L'île panorama

by Edogawa Rampo, Rose-Marie Makino-Fayolle (Translator)

Hirosuké Hitomi, écrivain raté, rêve de construire un étrange paradis terrestre qui s'inspirerait d'un conte d'Edgar Poe. Lorsqu'il apprend la mort de Komoda, riche homme d'affaires qui a la particularité de lui ressembler comme deux gouttes d'eau, il décide de le faire revenir à la vie en usurpant son identité. Il entreprend alors la construction de son paradis terrestre sur une île isolée. Mais le projet de Hitomi ressemble bientôt à une descente aux enfers...

Genres: Japan, Horror, Fiction, Japanese Literature, Mystery, Classics, Asia

157 pages, Mass Market Paperback

First published October 1, 1926

About the author

Hirai Tarō (平井 太郎), better known by the pseudonym Rampo Edogawa ( 江戸川 乱歩), sometimes romanized as "Ranpo Edogawa", was a Japanese author and critic who played a major role in the development of Japanese mystery fiction.

Reviews

[Bahar Hf · Rating 4 out of 5]

"دنیای مرئی وهم است، واقعیت در رویاهای شبانه است..."
(رانپو، مقدمه کتاب شکار و تاریکی)

چندین ماه پیش، حین چرخیدن تو سایت ایران کتاب، به کتابی از رانپو برخوردم که اون موقع در سایت موجود نبود، ازونجایی که طی یک کنجکاوی شخصی و همیشگی دوست داشتم خط فکری نویسنده رو در کتابهاش دنبال کنم، توی سایت، کتاب جزیره ی پانوراما رو علامت زدم تا روزی که موجود شد، بخرم. مدتها گذشت و من تقریبا فراموش کردم بود، اما به لطف پیامک سایت که موجود شدن این اثرو که به بازنشرش امیدی نداشتم،  بهم اطلاع داد دوباره به یاد سلسله افکارم در رابطه با رانپو افتادم.
چند سالی هست که با رانپو (که البته نام مستعار این نویسنده ژاپنی هست) اشنا هستم و اولین کتابی که ازش خوندم مارمولک سیاه ، یکی از پرونده های کارآگاه مشهور، آکیجی بود. تو یک نگاه کلی و کلیشه ای میشه دید که نوشته‌های رانپو صرفاً کپی ژاپنی از اثار ادگار الن پوئه. نه فقط در داستان کارآگاهی که در داستانهای گروتسک دیگه ای مثل داستان "کوتوله رقصان" که کاملا مشابه داستان قورباغه لنگ (Hop Frog) نوشته شده.
اوایل، با خوندن چند رمان کارآگاهی از کسی که پدر جنایی نویس ژاپن شناخته میشه، چندان به عمق داستان پی نبرده بودم و البته به درستی یه ایدئولوژی ریزی توی کارش می دیدم، که چندان بی راه هم نبود_همونطور که در انتهای این متن هم بهش اشاره میکنم_رفته رفته به خصوص با خوندن داستانهای کوتاه و البته سانسور شده ای که از نشر چترنگ با ترجمه ی محمود گودرزی منتشر شده بود، به کلیدواژه های مهمی در داستانهای کوتاهش رسیدم. بنابر این اولین کاری که کردم این بود زمان انتشار آثارش رو کنار هم قرار دادم تا نحوه ی تغییر فکری یا احیانا آلترناتیو فلسفی_روانی نهفته در آثارش رو بفهمم. 
نوشته های رانپو به دو دسته تقسیم میشه: مجموعه داستان های کوتاه ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ و چند داستان کوتاه و بلند مثل "جزیره پانوراما" و "هیولای جزیره متروک" که در میانه همین سالها نوشته شدن و داستان های بلند کاراگاهی مثل مارمولک سیاه، نقاب طلا، شکار و تاریکی و ... که بین سالهای ۱۹۳۰ و۱۹۴۰ به نگارش دراومدن. "جزیره پانوراما" بهونه ای شد برای نوشتن این جستار، چراکه درونمایه و تکرار موتیف های کلیدی چند داستان کوتاه و بلند از مجموعه‌ های اولیه  رو یکجا در خودش داره. درعین حال من به داستان های دیگه رانپو هم اشاره می کنم و در اخر کمی هم راجع به داستان های کارآگاهیش می نویسم.
ایده های کلی مجموعه آثار اولیه(۱۹۲۰_۱۹۳۰) اینها هستن:
۱. تکرار موتیف"چشم"، حس بینایی و مرکزیت "نگاه کردن". در این راستا تاکید بر موتیف "دست" و " دهان" هم در راستای  تمثیل " چشم" عمل می کنند.
(توجه به موتیف "دست" و به خصوص "دهان" که مکررا در داستانهای رانپو علی الخصوص داستان پانوراما تکرار شده یاد آور نقاشی های اکسپرسیون قرن ۱۹ و ۲۰ که در این نقاشی ها تاکید بر چشم، دهان و دست به عنوان نشانه های ابراز احساسات اغراق شده ناشی از سرکوب طولانی مدت، برجسته میشن. نمونه مشهور این تابلوها جیغ مونک (تکرار موتیف دهان و چشم در داستان پانوراما رجوع کنید  به صفحات ۳۸، ۷۰، ۷۵، ۷۶))
به هر حال اشاره من به این موضوع برجسته کردن موضوع مهم دومه :
۲.تاکید بر ایده ی تاثیر یا مرحله ی آینه ای لکان با تاکید بر "دیگری یا The Other" که اولین بار در داستان الن پو (ویلیام ویلسن) و بعدها در یادداشتهای یک دیوانه گوگول و همزاد داستایفسکی تکرار شد.
۳. سومین ایده که کمتر بهش می پردازم: ایده ی pervert از دلوز که ترجمه ی درستی ازش تو ذهنم نیست شاید بشه گفت انحراف از یک منش، به خصوص در مورد رفتارهای جنسی و بدن مند که در داستان های رانپو بسیار حائز اهمیته.
با خوندن پیشینه ی کوتاه از دوره ای که رانپو در اون زندگی می کرد در دهه ی بیست و سی میلادی، و نوشته های نویسنده های هم عصرش(که قبلا راجع بهشون مطالبی نوشتم)، می تونیم به یک کلید مهم برسیم که همون تاکید بر "حواس بدنی" انسان و به رسمیت شناختن توجه به بدن یا بدن مند بودن شناخت انسان از خودش و تصوری یکپارچه از اونه. در داستانهای رانپو "حواس وابسته به جسم" با مفهوم "کل منسجم" گره می خوره و حتی به شکل افراطی ابراز و تاکید میشه.
بارها گفته شده که چشم دوره ی مدرن تمثیلی از عقل عرفی و عقلانیته که من قبلتر راجع بهش مفصل نوشته بودم، بنابر این نمی خوام این موضوع رو اینجا ادامه بدم. اما در وهله ی اول مهمه که تاکید کنم، فضای عقلانی نوظهور شهرهای مدرن که سرکوب هر نوع "حس" و "احساس" رو به همراه دارند باعث فوران ابراز و تاکید بیش از حد روی این موضوع شده، جوری که به شکل نوشته های بیش از حد بدن مند و حتی اروتیک در داستانهای رانپو درمیاد و این امکان رو به ما میده که در لایه های سرکوب‌شده زندگی شهری نقبی بزنیم.
  این موضوع می تونه یک جنبه از داستانهای رامپو باشه. در واقع موضوع دیگه ای که من می خوام اینجا راجبش بنویسم دگرگونی نگاه به بدن به عنوان یک "کل منسجم"، سازماندهی دوباره بدن بعد از گسیختگی ادراک اولیه است.
بنابراین نه فقط به چشم که به حواس بدنی دیگه هم در این راستا پرداخته میشه. سیر داستانهای رانپو یک نوع کاوش برای بازیابی حواس انسانیه که زیر حس"بینایی" ، یا همونطور که گفته شد، عقلانی دفن شده و از به رسمیت شناختن اونها در راستای ایده ی بزرگتری بهره میگیره که این آلترناتیو رو در داستانهای کارآگاهی که بعدها نوشت، بیشتر باز می کنم.
رانپو در بستر جامعه مدرن ژاپن به شدت در حال تغییر، روایتی از ساکنان این شهرها در اختیار ما قرار میده و مرز بین شناخت خود و شناخت دیگری رو پررنگ می کنه. با رشد مراکز شهری، میلیون‌ها نفر از روستاها به شهرها نقل مکان کردند. ساکنان شهرها مجبور بودند رابطه ادراکی خودشون رو با محیط جدید از نو تعریف کنند. نه تنها این روابط بیرونی، بلکه  شناخت اونها از خودشون با رو به رو شدن با تجربیات حسی جدید، بازنگری و حتی تشدید شد. چهره مدرن، از معماری تا ریزجزییات مورد استفاده روزمره به خصوص دوربین عکاسی و فیلم برداری مجموعه‌ای جدید از تجربیات بصری و ادراکی رو برای ژاپن اوایل قرن بیستم به همراه آورد.(در این رابطه می تونید به ریویوی "ما" بخش دوم در رابطه با چهره معماری و ادبیات که قبلا نوشته شده مراجعه کنید)
بین داستان‌های رانپو که به تجربیات بصری ژاپن مدرن برای بیان مضمون "خود"(self) پرداخته، داستان «دوزخ آینه‌ها» به جرات، روانکاوانه‌ترین اثر در این زمینه است. در این اثر و البته در داستان پانوراما، "بینایی و نگاه" و "دیدن" تا حد زیادی بزرگنمایی شده. اینجا تلاش رانپو دقیقا ایده لاکان رو درباره ی نظریه بصری و رابطه ش رو با شکل‌گیری خود مدرن(ego) منعکس می کنه. تحلیل نظریه لکان در مورد حس بینایی،معادل در اولویت قرار دادن حس بینایی در داستان های اولیه رانپو و همچنین تمایلش  به آشکار کردن تنش‌های اساسی ایگو برای شکل‌گیری ذهنیت مدرن از خود ه. داستان رانپو به وضوح نشون می‌ده که بینایی به تنهایی نمی تونه شناخت تکه تکه از طریق حواس پنجگانه بدنی رو ترکیب و هویت رو از طریق بینایی صرف یکپارچه کنه.
شخصیت اصلی داستان آینه ها، علاقه‌ی عجیبی به "دستگاه‌های بازتابنده و آینه‌ها" داره و تمام وقتش رو روی ساخت آینه ی کروی عجیبی صرف می کنه و پس از اتمام، مجذوب تصویرهای انعکاسی متعددی از خودش میشه، پایان داستان با شکستن و تکه تکه شدن آینه ها همراهه(که در پانوراما هم تکرار میشه). این شکستن، همون فروپاشی کامل ایگوی برساخته است. اینجاست که نظریه مرحله ی آینه ای لاکان به ما کمک می کنه:
ایده معروف لاکان در مورد مرحله آینه‌ای به ما می‌گه که نوزاد(بخوانید مرحله ی اول رشد روانی) با همانندسازی  با "تصویر ایده‌آل فرافکنی شده از خود"، به یک "ایگوی یکپارچه" می رسه چراکه شناخت منسجمی از دنیای بیرون نداره. این شناخت، اول از طریق همانندسازی با تصویر جسمی خود، به عنوان یک کل منسجم، که بر روی آینه منعکس می‌شه، شکل میگیره. این تصویر بیرونیه، که به عنوان اساس ساخت ایگوی مدرن در مرحله اول رشد روانی وارد عمل میشه. در این فرآیند مفهوم هویت تنها با بیرونی‌سازی تصویر ایگو امکان‌پذیر ه.
طبق عقیده لاکان "برای سوژه‌ای که در دام همانندسازی آینه ای گرفتار شده، توالی خیالاتی به وجود میاد که ماحصل درک تکه تکه از تصویریه که از طریق حواس پنجگانه دریافت شده و تنها از طریق حس بینایی به پذیرش یک ساختار ظاهرا یکپارچه میرسه" .
شیفتگی کاراکتر داستان " آینه‌ها"  وسواس شناختی او از تصویر بدنی خودش از رهگذر فرایند "دیدن"ه. اینجا، ایگو تصویری یکپارچه‌ نیست، هرچند یک ایده آلی از یکپارچگی به نظر بیاد، چراکه هویت فرد با "تصویر بیرونی‌شده" یا "فرافکن شده" کامل میشه. فرد وقتی در گوی آینه ای قرار می‌گیره، دیگه بیرونی برای ایگو وجود نداره (گوی به عنوان حجمی که از دایره ساخته میشه هم به جا انتخاب شده، چون دایره یک جور مفهوم اشراف و کنترلگر هم داره، حسی که می خواد هرچیزی رو در مشت و اختیار داشته باشه)، کاراکتر با فریب افسانه‌ی یکپارچه شدن ایگو از رهگذر "دیدن"، در حقیقت پایه و اساس یکپارچگی رو از دست می‌ده.
جنون او، بحران هویت ناشی از میل ای هستش برای ثبت "تمامیت" تصویری. این همون فرمول لاکانیه که ادعا می‌کنه، ایگو پیش از اجتماعی شدن باید در یک فضای بصری ایجاد بشه(به کمک آینه). در این فضای ایجاد شده است که ایگو «همزاد» خودش، یعنی ایگوی ایده‌آل، رو کشف می‌کنه. بنابراین، ایگوی ایده‌آل به عنوان بخشی از خود و بخشی از دیگری وجود داره و هویت شخصی فرد با ورود دیگری به این فضای بصری شکل می‌گیره. شخصیت های اصلی رانپو تلاش می‌کنند تا با این همزاد به یکپارچگی برسند به این ترتیب دیگربودگی دیگری کاملاً از دید محو می‌شه، غافل ازینکه که هویت خود بدون دیگری وجـود نخواهد داشت. از طرفی، هرگونه کجی از تصویر ایده ال یکپارچه، انحرافیه که با سعی در "قتل دیگری"
  امکان وجودش از بین میره. دلوز با تعریف این "دیگری"حوزه ادراک خود(self)  رو مشروط می‌کنه به تمایز مرز خود و دیگری. درواقع، ساختار "دیگری" دلوز، حضور انحراف یا به قول خودش عنصر عدم قطعیت یا "امر ممکن"  رو در ساخت خود(self) برجسته می کنه. در تعریف دلوز، فرد با محو کردن این عدم قطعیت به چیزی تبدیل میشه که دلوز اسمشو میذاره سوژه pervert. اگه نتونم معادل فارسی درستی براش به کار ببرم میشه گفت کاراکتر رانپو به معنای واقعی، بازتاب این کلمه است، چون هرگونه "دیگری" رو در محصور شدن آینه ای از بین میبره. این همون "ساختگی بودن و انحراف خودِ ساخته شده" از رهگذر فرایند "دیدن" مدرنیته است.
این موضوع در داستان های دو قلوها، کرم ابریشم، جنایات دکتر مرا و جزیره پانوراما هم عینا تکرا میشه: تلاش برای حذف "دیگر بودگی".
جزیره پانوراما، تاکید دوباره ی رانپو بروی تجربیات بصری جدیده، به ویژه محبوبیت تصاویر پانوراما، دوربین های عکاسی و فیلمبرداری. (تاکید بر دوربین، عکس و شیفتگی تصویری دوباره در داستان "مسافری با تصویر پارچه ای" تکرار شده).
اما چرا جزیره "پانوراما"؟ اگه با اصطلاحات عکاسی آشنایی کمی داشته باشید، می دونید که تعریف ساده ی پانوراما، تلاش برای ثبت تصویریه که "همه ی مناظر موجود" اطراف رو با زاویه ای باز دربر میگیره. آیا این همون گوی آینه ای بزرگی نیست که با مفهوم کنترل و اشرافیت همه جوره، دیگربودگی رو از یاد برده و الان به شکل یه صفحه ی بزرگ تصویری بسته دراومده؟
شخصیت اصلی داستان پانوراما، هیتومی، بعد از مرگ طبیعی کومودا، هویت شناسنامه ایش رو به دلیل شباهت زیادی که بهش داره، تصاحب می کنه.
این زوج، جدایی بین خود درونی، که فاقد تمامیته، و خود بیرونی، که نمایانگر تصویر ایده‌آل تمامیته رو به تصویر می کشند: هیتومی از نظر اجتماعی ناکارآمد و مطرود و کومودا از نظر اجتماعی ثروتمند و نامی( دقیقا مشابه داستان دوقلوهای رانپو)
هیتومی برای یکی شدن با همزادش، با پاک کردن بدنش به عنوان "دیگری"، راه جدیدی رو شروع می کنه. ( با خودکشی نمایشی، هویت شناسنامه ای سابق خودشو پاک می کنه). به محض اینکه فاصله‌ی بین او و خودِ ایده‌آلش از بین می‌ره، از ثروت همزاد برای راه‌اندازی پروژه‌ ایی آرمانی_ ساخت یک آرمان‌شهر در جزیره‌ای متروک_(شبیه قلمروی آرنهایم آلن پو) استفاده می‌کنه. هدف هیتومی بازتولید دنیای بصری و تماشایی یک جزیره پانوراما در مقیاسی بزرگ‌تر و دیوانه واره.
توصیف صحنه های پانورامایی پایانی، منو یاد صحنه های ابتدایی "خنده ی سرخ" آندریف انداخت به خصوص وقتی هیتومی حین صحبت از این پانوراما از میدون وسیع جنگ ژاپن هم صحبت می کنه. توصیف هیتومی از این چشم‌انداز جنگ، خشونت مشابهی رو در پروژه‌ خودش نشون می‌ده(لذت و وحشت همزمانی که  از دیدن مناظر به همسرش دست میده).
تصاویر تکه تکه  و سرهم شده ی پانوراما، معادل تکه تکه شدن اجساد و مثله شدن اونها و معادل تکه تکه بودن، گسیختگی هویتی انسانهای درگیر جنگه. (جدا ازینکه انتخاب یک جزیره ی متروک ، جدا افتاده هم چنین بیگانگی رو نشون میده)
جزیره پانوراما تا زمانی که "دیگری" حضور نداشته باشه، بی‌نهایت و "زیبا" باقی مونه، مثل کودک در مراحل اولیه رشد، می خواد حس تمامیت خود و بدنش رو بدون آگاهی از دیگری حفظ کنه. هویت هیتومی و جزیره پانورامای او، ساختاری خودبسته رو در یک هماهنگی ظاهری و زیبایی شناسانه نشون میده.
اما، کشف هویت واقعی هیتومی توسط همسر همزادش باعث جنون هیتومی میشه. تنها راه برای حل این بحران، پاک کردن این "دیگری" ه. هیتومی همسرش رو به جزیره می‌کشونه و اونو می‌کشه(قتل دیگری ، مسئله pervert دلوز). در مکالمه بین این دو که منجر به قتل همسرش میشه، او به اشتباهی که مرتکب شده اعتراف می‌کنه: «من اشتباه بزرگی مرتکب شدم. من نباید عاشقت میشدم اما شدم. چقدر تلاش کردم تا آن را کنترل کنم. با این حال، در آخرین لحظه، دیگر نتوانستم تحمل کنم.آنگاه، همانطور که می‌ترسیدم، تو به هویت واقعی من پی بردی.» میل هیتومی به همسرش، منجر به کشف "دیگری بودن" خودش می‌شه. پس باید با حذف دیگربودگی، بحران هویت خودش رو که باعث تضاد و عدم یکپارچگی میشه حل کنه. کشف بدن زنانه یا عنصر زنانه که ازش میشه به عنوان آنیمای یونگ هم نام برد اجزای هویتی مهمی رو نشون میده که به شکل معنی داری در ستون بتنی سازه ای مدرن دفن شده نابودی خودِ ایده‌آل یا ویرانی همون «تصویر بدنی یا کل تکه‌تکه شده» است که سعی در یکپارچگی داشته.
توضیح لاکان در مورد خواب ها یا حتی نقاشی های سوررئالی که بدن مندی رو نشون میدن، همون درک بدن به مفهوم "کل منسجمیه" که در حال فروپاشی ه، مشاهده خود قطعه قطعه شده از دید ناظر بیرونی که بیان همون  بحران ساختار ایگو ست.
پروژه هیتومی برای ساخت پانوراما و جنایت او در تصاحب هویت کومودا، هر دو تلاشی هستند برای پاک کردن یک واقعیت ملموس بیرونی با ایجاد یک قلمرو بصری محصور و بسته.  این داستان با تاکید بر حس تشدید شده بینایی به عنوان انفجار احساسی(لذت) پشت پرده ی عقلانیت، نشون میده حس بینایی صرف(ظاهرا عقلانیت، عملا احساس سرکوب شده) نمی‌تونه وجود سایر حواس رو سرکوب کنه و برای تشکیل یک کل یکپارچه هم به تنهایی کافی نیست.
در داستان کرم ابریشم هم دقیقا همین پروسه تکرار میشه:
توکیکو، با نگاه به چشمان همسرش از این واقعیت که چشم های او چیزی رو پنهون می‌کنند که او هرگز نمی‌تونه بهش دسترسی داشته، همون "دیگری" رو تشخیص میده و درصدد کور کردن همسرش و حذف دیگر بودگی برمیاد. دنیای درونی همسر، که توکیکو ازش وحشت داره، در واقع متعلق به همسرش نیست. این دنیا به بازتابی از وجدان گناهکار توکیکو تبدیل شده.توکیکو با سلب بینایی همسر با دست خود، دیگری رو نابود می‌کنه؛ و این عمل، اونو به سوژه pervert دلوزی تبدیل می کنه.
در کل: رانپو فضای خود محصور و مصنوعی پانوراما(کنترل و ایده ال) رو به عنوان تمثیلی از هژمونی متزلزل بینایی نقد می کنه. او حواسی رو که از طریق سطح بدن تجربه می‌شن بخش جدایی‌ناپذیر شناخت یکپارچگی انسان می‌دونه.  بدن(کل)، به صورت قطعاتی تکه تکه بدون ادغام بصری صرف، وجود داره، با این حال داستان‌های او نشون می‌ده که ادغام تمام حواس از طریق حس صرف بینایی دست‌نیافتنی ه. اگرچه درک تکه‌تکه بدنی می تونه از طریق بینایی در یک تصویر بدنی یکپارچه یا کل یکپارچه ترکیب بشن، اما مادیت و واقعیت ملموس بدن، مانع چنین ترکیبی می‌شه و تناقض ازین حیص غیرقابل انکاره.
برخلاف انتظار اولیه م، با دنبال کردن زمان انتشار اثار رانپو متوجه شدم داستانهای کارآگاهی رامپو و خلق شخصیت کارآگاه خصوصی: آکجی کوگورو، راه حلی برای این بحران شناختی ارائه می‌ده. اونچه که در این اثار دیده میشه یک جور تاکید بر ملی گرایی و افکار ناسیونالیستی ه که تاحدودی وجه تمایزش از اثار پو محسوب میشه، به این شکل که استفاده رانپو از کارآگاهی ه که بر مبنای مشاهدات بصری به نتیجه گیری های منطقی میرسه مثل لوپن الن پو یا هلمز کانن دویل. اما این فقط یه نقطه شروعه. تو تقسیم بندی ادبیات کارآگاهی خشن به خرده ژانری برمی خوریم به نام "تریلر جنایی ضد توطئه" که در راستای ایدئولوژی حکومتی و ناسیونالیستی، از یک فلسفه پوزیتیویستی ملی گرا حمایت می کنه. رمان‌های کارآگاهی رانپو به عنوان ابزاری برای حل معماها و ایجاد تاکید بر یک "کل یکپارچه" ظاهر میشه. در داستانها، این کارآگاه به عنوان تنها کسی که قدرت اثبات جنایت رو داره ظاهر می‌شه و غیرممکن بودن جنایتی بی‌نقص رو که  در راستای پاک کردن هویت مجرمه، اثبات می‌کنه. به عدالت سپردن جنایتکار در درجه ی دوم حائز اهمیته. بدن‌های تکه‌تکه شده (مثله شده که روش معمول جانی در داستان های رانپو ئه ) به ابزاری برای تایید و  تلاش‌های آکچی تبدیل شدن. در واقع جنایت هولناک با توسل به وحدت و راه حل نهایی کارآگاه حل و فصل می شه. مثلا تو داستان نقاب طلا، رامپو آشکارا در قالب رقابت لوپن الن پو و آکجی رانپو به احساسات ملی‌گرایانه متوسل شده تا از دزدیدن گنجینه سنتی ژاپن توسط لوپن جلوگیری کنه. به نظر میرسه رانپو در مواجهه با تهدید بیرونی یا در مواجهه با غرب، راه حل تاکید بر سنت ژاپنی رو به عنوان نمادهای یک ملت که به شدت نیاز به دفاع داره، مورد استفاده قرار میده. اینجا مسئله بر خلاف داستان های کوتاه اولیه، pervert دلوز و the other  لاکان نیست و کاملا عامیانه و ساده نوشته شده. شاید رانپو به دنبال روش آسونتر و فرمولی عامه پسندانه تر برای پاسخ به اضطراب اجتماعی گسترده ژاپن قبل از جنگ بوده.
شخصیت‌های متاخر داستان‌های رانپو، تاکید بر مرزهای ملی رو راه‌حل نهایی و پاسخی به بحران‌ شناختی خودشون می‌دونن. آکچی به عنوان یک ژاپنی مدرن و مردی ظاهر می‌شه که به طور فعال در پرونده های حفاظت سنن ملی هم شرکت می کنه (مثل مارمولک سیاه و نقاب طلا)
بنابراین، رانپو در نهایت از کارآگاه اکجی ژاپنی به عنوان عنصری وحدت دهنده و راه حلی ملی‌گرایانه برای مهار عدم قطعیت و تکه تکه بودن هویتی که در آثار پیشینش مطرح کرده بود، استفاده می کنه. اینجا نقطه ی جدایی تقریبی رانپو از ادگار آلن پو است، که البته احتمالا نقطه‌ ی شروع ژانر کارآگاهی دیگه ای با نام تریلر جنایی ضد توطئه در ژاپنه.
وقتی درمورد زندگی و فعالیت های سیاسی رانپو می خوندم، متوجه شدم میشه مضمون ناسیونالیستی آثار متاخرش رو با فعالیت‌های میهن‌پرستانه‌ و سخنرانی های متعددش در طول جنگ جهانی دوم مطابقت داد. رانپوی متاخر، ملی‌گرایی و راه حلی ناسیونالیستی رو برای بحران شناخت ایگویی تکه پاره شده که در آثار اولیه ش به وفور به اونها پرداخته بود، ارائه کرد. به نظر میرسه، ایده رانپو این بود که عدم امکان دستیابی به یک هویت کاملاً یکپارچه را تحت رژیمی ظاهرا یکپارچه بیاره.(که در تب ملی گرایی قرن ۱۹ قبل از جنگ هم کاملا مشهوده) این تب، آرزوی کاراکترهای اولیه رانپو برای یافتن یک کل یکپارچه، اشتیاقشون رو برای به هم وصل کردن تکه های جدا و گسیخته در مقیاس فردی و جمعی نشون میده.

پ.ن۱:خوندن نسخه های اصلی بدون سانسور و مانگایی که از داستان  جزیره پانوراما وجود داره از ملزوماته.
پ.ن۲: توصیف صحنه هایی از جزیره پانوراما منو یاد نقاشی های مشهوری انداخت مثل:
۱. مرگ اوفلیای جان اورت میلیس
۲. بهشت هیرانیموس بوش
۳. برج بابل پیتر بروگل
۴. تابلوهای نسبیت و هندسی موریس اشر

[Matteo Fumagalli · Rating 5 out of 5]

Videorecensione: https://youtu.be/Pzy0oHKPgS0

[Mir · Rating 3 out of 5]

Although Panorama Island fits into a substantial tradition of Japanese doppelgänger literature (Edogawa explicitly references several of these authors, especially Tanizaki) the most significant influence here is Poe. Also referenced repeatedly are European utopian writers such as William Morris and Etienne Cabet, although it is doubtful that these thinkers would have been much in sympathy with our protagonist Hirosuke's mad self-indulgence.

As far as writing goes, it is of course always difficult to judge a translation. However, I can't say that I felt any of the emotions expressed by the characters. It seemed a bit stiff. The story is heavy on imagery and spatial distortion, which may work better when they are visual rather than textual. I'm looking forward to the graphic adaptation of this story.

[Mizuki · Rating 4 out of 5]

Pre-review: I plan to re-read this book soon, not Rampo's grandest masterpiece but still highly imaginative, intriguing and attractively wicked and dark.

4.5 stars for Mr. Rampo's most dreamlike and daring novella. Like I had already said, it isn't Rampo's grandest masterpiece but it's so damn close.

Strange Tale of Panorama Island is a hybrid between the classical Crime and Mystery genre and Edgar Allan Poe's style of dark fantasy, lacing with Rampo's own gloomy twists and turns. Above all, his Tale can offer you a taste of sweet, toxic, sickening madness.

Other reviewers used words such as kaleidoscopic, bizarre dream and psychedelic to describe Rampo's writing and I strongly agree with them.

Strange Tale starts in the form of a crime novel, with the main character comes up with a bizarre idea to commit an unimaginable, seemingly impossible Perfect Crime. I love how Rampo described the criminal's mentality, how a person is motivated into taking so much risk and violating both law and moral just to follow his strange, deviant passion. And it is quite an suspenseful trip, we are being kept at the edge of our seats when we follow the main character through his evil scheme: how will he trick his victim's family? Especially the beautiful widow!? This part definitely would keep you guessing.

In Rampo's short stories, he always had his main characters daydreaming about crimes and other deviant behaviors and he always had his characters followed their passions, trying out those impossible, strange crimes. In Strange Tale of Panorama Island, Rampo took his main character one step further, allowing his daydream to balloon up into a monstrous creature and this dream is eventually materialized in reality.

That's why the second half of the story shifts from crime novel into an Utopian narrative whilst the Panorama Island comes into being. This part of the story is even more disturbing, twisted and shocking than the first half. All the wonders of the Island are being revealed to us when the main character took the woman he had fallen hopelessly and passionately in love with to visit his mad Paradise. I am deeply touched by how imaginative and daring Rampo was when he created his own twisted version of utopia.

I probably wouldn't have been so touched if Rampo merely described his own utopia in Strange Tale, but the most beautiful part of the book is the part where Rampo described the destruction of his own twisted, hellish utopia. When reading this book, you just know at the back of your mind that the more amazing and breathtaking the wonder of Panorama Island is, the more tragically this great crazy dream is going to end. Such wonder isn't meant to last, especially when said wonder was built upon crimes.

A twisted dream like this could not survive in reality, the same like the main character's bizarre, intensive romance with his love interest also comes to a tragic end when the man told her the one thing that would destroy them: the truth.

The book isn't flawless, part of the story seems to be too rushed--for a few time the author stepped into his text and stated that "I'll leave this part of the story to your imagination" Holy Hell, I don't want to use my imagination, I want details! And the characters could have been further developed.

But what I enjoy most is the sense of dreamlike horror which Rampo had successfully captured in this novella, and I believe you'll be as intrigued and fascinated as I am when you visit the doomed Panorama Island, and live this most bizarre of dreams.

Review for the manga adaptation: https://www.goodreads.com/review/show...

[Meltem Sağlam · Rating 5 out of 5]

Yazarın okuduğum ikinci kitabı. Bu eser, tek bir uzun öyküden oluşuyor. Tanıdık bir eylem, değişik bir atmosfer. Yaratmış olduğu ortam, büyük bir hayal gücünün belirtisi. Gittikçe artan gerilim, yazarın en büyük özelliklerinden birisi.

Keyifle okudum.

[Maria Lago · Rating 4 out of 5]

Estoy realmente asombrada de algunas de las reseñas que acabo de leer... Se quejan de lo bizarro, lo escabroso, lo onírico. Se quejan de la misma esencia de Rampo. Está bien, todavía no es un autor muy conocido y los libros de Satori tienen una presentación harto atractiva; es normal elegir uno a ciegas y comenzar a leer y sorprenderse (para bien o para mal). Lo que cuenta es haberle dado una oportunidad.
A mí, la historia me pareció el locurón más delirante del siglo pasado. Se lee muy rápidamente, porque es muy entretenido y muy, muy morboso: nos hace cómplices de una manera incómoda, pero ¿quién se resistiría a averiguar cómo es la Isla Panorama? Ah, excusas...
Una buena traducción, cubierta ilustrada por Maruo (no os perdáis el cómic tampoco), separapáginas a juego y un breve epílogo de Jesús Palacios ponen la guinda al pastel. ¡A comer!

[Repellent Boy · Rating 3 out of 5]

3,5. Hirosuki Hitomi es un escritor frustrado que no termina de encontrar placer en nada. Sobrevive como puede trabajando lo justo y engaña para conseguir dinero. De esta manera, cada día es una anodina repetición del anterior, dedicando la mayor parte del tiempo a escribir textos donde refleja sus mayores deseos. Entre estos, el que toma mayor fuerza es el de poder crear un mundo propio, lleno de belleza, donde sus sueños y deseos se mezclen con la realidad. Esta utopía lo obsesiona, dándole felicidad y desasosiego a la vez, pues ¿cómo podría una persona tan pobre hacer esto realidad? Sin embargo, la noticia de la muerte de un antiguo compañero de clase provocará un cambio en el sentir de Hirosuki, una malévola idea ha germinado en su mente y si consigue llevarla a cabo, podrá alcanzar sus objetivos.

Desde que descubrí el género artístico denominado en japonés "eroguro", palabra derivada de erotismo y grotesco, me sentí muy interesado por este, casi obsesionado. Esa mezcla de lo erótico, con escenas perversas y gore, me atraparon. Rampo Edogawa, es considerado uno de los máximos exponentes de este género, por lo que era un autor del que necesitaba empaparme antes o después. Entiendo que el género no es sencillo, ni apto para todos los públicos, ya que esa mezcla de lo bello y lo perverso, creando escenas imposibles y horribles, no es lo que cualquier lector busca a la hora de elegir lectura. En mi caso, Rampo Edogawa me ha transmitido lo mismo que sentí cuando leí por primera vez a Junji Ito, un revoltijo de emociones, una mezcla que van del asco a la fascinación, de la incomodidad al deseo de saber más.

"El extraño caso de la isla panorama" es una historia perversa que, repito, no es para todo el mundo, donde seguiremos a un pobre desgraciado cuyo rechazo a las normas impuestas por la sociedad, sumado a una malicia natural, acaban llevándolo por un camino de perversión y crimen. Ese mundo que crea, esa isla Panorama se entiende como un mundo de pesadillas salido de la imaginación y los sueños de una mente perturbada. En ella, la naturaleza muta, transformando la belleza en algo inquietante, el erotismo se mezcla con lo terrorífico, en una naturaleza salvaje, peligrosa, llena de bestias inimaginables. Me he metido tanto en este mundo, a través de estas imágenes llenas de colores, casi psicodélicas, donde se confunde la realidad con el engaño, que algunas de estas escenas, bellas y horribles a partes iguales, me han sobrecogido.

No deja de sorprenderme como el terror, lo grotesco o lo perverso consigue atraernos a ciertos lectores, y como algo que te provoca rechazo, también puede resultar atrayente. Esto lo muestra muy bien el autor a través del personaje de Chiyoko, una mujer que sabe que las cosas no son como deberían ser y siente terror, pero no puede dejar de sentir una intensa curiosidad. Debo admitir que me imaginaba recorriendo esta isla, anhelando poder ver esos bellos horrores con mis propios ojos.

Una cosa que me impacta del género, y creo que con Rampo se intensifica aún más, es que se siente muy rompedor y adelantado a su época, explorando temas y mostrando sin censura ciertas imágenes a las que no estoy acostumbrado cuando de literatura japonesa se trata. “El extraño caso de la isla Panorama” se publicó en 1926, hace casi cien años y no deja de sorprenderme por lo moderna que resulta, por esas escenas que son mostradas sin pudor.

Pero para mí, pese a lo que la he disfrutado, la obra tiene una gran pega, y es su duración. Me hubiera gustado que fuese más extensa, que la trama se desarrollara más profundamente y no corriera tanto, especialmente hacia el final. Ojalá el autor le hubiera sacado incluso más jugo a una historia ya de por sí buena, que hubiera explorado más a sus personajes y a esta peculiar isla, este extraño país de las pesadillas que te atrapa y te sumerge en sus horrores. Quizás si hubiera sido algo más larga, hubiera sido perfecta para mí. Por lo demás, mi primer encuentro con Rampo Edogawa ha sido un total acierto, una historia adictiva e inquietante, que me he bebido en dos ratos. Ahora tengo la imperiosa necesidad de decidirme por otra obra del autor para continuar con este inicio prometedor.

[Mircalla · Rating 4 out of 5]

la strana storia delle umane perversioni e del loro persistere inalterate nel tempo

Hitomi Hirosuke è uno squattrinato studente a cui capita un'occasione che solo una mente criminale potrebbe cogliere una sola volta nel corso intero di una vita: un suo coetaneo che gli somiglia moltissimo fisicamente e che, invece, possiede un patrimonio personale piuttosto ingente muore di colpo, Hirosuke decide quindi di scomodare Edgar Allan Poe e inscenare Le Esequie premature, quello che però Poe non aveva neanche minimamente accennato era, appunto, come proseguire la propria vita una volta che questa è stata ripresa dalla morte apparente e quindi il nostro si lascia prendere la mano e mette in scena tutte la sue fantasie e i suoi deliri, quelli che aveva coltivato nel silenzio e nel buio della sua triste stanzetta da studente e a cui adesso può dare forma e consistenza...

gustosa variazione su temi cari a Taro Hirai, noto ai più con lo pseudonimo di Edogawa Ranpo, traslitterazione giapponese fonetica del nome di E.A.Poe, grande ispirazione per Taro Hirai e suo massimo riferimento letterario, qui si mette in scena non tanto la perversione quanto la libera espressione di sopite deviazioni dalla norma e quanto questa possa essere pericolosa per chi vi si abbandona, meno compatto di Il Mostro cieco ma a suo modo ne costituisce un ideale ampliamento, a mio modesto parere...

[Tosh · Rating 5 out of 5]

A pulpy version of Raymond Roussel's "Impressions of Africa." Rampo is the Japanese link between a boy's adventure narrative and kinky sex takes. Rampo's take on the benefits of the Panaorama and the Utopian narrative. Also a crime novel of sorts. Twisted, dark and super great.

[Libros Prestados · Rating 3 out of 5]

No es culpa del libro. Es mía.

Este es mi primer contacto con la obra de Rampo Edogawa. Fue el padre de la moderna novela criminal japonesa y fundó la Asociación Japonesa de Escritores de Misterio. Yo tenía mucha curiosidad por leerlo, por su fama, y porque en el manga "Detective Conan", el protagonista toma su nombre de Sir Arthur Conan Doyle y Rampo Edogawa. Tal vez debí sospechar algo cuando leí que se le consideraba el "Poe japonés" (de hecho, su nombre es la pronunciación japonesa de Edgar Allan Poe). Debí sospechar que era menos novela de misterio detectivesca y más novela de misterio/terror/algo de erotismo/lisergia a tope. Lo cual me cogió un poco con el pie cambiado.

Pero no es culpa de la novela. La novela es lo que es: una especie de Poe, Satoshi Kon y los mangas de Junji Ito (hablando desde la más completa de las ignorancias, porque el género del terror y más específicamente éste, el ero-guro, no es mi especialidad en absoluto).

Lo cierto es que aunque el género no sea del todo de mi cuerda, la narración tiene mucha fuerza y te atrapa, haciendo que quieras seguir leyendo. Y el final es impactante.

A los fans de Poe seguro que les agrada este libro, a los que busquen un misterio detectivesco más ordinario, puede que los descoloque.

[Outis · Rating 4 out of 5]

La strana storia dell'Isola Panorama, romanzo breve (o racconto lungo?) di Edogawa Rampo, parte da un'idea abbastanza comune (la presenza di un sosia del protagonista, però più ricco e fortunato, al quale il nostro vorrebbe sostituirsi), gestita però in un modo originale (soprattutto per l'idea del panorama). Non credo di poter dire di più senza spoilerare troppo. Sicuramente non uno dei migliori romanzi della letteratura giapponese, ma comunque carino, molto alla E.A. Poe, di cui Rampo era un grande ammiratore. Soffre per una parte centrale troppo descrittiva e lenta (per i miei gusti) mentre l'inizio e il finale mi sono proprio piaciuti.

[Valentina | Hikarisshelf · Rating 5 out of 5]

«Anche se avessero saputo che si trattava del teatro di un crimine orrendo, chi di loro avrebbe mai avuto il coraggio di abbandonare l'Isola Panorama?»⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣⁣

⁣Ho appena finito di leggere questo bellissimo libro della letteratura giapponese scritto da Ranpo, maestro del genere mistery e poliziesco in Giappone che ha come grande modello (e da cui ricava il suo pseudonimo) Edgar Allan Poe.⁣⁣
⁣⁣
È la storia di Hitomi Hirosuke, giovane scrittore squattrinato che coltiva lo strano sogno di creare un paradiso terrestre; la possibilità gli arriva nel momento in cui scopre che il suo ex compagno di classe ricchissimo è venuto a mancare in seguito a una crisi epilettica: i due si assomigliavano così tanto che nessuno riusciva a riconoscerli! Hitomi decide così di sostituirsi a Komoda Genzaburo convincendo tutti di essere stato vittima di una sepoltura prematura (errore frequente in caso di persone affette da epilessia) e prende il suo posto ottenendo quindi le sue infinite ricchezze e potendo finalmente mettere in atto la sua utopia. ⁣⁣

È una storia più di follia, bizzarria che non di investigazione, molto più focalizzata sulla psiche contorta del protagonista e del suo macchinoso piano per realizzare il suo bizzarro sogno estetico.⁣
È un libro molto bello, letto tutto d'un fiato in cui il mistero, il grottesco e il macabro si mescolano. Consigliatissimo a tutti!

[Cristina Carlini · Rating 3 out of 5]

Surreale, onirico, grottesco, molto giapponese. Non posso dire di averlo propriamente apprezzato ma credo che la storia dell’isola Panorama e del suo insolito e crudele ideatore mi rimarrà in mente a lungo...

[alicia · Rating 3 out of 5]

ok

[hannonle · Rating 3 out of 5]

Un clásico de la literatura japonesa. Tiene elementos narrativos que recuerdan a las aventuras de Arsène Lupin, pero ahí acaba el parecido. Mientras que las aventuras de Lupin son simpáticas y amables, Hitomi el protagonista de esta obra es un hombre complicado, retorcido y que se recrea en lo macabro. Es un clásico, y lo he leído por curiosidad, pero no ceeo que vaya a leer nada más de este autor. Me genera una incomodidad demasiado grande, leo para desconectar y aliviar el estrés y con este tipo de historias me resulta imposibe conseguirlo. Las historias morbosas y macabras no son para mí, me dan demasiado repelús. Pero si no tenéis problema con eso, supongo que se podría decir que éste es un buen libro.

[Alex Pler · Rating 3 out of 5]

Más europeo que japonés... una curiosa mezcla. Hay párrafos que logran ser repulsivos y otros alcanzan una belleza inusual.

[Ignacio Senao f · Rating 3 out of 5]

Siendo uno de los autores más peculiares por su terror con lo grotesco, mezclando lo surrealista, con una buena trama negra y bien contada. Rampo peca esta vez de poco desarrollo de lo interesante. Me explico. Al joven quien quiere ser rico para montarse una isla de extrañas cosas, consigue darle profundidad. Pero la isla, el viaje por ella, lo que habita, son pinceladas que me entristece, pues molaría vivir más tiempo ahí.

[Giovanni Spadolini · Rating 1 out of 5]

Ennesima cazzata giapponese che non sa di nulla.
Lo stile è apprezzabile, ma dell'Isola Panorama non si parla prima dell'ultimo quarto di libro.

[Pao · Rating 2 out of 5]

2.5

Great beginning and an spectacular ending, but somewhere along the middle I got a bit disenchanted with the whole thing.

[Luana · Rating 3 out of 5]

3,5

Visto che ormai sono entrata nel tunnel del romanzo giallo giapponese, mi è sembrato giusto dare una possibilità all'autore che ha contribuito in maniera significativa allo sviluppo e al successo di questo genere letterario, non solo a livello nazionale. Edogawa Ranpo, grande estimatore di Edgar Allan Poe (tanto da scegliere uno pseudonimo che richiamasse il nome del celebre scrittore americano), qui ci propone una storia incentrata sul tema del doppio, un'indagine sul concetto stesso di identità.
Infatti, il nostro protagonista, Hirosuke Hitomi, si troverà a prendere il posto di un ex compagno di università, deceduto prematuramente per via di un attacco epilettico, grazie alla sua incredibile somiglianza con il defunto. Hitomi e Genzaburo Komoda, due personaggi agli antipodi: il secondo era il rampollo di una famiglia benestante che vanta diverse attività e proprietà; il primo, beh, è uno studente squattrinato che vive a Tokyo, senza un lavoro fisso e senza alcuna intenzione di cercarsene uno, troppo perso dietro al suo sogno più grande - creare la sua personalissima utopia, il suo regno dei sogni, in cui la natura stessa si piega al suo ideale artistico e alla sua individualità. Un sogno apparentemente irrealizzabile, almeno fino a quando un amico non gli riporta la notizia della morte di Genzaburo. E da lì parte un complicato piano per prendere il posto del defunto e mettere finalmente le mani su un patrimonio tale da garantirgli le risorse necessarie per portare a compimento la sua grande opera.
Per raggiungere questo scopo, Hirosuke dovrà metaforicamente uccidere se stesso e costruirsi una nuova identità. Ovviamente il rischio di fallimento è altissimo, ma, vista la sua vita squallida e la possibilità, finalmente concreta, di costruire la sua utopia, decide che vale la pena tentare. Il risultato finale è un finto suicidio, seguito da una bella storia di morte apparente e sepoltura prematura. E se il senso di ansia e di inquietudine tornano spesso a fare capolino, spingendolo a prendere in considerazione l'idea di fermarsi prima che sia troppo tardi, la cupidigia avrà il sopravvento, portandolo a compiere azioni discutibili e a macchiarsi le mani di sangue. Anche perché, ci saranno almeno due persone che, alla fine della fiera, riusciranno a scoprire la verità (menzione speciale per il rapporto particolare che si viene a instaurare con la povera Chiyoko, la vedova del defunto). Tuttavia, prima di arrivare all'inevitabile conclusione tragica, Hirosuke riuscirà a costruire il suo personalissimo paradiso su un'isola disabitata, un mondo speciale all'interno del mondo reale (lo stesso meccanismo del panorama, attrazione molto in voga all'inizio del ventesimo secolo). Questa utopia va decisamente contro tutte le regole e le imposizioni della società, è un luogo in cui non esistono inibizioni, un luogo dalla bellezza artificiosa, che toglie il fiato ma che allo stesso tempo incute grande timore. Di sicuro, è una macchina succhia-soldi, visto che riesce quasi a prosciugare l'ingente patrimonio dei Komoda: ergo, il sogno del paradiso terrestre sarebbe finito di lì a poco, anche senza l'intervento finale di Kitami Kogoro che farà precipitare gli eventi ancora più velocemente.

Devo dire che questo romanzo mi è piaciuto abbastanza, la parte migliore resta sicuramente l'analisi psicologica del protagonista - il processo di soppressione della sua identità e il piano messo in piedi per entrare in possesso di una nuova, i suoi sentimenti e le sue reazioni di fronte alle menzogne e alle azioni terribili che si trova a compiere. Ho trovato un po' troppo prolissi i capitoli dedicati alla descrizione minuziosa di questo fantomatico paradiso terrestre; decisamente più interessante il finale, visto che il protagonista viene incastrato da un vecchio manoscritto che aveva redatto quando era ancora uno scrittore squattrinato a Tokyo, apparentemente cestinato dall'editore ma in realtà finito nelle mani del suo accusatore. E quindi, la fine del grande sogno di Hirosuke Hitomi sarà decretata da lui stesso, chiudendo così il cerchio.
Consigliato agli amanti del genere e a chi vuole approfondire un po' il mondo della letteratura giapponese. Un ultimo piccolo appunto: nel romanzo si fa riferimento ad altri grandi classici del genere, apprezzati molto da Ranpo, Ovviamente è finito tutto nella mia wishlist!

[Cinnamon · Rating 3 out of 5]

“Su sueño obsesivo era crear una obra de arte de grandes proporciones fundamentada en la naturaleza, en las piedras, los árboles, las flores, los pájaros volando libres, los animales e incluso los bichos más insignificantes que nacen a cada segundo. (...) Él se serviría del sueño de la naturaleza creada por los dioses, no solo para transformarla a su antojo, sino para dar forma a sus ideales estéticos. En otras palabras, pretendía convertirse en un dios, modificar el orden de las cosas. El arte, a su modo de ver, era una reacción del ser humano contra la naturaleza”.


"En su conjunto, la isla daba la impresión de una rosa flotando en el océano, y la gigantesca flor escarlata sacada de un delirio opiáceo le hablaba de igual a igual al sol en lo alto del cielo. ¿Qué clase de simplicidad y grandeza encerraba esa belleza al mismo tiempo? (...) ¿Cómo describir tanta locura y lascivia, placeres, jolgorio, embriaguez y éxtasis, los incontables juegos de vida y muerte que sucedían sin fin? Quizá lo más parecido sean las pesadillas fantásticas, sangrientas y placenteras producto de las mentes retorcidas"




“El extraño caso de la Isla Panorama” es una narración que destaca por su creatividad y la belleza retorcida de sus imágenes. Una vez que los sucesos se asientan en la Isla Panorama, el lector se ve inmerso en un escenario pesadillesco, donde las formas y criaturas más bizarras y sinsentido deslumbran y confunden los sentidos de sus visitantes. Se suceden en igual proporción las imágenes de belleza y locura, que en sí mismas ya son un gran mérito literario de Edogawa Rampo.


Ahora bien, todo lo que circunda a la inquietante e insólita arquitectura de la Isla pasa a un segundo plano de intrascendencia. Me da la impresión de que la historia y los personajes que la circundan y la hacen posible no son más que una mera excusa para la construcción de lo que sería el núcleo y personaje principal de la novela, La Isla Panorama.


“El extraño caso...” tiene un par de momentos en los que se me escapó un genuino “¡ah!” por la impresión y lo repentino de los sucesos, pero no experimenté la tensión y el horror psicológico para el cual esta novela daba espacio. En varias ocasiones, la novela ofrece guiños a la literatura de Edgar Allan Poe -el mismo seudónimo Edogawa Ranpo es un guiño a este autor- pero estas citas no se ven acompañadas de la maestría característica de Poe para crear esas atmósferas oclusivas y angustiantes que chorrean a sus lectores. Edogawa, muy por el contrario, describe el horror pero no invita al lector a hacerse partícipe de éste.


De cierta forma, esta lectura se sintió para mí como una visita al más enorme y demencial parque de diversiones, que te hace alucinar con la altura, forma y colores de las atracciones, pero a las cuales no te dejan subir. Y te quedas con ganas de experimentar ese vértigo que supone caer en picada desde la monstruosa altura. Te devuelves a casa, sano y salvo, como si nunca hubieras salido de ella.

[Irem Ercan · Rating 3 out of 5]

betimlemeler biraz boğdu.

[Sephreadstoo · Rating 4 out of 5]

UTOPIE

Ci sono occasioni che capitano una volta nella vita e persone che per coglierle sono disposte a tutto, anche fingersi qualcun altro con cui si condivide un'incredibile somiglianza. È proprio ciò che accade a Hitomi Hirosuke, il protagonista di questo romanzo, squattrinato scrittore semi-sconosciuto, che assomiglia come una goccia d'acqua all'appena defunto coetaneo ricco sfondato.

Con l'immenso patrimonio di cui si impadronisce costruisce la sua Neuschwanstein, la sua complicata e articolata visione fatta di fantasie, perversioni e grandiose costruzioni. Una Neuschwanstein come la ricordiamo dalla folle e dispendiosa visiona di Luigi II di Baviera, solo, su più larga scala, perchè occupa la più ingente superficie di un'intera isola.

#EdogawaRanpo mette in scena l'elaborata costruzione di un paradiso estetico utopico, dove grottesco e mistery si intrecciano in modo indissolubile e serve un'acuta mente per rintracciare tutte le sue macchinazioni.

Ranpo è considerato il maestro del genere mistery e poliziesco, un giapponese Edgar Allan Poe, da cui egli stesso trae ispirazione e da traslittera il nome d'arte.

Che dire, di certo un primo libro che mi ha già totalmente "venduta" al genio di Ranpo!

[emil · Rating 5 out of 5]

holy shit, i’d die for Edogawa Ranpo. he’s pretty much one of my favourite writers EVER, and oh my god what did i just read. what was Ranpo-sensei ON????? was he doing crack in his bedroom at 3 a.m. while writing this? i don’t know! but i’ll have whatever he’s having!!! this was so twisted, kaleidoscopic, psychedelic, and completely mad and bizarre! this is Ranpo at his best, as is in The Red Chamber and The Case of the Murder on D Hill. i can tell he’s taking so much pleasure in describing the destruction of Hirosuke’s utopia. this was an absolute PLEASURE and a beauty of 20th century Japanese literature. i’m floored. this is perfect for the Ranpo connoisseur, and for fans of works like Dogra Magra and Kokushikan satsujin jiken. i sooooo recommend.

[Adam · Rating 4 out of 5]

An essential addition to Ranpo's presence in English translation, a phantasmagorical tale originally published in 1926, the year that saw the end of the Taisho Era and ushered in the Showa. Perhaps this is a visionary novella, Ranpo's stories and tales of the weird and imagination function in many ways and can be equally interpreted in as many.

Another aspect of them is that they are also usually accompanied with explorative and descriptive insights into the psychologies of their characters that make them so fascinating and prevents them from slipping into being conventional tales of horror.

Finishing Strange Tale of Panorama is akin to stepping out of a swirling kaleidoscopic vision, you may find that for sometime after you have to touch and pat solid objects again to reassure yourself that you've made it out and back to the real world again.

[Freca - Narrazioni da Divano · Rating 3 out of 5]

Ispirato direttamente a un racconto di Poe (le esequie premature), che viene espressamente citato nel libro, ci troviamo in un mystery più che in un horror per la presenza di un investigatore, anche se noi parteggiano per l'altra sponda, ma comunque di elementi di inquietudine e macabri. Se capitasse l'occasione della vita come la coglieremmo? Quali desideri reconditi e, soprattutto, esuli dai canoni sociali realizzeremmo? Vediamo la concretizzazione di ogni pulsione di un reietto.
Sicuramente rende onore al suo maestro, di cui prende anche il nome, per l'abilità costruttiva (non semplice mantenere una coerenza interna) anche se io continuo a preferire Poe (di cui ho il mammut e quindi credo di aver letto tutto), forse perché culturalmente più vicino, non essendo io una appassionata del genere

[Eadweard · Rating 3 out of 5]

"There must have been a time in this world when humans realized for the first time the beauty that resides in the sinuosity of a curve. The human eye accustomed to the curves of nature’s hills, grasses and trees, plains, and the curves of the human body now beheld a mélange of completely different curves. The curves of the hips of a beautiful woman or the work of a sculptor could not be compared to the sinuous beauty of this world. They might have been lines drawn, not by a creator who called nature into being, but by a demon scheming to destroy it."

[Valentina · Rating 4 out of 5]

Ne parlo su Youtube: https://youtu.be/h1-3tj-_xoU

[Elisa E · Rating 2 out of 5]

“La strana storia dell’isola Panorama” di Edogawa Ranpo pag. 192


Venuto a conoscenza della scomparsa del ricco Komoda Genzaburō, suo vecchio compagno di università e “sosia”, Hitomi Hirosuke decide di inscenare il proprio suicidio e al tempo stesso la resurrezione di Komoda sfruttando il dubbio della morte apparente dovuta all’epilessia di cui Komoda soffriva.
Contro ogni previsione il suo piano funziona e riesce ad ingannare tutti, c’è solo un piccolo intoppo…si è innamorato della moglie del vero Komoda ma si obbliga a starle lontano per paura di essere scoperto.
Nel frattempo, grazie all’enorme patrimonio di Komoda, inizia i lavori per la realizzazione del suo sogno più grande, ricreare il paradiso terrestre su un’isoletta di proprietà della famiglia.
A distanza di un anno e a lavori quasi ultimati, durante i festeggiamenti Hirosuke, complice l’alcol, abbassa la guardia e la moglie ha la conferma che i suoi dubbi sulla reale identità del marito sono fondati.
Questo firmerà la sua condanna a morte proprio sulla famigerata isola, che si rivela un posto alienante pieno di fiori, piante e uomini e donne nudi.
Inizialmente non si riesce a credere che Hitomi riesca nel suo intento, ma poi pian piano emerge la sua indole malata e perversa.
Nel libro sono presenti numerosi riferimenti artistici e culturali degni di nota, tra cui spiccano l’attenta rappresentazione di numerose sculture italiane.
Faccio fatica ad esprimere un parere su questo libro che si presenta come un romanzo noir con forti elementi grotteschi.
Una lettura singolare…a tratti inquietante.

[Alexx · Rating 3 out of 5]

3/5⭐️
Bastante decepcionante, no tanto por la obra en sí, que entendida en su contexto se ve claramente el afán de progreso y morbosidad, sino por cómo lo vende la edición. Pese al revuelo que pudiera causar hace cerca de 100 años en un Japón militarizado y dictatorial, no debería describirse hoy como una “utopía perversa […] malsana, […] donde el amor, el sexo y la muerte se unen”, básicamente porque, acostumbrado a obras actuales muchísimo más transgresoras, esta se queda corta. Y no culpo al autor, que bastante hizo para su época, sino a los editores que se decidieron por esa sinopsis. Por otra parte, el comentario posterior a la obra tampoco es que lo arregle mucho, pues intenta atribuirle a la historia características que, al leerla, no son precisamente destacables. Y bueno, la portada completamente ajena a la trama. Si me quedo con algo es sin duda con lo adelantado que estaba Edogawa para el momento en el que lo escribió y con los dejes modernistas y los toques fantásticos a la hora de describir la isla, aunque lo que realmente me atraía de la novela sea ignorado en gran medida.