erzählenswert. Ein junger Mann namens Hiroyuki, Spitzname Ruki stirbt. Seine feste Freundin Ryoko erfährt erst nach seinem Tod von seinem Bruder. Und mit dieser Entdeckung findet sie immer mehr von ihrem mysteriösen Freund heraus. Er war ein Mathegenie, hochbegabt, Eiskunstläufer und hat mehrere Wettbewerbe gewonnen. Und er war auch mal in Prag gewesen, wo sie weitere Spuren aufdecken will.
Das Problem ist nur, es ist einfach langweilig. Der Hiroyuki ist gestorben und hatte halt viele Geheimnisse vor seiner Freundin. Die erfahren wir Leser:innen im Verlauf der Geschichte, aber warum das jetzt irgendwie wichtig für die Protagonistin ist, bleibt unerzählt. Weswegen Ryoko auch für uns unnahbar ist und wir keinerlei Bindung zu irgendeiner Figur aufbauen können - weder im positiven noch im negativen Sinne. Die Entdeckungen sind auch komplett unkommentiert und werden schlicht hingenommen. Es ist eine sehr flache, nicht tiefgründige Erzählung, wo ich mir andauernd die Frage stellte, wieso man darüber ein Buch schreiben musste. Weder hat es mir irgendwas unbekanntes vermittelt, noch mich herausgefordert oder emotional mitgenommen. Es war einfach eine Geschichte, die ich mir auch gut erspart hätten können.
Das einzige schöne war, dass die deutsche Übersetzung mir gut gefallen hat und ich den Schreibstil an sich ganz angenehm empfunden habe. Das Cover war auch interessant, nur leider die Handlung überhaupt nicht. Ich kann dieses Buch nicht weiterempfehlen.
March 31, 2014
No se que esperaba encontrar exactamente, pero sea lo que fuere, no lo he encontrado en esta novela, primera que leo de Yōko Ogawa. Y mira que muy raramente se que busco en los autores japoneses, pero también es cierto que en la misma medida, no suelen dejarme indiferentes y me temo que asi es como me ha dejado "Perfume de Hielo".
Reiko acaba de quedarse compuesta y sin novio. Estaba planchando sus camisas cuando una llamada telefónica le informa de que su novio, Hiroyuki, se ha suicidado. Apenas acababan de celebrar el primer aniversario de vida juntos y la noticia es totalmente inesperada, pues nada hacia suponer a Reiko que Hiroyuki pudiera llegar a quitarse la vida, envenandose en su taller de perfumería.
La muerte de Hiroyuki, le servirá a Reiko para empezar a conocerle, puesto que según investiga, se da cuenta de que no sabia realmente nada de quien era, ni quien fue, el hombre con quien compartía su vida. Esto nos llevara con Reiko a conocer a la familia de Hiroyuki, a quien creía muerta y a saber que vivía con un genio de las matemáticas.
Me ha dejado frío. Me gustaría poder decir otra cosa, pero no puedo.
Reiko acaba de quedarse compuesta y sin novio. Estaba planchando sus camisas cuando una llamada telefónica le informa de que su novio, Hiroyuki, se ha suicidado. Apenas acababan de celebrar el primer aniversario de vida juntos y la noticia es totalmente inesperada, pues nada hacia suponer a Reiko que Hiroyuki pudiera llegar a quitarse la vida, envenandose en su taller de perfumería.
La muerte de Hiroyuki, le servirá a Reiko para empezar a conocerle, puesto que según investiga, se da cuenta de que no sabia realmente nada de quien era, ni quien fue, el hombre con quien compartía su vida. Esto nos llevara con Reiko a conocer a la familia de Hiroyuki, a quien creía muerta y a saber que vivía con un genio de las matemáticas.
Me ha dejado frío. Me gustaría poder decir otra cosa, pero no puedo.
August 4, 2022
Για άλλη μια φορά η Ogawa κινείται ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό με ατμοσφαιρική γραφή αλλά και πολύ λιτή συγχρόνως Είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω μετά την αστυνομία της μνήμης και εδώ πραγματεύεται για άλλη μια φορά την απώλεια και τη μνήμη καθώς και το πένθος Η Ρυόκο μετά την αυτοκτονία του συντρόφου της ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης απαντήσεων κι εμείς μαζί της αντιλαμβανόμαστε πόσο λίγο ξέρουμε πολλές φορές τον πιο δικό μας άνθρωπο , πόσο οι παιδικές πληγές δεν κλείνουν ποτέ , πόσο διαφορετικά μπορεί ο καθένας μας να βιώσει το πένθος
May 1, 2023
Wie ist es wohl, eine völlig andere Seite an einem geliebten Menschen feststellen zu müssen? Eine Seite, die erst nach Ableben des betreffenden ans Licht kommt.
In diesem Buch begleiten wir Ryoko auf einer Suche nach Antworten auf Fragen die bleiben, wenn ein geliebter Mensch plötzlich aus dem Leben geht.
Auf ihrer Reise verwischt das ein und andere Mal die Grenze zwischen Realität und Fiktion.
Dies gelingt der Autorin so diskret, dass es sich wie selbstverständlich anfühlt.
Wow, also dieses Werk hat mich in den Bann gezogen und wurde regelrecht verschlungen.
In diesem Buch begleiten wir Ryoko auf einer Suche nach Antworten auf Fragen die bleiben, wenn ein geliebter Mensch plötzlich aus dem Leben geht.
Auf ihrer Reise verwischt das ein und andere Mal die Grenze zwischen Realität und Fiktion.
Dies gelingt der Autorin so diskret, dass es sich wie selbstverständlich anfühlt.
Wow, also dieses Werk hat mich in den Bann gezogen und wurde regelrecht verschlungen.
March 3, 2021
Beautiful.
Magical.
Therapeutic.
I was seeking a book that's something to do with scents and memories when I started this book, and it turned out to be just the right thing.
The last plot twist felt a bit redundant though. Apart from that, the book was perfect. Very therapeutic to read when you're a bit tired of everyday life and all you want is a nice quiet book to console you.
静謐な小川ワールドが広がる。どんでん返し的な奇跡が起きないところが小川作品らしい。耳栓をして読むのにピッタリ。
Magical.
Therapeutic.
I was seeking a book that's something to do with scents and memories when I started this book, and it turned out to be just the right thing.
The last plot twist felt a bit redundant though. Apart from that, the book was perfect. Very therapeutic to read when you're a bit tired of everyday life and all you want is a nice quiet book to console you.
静謐な小川ワールドが広がる。どんでん返し的な奇跡が起きないところが小川作品らしい。耳栓をして読むのにピッタリ。
December 4, 2018
No por nada Ogawa es una de mis escritoras favoritas. En cuanto a la obra, solo puedo decir una cosa: lloré con ella por él.
August 21, 2024
Sehr bittersüß, melancholisch, ein bisschen mysteriös. Eine große Angst von vielen ist vielleicht, einen geliebten Menschen zu verlieren und nach dessen Tod zu realisieren, dass man ihn gar nicht so gut kannte, wie man dachte. Damit wird hier viel gespielt und die Frage „Was wäre, wenn?“ spielt eine große Rolle.
Dazu kommt die atemberaubende Sprache von Ogawa, die mich wieder durch das Buch hat fliegen lassen.
Dazu kommt die atemberaubende Sprache von Ogawa, die mich wieder durch das Buch hat fliegen lassen.
April 11, 2023
Maravilla historia nostálgica, con toques oníricos y de realismo mágico que ponen los pelos de punta. El misterio en torno a una persona que se suicida sin motivos aparentes y la búsqueda por parte de su pareja para intentar averiguar y/ó comprender la causa a través de un viaje por su interesante vida. Qué bonit😍
December 31, 2021
A man with many gifts loses his life leaving his own people with many questions. Investigating his life, they realize that there are many secrets, so many that in fact the deceased was a complete stranger. We follow this research by reading this book and so we come in contact not only with the history of a human being but also with many ideas about human nature, ambitions and fulfilment and in general about what makes life worthwhile. All this in the well-known confusing Japanese way that we love so much.
Ένας άνθρωπος με πολλά χαρίσματα χάνει τη ζωή του αφήνοντας τους δικούς του ανθρώπους με πολλά ερωτηματικά. Ερευνώντας τη ζωή του καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν πολλά μυστικά, τόσα που στην πραγματικότητα ο αποθανών ήταν ένας εντελώς άγνωστος άνθρωπος. Αυτή την έρευνα ακολουθούμε διαβάζοντας αυτό το βιβλίο και έτσι ερχόμαστε σε επαφή όχι μόνο με την ιστορία ενός ανθρώπου αλλά και με πολλές ιδέες για τη φύση των ανθρώπων, τις φιλοδοξίες και την εκπλήρωση τους και γενικότερα για το τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή να αξίζει. Όλο αυτό με τον γνωστό μπερδεμένο Ιαπωνικό τρόπο που τόσο λατρεύουμε.
Ένας άνθρωπος με πολλά χαρίσματα χάνει τη ζωή του αφήνοντας τους δικούς του ανθρώπους με πολλά ερωτηματικά. Ερευνώντας τη ζωή του καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν πολλά μυστικά, τόσα που στην πραγματικότητα ο αποθανών ήταν ένας εντελώς άγνωστος άνθρωπος. Αυτή την έρευνα ακολουθούμε διαβάζοντας αυτό το βιβλίο και έτσι ερχόμαστε σε επαφή όχι μόνο με την ιστορία ενός ανθρώπου αλλά και με πολλές ιδέες για τη φύση των ανθρώπων, τις φιλοδοξίες και την εκπλήρωση τους και γενικότερα για το τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή να αξίζει. Όλο αυτό με τον γνωστό μπερδεμένο Ιαπωνικό τρόπο που τόσο λατρεύουμε.
March 22, 2022
Το 'Άρωμα Πάγου' της Ογκάβα είναι το τρίτο βιβλίο δικό της που διαβάζω και για μένα μέχρι στιγμής το καλύτερο. Πριν λίγα χρόνια είχα διαβάσει την 'Αστυνομία της μνήμης' και αρκετά χρόνια πιο πίσω 'O αγαπημένος μαθηματικός τύπος του καθηγητή'. Ο σύντροφος της Ρυόκο, ο αρωματοποιός Χιρογιούκι αυτοκτονεί μετά την επέτειο ενός έτους της σχέσης τους και εκείνη αναζητά ίχνη από το παρλεθόν του προσπαθώντας να ξεπεράσει τον χαμό του. Συναντά τον Άκιρα, αδελφό του Χιρογιούκι ο οποίος της αποκαλύπτει πτυχές του χαρακτήρα του τις οποίες δεν γνώριζε. Ανακαλύπτει το πόσο χαρισματικός ήταν ο σύντροφός της, γνωρίζει την μητέρα του ... Περισσότερα εδώ: https://spirosglykas.blogspot.com/202...
December 9, 2025
Când Hiroyuki se sinucide, Ryōko conștientizează cât de puțin știe despre partenerul ei și trecutul lui. Reconstituind trecutul, Ryōko află că iubitul ei a fost un geniu al matematicii și un artist desăvârșit, dar și despre un incident din copilăria acestuia care se reflectă până în prezent.
Parfum de gheață vorbește despre genii, despre cât de inadecvați se simt și cât de neînțeleși sunt. Se simte presiunea pusă de părinți asupra copiilor.
Așteptările pe care le avem de la cei mici sunt uriașe și, uneori, uităm că au dreptul la copilărie. Ne dorim un lucru fără să-i întrebăm și pe ei ce-și doresc.
O poveste tulburătoare de dragoste învăluită în magie și mister care ne vorbește și despre doliu.
Parfum de gheață vorbește despre genii, despre cât de inadecvați se simt și cât de neînțeleși sunt. Se simte presiunea pusă de părinți asupra copiilor.
Așteptările pe care le avem de la cei mici sunt uriașe și, uneori, uităm că au dreptul la copilărie. Ne dorim un lucru fără să-i întrebăm și pe ei ce-și doresc.
O poveste tulburătoare de dragoste învăluită în magie și mister care ne vorbește și despre doliu.
February 24, 2021
3,5 αστερια
May 14, 2025
He leído varios libros de Yoko Ogawa y todos me han encantado, pero en este no he logrado conectar. Ni la historia ni los personajes han logrado tocar la fibra. Las historias que se entrelazan no han llegado a engancharme y al final he estado desconectado del libro.
Con todo, Ogawa sigue escribiendo con una notable maestría que en este caso no ha logrado captarme. Tendremos que probar con el siguiente.
Con todo, Ogawa sigue escribiendo con una notable maestría que en este caso no ha logrado captarme. Tendremos que probar con el siguiente.
June 15, 2015
Il s'agit de l'ouvrage par lequel j'ai découvert Yôko Ogawa, à mon deuxième alphabet de la bibliothèque de ma jeunesse, en arrivant à la lettre O.
J'ai depuis lu et conservé précieusement toute son oeuvre.
Il y a de la poésie élémentaire dans cette manière de raconter la vie, la mort, la déception.
Tout n'est que suggestion onirique.
La frontière est mince entre l'investigation et le rêve.
J'ai tout simplement adoré, la simplicité des mots et le pouvoir de leur signification, la justesse de tout.
À lire, pour le roman, qui est magnifique et qui reste encore aujourd'hui mon préféré de l'auteure, mais surtout pour découvrir Yôko Ogawa, qui mérite vraiment d'être lue.
J'ai depuis lu et conservé précieusement toute son oeuvre.
Il y a de la poésie élémentaire dans cette manière de raconter la vie, la mort, la déception.
Tout n'est que suggestion onirique.
La frontière est mince entre l'investigation et le rêve.
J'ai tout simplement adoré, la simplicité des mots et le pouvoir de leur signification, la justesse de tout.
À lire, pour le roman, qui est magnifique et qui reste encore aujourd'hui mon préféré de l'auteure, mais surtout pour découvrir Yôko Ogawa, qui mérite vraiment d'être lue.
Displaying 1 - 30 of 155 reviews