What do you think?
Rate this book
Το χαμόγελο της Εκάτης
Librarian's note: There is an Alternate Cover Edition for this edition of this book here.
Ένα αρχαίο κόσμημα-σύμβολο συνδέει το παρελθόν με το παρόν και σφραγίζει το πεπρωμένο των τεσσάρων κοριτσιών που το φόρεσαν. Οι ηρωίδες είναι: η Θεανώ, μοναχοκόρη του τύραννου της αρχαίας Σάμου Πολυκράτη, η Θεονίκη, δόκιμη καλόγρια σε βυζαντινό μοναστήρι, η Αρετή, θυγατέρα ενός προεστού στις αρχές του 19ου αιώνα και η Τέτη, μια σύγχρονη κοπέλα.
Ιστορικό μυθιστόρημα που περιγράφει τις ιστορίες των τεσσάρων ηρωίδων, ταυτόχρονα όμως φωτίζει και τα ιστορικά γεγονότα της κάθε εποχής.
Ένα αρχαίο κόσμημα-σύμβολο συνδέει το παρελθόν με το παρόν και σφραγίζει το πεπρωμένο των τεσσάρων κοριτσιών που το φόρεσαν. Οι ηρωίδες είναι: η Θεανώ, μοναχοκόρη του τύραννου της αρχαίας Σάμου Πολυκράτη, η Θεονίκη, δόκιμη καλόγρια σε βυζαντινό μοναστήρι, η Αρετή, θυγατέρα ενός προεστού στις αρχές του 19ου αιώνα και η Τέτη, μια σύγχρονη κοπέλα.
Ιστορικό μυθιστόρημα που περιγράφει τις ιστορίες των τεσσάρων ηρωίδων, ταυτόχρονα όμως φωτίζει και τα ιστορικά γεγονότα της κάθε εποχής.
208 pages, Paperback
First published May 1, 1995
4 people are currently reading
37 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 5 of 5 reviews
January 7, 2018
Um... what to write about this... Reviewing Greek books is already hard enough, but this one was divided into four parts, and quality-wise they were as inhomogeneous as can be, though the blurb promises that the storylines are connected by the element of a precious necklace and its legacy throughout the history of Samos. Spoiler: The necklace was the only consistency.
522 B.C. - The first narrative was nice regarding the ancient Greek setting and introduction to the time period, but so heavy on stilted dialogues that I could hardly read a page without cringing. In my opinion, it's more difficult to write natural-sounding dialogues in Greek as compared to, for example, English, and I often end up unable to take literal work seriously because of that property. Theano's chapter was coincidentally the richest one in dialogue. The romance isn't very memorable - we discover the origin of the ancient necklace as a token of love for a princess - though I was surprised that a compatriot author targeting younger audiences would even broach the issue of sex. The historical setting was declaredly well-researched despite these shortcomings though.
1042 - Okay, Psarafti obviously did a run-though of all my favourite parts of Greek history... naturally, we've arrived in the Byzantine Empire now, the necklace is found by a novice of the local monastery, and this time I could actually buy the romance and drama. I found this part to be a great source of information of daily life in medieval Greece. The prose was also so much more to my liking, it became almost poetic and refrained from overdone dialogue! Albeit the transition from hellenistic believes (the gods of Greek polytheism are actual players in the preceding story arc) to the sudden involvement of wonder-working Christian icons was weird.
1808 - "Anticlimactic" is the word that best describes part three, an unmemorable love story, but the writing per se remained equally pretty, and I liked the usage of Turkish-influenced dialect. Other than that, there really wasn't any message to be taken from this one. So much for continuity.
1995 - Believe me when I say that the contemporary part of this book (I guess I should call it that) annoyed me to no end and required a lot of self-discipline to finish reading. Unlike the other stories, it's written in the form of internal monologues, alternating between the perspective of protagonist Teti, who was recently involved in a traffic accident, her grandmother, her sister, and her best friend, all of which were unlikeable to the extreme. What unnerved me the most was how the author tackled perceived "threats of the modern world" in a 90s-mom way. Not to mention that the portrayal of Greek emigrant experiences in Germany are far-fetched beyond words (and I should know, because that's how I grew up, and having a swastika chiseled into my forehead by a German neonazi has never been a real-life fear of mine wtf). The ending was abrupt and involved an eye-roll inducing turn-of-character. No resolution whatsoever.
In conclusion, the history was well-researched (the source list at the end of the book will surely be useful in the future), but the way teenagers think not so much. As far as I understand this is one of those YA books that emerged across Greece in the 1990s/early 2000s and try hard to teach moral lessons, but fail to convey any meaning, moral or not. If it weren't for the last part, I might have given Το χαμόγελο της Εκάτης (what a good title?) three stars, but no. That Byzantine part could have been so much longer, if you ask me.
522 B.C. - The first narrative was nice regarding the ancient Greek setting and introduction to the time period, but so heavy on stilted dialogues that I could hardly read a page without cringing. In my opinion, it's more difficult to write natural-sounding dialogues in Greek as compared to, for example, English, and I often end up unable to take literal work seriously because of that property. Theano's chapter was coincidentally the richest one in dialogue. The romance isn't very memorable - we discover the origin of the ancient necklace as a token of love for a princess - though I was surprised that a compatriot author targeting younger audiences would even broach the issue of sex. The historical setting was declaredly well-researched despite these shortcomings though.
1042 - Okay, Psarafti obviously did a run-though of all my favourite parts of Greek history... naturally, we've arrived in the Byzantine Empire now, the necklace is found by a novice of the local monastery, and this time I could actually buy the romance and drama. I found this part to be a great source of information of daily life in medieval Greece. The prose was also so much more to my liking, it became almost poetic and refrained from overdone dialogue! Albeit the transition from hellenistic believes (the gods of Greek polytheism are actual players in the preceding story arc) to the sudden involvement of wonder-working Christian icons was weird.
1808 - "Anticlimactic" is the word that best describes part three, an unmemorable love story, but the writing per se remained equally pretty, and I liked the usage of Turkish-influenced dialect. Other than that, there really wasn't any message to be taken from this one. So much for continuity.
1995 - Believe me when I say that the contemporary part of this book (I guess I should call it that) annoyed me to no end and required a lot of self-discipline to finish reading. Unlike the other stories, it's written in the form of internal monologues, alternating between the perspective of protagonist Teti, who was recently involved in a traffic accident, her grandmother, her sister, and her best friend, all of which were unlikeable to the extreme. What unnerved me the most was how the author tackled perceived "threats of the modern world" in a 90s-mom way. Not to mention that the portrayal of Greek emigrant experiences in Germany are far-fetched beyond words (and I should know, because that's how I grew up, and having a swastika chiseled into my forehead by a German neonazi has never been a real-life fear of mine wtf). The ending was abrupt and involved an eye-roll inducing turn-of-character. No resolution whatsoever.
In conclusion, the history was well-researched (the source list at the end of the book will surely be useful in the future), but the way teenagers think not so much. As far as I understand this is one of those YA books that emerged across Greece in the 1990s/early 2000s and try hard to teach moral lessons, but fail to convey any meaning, moral or not. If it weren't for the last part, I might have given Το χαμόγελο της Εκάτης (what a good title?) three stars, but no. That Byzantine part could have been so much longer, if you ask me.
November 7, 2024
Λίτσα Ψαραύτη, Το χαμόγελο της Εκάτης Κριτική της Αθηνάς Μαλαπάνη
Το χαμόγελο της Εκάτης: Πόσο αθώο είναι το χαμόγελο μιας υποχθόνιας θεότητας;
Κριτική της Αθηνάς Μαλαπάνη, Φιλολόγου – Συγγραφέα
Το Χαμόγελο της Εκάτης αποτελεί ένα διαχρονικό μυθιστόρημα της Λίτσας Ψαραύτη εμπνευσμένο από ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία, αλλά και από τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των εφήβων και των νέων.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μία πορεία σε όλες τις φάσεις και τα στάδια της ιστορίας. Τέσσερα ερωτευμένα νεαρά ζευγάρια από την προϊστορία μέχρι σήμερα… Τέσσερις αιώνες από την ελληνική ιστορία μεταπλάθονται σε αυτό το βιβλίο και τέσσερα κορίτσια φορούν το περιδέραιο με το χαμόγελο της Εκάτης και βιώνουν τον έρωτα. Άλλες με επιτυχία, άλλες με αποτυχία. Ένα πολύτιμο κόσμημα – αρχαιολογικό εύρημα που συμβολίζει τη ζωή και τον θάνατο, την ευτυχία και τη δυστυχία ταυτόχρονα, αφού ο έρωτας μπορεί να φέρει και τα δύο, τη μία να σε εξυψώνει και να σε απογειώνει και από την άλλη, να σε ρίχνει στην ανασφάλεια, τη ζήλεια και την αυτο-αμφισβήτηση.
Το βιβλίο αυτό τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο Λογοτεχνίας για νέους, καθώς διδάσκει τον έρωτα, τις δυσκολίες των ανθρώπινων σχέσεων και πόσο πρέπει να παλεύουμε για αυτές, τη ζωή και τον αγώνα για ευημερία, το χάσμα των γενεών που υπάρχει σε κάθε ιστορική περίοδο και τον τρόπο που μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.
Εκπαιδευτικές προτάσεις
Το βιβλίο αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να αξιοποιηθεί από τον εκπαιδευτικό για να διδάξει στους μαθητές αρχαία ελληνική μυθολογία, αλλά και την ελληνική ιστορία σε κάθε φάση της (αρχαιοελληνική, βυζαντινή, νεότερη και σύγχρονη). Έτσι, η διαθεματικότητα του βιβλίου μπορεί να συνδυάσει την ιστορία με τη λογοτεχνία. Επιπλέον, μερικές σκηνές θα μπορούσαν να δραματοποιηθούν από τους μαθητές και τις μαθήτριες με την καθοδήγηση του εκπαιδευτικού. Μία ωραία δραστηριότητα αποτελεί επίσης και η προσπάθεια των μαθητών και των μαθητριών να δώσουν ένα διαφορετικό τέλος σε κάθε ιστορία αγάπης από τις συνολικά τέσσερις που απαρτίζουν αυτό το μυθιστόρημα. Έτσι, ο εκπαιδευτικός θα έχει τη δυνατότητα να διδάξει και δημιουργική γραφή στα παιδιά.
Όπως γίνεται λοιπόν αντιληπτό το διαχρονικό αυτό μυθιστόρημα της Λίτσας Ψαραύτη εξακολουθεί να είναι σημαντικό, να εμπνέει εφήβους και ενήλικες, αλλά και να διδάσκει αξίες και ιδανικά τους νεαρούς και όχι μόνο αναγνώστες!
https://acwa.info/enimerosi-blog.html...
Το χαμόγελο της Εκάτης: Πόσο αθώο είναι το χαμόγελο μιας υποχθόνιας θεότητας;
Κριτική της Αθηνάς Μαλαπάνη, Φιλολόγου – Συγγραφέα
Το Χαμόγελο της Εκάτης αποτελεί ένα διαχρονικό μυθιστόρημα της Λίτσας Ψαραύτη εμπνευσμένο από ιστορικά και μυθολογικά στοιχεία, αλλά και από τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς των εφήβων και των νέων.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μία πορεία σε όλες τις φάσεις και τα στάδια της ιστορίας. Τέσσερα ερωτευμένα νεαρά ζευγάρια από την προϊστορία μέχρι σήμερα… Τέσσερις αιώνες από την ελληνική ιστορία μεταπλάθονται σε αυτό το βιβλίο και τέσσερα κορίτσια φορούν το περιδέραιο με το χαμόγελο της Εκάτης και βιώνουν τον έρωτα. Άλλες με επιτυχία, άλλες με αποτυχία. Ένα πολύτιμο κόσμημα – αρχαιολογικό εύρημα που συμβολίζει τη ζωή και τον θάνατο, την ευτυχία και τη δυστυχία ταυτόχρονα, αφού ο έρωτας μπορεί να φέρει και τα δύο, τη μία να σε εξυψώνει και να σε απογειώνει και από την άλλη, να σε ρίχνει στην ανασφάλεια, τη ζήλεια και την αυτο-αμφισβήτηση.
Το βιβλίο αυτό τιμήθηκε με το Κρατικό βραβείο Λογοτεχνίας για νέους, καθώς διδάσκει τον έρωτα, τις δυσκολίες των ανθρώπινων σχέσεων και πόσο πρέπει να παλεύουμε για αυτές, τη ζωή και τον αγώνα για ευημερία, το χάσμα των γενεών που υπάρχει σε κάθε ιστορική περίοδο και τον τρόπο που μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε.
Εκπαιδευτικές προτάσεις
Το βιβλίο αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να αξιοποιηθεί από τον εκπαιδευτικό για να διδάξει στους μαθητές αρχαία ελληνική μυθολογία, αλλά και την ελληνική ιστορία σε κάθε φάση της (αρχαιοελληνική, βυζαντινή, νεότερη και σύγχρονη). Έτσι, η διαθεματικότητα του βιβλίου μπορεί να συνδυάσει την ιστορία με τη λογοτεχνία. Επιπλέον, μερικές σκηνές θα μπορούσαν να δραματοποιηθούν από τους μαθητές και τις μαθήτριες με την καθοδήγηση του εκπαιδευτικού. Μία ωραία δραστηριότητα αποτελεί επίσης και η προσπάθεια των μαθητών και των μαθητριών να δώσουν ένα διαφορετικό τέλος σε κάθε ιστορία αγάπης από τις συνολικά τέσσερις που απαρτίζουν αυτό το μυθιστόρημα. Έτσι, ο εκπαιδευτικός θα έχει τη δυνατότητα να διδάξει και δημιουργική γραφή στα παιδιά.
Όπως γίνεται λοιπόν αντιληπτό το διαχρονικό αυτό μυθιστόρημα της Λίτσας Ψαραύτη εξακολουθεί να είναι σημαντικό, να εμπνέει εφήβους και ενήλικες, αλλά και να διδάσκει αξίες και ιδανικά τους νεαρούς και όχι μόνο αναγνώστες!
https://acwa.info/enimerosi-blog.html...
June 7, 2023
Απλά όχι...
March 11, 2024
Καταλαβαίνω τη λογική της συγγραφέως και τη πλοκή αλλά κάποια σημεία απλά γιατί;;
Displaying 1 - 5 of 5 reviews