Porta Romana

by Robbert Welagen

Emilio Lastrucci wordt in het Zwitserse Vevey door een mooie vrouw in de val gelokt en ontvoerd. Zonder geheugen ontwaakt hij in een ziekenhuis.Wie hij is en wat hij in zijn leven heeft gedaan; het is weg. Als een detective gaat hij in Florence en Rome op zoek naar zijn verleden. Een zoektocht langs vergeten huizen en mensen, waarbij hij in vreemde situaties terechtkomt. Wie is de vrouw die op zijn hotelkamer bij hem in bed kruipt? Wie zit er in de auto met het Zwitserse kenteken, die steeds weer opduikt? En vooral: wie is er nog te vertrouwen?

156 pages, Paperback

Published June 16, 2011

About the author

Dutch author, born in 1981. Welagen volgde de kunstacademie in Den Bosch en studeerde kunstgeschiedenis in Utrecht. Zijn debuut Lipari (2006) werd bekroond met de Selexyz Debuutprijs en stond op de longlist van de Libris Literatuur Prijs. In 2008 verscheen zijn tweede boek Philippes middagen en in datzelfde jaar ontving hij het Charlotte Köhler Stipendium, een prijs voor veelbelovend schrijftalent. In 2009 verscheen Welagens derde roman Verre vrienden die voor de BNG Literatuurprijs werd genomineerd, gevolgd door Porta Romana in 2011. Zijn roman Het verdwijnen van Robbert uit 2013 werd genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs 2014. In goede handen, zijn zesde roman, verscheen in 2015. Welagen publiceerde verhalen in onder andere Hollands Maandblad en HP/De Tijd. Voor De Groene Amsterdammer schrijft hij over beeldende kunst en interviewde hij Françoise Hardy.

Reviews

[Dolf Patijn · Rating 4 out of 5]

Leuke, korte roman die zich voor een groot deel in Florence afspeelt, een stad waar ik twee keer een week ben geweest. Het was een feest der herkenning, vooral dankzij Google street view. De hoofdpersoon reist namelijk nogal wat rond door de stad en aangezien constant wordt benoemd waar hij zich bevindt, kon ik zijn trips op die manier goed volgen. Het boek is op een bepaalde manier beklemmend en laat goed zien hoe we een deel van onszelf kwijtraken wanneer we ons geheugen verliezen.

[Ellen IJzerman (Prowisorio) · Rating 4 out of 5]

In kale, meest korte soms 'knallende' zinnen vertelt Robbert Welagen het verhaal van Emilio Lastrucci's zoektocht naar zichzelf. De 52-jarige Emilio is daarvoor uit Zwitserland, waar hij meer dan dertig jaar heeft gewoond en gewerkt, teruggekeerd naar zijn geboortestad Florence. Hij is ten gevolge van een ontsnapping aan een ontvoering - door zich uit een raam te storten - zijn geheugen vrijwel helemaal kwijtgeraakt en hoopt door het bezoeken van plekken van zijn jeugd zijn herinneringen weer terug te krijgen. Hij bezoekt zijn geboortehuis, zijn school, de kerk, loopt diverse keren de routes die hij als klein jongetje gelopen moet hebben, maar herkent niets. De paar flarden herinnering waarover hij nog wel beschikt geven, net als de omgeving, Emilio weinig houvast. Als hij een oude schoolvriend tegenkomt die hem herkent, is het net alsof alles wat die opdiept uit hun gezamenlijke verleden over anderen gaat. Hij herkent en kent niets. Niets van de verhalen en niets van de stad. Alle bedrijvigheid gaat volkomen langs hem heen, terwijl hij door de stad zwerft. Het is, zo bedenkt hij, alsof er een glazen stolp over hem heen is geplaatst. Iedereen en alles buiten die stolp leeft en Emilio kan niets anders dan toezien.

Het verlies van zijn geheugen is niet het enige dat Emilio dwars zit. Hij weet bijna zeker dat hij in de gaten wordt gehouden. Niet alle daders van de ontvoering zijn namelijk opgepakt; een van hen is nog op vrije voeten en de mogelijkheid bestaat dat hij Emilio in de gaten houdt. Een aantal keren meent Emilio een glimp van hem op te vangen en twee keer besluit hij daarom Florence te ontvluchten. Eerst naar een oudtante die net buiten Florence woont en later naar Rome, waar hij gestudeerd heeft. In beide gevallen komt hij meer te weten over zijn verleden, over wie hij was, maar misschien nog wel meer over wie hij altijd geweest is?

Robbert Welagen laat Emilio ronddolen als een angstige holte in een verder met veel precisie beschreven Florence. Die precisie springt vooral in het oog door het bijna eindeloze opdreunen van plaatsen en straten waar Emilio zich wandelend of rijdend in een taxi doorheen beweegt. Op een gegeven moment werkt dat niet meer en verwordt het tot een vermoeiend trucje. Gelukkig is dat niet meer dan een vlekje in een verder goed geschreven vlot, ogenschijnlijk voortkabbelend en eigenlijk verrassend spannend verhaal. Spannend vanwege de contrasterende beschrijving tussen Emilio en de rest van de wereld, vanwege de vraag of Emilio zijn geheugen terugkrijgt of niet en de al dan niet verbeelde dreiging van de achtervolger. Door de suggestie van dat gevaar heel exact te doseren en Emilio's verhaal te vertellen in een onopgesmukte stijl met veel cadans, slaagt Welagen erin om de hijgerigheid waaraan zoveel spannende verhalen lijden, te vermijden.

Gelezen en gerecenseerd voor Dizzie.nl in 2011

[Peter · Rating 3 out of 5]

Geschreven in mooie taal maar met te veel korte zinnen achter elkaar. Kreeg het er benauwd van soms. Door het geheugenverlies van de hoofdpersoon komt de werkelijkheid in flarden heen. Lang niet alles wordt duidelijk en dat is mooi.

[Frank · Rating 5 out of 5]

2011

[Desiree · Rating 2 out of 5]

Verhaal over een Italiaan die een groot deel van zijn leven in Zwitserland heeft gewoond. Nadat hij bij een ontvoering zijn geheugen is kwijtgeraakt gaat hij op zoek naar zijn verleden in Rome en Florence. De beschrijvingen van de beide steden zijn wel aardig, vooral de beschrijving van de Viale Galileo, waar wij redelijk goed bekend zijn.
Verder is het verhaal nogal traag en het einde een beetje abrupt / onduidelijk.
Op de een of andere manier boeit het voldoende om toch door te blijven lezen in de hoop dat er nog wat gebeurt. Dat ik het heb uitgelezen kan ook te maken hebben met het feit dat het boek nogal kort was )meer een novelle dan een roman'

[Jose · Rating 3 out of 5]

Apart verhaal. Eigenlijk best saai, je weet aan het begin al direct wat er gebeurt is en de rest is slechts een speurtocht van een man naar zijn verleden. Op de een of andere manier is het toch boeiend genoeg om te lezen, terwijl er eigenlijk niets gebeurt. Ik heb het binnen een paar uur uitgelezen.

[Frank · Rating 4 out of 5]

"In het met rust laten van een ander zijn voorwerpen veel beter dan mensen." Het Zwitser Leven-gevoel volgens Robbert Welagen.