Ο γοητευτικός μικρόκοσμος των μανιταριών σε ένα εντυπωσιακό λεύκωμα. Όλες οι «οικογένειες» με τις παράξενες λατινικές ονομασίες παρουσιάζονται σε υπέροχες φωτογραφίες, με τις αναγκαίες επεξηγήσεις.
Η λεπτομερής παρατήρηση και καταγραφή ενός μικρόκοσμου αναδεικνύεται σε μια παραμυθένια σύνθεση μορφών και χρωμάτων, αρωμάτων και γεύσεων, αισθήσεων και παραισθήσεων. Η κόκκινη γραμμή αυτού του παραμυθιού διαπερνά το μύθο και την πραγματικότητα, τη λαϊκή δοξασία και την ενδελεχή έρευνα, το ένστικτο του τροφοσυλλέκτη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και, τελικά, τη ζωή και το θάνατο.
Ο γοητευτικός μικρόκοσμος των μανιταριών σώπαινε σαν αρχετυπική εγγραφή στις σελίδες ενός βιβλίου παραμυθιών από τα παιδικά μας χρόνια. Υπήρχαν εκεί κάτι κοκκινοκαφετιές ομπρελίτσες με λευκά στίγματα που ξεφύτρωναν καθυστερημένες μετά τη βροχή. Αυτή η εικόνα εμπλουτίστηκε αφάνταστα όταν ανακαλύψαμε τη δουλειά του Γιώργου Κωνσταντινίδη και διαπιστώσαμε ότι οι φτωχοί μύκητες, που κατά μια εκδοχή του Παυσανία έδωσαν το όνομα στις πολύχρυσες Μυκήνες, καλύπτουν ένα απίστευτα πλούσιο φάσμα από φόρμες και χρώματα. Πέρα από το αυστηρά επιστημονικό του ενδιαφέρον το θέμα μάς παραπέμπει άμεσα στις ανεξάντλητες καλλιτεχνίες της φύσης. Είναι συγκινητικό να ανακαλύπτεις τόση ομορφιά στα ελάχιστα του κόσμου, που μπορεί πολλές φορές στο παρελθόν να είχες προσπεράσει. Να εστιάζεις ξαφνικά σε μια ταπεινή μυκοχλωρίδα, που παραθέτει άλλοτε τα μικρά τα καπελάκια σε σχήμα ομπρέλας, κύπελου, χωνιού, καμπάνας, όστρακου, βεντάλιας ή αλεξίπτωτου, κι άλλοτε ξεδιπλώνει κυματιστές επιφάνειες γεισωμάτων, λαβυρινθώδη ελάσματα, κερατοειδείς ακίδες και ακανόνιστες συνθέσεις, παίζοντας πάντα με ασυνήθιστες ματιέρες και μια απαράμιλλη κλίμακα των χρωμάτων.
Ο φωτογραφικός φακός επιχειρεί να αναδείξει αυτό που υπαινίσσεται ο λόγος: «Το παραμύθι ωχριά μπροστά στην πραγματικότητα».
Εξαιρετικό! Γεμάτο από πληροφορία και εικόνες, με την αξιοπιστία του Κωνσταντινίδη. Ο οδηγός που έχω πάντα μαζί μου όταν πάω για αναγνώριση μανιταριών.