Νεκρό Δέρμα

by Αβραάμ Κάουα

Ένα χρόνο μετά τα τρομακτικά γεγονότα στο Ασήμι που Ουρλιάζει, ο ψυχίατρος Άμικους Κούσινγκ έρχεται στο Φρενοκομείο του Μπέλντιφρεν για να ερευνήσει τις αθέμιτες πρακτικές του εξαφανισμένου διευθυντή. Γεμάτο από ασθενείς χτυπημένους από την επιδημία της τρέλας που μαστίζει την Αγγλία, το Μπέλντιφρεν είναι ένας τόπος γεμάτος ανομολόγητες ιστορίες. Σύντομα στην έρευνα του Κούσινγκ έρχεται να προστεθεί το σκοτεινό παρελθόν των ασθενών-θυμάτων του πρώην διευθυντή. Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποιεί ο Κούσινγκ είναι ότι στο Μπέλντιφρεν τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, ούτε κατά διάνοια. Το δεύτερο, ότι βρίσκεται παγιδευμένος βαθιά μέσα στο Κουτί της Πανδώρας.

Genres: Horror

256 pages, Paperback

First published October 1, 2011

About the author

Ο Αβραάμ Κάουα γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει σπουδάσει Γαλλική Φιλολογία, Αγγλική Φιλολογία και Δημοσιογραφία και έχει αποκτήσει Διδακτορικό από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου πάνω στον Μεταμοντερνισμό, την Λογοτεχνία και το Σύγχρονο Πολιτισμό.

Από το 2003, διδάσκει Πολιτισμικές Σπουδές στο Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Έχει δημοσιεύσει κείμενα σε συλλογές δοκιμίων όπως οι The Routledge Companion to Science Fiction, (2009) Fifty Key Figures in Science Fiction (εκδόσεις Routledge, 2010), Πολιτιστικές Βιομηχανίες (εκδόσεις Κριτική, 2005), Ψηφιακά Μέσα (Κριτική, 2010) και σε ελληνικά και διεθνή περιοδικά, μεταξύ των οποίων τα Βαβέλ, Γαλέρα, 9eme Art, Fictions: Studi sulla narrativita και International Journal of Comic Art. Έχει γράψει τη μελέτη Εικονικά Βλέμματα: Μεταμοντέρνα Αφήγηση στα Κόμικς, τον Κινηματογράφο και τη Λογοτεχνία (εκδόσεις futura, 2002), τη συλλογή διηγημάτων Τι Τραγουδούσαν οι Σειρήνες (futura, 2004), καθώς και το μυθιστόρημα τρόμου Το Ασήμι που Ουρλιάζει (εκδόσεις Jemma Press, 2009) και τη συνέχεια του, Νεκρό Δέρμα (Jemma Press, 2011).

Αυτή την εποχή, συνεργάζεται με τον Αλέκο Παπαδάτο (σχεδιαστή του Logicomix) σε ένα graphic novel με θέμα τη γέννηση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Λατρεύει το σινεμά, τα κόμικς, το διάβασμα και τη μουσική, ενώ του αρέσει να κοιτά τη βροχή από το παράθυρό του όταν γράφει.

Reviews

[D'Ailleurs · Rating 3 out of 5]

Δεύτερο βιβλίο του Κάουα, το οποίο είναι μια συλλογή ιστοριών με συνδετικό κρίκο την πρωταγωνίστρια του πρώτου βιβλίου Πανδώρα Όρμοντ. Η πλοκή εξελίσσεται σε μια ψυχιατρική κλινική όπου ένας επισκέπτης ψυχίατρος επισκέπτεται έξι τρόφιμους ο καθένας εκ των οποίων έχει ξεχωριστή ιστορία, όλες όμως με κοινό παρανομαστή την Π.Ο.

Όπως και στο πρώτο βιβλίο του, ο Κάουα, έτσι και εδώ πραγματοποιεί ένα φόρο τιμής στις ταινίες τρόμου, στον cult κινηματογράφο, στα exploitation έργα κ..α Από τα ονόματα-αναφορές (Amicus productions που ήταν ανταγωνιστική εταιρεία της Hammer, Cushing, Pleasence, Barbara Steele, Inrgid Pitt κ.α.) έως και στο φορμάτ του βιβλίου που θυμίζει ταινίες όπως το "Asylum", "And now the screaming starts", "Dr. Horrors house of terrors", με λιγότερο cheesy θέματα φυσικά. Τα πάντα αναδεικνύουν την αληθινή αγάπη του Κάουα για all things horror και όχι μια επιδερμική σχέση μαζί του, τύπου "είδα φως και μπήκα", όπως και επίσης μια αληθινή αντίληψη για το πως μπορεί να γραφτεί μια καλή ιστορία τρόμου.

Τα προαναφερόμενα είναι τα δυνατά σημεία του βιβλίο, παρόλα αυτά υπάρχουν (για μένα τουλάχιστον) κάποια θεματάκια. Παρόλο που η υπόθεση/ιδέα είναι πολύ δυνατό η εκτέλεση δεν είναι και η καλύτερη. Για κάποιο λόγο η πρόζα έδινε την αίσθηση ότι το βιβλίο είναι μεταφρασμένο από τα Αγγλικά ενώ σαν γενικότερο ανάγνωσμα το βρήκα ιδιαίτερα κουραστικό ενώ δεν έπρεπε. Παρόλο που οι ιστορίες είχαν εξαιρετική ιδέα, η κορύφωση αυτών δεν ήταν η αναμενόμενη και οι τελευταίες 50 - 60 σελίδες ήταν ιδιαίτερα κουραστικές.

Ως εκ τούτου θα έλεγα ότι το βιβλίο παρόλο που έχει δυνατά σημεία δεν ανταποκρίνεται πλήρως στις αναγνωστικές προσδοκίες μου. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αξίζει σαν ανάγνωσμα. Αντίθετα μάλιστα θεωρώ ότι είναι η βάση για κάτι πολύ μεγαλύτερο και καλύτερο στο μέλλον εφόσον ο Κάουα θελήσει να κάνει κάτι τέτοιο. Άλλωστε όπως έχει δείξει και από άλλα έργα του ("Νύφες του Δράκουλα") οι ιδέες δεν του λείπουν.

[Νίκος Vitoliotis) · Rating 5 out of 5]

4.5/5.
Πραγματικά πολύ καλό, δύο κλασεις πάνω από το μέσο ελληνικό δημιούργημα στην κατηγορία του Υπερφυσικού Τρόμου. Κάποιες ψιλοατελειες δεν αλλάζουν τη συνολική εικόνα. Αγωνιωδεις και τρομακτικές περιγραφές σε υψηλού επιπέδου πρόζα και γλώσσα.
Το μόνο που θα πω είναι ότι ο αναγνώστης το απολαμβάνει καλύτερα αν έχει διαβάσει και το Ασήμι που ουρλιάζει.
Ο Κάουα είναι ο πιο ποιοτικός δημιουργός του χώρου με διαφορά.

[Γιώργος Μπελαούρης · Rating 5 out of 5]

The OG bad-ass dame in Greek fiction (ή κάποιες σκέψεις για το ‘’Νεκρό Δέρμα’’ του Αβράαμ Κάουα)

Πριν από την Στέλλα Άνταμς, πριν από την Λενόρ Κορπς, υπήρχε η Πανδώρα Όρμοντ. Η πρώτη βρίσκεται στις στοίβες με τα αδιάβαστα, η δεύτερη είναι συνέχεια στο μυαλό μου και η τρίτη είναι ο νέος μου έρωτας. Οι δύο από τις τρεις, κατά τα φαινόμενα, μέσα στο 2021, θα φτάσουν αισίως στο τρίτο βιβλίο τους… μακάρι όμως να είχαμε και ένα τρίτο βιβλίο για την Πανδώρα!

Ήμουν από τους τυχερούς που είχαν τον συγγραφέα για καθηγητή στο Πανεπιστήμιο. Και ήταν πραγματική τύχη, γιατί το μάθημά του ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα και πιο διασκεδαστικά που έχω παρακολουθήσει ποτέ! Ήταν πάντα γεμάτος με θετική ενέργεια, ο προτζέκτορας –πριν ανοίξουν οι διαφάνειες- μας έδειχνε μια επιφάνεια εργασίας που σχεδόν πάντα είχε κάτι σχετικό με Λάβκραφτ και μυθολογία Κθούλου, ήταν ανοιχτός για συζήτηση… και για έναν κλειστό και φοβικό πρωτοετή, αυτά είναι πολύ σημαντικά στοιχεία!

Διάβασα το ‘’ασήμι που ουρλιάζει’’ πέρσι και είχα ενθουσιαστεί. Άρχισα να αναζητώ το ‘’νεκρό δέρμα’’ σχεδόν αμέσως μετά από την ανάγνωση του πρώτου βιβλίου, μα για κάποιο λόγο, ή δυσκολευόμουν να το βρω ή όταν το έβρισκα δεν είχα λεφτά. Το κυνήγησα όμως και το αιχμαλώτισα.

Και με την σειρά του με αιχμαλώτισε και εκείνο!

Αρχικά, εκτίμησα τρομερά το γεγονός ότι είναι καθαρή συνέχεια στο ‘’ασήμι’’ και με την κατάληξη του πρώτου βιβλίου, δεν ξέρεις κατά πόσο θα τολμήσει μία συνέχεια ο συγγραφέας και δεν θα πέσει στην εύκολη δικλείδα ασφαλείας του πρίκουελ (θα επιστρέψουμε σε αυτό). Το πρώτο κεφάλαιο, όχι μόνο σου κάνει συμπαθή τον ήρωα αλλά σου δείχνει και πώς τα γεγονότα του πρώτου βιβλίου επηρέασαν τον κόσμο για το δεύτερο. Η γοτθική περιγραφή της άφιξης στον σταθμό, το φημισμένο Μπέντλαμ και ειδικά η ιδέα ότι άνθρωποι πήγαιναν από μόνοι τους σε άσυλα και ζητούσαν να κλειστούν, με άρπαξε από τον σβέρκο και μου είπε: ‘’και τώρα που***παιδο, δεν διαβάζεις κανένα άλλο βιβλίο, your soul iz mine!’’

Εκεί όμως, αρχίζει και μπαίνει στην ασφάλεια του πρίκουελ. Και γι αυτό θα αναμένω πάντα το τρίτο βιβλίο, γιατί σηκώνει επικό σολάρισμα.

Ουσιαστικά, είναι ένα υβρίδιο μυθιστορήματος: είναι σαν συλλογή διηγημάτων που ενώνονται από κεφάλαια-γέφυρες. Αυτό σαν δομή με εξέπληξε και με ενθουσίασε, γιατί κάτι παρόμοιο δούλευα κι εγώ όσο διάβαζα το βιβλίο! Χρόνια πριν θα απογοητευόμουν με την σύγκλιση ιδεών, μα αντί να τρομάξω και να απογοητευτώ, με ταρακούνησα κάπως και προσπάθησα να δω τι με κράταγε και τι με χάλαγε στην δομή.

Δεν με χάλασε τίποτα.

Ναι, θα ήθελα περισσότερο την Πανδώρα στο παρόν, μα το τέλος ήταν υπέροχο. Θα ήθελα ο Κούσινγκ να έχει παραπάνω προϊστορία, μα δεν ήταν απαραίτητο εν τέλει. Θα ήθελα η Πανδώρα να αλλάζει κάπως έπειτα από το πέρας κάθε περιπέτειας, μα ας μη γελιόμαστε, έχει την δομή αστυνομικού και ποιος ήρωας αστυνομικού βιβλίου αλλάζει από υπόθεση σε υπόθεση; Από τον Κόναν Ντόυλ μέχρι σήμερα, η παράδοση κρατά γερά.

Δε θέλω να κάνω σπόιλερ για τα διηγήματα, γιατί είναι ένα ρόλερ κόστερ και μας δείχνει την μαεστρία της πένας του Κάουα στο είδος. Πιάνει κάθε κλισέ του τρόμου και το γράφει με τρόπο που σε καθυποβάλλει και σε κρατά γερά δεμένο στην ατμόσφαιρα και στο κλίμα του. Εκτίμησα το γεγονός ότι ο συγγραφέας δεν ντράπηκε να το πάει στα άκρα, δεν το έπαιξε σεμνότυφη κουλτούρα, ούτε τσιγκουνεύτηκε το gore.

Το μεγαλύτερο θετικό στα μάτια μου, ήταν το ότι ενώ το ‘’ασήμι’’ ήταν υπέροχο και καθηλωτικό, σαν homage ή retelling του Δράκουλα, ώρες-ώρες με κούραζε. Στο ‘’δέρμα’’ δεν κουράστηκα ποτέ. Ήδη από το πρώτο βιβλίο έβγαζα το μεταφορικό καπέλο μου στην πένα του συγγραφέα, για την υπομονή και την πειθαρχία του, μα εδώ βλέπουμε πραγματική μαεστρία.

Ένα κάπως αρνητικούλι: οι κλιμακώσεις didn’t hit hard enough! Ενώ το χτίσιμο και το μεσαίο μέρος κάθε ιστορίας ήταν τρομερό, το κρεσέντο τους ήταν σαν ιντερμέτζο. Αλλά δεν το σημειώνω καν, η γενική επίγευση είναι γλυκιά.

Θα πρότεινα, αν κάποιος έχει διαβάσει μέχρι εδώ, μετά από τα βιβλία της Πανδώρας να διαβάσει ‘’το σπίτι’’ του Γιώργου Μίττα ή ‘’του φιδιού το γάλα’’ του Ξανθούλη ή οποιοδήποτε του Μποζινάκη. Για κάποιο λόγο, τα σκεφτόμουν συχνά και έχουν μια συγκεκριμένη, δηλητηριώδεις ατμόσφαιρα όλα τους που πραγματικά την αγαπώ!

Κύριε Καθηγητά, σ’ ευχαριστώ για τις περιπέτειες της Πανδώρας σου και για τα ταξίδια που μας χάρισες με τις σελίδες σου! Σίγουρα θα αναζητήσω και θα διαβάσω και τα άλλα σου βιβλία και κόμιξ, μα σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, σε παρακαλώ: γράψε το τρίτο βιβλίο! (Ή έστω κάνε ένα cross-over με την Λενόρ :P ) Να είσαι πάντα υγιής, δημιουργικός και ευτυχισμένος!

[Niki · Rating 4 out of 5]

Να γιατι νομιζα οτι το Ασημι Που Ουρλιαζει ηταν συλλογη ιστοριων: πρεπει να ειχα διαβασει κριτικες αυτου του βιβλιου, και τα μπερδεψα.

Οπως λενε και οι αλλες κριτικες, εδω προκειται για συνδεδεμενες ιστοριες. Υποτιθεται το βιβλιο λαμβανει χωρα μετα τα γεγονοτα του "Ασημιου", αλλα οι ιστοριες εχουν ολες να κανουν με το παρελθον της Πανδωρας, οποτε προκειται μαλλον για prequel αντι sequel που θα περιμενε κανεις. (Ασε που sequel λογικα δεν θα δουμε ποτε, εκτος αν ο συγγραφεας το βγαλει 13+ χρονια μετα για εκπληξη)

Ειχα γραψει κατι παρομοιο και στο "Ασημι", αλλα να 'μαστε παλι: θα συμφωνησω με τον D'Ailleurs οτι το βιβλιο εμοιαζε σαν να ηταν μεταφρασμενο απο τα Αγγλικα σε καποια σημεια (πχ "Ηταν ασκοπο να μεινει στο σπιτι, ηταν η επικρατεια της μητερας της" Στο Αγγλικο, "it was her mother's domain", ταιριαζει τελεια, αλλα στα Ελληνικα απλα κλωτσαει) και αυτο το εκανε κουραστικο μεχρι να το συνηθισεις.... που ηθελε αρκετο χρονο.

Εκτος απο αυτο, το βιβλιο ηταν ακριβως στο επιπεδο που περιμενα εχοντας διαβασει το "Ασημι". Φυσικα και δεν μου αρεσαν ολες οι ιστοριες το ιδιο (η πιο αδυναμη ηταν νομιζω η τελευταια, In Heaven Everything Is Fine- δεν μου αρεσε τοσο η "Ο/η ντετεκτιβ εχει εκεινη την μια υποθεση απο το παρελθον που τον/ την στοιχειωνει ακομα!!" πλοκη, ειναι κλισε και χιλιοπαιγμενη. Η αγαπημενη μου ηταν μαλλον το Vipers In a Hatbox), αλλα ηταν ολες σε υψηλο επιπεδο, ειδικα για τα Ελληνικα δεδομενα (που, δεν θα σταματησω ποτε να το λεω, εχω διαβασει και κυριολεκτικη λογοκλοπη, λεξη λεξη αντιγραφη απο πολυ γνωστη σειρα κομικ φαντασιας. Αληθεια νομιζαν οτι δεν θα το προσεχε κανεις?)

Ο μονος λογος που παιρνει 4 αστερια αντι 5 ειναι λογω του κουραστικου στυλ που λεω παραπανω (περιεργως, στο Ασημι μολις το συνηθισα δεν το προσεχα καν, ενω εδω συνεχισε να "κλωτσαει" καθ'ολη την διαρκεια), συν που σε μερικα σημεια δεν καλοκαταλαβαινα τι συνεβαινε στις 2 τελευταιες ιστοριες. Περιμενα επισης λιγο περισσοτερα στοιχεια sequel.

[Μιχάλης · Rating 4 out of 5]

Το βιβλίο, μετά τον ενθουσιασμό που μου είχε προκαλέσει το Ασήμι που Ουρλιάζει, μου άφησε μάλλον μέτριες εντυπώσεις. Είναι κάτι σαν συλλογή με ιστορίες από τη ζωή της Πανδώρας Όρμοντ, όπως τη διηγούνται κάμποσοι τρόφιμοι ψυχιατρείου σε έναν ψυχίατρο λίγο μετά το τέλος του Ασημιού. Και, όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε συλλογή τρόμου, σε κάθε ιστορία έχουμε και διαφορετικό θέμα και ύφος.
Η γραφή είναι σε υψηλά επίπεδα, οι ιδέες πολύ καλά δωσμένες και οι σκηνές μπρρρ και σπλαττεριάς όπως πρέπει. Όμως, όπως και στο ασήμι, πρόσεξα το πόσο οι ιστορίες ξεφουσκώνουν στο τρίτο ακτ τους και, ενώ έχει χτιστεί εξαιρετικά η ιστορία και έχει δωθεί έμφαση στη λεπτομέρεια, η κατάληξη δεν δίνει το κάτι παραπάνω που θα εντυπωσιάσει (εξαίρεση αποτελεί ίσως η ιστορία με τους Μπίτλς, αλλά κι εκεί το τέλος απλά επιπλέει), ενώ η κατάληξη της βασικής υπόθεσης δεν είναι η κούπα του τσαγιού μου και με χάλασε αρκετά.
Είναι κακό βιβλίο; Όχι, κάθε άλλο. Ισχύουν τα όσα είπα και για το Ασήμι, είναι εξαιρετική δουλειά και όχι μόνο για Ελληνικά δεδομένα. Αλλά δεν είναι και το αριστούργημα του χώρου.

Κάτι που προκαλεί εντύπωση πάντως είναι ο χαρακτήρας της ηρωίδας στις ιστορίες ή, καλύτερα, η έλλειψή του. Πχ υπάρχει μία ιστορία που στο τέλος της θα έπρεπε η Πανδώρα να έβγαινε αλλαγμένη για πάντα (ναι, αυτή με την Ιταλία) αλλά αυτό όμως δε συμβαίνει. Σε όλο το βιβλίο φαίνεται ότι η ηρωίδα δεν είναι κάτι παραπάνω από εργαλείο για να πει ο συγγραφέας μια ιστορία, ένας portmanteau χαρακτήρας, και η ίδια η δομή του βιβλίου το επιτρέπει και το δικαιολογεί αυτό, ενώ ενισχύει αρκετά και το υποφόσκον θέμα της ταυτότητας που διατρέχει τη δομή "σπονδυλωτό μυθιστόρημα".


Α, και αγαπημένη από τις ιστορίες μου ήταν το Shock Treatment. Εκεί ο Κάουα παίζει με την πολύ καλή γνώση του της ποπ κουλτούρας και σχεδόν σε πείθει ότι το συγκρότημα που σου περιγράφει υπάρχει πραγματικά (άφησα το βιβλίο παράμερα και τους έψαχνα στο google, αν αυτό σας λέει κάτι).

Επίσης, δε νομίζω να υπάρχει Ελληνικό βιβλίο τρόμου που να φτάνει σε καφρίλα το Μαύρο Γάντι. Δεν πίστευα τα όσα διάβαζα στην ιστορία αυτή.

[Σταμάτης · Rating 4 out of 5]

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν κι αυτό μυθιστόρημα, αλλά γρήγορα έγινε αντιληπτό πως μιλάμε για συλλογή διηγημάτων. 7/10 γιατί κάποιες ιστορίες μάλλον δεν δούλεψαν με τη μορφή ενωμένων ιστοριών σε μια πλοκή. Αν μιλούσαμε για άλλους χαρακτήρες με τη δική τους προσωπικότητα, αντί για την Πανδώρα παντού, μάλλον θα δούλευε καλύτερα. Πάντως, το Γάντι ήταν ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ιστορία, πραγματικός τρόμος! Το διήγημα αυτό είναι πια μέσα στο τοπ5 μου Ελληνικού Τρόμου με τα Τάλιθα Κουμι και το ομώνυμο από Το φως μέσα μου: Δεκατρείς σκοτεινές ιστορίες, τη Νέα Σοδειά από το Η νύχτα της λευκής παπαρούνας και το Στοίχειωμα από το Camera Obscura Το γάντι είναι ο λόγος που βάζω 4 αστέρια αντί για 3.
Γιατί αποφάσισε ο συγγραφέας να βγάλει συλλογή διηγημάτων σε μορφή μυθιστορήματος; Δεν ξέρω, κάτι θα ξέρει παραπάνω από εμένα. Πάντως το τέλος δούλεψε ωραία, κάποιες ιστορίες μάλλον δεν ταίριαζαν με την Πανδώρα (ειδικά εκείνη στην Ιταλία δεν μου φάνηκε αληθοφανές αυτό που συνέβη το τέλος), κάποιες από τις ιστορίες ήταν ισχυρές: Το Γάντι φυσικά, Vipers In a Hatbox (αν και δεν το ξέρω το συγκρότημα) και Οικογενειακή Φωτογραφία αυτές που ξεχώρισα. Δεν μου άρεσε τόσο ο Τάφος της Ντέζι Χώκινς, μάλλον δεν το κατάλαβα αν και η φάση με το άγαλμα με ανατρίχιασε!Το In Heaven Eveything is Fine μου θύμισε το Ασήμι αλλά και πάλι κάτι δεν μου κάθισε καλά.
Συνολικά, η αίθσηση που μου αφήνει είναι καλή προς πολύ καλή, αλλά μετά το Ασήμι θα προτιμούσα να διαβάσω ή μυθιστόρημα ή συλλογή, αυτό ήταν κάτι ανάμεσα. Αναμένω την επόμενη δουλειά του κ.Καουα.

[Νίκος Μούρας · Rating 4 out of 5]

Έχοντας λατρέψει το πρώτο βιβλίο του Αβραάμ Κάουα, ήταν πολύ λογικό να διαβάσω αμέσως και το δεύτερο του. Εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σκοτεινά. Η ακρότητα χτυπάει κόκκινο, προσωπικά έφτασα στα όριά μου, κάτι που δε γίνεται συχνά. Η δομή του βιβλίου κινείται μεταξύ παρόντος και παρελθόντος, με ιστορίες άσχετες μεταξύ τους (που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και σα διηγήματα) αλλά ταυτόχρονα συνδεδεμένες. Το κοινό τους στοιχείο, η ουσία τους, είναι αυτό που οδηγεί βασανιστικά τον αναγνώστη στο φοβερό και αμφίσημο φινάλε. Η γραφή είναι και εδώ πολύ καλή και οι εικόνες γλαφυρές. Εν τέλει όμως μου άφησε περισσότερο την αίσθηση διηγημάτων ραμμένων μεταξύ τους και όχι τόσο ενός ενιαίου βιβλίου. Πολύ ενδιαφέρον πάντως.

[George K. · Rating 4 out of 5]

Το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω από Αβραάμ Κάουα, ύστερα από το Ασήμι που Ουρλιάζει, από το οποίο λίγα πράγματα θυμάμαι γενικότερα αλλά κάποια στιγμή θα του ρίξω ξανά μια ματιά για να θυμηθώ περισσότερα. Θυμάμαι όμως ότι μου άρεσε πάρα μα πάρα πολύ. Το ίδιο και το Νεκρό Δέρμα, άντε λίγο λιγότερο από το Ασήμι που Ουρλιάζει.

Το Νεκρό Δέρμα δεν είναι ακριβώς μυθιστόρημα, αλλά πιο πολύ συλλογή ιστοριών με κοινό παρονομαστή και κάποιους συνδετικούς κρίκους που ενώνουν τις ιστορίες σαν να ήταν μια. Αλλά δεν έχει και πολλή σημασία τι είναι ακριβώς. Ο τύπος έχει πολύ ταλέντο. Ξέρει να γράφει απίστευτα, οι περιγραφές όλων όσων συνέβαιναν ήταν χορταστικές και έδιναν μια πολύ καλή ατμόσφαιρα σε όλο το βιβλίο, κάπως σκοτεινή και τρομακτική, οι σκηνές τρόμου πολλές και με τις κατάλληλες δόσεις σπλάτερ και αηδίας και οι διάλογοι πολλοί καλοί και πιστευτοί.

Ο Κάουα εκτός της εξαιρετικής του γραφής, έχει και πολλές ιδέες. Καταπληκτικές ιδέες και δείχνουν να είναι ατελείωτες. Μπράβο του! Πραγματικά έμεινα πολύ ευχαριστημένος, οι περισσότερες αν όχι όλες οι ιστορίες μου άρεσαν και η γενική ιστορία, αν και σαφώς κατώτερη των άλλων, ήταν και αυτή ενδιαφέρουσα, και το τέλος ήταν περίπου η κούπα του τσαγιού μου, αν και θα μπορούσε να ήταν και καλύτερο.

Οι ιστορίες που μου άρεσαν περισσότερο, ήταν αυτή με το γάντι, αυτή με την... τσόντα και αυτή με το Shock Treatment (λιγότερο από τις άλλες δυο), η αρχική ιστορία ήταν και αυτή καλή αλλά όχι και τόσο για να μπει στις αγαπημένες μου, η ιστορία με τον εξορκισμό δυνατή αλλά κάπως κουραστική και τέλος η άλλη ιστορία με το συγκρότημα αν και σαφώς μου άρεσε η γενική ιδέα δεν μου έκανε παραπάνω κλικ.

Το Νεκρό Δέρμα το προτείνω σε όλους όσους θέλουν να διαβάσουν κάτι πραγματικά καλογραμμένο, δυνατό και διαφορετικό από τα συνηθισμένα ελληνικά βιβλία, και σίγουρα ό,τι βιβλίο γράψει από δω και πέρα ο Κάουα θα αγοράζεται δίχως δεύτερη σκέψη.