What do you think?
Rate this book
Niemandsland
Justus, een gevoelig kind, groeit op in een harmonieus gezin. Hij heeft het er goed met zijn zusjes en zijn ouders. Als hij negen jaar is, overlijdt plotseling zijn moeder – Justus heeft geen idee waaraan, of waarom. Zijn vader schept geen duidelijkheid; hij kan de ontstane gezinssituatie totaal niet aan. Justus wordt uit huis geplaatst en komt pardoes terecht in de jungle van crisisopvang en jeugdzorg - zonder zijn zusjes, zijn vader met wie hij zo’n goede band heeft, zonder zijn pasgegeboren broertje. Hij voelt zich wanhopig eenzaam. Is het misschien zijn schuld dat zijn moeder is doodgegaan? Waarom moet hij anders zomaar het huis uit?
Waar zijn de mensen die hem zijn eigenwaarde en het vertrouwen in liefde terug kunnen geven? En wat betekent het geloof waarmee hij van jongs af aan is opgegroeid?
Waar zijn de mensen die hem zijn eigenwaarde en het vertrouwen in liefde terug kunnen geven? En wat betekent het geloof waarmee hij van jongs af aan is opgegroeid?
- GenresRoman
448 pages
First published December 7, 2007
6 people are currently reading
106 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 23 of 23 reviews
January 28, 2018
Als hulpverlener raakt dit boek mij, het is realistisch maar ook hartverscheurend.
De manier waarop Leguijt de gevoelens en gedachten van Justus over weet te brengen aan de lezer is ontzettend knap. Het is sneu om te lezen dat hij als 9-jarig jongetje zich zo schuldig voelt, denkt dat zijn vader daardoor ook boos op hem is en dat hij daarom uit huis wordt geplaatst. “Het was mijn schuld dat er iets met mijn moeder gebeurd was en daarom zat ik nu in een soort gevangenis."
Juist door de schuldgevoelens van Justus kwamen er scheurtjes in mijn hart, want ik vond het ontzettend oneerlijk hoe hij werd behandeld. Niet al zijn gedrag valt goed te praten, maar ik vond wel dat er niet altijd vanuit zijn perspectief werd gekeken, terwijl dat juist zo belangrijk is voor de jeugdige en het proces waar hij/zij in zit.
Justus hoort veel over de verschillende jeugdzorgtermen en op de groep leert hij veel: “Het leek wel een dialect, een jeugdzorgtaal die alleen op dit terrein gesproken werd, in een eigen land met een eigen regering en eigen wetten.” Persoonlijk vind ik dat het wel redelijk klopt, er zijn heel veel richtlijnen en wetten binnen de jeugdzorg waar je mee te maken hebt en waar je je aan te houden hebt, het lijkt daardoor ook een eigen wereld. Een wereld waarin je bijna afgesloten bent van je werkelijke thuis. Een thuis waar Justus zich niet meer thuis voelde, maar zich bezoeker voelde in zijn eigen huis en gezin.
Het viel mij op dat lang niet iedereen van de groepsleiding echt keek naar de jeugdige, maar meer handelde naar aanleiding van de regels. Justus wist als 9-jarige jongen nog niets van de jeugdzorg en naar aanleiding van het woord crisis begon Justus nog meer aan zichzelf te twijfelen. “Ik wist alleen niet zo goed of ik in een crisis zat of zelf de crisis was.”
Toch raakte ook iets positiefs mij, Chris en Esther, de ouders van Len. Het raakte mij, omdat ze zo betrokken en echt zijn tegenover Justus. Ze luisterden naar hem, lieten hem zijn gang gaan, maar Justus moest zich ook aan de regels houden. Het allerbelangrijkste vond ik dat zij Justus zichzelf lieten zijn.
Daarnaast is het ook mooi (en gelukkig maar) dat de band met zijn zussen en broertje ook iets beter wordt. Justus is eerst met zichzelf bezig, maar later begrijpt hij beter dat ook zij veel hebben meegemaakt, ook voor hen is er veel anders geworden sinds de dood van hun moeder.
Een schrijnend, maar ook realistisch verhaal over de jeugdhulpverlening. Het zou verplicht moeten zijn om dit boek te lezen wanneer je werkzaam bent in de jeugdhulpverlening.
Ik hoop dat ik binnen de hulpverlening net dat stukje verschil kan maken voor jeugdigen waardoor ze wel verder kunnen of juist een stukje verder zijn gekomen in hun proces. Kinderen zijn en blijven de toekomst en in elk kind zit een heel lief stuk wat het verdient om (verder) geholpen te worden.
Ik hoop dat ieder kind wat zich in Niemandsland bevindt ooit een weg vindt naar Iemandsland, want ieder kind mag er zijn.
De manier waarop Leguijt de gevoelens en gedachten van Justus over weet te brengen aan de lezer is ontzettend knap. Het is sneu om te lezen dat hij als 9-jarig jongetje zich zo schuldig voelt, denkt dat zijn vader daardoor ook boos op hem is en dat hij daarom uit huis wordt geplaatst. “Het was mijn schuld dat er iets met mijn moeder gebeurd was en daarom zat ik nu in een soort gevangenis."
Juist door de schuldgevoelens van Justus kwamen er scheurtjes in mijn hart, want ik vond het ontzettend oneerlijk hoe hij werd behandeld. Niet al zijn gedrag valt goed te praten, maar ik vond wel dat er niet altijd vanuit zijn perspectief werd gekeken, terwijl dat juist zo belangrijk is voor de jeugdige en het proces waar hij/zij in zit.
Justus hoort veel over de verschillende jeugdzorgtermen en op de groep leert hij veel: “Het leek wel een dialect, een jeugdzorgtaal die alleen op dit terrein gesproken werd, in een eigen land met een eigen regering en eigen wetten.” Persoonlijk vind ik dat het wel redelijk klopt, er zijn heel veel richtlijnen en wetten binnen de jeugdzorg waar je mee te maken hebt en waar je je aan te houden hebt, het lijkt daardoor ook een eigen wereld. Een wereld waarin je bijna afgesloten bent van je werkelijke thuis. Een thuis waar Justus zich niet meer thuis voelde, maar zich bezoeker voelde in zijn eigen huis en gezin.
Het viel mij op dat lang niet iedereen van de groepsleiding echt keek naar de jeugdige, maar meer handelde naar aanleiding van de regels. Justus wist als 9-jarige jongen nog niets van de jeugdzorg en naar aanleiding van het woord crisis begon Justus nog meer aan zichzelf te twijfelen. “Ik wist alleen niet zo goed of ik in een crisis zat of zelf de crisis was.”
Toch raakte ook iets positiefs mij, Chris en Esther, de ouders van Len. Het raakte mij, omdat ze zo betrokken en echt zijn tegenover Justus. Ze luisterden naar hem, lieten hem zijn gang gaan, maar Justus moest zich ook aan de regels houden. Het allerbelangrijkste vond ik dat zij Justus zichzelf lieten zijn.
Daarnaast is het ook mooi (en gelukkig maar) dat de band met zijn zussen en broertje ook iets beter wordt. Justus is eerst met zichzelf bezig, maar later begrijpt hij beter dat ook zij veel hebben meegemaakt, ook voor hen is er veel anders geworden sinds de dood van hun moeder.
Een schrijnend, maar ook realistisch verhaal over de jeugdhulpverlening. Het zou verplicht moeten zijn om dit boek te lezen wanneer je werkzaam bent in de jeugdhulpverlening.
Ik hoop dat ik binnen de hulpverlening net dat stukje verschil kan maken voor jeugdigen waardoor ze wel verder kunnen of juist een stukje verder zijn gekomen in hun proces. Kinderen zijn en blijven de toekomst en in elk kind zit een heel lief stuk wat het verdient om (verder) geholpen te worden.
Ik hoop dat ieder kind wat zich in Niemandsland bevindt ooit een weg vindt naar Iemandsland, want ieder kind mag er zijn.
December 22, 2013
Op de ochtend van mijn verjaardag kwam ik beneden en zag dat de gebruikelijke slingers niet waren opgehangen. Peter was in de keuken thee aan het zetten. 'Gefeliciteerd', zei ik. Niet begrijpend keek hij mij aan, toen sloeg hij zich tegen zijn voorhoofd. 'Stom!' 'Zal ik nog maar even naar boven gaan?' 'Graag, excuses'. Terwijl ik op mijn kamer zat hoorde ik beneden geloop en geschuif met stoelen, tien minuten later werd er op mijn deur geklopt. 'Just?' Peter keek schuldbewust. 'Goedemorgen, volgens mij ben je jarig. Gefeliciteerd.' Over mooie en minder mooie dingen van jeugdzorginstanties, mede gebaseerd op het verhaal van een jongen die jarenlang in niemandsland van jeugdzorginstanties verkeerde. De schrijfster hoopt harten te openen voor 'aanwaaikinderen' zoals zij de jongeren noemt die voor korte of lange tijd kind aan huis zijn. Ze hoopt op meer plaats in gezinnen voor jongeren in nood. Indrukwekkend en ontroerend.
June 8, 2013
Dit boek heeft me van het begin tot het eind ontzettend geboeid. Als medewerker in de jeugdzorg is mijn interesse in dit soort onderwerpen sowieso groot, maar ik vond het zeer fascinerend om dit verhaal te lezen vanuit het perspectief van een jongere. Ik werk zelf in een residentiele voorziening binnen de jeugdzorg en herken veel in dit boek (gelukkig niet alles, ik ben van veel dingen ook erg geschrokken) maar ik weet zeker dat ik vanaf nu veel bewuster zal omgaan met de beleving van de jongeren in allerlei situaties, en ik begin steeds meer te begrijpen waarom er vanuit mijn organisatie bovenal gestreefd wordt naar een zo kort mogelijk verblijf van de jongeren in de voorziening. Iedere dag is er eigenlijk een te veel.. Dit boek krijgt van mij 5 sterren voor zowel het verhaal als de schrijfstijl. Geweldig.
November 14, 2024
Het gaat over Justus, die 10 is als hij in de supermarkt zijn moeder verliest. Alleen weet hij niet precies hoe ze dood is gegaan, wat hem frustreert en waar hij zich voor schaamt. Omdat zijn vader niet voor hem kan zorgen en hij wegloopt van zijn oma wordt hij in een crisisopvang geplaatst, een tijdelijke oplossing tot hij weer bij zijn vader man wonen. Daar is hij heel ongelukkig, de meeste groepsleiding begrijpt hem niet en hij kan niet over zijn gevoel praten. Een enkele groepsleider geeft hem wel de aandacht die hij nodig heeft, maar die gaat weg vanwege een burnout. Zijn vader is nogsteeds depressief en komt nooit langs. Hij zit uiteindelijk jaren in de opvang. Tussendoor wordt hij naar verschillende groepen geplaatst. Hij heeft woedeaanvallen en loopt nog steeds weg. Hij bouwt een steeds grotere muur om zich heen om zichzelf te beschermen, waardoor hij niemand meer toelaat. Uiteindelijk vertelt zijn zus hem hoe zijn moeder is doodgegaan, jaren nadat het is gebeurd. Ze blijkt neergestoken te zijn in de supermarkt, door vreemde. Justus hoort later dat ze voor hem is gaan staan om hem te beschermen. Op de begrafenis van zijn oma ontmoet hij Len, de tuin jongen van zijn oma. Ze worden bevriend en Justus voelt zich eindelijk gezien en begrepen.
Mijn mening:
Ik vond het echt een heel mooi boek. Heel pijnlijk hoe niemand echt snapt waar Justus door heen gaat. Hij geeft zichzelf de schuld van zijn moeders dood. Het is zo frustrerend om te lezen als de groepsleiding hem weer eens vals beschuldigd of als nieuwe groepsleiding opeens nieuwe regels bedenkt. Op een gegeven moment heeft Justus dus eindelijk een gezin bij wie hij zich thuis voelt, namelijk het gezin van Len. Maar hij mag alsnog maar 2 x per week hem zien. Als hij hem dan een keer ontmoet in de supermarkt wordt een van de groepsleiders boos en zegt dat dat ook telt als contact. Ik vond het einde wel een beetje zoetsappig (vandaar 4 sterren ipv 5), de familie van Len was wel heel perfect. Ik vond het heel interessant hoe Justus zijn karakter heel erg veranderd, van een gevoelig jongetje tot een cynische gesloten puber. En dan tot een puber die zich langzaam weer openstelt. Echt een aanrader maar wel een zwaar boek.
Mijn mening:
Ik vond het echt een heel mooi boek. Heel pijnlijk hoe niemand echt snapt waar Justus door heen gaat. Hij geeft zichzelf de schuld van zijn moeders dood. Het is zo frustrerend om te lezen als de groepsleiding hem weer eens vals beschuldigd of als nieuwe groepsleiding opeens nieuwe regels bedenkt. Op een gegeven moment heeft Justus dus eindelijk een gezin bij wie hij zich thuis voelt, namelijk het gezin van Len. Maar hij mag alsnog maar 2 x per week hem zien. Als hij hem dan een keer ontmoet in de supermarkt wordt een van de groepsleiders boos en zegt dat dat ook telt als contact. Ik vond het einde wel een beetje zoetsappig (vandaar 4 sterren ipv 5), de familie van Len was wel heel perfect. Ik vond het heel interessant hoe Justus zijn karakter heel erg veranderd, van een gevoelig jongetje tot een cynische gesloten puber. En dan tot een puber die zich langzaam weer openstelt. Echt een aanrader maar wel een zwaar boek.
This entire review has been hidden because of spoilers.
June 8, 2024
Wat een pakkend boek. Realistisch en ongelofelijk moeilijk en verdrietig. Nog nooit zoveel tranen gelaten bij een boek. Wat een boodschap. Absolute aanrader om te lezen en er iets mee te doen.
August 19, 2025
Wat een emotionele rollercoaster, wat een verhaal. Nog nooit zoveel gehuild om een boek. Dit zou (in elk geval) iedereen moeten lezen die met kinderen/jongeren werkt. Maar eigenlijk verder ook iedereen, want het laat maar zien hoe belangrijk het is om je hart (en huis) open te stellen en hoe je op kleine manieren al van grote betekenis kan zijn voor anderen.
January 12, 2015
Dit boek liet mij niet los en ik kon het ook niet loslaten: elke vrije minuut heb ik erin gelezen en elke andere minuut dacht ik eraan. Ik ben Guurtje Leguijt dankbaar dat ze dit boek (samen met Michel) geschreven heeft en daarmee mijn ogen heeft geopend voor een wereld die ik tot dan toe niet kende. Daarbij is het ook nog eens een knap geschreven en geconstrueerd boek. Echt zo'n boek dat je eigenlijk niet terug wilt brengen naar de bibliotheek, maar voor altijd bij je in de buurt wilt houden.
December 24, 2018
Wat een boek! Van het begin tot het eind zeer boeiend en een prachtig inkijkje in een jongen die loopt in de jeugdzorg. Je leert echt het perspectief van een jongere begrijpen en prachtig realistisch en mooi beschreven. Je leert je echt inleven in de persoon en krijgt echt alles mee. Een echte aanrader om meer te weten te komen over de jeugdzorg. Persoonlijk wakkerde het mijn gevoel aan om ooit pleegouder te worden.
December 12, 2011
Dit verhaal gaat over een jongen die zijn moeder verliest en daarna in de jeugdzorg beland.
Hij wordt gevolgd van zijn 9e tot zijn 16e.
Is gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen.
Vond het erg mooi, gaf een goede inkijk in die wereld.
Hoe er soms gesold wordt met die kinderen.
Hij wordt gevolgd van zijn 9e tot zijn 16e.
Is gebaseerd op werkelijke gebeurtenissen.
Vond het erg mooi, gaf een goede inkijk in die wereld.
Hoe er soms gesold wordt met die kinderen.
October 12, 2012
Mooi boek over een jongen die betrokken raakt bij jeugdzorg en in allerlei instellingen woont. Bijzonder knap hoe de schrijfster de toon en denkwijze van de jongen in verschillende fasen van zijn opgroeien weet te vangen.
January 4, 2019
Dit is een van de meest aangrijpende boeken die ik ooit gelezen heb. Ik heb meerdere malen echt zitten huilen tijdens het lezen... Het is bovendien een boek dat je echt aan het denken zet over verschillende zaken, dat mag af en toe wel eens.
June 24, 2013
Since the book is Dutch the review is in Dutch as well
Ontroerend boek met een goede cliff hanger (hoe is de moeder precies dood gegaan?) die je het hele boek geboeid houdt.
Ontroerend boek met een goede cliff hanger (hoe is de moeder precies dood gegaan?) die je het hele boek geboeid houdt.
October 22, 2018
een boek waar je het niet droog bij kan houden (tenminste ik dan)
April 23, 2024
Ik ben heel slecht in reviews schrijven. Dit boek verdient ook iemand die het beter kan… maar toch.
In de meeste boeken word ik meegezogen. Ik word in het boek gezogen en ontsnap aan de wereld en geniet van alle avonturen en drama’s die ik anders nooit zou beleven.
In dit boek niet.
Oooh ik werd meegezogen. Maar ik liep naast Justus.
Hoe vaak ik niet naast hem stond en wou zeggen: ik zie je, je bent niet alleen… te vaak.
De eerste dag, ongeveer halfweg zat ik zo te huilen dat mijn echtgenoot, die me meestal laat huilen als ik treur over het einde van een fictief personage of oprecht verdrietig ben over het einde van een zeer goede fantasy reeks, over me heen kroop en me vasthield tot het er allemaal uit was. Het verschil in verdriet moet hoorbaar zijn geweest.
En dan moest er nog veel komen…
Deze schrijfstijl… onbeschrijflijk.
En hopelijk geeft wat ik meeneem uit dit boek me volgende keer weer net dat extra beetje geduld wanneer het nodig is. Zowel met mijn eigen zoon als met de pleegdochter. Misschien ook met mezelf?
Michel bedankt om jouw verhaal te delen.
Guurtje bedankt om het zo te schrijven.
In de meeste boeken word ik meegezogen. Ik word in het boek gezogen en ontsnap aan de wereld en geniet van alle avonturen en drama’s die ik anders nooit zou beleven.
In dit boek niet.
Oooh ik werd meegezogen. Maar ik liep naast Justus.
Hoe vaak ik niet naast hem stond en wou zeggen: ik zie je, je bent niet alleen… te vaak.
De eerste dag, ongeveer halfweg zat ik zo te huilen dat mijn echtgenoot, die me meestal laat huilen als ik treur over het einde van een fictief personage of oprecht verdrietig ben over het einde van een zeer goede fantasy reeks, over me heen kroop en me vasthield tot het er allemaal uit was. Het verschil in verdriet moet hoorbaar zijn geweest.
En dan moest er nog veel komen…
Deze schrijfstijl… onbeschrijflijk.
En hopelijk geeft wat ik meeneem uit dit boek me volgende keer weer net dat extra beetje geduld wanneer het nodig is. Zowel met mijn eigen zoon als met de pleegdochter. Misschien ook met mezelf?
Michel bedankt om jouw verhaal te delen.
Guurtje bedankt om het zo te schrijven.
April 17, 2022
Hoevaak ik dit boek al heb gelezen? Geen idee, in de afgelopen jaren, sinds ik dit boek ontdekte, al meerdere keren. Elke keer dat ik dit boek opnieuw lees, ontdek ik een nieuwe laag herkenning lijkt het wel. Het verhaal is tot in detail kloppend geschreven, je merkt dat het met veel zorg en aandacht is gebeurd. Van begin traject tot aan opmerkingen die er gemaakt worden is het een herkenbaar verhaal.
Dit boek is een aanrader voor iedereen die met kinderen of oudjeugdzorgkinderen te maken heeft en er meer van wilt weten hoe de wereld van jeugdzorg mogelijk ervaren kan worden.
Dit boek is een aanrader voor iedereen die met kinderen of oudjeugdzorgkinderen te maken heeft en er meer van wilt weten hoe de wereld van jeugdzorg mogelijk ervaren kan worden.
June 19, 2025
Om stil van te worden...
Het geeft een geweldige vertaling van gevoelens van een kind in de jeugdzorg. Hartverscheurend ook.
Ook wekt het verbijstering en soms zelfs kwaadheid op over hoe een kind soms behandeld schijnt te worden in instellingen die het kind juist zouden moeten helpen. En over de nutteloze en ziekmakende regelgeving, miscommunicatie en bureaucratie. #controlemaatschappij #regelidioterie #onrecht
Daarbij wil ik de zorg voor mijn eigen kinderen nooit als vanzelfsprekend gaan beschouwen.
#holydiscontent
Het geeft een geweldige vertaling van gevoelens van een kind in de jeugdzorg. Hartverscheurend ook.
Ook wekt het verbijstering en soms zelfs kwaadheid op over hoe een kind soms behandeld schijnt te worden in instellingen die het kind juist zouden moeten helpen. En over de nutteloze en ziekmakende regelgeving, miscommunicatie en bureaucratie. #controlemaatschappij #regelidioterie #onrecht
Daarbij wil ik de zorg voor mijn eigen kinderen nooit als vanzelfsprekend gaan beschouwen.
#holydiscontent
January 2, 2025
Als je eenmaal met het boek begint, kun je hem niet meer wegleggen...
Het boek geeft een inkijk hoe bepaalde situaties invloed hebben op een kind/tiener. Hoe belangrijk liefde & een thuis is voor ieder individu.
Dat het belangrijk is dat je iemand hebt in je omgeving waar je je veilig voelt en kan delen wat er in je omgaat.
Je krijgt een inkijk hoe het aan toe gaat in de jeugdzorg en wat voor invloed dat heeft.
Het boek geeft een inkijk hoe bepaalde situaties invloed hebben op een kind/tiener. Hoe belangrijk liefde & een thuis is voor ieder individu.
Dat het belangrijk is dat je iemand hebt in je omgeving waar je je veilig voelt en kan delen wat er in je omgaat.
Je krijgt een inkijk hoe het aan toe gaat in de jeugdzorg en wat voor invloed dat heeft.
September 10, 2022
Als Justus tien jaar is overlijdt zijn moeder plotseling. Heel knap hoe de schrijver in het hoofd van Justus lijkt te kruipen en vanuit zijn perspectief zijn problemen met jeugdzorg, zijn angst en zijn verdriet beschrijft. Naast dat ik soms met tranen in mijn ogen aan het lezen was, gaf dit boek me ook hoop. Een aanrader.
September 11, 2021
Mooi verhaal en leest lekker weg. Ik vond het wel vaak van de hak op de tak springen en had daardoor het idee dat het verhaal bij vlagen incompleet is.
June 15, 2023
Heel herkenbaar de enorme eenzaamheid..
May 9, 2025
Zo ontroerend en hartverscheurend, maar ook zo prachtig.
October 14, 2025
Ontluisterend... ontroerend...
Een inkijkje in de wereld van kinderen die in een jeugdzorg instelling wonen. Ik ben bang dat het niet beter is geworden sinds 2015.....
Een inkijkje in de wereld van kinderen die in een jeugdzorg instelling wonen. Ik ben bang dat het niet beter is geworden sinds 2015.....
January 6, 2025
Een aangrijpend en verdrietig verhaal, voornamelijk omdat ik zelf ook hulpverlener ben. Zorgt voor extra bewustwording op de impact die jeugdzorg heeft op een kind
Displaying 1 - 23 of 23 reviews