'Een betoverende roman over de ervaringen van een asielzoeker met een onbarmhartig polderbureaucratie zo taai als klei. Al Galidi houdt ons een spiegel voor. Een spiegel waar we niet van mogen wegkijken.' ADRIAAN VAN DIS
Semmier Kariem vlucht uit Irak. Zeven jaar van honger, verdwalen en angst later landt hij op elf februari om negen uur - of was het om elf uur op negen februari - op Schiphol. In de chaos van die eerste dagen in Nederland kan hij zich het precieze tijdstip niet meer herinneren. Hij vraagt asiel aan. Wat hij niet weet is dat hiermee het langste wachten van zijn leven begint, in het asielzoekerscentrum, een wachtkamer die hij deelt met vijfhonderd anderen. Intussen bestudeert Semmier het land waar hij misschien ooit deel van uit mag maken, maar ook al verblijft hij er nu, hij blijft een buitenstaander.
Rodaan Al Galidi (Irak) putte voor deze roman uit zijn eigen ervaringen als asielzoeker. Hij woont sinds 1998 in Nederland. Zijn werk is veel geprezen. Voor de roman 'De autist en de postduif' (2011) ontving hij de prestigieuze Literatuurprijs van de Europese Unie. Kort daarna zakte hij voor zijn inburgeringstoets. 'De herfst van Zorro' (2007) en 'Koelkastlicht' (2016) stonden op de shortlist van de VSB Poëzieprijs. In 2017 verscheen de verhalenbundel 'Duizend-en-een nachtmerries' en een jaar later de dichtbundel 'Neem de titel serieus'.
'Nederland had mij drie dingen niet meer respect hebben voor Europa dan voorzichtigheid. Een nette leugen is beter dan de rommelige waarheid. En ik kende nu het verschil tussen een omafiets en een vrouwenfiets.'
Al Galidi (eigenlijk Rodhan Al Khalidi) is een schrijver van Irakese afkomst. Hij is geboren in 1971, maar zijn precieze geboortedatum is onbekend, omdat zulke gegevens niet geregistreerd worden en verjaardagen niet gevierd worden in zijn streek van herkomst.
Al Galidi studeerde in Irak af als bouwkundig ingenieur. Na zijn studie vluchtte hij uit Irak om de dienstplicht te ontwijken; zes jaar later, in 1998, kwam hij in Nederland terecht, waar hij asiel aanvroeg. Het asiel werd hem geweigerd en hij is uitgeprocedeerd. Lessen Nederlands mocht hij bijgevolg niet bijwonen. Daarom leerde Al Galidi zich de Nederlandse taal en begon te schrijven. In Vlaanderen wordt hij als schrijver erkend en ontvangt hij een werkbeurs. In 2007 kon Al Galidi genieten van het generaal pardon in Nederland. In 2011 zakte hij voor zijn inburgeringscursus waardoor de IND het recht heeft om zijn verblijfsvergunning te ontnemen.
Onder de naam Rodaan Al Galidi zet hij zijn schrijverschap voort.
ENGLISH
Al Galidi (actually Rodhan Al Khalidi) is a writer of Iraqi origin. He was born in 1971, but his exact date of birth is unknown, because such data is not registered and birthdays are not celebrated in his region of origin.
Al Galidi graduated in Iraq as an architectural engineer. After his studies he fled from Iraq to avoid conscription; six years later, in 1998, he ended up in the Netherlands, where he applied for asylum. The asylum was refused. Therefor he was not allowed to attend Dutch lessons. That is why Al Galidi learned himself the Dutch language and started to write. He is recognized as a writer in Flanders and receives a scholarship. In 2007, Al Galidi was able to enjoy the general pardon in the Netherlands. In 2011 he failed his integration course, which gave the IND the right to withdraw his residence permit.
He continues his writing under the name Rodaan Al Galidi.
(bron: wikipedia.nl)
Rodaan Al Galidi is an award-winning author of poetry and novels for adults. The Three Princes of Serendip is his first book for children. He lives in the Netherlands.
Geweldig en onthutsend boek over de wereld van het azc. Rodaan Al Galidi schrijft met zoveel humor en levensvreugde over de treurige, vaak uitzichtloze situatie van asielzoekers, de titel van het boek is volkomen terecht. Deze man heeft talent voor het leven
Dit is een biografisch verhaal over de ervaringen van een Irakees met de Nederlandse asielprocedure. De bureaucratie is tenenkrommend. En het is onthutsend om te lezen hoe lang mensen moeten wachten op duidelijkheid. Zonder enig levensdoel. Jaren en jaren. De mensen die hij tegenkomt in het AZC worden vaak met humor beschreven.
Raak geschreven en ontluisterend. Eigenlijk ook echt een must read voor iedereen die iets te zeggen heeft over het azc, vóórdat je er je bek over opentrekt