What do you think?
Rate this book
Izquierda y derecha
Presenting three parallel biographies, this novel follows the lives of Paul and Theodor Bernheim, two brothers in post-World War I Germany determined to stave off economic ruin by whatever means necessary, and Nikolai Brandeis, the enigmatic and intelligent figure who is guiding their fates. This chilling story is a lucid and insightful portrait of power and those who hold it, of money and its buying and selling mechanisms, and of the rapid descent of a city—Berlin—and a country between wars. Presentando tres biografías paralelas, esta novela se enfoca sobre las vidas de Paul y Theodor Bernheim, dos hermanos en la Alemania de la posguerra determinados de evitar la ruina económica por cualquier medio, y Nikolai Brandeis, la enigmática e inteligente figura que maneja sus destinos. Esta escalofriante historia es una fotografía lúcida y aguda del poder y de los que lo detentan, del dinero y de sus mecanismos de compraventa y de la caída de una ciudad—Berlín—y un país entreguerras.
208 pages, Paperback
First published January 1, 1929
23 people are currently reading
403 people want to read
About the author
Joseph Roth
522 books778 followersJoseph Roth, journalist and novelist, was born and grew up in Brody, a small town near Lemberg in East Galicia, part of the easternmost reaches of what was then the Austro-Hungarian empire and is now Ukraine. Roth was born into a Jewish family. He died in Paris after living there in exile.
http://www.josephroth.de/
http://www.josephroth.de/
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 37 reviews
November 20, 2020
Feliz reencuentro con Roth, a quien siempre he disfrutado mucho leer. Ahora me pareció mucho más ácido, en el sentido de que es implacable con cada personaje, acá nadie se salva, es muy difícil simpatizar con cualquiera de los personajes, porque son vistos y descritos con frialdad. Quizás quien se salva es el gran protagonista, Nikolai Brandeis, como bien lo dice, un hombre singular, pero creo que lo que lo salva es que realmente no le importa nada, y se deja llevar cuando piensa que es momento de empezar una vida nueva. Me recuerda a el Ciudadano Kane de alguna manera, tiene algo de ese perfil de alguien que está en el mundo, pero siempre mirando hacia otro lado. Siento que la novela va desde afuera, y en cada parte se va metiendo más hacia adentro, pero solo en la figura de Brandeis. Me encantó, aunque el tema, (banqueros, dineros, empresas), me parece de lo más deprimente, a la vez hay una reflexión sobre lo que era en ese momento, post primera guerra mundial, el estado de la gente. Las mujeres tienen un lugar muy pequeño, que también veo como un retrato de la época, y tampoco es que se salvan mucho, pero es así con cada personaje. Tiene momentos bellísimos, el Brandeis es imposible de atrapar, y eso lo hace un personaje complejo y a la vez consciente. Me encontré riendo en muchos momentos, esa risa, como de chin! qué? ah! sorprendida de leer a Roth en este tono. Me encantó.
January 15, 2018
My first book by Roth and not going to be my last.
Joseph Roth in a style reminiscent of Thomas Mann, writes about a young man Paul and his family during the early part of the twentieth century. Paul comes from a well to do German household whose fortunes change with the war and the death of his father.
Paul is forever re-inventing himself. As a young boy he was the benevolent, condescending privileged son of a wealthy man. When war came, Paul aspired to become a Calvary man, but when he was turned down he became a passivist, writing vitriolic letters against the war, while nevertheless staying a soldier in a different capacity. A close encounter with death made him change again.
After the war he endeavored to salvage the family's fortunes by administrating their financial affairs, something he was no good at, largely because he spent his money like pouring out water. At the end of his tether he seeks help.
He meets a rich girl and decides he must marry her. Her guardian, an Uncle who owns the largest chemical company in Germany is not a fool. He decides that Paul is a man who came from a family once well off but now in need of money. Paul knows that he must present a good face so he goes to a man who might help.
Nikolei Brandeis is an enigma. His mother was the daughter of a Lutheran pastor, his father a Lithuanian Jew. Brandeis knows how to make a fortune and through his own wits becomes powerful. He offers Paul a job because he wants the connection to the Chemical Company.
While most of the story is about Paul there are side tracks to his brother, Theodor and also Brandeis. Theodor is troubled and angry. He decides to join a nationalist, supremacist group called the brown shirts. After running from the law and living in exile and poverty, he returns home. He, too, seeks and obtains a job from Brandeis.
Brandeis has several passports, identities and money; but he is determined never to stay anywhere long. We see him in Russia where, as a member of the police, he must enforce communal ownership. Disgusted he leaves and comes to Germany.
Here he has free enterprise and wealth but he can no longer live with this identity either. In the end he packs up and leaves. Where he disappears to is anyone's guess.
Paul does marry the rich girl and his troubles are over. But the gnawing emptiness in his soul manifests itself through perpetual discontent and ever greater isolation from the rest of society.
Roth narrates in the third person but limited narrator. While mostly he narrates from Paul's viewpoint, he switches to other characters, such as Theodor, Nikolei Brandeis and also Paul and Theodor's mother. It is interesting to read the inner thoughts of all of these characters.
Roth was a keen observer of human nature and readers interested in the socio-political climate that was developing prior to Hitler's rise to power and human nature inside that environment will like this book.
Joseph Roth in a style reminiscent of Thomas Mann, writes about a young man Paul and his family during the early part of the twentieth century. Paul comes from a well to do German household whose fortunes change with the war and the death of his father.
Paul is forever re-inventing himself. As a young boy he was the benevolent, condescending privileged son of a wealthy man. When war came, Paul aspired to become a Calvary man, but when he was turned down he became a passivist, writing vitriolic letters against the war, while nevertheless staying a soldier in a different capacity. A close encounter with death made him change again.
After the war he endeavored to salvage the family's fortunes by administrating their financial affairs, something he was no good at, largely because he spent his money like pouring out water. At the end of his tether he seeks help.
He meets a rich girl and decides he must marry her. Her guardian, an Uncle who owns the largest chemical company in Germany is not a fool. He decides that Paul is a man who came from a family once well off but now in need of money. Paul knows that he must present a good face so he goes to a man who might help.
Nikolei Brandeis is an enigma. His mother was the daughter of a Lutheran pastor, his father a Lithuanian Jew. Brandeis knows how to make a fortune and through his own wits becomes powerful. He offers Paul a job because he wants the connection to the Chemical Company.
While most of the story is about Paul there are side tracks to his brother, Theodor and also Brandeis. Theodor is troubled and angry. He decides to join a nationalist, supremacist group called the brown shirts. After running from the law and living in exile and poverty, he returns home. He, too, seeks and obtains a job from Brandeis.
Brandeis has several passports, identities and money; but he is determined never to stay anywhere long. We see him in Russia where, as a member of the police, he must enforce communal ownership. Disgusted he leaves and comes to Germany.
Here he has free enterprise and wealth but he can no longer live with this identity either. In the end he packs up and leaves. Where he disappears to is anyone's guess.
Paul does marry the rich girl and his troubles are over. But the gnawing emptiness in his soul manifests itself through perpetual discontent and ever greater isolation from the rest of society.
Roth narrates in the third person but limited narrator. While mostly he narrates from Paul's viewpoint, he switches to other characters, such as Theodor, Nikolei Brandeis and also Paul and Theodor's mother. It is interesting to read the inner thoughts of all of these characters.
Roth was a keen observer of human nature and readers interested in the socio-political climate that was developing prior to Hitler's rise to power and human nature inside that environment will like this book.
July 25, 2023
Direita e Esquerda é um romance quase profético. Publicado durante o pós-primeira Guerra Mundial retrata a Alemanha vencida e o início da reconstrução Alemã que viria a culminar na Segunda Guerra Mundial. Consegue a proeza de esboçar com a naturalidade de quem estava a viver estes tempos o que seria o futuro próximo, sem, no entanto, estar marcado pelos horrores que não se sabiam que aconteceriam.
Com uma mensagem social e política muito bem escrita e finamente trabalhada é sem dúvida um bom livro para compreender melhor o que era a Europa para além dos "mediáticos" loucos anos 20.
Com uma mensagem social e política muito bem escrita e finamente trabalhada é sem dúvida um bom livro para compreender melhor o que era a Europa para além dos "mediáticos" loucos anos 20.
December 9, 2018
Ωραία γραφή, λιτή και κατανοητή. Δυστυχώς όμως δεν μπόρεσε να με τραβήξει στα σπλάχνα του. Το διάβασα στα ελληνικά από τις εκδόσρις Ροές.
December 27, 2015
Early Roth, dwelling on post-WWI germany, with finely drawn caricatures and characters, tinged with acid.
February 20, 2024
Una novela entretenida que leí en el momento incorrecto. Me gustó leer a un autor del que había hablado Juan Forn (https://www.pagina12.com.ar/diario/co...) y que por alguna razón estaba dando vueltas en una de mis neuronas. "Luego de lograr la Revolución, llegaron del frente y descubrieron que en la nueva era los escritorios se habían vuelto muebles más significativos que los tronos", dice Forn, y trata de eso justamente, de una Europa entreguerras, un crecimiento de la burocracia y un cambio de roles para miles de personas que tenían la marca de la guerra y tuvieron que aprender a vivir con eso.
January 17, 2023
Joseph Roth schrijft ritmische poëzie die elk woord in elke zin doet walsen. Sommige zinnen walsen zo snel voorbij dat ik ze meer dan één keer las. Al heeft de verhaallijn dit wel nodig om tot zijn recht te komen.
Toen ik de achterflap van het boek las, had ik een ander verhaal verwacht.
Het verhaal is een blik in de levens van drie sleutelfiguren die het leven, na WO I, leven op hun eigen manier om bepaalde doelen te bereiken. De één leeft links, de ander rechts en de ander opnieuw en opnieuw.
Toen ik de achterflap van het boek las, had ik een ander verhaal verwacht.
Het verhaal is een blik in de levens van drie sleutelfiguren die het leven, na WO I, leven op hun eigen manier om bepaalde doelen te bereiken. De één leeft links, de ander rechts en de ander opnieuw en opnieuw.
November 26, 2023
Ramota? A jakże? Ale jak to się dobrze czyta! I jeszcze ten przedwojenny kapitalny przekład(Izydor Berman!)
Roth był świetnym felietonistą i reporterem, miał niezwykły dar obserwacji, ujmowania rzeczy w dwóch, trzech zdaniach. A że to proza wyjątkowo… felietonowa? gazetowa? Nic nie szkodzi. To bardzo ciekawy fikcyjny „reportaż” z tych niezwykle brzemiennych w skutki czasów. Tak to trzeba czytać.
Roth był świetnym felietonistą i reporterem, miał niezwykły dar obserwacji, ujmowania rzeczy w dwóch, trzech zdaniach. A że to proza wyjątkowo… felietonowa? gazetowa? Nic nie szkodzi. To bardzo ciekawy fikcyjny „reportaż” z tych niezwykle brzemiennych w skutki czasów. Tak to trzeba czytać.
September 18, 2023
Nieuw lievelingsboek!?!!?
May 9, 2015
De laatste tijd vind ik het leuk om minder bekende boeken te lezen van Joseph Roth: boeken die vast 'minder' zijn dan zijn ultieme highlight 'De Radetzkymars', maar dat mag mijn pret niet drukken. Dus had ik ook weer veel plezier bij "Rechts en links", een weliswaar soms wat rommelige roman, maar wel weer een best goede.
Het verhaal draait deze keer om ene Paul Bernheim, die terugkeert uit WO I na een weinig heldhaftig (en mooi ironisch beschreven) soldatenbestaan, en daarna op vrij erratische wijze probeert het bankimperium van zijn vader in de lucht te houden. Dat probeert hij dan met de hulp van de Russische expat Nikola Brandeis, een cynische nihilist die zo uit de werken van Conrad lijkt te zijn weggelopen: zijn passie is minachting voor de moderne kapitalistische tijden, en juist door die passie opereert hij als kapitalist wonderbaarlijk effectief. Totdat hij er genoeg van heeft en uit pure verachting alles gewoon opgeeft. Dat maakt hem tot een veel vrijere figuur dan Paul Bernheim, want die blijft maar op zoek naar illusies en fantomen van geluk en kortstondige stabiliteit te midden van allerlei economische crisissen.
Deze roman is wat satirischer van toon dan veel ander werk van Roth, minder droef-nostalgisch, minder weemoedig-ironisch. Voor mij is dat wel een nadeel, want ik hou juist van de droeve nostalgie en de weemoed in veel andere Roth-boeken. Ook leek de plot deze keer soms wel erg gehaast in elkaar te zijn gebeukt, waardoor het verhaal een enkele keer wat hoekig of rafelig overkomt. Maar elke pagina heeft wel weer een paar treffende beeldspraken of one-liners, en Roth portretteert de twijfels en innerlijke leegte van zijn dolende personages weer prachtig en verbluffend bondig. En behalve satirische spot met de lege kapitalistische tijden van het interbellum biedt Roth ons toch ook mooi verwoorde deernis met de personages die door deze tijden worden getroffen. Zie bijvoorbeeld hoe Paul Bernheim omgaat met zijn nakende armoede, en met het feit dat zijn vrienden hem vanwege die armoede beginnen te mijden: "Net als het geld leek de eenzaamheid zich te willen stabiliseren. Hij huurde een kamer, in de op een misvatting berustende hoop dat de omvang van de eenzaamheid afhing van de omvang van de woning. Hij deed de ervaring op dat het tot de bijzondere eigenschappen van de eenzaamheid behoort dat ze in een kamer groter is dan in drie". Mooie zinnen vind ik, die heel bondig de weerloosheid van Paul Bernheim samenvatten. Ook lang niet verkeerd is een passage over een door Paul verstoten vriendin, die al even weerloos is als Paul zelf: "Niet uit wanhoop, maar eerder uit een instinctieve drang om zich te verdedigen barstte ze in zacht gesnik uit. Tranen zijn het enige wapen van de weerlozen."
Ja, het is een mooie schrijver, die Joseph Roth. Weinig mensen kunnen de menselijke weerloosheid en fragiliteit zo bondig en raak beschrijven als hij. Goed dat er de laatste tijd zoveel van hem wordt vertaald.
Het verhaal draait deze keer om ene Paul Bernheim, die terugkeert uit WO I na een weinig heldhaftig (en mooi ironisch beschreven) soldatenbestaan, en daarna op vrij erratische wijze probeert het bankimperium van zijn vader in de lucht te houden. Dat probeert hij dan met de hulp van de Russische expat Nikola Brandeis, een cynische nihilist die zo uit de werken van Conrad lijkt te zijn weggelopen: zijn passie is minachting voor de moderne kapitalistische tijden, en juist door die passie opereert hij als kapitalist wonderbaarlijk effectief. Totdat hij er genoeg van heeft en uit pure verachting alles gewoon opgeeft. Dat maakt hem tot een veel vrijere figuur dan Paul Bernheim, want die blijft maar op zoek naar illusies en fantomen van geluk en kortstondige stabiliteit te midden van allerlei economische crisissen.
Deze roman is wat satirischer van toon dan veel ander werk van Roth, minder droef-nostalgisch, minder weemoedig-ironisch. Voor mij is dat wel een nadeel, want ik hou juist van de droeve nostalgie en de weemoed in veel andere Roth-boeken. Ook leek de plot deze keer soms wel erg gehaast in elkaar te zijn gebeukt, waardoor het verhaal een enkele keer wat hoekig of rafelig overkomt. Maar elke pagina heeft wel weer een paar treffende beeldspraken of one-liners, en Roth portretteert de twijfels en innerlijke leegte van zijn dolende personages weer prachtig en verbluffend bondig. En behalve satirische spot met de lege kapitalistische tijden van het interbellum biedt Roth ons toch ook mooi verwoorde deernis met de personages die door deze tijden worden getroffen. Zie bijvoorbeeld hoe Paul Bernheim omgaat met zijn nakende armoede, en met het feit dat zijn vrienden hem vanwege die armoede beginnen te mijden: "Net als het geld leek de eenzaamheid zich te willen stabiliseren. Hij huurde een kamer, in de op een misvatting berustende hoop dat de omvang van de eenzaamheid afhing van de omvang van de woning. Hij deed de ervaring op dat het tot de bijzondere eigenschappen van de eenzaamheid behoort dat ze in een kamer groter is dan in drie". Mooie zinnen vind ik, die heel bondig de weerloosheid van Paul Bernheim samenvatten. Ook lang niet verkeerd is een passage over een door Paul verstoten vriendin, die al even weerloos is als Paul zelf: "Niet uit wanhoop, maar eerder uit een instinctieve drang om zich te verdedigen barstte ze in zacht gesnik uit. Tranen zijn het enige wapen van de weerlozen."
Ja, het is een mooie schrijver, die Joseph Roth. Weinig mensen kunnen de menselijke weerloosheid en fragiliteit zo bondig en raak beschrijven als hij. Goed dat er de laatste tijd zoveel van hem wordt vertaald.
May 15, 2021
As good as anything else he's written. In a warped way, it's the Great Gatsby of the Weimar Republic, only better. Further proof, as if it were needed, that Joseph Roth is the best writer of interwar Europe.
May 1, 2022
Предчувствуя конец света
Считается, что в начале 20 века мысли о конце света витали в воздухе. Старое окончательно отмирало, а то новое, что формировалось, было настолько хаотичным, непонятным, но неконтролируемо мощным, что просто не могло внушать уверенность в завтрашнем дне.
Для меня "Направо и налево" именно об этом глобальном состояниинестояния неопределенности: ты стоишь на развилке, а надписи на указателе стерты. В одну сторону - проторенная дорожка, да только в конце пути лишь унылый серый пейзаж и пустота. В другую - сплошной туман и доносящийся издалека гам да вспышки света.
В этом маленьком, но очень красиво написанном романе перед нами раскрываются несколько судеб, наверное, типичных для своей эпохи.
Главный герой Пауль - это отрешенность и, как итог, тщеславие. Человек одаренный, но без призвания. При этом он бежит от любой сложности и по факту не приучен к жизни за пределами своих представлений о ней. Ведомая линость, которая меняет взгляды от каждого дуновения ветерка.
Пауль - олицетворение пустой аристократии. Даже постаристократии ( добавь к любому слову «пост-» и оно станет в два раза заумнее), за которой уже не осталось ничего: ни знаний, ни чести, ни тонкости, а появилась лишь непоколебимая уверенность в обладании этими качествами и жизненная потребность самоутверждаться.
Может, из-за этой поразительной самоуверенности такие персонажи и отправляются в игорные дома? Ну как такому достойному человеку может не благоволить судьба? При всем своем образовании, воспитании, красноречии, насколько недалеким, глупым и узколобым может быть человек? Поразительно.
Пауль своим примером заставляет в очередной раз задуматься, что какой бы острый ум, какие бы интересные мысли не крутились в черепушке, все эти идеи, проекты , изыскания и мудрость лишь пшик, ничто, если они не воплотились в действия, никак не повлияли на мир материальный.
На противоположной стороне метафорических баррикад как какая-никакая альтернатива выступает младший брат Пауля. Теодор - это злоба, взращенная безразличием. Протест ради протеста, побуждаемый внутренней неуверенностью, слабостью, беспомощностью. Перед миром. Перед власть имущими, которые смотрят на окружающих как на грязь и учат этому остальных. Ненависть ко всему вокруг и полная неготовность оценивать себя и собственные поступки. Вот они, истоки фашизма, как на ладони, хотя автор так и не узнал, к чему приведет наш мир критическая масса подобных людей.
Ярким мазком на страницах романа появляется Никита Безбородко (хотя, скорее всего, Безбородько, так каноничнее) как образ, божество, сильная личность, одним своим появлением перевернувшая жизнь главного героя. Как очевидно воплощается в нем любовь и тоска писателя со славянскими корнями к народу, частью которого он по-настоящему никогда не был, но связь с которым чувствовал, ценил и не мог оборвать даже если порой (наверняка) хотелось. Сила Никиты, эпизодического по сути персонажа, в осознанном действии. Именно поэтому его образ въелся в сознание Пауля как свидетельство собственной слабости, немощности.
Власть имущий в описанном мире, Николай, именно человек действия.
Делает ли это его счастливым? Пожалуй, нет. Но из-за этого персонаж оказывается единственным ведущим, а не ведомым в этой истории. Тем, кто не ищет причин несправедливости, а просто живет, какую бы усталость такая жизнь не приносила. И имеет власть над собой отказаться от власти.
"Направо и налево" - для тех, кто любит в первую очередь русскую классику, произведения о пепле аристократии и не боится этих классических, невыразительных, проводящих свой путь в вечных метаниях главных героев.
История не поражает и не удивляет, не захватывает и не восхищает, но почему-то лично меня она заставила проникнуться симпатией к автору, «святому пьянице» Йозефу Роту. Его хочется цитировать, а произведения читать не только потому что они глубокие, со смыслом и бла-бла-бла, но и просто доставляют удовольствие. Что, как ни крути, даже в классике главное.
Audio: Грязь - ББН
Считается, что в начале 20 века мысли о конце света витали в воздухе. Старое окончательно отмирало, а то новое, что формировалось, было настолько хаотичным, непонятным, но неконтролируемо мощным, что просто не могло внушать уверенность в завтрашнем дне.
Для меня "Направо и налево" именно об этом глобальном состоянии
В этом маленьком, но очень красиво написанном романе перед нами раскрываются несколько судеб, наверное, типичных для своей эпохи.
Главный герой Пауль - это отрешенность и, как итог, тщеславие. Человек одаренный, но без призвания. При этом он бежит от любой сложности и по факту не приучен к жизни за пределами своих представлений о ней. Ведомая линость, которая меняет взгляды от каждого дуновения ветерка.
Пауль - олицетворение пустой аристократии. Даже постаристократии ( добавь к любому слову «пост-» и оно станет в два раза заумнее), за которой уже не осталось ничего: ни знаний, ни чести, ни тонкости, а появилась лишь непоколебимая уверенность в обладании этими качествами и жизненная потребность самоутверждаться.
Может, из-за этой поразительной самоуверенности такие персонажи и отправляются в игорные дома? Ну как такому достойному человеку может не благоволить судьба? При всем своем образовании, воспитании, красноречии, насколько недалеким, глупым и узколобым может быть человек? Поразительно.
Пауль своим примером заставляет в очередной раз задуматься, что какой бы острый ум, какие бы интересные мысли не крутились в черепушке, все эти идеи, проекты , изыскания и мудрость лишь пшик, ничто, если они не воплотились в действия, никак не повлияли на мир материальный.
На противоположной стороне метафорических баррикад как какая-никакая альтернатива выступает младший брат Пауля. Теодор - это злоба, взращенная безразличием. Протест ради протеста, побуждаемый внутренней неуверенностью, слабостью, беспомощностью. Перед миром. Перед власть имущими, которые смотрят на окружающих как на грязь и учат этому остальных. Ненависть ко всему вокруг и полная неготовность оценивать себя и собственные поступки. Вот они, истоки фашизма, как на ладони, хотя автор так и не узнал, к чему приведет наш мир критическая масса подобных людей.
Ярким мазком на страницах романа появляется Никита Безбородко (хотя, скорее всего, Безбородько, так каноничнее) как образ, божество, сильная личность, одним своим появлением перевернувшая жизнь главного героя. Как очевидно воплощается в нем любовь и тоска писателя со славянскими корнями к народу, частью которого он по-настоящему никогда не был, но связь с которым чувствовал, ценил и не мог оборвать даже если порой (наверняка) хотелось. Сила Никиты, эпизодического по сути персонажа, в осознанном действии. Именно поэтому его образ въелся в сознание Пауля как свидетельство собственной слабости, немощности.
Власть имущий в описанном мире, Николай, именно человек действия.
Вы когда-нибудь размышляли, почему я стал богат? Вы принимаете меня за крупного дельца, не так ли? Так вы заблуждаетесь, господин старший мастер. Я всем обязан отсутствию сопротивления и беспомощности людей и учреждений. В эту эпоху ничто не сопротивляется напору. Попытайтесь добиться трона — и найдется страна, куда вас призовут королем. Попытайтесь совершить революцию — и отыщется пролетариат, который даст себя перестрелять. Попытаетесь развязать войну — и увидите народы, готовые выступить друг против друга.
Делает ли это его счастливым? Пожалуй, нет. Но из-за этого персонаж оказывается единственным ведущим, а не ведомым в этой истории. Тем, кто не ищет причин несправедливости, а просто живет, какую бы усталость такая жизнь не приносила. И имеет власть над собой отказаться от власти.
"Направо и налево" - для тех, кто любит в первую очередь русскую классику, произведения о пепле аристократии и не боится этих классических, невыразительных, проводящих свой путь в вечных метаниях главных героев.
История не поражает и не удивляет, не захватывает и не восхищает, но почему-то лично меня она заставила проникнуться симпатией к автору, «святому пьянице» Йозефу Роту. Его хочется цитировать, а произведения читать не только потому что они глубокие, со смыслом и бла-бла-бла, но и просто доставляют удовольствие. Что, как ни крути, даже в классике главное.
Audio: Грязь - ББН
January 12, 2023
Joseph Roth is één van die schrijvers waar ik gewoon alles van wil lezen. Dus deed het me bij mijn jongste plezier aan mijn lokale boekenboer enorm plezier twee nieuwe uitgaven van zijn werk te ontdekken, beide in de mooie reeks van LJ Veen Klassiek.
Rechts en Links is niet Roths bekendste roman en ook niet zijn beste. Het verhaal hangt soms wat met haken en ogen aan mekaar. Maar Joseph Roth is nooit slecht natuurlijk. Ook in een mindere Roth staan stilistische pareltjes.
De intrige draait om Paul Bernheim, een niet onsympathieke jongeman die na de Grote Oorlog de bank van zijn vader erft, maar daar eigenlijk weinig aanleg voor heeft. Hij wordt uitgespeeld tegen zijn jongere broer Theodor. De manier waarop die wordt beschreven is zo’n pareltje:
Daarnaast is er de mysterieuze Russische émigré Nikalo Brandeis die een grote rol speelt in de intrige.
Aan de hand van deze kernpersonages schetst Roth een beeld van het onzekere, zoekende Duitsland ten tijde van het interbellum. Maar Roth zou Roth niet zijn zonder daar diepere beschouwingen aan te koppelen over het menszijn zelf. Dat levert hier rake observaties af als:
Rechts en Links is niet Roths bekendste roman en ook niet zijn beste. Het verhaal hangt soms wat met haken en ogen aan mekaar. Maar Joseph Roth is nooit slecht natuurlijk. Ook in een mindere Roth staan stilistische pareltjes.
De intrige draait om Paul Bernheim, een niet onsympathieke jongeman die na de Grote Oorlog de bank van zijn vader erft, maar daar eigenlijk weinig aanleg voor heeft. Hij wordt uitgespeeld tegen zijn jongere broer Theodor. De manier waarop die wordt beschreven is zo’n pareltje:
“Zijn platte, gele, schriele gelaat deed denken aan een ongerezen, in de oven ingezakte brood. Het was meer naar binnen dan naar buiten gestulpt. De neus leek tot aan het iel, bloedeloos en stomp oprijzende puntje nog bij de wangen te behoren. De lippen waren dun en sloten niet volledig over de lange tanden. De kin stak naar voren, als bij mensen die met opgetrokken schouders door het leven gaan. De oren waren geel, groot en doorschijnend als van perkament en randloos alsof hun substantie niet meer toereikend was geweest voor de randen. […] De waterige ogen achter de fonkelende brillenglazen hadden een verschrikte uitdrukking. Ze waren als de ogen van iemand die naar een plotseling uitslaande brand kijkt” (p.48)Nodeloos om hierbij te vertellen dat Roth weinig sympathie voor dit personage koestert! Je ziet zo een afbeelding van George Grosz voor je.
Daarnaast is er de mysterieuze Russische émigré Nikalo Brandeis die een grote rol speelt in de intrige.
Aan de hand van deze kernpersonages schetst Roth een beeld van het onzekere, zoekende Duitsland ten tijde van het interbellum. Maar Roth zou Roth niet zijn zonder daar diepere beschouwingen aan te koppelen over het menszijn zelf. Dat levert hier rake observaties af als:
“In de harten en hoofden van de mensen vormen overtuiging en hartstochten een chaotische kluwen en bestaat er geen psychologische consequentie.” (p.32)of:
“Zo veelzijdig en onbegrijpelijk is de mens.” (p.35)Nee, dit is geen grand cru Joseph Roth, maar ook in bandwerk is de hand van de meester zichtbaar. Dat maakt Roth telkens weer het lezen waard.
March 24, 2024
Voor mij was dit een minder boek van Roth.
Het verscheen in 1929, dus wel vóór de periode dat hij hopelois aan de drank en financieel aan de grond zat, en hij veel schreef om aan geld te geraken.
De roman heeft 3 personages uitgebreider dan anderen aan bod komen.
Er is om te beginnen Paul Bernheim, oudste zoon van een overleden bankier, die terugkeert uit WO I waar hij niet aan veel gevaar werd blootgesteld. Geen oorlogsheld dus, deze egocentrische en nogal verwende jonge man. Hij erft de zaak van zijn vader maar door de hoge inflatie is die al snel niet veel meer waard.
Daarnaast wordt er ook verteld over zijn jongste broer Theodor, een schriele bijzijnde jongen, die niet veel liefde of aandacht kreeg van zijn ouders, en die niets erfde van zijn vader. Hij wordt omschreven als niet erg sympathiek, maar ik voelde ook wel medelijden met hem.
Tot slot komt ook nog de met veel geheimen omgeven heer Brandeis aan bod. Hij is een immigrant uit het oosten die die niet in detail omschreven zaken doet en met wie Paul te maken krijgt.
Voor mij waren dat twee "hoofdpersonages" te veel. Geen enkel van de drie is goed uitgewerkt, waarbij Paul echter wel het meest voor komt.
Het verhaal is ook een beetje slordig samengesteld. Het hangt niet goed samen en er zijn nogal wat losse eindjes.
Maar toch is voor mij een minder boek van Joseph Roth nog steeds een goed boek.
3,5 sterren
Het verscheen in 1929, dus wel vóór de periode dat hij hopelois aan de drank en financieel aan de grond zat, en hij veel schreef om aan geld te geraken.
De roman heeft 3 personages uitgebreider dan anderen aan bod komen.
Er is om te beginnen Paul Bernheim, oudste zoon van een overleden bankier, die terugkeert uit WO I waar hij niet aan veel gevaar werd blootgesteld. Geen oorlogsheld dus, deze egocentrische en nogal verwende jonge man. Hij erft de zaak van zijn vader maar door de hoge inflatie is die al snel niet veel meer waard.
Daarnaast wordt er ook verteld over zijn jongste broer Theodor, een schriele bijzijnde jongen, die niet veel liefde of aandacht kreeg van zijn ouders, en die niets erfde van zijn vader. Hij wordt omschreven als niet erg sympathiek, maar ik voelde ook wel medelijden met hem.
Tot slot komt ook nog de met veel geheimen omgeven heer Brandeis aan bod. Hij is een immigrant uit het oosten die die niet in detail omschreven zaken doet en met wie Paul te maken krijgt.
Voor mij waren dat twee "hoofdpersonages" te veel. Geen enkel van de drie is goed uitgewerkt, waarbij Paul echter wel het meest voor komt.
Het verhaal is ook een beetje slordig samengesteld. Het hangt niet goed samen en er zijn nogal wat losse eindjes.
Maar toch is voor mij een minder boek van Joseph Roth nog steeds een goed boek.
3,5 sterren
August 20, 2024
Swedish edition 2023. The story is set in post-war Germany during the 1920s. The opening description of the Bernheim family and their home before its transformation is familiar from some of Roth's other novels. The character descriptions with the Bernheim brothers in the center are comical and slightly twisted. Paul is conservative and struggles with the family business which is going downwards while his brother is initially some kind of protonazi rebel who is very much dependent on his brother but fights for his independence. Above it all floats the third protagonist after a while, the cosmopolitan Brandeis, who easily makes business and gradually rules everything around the Bernheims, but then finally escapes his captivity in success and disappears, leaving the others to live on in their bourgeois worlds that he prefers to avoid.
This entire review has been hidden because of spoilers.
November 28, 2020
[ Όχι, έφυγε. Δεν διώχνω κανέναν. Έφυγε, και ίσως γι' αυτό να φεύγω κι εγώ. Δεν ξέρω τι με κρατάει κάπου, ξέρω μόνο τι με κάνει να φύγω. ]
[Ήσασταν δειλός. Για παράδειγμα, δεν μπορέσατε να εγκαταλείψετε τα πάντα μία μέρα ή ίσως μία ώρα πριν από την οριστική, την αληθινή δύναμη, όπως κάνω εγώ τώρα. Γιατί δεν απαιτεί δύναμη το να κατακτήσεις κάτι. Όλα είναι σαθρά και παραδίνονται σ' εσάς. Όμως
το να εγκαταλείπεις, να εγκαταλείπεις, αυτό είναι το ζητούμενο.]
[ Γιατί τίποτα δεν είναι τόσο ανεξάρτητο από τη θέση, την τάξη, την οικογένεια, την επαγγελματική ιδιότητα και τη διαπαιδαγώγηση όσο η έννοια της τιμής των γυναικών.]
[Ήσασταν δειλός. Για παράδειγμα, δεν μπορέσατε να εγκαταλείψετε τα πάντα μία μέρα ή ίσως μία ώρα πριν από την οριστική, την αληθινή δύναμη, όπως κάνω εγώ τώρα. Γιατί δεν απαιτεί δύναμη το να κατακτήσεις κάτι. Όλα είναι σαθρά και παραδίνονται σ' εσάς. Όμως
το να εγκαταλείπεις, να εγκαταλείπεις, αυτό είναι το ζητούμενο.]
[ Γιατί τίποτα δεν είναι τόσο ανεξάρτητο από τη θέση, την τάξη, την οικογένεια, την επαγγελματική ιδιότητα και τη διαπαιδαγώγηση όσο η έννοια της τιμής των γυναικών.]
October 21, 2024
Joseph Roth is a master of descriptions and the use of language. This book is about two brothers Bergheim, living in post-WW1 Berlin, one of whom gets involved in a shady nazi group, the other finding his way up in society. A somewhat mysterious third character, Brandeis, supports both of them without a clear reason.
Roth keeps introducing side events that don’t always contribute to the overall storyline, even distract from it, and break up the continuity of the novel. A stronger continuity of the narrative would have turned this into a more powerful book.
Roth keeps introducing side events that don’t always contribute to the overall storyline, even distract from it, and break up the continuity of the novel. A stronger continuity of the narrative would have turned this into a more powerful book.
August 5, 2017
Though Roth I think has the greater reputation, I prefer the work - the style of Hans Fallada or Robert Walser. Roth's book of Germany leading up to WWI is fascinating but I didn't really like the main characters (Paul and Theodore) - victims as they were of their own self interest and vanity. I did like Brandeis though, especially when he chose to walk away from all he had built, not wanting the fame or the glory but just an interesting life....I liked that.
July 10, 2024
Altijd een plezier om Joseph Roth te lezen. Ook al is deze niet meteen zijn meest toegankelijke werk, het blijft een merkwaardige verzameling karakters die Roth in enkele zinnen volledig kan opbouwen, om in één enkele bijtende zin een personage volledig en trefzeker helemaal de grond in te boren. Enkel daarom vier sterren, het verhaal zelf zal begrijpelijk velen wat verbaasd achterlaten, niet in positieve zin...
February 11, 2018
This was a delightful read. Beautiful and detailed description of the people involved as well as the relations and the chasm between social groups in Germany of that era. The second and third part in particular was powerfully written and showed how the main characters were driven to a whole new life without being able to actually take the lead. The ending was good and quite smooth.
January 25, 2022
Ik miste een duidelijk verhaal in het boek. Wat historische context had ik verwacht, maar dat kreeg je weinig. Op zich niet heel erg als de personages dan echt gaan leven en het een interessant verhaal wordt. ‘Vermakelijk’ is het woord wat in me op komt. Ik denk dat dit het negatiefste woord is wat je kunt gebruiken als je iets positiefs bedoelt.
February 6, 2025
Retrato perspicaz e certeiro da República de Weimar. O burlesco, a decadência deixaram desenvolver sem se aperceber, ou sem querer saber parece-me mais, a serpente que mais tarde se revelaria. Andam por lá em marchas os camisas pardas de botas cardadas mas ninguém liga muito, nem às anedotas sobre judeus. Há humor por vezes mas a semelhança com a actualidade leva a um sorriso sem alegria.
July 2, 2020
Cuesta arrancar con ella, pero en cuanto lo haces te encuentras con una estupenda e incluso a veces divertida crítica social que no escatima en momentos más dramáticos. El personaje de Nikolai Brandeis es sin duda inolvidable.
December 10, 2025
Si bien la historia me resultó chiclosa, lo cierto es que la construcción de los personajes, el sinsentido de sus idas y vueltas, la nada misma de sus vidas, me parecieron rasgos maravillosos (y desesperantes) del libro.
June 18, 2017
Rough around the edges, has a hard time keeping pace. So good though. How many Pauls and Theodors are out there? Am I one as well? Scary..
April 30, 2023
Dit hadden eigenlijk drie sterren moeten staan. Dit is gewoon niet zijn beste roman.
Maar in dit boek staan wél de allermooiste zinnen die Roth geschreven heeft.
Maar in dit boek staan wél de allermooiste zinnen die Roth geschreven heeft.
July 31, 2013
Una scrittura esatta, tagliente, capace di definire e inchiodare ogni personaggio con precisione assoluta. I personaggi simbolo della Germania tra le due guerre: "i deboli Paul Bernheim, che diventavano prigionieri delle loro stolte ambizioni; i confusi, penosamente confusi Theodor Bernheim, che vivevano nella perenne, fitta ombra del pateticume politico; i tiranni che il potere riduceva all'impotenza, e che soffocavano nel gas venefico da essi stessi prodotto; gli amici di tutti, che venivano da Budapest e sedevano dietro a paraventi;le ragazzine che volevano essere amate e perdevano i loro cuoricini" (pag. 235) Infine l'ebreo venuto dall'est che si impadronisce di tutto e tutto capisce, per poi svanire nel nulla al momento giusto, senza legami e senza radici. Tra tutti questi personaggi risuonano terribili gli stivali delle prime marce dei nazisti e ondeggiano tra destra e sinistra, tra conservazione e democrazia, gli inconsapevoli protagonisti dell'aristocrazia e del ceto medio tedesco, sempre e comunque pieni di sé.
October 31, 2011
Joseph Roth is best known for The Radetsky March, a book I absolutely loved that dealt with the last days of the Hapsburg Empire and the arrival of WWI. This book took place for the most part in the interwar period in Berlin, focussing on a declining banking family, the Berheims, and the mysterious Russian entrepreneur, Nikolai Brandeis, who gradually accumulates incredible financial power in his adopted home.
The book, overall, lacked the energy and epic scope of The Radetsky March. While Roth has a razor-sharp sense of humor, and some of his one-liners are memorable, this text had an unfinished, ragged feel, with the perspective shifting to new characters almost until the last page. Roth's contempt and disdain for his characters made it difficult to engage with them. There's certainly a high degree of satire here, but not well tuned or carefully plotted. A disappointing read.
The book, overall, lacked the energy and epic scope of The Radetsky March. While Roth has a razor-sharp sense of humor, and some of his one-liners are memorable, this text had an unfinished, ragged feel, with the perspective shifting to new characters almost until the last page. Roth's contempt and disdain for his characters made it difficult to engage with them. There's certainly a high degree of satire here, but not well tuned or carefully plotted. A disappointing read.
October 7, 2010
While "The Legend..." is just a long story (about 50 pages), "Right and Left" is a full-length novel with Roth's strength at characterization and observation on full display. The drawback to historical fiction is that it has the benefit of hindsight. But when Roth published "Right and Left" in 1929, the transformation of Germany was still in progress: Roth was describing a society in flux, not a society completed and done with. "Legend" is a quick read, appealing and light.
October 24, 2017
The weakest Roth novel I've yet read. Lots of atmospherics about post WWI Berlin, ostensibly about three characters—none of whom seem to have any redeeming qualities. Not really worth going into the plot. Written a year before Roth's masterpiece Hiob (Job) and two before Radetzkymarsch, this book feels like it was written to fulfill a contract and earn a little money. Recommended only for those compelled to read all of Roth's works.
Displaying 1 - 30 of 37 reviews