What do you think?
Rate this book
На изток от Запада
Внук купувa тялoтo нa Лeнин oт eВаy, кaтo пoдaрък зa дядo cи, aктивeн бoрeц, фaнaтизирaн кoмуниcт. Eдин прoпaднaл вундeркинд нaxълтвa c взлoм в прaвocлaвнa църквa, зa дa oткрaднe злaтeн кръcт. Eднo мoмчe cрeщa брaтoвчeдкa cи (любoвтa нa живoтa му) вeднъж нa вceки пeт гoдини, нacрeд рeкaтa, кoятo рaзпoлoвявa рoднoтo им ceлo нa Изтoк и Зaпaд. Тaкивa ca cтрaннитe, нeoчaквaнo трoгaтeлни видeния нa Мирocлaв Пeнкoв зa рoднaтa му Бългaрия; видeния, кoитo изпълвaт рaзкaзитe в тoзи плeнитeлeн cбoрник.
В „Ha изтoк oт Зaпaдa“ Пeнкoв пишe c oгрoмнo cърцe зa вeкoвe трaгичнa бългaрcкa иcтoрия. Гeрoитe му oплaквaт нeщa, oтминaли oтдaвнa, и блeнувaт зa други, кoитo тaкa и нямa дa ги бъдe. Ho дoри и пoд cмaзвaщaтa тeжecт нa иcтoрия, дълг към ceмeйcтвoтo, изгнaничecкo cтрaдaниe, рaзкaзитe в „Ha изтoк oт Зaпaдa“ зaпaзвaт лeкoтa и cвeжecт, oживeни oт нeнaдминaтия уceт нa Пeнкoв към aбcурдa.
В „Ha изтoк oт Зaпaдa“ Пeнкoв пишe c oгрoмнo cърцe зa вeкoвe трaгичнa бългaрcкa иcтoрия. Гeрoитe му oплaквaт нeщa, oтминaли oтдaвнa, и блeнувaт зa други, кoитo тaкa и нямa дa ги бъдe. Ho дoри и пoд cмaзвaщaтa тeжecт нa иcтoрия, дълг към ceмeйcтвoтo, изгнaничecкo cтрaдaниe, рaзкaзитe в „Ha изтoк oт Зaпaдa“ зaпaзвaт лeкoтa и cвeжecт, oживeни oт нeнaдминaтия уceт нa Пeнкoв към aбcурдa.
Зaпoчнax дa пишa рaзкaзитe в „Ha изтoк oт Зaпaдa“ дaлeч oт дoмa, кaтo cтудeнт в Aмeрикa. Oтнaчaлo Бългaрия ми липcвaшe cилнo, бoлeзнeнo. Липcвaxa ми близкитe xoрa, дядoвoтo ceлo, рeкaтa, дeтo гo рaзcичa нa двe мaxaли. Липcвaшe ми и Бaлкaнът, и мoрeтo, зaвoдcкият xляб и cлaдкитe рoзoви дoмaти. Ho ceднex ли дa пишa, Aтлaнтикът в миг прecъxвaшe, рaзcтoяниятa ce cтaпяxa, липcитe зaпълвaxa и в пиcaнeтo пaк ce връщax у дoмa.
Oceмтe рaзкaзa в тoзи cбoрник риcувaт eднa Бългaрия, минaлa и нacтoящa, прикaзнa, aбcурднa, тъжнa, cмeшнa, лудa, прeз пoглeдa нa нaй-oбикнoвeни xoрa – мъжe, жeни, дeцa, eничaри, кoмити и xaйдути, пaртизaни и кулaци, или пък нaшeнци в мoдeрнo врeмe, eдни избрaли дa ocтaнaт, a други зaминaли дaлeч, мaкaр и caмo тeлoм.
Пиcax рaзкaзитe и нa aнглийcки, и нa бългaрcки c гoлямa любoв. Дaнo увaжaeмият читaтeл уceти тoвa. Дaнo ги xaрeca.
232 pages, Paperback
First published January 1, 2011
110 people are currently reading
3308 people want to read
About the author
Miroslav Penkov
21 books322 followersMiroslav Penkov was born in 1982 in Bulgaria. He moved to America in 2001 and eventually completed an MFA in creative writing at the University of Arkansas. He is the author of the story collection, East of the West (Farrar, Straus and Giroux, 2011), and the novel, Stork Mountain (Farrar, Straus and Giroux, 2016). His stories have won the BBC International Short Story Award 2012 and The Southern Review's Eudora Welty Prize and have appeared in A Public Space, Granta, One Story, The Best American Short Stories 2008, The PEN/O. Henry Prize Stories 2012, and The Best American Nonrequired Reading 2013. His work has been translated in over twenty languages. He teaches creative writing at the University of North Texas.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 441 reviews
December 4, 2016
Οκτώ διηγήματα, κάποια εκ των οποίων είναι εξαιρετικά, όλα όμως είναι αξιόλογα. Η γραφή του νεαρού Βούλγαρου συγγραφέα, είναι αξιαγάπητη.
Από τα διηγήματα προκύπτουν ενδιαφέρουσες εικόνες από την ζωή στην Βουλγαρία, τα δύσκολα και φτωχά χρόνια, πριν την πτώση του κομμουνισμού. Πολύ ζωντανά όλα, παρά το μικρό της ηλικίας του, φαίνεται σαν να τα έχει ζήσει. Το δέυτερο θέμα που θίγεται είναι η μετανάστευση στην Αμερική· άλλωστε ο ίδιος ο συγγραφέας ζει εκεί από το 2001 και γράφει στα αγγλικά.
Αυτό που χαρακτηρίζει τα περισσότερα διηγήματα, είναι το πολύ καλό του χιούμορ, που σπάνια έχω συναντήσει σε μυθιστόρημα. Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για όποιον ασχολείται με την ιστορία των Βαλκανίων. Σίγουρα ένα βιβλίο που γεννάει όμορφα συναισθήματα.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Από τα διηγήματα προκύπτουν ενδιαφέρουσες εικόνες από την ζωή στην Βουλγαρία, τα δύσκολα και φτωχά χρόνια, πριν την πτώση του κομμουνισμού. Πολύ ζωντανά όλα, παρά το μικρό της ηλικίας του, φαίνεται σαν να τα έχει ζήσει. Το δέυτερο θέμα που θίγεται είναι η μετανάστευση στην Αμερική· άλλωστε ο ίδιος ο συγγραφέας ζει εκεί από το 2001 και γράφει στα αγγλικά.
Αυτό που χαρακτηρίζει τα περισσότερα διηγήματα, είναι το πολύ καλό του χιούμορ, που σπάνια έχω συναντήσει σε μυθιστόρημα. Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για όποιον ασχολείται με την ιστορία των Βαλκανίων. Σίγουρα ένα βιβλίο που γεννάει όμορφα συναισθήματα.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
June 19, 2023
Βουλγάρικα διηγήματα, ας πάρουν μαθήματα γραφής κάτι Έλληνες ποζεράδες νεοχιπστεράδες συγγραφείς τύπου Μπλε Υγρό και Παγανιστικές Δοξασίες.
Χιούμορ, συγκίνηση και πάνω από όλα μυρίζει το χώμα της Βουλγαρίας, με ιστορίες που θα μπορούσαν να ήταν και ελληνικές (αν εξαιρέσουμε τις ιστορίες που αναφέρονται στον κομμουνισμό, μη δείξετε τις ιστορίες στον Κουτσούμπα, θα πάθει κανένα ανεύρυσμα ειδικά στην ιστορία Αγοράζοντας τον Λένιν)
Χιούμορ, συγκίνηση και πάνω από όλα μυρίζει το χώμα της Βουλγαρίας, με ιστορίες που θα μπορούσαν να ήταν και ελληνικές (αν εξαιρέσουμε τις ιστορίες που αναφέρονται στον κομμουνισμό, μη δείξετε τις ιστορίες στον Κουτσούμπα, θα πάθει κανένα ανεύρυσμα ειδικά στην ιστορία Αγοράζοντας τον Λένιν)
September 8, 2018
bitmesin diye neredeyse her gün sadece bir öykü okudum.
muhteşem bir kitap. hem balkanlardan kopup gelen hikâyeleri, bize benzerliğiyle, hem de ustalığıyla.
sıla hasretinin içinden fışkırdığı öykülerde karakterlerin -özellikle de ninelerin dedelerin- küçücük bir sözcüğü, betimlenen bir mimiği, jesti o karakteri tüm derinliğiyle çiziyor gözlerimizin önüne. bizse hâlâ içsesiyle durmadan kendini ve duygularını anlatan karakterler ve aforizmalarla uğraşalım.
gerçekten yanı başımızdan, gencecik bir yazardan böyle bir kitap okuyunca hem tekrar edebiyat tanrısına tapmaya başlıyorum hem de halimize üzülüyorum.
komünist rejimde büyümüş, yıkılmaya şahit olmuş, bir şekilde amerika'ya gitmiş ama köklerini ve hikâyelerini hiç unutmamış bir yazardan mutlaka bir biçimde kendi hayatına da değinen ustaca yazılmış öyküler. bence ders olarak okutulabilecek bir kitap.
ve ayrıca geleneksel hikâyelere, uydurulmuş yalan yanlış aile tarihlerine, deli akrabalarla dolu ailelere bayılıyorum ^.^
* yüz kitap'tan ne çıkarsa okuyun. ve gencecik yazarın gencecik çevirmeni de çok başarılı.
kitap hakkında oggito'ya yazdım:
http://tembelveyazar.blogspot.com/201...
muhteşem bir kitap. hem balkanlardan kopup gelen hikâyeleri, bize benzerliğiyle, hem de ustalığıyla.
sıla hasretinin içinden fışkırdığı öykülerde karakterlerin -özellikle de ninelerin dedelerin- küçücük bir sözcüğü, betimlenen bir mimiği, jesti o karakteri tüm derinliğiyle çiziyor gözlerimizin önüne. bizse hâlâ içsesiyle durmadan kendini ve duygularını anlatan karakterler ve aforizmalarla uğraşalım.
gerçekten yanı başımızdan, gencecik bir yazardan böyle bir kitap okuyunca hem tekrar edebiyat tanrısına tapmaya başlıyorum hem de halimize üzülüyorum.
komünist rejimde büyümüş, yıkılmaya şahit olmuş, bir şekilde amerika'ya gitmiş ama köklerini ve hikâyelerini hiç unutmamış bir yazardan mutlaka bir biçimde kendi hayatına da değinen ustaca yazılmış öyküler. bence ders olarak okutulabilecek bir kitap.
ve ayrıca geleneksel hikâyelere, uydurulmuş yalan yanlış aile tarihlerine, deli akrabalarla dolu ailelere bayılıyorum ^.^
* yüz kitap'tan ne çıkarsa okuyun. ve gencecik yazarın gencecik çevirmeni de çok başarılı.
kitap hakkında oggito'ya yazdım:
http://tembelveyazar.blogspot.com/201...
November 19, 2019
5 αστερια και λιγα του ειναι
Ο ταλαντουχος κυριος Πενκοφ, καταφερνει να μας μεταφρασει το τραγουδι της Χερσονησου του Αιμου, να μας το τραγουδησει, να μας μοιρολογησει τους πονους και τους καημους αυτου του ταλαιπωρημενου τοπου που λεγεται Βαλκανια. Να μας ψιθυρισει τους μυθους και τους θρυλους του, την πολυταραχη και βιαιη εις τους αιωνας των αιωνων ιστορια του, να μας συγκινησει και να μας ταξιδεψει σ εναν τοπο οπου ποτε δεν σταματησε να κυλαει το αιμα, ποτέ δεν σταματησαν να κλαινε οι μανες, ποτέ δεν σταματησαν να σφιγγουν τα χειλη οι ανταρτες και οι συντροφοι.
Πραγματικά το λατρεψα. Συγκαταλεγεται σιγουρα αναμεσα στα καλυτερα βιβλια που διαβασα φέτος, και προστιθεται στα προσωπικά μου αγαπημενα.
Ο τροπος που γραφει ο Μιροσλαβ Πενκοφ ειναι ανατριχιαστικός. Δεν ειναι μονο τα γεγονοτα που υποψιαζεσαι οτι βασιζονται σε αληθινες ιστοριες. Ουτε το συνοθυλευμα πολιτισμων - Βουλγαροι, Μουσουλμανοι, Τσιγγανοι, Βαλκανιοι, Συντοφοι και Φασιστες, Κομμουνιστες και Δημοκρατικοί, Καπιταλιστες και ανταρτες στα βουνά της Ροδοπης- που μπλεκονται στο κουβαρι του τοπου και του χρονου.
Ειναι η ματιά του. Στεγνή, σπαρακτική, χειρουργική, υποδόρια.
Σε καποια σημεία της αφήγησής του πραγματικά ανατρίχιαζα.
Ο τροπος που γραφει με έκανε να δακρύζω.
_________
"Το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, ένα τσουρμο αμουστακα αγορια, που μόλις είχαν βγει από το δάσος όπου ήταν κρυμμένα για μήνες, χτύπησαν την πόρτα του προπάππου μου. Τον ενημέρωσαν πως όλα του τα ζώα, πενήντα αγελάδες, εκατό πρόβατα, και η γη του - τριακόσια στρέμματα - άνηκαν πια στο ΚΟμμουνιστικό Κόμμα και θα αποτελούσαν μέρος ενος συνεταιριστικού αγροκτήματος.
Το Κομμα ειπαν, ειχε πάρει την εξουσία και κυβερνούσε πια τη Βουλγαρία.
Ο προπαππους μου τους ζήτησε να τον συγχωρήσουν για μια στιγμή κι επέστρεψε με την καραμπίνα του. Πώς ακριβώς εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν γνωρίζω με λεπτομέρεια, όμως στο τέλος πυροβόλησε και σκότωσε ενα απο τα αγόρια. Τρείς μερες αργότερα οι σύντροφοι επέστρεψαν, συγκάλεσαν ενα αυτοσχέδιο λαικό δικαστήριο, κήρυξαν τον προπάππου μου εχθρό του λαού και τον κρέμασαν απ το χαμηλότερο κλαδί μιας καρυδιάς. Ανάγκασαν τον γιο του να κοιτάζει για να βγάζει συμπεράσματα για το δικό του μέλλον. Οι σύντροφοι έγραψαν ΚΥΛΑΚ στην αυλόπορτα με μεγάλα γράμματα απο πίσσα, ωστε όποιος περνούσε απο κει να ξέρει πως η οικογένειά μας ειναι ταξικός εχθρός"
Ο ταλαντουχος κυριος Πενκοφ, καταφερνει να μας μεταφρασει το τραγουδι της Χερσονησου του Αιμου, να μας το τραγουδησει, να μας μοιρολογησει τους πονους και τους καημους αυτου του ταλαιπωρημενου τοπου που λεγεται Βαλκανια. Να μας ψιθυρισει τους μυθους και τους θρυλους του, την πολυταραχη και βιαιη εις τους αιωνας των αιωνων ιστορια του, να μας συγκινησει και να μας ταξιδεψει σ εναν τοπο οπου ποτε δεν σταματησε να κυλαει το αιμα, ποτέ δεν σταματησαν να κλαινε οι μανες, ποτέ δεν σταματησαν να σφιγγουν τα χειλη οι ανταρτες και οι συντροφοι.
Πραγματικά το λατρεψα. Συγκαταλεγεται σιγουρα αναμεσα στα καλυτερα βιβλια που διαβασα φέτος, και προστιθεται στα προσωπικά μου αγαπημενα.
Ο τροπος που γραφει ο Μιροσλαβ Πενκοφ ειναι ανατριχιαστικός. Δεν ειναι μονο τα γεγονοτα που υποψιαζεσαι οτι βασιζονται σε αληθινες ιστοριες. Ουτε το συνοθυλευμα πολιτισμων - Βουλγαροι, Μουσουλμανοι, Τσιγγανοι, Βαλκανιοι, Συντοφοι και Φασιστες, Κομμουνιστες και Δημοκρατικοί, Καπιταλιστες και ανταρτες στα βουνά της Ροδοπης- που μπλεκονται στο κουβαρι του τοπου και του χρονου.
Ειναι η ματιά του. Στεγνή, σπαρακτική, χειρουργική, υποδόρια.
Σε καποια σημεία της αφήγησής του πραγματικά ανατρίχιαζα.
Ο τροπος που γραφει με έκανε να δακρύζω.
_________
"Το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου 1944, ένα τσουρμο αμουστακα αγορια, που μόλις είχαν βγει από το δάσος όπου ήταν κρυμμένα για μήνες, χτύπησαν την πόρτα του προπάππου μου. Τον ενημέρωσαν πως όλα του τα ζώα, πενήντα αγελάδες, εκατό πρόβατα, και η γη του - τριακόσια στρέμματα - άνηκαν πια στο ΚΟμμουνιστικό Κόμμα και θα αποτελούσαν μέρος ενος συνεταιριστικού αγροκτήματος.
Το Κομμα ειπαν, ειχε πάρει την εξουσία και κυβερνούσε πια τη Βουλγαρία.
Ο προπαππους μου τους ζήτησε να τον συγχωρήσουν για μια στιγμή κι επέστρεψε με την καραμπίνα του. Πώς ακριβώς εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν γνωρίζω με λεπτομέρεια, όμως στο τέλος πυροβόλησε και σκότωσε ενα απο τα αγόρια. Τρείς μερες αργότερα οι σύντροφοι επέστρεψαν, συγκάλεσαν ενα αυτοσχέδιο λαικό δικαστήριο, κήρυξαν τον προπάππου μου εχθρό του λαού και τον κρέμασαν απ το χαμηλότερο κλαδί μιας καρυδιάς. Ανάγκασαν τον γιο του να κοιτάζει για να βγάζει συμπεράσματα για το δικό του μέλλον. Οι σύντροφοι έγραψαν ΚΥΛΑΚ στην αυλόπορτα με μεγάλα γράμματα απο πίσσα, ωστε όποιος περνούσε απο κει να ξέρει πως η οικογένειά μας ειναι ταξικός εχθρός"
March 7, 2020
Αξιοζήλευτος ο Βούλγαρος συνομήλικος που στα 30 του έγραψε αυτό, έχοντας φύγει για μια καλή καριέρα στην Αμερική και κουβαλώντας την πατρίδα του μαζί του. Αυτά τα κείμενα είναι γεμάτα χιούμορ, ζωή, σημερινή και χτεσινή, συναίσθημα, ξενιτιά και ειλικρίνεια. Βασικά, συγγνώμη αλλά είναι γαμάτες αυτές οι ιστορίες! Μου κράτησαν την καλύτερη παρέα όσο τις διάβαζα κι έτσι μπορώ να πω με σιγουριά πως έφτιαξαν ένα πολύ καλό βιβλίο. Έτσι, τόσο απλά. Ναζντράβιε!
ΥΓ Είναι μικρό, χώνεται εύκολα σε μια τσάντα, οπότε πάρτε το μαζί σας σε μια πτήση, σ'ένα τρένο, πάρτε το γενικά και θα ευχαριστηθείτε.
ΥΓ Είναι μικρό, χώνεται εύκολα σε μια τσάντα, οπότε πάρτε το μαζί σας σε μια πτήση, σ'ένα τρένο, πάρτε το γενικά και θα ευχαριστηθείτε.
April 16, 2020
Πρόκειται για αποκάλυψη. To Ανατολικά της Δύσης με τα οκτώ του διηγήματα καλύπτει τους τελευταίους αιώνες που διέτρεξε η Βουλγαρία πάνω σε ένα αιμάτινο νήμα, που διαταράσσεται από πολέμους, φτώχεια, υποσχέσεις και τα μερίσματα που κάθε λαός πιστεύει ότι η ιστορία δικαιωματικά του οφείλει.
Στην Ελλάδα, που ο χαρακτηρισμός «Βούλγαρος» θεωρείται μειωτικός, αυτά τα διηγήματα θα ήταν βάλσαμο. Θα έβλεπε κανείς για παράδειγμα, πως η σακατεμένη γιαγιά του διηγήματος Μακεδονία, που φύλαγε τα γράμματα του πρώτου έρωτά της, θα μπορούσε να ήταν η δική του γιαγιά. (Καθόλου τυχαία, μια παρόμοια διάθεση αναδεικνύει και το Γκιακ.)
Είναι έπειτα γλυκιά κι η Δύση: Ο νεαρός του Αγοράζοντας τον Λένιν (και πιθανώς, ο ίδιος ο συγγραφέας), τρέχοντας να ξεφύγει από τα κομμουνιστικά φαντάσματα που ο παππούς του δε λέει να κλείσει στη ντουλάπα, αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο τμήμα μιας βιαίως διαψευσμένης κοινωνίας. Μετά όμως, η επιθυμία του να μιλήσει μια γλώσσα που μιλιέται μόνο απ' τον δικό του λαό, τον σιγοκαίει.
Ο Αίμος έχει δέσει, Έλληνες, Βούλγαρους και Τούρκους πάνω στις ίδιες κορυφές, γύρω απ' τους ίδιους αιώνιους καημούς. Τα διηγήματα του Miroslav Penkov, αν και λίγο ασύμμετρα ως προς το βάθος και την έντασή τους, μεταφέρουν καθαρά τα γεγονότα του ιστορικού χρόνου μέσα απ' το κόσκινο της λογοτεχνίας, φανερώνοντας ότι οι γείτονές μας ταλαιπωρήθηκαν πολύ.
Όλο το βιβλίο διακρίνεται από τρυφερότητα, ζωντάνια και μια εγγύτητα που σίγουρα εκπλήσσει, δεδομένου ότι αυτό αποτελεί το συγγραφικό ντεμπούτο του Πένκοφ. Συγχαρητήρια στους Αντίποδες για μία ακόμη άριστη επιλογή και στον Άκη Παπαντώνη για τη μετάφρασή του.
Στην Ελλάδα, που ο χαρακτηρισμός «Βούλγαρος» θεωρείται μειωτικός, αυτά τα διηγήματα θα ήταν βάλσαμο. Θα έβλεπε κανείς για παράδειγμα, πως η σακατεμένη γιαγιά του διηγήματος Μακεδονία, που φύλαγε τα γράμματα του πρώτου έρωτά της, θα μπορούσε να ήταν η δική του γιαγιά. (Καθόλου τυχαία, μια παρόμοια διάθεση αναδεικνύει και το Γκιακ.)
Είναι έπειτα γλυκιά κι η Δύση: Ο νεαρός του Αγοράζοντας τον Λένιν (και πιθανώς, ο ίδιος ο συγγραφέας), τρέχοντας να ξεφύγει από τα κομμουνιστικά φαντάσματα που ο παππούς του δε λέει να κλείσει στη ντουλάπα, αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο τμήμα μιας βιαίως διαψευσμένης κοινωνίας. Μετά όμως, η επιθυμία του να μιλήσει μια γλώσσα που μιλιέται μόνο απ' τον δικό του λαό, τον σιγοκαίει.
Ο Αίμος έχει δέσει, Έλληνες, Βούλγαρους και Τούρκους πάνω στις ίδιες κορυφές, γύρω απ' τους ίδιους αιώνιους καημούς. Τα διηγήματα του Miroslav Penkov, αν και λίγο ασύμμετρα ως προς το βάθος και την έντασή τους, μεταφέρουν καθαρά τα γεγονότα του ιστορικού χρόνου μέσα απ' το κόσκινο της λογοτεχνίας, φανερώνοντας ότι οι γείτονές μας ταλαιπωρήθηκαν πολύ.
Όλο το βιβλίο διακρίνεται από τρυφερότητα, ζωντάνια και μια εγγύτητα που σίγουρα εκπλήσσει, δεδομένου ότι αυτό αποτελεί το συγγραφικό ντεμπούτο του Πένκοφ. Συγχαρητήρια στους Αντίποδες για μία ακόμη άριστη επιλογή και στον Άκη Παπαντώνη για τη μετάφρασή του.
August 27, 2016
Харесвам умението на автора да влиза в роля (момиче на 16 в съвремието, мъж на 71 през 1969-а и пр.), както и голяма част от диалозите. Не бих го нарекла голям стилист що се отнася до езика ("Нощният хоризонт" е най-неуспешният опит в тази насока със сладникавата имитация на народно-приказно-старовремско звучене - накъртва в такива количества!), макар че ми се иска да стане и виждам, че може. Повече смелост да реже от собствения си текст, по-малко желание да се харесва, само това ще кажа.
Първият разказ, "Македониjа", е много уместно сложен там - изстреля ме със сила да чета другите. Ако бях започнала от последния, който бие на кич ("Време разделно" в миниатюра, но по-патетично, по-подсладено и с рамка от аме��иканското емигрантско битие, която се е изтъркала от повтаряне у кого ли не в Щатите), изобщо нямаше да продължа.
След като отбележа, че като цяло съм доволна, че прочетох книгата, и се радвам, че се появи този автор, да уточня и едно-друго още.
- В целия сборник ме дразни опитът за декоративност, който често произвежда излишества (зъбчето в ябълката в "Македониjа", разните словесни натрупванки от съществително с по три прилагателни зад него и под.).
- В повечето случаи авторът се опитва да разкаже твърде много неща в твърде малко страници и деформира ядрото на историята: детайлите са добре дошли, привкусът на смях и на парадокс тук и там - също (детайлите, хуморът и парадоксът са нещата, които очароват у Пенков, и ако го чета друг път, затова ще е), но желанието за повече от една или две сюжетни нишки идва нагорно, като ще са разкази, а не роман.
- Наистина не е нужно да има насилствена смърт, за да има драма . Когато конските дози са през разказ, човек претръпва, а да четеш претръпнал към драмата малко обезсмисля начинанието.
Отначало страшно се зарадвах, че няма да си имам вземане-даване с български автор, който пише за собствения си опит (имам предвид буквално и в радиус метър около себе си - иначе много ясно, че човек борави със собствения си опит, все едно дали лично изживян, или прочетен, гледан на екран, чут): страхотно ме отегчава вече да чета за 40-годишни емигранти в Европа, които разказват за 40-годишни емигранти в Европа, дето си спомнят каквото и аз си спомням; или 30-годишни емигранти в Америка, чиито герои изненадващо са 30-годишни емигранти в Америка с биография като на автора си (и също си спомнят соца, къде дъвка-идеал-носталгично, къде дедо-беше-кулак-уж-осъдително); или все едно на колко години автори, дето са си останали в България, и разказват за герои, останали в България, които си спомнят соца. Аз, честно да си кажа, обичам като разгърна книгата, да не ми разправя очевидните неща. Пример: отварям Будзати и чета разказ за кучето, видяло Бог, или за халюцинациите на падналия парашутист, или онази валкириено-оперна история за тайния наци кораб, който се среща с корабите на ада. Адска нужда от текстове от въображението имам, като съм съгласна и на невисоки полети в този смисъл, но поне интересни стилистично: все с нещо трябва да ми нахраните главата, хора, за да ми стигнете до емоцията. Мирослав Пенков и той вкарва няколко герои емигранти-в-Щатите-които-си-спомнят-соца, което не ме радва особено, но пък го прави любопитно, не буквално копирайки себе си, вкарва изкусност, така че не ме и отблъсква.
Тук по-скоро ме нервираха дозите клиширана образност тип "българска народна песен" (майките или девойките с разкошните плитки, семейните отношения като в роман за турско робство, ей тези неща, които или очаквам да ми дойдат преосмислени и почувствани по новому, или да не ми се повтарят като печелеща лесни симпатии мантра).
Първият разказ, "Македониjа", е много уместно сложен там - изстреля ме със сила да чета другите. Ако бях започнала от последния, който бие на кич ("Време разделно" в миниатюра, но по-патетично, по-подсладено и с рамка от аме��иканското емигрантско битие, която се е изтъркала от повтаряне у кого ли не в Щатите), изобщо нямаше да продължа.
След като отбележа, че като цяло съм доволна, че прочетох книгата, и се радвам, че се появи този автор, да уточня и едно-друго още.
- В целия сборник ме дразни опитът за декоративност, който често произвежда излишества (зъбчето в ябълката в "Македониjа", разните словесни натрупванки от съществително с по три прилагателни зад него и под.).
- В повечето случаи авторът се опитва да разкаже твърде много неща в твърде малко страници и деформира ядрото на историята: детайлите са добре дошли, привкусът на смях и на парадокс тук и там - също (детайлите, хуморът и парадоксът са нещата, които очароват у Пенков, и ако го чета друг път, затова ще е), но желанието за повече от една или две сюжетни нишки идва нагорно, като ще са разкази, а не роман.
- Наистина не е нужно да има насилствена смърт, за да има драма . Когато конските дози са през разказ, човек претръпва, а да четеш претръпнал към драмата малко обезсмисля начинанието.
Отначало страшно се зарадвах, че няма да си имам вземане-даване с български автор, който пише за собствения си опит (имам предвид буквално и в радиус метър около себе си - иначе много ясно, че човек борави със собствения си опит, все едно дали лично изживян, или прочетен, гледан на екран, чут): страхотно ме отегчава вече да чета за 40-годишни емигранти в Европа, които разказват за 40-годишни емигранти в Европа, дето си спомнят каквото и аз си спомням; или 30-годишни емигранти в Америка, чиито герои изненадващо са 30-годишни емигранти в Америка с биография като на автора си (и също си спомнят соца, къде дъвка-идеал-носталгично, къде дедо-беше-кулак-уж-осъдително); или все едно на колко години автори, дето са си останали в България, и разказват за герои, останали в България, които си спомнят соца. Аз, честно да си кажа, обичам като разгърна книгата, да не ми разправя очевидните неща. Пример: отварям Будзати и чета разказ за кучето, видяло Бог, или за халюцинациите на падналия парашутист, или онази валкириено-оперна история за тайния наци кораб, който се среща с корабите на ада. Адска нужда от текстове от въображението имам, като съм съгласна и на невисоки полети в този смисъл, но поне интересни стилистично: все с нещо трябва да ми нахраните главата, хора, за да ми стигнете до емоцията. Мирослав Пенков и той вкарва няколко герои емигранти-в-Щатите-които-си-спомнят-соца, което не ме радва особено, но пък го прави любопитно, не буквално копирайки себе си, вкарва изкусност, така че не ме и отблъсква.
Тук по-скоро ме нервираха дозите клиширана образност тип "българска народна песен" (майките или девойките с разкошните плитки, семейните отношения като в роман за турско робство, ей тези неща, които или очаквам да ми дойдат преосмислени и почувствани по новому, или да не ми се повтарят като печелеща лесни симпатии мантра).
February 8, 2018
B.R.A.CE. 2018 4 βιβλία με ένα ζώο στον τίτλο ή στο εξώφυλλο (Νο. 1)
Πολύ ωραία και καλογραμμένα διηγήματα. Όχι όλα το ίδιο δυνατά, αλλά μερικά (όπως για παράδειγμα το "Ανατολικά της Δύσης" και το "Ντεβσιρμέ") ήταν συγκλονιστικά. Παρότι τα διηγήματα δεν είναι το φόρτε μου, μου άρεσε πολύ. Και δείχνει σε κάποιο βαθμό και τη διασταύρωση της μοίρας της Ελλάδας με τη Βουλγαρία σε διάφορα χρονικά σημεία.
Πολύ ωραία και καλογραμμένα διηγήματα. Όχι όλα το ίδιο δυνατά, αλλά μερικά (όπως για παράδειγμα το "Ανατολικά της Δύσης" και το "Ντεβσιρμέ") ήταν συγκλονιστικά. Παρότι τα διηγήματα δεν είναι το φόρτε μου, μου άρεσε πολύ. Και δείχνει σε κάποιο βαθμό και τη διασταύρωση της μοίρας της Ελλάδας με τη Βουλγαρία σε διάφορα χρονικά σημεία.
March 23, 2016
What luck that I discovered Penkov's collection of short stories on the same week that his debut novel was released – now I don’t have to wait to read more from him!
These 8 stories blend Bulgarian folklore with history and modern day situations, and are bitterly funny, tragic, sad, lonely, and just really, really good. The love and pride of one’s culture and country came through, as well as the complicated and deep history of a people. Standout stories: East of the West, Makedonija, A Picture with Yuki, Buying Lenin, and Devshirmeh.
It’s not so much that I don’t like it here. It’s more that I really hate it.
The thing Penkov captured extremely well was the unexpected and even embarrassing regret that can set in after years in the new country. How do you dare admit it? Others aren’t going to get it, because you left for a reason, and things are better now, right? Cheaper, brighter, faster, happier - this is what you wanted, this is what you chose. Look how much you have now! But, it’s not home. All these years have gone by and it still doesn’t feel like home, and you know it never will, but you can’t admit that, and worse – you can never get back the time you lost.
I know I shouldn’t. But still I say, “We should have stayed.”
In the final pages of the final story, Mihail sits in a borrowed car after a tornado in Texas, after his wife has left him, after his child has begun to lose their language, after deep displacement and alienation has taken over his life, and he laments his decision to leave home and come to the States. The ache of those passages, thinking of his mother, his sister, the niece he hasn’t met, and playing the losing game of imagining what your life would be like if you never left - I felt I could have written all this myself. How do you explain these things? Penkov did, and I’m thankful. I read these stories at the right time, being about to go “home” myself for the first time in years.
This is a natural occurrence, Maya’s cousin, the one who lived in the Bronx apartment below us, once said. Do yourself a favor, he said, and kill the things that pull you back. He hadn’t heard from his brothers in three years and look at him: he was a perfectly happy human being. Fewer stones to carry, so to speak. Onward and upward. Never look back. Nothing good, he told me, ever came from looking behind you.
These 8 stories blend Bulgarian folklore with history and modern day situations, and are bitterly funny, tragic, sad, lonely, and just really, really good. The love and pride of one’s culture and country came through, as well as the complicated and deep history of a people. Standout stories: East of the West, Makedonija, A Picture with Yuki, Buying Lenin, and Devshirmeh.
It’s not so much that I don’t like it here. It’s more that I really hate it.
The thing Penkov captured extremely well was the unexpected and even embarrassing regret that can set in after years in the new country. How do you dare admit it? Others aren’t going to get it, because you left for a reason, and things are better now, right? Cheaper, brighter, faster, happier - this is what you wanted, this is what you chose. Look how much you have now! But, it’s not home. All these years have gone by and it still doesn’t feel like home, and you know it never will, but you can’t admit that, and worse – you can never get back the time you lost.
I know I shouldn’t. But still I say, “We should have stayed.”
In the final pages of the final story, Mihail sits in a borrowed car after a tornado in Texas, after his wife has left him, after his child has begun to lose their language, after deep displacement and alienation has taken over his life, and he laments his decision to leave home and come to the States. The ache of those passages, thinking of his mother, his sister, the niece he hasn’t met, and playing the losing game of imagining what your life would be like if you never left - I felt I could have written all this myself. How do you explain these things? Penkov did, and I’m thankful. I read these stories at the right time, being about to go “home” myself for the first time in years.
This is a natural occurrence, Maya’s cousin, the one who lived in the Bronx apartment below us, once said. Do yourself a favor, he said, and kill the things that pull you back. He hadn’t heard from his brothers in three years and look at him: he was a perfectly happy human being. Fewer stones to carry, so to speak. Onward and upward. Never look back. Nothing good, he told me, ever came from looking behind you.
October 15, 2019
Μου άρεσαν και τα 8 διηγήματα! Μου άρεσαν η γραφή, οι περιγραφές και όλως παραδόξως η ατμόσφαιρά και η αίσθηση που σου άφηναν, που θα μπορούσαν κάλλιστα να διαδραματίζονται και στη δική μας ελληνική επαρχία. Γραμμένα άλλες φορές με χιούμορ και κάποιες φορές συγκινητικά, είχαν όλα μέσα τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τη Βουλγαρία. Φτώχεια, οικογενειακοί δεσμοί, υποσχέσεις, επιθυμίες, παρόν και παρελθόν, μια ανάγκη για φυγή από το τελευταίο και ταυτόχρονα μια ανάγκη για επιστροφή στην ασφάλεια αυτού. Ξεχωρίζω ιδιαιτέρως τα Ανατολικά της Δύσης, Νυχτερινός Ορίζοντας και Ντεβσιρμέ!
September 4, 2024
„На изток от Запада“ е разкошен сборник! Препрочетох го с невероятно удоволствие и отново ме завладяха страшно силно емоции... Според мен, Мирослав Пенков е написал едни от най-добрите български разкази изобщо и несъмнено заслужава повече популярност. Неговите истории реалистично представят фрагменти от родната действителност и съответно носят меланхолично настроение, обаче същевременно са красиво и човешки написани... При този прочит може би най-силно ме впечатли „Македониjа“, но всички разкази са ми еднакво любими и силно препоръчвам на всеки читател да се докосне до това книжно съкровище!
March 18, 2018
3,5/4
Αν και δεν αγαπώ τα διηγήματα, αυτη η συλλογή μου αρεσε αρκετα. Η γραφή ειναι στρωτή και όμορφη, οικεία θα τη χαρακτήριζα. Αυτη η οικειότητα νομιζω οτι δημιουργείται τόσο λόγω της καταγωγής του συγγραφέα και της θεματολογίας του όσο και απο αυτόν κάθεαυτον τον τροπο γραφής. Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση, εντέλει, αν αυτα τα διηγήματα έφεραν ελληνική υπογραφή. Με χιούμορ, σαρκασμό και νοσταλγία ο συγγραφέας διηγείται την πρόσφατη ιστορια της Βουλγαρίας κ την παράδοση της και σου θυμίζει ποσο μα ποσο μοιάζουμε τελικά. Τα πιο δυνατά για μένα ηταν το "Ανατολικα της Δύσης", το "Ντεβσιρμε" και το "Αγοράζοντας τον Λένιν".
Αν και δεν αγαπώ τα διηγήματα, αυτη η συλλογή μου αρεσε αρκετα. Η γραφή ειναι στρωτή και όμορφη, οικεία θα τη χαρακτήριζα. Αυτη η οικειότητα νομιζω οτι δημιουργείται τόσο λόγω της καταγωγής του συγγραφέα και της θεματολογίας του όσο και απο αυτόν κάθεαυτον τον τροπο γραφής. Δεν θα μου έκανε καμία εντύπωση, εντέλει, αν αυτα τα διηγήματα έφεραν ελληνική υπογραφή. Με χιούμορ, σαρκασμό και νοσταλγία ο συγγραφέας διηγείται την πρόσφατη ιστορια της Βουλγαρίας κ την παράδοση της και σου θυμίζει ποσο μα ποσο μοιάζουμε τελικά. Τα πιο δυνατά για μένα ηταν το "Ανατολικα της Δύσης", το "Ντεβσιρμε" και το "Αγοράζοντας τον Λένιν".
December 26, 2022
“Yer yer komik” demişler kitap tanıtımında, acaba bir yandan ağlarken bir yandan da güldüğüm sinir krizi anlarını mı kastediyorlar? Perişan oldum bre.
Öykülerin her birini çok beğendim de bazıları ciğerime kazındı. Gümbür gümbür bir toplumsal arka planın bireyleri nasıl yarattığını (ve tekrar tekrar yeniden yarattığını ve zaten bireyin başka türlü de varolamayacağını) çok güzel ifade ediyor yazar herbir öyküde. Üstelik anlatmak istediğinin altını çizmek için çok ilginç teknikler kullanıyor. Kimi zaman hikaye içinde hikaye, kimi zaman aynı durumun çift dikiş yaşanması, neler neler. Bunların teknik bir adı vardır muhakkak, ben bilmiyorum. Fakat hiç çiğleşmeden, kör göze parmak batırmadan yapılmış, ondan eminim.
Öykülerin her birini çok beğendim de bazıları ciğerime kazındı. Gümbür gümbür bir toplumsal arka planın bireyleri nasıl yarattığını (ve tekrar tekrar yeniden yarattığını ve zaten bireyin başka türlü de varolamayacağını) çok güzel ifade ediyor yazar herbir öyküde. Üstelik anlatmak istediğinin altını çizmek için çok ilginç teknikler kullanıyor. Kimi zaman hikaye içinde hikaye, kimi zaman aynı durumun çift dikiş yaşanması, neler neler. Bunların teknik bir adı vardır muhakkak, ben bilmiyorum. Fakat hiç çiğleşmeden, kör göze parmak batırmadan yapılmış, ondan eminim.
October 26, 2018
Συγκινητικό να βλέπεις πόσα σε ενώνουν με έναν λαό. Υπέροχη γραφή. 8 δυνατά διηγήματα που σε ταξιδεύουν στην κάπως οικεία τελικώς Βουλγαρία.
August 27, 2015
Miroslav Penkov's debut collection of stories can be a great introduction for readers who are even slightly interested in discovering contemporary Bulgarian literature. I know very little about Bulgarian literature - I believe that this is the first book by a Bulgarian author that I have read - but after reading these stories I am hungry for more.
East of the West contains eight stories, six of which are set in Penkov's native Bulgaria at various times in its history, with the other two being narrated by Bulgarian emigrees who struggle to establish themselves abroad. I like the concept of a thematic collection aiming to present a country in stories - in Penkov's stories the reader will see glimpses of Bulgaria which begin just after the end of Ottoman rule, and stretch throughout the communist period of the twentieth century, concluding with its tumultuous and sudden end and uneasy transition towards an unclear future.
Penkov's talent truly shines in the first three stories in the volume. The opening story, Makedonija, is set in a nursing home in Sofia, where an elderly man cares for his sick wife, who was rendered paralyzed and mute after a series of stroke. At 71, the narrator is rather ancient himself, being born just twenty years "after we got rid of the Turks. 1898", and has plenty of time to reminiscence about his own life - and a good reason, too: He has found a bundle of letters that he found his wife has kept in secret for many decades, letters from another man who knew her before he did, about whom she never told him; letters from a young rebel writing to his young love, as he walks towards Macedonia to ignite a revolution against the Ottomans. As the narrator reads the letters, he begins to remember and think about his own life - his early childhood, the war and subsequent loss of his family. He thinks about his daughter and her relationship with her boyfriend, and about himself and his wife - whom did she love more, him or the young Komiti? It is a touching story which does a great job with managing two narratives, and nesting one within the other.
I consider the eponymous story, East of the West, to be the best in the whole volume. Like Makedonija, it features a protagonist looking back at his youth, and growing up in a small village at the border with Serbia. Dissatisfied with the end result of the first war in the Balkans, Bulgaria attacked its former allies, beginning the second Balkan War; although Bulgaria hoped to gain territory to which it laid claims, it suffered a crushing defeat and had to cede territory it gained in the first war to Serbia, Greece and Romania. The village in which our protagonist grew up has been divided right across the river which runs through it: on the east side is Bulgaria, and on the West side is Serbia.
Although it is 1970 and both governments are deeply involved in the Cold War, they allow the villagers to hold a reunion - a sbor - every five years. Families, separated through politics, are together again; there is much dancing, merriment and good food. This is how the narrator meets his cousin, Vera, who instantly impresses him with her jeans and sneakers: Yugoslavia was never behind the Iron Curtain, and although they were expensive Vera could get clothes that he could only dream of getting back in Bulgaria. The two enter what could be an ordinary teenage romance, but in extraordinary circumstances - being able to see one another only every five years, they have to be creative: wave and shout to each other from their respective sides of the border during the day, and swim to meet in the middle of the river during the night, careful of border guards. But can people live in rivers? What is remarkable about this story is how it manages to include so much in such a short length: the story of the narrator, his family and Vera is supplied with a rich background of Bulgarian history and culture, but it is never a didactic dump of information and remains an essential part of the story throughout it. I wished that the story was longer, but later thought that it is fine just the way it is; its length is perfect, and the story itself is bittersweet and memorable. East of the West is a beautiful and touching story, and it duly deserved being unanimously chosen to be the best international short story by the BBC in 2012.
Buying Lenin is probably the only openly humorous piece in this collection. A young Bulgarian takes a SAT which earns him admission to the University of Arkansas, with full scholarship, room and board; he chooses to go, much to the dissatisfaction of his grandfather, who remained a staunch Leninist even after the fall of communism. He goes so far as to declare his own socialist revolution in his village - appropriately, in October - and rename it to Leningrad, with the few elderly inhabitants who remained in the village after all the youths left all agreeing to pick him as the General Secretary. The two exchange transatlantic, tragicomic calls, where the son struggles between missing Bulgaria and admitting it to his grandfather, who keeps trying to invoke in him a belief in the communist ideal. Although the two clearly care about one another, their differences ultimately lead to a disagreement and angry silence; feeling bad for his behavior, the young student searches eBay for an appropriate make-up gift for his grandpa, and stumbles upon the auction claiming to offer a refrigerated coffin with the authentic body of Vladimir Lenin for five dollars (plus five extra for shipping). Although it shares the same melancholy and theme of loss and disconnection with other stories, Buying Lenin is the only story which can be considered to be truly uplifting, even if did venture a bit into the absurd.
Although the rest of the stories did not impress me as much as these three did, they are by no means bad - they just did not stand out for me as much as these three did. The Night Horizon is set in Bulgaria under Todor Zhivkov, infamous for his program of forceful assimilation aimed at Bulgaria's Turkish minority, where the state forced all ethnic Turks to adopt Bulgarian names. In Picture with Yuki, a Bulgarian emigree arrives back in Sofia with his Japanese wife to seek treatment which would help her conceive. He sees Bulgaria through the eyes of an emigrant, while his wife feels completely distant; he feels that he could like to stay and raise his child here, while she can't wait to leave. Things become even more complicated as the couple becomes involved in an accident which might had tragic consequences. Perhaps the saddest story of all is the last, Devshirmeh, where a Bulgarian emigrant in Texas tries to raise his young daughter as a Bulgarian; but he is stuck doing menial jobs as his wife left him for a rich doctor, and can feel that his daughter is slipping away into a class and country that he himself can never belong to.
I read that the author is working on a novel; if it will be anything like the stories he included in this volume, especially the first three, it will definitely be worthwhile reading. Meanwhile, I would recommend East of the West to all those who have even a passing interest in Bulgaria, its culture and history - heck, read them even if you don't; they are just good stories of people and of a country.
East of the West contains eight stories, six of which are set in Penkov's native Bulgaria at various times in its history, with the other two being narrated by Bulgarian emigrees who struggle to establish themselves abroad. I like the concept of a thematic collection aiming to present a country in stories - in Penkov's stories the reader will see glimpses of Bulgaria which begin just after the end of Ottoman rule, and stretch throughout the communist period of the twentieth century, concluding with its tumultuous and sudden end and uneasy transition towards an unclear future.
Penkov's talent truly shines in the first three stories in the volume. The opening story, Makedonija, is set in a nursing home in Sofia, where an elderly man cares for his sick wife, who was rendered paralyzed and mute after a series of stroke. At 71, the narrator is rather ancient himself, being born just twenty years "after we got rid of the Turks. 1898", and has plenty of time to reminiscence about his own life - and a good reason, too: He has found a bundle of letters that he found his wife has kept in secret for many decades, letters from another man who knew her before he did, about whom she never told him; letters from a young rebel writing to his young love, as he walks towards Macedonia to ignite a revolution against the Ottomans. As the narrator reads the letters, he begins to remember and think about his own life - his early childhood, the war and subsequent loss of his family. He thinks about his daughter and her relationship with her boyfriend, and about himself and his wife - whom did she love more, him or the young Komiti? It is a touching story which does a great job with managing two narratives, and nesting one within the other.
I consider the eponymous story, East of the West, to be the best in the whole volume. Like Makedonija, it features a protagonist looking back at his youth, and growing up in a small village at the border with Serbia. Dissatisfied with the end result of the first war in the Balkans, Bulgaria attacked its former allies, beginning the second Balkan War; although Bulgaria hoped to gain territory to which it laid claims, it suffered a crushing defeat and had to cede territory it gained in the first war to Serbia, Greece and Romania. The village in which our protagonist grew up has been divided right across the river which runs through it: on the east side is Bulgaria, and on the West side is Serbia.
Although it is 1970 and both governments are deeply involved in the Cold War, they allow the villagers to hold a reunion - a sbor - every five years. Families, separated through politics, are together again; there is much dancing, merriment and good food. This is how the narrator meets his cousin, Vera, who instantly impresses him with her jeans and sneakers: Yugoslavia was never behind the Iron Curtain, and although they were expensive Vera could get clothes that he could only dream of getting back in Bulgaria. The two enter what could be an ordinary teenage romance, but in extraordinary circumstances - being able to see one another only every five years, they have to be creative: wave and shout to each other from their respective sides of the border during the day, and swim to meet in the middle of the river during the night, careful of border guards. But can people live in rivers? What is remarkable about this story is how it manages to include so much in such a short length: the story of the narrator, his family and Vera is supplied with a rich background of Bulgarian history and culture, but it is never a didactic dump of information and remains an essential part of the story throughout it. I wished that the story was longer, but later thought that it is fine just the way it is; its length is perfect, and the story itself is bittersweet and memorable. East of the West is a beautiful and touching story, and it duly deserved being unanimously chosen to be the best international short story by the BBC in 2012.
Buying Lenin is probably the only openly humorous piece in this collection. A young Bulgarian takes a SAT which earns him admission to the University of Arkansas, with full scholarship, room and board; he chooses to go, much to the dissatisfaction of his grandfather, who remained a staunch Leninist even after the fall of communism. He goes so far as to declare his own socialist revolution in his village - appropriately, in October - and rename it to Leningrad, with the few elderly inhabitants who remained in the village after all the youths left all agreeing to pick him as the General Secretary. The two exchange transatlantic, tragicomic calls, where the son struggles between missing Bulgaria and admitting it to his grandfather, who keeps trying to invoke in him a belief in the communist ideal. Although the two clearly care about one another, their differences ultimately lead to a disagreement and angry silence; feeling bad for his behavior, the young student searches eBay for an appropriate make-up gift for his grandpa, and stumbles upon the auction claiming to offer a refrigerated coffin with the authentic body of Vladimir Lenin for five dollars (plus five extra for shipping). Although it shares the same melancholy and theme of loss and disconnection with other stories, Buying Lenin is the only story which can be considered to be truly uplifting, even if did venture a bit into the absurd.
Although the rest of the stories did not impress me as much as these three did, they are by no means bad - they just did not stand out for me as much as these three did. The Night Horizon is set in Bulgaria under Todor Zhivkov, infamous for his program of forceful assimilation aimed at Bulgaria's Turkish minority, where the state forced all ethnic Turks to adopt Bulgarian names. In Picture with Yuki, a Bulgarian emigree arrives back in Sofia with his Japanese wife to seek treatment which would help her conceive. He sees Bulgaria through the eyes of an emigrant, while his wife feels completely distant; he feels that he could like to stay and raise his child here, while she can't wait to leave. Things become even more complicated as the couple becomes involved in an accident which might had tragic consequences. Perhaps the saddest story of all is the last, Devshirmeh, where a Bulgarian emigrant in Texas tries to raise his young daughter as a Bulgarian; but he is stuck doing menial jobs as his wife left him for a rich doctor, and can feel that his daughter is slipping away into a class and country that he himself can never belong to.
I read that the author is working on a novel; if it will be anything like the stories he included in this volume, especially the first three, it will definitely be worthwhile reading. Meanwhile, I would recommend East of the West to all those who have even a passing interest in Bulgaria, its culture and history - heck, read them even if you don't; they are just good stories of people and of a country.
November 14, 2023
Мирослав Пенков обрисува света “На Изток от Запада”: http://knigolandia.info/book-review/n...
Да откриеш чудесен български автор си е въпрос и на късмет сред купищата, заляли книжарниците – някои с вече добре изграден публичен образ на многописци, други тепърва политащи в тази посока с плашеща трескава активност. Факт е, че моите лични пристрастия сред сиелските автори са основно към Захари Карабашлиев и Александър Секулов (знаете и кои не мога да понасям), но истинско удоволствие беше да открия Мирослав Пенков и неговия сборник “На Изток от Запада”. Съвсем малко по-големият от мен Мирослав е успял да подплати прозата си с чудесно звучащи книжни успехи в чужбина, за които може и сами да си прочетете, но най-прекрасното е, че 8-те разказа в книгата са от чудесни по-чудесни, така че адмирациите са абсолютно заслужени.
http://knigolandia.info/book-review/n...
Да откриеш чудесен български автор си е въпрос и на късмет сред купищата, заляли книжарниците – някои с вече добре изграден публичен образ на многописци, други тепърва политащи в тази посока с плашеща трескава активност. Факт е, че моите лични пристрастия сред сиелските автори са основно към Захари Карабашлиев и Александър Секулов (знаете и кои не мога да понасям), но истинско удоволствие беше да открия Мирослав Пенков и неговия сборник “На Изток от Запада”. Съвсем малко по-големият от мен Мирослав е успял да подплати прозата си с чудесно звучащи книжни успехи в чужбина, за които може и сами да си прочетете, но най-прекрасното е, че 8-те разказа в книгата са от чудесни по-чудесни, така че адмирациите са абсолютно заслужени.
http://knigolandia.info/book-review/n...
February 20, 2017
Βαθιά συγκινητικά και ιδιαιτέρως καλογραμμένα διηγήματα. Εξαιρετικό πρώτο δείγμα γραφής.
April 3, 2018
Batı'nın Doğusu cidden başarılı ve yüreğe dokunan, komünizm öncesi ve soğuk savaş sonrası "modernleşen" Bulgaristan halkının belleklerine ayna tutan bir kitap. Kitabın adıyla öykülerdeki bağlantılar inanılmaz örtüşüyor.
Kitapta tek hissettiğim şey Penkov daha sesini arayan bir yazar. İlk başlardaki öykülerle son öyküye baktığımda yazarı kendine has üslupu ne yazık ki görmedim .
Her şeye rağmen Penkov öyküleri insanlık adına ve kendi toprakları adına gözlemlerini çok yoğun ve başarıyla anlatıyor.
İyi okumalar,
5/4
Kitapta tek hissettiğim şey Penkov daha sesini arayan bir yazar. İlk başlardaki öykülerle son öyküye baktığımda yazarı kendine has üslupu ne yazık ki görmedim .
Her şeye rağmen Penkov öyküleri insanlık adına ve kendi toprakları adına gözlemlerini çok yoğun ve başarıyla anlatıyor.
İyi okumalar,
5/4
December 26, 2017
Μία εξαιρετική λογοτεχνική επιλογή για να κλείσει το 2017. Η γραφή του Βούλγαρου συγγραφέα λιτή, κοφτή, μελωδική, με διακριτικό χιούμορ...όλα στοιχεία που την καθιστούν μοναδική και ευχάριστη. Όλα τα μυθιστορήματα αξιόλογα, άλλα σε ταρακουνούν πιο πολύ...άλλα λιγότερο...όλα όμως σου γεννούν συναισθήματα και προσφέρονται για περαιτέρω σκέψη και προβληματισμό. Στις σελίδες αυτών των διηγημάτων ζωντανεύουν σκηνές της ιστορίας των Βαλκανίων υπό την γραφή του Miroslav Penkov -του οποίου αν δεν ήξερα την ηλικία, σίγουρα δεν θα την μάντευα- μέσα από σύγχρονες ιστορίες που παντρεύουν το ανατολίτικο σκηνικό με τον αέρα της Δύσης...ένα συνεχές κυνήγι του οποίου την αφετηρία γνωρίζουν οι πρωταγωνιστές όμως κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την έκβαση.
"Οι λέξεις σωριάστηκαν πάνω στην καρδιά μου σαν πέτρες και σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι σαν το ποτάμι, που δεν έχει μνήμη, και πόσο λίγο σαν τη γη, που δεν μπορούσε να ξεχάσει."
"Οι λέξεις σωριάστηκαν πάνω στην καρδιά μου σαν πέτρες και σκεφτόμουν πόσο πολύ θα ήθελα να είμαι σαν το ποτάμι, που δεν έχει μνήμη, και πόσο λίγο σαν τη γη, που δεν μπορούσε να ξεχάσει."
July 17, 2017
Καταπληκτική γραφή, δυνατές ιστορίες. Πολύ θα ήθελα να διάβαζα ένα πολυσέλιδο μυθιστόρημά του για να απολαύσω την γραφή του. Προτείνεται ανεπιφύλακτα!!!
July 23, 2018
Μου το είχαν πάρει δώρο παλιοί συνάδελφοι την τελευταία μέρα που δουλεύαμε όλοι μαζί. Παρέμεινε δύο χρόνια αδιάβαστο και άξιζε η αναμονή.
Ιστορίες αρκετά πρωτότυπες, άλλες με πικρία και άλλες με νοσταλγία όλες όμως με κάτι ιδιαίτερο και πρωτόγνωρο. Νομίζω αξίζει να το διαβάσει κανείς.
Ιστορίες αρκετά πρωτότυπες, άλλες με πικρία και άλλες με νοσταλγία όλες όμως με κάτι ιδιαίτερο και πρωτόγνωρο. Νομίζω αξίζει να το διαβάσει κανείς.
March 22, 2020
میروسلاو پنکوف در 29 سالگی مجموعه داستان کوتاه "شرقِ غرب" را منتشر کرد. نام مجموعه به سرزمین مادری نویسنده اشاره دارد. بلغارستان. هفت داستان کتاب به تاریخ بلغارستان در دورههای مختلف تاریخ معاصر میپردازد. فضای غمآلود داستانهایش بیشتر به جدایی و اختلاف بین آدمها میپردازد و در عین حال که داستانهای جذابی متناسب با موقعیت تاریخی داستانش انتخاب میکند، در پسزمینه تصویری روشن از بلغارستان به مخاطب ارائه می کند.
شرقِ غرب از بهترین مجموعه داستان کوتاهی است که تا به حال خواندهام. کوهستان لکلکهای پنکوف هم از کتابخانه ملی فیپا گرفته است اما هنوز منتشر نشده است. بیصبرانه منتظر چاپ کتاب میمانم
حالا میفهمی که چرا تو رو ترک کردم نورا؟ چرا جای سینههای تو، سنگها و گِل منجمد و آن کوهستان سگی است که سرم باید بر آن آرام بگیرد؟ لعنت به تُرکها و خائنان و همهی بزدلهای وطن که زنانشان را به برادرانشان ترجیح دادند.
و همراه با آنها لعنت به من، نورا. کاش من هم یک بزدل بودم.
------------------
مادرمان گریست و دستان من و بعد هم برادرم را بوسید. او گفت "من نمیتوانم هر دو پسرم را تو این جنگ از دست بدم. اما نمیتونم اجازه بدم شماها قایم شید و ننگ اصل و نسب ما باشید." دوقلوها را فرستاد تا دو گوسفند را بدوشند، بعد یک ظرف مسی شیر جلوی من و یکی هم جلوی برادرم گذاشت. هر کدام که ظرفش را زودتر بخورد در خانه میماند و خانه را اداره میکند.آن یکی به جنگ میرود. چنان شیر را خوردم که هرگز بعد از آن تکرار نشد. منفجر شدم. سر کشیدم. بلعیدمش. وقتی تمام کردم، برادرم را دیدم که لبش تازه به ظرف خودش رسیده بود.
...
برادرم بدون اینکه هیچ خراشی بردارد از جنگ برگشت. هیچ وقت دربارهی آنچه دیده یا کرده بود حرفی نزدیم. من شرمناک از پرسش بودم و او شرمناک از گفتن.
(از داستان کوتاه "مقدونیه")
شرقِ غرب از بهترین مجموعه داستان کوتاهی است که تا به حال خواندهام. کوهستان لکلکهای پنکوف هم از کتابخانه ملی فیپا گرفته است اما هنوز منتشر نشده است. بیصبرانه منتظر چاپ کتاب میمانم
حالا میفهمی که چرا تو رو ترک کردم نورا؟ چرا جای سینههای تو، سنگها و گِل منجمد و آن کوهستان سگی است که سرم باید بر آن آرام بگیرد؟ لعنت به تُرکها و خائنان و همهی بزدلهای وطن که زنانشان را به برادرانشان ترجیح دادند.
و همراه با آنها لعنت به من، نورا. کاش من هم یک بزدل بودم.
------------------
مادرمان گریست و دستان من و بعد هم برادرم را بوسید. او گفت "من نمیتوانم هر دو پسرم را تو این جنگ از دست بدم. اما نمیتونم اجازه بدم شماها قایم شید و ننگ اصل و نسب ما باشید." دوقلوها را فرستاد تا دو گوسفند را بدوشند، بعد یک ظرف مسی شیر جلوی من و یکی هم جلوی برادرم گذاشت. هر کدام که ظرفش را زودتر بخورد در خانه میماند و خانه را اداره میکند.آن یکی به جنگ میرود. چنان شیر را خوردم که هرگز بعد از آن تکرار نشد. منفجر شدم. سر کشیدم. بلعیدمش. وقتی تمام کردم، برادرم را دیدم که لبش تازه به ظرف خودش رسیده بود.
...
برادرم بدون اینکه هیچ خراشی بردارد از جنگ برگشت. هیچ وقت دربارهی آنچه دیده یا کرده بود حرفی نزدیم. من شرمناک از پرسش بودم و او شرمناک از گفتن.
(از داستان کوتاه "مقدونیه")
August 3, 2016
This is another author that I had never heard of until I stumbled across a reference to him on GR. From what I understand he is Bulgarian but he lives in Texas and writes in English. This is a collection of short stories, most of which are set in Bulgaria, with some set amongst Bulgarian emigrants in the USA. Taking all that into account, the author probably has a category of literature entirely to himself.
The collection is subtitled "A Country in Stories", and that is a fair description. In the opening story, set in 1969, the lead character refers to his birth in 1898, just 20 years after Bulgaria's independence, whilst the last story concerns a Bulgarian living in Texas in the present day. In between the author covers the period of communist rule and the country's economic collapse in the 90s. It's probably fair to say that the stories don't really feature successful men or women. In creating his characters the author tends to focus on those considered losers in the game of life. It may be he also views his country in this way. The geopolitical cards have not really fallen well for Bulgaria.
I loved the first two stories in this book. In "Makedonija", the elderly man mentioned above is caring for his wife who has been disabled by a stroke, when he discovers a stash of letters written to his wife by a former lover, when she was 16 years old. The lover had gone to fight the Turks in Macedonia. In the title story "East of the West", a young man remembers his boyhood and teenage years in a village divided in two by the redrawing of an international border. I thought both stories were near perfect.
In the story "A Picture with Yuki", the two protagonists are faced with a horrible moral dilemma, and I actually found the story quite uncomfortable to read. Nevertheless, I have to acknowledge the power of the story, in that it provoked such a strong reaction in me. It takes effective writing to make the reader feel that way. In contrast "Buying Lenin" is the most light hearted tale of the collection. Set in the 90s, it explores the relationship between a young Bulgarian living in America, and his staunchly communist grandfather back in Bulgaria. Another story "The Letter", has a sharply observed central character.
The remaining 3 stories in the collection did not appeal to me as much. "Cross Thieves" left me cold and I didn't really get the ending of "The Night Horizon". The last story, "Devshirmeh" contained fantastical elements that went over my head a bit. Overall though I am glad I read this and would say Miroslav Penkov is an underappreciated author.
The collection is subtitled "A Country in Stories", and that is a fair description. In the opening story, set in 1969, the lead character refers to his birth in 1898, just 20 years after Bulgaria's independence, whilst the last story concerns a Bulgarian living in Texas in the present day. In between the author covers the period of communist rule and the country's economic collapse in the 90s. It's probably fair to say that the stories don't really feature successful men or women. In creating his characters the author tends to focus on those considered losers in the game of life. It may be he also views his country in this way. The geopolitical cards have not really fallen well for Bulgaria.
I loved the first two stories in this book. In "Makedonija", the elderly man mentioned above is caring for his wife who has been disabled by a stroke, when he discovers a stash of letters written to his wife by a former lover, when she was 16 years old. The lover had gone to fight the Turks in Macedonia. In the title story "East of the West", a young man remembers his boyhood and teenage years in a village divided in two by the redrawing of an international border. I thought both stories were near perfect.
In the story "A Picture with Yuki", the two protagonists are faced with a horrible moral dilemma, and I actually found the story quite uncomfortable to read. Nevertheless, I have to acknowledge the power of the story, in that it provoked such a strong reaction in me. It takes effective writing to make the reader feel that way. In contrast "Buying Lenin" is the most light hearted tale of the collection. Set in the 90s, it explores the relationship between a young Bulgarian living in America, and his staunchly communist grandfather back in Bulgaria. Another story "The Letter", has a sharply observed central character.
The remaining 3 stories in the collection did not appeal to me as much. "Cross Thieves" left me cold and I didn't really get the ending of "The Night Horizon". The last story, "Devshirmeh" contained fantastical elements that went over my head a bit. Overall though I am glad I read this and would say Miroslav Penkov is an underappreciated author.
June 7, 2020
"Ανατολικά Της Δύσης "
Οκτώ διηγήματα με έδρα τη Βουλγαρία. Μια χώρα πληγείσα από την εισβολή των Τούρκων, όπου βρίθουν η φτώχεια και η ανέχεια. Οικογένειες ρημαγμένες αδύνατες να επιβιώσουν. Προσπαθούν να ζήσουν μέσω της ψευτιάς κ της κλεφτιάς. Άλλοτε μεταναστεύουν στην Αμερική για μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή.
Ήθη, έθιμα, μύθοι και ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σε κοινωνίες προ κομμουνισμού κ μετά κομμουνισμού.
Εικόνες που ανάγκασαν τους κατοίκους της να σκληρύνουν, να βιώσουν την απώλεια, το θάνατο, τη χαρά, τη λύπη.
Οι μνήμες χαραγμένες στο μυαλό κ στην ψυχή τους. Τις κουβαλούν μέχρι να χαθούν...
Οκτώ διηγήματα με έδρα τη Βουλγαρία. Μια χώρα πληγείσα από την εισβολή των Τούρκων, όπου βρίθουν η φτώχεια και η ανέχεια. Οικογένειες ρημαγμένες αδύνατες να επιβιώσουν. Προσπαθούν να ζήσουν μέσω της ψευτιάς κ της κλεφτιάς. Άλλοτε μεταναστεύουν στην Αμερική για μια καλύτερη και αξιοπρεπή ζωή.
Ήθη, έθιμα, μύθοι και ιστορίες ανθρώπων που έζησαν σε κοινωνίες προ κομμουνισμού κ μετά κομμουνισμού.
Εικόνες που ανάγκασαν τους κατοίκους της να σκληρύνουν, να βιώσουν την απώλεια, το θάνατο, τη χαρά, τη λύπη.
Οι μνήμες χαραγμένες στο μυαλό κ στην ψυχή τους. Τις κουβαλούν μέχρι να χαθούν...
July 11, 2018
Birbirinden güzel ama bir o kadar da acı sekiz öykü. Hepsi çok güzel kurgulanmış ve çok doğal (-mış gibi) anlatılmış. Özellikle bazı öyküleri İvo Andriç’in Drina Köprüsü’ndeki bazı bölümlere çok benzettim. Öykü türünü sevenlere hararetle tavsiye ediyorum.
July 31, 2020
Μου το πρότεινε μια φίλη. Διάβασε τον Πένκοφ μου είπε, η αφηγηματική του δεινότητα θα σε συνεπάρει. Κι έτσι το βιβλίο ‘’Ανατολικά της Δύσης’’ βρέθηκε στο μικρό μου τραπεζάκι δίπλα στην αναγνωστική μου πολυθρόνα…
Ξεκινάω την ανάγνωση και πραγματικά ‘’καταβροχθίζω’’ τις πρώτες τριανταπέντε σελίδες. Στο εξαιρετικό πρώτο διήγημα της συλλογής ‘’Μακεδονία’’ η άπλετη ανθρωπιά αγγίζει το συναισθηματικό μου κόσμο. Είναι από τις στιγμές που νιώθεις ένα βιβλίο να σε πιάνει από το χέρι και να σε οδηγεί σε μια σίγουρη αναγνωστική απόλαυση.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το λογοτεχνικό ντεμπούτο ενός τριαντάρη Βούλγαρου συγγραφέα που έχει μεταναστεύσει και ζει μόνιμα στην Αμερική του αξιότιμου κύριου Πένκοφ. Το λογοτεχνικό του πόνημα απαρτίζεται από οκτώ σχετικά πολυσέλιδα διηγήματα που μυρίζουν Βαλκάνια.
Ο έρωτας, η οικογένεια, οι πολιτικές ιδεολογίες, ο πόλεμος σε διάφορες ιστορικές περιόδους, τα σύνορα, οι θρησκευτικές διενέξεις, η εμμονή στο παρελθόν, η μετανάστευση για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος, οι εθνικές μειονότητες καθώς και η λαϊκή παράδοση και οι τοπικοί μύθοι, αποτελούν μοτίβα πάνω στα οποία χτίζονται οι οκτώ ιστορίες του βιβλίου.
Αυτό που αρχικά θαύμασα στον Μίροσλαβ Πένκοφ είναι η αγάπη και ο νόστος που βγάζουν οι ιστορίες του για την πατρίδα του. Το ‘’Ανατολικά της Δύσης’’ γράφτηκε στα Αγγλικά αλλά μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια προσπάθεια αναζήτησης μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας της Βουλγαρίας.
Το βιβλίο μόνο τυχαία δε φέρει τον υπότιτλο ‘’Μια Χώρα στις Ιστορίες’’ καθώς τα διηγήματα διατρέχουν την ιστορία του Βουλγαρικού έθνους από τα οθωμανικά χρόνια, τους απελευθερωτικούς αγώνες κατά των Τούρκων, τους Βαλκανικούς Πολέμους, και την πτώση του κομμουνισμού. Στο τέλος οι ιστορίες φθάνουν στη σημερινή εποχή και περιγράφουν την εποχή κατά την οποία πολλοί νέοι φεύγουν για τη Δύση αναζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Το δεύτερο πράγμα που θαύμασα σε αυτή τη λογοτεχνική προσπάθεια ήταν ο εξαιρετικός τρόπος με τον οποίο δομούνται τεχνικά οι ιστορίες της συλλογής. Με έναν έξυπνο τρόπο ο συγγραφέας ξεκινάει ορμητικά τις ιστορίες του από μια μεταγενέστερη χρονικά στιγμή που τα πράγματα έχουν ήδη εξελιχθεί. Μετά αρχίζει να φανερώνει τις λεπτομέρειες και να ξετυλίγει την πλοκή των ιστοριών του φτάνοντας στο τέλος με μια αντίστροφη φορά. Με αυτό τον τρόπο κατορθώνει να προσδίδει δυναμική και νεύρο στις ιστορίες, ξεπερνώντας την δυσκολίας της μικρής φόρμας.
Το τρίτο και εξίσου σημαντικό στοιχείο του βιβλίου είναι η καθηλωτική λογοτεχνική γραφή του νεαρού συγγραφέα. Μια γραφή με όση λιτότητα χρειάζεται, απολύτως λογοτεχνική, άλλοτε ωμή, άλλοτε ποιητική, άλλοτε με σαρκαστική διάθεση, η οποία κατορθώνει να κορυφώνεται σε συνταρακτικά επεισόδια και συγκινητικές εικόνες. Οι χαρακτήρες που διαπερνούν τα διηγήματα έχουν σε κάθε περίπτωση τα δικά τους ιστορικά βάρη να σηκώσουν , γκροτέσκοι αλλά ζωντανοί, αληθινοί, οξύθυμοι και παρορμητικοί, αλλά τόσο κοντά μας ως ιδιοσυγκρασία και κουλτούρα που συνεχώς σου μένει η αίσθηση ότι έχεις να κάνεις με πρόσωπα γνώριμα σου.
Αν ήθελα να ξεχωρίσω κάποια από τα διηγήματα της συλλογής αυτά θα ήταν τα : ‘’Μακεδονία’’, το ομότιτλο ‘’Ανατολικά της Δύσης’’ και το εξαιρετικό ’Ντεσβιρμέ’’, μια ιστορία στοχασμό πάνω στην έννοια της ταξικής ανισότητας, η οποία συνδυάζεται εκπληκτικά με τη λαϊκή παράδοση των παραμυθιών και των μύθων της Βουλγαρίας.
Το ‘’Ανατολικά της Δύσης΄΄ κατόρθωσε να μου μεταφέρει ένα βαθύ νοσταλγικό συναίσθημα και να με συγκινήσει με τρόπο που μόνο υψηλής ποιότητας λογοτεχνία μπορεί να καταφέρει.
Προτεινόμενο για ανάγνωση χωρίς καμιά επιφύλαξη.
Ξεκινάω την ανάγνωση και πραγματικά ‘’καταβροχθίζω’’ τις πρώτες τριανταπέντε σελίδες. Στο εξαιρετικό πρώτο διήγημα της συλλογής ‘’Μακεδονία’’ η άπλετη ανθρωπιά αγγίζει το συναισθηματικό μου κόσμο. Είναι από τις στιγμές που νιώθεις ένα βιβλίο να σε πιάνει από το χέρι και να σε οδηγεί σε μια σίγουρη αναγνωστική απόλαυση.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με το λογοτεχνικό ντεμπούτο ενός τριαντάρη Βούλγαρου συγγραφέα που έχει μεταναστεύσει και ζει μόνιμα στην Αμερική του αξιότιμου κύριου Πένκοφ. Το λογοτεχνικό του πόνημα απαρτίζεται από οκτώ σχετικά πολυσέλιδα διηγήματα που μυρίζουν Βαλκάνια.
Ο έρωτας, η οικογένεια, οι πολιτικές ιδεολογίες, ο πόλεμος σε διάφορες ιστορικές περιόδους, τα σύνορα, οι θρησκευτικές διενέξεις, η εμμονή στο παρελθόν, η μετανάστευση για την αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος, οι εθνικές μειονότητες καθώς και η λαϊκή παράδοση και οι τοπικοί μύθοι, αποτελούν μοτίβα πάνω στα οποία χτίζονται οι οκτώ ιστορίες του βιβλίου.
Αυτό που αρχικά θαύμασα στον Μίροσλαβ Πένκοφ είναι η αγάπη και ο νόστος που βγάζουν οι ιστορίες του για την πατρίδα του. Το ‘’Ανατολικά της Δύσης’’ γράφτηκε στα Αγγλικά αλλά μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια προσπάθεια αναζήτησης μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας της Βουλγαρίας.
Το βιβλίο μόνο τυχαία δε φέρει τον υπότιτλο ‘’Μια Χώρα στις Ιστορίες’’ καθώς τα διηγήματα διατρέχουν την ιστορία του Βουλγαρικού έθνους από τα οθωμανικά χρόνια, τους απελευθερωτικούς αγώνες κατά των Τούρκων, τους Βαλκανικούς Πολέμους, και την πτώση του κομμουνισμού. Στο τέλος οι ιστορίες φθάνουν στη σημερινή εποχή και περιγράφουν την εποχή κατά την οποία πολλοί νέοι φεύγουν για τη Δύση αναζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
Το δεύτερο πράγμα που θαύμασα σε αυτή τη λογοτεχνική προσπάθεια ήταν ο εξαιρετικός τρόπος με τον οποίο δομούνται τεχνικά οι ιστορίες της συλλογής. Με έναν έξυπνο τρόπο ο συγγραφέας ξεκινάει ορμητικά τις ιστορίες του από μια μεταγενέστερη χρονικά στιγμή που τα πράγματα έχουν ήδη εξελιχθεί. Μετά αρχίζει να φανερώνει τις λεπτομέρειες και να ξετυλίγει την πλοκή των ιστοριών του φτάνοντας στο τέλος με μια αντίστροφη φορά. Με αυτό τον τρόπο κατορθώνει να προσδίδει δυναμική και νεύρο στις ιστορίες, ξεπερνώντας την δυσκολίας της μικρής φόρμας.
Το τρίτο και εξίσου σημαντικό στοιχείο του βιβλίου είναι η καθηλωτική λογοτεχνική γραφή του νεαρού συγγραφέα. Μια γραφή με όση λιτότητα χρειάζεται, απολύτως λογοτεχνική, άλλοτε ωμή, άλλοτε ποιητική, άλλοτε με σαρκαστική διάθεση, η οποία κατορθώνει να κορυφώνεται σε συνταρακτικά επεισόδια και συγκινητικές εικόνες. Οι χαρακτήρες που διαπερνούν τα διηγήματα έχουν σε κάθε περίπτωση τα δικά τους ιστορικά βάρη να σηκώσουν , γκροτέσκοι αλλά ζωντανοί, αληθινοί, οξύθυμοι και παρορμητικοί, αλλά τόσο κοντά μας ως ιδιοσυγκρασία και κουλτούρα που συνεχώς σου μένει η αίσθηση ότι έχεις να κάνεις με πρόσωπα γνώριμα σου.
Αν ήθελα να ξεχωρίσω κάποια από τα διηγήματα της συλλογής αυτά θα ήταν τα : ‘’Μακεδονία’’, το ομότιτλο ‘’Ανατολικά της Δύσης’’ και το εξαιρετικό ’Ντεσβιρμέ’’, μια ιστορία στοχασμό πάνω στην έννοια της ταξικής ανισότητας, η οποία συνδυάζεται εκπληκτικά με τη λαϊκή παράδοση των παραμυθιών και των μύθων της Βουλγαρίας.
Το ‘’Ανατολικά της Δύσης΄΄ κατόρθωσε να μου μεταφέρει ένα βαθύ νοσταλγικό συναίσθημα και να με συγκινήσει με τρόπο που μόνο υψηλής ποιότητας λογοτεχνία μπορεί να καταφέρει.
Προτεινόμενο για ανάγνωση χωρίς καμιά επιφύλαξη.
January 12, 2017
Επιστολές που ήρθαν ξανά στο φως εξήντα χρόνια μετά. Γράμματα πυρωμένα από την ερωτική φλόγα εντός αντάρτη που κρυώνει, που τα παγωμένα του δάχτυλα δυσκολεύονται να κρατήσουν άλλο το μολύβι. Λέξεις που σκαλίζονται εν καιρώ πολέμου, κάπου στα ορεινά της Μακεδονίας. Παραλήπτης των γραμμάτων, των λέξεων και των συναισθημάτων του αντάρτη η όμορφη, νεαρή Νόρα. Αλλά, σήμερα, 60 χρόνια μετά, η Νόρα, χτυπημένη και μισοπαράλυτη από το δεύτερο εγκεφαλικό, βρίσκεται στο γηροκομείο. Τη φροντίζει ο άντρας της που έτυχε να βρει τα γράμματα και αποφάσισε να της τα διαβάσει. Ίσως για να ομορφύνει τις μέρες της, ίσως για να αποτίσει φόρο τιμής στον Έρωτα.
"Γιατί όχι; Γυρνάω τις σελίδες και καθαρίζω το λαιμό μου. Ας ζωντανέψει αυτός ο νεκρός εραστής της γυναίκας μου για μια ακόμη φορά, για χάρη της, κι ας είναι μόνο για μια μέρα. Ας του δανείσω εγώ, ο άντρας της, τα ζωντανά μου χείλη''.
Τα παραπάνω είναι η ραχοκοκαλιά του πρώτου κατά σειρά διηγήματος ('Μακεδονία') του βιβλίου του Miroslav Penkov που ξέρει να διηγείται όμορφα και να ταξιδεύει τον αναγνώστη του σε χρόνια δύσκολα, μα και ωραία συνάμα∙ σε μια χώρα (Βουλγαρία) που ποτέ δεν διέφερε πολύ από τη δική μας.
Από τα οκτώ διηγήματα του βιβλίου ξεχώρισα τη 'Μακεδονία', το ομότιτλο ('Ανατολικά της Δύσης'), το 'Αγοράζοντας τον Λένιν' και τον 'Νυχτερινό Ορίζοντα'. 4 αστεράκια για την αναγνωστική έλξη που σου προκαλεί και άλλα τόσα για την αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα.
March 21, 2015
+1 звездичка за речника. Какво ти, направо речниците. Отдавна не бях се ровил – и радвал – за толкова редки и сочни думи. „Юзче“, „търмосваха“, „гайдуници“, „егрек“... А „бутяли круши“ открих в едно-единствено село. Открих и най-сладките тъждества на My dearest и Thanks but no thanks. И да, държа да видя как ще звучи това пиршество на английски.
-1 звездичка за емоционалната гама. Не за самата гама всъщност – тя силно хваща за гърлото и дълго държи – ами за тесния ѝ диапазон. Осем разказа са това. Поне един можеше да не разчита главно на гърлената си хватка.
+1 звездичка за „Крадци на кръстове“. Него разказ го искам за някоя от писателските ни работилници – като се учим как се работи с няколко нишки (тематични, а не сюжетни) и как накрая от тях се сплита възел. Краят на „Крадците“ ме сплете на възел. Хем смях ме напушваше, хем ми избиваха сълзи. И няколко пъти премигвах, докато наместя всичките пластове един върху друг. Всичките, които успях да хвана.
Какво прави Миро Пенков сега? Роман? Знам, че не бива така, ама... хайде по-бързо, де! :D
-1 звездичка за емоционалната гама. Не за самата гама всъщност – тя силно хваща за гърлото и дълго държи – ами за тесния ѝ диапазон. Осем разказа са това. Поне един можеше да не разчита главно на гърлената си хватка.
+1 звездичка за „Крадци на кръстове“. Него разказ го искам за някоя от писателските ни работилници – като се учим как се работи с няколко нишки (тематични, а не сюжетни) и как накрая от тях се сплита възел. Краят на „Крадците“ ме сплете на възел. Хем смях ме напушваше, хем ми избиваха сълзи. И няколко пъти премигвах, докато наместя всичките пластове един върху друг. Всичките, които успях да хвана.
Какво прави Миро Пенков сега? Роман? Знам, че не бива така, ама... хайде по-бързо, де! :D
July 2, 2019
O kadar güzel bir kitaptı ki, içindeki iki öyküyü hâlâ okumadım, zor zamanlar için saklıyorum. :)
September 29, 2016
Цялото ревю - https://bookishipster.wordpress.com/2...
Попаднах на “На Изток от Запада” съвсем случайно – видях красивата английска корица и си казах, че трябва да я имам. В сборника на Мирослав Пенков има повече тъга, отколкото щастие, представените теми са различни, но също така идентични, разкриващи човешката природа и показващи ни, че сме по-еднакви, отколкото си мислим. “На Изток от Запада” и “Писмото” са моите фаворити, но всеки от разказите остави следа в мен и съм сигурна, че ще ги препрочитам още много пъти, търсеща емоциите, които Пенков успя да ми донесе.
Попаднах на “На Изток от Запада” съвсем случайно – видях красивата английска корица и си казах, че трябва да я имам. В сборника на Мирослав Пенков има повече тъга, отколкото щастие, представените теми са различни, но също така идентични, разкриващи човешката природа и показващи ни, че сме по-еднакви, отколкото си мислим. “На Изток от Запада” и “Писмото” са моите фаворити, но всеки от разказите остави следа в мен и съм сигурна, че ще ги препрочитам още много пъти, търсеща емоциите, които Пенков успя да ми донесе.
Displaying 1 - 30 of 441 reviews