What do you think?
Rate this book
A Way in the World
A novel which explores colonial inheritance through a series of narratives, Naipaul offers a personal choice of examples of Spanish and British imperial history in the Caribbean, including an imagined vision of Raleigh's last expedition and an introduction to Francisco de Miranda, a would-be liberator and precursor to Bolivar."
384 pages, Paperback
First published January 1, 1994
67 people are currently reading
953 people want to read
About the author
V.S. Naipaul
197 books1,779 followersV. S. Naipaul was a British writer of Indo-Trinidadian descent known for his sharp, often controversial explorations of postcolonial societies, identity, and displacement. His works, which include both fiction and nonfiction, often depict themes of exile, cultural alienation, and the lingering effects of colonialism.
He gained early recognition with A House for Mr Biswas, a novel inspired by his father’s struggles in Trinidad. His later works, such as The Mimic Men, In a Free State, and A Bend in the River, cemented his reputation as a masterful and incisive writer. Beyond fiction, his travelogues and essays, including Among the Believers and India: A Million Mutinies Now, reflected his critical perspective on societies in transition.
Naipaul received numerous accolades throughout his career, including the Nobel Prize in Literature, awarded for his ability to blend deep observation with literary artistry. While praised for his prose, his often unsparing portrayals of postcolonial nations and controversial statements sparked both admiration and criticism.
He gained early recognition with A House for Mr Biswas, a novel inspired by his father’s struggles in Trinidad. His later works, such as The Mimic Men, In a Free State, and A Bend in the River, cemented his reputation as a masterful and incisive writer. Beyond fiction, his travelogues and essays, including Among the Believers and India: A Million Mutinies Now, reflected his critical perspective on societies in transition.
Naipaul received numerous accolades throughout his career, including the Nobel Prize in Literature, awarded for his ability to blend deep observation with literary artistry. While praised for his prose, his often unsparing portrayals of postcolonial nations and controversial statements sparked both admiration and criticism.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 83 reviews
November 19, 2016
I have said in my comments on this site that I think that the millenarian tendencies of some of my more, shall we say, zealous Christian forebears, might have made me keenly receptive to dystopic narratives, among other grim eschatological works. We know there are talents as well as resemblances, not to say cognitive skills and deficits, that pass from one generation to the next. Having said that, and having just finished my second reading of this Naipaul gem, I wonder if Naipaul's own forebears might not have prepared him for a certain hyper-vigilance to status and caste.
Naipaul is descended from a high-caste Brahmin family. One of the singular features of all of his work has always been a hyper-awareness of status that is unlike anything I know in any other contemporary writer. Who stands where in the social pecking order, how that standing has altered over time, whether someone is higher in repute, fame, success, than they were in the past, or lower and why —all of these concerns fascinate Naipaul.
Now, you could argue, I suppose, 'well, he's a writer, naturally he would have keen observations about character and related matters.' To that I would respond, yes, true, but there is something unique about the content of Naipaul's observations and his remarks upon them. There is a pitiless honesty, yes, but also something more. Is this the result of some kind of genetic hardwiring? This is something the cognitive sciences have only begun to study. So I wanted to think out loud a little here, and ask if my Naipaul-loving GR friends might have any insight into this aspect of his work. Has anyone else marked this penchant of Naipaul's?
PS: Please read Brent Staples review of A Way in the World from the New York Times. I think it's excellent.
http://www.nytimes.com/books/98/06/07...
Naipaul is descended from a high-caste Brahmin family. One of the singular features of all of his work has always been a hyper-awareness of status that is unlike anything I know in any other contemporary writer. Who stands where in the social pecking order, how that standing has altered over time, whether someone is higher in repute, fame, success, than they were in the past, or lower and why —all of these concerns fascinate Naipaul.
Now, you could argue, I suppose, 'well, he's a writer, naturally he would have keen observations about character and related matters.' To that I would respond, yes, true, but there is something unique about the content of Naipaul's observations and his remarks upon them. There is a pitiless honesty, yes, but also something more. Is this the result of some kind of genetic hardwiring? This is something the cognitive sciences have only begun to study. So I wanted to think out loud a little here, and ask if my Naipaul-loving GR friends might have any insight into this aspect of his work. Has anyone else marked this penchant of Naipaul's?
PS: Please read Brent Staples review of A Way in the World from the New York Times. I think it's excellent.
http://www.nytimes.com/books/98/06/07...
May 19, 2021
tales of the wayfarers
V.S. Naipaul has produced any number of interesting or even great books. They include novels of Trinidad, his home country and travel books about India, Africa and the Islamic world. I liked the Trinidad novels for their humor and wonderful insights they provided the foreign reader into society there. A WAY IN THE WORLD is different, though it continues providing substantial insight into Trinidad society of our times and in history.
Here, Naipaul has woven himself and his life (how accurately it is impossible to tell) into a rich tapestry of fiction mixed with history. Besides himself, we run into a leftist labor agitator based on a real person; a second-rate British writer; Sir Walter Raleigh, an anonymous Communist revolutionary in the jungles of Guyana, and Francisco Miranda, a real life forerunner of Simon Bolívar, South American liberator. What these disparate characters have in common is probably a feeling of disassociation from their roots, from their environment or their circumstances, tiny figures on the edges of a vast, unwelcoming continent; the byproducts of colonialism. As Naipaul describes himself on p.271 as, "...knowing who I was and at the same time believing myself to be somebody else." Perhaps this is a feature of colonial societies. Perhaps not, because Orhan Pamuk's writing also gravitates towards such feelings.
So, in a nutshell, rather than being a novel with a continuous story with a strong conclusion, A WAY IN THE WORLD concentrates on tales of identity conflict, contradictory roles in one person, and the conflict between personality and environment. Maybe you could say the dominant feeling is "What'm ah doin' here?" The author ties the different segments together with his own life story, concluding that he really doesn't know who he is. The book is thus an intensely personal project, an internal journey more than most novels. I found the section on Miranda to be overlong and the novel harder to read than most, but it is intriguing, an experiment conducted by a great writer, not likely to be successful if tried by lesser mortals. If you want the same old food, try another restaurant, this is a different flavor.
V.S. Naipaul has produced any number of interesting or even great books. They include novels of Trinidad, his home country and travel books about India, Africa and the Islamic world. I liked the Trinidad novels for their humor and wonderful insights they provided the foreign reader into society there. A WAY IN THE WORLD is different, though it continues providing substantial insight into Trinidad society of our times and in history.
Here, Naipaul has woven himself and his life (how accurately it is impossible to tell) into a rich tapestry of fiction mixed with history. Besides himself, we run into a leftist labor agitator based on a real person; a second-rate British writer; Sir Walter Raleigh, an anonymous Communist revolutionary in the jungles of Guyana, and Francisco Miranda, a real life forerunner of Simon Bolívar, South American liberator. What these disparate characters have in common is probably a feeling of disassociation from their roots, from their environment or their circumstances, tiny figures on the edges of a vast, unwelcoming continent; the byproducts of colonialism. As Naipaul describes himself on p.271 as, "...knowing who I was and at the same time believing myself to be somebody else." Perhaps this is a feature of colonial societies. Perhaps not, because Orhan Pamuk's writing also gravitates towards such feelings.
So, in a nutshell, rather than being a novel with a continuous story with a strong conclusion, A WAY IN THE WORLD concentrates on tales of identity conflict, contradictory roles in one person, and the conflict between personality and environment. Maybe you could say the dominant feeling is "What'm ah doin' here?" The author ties the different segments together with his own life story, concluding that he really doesn't know who he is. The book is thus an intensely personal project, an internal journey more than most novels. I found the section on Miranda to be overlong and the novel harder to read than most, but it is intriguing, an experiment conducted by a great writer, not likely to be successful if tried by lesser mortals. If you want the same old food, try another restaurant, this is a different flavor.
September 17, 2020
4.5 stars
This is my first Naipaul and I was blind to what to expect. It’s almost impossible to categorize—memoir, travel writing, fiction, social criticism, and more.
Based largely in Naipaul’s native (now there’s a word worth discussing in the context of this book’s themes) Trinidad, this educated me further on the history of forceful migration and its cultural implications.
As for the reading, I was surprised to find that the lengthy detailed description of time and place the richest part of the reading experience.
This is my first Naipaul and I was blind to what to expect. It’s almost impossible to categorize—memoir, travel writing, fiction, social criticism, and more.
Based largely in Naipaul’s native (now there’s a word worth discussing in the context of this book’s themes) Trinidad, this educated me further on the history of forceful migration and its cultural implications.
As for the reading, I was surprised to find that the lengthy detailed description of time and place the richest part of the reading experience.
August 25, 2023
There is no one like V. S. Naipaul when the subject is colonialism and the subtle forms that racism could take -- then and now. A Way in the World is a slightly fictionalized view of Naipaul's own life and uses Trinidad as the fulcrum for a fascinating study of what happens when we make distinctions and the resulting value judgments based on differences in race, ethnicity, dominant culture, religion, and so on ad infinitum.
Naipaul continues to surprise me. I keep forgetting how good he is, what a sharp observer. And on the subject of colonialism and racism, there is no one better.
Naipaul continues to surprise me. I keep forgetting how good he is, what a sharp observer. And on the subject of colonialism and racism, there is no one better.
February 22, 2012
Naipaul.. hm. Like almost all nobel price winners he sports a very intellectual form of writing so you have to really WANT to read one of his books.
This has been my 4th so far (After: A Bend in the River, The masque of Africa and Islammic Journey) and I must admit, its always similar: you have to struggle in the first 100 pages, because the writer is overwhelming you with personal details you would like to spare yourself. No, I am not interested to know EVERY detail of Naipauls life and his impressions of the people who surrounded him. A little bit of this is fine but please don´t make it fill 20 pages!
His overall theme seems to be globalization, the displacement of People who are from a colonial background and colonialism in itself themes I am very interested in. But reading one of Naipauls books means you have to support every detail of Mr. Naipauls opinion about a lot of things irrelevant to me until you are "allowed" to have a glimpse on the overall theme of his book: colonialism, in this case mixed with a historical overview of the displaced persons that are the heroes of this book: Walter Raleigh, Miranda, Butler the revolutionary from Trinidad, and some other local heros. All of them interesting historical figures but I couldn´t stand the way Naipaul presents them: in long long dialogues, ostentatively displaying all of his knowledge about them and making a big thing out of it. Sometimes I got the impression that he had a book of notes that he never had used and now it was used to fill in local details like the smell of rain or the colour of cement. It´s not the insertion of these details that angered me but the way it seems to be artfully introduced,giving his writing an artificial smell.
Yes, there were positive sides to this book. But they were so scarce, that I had to mark them IN the book. Thoughts about colonisation and the ffelings of people who live in a colonized world, the effects that this has on their personal feeling of the world. And I learned something about the history of this part of the Caribbean. Okay. But I should rather have consulted Wikipedia instead of reading this book.
I finished the book making a huge effort because I was rather inclined to put an end to reading at about page 220. I think this will be the last one I ever read of him because it didn´t get better but worser with every book I read from this author.
This has been my 4th so far (After: A Bend in the River, The masque of Africa and Islammic Journey) and I must admit, its always similar: you have to struggle in the first 100 pages, because the writer is overwhelming you with personal details you would like to spare yourself. No, I am not interested to know EVERY detail of Naipauls life and his impressions of the people who surrounded him. A little bit of this is fine but please don´t make it fill 20 pages!
His overall theme seems to be globalization, the displacement of People who are from a colonial background and colonialism in itself themes I am very interested in. But reading one of Naipauls books means you have to support every detail of Mr. Naipauls opinion about a lot of things irrelevant to me until you are "allowed" to have a glimpse on the overall theme of his book: colonialism, in this case mixed with a historical overview of the displaced persons that are the heroes of this book: Walter Raleigh, Miranda, Butler the revolutionary from Trinidad, and some other local heros. All of them interesting historical figures but I couldn´t stand the way Naipaul presents them: in long long dialogues, ostentatively displaying all of his knowledge about them and making a big thing out of it. Sometimes I got the impression that he had a book of notes that he never had used and now it was used to fill in local details like the smell of rain or the colour of cement. It´s not the insertion of these details that angered me but the way it seems to be artfully introduced,giving his writing an artificial smell.
Yes, there were positive sides to this book. But they were so scarce, that I had to mark them IN the book. Thoughts about colonisation and the ffelings of people who live in a colonized world, the effects that this has on their personal feeling of the world. And I learned something about the history of this part of the Caribbean. Okay. But I should rather have consulted Wikipedia instead of reading this book.
I finished the book making a huge effort because I was rather inclined to put an end to reading at about page 220. I think this will be the last one I ever read of him because it didn´t get better but worser with every book I read from this author.
January 7, 2020
I am a huge admirer of VS Naipaul, The Enigma of Arrival and A House for Mr Biswas are two of the best novels ever written in the 20th Century. However, I found this one to be quite a slog and a challenge. Maybe I wasn't in the right frame of mind when reading it, perhaps it's not a bedtime book. Each chapter reads like a self-contained story, but linked by the meta-narrative of European empire, colonialism and Marxist or Black Nationalist anti-colonial struggle, it moves from the times of Sir Walter Raleigh and the 18th/19th century Venezualian Spanish revolutionary Francisco de Miranda to more contemporary times, autobiographical reflections and a factional account of Naipaul's critical friendship with fellow Trinidadian intellectual and Marxist/Black nationalist CLR James. The narrators thoughts on the CLR James character are not so kind! However, what Naipaul does is ask questions and ponders on difficult themes, he doesn't tub-thump on causes, he wants us to delve into the deep complexity of the human condition in finding a way in the world.
September 24, 2019
Τούτο το άλλο όνειρο ήταν σαν οικογενειακό μυστικό, το οποίο πατέρας και γιος το ομολογούσαν τώρα σε μένα. Καταλάβαινα τα αισθήματα τους, τα συμμεριζόμουν ως ένα σημείο, αλλά επιθυμούσα, ακόμα και μ’ αυτή την κατανόηση, ν’ ανήκω στον εαυτό μου. Δεν μπορούσα να υποφέρω την ιδέα πως ανήκα σε μια ομάδα.
Η οπτική του συγγραφέα θυμίζει αυτή του Παμούκ, το ύφος πιο στερεό και σαφές, ενώ είναι λιγότερο δριμύς στις λέξεις. Μου θυμίζει μια δική μου πρόθεση, που εφαρμόζω κυρίως στη δουλειά μου, να γράφω κάτι με σκοπό να σταθεί ως έχει, αλλά πιο μετά, στο σύνολο κειμένου να απαντήσει τη σκέψη του αποδέκτη, για ένα μήνυμα σε ερώτηση που προκαλείται χωρίς να εγείρεται και που δε φαίνεται με την πρώτη ματιά. Το να θες να σκεφτούν, να σε ‘’ψάξουν’’, να ‘’βρουν’’, είναι ιδιαίτερη, όσο και επίφοβη αρετή. Βέβαια, εκείνοι που δε θα το κάνουν τελικά, έμμεσα, σου φανερώνουν κάτι άλλο.
Το δεύτερο στοιχείο που απαιτεί πολύ μεγάλη ικανότητα και θέληση, είναι η αποτύπωση ηθικών και συναισθηματικών ισορροπιών, στο Τρινιντάντ, τόπο συγκέντρωσης πλείστων ‘’μειονοτήτων’’, από χρόνια εγκατεστημένες και άρα ‘’συνεπείς’’. Η γραφή κυλά αβίαστα, κυκλώνει τα άτομα, χωρίς να τα στοχοποιεί κριτικά. Απ’ την αρχή ήδη του βιβλίου, συνάντησα σελίδες πολύτιμες, πολυκύμαντα, για επίδοξους συγγραφείς, ανώτερες από ασαφή, μαρκετινίστικα τρικ. Τουλάχιστον για όσους θέλετε να γίνετε συγγραφείς, ή για όσους επιθυμούμε, απευθυνόμενοι στον εαυτό μας, εν ολίγοις, αφορά συγγραφείς με αιτία, συγγραφείς που με το γράψιμο τους λευτερώνουν τους κόμπους μέσα τους και ταξιδεύουν ορμητικά, λέξεις ικανές ενώ απελευθερώνουν, να δαμάζουν.
Παρόλ’ αυτά, μπερδεύεσαι κάπως στη συνέχεια, όταν βλέπεις τον νεαρό που φεύγει με μια υποτροφία να σπουδάσει με σκοπό να γίνει συγγραφέας, επειδή αυτό θέλει. Στο θέλω δεν υπάρχει αιτία, δεν υπάρχει γιατί. Ο άνθρωπος που το ‘χει, ξεχειλίζει κι όμως ο νεαρός επίδοξος, είναι κάποιος που δεν γράφει, δεν ξέρει τι να γράψει, ή απλώνει λέξεις άλογες. Κι όμως, είναι η ίδια η θέληση, ο πόθος μέσα της που υπερβαίνει τα γιατί κι η απροκάλυπτη ειλικρίνεια. Κι όσο προχωρά η αφήγηση, βλέπεις πως η θέληση έχει μέσα της, το απαράβατο πνίξιμο του ανθρώπου, που δεν αντέχει να μη γράψει. Όμως, δε μπορώ να αγνοήσω πως στην αρχή, είναι κάποιος που θέλει να διαβάζεται, και, όχι να διαβάζει. Σιγά σιγά, μέσα στην ανατρεπτικότητα των διαπιστώσεων αυτών, ανακαλύπτει τα προσωπικά του στίγματα κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η μαγεία.
Υπάρχουν καθημερινές λειτουργίες για τους Ινδιάνους. Οι ώρες εργασίας είναι καθορισμένες. Κάπου κάπου τα βράδια, στον ανοιχτό χώρο μπροστά στη μεγάλη παράγκα – με μια φωτιά που καπνίζει ( για να διώχνει τα έντομα ) και προσθέτει τη δική της μυρωδιά σ’ αυτή του ταγκιασμένου ταμπάκου – προβάλλονται ταινίες στο βίντεο. Αμερικάνικα θρίλερ, διαστρεβλωμένα. Όχι τόσο αβλαβή όσο φαίνονται: είναι μέρος της αντιαφρικάνικης κατήχησης των Ινδιάνων. Οι Ινδιάνοι σοκάρονται από τα όπλα, τις συγκρούσεις και τα αυτοκίνητα που τρέχουν σαν τρελά. Στενάζουν και φωνάζουν. Κάπου κάπου, για να σπάσει η ένταση, κάποιος ρίχνει το φακό του στα μαύρα πρόσωπα της ογόνης. Οι θεατές γελούν, κι άλλοι φακοί πέφτουν στην οθόνη, η ταινία ξαναγίνεται ταινία κι η ζωντάνια κάνει τους Ινδιάνους να μοιάζουν και πάλι με λαό με δυνατότητες.
Ο Νάιπωλ ξεκινάει συστήνοντας μας, έναν απ’ τους πολλούς εαυτούς που θα χρησιμοποιήσει με μεγάλη επιτυχία, μέσα στο μυθιστόρημα και μας εισάγει σταδιακά και απαλά, σε αυτό που αργότερα, θα γίνει δυσκολότερο, να ανιχνεύσεις που κρύβεται, πως μπαίνει και βγαίνει μέσα στους ρόλους, πότε είναι αυτός και πότε μένουν μόνοι. Εδώ βλέπουμε τον εκκολαπτόμενο συγγραφέα, στα ταξίδια επιστροφών και αλλαγών, του εαυτού και του τόπου. Με έκπληξη, μαθαίνεις σε αυτή την πρώτη προειδοποίηση, πως θα σου συστήσει τον αφηγητή, ενός βιβλίου που σκέφτεται να γράψει και ξεκινά, μια ιστορία. Θεματολογία δύσκολη, κυρίως γιατί ασχολήθηκαν μαζί της τρεις συγγραφείς, με πολύ μεγάλη ενσυναίσθηση: Γκρην, Κόνραντ, Μωμ. Εδώ όμως η ματιά είναι, μέσα – έξω – μέσα. Οι τρεις μεγάλοι συγγραφείς κινούνται πάνω και κάτω, σε άλλες ποιότητες και διαφορετικές ταχύτητες. Ο Κόνραντ κινείται και κυκλικά. Εδώ, η κίνηση γίνεται, πλάγια. Γρηγορότερη και παλμική, σε σχέση με του Γκρην, γρηγορότερη και στακάτη, ως προς τον Κόνραντ, απλούστερη κι όμως συναφής, με του Μωμ, ως προς τη συνχότητα και το ίδιο ευκρινής κι αεράτη. Κι έπειτα επιστρέφει, αυτή τη φορά, στη σελ. 86, στον εαυτό του. Δεν υπάρχει προειδοποίηση τούτη τη φορά. Ενδιαφέρουσα πάντως, λίγο παρακάτω, η αναφορά του ίδιου του συγγραφέα, στις κοινές γραμμές, με το Γκρην. Κι αρκετές σελίδες μετά, θα αναφερθεί και ο Μωμ. Κι αργότερα, αν και τα ονόματα παραλείπονται θα συναντήσουμε στα σοκάκια της Μαρτινίκα, τη σκληρή ανοησία του μπαλζακικού Καρτιέ Λάτεν,.
Αυτό που με ικανοποίησε στην κοινή αποστροφή μας για τα ταξιδιωτικά λευκώματα, δεν είναι επειδή τη μοιράζομαι με κάποιον άλλο, αλλά κυρίως γιατί είναι κοινοί οι λόγοι. Αν και λιγότερο κυνικός, ο συγγραφέας, βρίσκει ένα λόγο να κάνει χιούμορ σ’ αυτό, σαν μέρος μιας αλυσίδας. Κι αυτό είναι το σημαντικό, η πρώτη γνωριμία με το χιούμορ του: έρχεται σε μικρές, ανατρεπτικές μπαλίτσες. Διακριτικό και καυστικό. Διαθέσιμο να αποτελέσει σύνδεσμο με άλλους κρίκους, ανάλαφρο.
Ίσως το χάρισμα της όρασης να μην είναι αμιγές ή πρωταρχικό. Μπορεί η όραση να διδάσκεται και να εξαρτάται από την ικανότητα να συγκρίνεις το ένα πράγμα με το άλλο.
Ακολουθεί η περίτρανα κρυστάλλινη σκιαγράφηση του Λεμπρέν, δεν τον ακούμε να μιλάει, δεν μαθαίνουμε τις σκέψεις του και όμως μέσα στο ανατίναγμα των ενεργειών του, στο πάτημα τους, ένας απόηχος που περιμένει, μια πορεία που διακόπτεται και συνεχίζει ως τη φθορά. Και μαζί με τον επινοημένο συγγραφέα, Φόστερ Μόρις, είναι δυο χαρακτήρες που στέκονται επί πραγματικού, χωρίς να είναι, είναι. Το πώς ο συγγραφέας Νάιπωλ, εισβάλλει καταλυτικά, στο συγγραφέα του βιβλίου, στον αφηγητή, σε κάθε άλλο, θυμίζει μια ακόμη ποιότητα του Μωμ, αυτή της παρεξηγήσιμης αμεσότητας. Στην Κόψη, ο φίλος συγγραφέας, ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι, τον περιμένεις παρήγορα, να είναι εκεί. Την ίδια ποιότητα, αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο, διαχειριζόταν κι ο Κόλλινς, ενώ η συχνότητα των μέσα – έξω του Νάιπωλ θυμίζει περισσότερο την ιδέα του συγγραφέα – ταξιδιώτη Κόνραντ και λιγότερο το έργο του, μορφικά, τον υπαρξιακά βέβαιο Κόνταντ που όμως δημιουργούσε αιώνια άγουρους, περιπλανώμενους, χαρακτήρες. Υπάρχει κάτι και σαν αυτό, στα αρχικά μέσα – έξω – μέσα του Νάιπωλ. Σε αντίθεση πάντως, με τους, κάποιες φορές, αβέβαιους ηθικά χαρακτήρες του Μωμ και την έλλειψη έννοιας ανθρώπων που βρίσκουν ένα ηθικό βήμα, τελικά, στον Κόνραντ και των αιώνια πεπλεγμένων με τον εαυτό τους, χαρακτήρων του Γκρην, βλέπουμε εδώ λόγου χάρη, το σίγουρο βήμα του Λεμπρέν και τις εσωτερικές μάχες με την πεμπτουσία της αυτοακύρωσης, που αντιλαμβάνεται την ανοησία του εσώτερου, όσο και του εξωτερικού κόσμου, στο Φόστερ Μόρις και που, και οι δυο αντιλαμβάνονται έναν κόσμο που τους έχει αφήσει πίσω, να μάχονται από συνήθεια, όταν τα αίτια έχουν αφήσει τα κοστούμια του χθες κι ακόμη δεν έχουν ντυθεί με άλλα.
Κι όταν, ο αφηγητής, βρεθεί στη ζούγκλα, συναντάμε μια ονομαστική επίκληση στη σεξουαλικότητα, που μοιάζει έτοιμη να ξυπνήσει τη διαπλοκή της και θυμίζει εκείνα τα αγγίγματα που στον Κόνραντ μένουν άρρητα πάντοτε, ενώ μοιάζουν να ξεφεύγουν από σύμπτωση. Εδώ η επαφή δεν αποφεύγεται, όμως μοιάζει να μη βρίσκεται στα κέντρα της, να έχει ανάγκη να υπάρξει, για να βεβαιώσει για την ύπαρξη. Κι όλα αυτά, ο Λεμπρέν, ο αφηγητής στη ζούγκλα, το παλιό ταξίδι του Μόρις, οι υπαινιγμοί του νεαρού Λεμπρέν στην ανάστροφα φυλετική υπερβολή, μοιάζουν να βρίσκονται στον πέπλο, ενός NKVD που δεν λέγεται, υπάρχει όμως και μοιάζει κι αυτό, έξω από άξονες, να διεκδικεί, να δηλητηριάζει και να επιμένει στα κοστούμια, μα τα αίτια έχουν αρχίσει, ήδη να γδύνονται. Στέκονται τα λόγια του Λεμπρέν, πως Ιστορία είναι η εξωευρωπαϊκή πολιτική του Λένιν κι ο Γκάντι με το Νεχρού, υποσημειώσεις.
Αρνιόταν να μιλήσει σαν τουρίστρια, η άρνηση ήταν μέρος της αυτοεκτίμησης της. Κι είχα την αίσθηση πως ( λαμβανομένου υπόψη του νησιού για το οποίο μιλούσε και του άλλου με το γιατρό – μάγο ), όπως όλα τα δάση που υπήρχαν εκεί εξαρχής αποψιλώθηκαν για να γίνουν φυτείες ζαχαροκάλαμου, έτσι είχε κι εκείνη απογυμνώσει τον πληθυσμό, που με τόση ευκολία είχε δει τα χαρακτηριστικά του, για να φτάσει σε μια ιδανική δομή η οποία υπήρχε στο μυαλό της.
Θυμήθηκα πόσο με είχε επηρεάσει το άρθρο του Λεμπρέν στο ρώσικο περιοδικό, ήταν σαν να με είχε ανεβάσει πάνω απ’ το επίπεδο του δρόμου και μου επέτρεπε να δω τα πράγματα από ψηλά. Ένιωθα πως ο Λεμπρέν είχε κάνει το ίδιο και γι’ αυτή την ομάδα, πως όλα στον τρόπο που έβλεπε αυτή η γυναίκα προέρχονταν από την ερμηνεία όσων είχε πει ο Λεμπρέν
Συχνά, σκεφτόμουν κάτι μεταμεσονύκτιες, αμερικάνικες τηλεταινίες, που έβλεπα φοιτητής, όπου έπαιζαν μόνο μαύροι. Υπήρχε κάτι ιδιαίτερο σ’ αυτές και έμοιαζαν να απωθούν να σταθείς για πολύ κι ούτε ακούς να μιλούν ποτέ γι’ αυτές, σαν κάτι αντισυμβατικό, ή έντεχνο κι έξω απ’ το σύστημα, ενώ δεν υστερούν σε κάτι, σεναριακά και υποκριτικά. Ενυπάρχει στην αιτιολόγηση της ύπαρξης τους, κάτι που φαίνεται εχθρικό, μια αίσθηση πως δεν παίζουν για ‘σενα, δε θέλουν να δεις, να καταλάβεις την κουλτούρα, τους ανθρώπους, την αργκό, μοιάζουν άνθρωποι – ηθοποιοί κι όχι ηθοποιοί – άνθρωποι. Είχα δει κάποτε μία, γιατί οι εξωτερικοί παράγοντες ήταν εχθρικότεροι: ήταν εξαιρετική. Αυτό το βιβλίο όμως, δεν είναι έτσι. Προσκαλεί τους πάντες, δεν αντιμετωπίζει κανέναν σαν ιδιοκτήτη, ή ξένο και γίνεται γι’ αυτό αγαπησιάρικο. Κι όμως μοιάζει σε κάτι, το βιβλίο μ’ εκείνες τις ταινίες, εκείνες τις εξαιρετικές ταινίες, που δε μας θέλουν στη ζωή τους: στον τρόπο να ανήκει στον εαυτό του, σε μια ορισμένη ιδιοσυχνότητα που αντηχεί εντός του, αναλαμβάνει σιωπηλό κι όχι βρυχώμενο ρόλο ιστορικού, παραμένει εντός του και την ίδια στιγμή μπαίνει σ’ εμάς, μέσω ενός απροκάλυπτου ρεαλισμού, που αιτιολογεί πια, γιατί κάποιοι είναι πάντα έξω από ομάδες, όσο δελεαστική κι αν μοιάζει η μαζική δύναμη.
Και πας να φύγεις και δε μπορείς, γυρνάς πίσω στο Λεμπρέν. Σε κρατάει εκεί στις τέσσερις φάσεις της ζωής του. Επαναστάτης με αιτία. Επαναστάτης χωρίς επανάσταση. Επαναστάτης χωρίς αιτία κι επανάσταση. Ρατσιστής μ’ απωθημένα.
Θάλασσα έξω απ’ το Τρινιντάντ 1618. Ο χρόνος επιτελεί ρόλο ξεναγού όχι όμως κι υπηρέτη. Αρνείται τις ταυτίσεις. Όπως η Ιστορία αρνείται την εξαντικειμενίκευση της. Ο άνθρωπος μιας εποχής, οι βλέψεις του, οι ελπίδες κι οι στρεβλώσεις, η δωροδοκία του χρόνου, σαν περνά σιωπηλός και χωρίς τσέπες, δεν έχει που να βάλει τη μωροφιλοδοξία, την πικρία της ατέλειας που προσπαθεί να κρυφτεί σε συζητήσεις θησαυρών και στο βάθος ένας τόπος γνώριμος, σε φιλανθρωπικό ξεπούλημα των γηγενών, σ’ ένα θηριώδη εκπολιτισμό που εξηγεί πολλά, χωρίς ουσία. Θα περάσει καιρός, ώσπου κάποιος Χιουμ να πυρπολήσει, κάθε βεβαιότητα και να απαιτήσει αποδείξεις για τα οφθαλμοφανή τεχνάσματα κι οι ωραίες, καθαρές φορεσιές θα είναι πεσμένες κατάχαμα και τότε θα δεις πως έχουν στίγματα από αίμα, δεν ήταν τόσο καθαρές και πως οι κλωστές ξέφτιζαν ή ήταν τσιτωμένες. Είναι ο καιρός, που όσο μεγαλύτερο, τόσο πιο θανατηφόρο και γι’ αυτό το μικρό οφείλει να είναι ανεξίκακο και πλούσιο. Αν όμως δεν είναι;
Και φτάνουμε στο αριστουργηματικό κεφάλαιο του Κόλπ��υ της μοναξιάς. Φρανσίσκο Μιράντα, Βενεζουέλα – 1806.
Είμαστε στο πετσί του Μιράντα, μαζί με όλους αφηγητές, συγγραφείς, Νάιπωλ κι όση οργή έχει μαζέψει το μέλλον για το παρελθόν. Σοκάρει κι εξοργίζει, ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε έγχρωμους και νέγρους. Οι νέγροι είναι δούλοι, οι έγχρωμοι είναι μιγάδες, ‘’νέγροι’’, Ινδοί ελεύθεροι και με το δικαίωμα να αποκτούν και να κατέχουν δούλους. Όλα γίνονται με την εργασία των δούλων κι όλη η χώρα είναι ένα ζωοστάσιο εισαγωγής κι εντατικής εκκόλαψης δούλων. Που υπάρχει δίκαιο; Στο λευκό που θέλει να στερήσει το ‘’δικαίωμα’’ στους έγχρωμους να έχουν δούλους, στο ότι οι έγχρωμοι θέλουν να έχουν δούλους, στο ότι οι λευκοί δε θέλουν οι έγχρωμοι να έχουν δικά τους σπίτια και αν δεν έχουν και δούλους, άρα κανένα μέσο βιοπο��ισμού, θα γίνουν τελικά πάλι δούλοι, στον κυβερνήτη που κάνει οικονομική αποτίμηση της κατάστασης, στην τεμπελιά λευκών κι έγχρωμων ελεύθερων και σκέφτεσαι όταν έχεις φτάσει πολλές σελίδες μετά την ιστορία του Μπλερ για την κλινική στη Νέα Υόρκη με τις ρόμπες με τα χρώματα, θυμάσαι κι ένα παλιό ρώσικο παραμύθι, με τα παιδιά – εχθρούς που κοιμούνται και μες στη νύχτα φορά ο ένας τα ρούχα τ’ αλλουνού…
Βλέπουμε το Τρινιντάντ κάπου απέναντι, σαν ένα δρόμο, ασύμπτωτος, άσπονδος επαναστάτης κι ο ίδιος, ένας απλός γείτονας, σαν τη συνοικία των Πάτσι. Την πόθησα να τη δω τη Βενεζουέλα κι έψαξα να βρω για το Μιράντα: παραπλανημένος, φιλόδοξος κι ωστόσο ανθρωπιστής. Θυμίζει μια ιστορία που αφηγείται ο Αριστοτέλης για ένα μαθηματικό, που σε κάποιο ταξίδι του υπεξαίρεσαν ένα χρηματικό ποσό. Κι απ’ το Μιράντα υπεξαιρέθηκαν πολλά και νιώθω λύπη. Κι επειδή είναι η Βενεζουέλα με τους δούλους κι επειδή ο Μιράντα καταδικάζεται εκεί, σε απραξία, πριν την οριστική προδοσία, γίνεται σαφέστερος με πολλαπλούς τρόπου, ο υπαινιγμός της σχόλης των αρχαίων, όπως συνδέεται όχι με την αρετή, αλλά με τη δουλεία. Ας θυμηθούμε και τους ελεύθερους πολίτες που δεν κάνουν τίποτα. Ας θυμηθούμε πως ζούμε σ’ ένα κόσμο δουλικό και συμφερτικό, τα πάντα είναι θέλημα της. Κι ο Μιράντα που έστησε ένα σύνταγμα στο μυαλό του, μα δεν του έμαθαν τα βιβλία που τον βοήθησαν να μάθει να σκέφτεται πως και που ταιριάζουν τα χρώματα και κάνοντας ένα άλμα, που έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να θεσμοθετηθεί, θεώρησε πως δεν υπάρχουν. Και δε μπορείς καθώς το κεφάλαιο φτάνει στο τέλος του, να μη νιώσεις μεγαλύτερη λύπη και για τη Σάρα, μα και χαρά για τους τόμους, αυτούς της Αβάνας. Κι αν η λογοτεχνία δεν έχει άλλη εφήμερη δύναμη, πέραν των αναδρομικών της, είναι έστω αυτή: να ξυπνάει τους ληθαργικούς και να ζεσταίνει τους ψυχρόαιμους.
Φτάνουμε στην πατρίδα και πάλι, ή σε μια πατρίδα. Κι ο Ντε Γκρόοτ θυμίζει τόσο το Μπερνάρ, μικρά ‘’φωσάκια’’ που δεν το περιμένεις και γίνονται μεγάλα σημεία, γιατί, ίσως βρίσκουν στην απλότητα, το ατόφιο που χάνουμε μέσα στα στρώματα μας κι είναι αυτοί για τους οποίους θυμάσαι τους τόπους κι ας μην κάνεις ποτέ γι’ αυτούς επαναστάσεις.
Ξέχνα τις μειονότητες κι όσα έχεις μάθει για το κατά κεφαλήν εισόδημα. Εδώ έχεις, Ινδούς, Αφρικανούς, Μιγάδες, Απόηχους Ινδιάνων κι ένα συγγραφέα που δεν τσιρίζει στ’ αυτί σου, είναι ο τόπος μου, δεν είναι δικός τους. Όχι! Πουθενά, δεν το βλέπεις. Ποιο το συμπέρασμα απ’ αυτό; Κι αν θες να διαβάσεις ένα βιβλίο που μιλά για τα πρωτόφαντα, άσε και δώσαμε, να πάρεις κάτι άλλο. Αν πάλι θέλεις να διαβάσεις μια ζεστή ιστορία για χώρες που είναι όλες δρόμοι αντικριστοί, μ’ ανθρώπους γείτονες, θύτες και θύματα να μπλέκονται, να μην ξεχωρίζονται και εσύ να μην μπορείς να καταλάβεις σε ποιο ρόλο πήγε και τρύπωσε ο συγγραφέας και σε ποια χώρα η χρονολογία θα βρεθείς, μείνε.
Η οπτική του συγγραφέα θυμίζει αυτή του Παμούκ, το ύφος πιο στερεό και σαφές, ενώ είναι λιγότερο δριμύς στις λέξεις. Μου θυμίζει μια δική μου πρόθεση, που εφαρμόζω κυρίως στη δουλειά μου, να γράφω κάτι με σκοπό να σταθεί ως έχει, αλλά πιο μετά, στο σύνολο κειμένου να απαντήσει τη σκέψη του αποδέκτη, για ένα μήνυμα σε ερώτηση που προκαλείται χωρίς να εγείρεται και που δε φαίνεται με την πρώτη ματιά. Το να θες να σκεφτούν, να σε ‘’ψάξουν’’, να ‘’βρουν’’, είναι ιδιαίτερη, όσο και επίφοβη αρετή. Βέβαια, εκείνοι που δε θα το κάνουν τελικά, έμμεσα, σου φανερώνουν κάτι άλλο.
Το δεύτερο στοιχείο που απαιτεί πολύ μεγάλη ικανότητα και θέληση, είναι η αποτύπωση ηθικών και συναισθηματικών ισορροπιών, στο Τρινιντάντ, τόπο συγκέντρωσης πλείστων ‘’μειονοτήτων’’, από χρόνια εγκατεστημένες και άρα ‘’συνεπείς’’. Η γραφή κυλά αβίαστα, κυκλώνει τα άτομα, χωρίς να τα στοχοποιεί κριτικά. Απ’ την αρχή ήδη του βιβλίου, συνάντησα σελίδες πολύτιμες, πολυκύμαντα, για επίδοξους συγγραφείς, ανώτερες από ασαφή, μαρκετινίστικα τρικ. Τουλάχιστον για όσους θέλετε να γίνετε συγγραφείς, ή για όσους επιθυμούμε, απευθυνόμενοι στον εαυτό μας, εν ολίγοις, αφορά συγγραφείς με αιτία, συγγραφείς που με το γράψιμο τους λευτερώνουν τους κόμπους μέσα τους και ταξιδεύουν ορμητικά, λέξεις ικανές ενώ απελευθερώνουν, να δαμάζουν.
Παρόλ’ αυτά, μπερδεύεσαι κάπως στη συνέχεια, όταν βλέπεις τον νεαρό που φεύγει με μια υποτροφία να σπουδάσει με σκοπό να γίνει συγγραφέας, επειδή αυτό θέλει. Στο θέλω δεν υπάρχει αιτία, δεν υπάρχει γιατί. Ο άνθρωπος που το ‘χει, ξεχειλίζει κι όμως ο νεαρός επίδοξος, είναι κάποιος που δεν γράφει, δεν ξέρει τι να γράψει, ή απλώνει λέξεις άλογες. Κι όμως, είναι η ίδια η θέληση, ο πόθος μέσα της που υπερβαίνει τα γιατί κι η απροκάλυπτη ειλικρίνεια. Κι όσο προχωρά η αφήγηση, βλέπεις πως η θέληση έχει μέσα της, το απαράβατο πνίξιμο του ανθρώπου, που δεν αντέχει να μη γράψει. Όμως, δε μπορώ να αγνοήσω πως στην αρχή, είναι κάποιος που θέλει να διαβάζεται, και, όχι να διαβάζει. Σιγά σιγά, μέσα στην ανατρεπτικότητα των διαπιστώσεων αυτών, ανακαλύπτει τα προσωπικά του στίγματα κι εκεί ακριβώς βρίσκεται η μαγεία.
Υπάρχουν καθημερινές λειτουργίες για τους Ινδιάνους. Οι ώρες εργασίας είναι καθορισμένες. Κάπου κάπου τα βράδια, στον ανοιχτό χώρο μπροστά στη μεγάλη παράγκα – με μια φωτιά που καπνίζει ( για να διώχνει τα έντομα ) και προσθέτει τη δική της μυρωδιά σ’ αυτή του ταγκιασμένου ταμπάκου – προβάλλονται ταινίες στο βίντεο. Αμερικάνικα θρίλερ, διαστρεβλωμένα. Όχι τόσο αβλαβή όσο φαίνονται: είναι μέρος της αντιαφρικάνικης κατήχησης των Ινδιάνων. Οι Ινδιάνοι σοκάρονται από τα όπλα, τις συγκρούσεις και τα αυτοκίνητα που τρέχουν σαν τρελά. Στενάζουν και φωνάζουν. Κάπου κάπου, για να σπάσει η ένταση, κάποιος ρίχνει το φακό του στα μαύρα πρόσωπα της ογόνης. Οι θεατές γελούν, κι άλλοι φακοί πέφτουν στην οθόνη, η ταινία ξαναγίνεται ταινία κι η ζωντάνια κάνει τους Ινδιάνους να μοιάζουν και πάλι με λαό με δυνατότητες.
Ο Νάιπωλ ξεκινάει συστήνοντας μας, έναν απ’ τους πολλούς εαυτούς που θα χρησιμοποιήσει με μεγάλη επιτυχία, μέσα στο μυθιστόρημα και μας εισάγει σταδιακά και απαλά, σε αυτό που αργότερα, θα γίνει δυσκολότερο, να ανιχνεύσεις που κρύβεται, πως μπαίνει και βγαίνει μέσα στους ρόλους, πότε είναι αυτός και πότε μένουν μόνοι. Εδώ βλέπουμε τον εκκολαπτόμενο συγγραφέα, στα ταξίδια επιστροφών και αλλαγών, του εαυτού και του τόπου. Με έκπληξη, μαθαίνεις σε αυτή την πρώτη προειδοποίηση, πως θα σου συστήσει τον αφηγητή, ενός βιβλίου που σκέφτεται να γράψει και ξεκινά, μια ιστορία. Θεματολογία δύσκολη, κυρίως γιατί ασχολήθηκαν μαζί της τρεις συγγραφείς, με πολύ μεγάλη ενσυναίσθηση: Γκρην, Κόνραντ, Μωμ. Εδώ όμως η ματιά είναι, μέσα – έξω – μέσα. Οι τρεις μεγάλοι συγγραφείς κινούνται πάνω και κάτω, σε άλλες ποιότητες και διαφορετικές ταχύτητες. Ο Κόνραντ κινείται και κυκλικά. Εδώ, η κίνηση γίνεται, πλάγια. Γρηγορότερη και παλμική, σε σχέση με του Γκρην, γρηγορότερη και στακάτη, ως προς τον Κόνραντ, απλούστερη κι όμως συναφής, με του Μωμ, ως προς τη συνχότητα και το ίδιο ευκρινής κι αεράτη. Κι έπειτα επιστρέφει, αυτή τη φορά, στη σελ. 86, στον εαυτό του. Δεν υπάρχει προειδοποίηση τούτη τη φορά. Ενδιαφέρουσα πάντως, λίγο παρακάτω, η αναφορά του ίδιου του συγγραφέα, στις κοινές γραμμές, με το Γκρην. Κι αρκετές σελίδες μετά, θα αναφερθεί και ο Μωμ. Κι αργότερα, αν και τα ονόματα παραλείπονται θα συναντήσουμε στα σοκάκια της Μαρτινίκα, τη σκληρή ανοησία του μπαλζακικού Καρτιέ Λάτεν,.
Αυτό που με ικανοποίησε στην κοινή αποστροφή μας για τα ταξιδιωτικά λευκώματα, δεν είναι επειδή τη μοιράζομαι με κάποιον άλλο, αλλά κυρίως γιατί είναι κοινοί οι λόγοι. Αν και λιγότερο κυνικός, ο συγγραφέας, βρίσκει ένα λόγο να κάνει χιούμορ σ’ αυτό, σαν μέρος μιας αλυσίδας. Κι αυτό είναι το σημαντικό, η πρώτη γνωριμία με το χιούμορ του: έρχεται σε μικρές, ανατρεπτικές μπαλίτσες. Διακριτικό και καυστικό. Διαθέσιμο να αποτελέσει σύνδεσμο με άλλους κρίκους, ανάλαφρο.
Ίσως το χάρισμα της όρασης να μην είναι αμιγές ή πρωταρχικό. Μπορεί η όραση να διδάσκεται και να εξαρτάται από την ικανότητα να συγκρίνεις το ένα πράγμα με το άλλο.
Ακολουθεί η περίτρανα κρυστάλλινη σκιαγράφηση του Λεμπρέν, δεν τον ακούμε να μιλάει, δεν μαθαίνουμε τις σκέψεις του και όμως μέσα στο ανατίναγμα των ενεργειών του, στο πάτημα τους, ένας απόηχος που περιμένει, μια πορεία που διακόπτεται και συνεχίζει ως τη φθορά. Και μαζί με τον επινοημένο συγγραφέα, Φόστερ Μόρις, είναι δυο χαρακτήρες που στέκονται επί πραγματικού, χωρίς να είναι, είναι. Το πώς ο συγγραφέας Νάιπωλ, εισβάλλει καταλυτικά, στο συγγραφέα του βιβλίου, στον αφηγητή, σε κάθε άλλο, θυμίζει μια ακόμη ποιότητα του Μωμ, αυτή της παρεξηγήσιμης αμεσότητας. Στην Κόψη, ο φίλος συγγραφέας, ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι, τον περιμένεις παρήγορα, να είναι εκεί. Την ίδια ποιότητα, αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο, διαχειριζόταν κι ο Κόλλινς, ενώ η συχνότητα των μέσα – έξω του Νάιπωλ θυμίζει περισσότερο την ιδέα του συγγραφέα – ταξιδιώτη Κόνραντ και λιγότερο το έργο του, μορφικά, τον υπαρξιακά βέβαιο Κόνταντ που όμως δημιουργούσε αιώνια άγουρους, περιπλανώμενους, χαρακτήρες. Υπάρχει κάτι και σαν αυτό, στα αρχικά μέσα – έξω – μέσα του Νάιπωλ. Σε αντίθεση πάντως, με τους, κάποιες φορές, αβέβαιους ηθικά χαρακτήρες του Μωμ και την έλλειψη έννοιας ανθρώπων που βρίσκουν ένα ηθικό βήμα, τελικά, στον Κόνραντ και των αιώνια πεπλεγμένων με τον εαυτό τους, χαρακτήρων του Γκρην, βλέπουμε εδώ λόγου χάρη, το σίγουρο βήμα του Λεμπρέν και τις εσωτερικές μάχες με την πεμπτουσία της αυτοακύρωσης, που αντιλαμβάνεται την ανοησία του εσώτερου, όσο και του εξωτερικού κόσμου, στο Φόστερ Μόρις και που, και οι δυο αντιλαμβάνονται έναν κόσμο που τους έχει αφήσει πίσω, να μάχονται από συνήθεια, όταν τα αίτια έχουν αφήσει τα κοστούμια του χθες κι ακόμη δεν έχουν ντυθεί με άλλα.
Κι όταν, ο αφηγητής, βρεθεί στη ζούγκλα, συναντάμε μια ονομαστική επίκληση στη σεξουαλικότητα, που μοιάζει έτοιμη να ξυπνήσει τη διαπλοκή της και θυμίζει εκείνα τα αγγίγματα που στον Κόνραντ μένουν άρρητα πάντοτε, ενώ μοιάζουν να ξεφεύγουν από σύμπτωση. Εδώ η επαφή δεν αποφεύγεται, όμως μοιάζει να μη βρίσκεται στα κέντρα της, να έχει ανάγκη να υπάρξει, για να βεβαιώσει για την ύπαρξη. Κι όλα αυτά, ο Λεμπρέν, ο αφηγητής στη ζούγκλα, το παλιό ταξίδι του Μόρις, οι υπαινιγμοί του νεαρού Λεμπρέν στην ανάστροφα φυλετική υπερβολή, μοιάζουν να βρίσκονται στον πέπλο, ενός NKVD που δεν λέγεται, υπάρχει όμως και μοιάζει κι αυτό, έξω από άξονες, να διεκδικεί, να δηλητηριάζει και να επιμένει στα κοστούμια, μα τα αίτια έχουν αρχίσει, ήδη να γδύνονται. Στέκονται τα λόγια του Λεμπρέν, πως Ιστορία είναι η εξωευρωπαϊκή πολιτική του Λένιν κι ο Γκάντι με το Νεχρού, υποσημειώσεις.
Αρνιόταν να μιλήσει σαν τουρίστρια, η άρνηση ήταν μέρος της αυτοεκτίμησης της. Κι είχα την αίσθηση πως ( λαμβανομένου υπόψη του νησιού για το οποίο μιλούσε και του άλλου με το γιατρό – μάγο ), όπως όλα τα δάση που υπήρχαν εκεί εξαρχής αποψιλώθηκαν για να γίνουν φυτείες ζαχαροκάλαμου, έτσι είχε κι εκείνη απογυμνώσει τον πληθυσμό, που με τόση ευκολία είχε δει τα χαρακτηριστικά του, για να φτάσει σε μια ιδανική δομή η οποία υπήρχε στο μυαλό της.
Θυμήθηκα πόσο με είχε επηρεάσει το άρθρο του Λεμπρέν στο ρώσικο περιοδικό, ήταν σαν να με είχε ανεβάσει πάνω απ’ το επίπεδο του δρόμου και μου επέτρεπε να δω τα πράγματα από ψηλά. Ένιωθα πως ο Λεμπρέν είχε κάνει το ίδιο και γι’ αυτή την ομάδα, πως όλα στον τρόπο που έβλεπε αυτή η γυναίκα προέρχονταν από την ερμηνεία όσων είχε πει ο Λεμπρέν
Συχνά, σκεφτόμουν κάτι μεταμεσονύκτιες, αμερικάνικες τηλεταινίες, που έβλεπα φοιτητής, όπου έπαιζαν μόνο μαύροι. Υπήρχε κάτι ιδιαίτερο σ’ αυτές και έμοιαζαν να απωθούν να σταθείς για πολύ κι ούτε ακούς να μιλούν ποτέ γι’ αυτές, σαν κάτι αντισυμβατικό, ή έντεχνο κι έξω απ’ το σύστημα, ενώ δεν υστερούν σε κάτι, σεναριακά και υποκριτικά. Ενυπάρχει στην αιτιολόγηση της ύπαρξης τους, κάτι που φαίνεται εχθρικό, μια αίσθηση πως δεν παίζουν για ‘σενα, δε θέλουν να δεις, να καταλάβεις την κουλτούρα, τους ανθρώπους, την αργκό, μοιάζουν άνθρωποι – ηθοποιοί κι όχι ηθοποιοί – άνθρωποι. Είχα δει κάποτε μία, γιατί οι εξωτερικοί παράγοντες ήταν εχθρικότεροι: ήταν εξαιρετική. Αυτό το βιβλίο όμως, δεν είναι έτσι. Προσκαλεί τους πάντες, δεν αντιμετωπίζει κανέναν σαν ιδιοκτήτη, ή ξένο και γίνεται γι’ αυτό αγαπησιάρικο. Κι όμως μοιάζει σε κάτι, το βιβλίο μ’ εκείνες τις ταινίες, εκείνες τις εξαιρετικές ταινίες, που δε μας θέλουν στη ζωή τους: στον τρόπο να ανήκει στον εαυτό του, σε μια ορισμένη ιδιοσυχνότητα που αντηχεί εντός του, αναλαμβάνει σιωπηλό κι όχι βρυχώμενο ρόλο ιστορικού, παραμένει εντός του και την ίδια στιγμή μπαίνει σ’ εμάς, μέσω ενός απροκάλυπτου ρεαλισμού, που αιτιολογεί πια, γιατί κάποιοι είναι πάντα έξω από ομάδες, όσο δελεαστική κι αν μοιάζει η μαζική δύναμη.
Και πας να φύγεις και δε μπορείς, γυρνάς πίσω στο Λεμπρέν. Σε κρατάει εκεί στις τέσσερις φάσεις της ζωής του. Επαναστάτης με αιτία. Επαναστάτης χωρίς επανάσταση. Επαναστάτης χωρίς αιτία κι επανάσταση. Ρατσιστής μ’ απωθημένα.
Θάλασσα έξω απ’ το Τρινιντάντ 1618. Ο χρόνος επιτελεί ρόλο ξεναγού όχι όμως κι υπηρέτη. Αρνείται τις ταυτίσεις. Όπως η Ιστορία αρνείται την εξαντικειμενίκευση της. Ο άνθρωπος μιας εποχής, οι βλέψεις του, οι ελπίδες κι οι στρεβλώσεις, η δωροδοκία του χρόνου, σαν περνά σιωπηλός και χωρίς τσέπες, δεν έχει που να βάλει τη μωροφιλοδοξία, την πικρία της ατέλειας που προσπαθεί να κρυφτεί σε συζητήσεις θησαυρών και στο βάθος ένας τόπος γνώριμος, σε φιλανθρωπικό ξεπούλημα των γηγενών, σ’ ένα θηριώδη εκπολιτισμό που εξηγεί πολλά, χωρίς ουσία. Θα περάσει καιρός, ώσπου κάποιος Χιουμ να πυρπολήσει, κάθε βεβαιότητα και να απαιτήσει αποδείξεις για τα οφθαλμοφανή τεχνάσματα κι οι ωραίες, καθαρές φορεσιές θα είναι πεσμένες κατάχαμα και τότε θα δεις πως έχουν στίγματα από αίμα, δεν ήταν τόσο καθαρές και πως οι κλωστές ξέφτιζαν ή ήταν τσιτωμένες. Είναι ο καιρός, που όσο μεγαλύτερο, τόσο πιο θανατηφόρο και γι’ αυτό το μικρό οφείλει να είναι ανεξίκακο και πλούσιο. Αν όμως δεν είναι;
Και φτάνουμε στο αριστουργηματικό κεφάλαιο του Κόλπ��υ της μοναξιάς. Φρανσίσκο Μιράντα, Βενεζουέλα – 1806.
Είμαστε στο πετσί του Μιράντα, μαζί με όλους αφηγητές, συγγραφείς, Νάιπωλ κι όση οργή έχει μαζέψει το μέλλον για το παρελθόν. Σοκάρει κι εξοργίζει, ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε έγχρωμους και νέγρους. Οι νέγροι είναι δούλοι, οι έγχρωμοι είναι μιγάδες, ‘’νέγροι’’, Ινδοί ελεύθεροι και με το δικαίωμα να αποκτούν και να κατέχουν δούλους. Όλα γίνονται με την εργασία των δούλων κι όλη η χώρα είναι ένα ζωοστάσιο εισαγωγής κι εντατικής εκκόλαψης δούλων. Που υπάρχει δίκαιο; Στο λευκό που θέλει να στερήσει το ‘’δικαίωμα’’ στους έγχρωμους να έχουν δούλους, στο ότι οι έγχρωμοι θέλουν να έχουν δούλους, στο ότι οι λευκοί δε θέλουν οι έγχρωμοι να έχουν δικά τους σπίτια και αν δεν έχουν και δούλους, άρα κανένα μέσο βιοπο��ισμού, θα γίνουν τελικά πάλι δούλοι, στον κυβερνήτη που κάνει οικονομική αποτίμηση της κατάστασης, στην τεμπελιά λευκών κι έγχρωμων ελεύθερων και σκέφτεσαι όταν έχεις φτάσει πολλές σελίδες μετά την ιστορία του Μπλερ για την κλινική στη Νέα Υόρκη με τις ρόμπες με τα χρώματα, θυμάσαι κι ένα παλιό ρώσικο παραμύθι, με τα παιδιά – εχθρούς που κοιμούνται και μες στη νύχτα φορά ο ένας τα ρούχα τ’ αλλουνού…
Βλέπουμε το Τρινιντάντ κάπου απέναντι, σαν ένα δρόμο, ασύμπτωτος, άσπονδος επαναστάτης κι ο ίδιος, ένας απλός γείτονας, σαν τη συνοικία των Πάτσι. Την πόθησα να τη δω τη Βενεζουέλα κι έψαξα να βρω για το Μιράντα: παραπλανημένος, φιλόδοξος κι ωστόσο ανθρωπιστής. Θυμίζει μια ιστορία που αφηγείται ο Αριστοτέλης για ένα μαθηματικό, που σε κάποιο ταξίδι του υπεξαίρεσαν ένα χρηματικό ποσό. Κι απ’ το Μιράντα υπεξαιρέθηκαν πολλά και νιώθω λύπη. Κι επειδή είναι η Βενεζουέλα με τους δούλους κι επειδή ο Μιράντα καταδικάζεται εκεί, σε απραξία, πριν την οριστική προδοσία, γίνεται σαφέστερος με πολλαπλούς τρόπου, ο υπαινιγμός της σχόλης των αρχαίων, όπως συνδέεται όχι με την αρετή, αλλά με τη δουλεία. Ας θυμηθούμε και τους ελεύθερους πολίτες που δεν κάνουν τίποτα. Ας θυμηθούμε πως ζούμε σ’ ένα κόσμο δουλικό και συμφερτικό, τα πάντα είναι θέλημα της. Κι ο Μιράντα που έστησε ένα σύνταγμα στο μυαλό του, μα δεν του έμαθαν τα βιβλία που τον βοήθησαν να μάθει να σκέφτεται πως και που ταιριάζουν τα χρώματα και κάνοντας ένα άλμα, που έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να θεσμοθετηθεί, θεώρησε πως δεν υπάρχουν. Και δε μπορείς καθώς το κεφάλαιο φτάνει στο τέλος του, να μη νιώσεις μεγαλύτερη λύπη και για τη Σάρα, μα και χαρά για τους τόμους, αυτούς της Αβάνας. Κι αν η λογοτεχνία δεν έχει άλλη εφήμερη δύναμη, πέραν των αναδρομικών της, είναι έστω αυτή: να ξυπνάει τους ληθαργικούς και να ζεσταίνει τους ψυχρόαιμους.
Φτάνουμε στην πατρίδα και πάλι, ή σε μια πατρίδα. Κι ο Ντε Γκρόοτ θυμίζει τόσο το Μπερνάρ, μικρά ‘’φωσάκια’’ που δεν το περιμένεις και γίνονται μεγάλα σημεία, γιατί, ίσως βρίσκουν στην απλότητα, το ατόφιο που χάνουμε μέσα στα στρώματα μας κι είναι αυτοί για τους οποίους θυμάσαι τους τόπους κι ας μην κάνεις ποτέ γι’ αυτούς επαναστάσεις.
Ξέχνα τις μειονότητες κι όσα έχεις μάθει για το κατά κεφαλήν εισόδημα. Εδώ έχεις, Ινδούς, Αφρικανούς, Μιγάδες, Απόηχους Ινδιάνων κι ένα συγγραφέα που δεν τσιρίζει στ’ αυτί σου, είναι ο τόπος μου, δεν είναι δικός τους. Όχι! Πουθενά, δεν το βλέπεις. Ποιο το συμπέρασμα απ’ αυτό; Κι αν θες να διαβάσεις ένα βιβλίο που μιλά για τα πρωτόφαντα, άσε και δώσαμε, να πάρεις κάτι άλλο. Αν πάλι θέλεις να διαβάσεις μια ζεστή ιστορία για χώρες που είναι όλες δρόμοι αντικριστοί, μ’ ανθρώπους γείτονες, θύτες και θύματα να μπλέκονται, να μην ξεχωρίζονται και εσύ να μην μπορείς να καταλάβεις σε ποιο ρόλο πήγε και τρύπωσε ο συγγραφέας και σε ποια χώρα η χρονολογία θα βρεθείς, μείνε.
January 13, 2020
For the most part a sensational book although a little inconsistent. It's a difficult book to categorize because it was part essay, part historical and part autobiographical. It was, basically, a historical account of the colonization of the Caribbean with highly fictionalized stories of Raleigh and Francisco de Miranda mixed in with autobiographical stories of the author himself. The writing was magnificent and Naipaul's prose was worth the read alone regardless of the story subject matter.
March 10, 2013
There was a cricket player, a spinner called Nagamootoo, some years ago in a West Indian team I saw on television. I was intrigued; the name could only be a version of Nagamuthu, an unmistakable and typical name straight from the Tamil heartlands. And it made me think of how the name could have gone to the islands, would it have been his father or his grandfather who had gone and settled in the West Indies, would they speak some form of Tamil at home, would there be idols of Ganesh (Pillaiyar in Tamil) in a 'pooja' room and so on. He carried a connection to me, a language that he would probably have never known, but the connection was there.
It is these connections that bubble up and disturb in what is one of the most brilliant books I've ever read. I must note that if such a book, so far away from the literary forms we know and recognize, would have written by anyone else, we all would have dismissed it as a freak show. But this is Naipaul. So we all pay attention.
The book is fiction, non-fiction and autobiography. It is also Naipaul looking at himself through different lenses, a sort of memoir. Whatever it is, it is infinitely beautiful as a portrait of a land and a people.
There are several narratives in the book, distinct and yet woven together, like the intricacies of post-colonial West Indian society - the Indian merchant settlers, the African plantation slaves, the fleeing aborigines, the lost Chinese, and of course the English and the Spanish.
The major narratives are factual/fictional accounts of
1. Naipaul's own early life as a writer,
2. A fellow Trinidadian's (of the left-leaning, revolutionary variety) life and writing
3. A fading (but important to Naipaul) English writer
4. Sir Walter Raleigh (whom we see looking for El Dorado in the Caribbean, and failing)
5. Francisco de Miranda ( whom we find trying to liberate Spanish South America, and failing).
Each of these narratives has only one thing in common - the Caribbean, and it is through this lens that we look at history and culture and ambition and ultimately, failure. Loss and colonial baggage are what the themes mainly are, but the book is also about other things, bigger than the characters we meet. There are unforgettable characters in each section, beautiful, terrible, impossible characters. And the writing is just magnificent. The words seem to flow like the old stream near the old estates in Port of Spain that Naipaul describes, lonely and cool and dazzling at the same time.
This was my first Naipaul, and it has been a tumultuous initiation; this is high class literature.
At the end of the prelude, there is this line I loved - "We cannot understand all the traits we have inherited. Sometimes we can be strangers to ourselves."
That is what the book is, in the end, an attempt at understanding who and what we are. A attempt that, as the author wants us to understand, will always be doomed to fail. Therein lie the questions and the answers we all seek.
It is these connections that bubble up and disturb in what is one of the most brilliant books I've ever read. I must note that if such a book, so far away from the literary forms we know and recognize, would have written by anyone else, we all would have dismissed it as a freak show. But this is Naipaul. So we all pay attention.
The book is fiction, non-fiction and autobiography. It is also Naipaul looking at himself through different lenses, a sort of memoir. Whatever it is, it is infinitely beautiful as a portrait of a land and a people.
There are several narratives in the book, distinct and yet woven together, like the intricacies of post-colonial West Indian society - the Indian merchant settlers, the African plantation slaves, the fleeing aborigines, the lost Chinese, and of course the English and the Spanish.
The major narratives are factual/fictional accounts of
1. Naipaul's own early life as a writer,
2. A fellow Trinidadian's (of the left-leaning, revolutionary variety) life and writing
3. A fading (but important to Naipaul) English writer
4. Sir Walter Raleigh (whom we see looking for El Dorado in the Caribbean, and failing)
5. Francisco de Miranda ( whom we find trying to liberate Spanish South America, and failing).
Each of these narratives has only one thing in common - the Caribbean, and it is through this lens that we look at history and culture and ambition and ultimately, failure. Loss and colonial baggage are what the themes mainly are, but the book is also about other things, bigger than the characters we meet. There are unforgettable characters in each section, beautiful, terrible, impossible characters. And the writing is just magnificent. The words seem to flow like the old stream near the old estates in Port of Spain that Naipaul describes, lonely and cool and dazzling at the same time.
This was my first Naipaul, and it has been a tumultuous initiation; this is high class literature.
At the end of the prelude, there is this line I loved - "We cannot understand all the traits we have inherited. Sometimes we can be strangers to ourselves."
That is what the book is, in the end, an attempt at understanding who and what we are. A attempt that, as the author wants us to understand, will always be doomed to fail. Therein lie the questions and the answers we all seek.
May 22, 2021
This is one of the most unusual novel I read recently. It was labeled as a “sequence”, whatever that means, when it was first published in Britain. The American publisher preferred to call it a “novel”. Part autobiographical, part history, part travelogue – Naipaul takes us through several centuries, spanning several continents, linked by the common thread of colonialism. He paints this dark stretch of history in a dispassionate tone, not taking any particular ideological position, and that is what makes it so powerful. The callous cruelty of colonial times and slave trade comes out vividly. This is the closest I felt to be in the middle of all this, when slaves are traded with the coldness of any other commodity, when perfectly normal and intelligent people made this business flourish, and when people from India, who were brought into Jamaica as indentured labor, chose a middle position between the European colonists and the slaves from Africa. There are stories of romantic revolutionaries, and opportunistic profit makers. There are characters from the academic world of Oxford and Europeans settled in colonial Africa. There are historical characters and fictional interactions. All together it creates a very strange and unusual atmosphere.
September 19, 2011
I really can't say I enjoyed reading this book. I am actually surprised I finished it; since at times it is wooden and tiring. There are other parts where Naipaul's talent shines, but unfortunately they seem deeply flawed to me by the writer's perspective on race. Not only has Naipaul made some outrageous comments on Muslims (and women, who have little of a role in this book) in public, I also perceived "A Way in the World" as fraught with racial stereotypes or at least perspectives on race that don't seem really egalitarian. Combined with the personal, memoire-like style of the book - interspersed with fragments of short stories - this doesn't make the author appear very likable.
December 23, 2019
V. S. Naipaul fue galardonado en el 2001 con el premio nobel de literatura "por haber unido la perceptiva narrativa y el control incorruptible en obras que nos obligan a ver la presencia de historias suprimidas".
Un camino en el mundo es un libro de viaje, que nos cuenta el regreso del escritor a la tierra de su nacimiento, Trinidad. Este libro es algo complicado en ocaciones, es un ensayo, un libro histórico, con tintes de ficción. El libro nos habla de la colonozicación, tanto en América como en África, nos habla de racismo, de política, entre otras cosas.
Lo que más me ha gustado es como Naipaul tiene la capacidad de transportarnos a Sur América, principalmente a Trinidad y Tobago y a Venezuela, por medio de las descripciones bien detalladas que nos da de los lugares.
Un camino en el mundo es un libro de viaje, que nos cuenta el regreso del escritor a la tierra de su nacimiento, Trinidad. Este libro es algo complicado en ocaciones, es un ensayo, un libro histórico, con tintes de ficción. El libro nos habla de la colonozicación, tanto en América como en África, nos habla de racismo, de política, entre otras cosas.
Lo que más me ha gustado es como Naipaul tiene la capacidad de transportarnos a Sur América, principalmente a Trinidad y Tobago y a Venezuela, por medio de las descripciones bien detalladas que nos da de los lugares.
November 2, 2010
Not a bad book...just sort of 'scattered'...
To borrow the authors' own words...this book is a slippery piece of work. You slip about and lose your footing. It's nice and easy and clear and brilliant for many pages...then, you suddenly feel you've not been paying attention. The author would say those periods are precisely the places you (the reader) have to identify as that is where the writer decides to add and hide things. The book is VERY well written. I learned a lot from the historical aspects of the novel. There are four intersecting stories going on in this book and I think four separate EXCELLENT novels would have been a better arrangement. It does assist in telling you that 'I have to discover myself again'. And it profoundly hints that success comes from a little good luck, talent, knowledge and prestige. I also laughed when I read a line in the book: 'You are tormenting yourself needlessly' as that was how I felt at certain moments of reading this novel.
To borrow the authors' own words...this book is a slippery piece of work. You slip about and lose your footing. It's nice and easy and clear and brilliant for many pages...then, you suddenly feel you've not been paying attention. The author would say those periods are precisely the places you (the reader) have to identify as that is where the writer decides to add and hide things. The book is VERY well written. I learned a lot from the historical aspects of the novel. There are four intersecting stories going on in this book and I think four separate EXCELLENT novels would have been a better arrangement. It does assist in telling you that 'I have to discover myself again'. And it profoundly hints that success comes from a little good luck, talent, knowledge and prestige. I also laughed when I read a line in the book: 'You are tormenting yourself needlessly' as that was how I felt at certain moments of reading this novel.
June 14, 2020
Troverete tutto. Il romanzo storico, il romanzo epistolare, il romanzo autobiografico. Il tutto sullo sfondo caraibico di Trinidad e Tobago e la sua storia, tormentata. Un vero e proprio esercizio di stile di Naipaul, che andrebbe riscoperto, come anche la storia dei paesi caraibici, quanto mai attuale. 🇹🇹🇹🇹🇹🇹🇹🇹🇹🇹
September 1, 2022
Excellent book. Hard to capture the essence of a complex global phenomenon like colonialism but this book makes a great attempt. Love the mixture of fact and fiction. Reminded me of Barnes’ History of the World in Ten and a Half Weeks, which I also loved.
July 6, 2018
Una de esas etiquetas fáciles y genéricas, con las que se suelen cocinar artículos en las páginas culturales, cuelgan sobre la rechoncha cabeza de Sir Vidia Naipaul la del narrador del colonialismo o el poscolonialismo. Basta con echar un vistazo a obras como La máscara de África, una expedición por diversos países de África, para comprobar que no es tan así. En verdad comparte un núcleo con su amirado Joseph Conrad: si en la obra del polaco se explora con asiduidad el tema de la barbarie contra la civilización, ese tema en Naipaul adopta el aspecto de tradiciones contra modernidad.
Vale decir que en Un camino en el mundo el tema del colonialismo se toca de forma bastante clara y frontal. En los primeros capítulos Naipaul nos explica la vida de un joven funcionario en la sociedad colonial, su singular composición social y su efervescente actividad política, para más adelante esbozar un capítulo de su asalto al mundo literario inglés. Ahí observo una simetría: del lado de la vida en Trinidad vemos la indirecta presencia inglesa y en la segunda el asalto del hombre de a la sociedad 'matriz' (no se me ocurre una forma mejor de decirlo). Se puede decir que más adelante Naipaul busca su paralelismo con el de Francisco Miranda, el libertador venezolano, un hombre de vida colorida: coronel en el ejército ruso, general en el ejército español, también fue oficial en la Francia revolucionaria, estafador, conspirador y muchas otras cosas. Una vida como las que ya no se pueden ver. Si bien en el segmento de Miranda nos traza su lucha contra el imperio, en la parte más autobiográfica Naipaul nos narra su propia lucha dentro del imperio británico. Obviamente la distancia de épocas es esencial: Miranda paga con su salud, su libertad y sus decepciones resultan catastróficas, mientras que las de Naipaul sus pegajes se pueden cifrar en "largas depresiones". Una suerte de neurastenia.
Naipaul ya comenta en alguna parte que es imposible saber cuantas vidas contiene cada persona. Yo lo veo como que no es imposible saber de dónde viene cada hábito, cada gesto, que las generaciones nos han transmitido, ya sea la propia familia, amigos y otra mucha gente que conocemos a lo largo de nuestro paso en el mundo. A Naipaul le crea cierto conflicto en el cual no sabe exactamente dónde pertenece. Cuando regresa a Trinidad lleva a verse alineado por las racistas costumbres existentes en todas las capas sociales, mientras que en Inglaterra, aunque no lo mencione, está claro que el color de su piel también juega en su contra. Seamos razonables. Alguien que ha recibido el título de Sir del Imperio no podrá catalogarse como un marginado, pero sí que es razonable admitir que interiormente algo no permite la armonía y la cohesión completa. ¿Alguien lo logra? Deduzco que tan sólo los que son capaces de borrar su personalidad y adoptar como propias el discurso de las mayorías. No es el caso de Naipaul.
Naipaul también realiza un examen minucioso en la naturaleza del texto. Formula su propia estructura y la prosa bebe tanto del ensayo, de la literatura de viajes, de la narración histórica y de prosa narrativa. Mediante la estructura esboza unos capítulos de apertura y cierre puramente autobiográficos para entre medio esbozar ciertos relatos que van desde conspiradores que viajan hasta Belize a provocar revueltas a una especie de semblanza de Francisco Miranda y por lo tanto una mirada al siglo XVIII y XIX en Suramérica. Encontré todo eso singular y oportuno, pues los temas guardan una relación indirecta bastante clara. Unas veces nos habla de colonias inglesas y otras de españolas.
Hay que decir que la parte central del libro es muy pesada. Se hace muy cuesta arriba por su redundancia, su manía de desviarse en hechos y personas que difícilmente se pueden conocer y seguir la pista. Es como si Naipaul se empeñara en emponzoñar el avance, dificultar el tránsito del lector, como si ese repentino cambio de registro fuera un error. En cambio el resto del texto está plagado de observaciones agudas y nada complacientes, una prosa adecuadamente destilada con breves sentencias afirmativas cuyo valor aumenta con su acumulación que aportan un significado mayor.
Por esa última parte no recomendaría muy alegremente la lectura de Naipaul, quien por lo demás es uno de esos nombres que dignifican al (ahora maltrecho) premio Nobel. Personalmente recomiendo empezar por su Sanador místico, del cual él mismo parece renegar en parte, pero que por su desbordante sentido del humor y su también acurada mirada a la isla de Trinidad suponen una lectura más que satisfactoria y recomendable.
Vale decir que en Un camino en el mundo el tema del colonialismo se toca de forma bastante clara y frontal. En los primeros capítulos Naipaul nos explica la vida de un joven funcionario en la sociedad colonial, su singular composición social y su efervescente actividad política, para más adelante esbozar un capítulo de su asalto al mundo literario inglés. Ahí observo una simetría: del lado de la vida en Trinidad vemos la indirecta presencia inglesa y en la segunda el asalto del hombre de a la sociedad 'matriz' (no se me ocurre una forma mejor de decirlo). Se puede decir que más adelante Naipaul busca su paralelismo con el de Francisco Miranda, el libertador venezolano, un hombre de vida colorida: coronel en el ejército ruso, general en el ejército español, también fue oficial en la Francia revolucionaria, estafador, conspirador y muchas otras cosas. Una vida como las que ya no se pueden ver. Si bien en el segmento de Miranda nos traza su lucha contra el imperio, en la parte más autobiográfica Naipaul nos narra su propia lucha dentro del imperio británico. Obviamente la distancia de épocas es esencial: Miranda paga con su salud, su libertad y sus decepciones resultan catastróficas, mientras que las de Naipaul sus pegajes se pueden cifrar en "largas depresiones". Una suerte de neurastenia.
Naipaul ya comenta en alguna parte que es imposible saber cuantas vidas contiene cada persona. Yo lo veo como que no es imposible saber de dónde viene cada hábito, cada gesto, que las generaciones nos han transmitido, ya sea la propia familia, amigos y otra mucha gente que conocemos a lo largo de nuestro paso en el mundo. A Naipaul le crea cierto conflicto en el cual no sabe exactamente dónde pertenece. Cuando regresa a Trinidad lleva a verse alineado por las racistas costumbres existentes en todas las capas sociales, mientras que en Inglaterra, aunque no lo mencione, está claro que el color de su piel también juega en su contra. Seamos razonables. Alguien que ha recibido el título de Sir del Imperio no podrá catalogarse como un marginado, pero sí que es razonable admitir que interiormente algo no permite la armonía y la cohesión completa. ¿Alguien lo logra? Deduzco que tan sólo los que son capaces de borrar su personalidad y adoptar como propias el discurso de las mayorías. No es el caso de Naipaul.
Naipaul también realiza un examen minucioso en la naturaleza del texto. Formula su propia estructura y la prosa bebe tanto del ensayo, de la literatura de viajes, de la narración histórica y de prosa narrativa. Mediante la estructura esboza unos capítulos de apertura y cierre puramente autobiográficos para entre medio esbozar ciertos relatos que van desde conspiradores que viajan hasta Belize a provocar revueltas a una especie de semblanza de Francisco Miranda y por lo tanto una mirada al siglo XVIII y XIX en Suramérica. Encontré todo eso singular y oportuno, pues los temas guardan una relación indirecta bastante clara. Unas veces nos habla de colonias inglesas y otras de españolas.
Hay que decir que la parte central del libro es muy pesada. Se hace muy cuesta arriba por su redundancia, su manía de desviarse en hechos y personas que difícilmente se pueden conocer y seguir la pista. Es como si Naipaul se empeñara en emponzoñar el avance, dificultar el tránsito del lector, como si ese repentino cambio de registro fuera un error. En cambio el resto del texto está plagado de observaciones agudas y nada complacientes, una prosa adecuadamente destilada con breves sentencias afirmativas cuyo valor aumenta con su acumulación que aportan un significado mayor.
Por esa última parte no recomendaría muy alegremente la lectura de Naipaul, quien por lo demás es uno de esos nombres que dignifican al (ahora maltrecho) premio Nobel. Personalmente recomiendo empezar por su Sanador místico, del cual él mismo parece renegar en parte, pero que por su desbordante sentido del humor y su también acurada mirada a la isla de Trinidad suponen una lectura más que satisfactoria y recomendable.
December 21, 2022
A Way in the World. A Seguence, dat Nalpaul in 1994 schreef en dat nog hetzelfde jaar in Nederlandse vertaling verscheen, is in diverse opzichten een 'retro' werk. Hij duikt terug in het verleden van zijn geboorteland Trinidad. Zoals steeds op zoek naar zijn 'roots', overloopt hij zijn carrière als schrijver en analyseert hij zijn eigen wèrk. Het is een mooi en gevoelig boek geworden waarin hij zich profileert als de gevoelsmens die hij waarschijnlijk ook is. Het is een waardig weerwoord op de talrijke interviews waarin hij nogal bits overkomt.
Wie een beetje vertrouwd is met het werk van Nalpaul heeft al vlug door dat hij naar bepaalde van zijn werken refereert zonder een titel te noemen, en dat nodigt natuurlijk uit tot research en herlezen. Een staaltje van schrijfkunst is toch de manier waarop hij non ficfegedeelten uit Het Verlies van Eldorado, een historisch documentair werk, tot romantisch proza omzet. Het omgekeerde doet hij met passages van Een Staat van Vrijheid (een roman). Zoals steeds weet vakman Nalpaul losse fragmenten tot één boeiend geheel te verweven. Een Weg in de Wereld maakt je wegwijs doorheen het werk van V.S. Nalpaul. Voor zijn 'fans' is dit een juweel van een literaire autobiografie.
(André Oyen)
Wie een beetje vertrouwd is met het werk van Nalpaul heeft al vlug door dat hij naar bepaalde van zijn werken refereert zonder een titel te noemen, en dat nodigt natuurlijk uit tot research en herlezen. Een staaltje van schrijfkunst is toch de manier waarop hij non ficfegedeelten uit Het Verlies van Eldorado, een historisch documentair werk, tot romantisch proza omzet. Het omgekeerde doet hij met passages van Een Staat van Vrijheid (een roman). Zoals steeds weet vakman Nalpaul losse fragmenten tot één boeiend geheel te verweven. Een Weg in de Wereld maakt je wegwijs doorheen het werk van V.S. Nalpaul. Voor zijn 'fans' is dit een juweel van een literaire autobiografie.
(André Oyen)
July 1, 2018
When I found this book, I was intrigued by the description and had high expectations since Naipul is a Nobel Prize laureate. The content was interesting, but it seemed rather disjointed. I found myself forgetting which characters were speaking, who they were, and how they were connected continually throughout the book. Perhaps I was just distracted, but this seemed like a book that was cobbled together from thoughts Naipul had for other longer works that he never worked out completely. Each of the vignettes held so much promise, but the way he executed the narrative left me wanting more or wondering what the real point was.
When I got midway through the book, it seemed like Naipul had put my own thoughts/review about this piece into words which made me wonder if he too had second thoughts about the way he wrote this piece and maybe tossed this gem in there to see if people were paying attention:
Page 171-172 "Even so I have read your book again and again. It's a slippery piece of work, if I can use that word. You slip about, you lose your footing. It's nice and easy and clear and brilliant for a number of pages, and then suddenly you feel you've not been paying attention. You feel you've missed something. So you go back. You've missed nothing. It's just that something's wrong with the writing. This happens so many times. So even if you're a careful reader you lose the drift of the narrative. It's not easy, noticing first of all that the writing has changed and then finding exactly where. But those are precisely the places you have to identify. Because those are the places where the writer decides to add things or hide things."
There were so many points that I lost interest in the book and thought about giving it up. However, From that point of the excerpt above to the end, many of the narratives and characters were more entertaining, perhaps I was making a more concerted effort to find "the places where the writer decides to add things or hide things."
This is the first book I've read from Naipul. While I was disappointed in this one, I'm not going to give up because so many of his books sound super interesting, and I think he has an interesting perspective to write from with his Indian heritage in Trinidad.
When I got midway through the book, it seemed like Naipul had put my own thoughts/review about this piece into words which made me wonder if he too had second thoughts about the way he wrote this piece and maybe tossed this gem in there to see if people were paying attention:
Page 171-172 "Even so I have read your book again and again. It's a slippery piece of work, if I can use that word. You slip about, you lose your footing. It's nice and easy and clear and brilliant for a number of pages, and then suddenly you feel you've not been paying attention. You feel you've missed something. So you go back. You've missed nothing. It's just that something's wrong with the writing. This happens so many times. So even if you're a careful reader you lose the drift of the narrative. It's not easy, noticing first of all that the writing has changed and then finding exactly where. But those are precisely the places you have to identify. Because those are the places where the writer decides to add things or hide things."
There were so many points that I lost interest in the book and thought about giving it up. However, From that point of the excerpt above to the end, many of the narratives and characters were more entertaining, perhaps I was making a more concerted effort to find "the places where the writer decides to add things or hide things."
This is the first book I've read from Naipul. While I was disappointed in this one, I'm not going to give up because so many of his books sound super interesting, and I think he has an interesting perspective to write from with his Indian heritage in Trinidad.
March 14, 2013
Had not read Naipul in years. Found myself somewhere that had a tattered paperback. Picked it up and read it through quickly. The work is uneven and not what I'd consider Naipul's best. Two of the chapters are subtitled "An Unwritten Story." The second story seems to be an outline of a novel intended to stand on its own, but there are many gaps combined with repetition and the plot drags. However, I was intrigued by Naipul's characterization of Christopher Columbus, Walter Raleigh and Francisco de Miranda as confidence artists and grifters. The last of whom I knew nothing about before reading the novel.
http://en.wikipedia.org/wiki/Francisc...
I also was unaware of the Trinidad / Venezuela connection. While I have a Yankee perspective on the long and tangled history of the Bolivarian revolution, it was interesting to see someone who came from a culture where they were close enough to understand the events, but also a Caribbean observer detached from both the Latin American and North American perspectives.
As with so many historical novels of the early 1990s, I found that it was difficult to figure out what was fact and what was fiction. The same could be said of earlier histories, but in Naipul's case, it is clear that he makes composites of key figures and changes names of the not-so-innocent. As fiction it is OK but not Naipul's best. I need to re-read some of his novels from the '70s and '80s to say which one that might be. As history, I think it is unreliable and not represented as anything but fiction.
http://en.wikipedia.org/wiki/Francisc...
I also was unaware of the Trinidad / Venezuela connection. While I have a Yankee perspective on the long and tangled history of the Bolivarian revolution, it was interesting to see someone who came from a culture where they were close enough to understand the events, but also a Caribbean observer detached from both the Latin American and North American perspectives.
As with so many historical novels of the early 1990s, I found that it was difficult to figure out what was fact and what was fiction. The same could be said of earlier histories, but in Naipul's case, it is clear that he makes composites of key figures and changes names of the not-so-innocent. As fiction it is OK but not Naipul's best. I need to re-read some of his novels from the '70s and '80s to say which one that might be. As history, I think it is unreliable and not represented as anything but fiction.
August 25, 2017
Leaving this unfinished. I'm more than 3/4 done. It just has no draw, no reason at all to continue reading. EDIT: I have to add that I found it really funny that he admits the very first person to read his writing pointed out to him that it was racist. Of course, he in no way took this criticism on board, even though he clearly heard it.
To create this "innovative" book he just took all the fragmented story lines and settings that he himself admits weren't good enough to warrant their own books and piles them together because he liked them and wanted to write them down.
Some of the scenes are in fact beautiful, especially the overgrown coffee plantations. The short story about the man on the plane was really well done. The long bulky treatise on the three doomed historical figures is terrible. I know he's a bad man, and I know he's going to get what's coming to him: why do I want to listen to him enumerate all his contacts and how they betrayed him for page after page after page?
A Bend in the River is much better, Recommend reading that if you are interested in this writer.
To create this "innovative" book he just took all the fragmented story lines and settings that he himself admits weren't good enough to warrant their own books and piles them together because he liked them and wanted to write them down.
Some of the scenes are in fact beautiful, especially the overgrown coffee plantations. The short story about the man on the plane was really well done. The long bulky treatise on the three doomed historical figures is terrible. I know he's a bad man, and I know he's going to get what's coming to him: why do I want to listen to him enumerate all his contacts and how they betrayed him for page after page after page?
A Bend in the River is much better, Recommend reading that if you are interested in this writer.
January 14, 2014
While I liked this book, I found it uneven. Some of Naipaul's writing is almost poetic while other bits mundane. So I skimmed the boring chapters. I found the parts about the enigma that is Venezuela and its' history the most interesting, perhaps because I have lived in Caracas & am sympathetic for the political upheavals that the people have had to endure. Most have heard of Simon Bolivar, considered to be the one who first brought independence to South America & laid the foundation for democracy (unfortunately long gone) but few know of Miranda who paved the way for Bolivar. Naipaul spends a considerable amount of pages on this man & his contemporaries. His commentary on the social & political history is controversial. I wonder what Trina, my maid & confidant, would have to say about the sad state of affairs in Venezuela today. I,for one, would be reluctant to return. So sad, as I have many happy memories.
Had heard of Naipaul from Paul Theroux,(another complicated relationship)
but this is the first book of his I've read.
Had heard of Naipaul from Paul Theroux,(another complicated relationship)
but this is the first book of his I've read.
November 3, 2012
Naipaul's A WAY IN THE WORLD is a dense read but you always want to excavate Naipaul and that's a pleasure. I love the way he digs up history and brings alive unknown, obscure and half-forgotten characters and fill them with rich details in a very matter of fact manner, eschewing drama. It is not a novel but a collection of essays, a few of them colored through his imagination based on solid research. Caribbean and South American history is laid bare through the misadventures and cruelties of characters like Francisco Miranda, the Venezuelan revolutionary and Sir Walter Raleigh,who were men of vision nevertheless. It is ultimately about human frailty.
January 20, 2017
It's a bit of a stretch to call this book a novel rather than a series of contemplations by a narrator that rather suspiciously reminds the reader of V.S. Naipaul himself. However, the subtle ways Naipaul explores the complex effects of setter colonialism in disparate yet connected settings like East Africa, Trinidad, Bolivia and England in multiple racial and ethnic groups is thought-provoking.
October 7, 2009
Viewing the consequences of colonialism through a kaleidoscope…colorful fragments, twisting and turning in a confined encounter with space and time, are illuminated by a dazzling yet haunting truth that flows from the author’s unapologetic perspective and expert poetic lexis.
September 19, 2017
Second Look Books: A Way in the World by V. S. Naipaul (Alfred A. Knopf $23)
First published August 14, 1994. In this review from twenty years ago, I see that not much has changed. Colonized by the West, the Middle East is now in tragic turmoil, its people physically displaced, slaughtered, ill educated, adrift. Early Naipaul is worth re-reading for its reminders of how this all began.
In a very long and productive writing life, V.S. Naipaul has given himself heart and soul to the problem of colonialism, which is to say that he has adopted a course of struggle bringing him into direct conflict with the themes of racial politics, identity and self-determination. AS much as anything Naipaul has written, including his great and near-great non-fiction about India, Trinidad and the Middle East, “A Way in the World” exhibits in its inception and style the cracks and fissures of a displaced personality, with all the haunting uncertainty thus involved.
And though Naipaul calls the work a novel, it is in reality a hybrid. “A Way in the World” is not a wholly successful book—part fiction, part autobiography, part meditation—but it is part and parcel of so important a life’s work that one is compelled by it.
“A Way in the World” is composed of six self-contained chapters, each an aspect of Naipaul’s postcolonial epic. Three of these chapters are subtitled “unwritten” stories, and are the author’s attempts to develop plots or themes he has, elsewhere, ostensibly refused to develop. One long account of Francisco de Miranda (“In the Gulf of Desolation”), a Venezuelan revolutionary who predated Bolivar, a romantic figure who showed up in such unlikely places as Revolutionary America and Catherine’s Russia, has all the elements of Conradian melodrama. Unfortunately, the tale is overlong and wrought with hyper-complexity.
Another such tale (“A Parcel of Papers”) follows an aged and disease-racked Raleigh on his 1618 wanderings around the Orinoco basin s the wayward and demented seafarer searches for El Dorado. This tale, submerged as it is by windblown monologues, fails disastrously. These tales, or ones much like them, were treated by Naipaul in “The Loss of El Dorado” and “The Overcrowded Barracoon,” great works of non-fiction that better serve the historiography of discovery, enslavement and domination. The biographical and autobiographical sections of “A Way in the World” center on Naipaul’s Trinidadian homeland. Some center on his travels to Africa. They are filled by a knowing presence and are masterfully crafted. Naipaul opens the book with an appealing portrait of a 17-year old clerk in the municipal office at Port of Spain, Trinidad’s capital and major seaport. This recollection of the birth of black-pride in politics in the Caribbean summons up all the rough and tumble of life on the island, including its cruelty:
There was an ancient, or not-so-ancient, cruelty in the langue of the streets; casual threats, man to man and parents to children, of punishments and degradation that took you back to plantation times. There was the cruelty of extended-family life; the cruelty of elementary school, the bad beatings by teachers, the bloody end-of-term fights between boys; the cruelty of the Indian countryside and the African town. The simplest things around us held memories. We all lived easily with this kind of cruelty.
Whether relating the extended life history of a ground-breaking Marxist revolutionary named Lebrun, encountered by Naipaul over the course of 30 years in places like New York, London and West Africa (“On the Run”), or describing the intellectual decay of travel writer Foster Morris, who had written a book about Trinidad in 1937, a time when Naipaul was a child, and saw his country with child’s eyes (“A Passenger From the Thirties”), Naipaul writes with passion and precision. These sections alone make “A way in the World” memorable.
One must at times grieve for Naipaul’s loss of self, and admire his effort to retrieve a past that was stolen from him by the colonizers. At one point Naipaul observes of Lebrun—after reading one of the revolutionary’s philosophical tracts: “…I had been granted a vision of history speeded up, had seen, as I might have seen the opening and dying of a flower, the destruction and shifting about of peoples…and had understood what simple purposes that colony serves.”
We in the West continue to be swept along by postcolonial history. The tragic fate of the people of Haiti, of Panama, of Rwanda and Liberia, bare witness to the pain and loss of slavery and displacement. One wishes for Naipaul, as for all these other tragic souls, a moment of peace.
First published August 14, 1994. In this review from twenty years ago, I see that not much has changed. Colonized by the West, the Middle East is now in tragic turmoil, its people physically displaced, slaughtered, ill educated, adrift. Early Naipaul is worth re-reading for its reminders of how this all began.
In a very long and productive writing life, V.S. Naipaul has given himself heart and soul to the problem of colonialism, which is to say that he has adopted a course of struggle bringing him into direct conflict with the themes of racial politics, identity and self-determination. AS much as anything Naipaul has written, including his great and near-great non-fiction about India, Trinidad and the Middle East, “A Way in the World” exhibits in its inception and style the cracks and fissures of a displaced personality, with all the haunting uncertainty thus involved.
And though Naipaul calls the work a novel, it is in reality a hybrid. “A Way in the World” is not a wholly successful book—part fiction, part autobiography, part meditation—but it is part and parcel of so important a life’s work that one is compelled by it.
“A Way in the World” is composed of six self-contained chapters, each an aspect of Naipaul’s postcolonial epic. Three of these chapters are subtitled “unwritten” stories, and are the author’s attempts to develop plots or themes he has, elsewhere, ostensibly refused to develop. One long account of Francisco de Miranda (“In the Gulf of Desolation”), a Venezuelan revolutionary who predated Bolivar, a romantic figure who showed up in such unlikely places as Revolutionary America and Catherine’s Russia, has all the elements of Conradian melodrama. Unfortunately, the tale is overlong and wrought with hyper-complexity.
Another such tale (“A Parcel of Papers”) follows an aged and disease-racked Raleigh on his 1618 wanderings around the Orinoco basin s the wayward and demented seafarer searches for El Dorado. This tale, submerged as it is by windblown monologues, fails disastrously. These tales, or ones much like them, were treated by Naipaul in “The Loss of El Dorado” and “The Overcrowded Barracoon,” great works of non-fiction that better serve the historiography of discovery, enslavement and domination. The biographical and autobiographical sections of “A Way in the World” center on Naipaul’s Trinidadian homeland. Some center on his travels to Africa. They are filled by a knowing presence and are masterfully crafted. Naipaul opens the book with an appealing portrait of a 17-year old clerk in the municipal office at Port of Spain, Trinidad’s capital and major seaport. This recollection of the birth of black-pride in politics in the Caribbean summons up all the rough and tumble of life on the island, including its cruelty:
There was an ancient, or not-so-ancient, cruelty in the langue of the streets; casual threats, man to man and parents to children, of punishments and degradation that took you back to plantation times. There was the cruelty of extended-family life; the cruelty of elementary school, the bad beatings by teachers, the bloody end-of-term fights between boys; the cruelty of the Indian countryside and the African town. The simplest things around us held memories. We all lived easily with this kind of cruelty.
Whether relating the extended life history of a ground-breaking Marxist revolutionary named Lebrun, encountered by Naipaul over the course of 30 years in places like New York, London and West Africa (“On the Run”), or describing the intellectual decay of travel writer Foster Morris, who had written a book about Trinidad in 1937, a time when Naipaul was a child, and saw his country with child’s eyes (“A Passenger From the Thirties”), Naipaul writes with passion and precision. These sections alone make “A way in the World” memorable.
One must at times grieve for Naipaul’s loss of self, and admire his effort to retrieve a past that was stolen from him by the colonizers. At one point Naipaul observes of Lebrun—after reading one of the revolutionary’s philosophical tracts: “…I had been granted a vision of history speeded up, had seen, as I might have seen the opening and dying of a flower, the destruction and shifting about of peoples…and had understood what simple purposes that colony serves.”
We in the West continue to be swept along by postcolonial history. The tragic fate of the people of Haiti, of Panama, of Rwanda and Liberia, bare witness to the pain and loss of slavery and displacement. One wishes for Naipaul, as for all these other tragic souls, a moment of peace.
September 1, 2023
The first chapter was exhilarating. When Naipaul writes about the world, it is always deeply piercing. The observations cut through the figures which inhabit the world. In a sense everything is a pantomime and yet nothing is. The sense he develops in his book is difficult to enunciate despite the astounding clarity with which he executes this sense of perception. The writing is neither descriptive nor is it allusive. It is a powerful concoction of the tradition of telling stories, orally, and the subtle manveours of the written technique. When you read Naipaul, you know the voice, the character and style instinctively. It is the voice of a person and his (almost exclusively) world.
The book tells versions of failed novels about General Miranda, about Sir Walter Raleigh, on what google tells me is a version of CLR James and about himself. In this historical bit, especially of Miranda, I almost found myself thinking on reflection of Marquez's Hundred Years, not because of style but in the cloak of failed revolutions in South America. After all, the 'West Indies', is as Naipaul observes in this book, to an extent an outcrop of Venezuela and other Latin American coastlines.
I wish he spoke about the mysterious black bureaucrat-activitist-corrupt politician Blair, Trinadad, himself and his travels. This is what works best in the novel. The historical persons are much like himself flawed individuals with an oncoming tragic failure of dreams. There is an anticipation of discovery and re-discovery in the knowledge of failure. And I will stop here before this becomes an academic essay. A worthy read. Might even be worth a re-read. It falls below Naipaul's very best work but the honesty of late-Naipaul is unlike no other.
The book tells versions of failed novels about General Miranda, about Sir Walter Raleigh, on what google tells me is a version of CLR James and about himself. In this historical bit, especially of Miranda, I almost found myself thinking on reflection of Marquez's Hundred Years, not because of style but in the cloak of failed revolutions in South America. After all, the 'West Indies', is as Naipaul observes in this book, to an extent an outcrop of Venezuela and other Latin American coastlines.
I wish he spoke about the mysterious black bureaucrat-activitist-corrupt politician Blair, Trinadad, himself and his travels. This is what works best in the novel. The historical persons are much like himself flawed individuals with an oncoming tragic failure of dreams. There is an anticipation of discovery and re-discovery in the knowledge of failure. And I will stop here before this becomes an academic essay. A worthy read. Might even be worth a re-read. It falls below Naipaul's very best work but the honesty of late-Naipaul is unlike no other.
August 22, 2020
In my review of "The Enigma of Arrival" I said that that book was an experimental work that worked only partly. One could say of that about "A way in the world" too. But this one works a little better and is way more interesting than "Enigma".
A way in the world is about colonialism and how colonialism changed the Caribbean islands, South America and to some extent Africa. It is not the first time Naipaul has taken on the subject. His novels "In a free state" and "A bend in the river" captures the tumultuous post-colonial period in Africa and his earlier novels (often categorized as Comedies) captures Trinidad in the post-war, post-colonial period. These novels took fiction (horror and comedy in equal parts) to explore it, while his History books (A middle passage) took a more academic historian approach to it.
In "A way in the world", Naipaul mixes both. He takes what I can only describe as the "The Miguel Street" format - a sequence of stories with interrelated characters - and mixes it with sections of memoirs and tries to capture the absurd colonial and post-colonial period was for the Caribbean. Unlike Miguel Street, there is a dead seriousness among his characters ranging from 1940s writers to historical characters (explorers and self-proclaimed revolutionaries like Rayleigh, Miranda). While not all sections are equally riveting, overall the effect is startling - a book that seems to be a timelapse of the region during the colonial and post-colonial era. Should you read it? Maybe there are better reads for either history or fiction (some by Naipaul himself) for the same subject. But if you are Naipaul admirer, you should give it a try!
A way in the world is about colonialism and how colonialism changed the Caribbean islands, South America and to some extent Africa. It is not the first time Naipaul has taken on the subject. His novels "In a free state" and "A bend in the river" captures the tumultuous post-colonial period in Africa and his earlier novels (often categorized as Comedies) captures Trinidad in the post-war, post-colonial period. These novels took fiction (horror and comedy in equal parts) to explore it, while his History books (A middle passage) took a more academic historian approach to it.
In "A way in the world", Naipaul mixes both. He takes what I can only describe as the "The Miguel Street" format - a sequence of stories with interrelated characters - and mixes it with sections of memoirs and tries to capture the absurd colonial and post-colonial period was for the Caribbean. Unlike Miguel Street, there is a dead seriousness among his characters ranging from 1940s writers to historical characters (explorers and self-proclaimed revolutionaries like Rayleigh, Miranda). While not all sections are equally riveting, overall the effect is startling - a book that seems to be a timelapse of the region during the colonial and post-colonial era. Should you read it? Maybe there are better reads for either history or fiction (some by Naipaul himself) for the same subject. But if you are Naipaul admirer, you should give it a try!
December 23, 2020
This is my first and maybe my only V.S. Naipaul work. I know what I read. I understand the story. I understand the importance of the characters. I understand the significance of the events portrayed. I am not sure how I feel about it. A good friend from college and an avid reader replied to my email asking him how familiar he is with Naipaul's work.
He wrote this: "I’ve read, and own, many of Naipaul’s books. He writes beautifully, but I’m never quite sure what to make of what he’s saying. I was just thinking two days ago of what to do with these books, reminded by what Obama (you know, that guy you couldn’t stand?) said in his talk with the NYT about writing the other day:
Mr. Obama also learned from writers whose political views differed from his own, like V.S. Naipaul. Though frustrated by Naipaul’s “curmudgeonly sort of defense of colonialism,” the former president says he was fascinated by the way Naipaul constructed arguments and, “with a few strokes, could paint a portrait of someone and take an individual story or mishap or event, and connect it to larger themes and larger historical currents.”
So that about captures it for me. I get what he was writing about and did learn a lot of history, the Miranda character for instance, but it left me with a head full of quandary. Perhaps it was the format, a collection of nine linked narratives that has me feeling incomplete. Not that I wasted my time, but I do not have that feeling of why I loved this book or I didn't. I guess I should read another book before I dismiss him. A prolific writer for sure.
He wrote this: "I’ve read, and own, many of Naipaul’s books. He writes beautifully, but I’m never quite sure what to make of what he’s saying. I was just thinking two days ago of what to do with these books, reminded by what Obama (you know, that guy you couldn’t stand?) said in his talk with the NYT about writing the other day:
Mr. Obama also learned from writers whose political views differed from his own, like V.S. Naipaul. Though frustrated by Naipaul’s “curmudgeonly sort of defense of colonialism,” the former president says he was fascinated by the way Naipaul constructed arguments and, “with a few strokes, could paint a portrait of someone and take an individual story or mishap or event, and connect it to larger themes and larger historical currents.”
So that about captures it for me. I get what he was writing about and did learn a lot of history, the Miranda character for instance, but it left me with a head full of quandary. Perhaps it was the format, a collection of nine linked narratives that has me feeling incomplete. Not that I wasted my time, but I do not have that feeling of why I loved this book or I didn't. I guess I should read another book before I dismiss him. A prolific writer for sure.
April 20, 2020
It’s difficult for me to write about this book. In a very simple classification, I’ll draw a line between what happened in the past that was used as a narrative device and the activity in the more recent present which was (maybe?) intended as a personal journey. The past was straightforward as one has an inkling of where it will lead. The present, really, it could have led anywhere… and it could have also been anything…
The narrations on the historical people were very well written. It was refreshing to experience a narrative of Columbus, Raleigh, and de Miranda — whom I only met for the second time after his introduction to me in ‘Bolivar’ — which treated them as people. The actions they undertook had a human motive above anything else.
And the more I reflect on this work, the more some aspects of the prose stand out. The book begins by a description of early Trinidad, and it was striking in its tone and depth. The reader is brought back here a few times, but also taken through Asia and Africa — plus the occasional visit into ‘high-society’ England.
In all of this is a search, a yearning, and I don’t think what I wanted to read matches what Mr Naipaul wrote. I am sure there are some greater truths hidden in this, and perhaps I will return a decade or two hence.
This review was originally posted on my blog.
The narrations on the historical people were very well written. It was refreshing to experience a narrative of Columbus, Raleigh, and de Miranda — whom I only met for the second time after his introduction to me in ‘Bolivar’ — which treated them as people. The actions they undertook had a human motive above anything else.
And the more I reflect on this work, the more some aspects of the prose stand out. The book begins by a description of early Trinidad, and it was striking in its tone and depth. The reader is brought back here a few times, but also taken through Asia and Africa — plus the occasional visit into ‘high-society’ England.
In all of this is a search, a yearning, and I don’t think what I wanted to read matches what Mr Naipaul wrote. I am sure there are some greater truths hidden in this, and perhaps I will return a decade or two hence.
This review was originally posted on my blog.
July 11, 2024
This took me a while to get into, it was hard to follow the thread in the first few chapters. But once it got to the first tangent, about the insurgent traveling thorough the Amazon with the Native boys, I was hooked. I also enjoyed the chapters on Sir Walter Raleigh, and loved the inclusion of the native perspective in that
This book is about the failure of the colonial project, and we see it through the lens of the conquerors whose stories ended in personal failure. The futility of their life’s work is kind of sad to read, but the author has these clever moments where even though Miranda or Raleigh is trying to defend themselves, they reveal in subtle ways the cruelty they engage in and what they turn a blind eye to. They are so caught up in their own idealism that they are blind to the suffering of others, especially to the African slaves.
I also enjoyed reading and thinking about the racial mixture in the Americas, so unlike the rest of the world at the time. The author is really good at pointing out the prejudices each non-white group holds against each other. It’s engaging to read about racism and prejudice outside the dichotomy of white-and-other, I.e. the anecdote about the rich Syrian shop owner in Venezuela and the Indian merchants in East Africa.
Overall really enjoyed reading about and learning about Trinidad and South American colonialism as a whole!
This book is about the failure of the colonial project, and we see it through the lens of the conquerors whose stories ended in personal failure. The futility of their life’s work is kind of sad to read, but the author has these clever moments where even though Miranda or Raleigh is trying to defend themselves, they reveal in subtle ways the cruelty they engage in and what they turn a blind eye to. They are so caught up in their own idealism that they are blind to the suffering of others, especially to the African slaves.
I also enjoyed reading and thinking about the racial mixture in the Americas, so unlike the rest of the world at the time. The author is really good at pointing out the prejudices each non-white group holds against each other. It’s engaging to read about racism and prejudice outside the dichotomy of white-and-other, I.e. the anecdote about the rich Syrian shop owner in Venezuela and the Indian merchants in East Africa.
Overall really enjoyed reading about and learning about Trinidad and South American colonialism as a whole!
Displaying 1 - 30 of 83 reviews