Between Two Worlds: The Construction of the Ottoman State by Cemal Kafadar

by Cemal Kafadar

Excellent Book

Genres: History, Nonfiction, Islam, Politics, Middle East, Historical, Turkish

Paperback

First published January 1, 1995

About the author

Cemal Kafadar, halen Harvard Üniversitesi Ortadoğu Tarihi Bölümü'nde öğretim üyesi. Between Two Worlds: The Construction of the Ottoman State (İki Cihan Âresinde) adlı Osmanlı'nın kuruluş düzenini anlattığı 1995 tarihli bir kitabı bulunmaktadır.

Reviews

[Ferda Nihat Koksoy · Rating 5 out of 5]

Müslüman devletlerin tarih anlatısı hayli yeknesaktır.
Osmanlıların Kayı boyundan geldiğine dair döneme ilişkin belge yoktur ve "sonradan icat" edilmiştir. Ertuğrul Bey'in aşiretinin Karakeçililer olduğu da 19.yy'da yazılmıştır.

Ertuğrul Bey ölünce, onun aşiret geleneğindeki, diğer beyliklerle mücadele ederken Hıristiyan komşularla barış ortamında yaşama siyesetini sürdürmek isteyen kardeşi Dündar ile savaşma yanlısı oğlu Osman arasındaki mücadelede, Osman Bey'in amcasını okla vurarak öldürmesinden sadece Neşri'nin söz etmesi, yeknesaklığın ve yazarların otorite adına bazı olayları saklama müdahalesinin örneklerindendir.

Osmanlı Türkleri Müslüman dünyanın Romalıları olarak düşünülebilir (Osmanlılar Ortadoğu'da Rûmî, Doğu Romalı diye anılırdı).

Cengiz Moğol istilasının ardından 2. Türk göçüyle Orta Asya'dan Anadolu'ya gelen hayvancılıkla uğraşan konargöçer Osmanlılar ekseriyetle Oğuz lehçesi konuşuyordu; tamamı olmasa bile Müslümandılar ve Müslüman olmaktan farklı şeyler anlayan topluluklara bölünmüşlerdi.

11.yy'da gelen Selçukluların babadan oğula toprak bölme geleneği (II. Kılıç Arslan 11 parçaya böler), küçük beyliklerin oluşmasına, güç birliklerinin değişmesine, merkezi büyük bir gücün oluşmasına engel olan bir yapıydı.
Bu dönem kervansaraylar ile Anadolu'ya yayılma dönemidir.

Ege ve Akdeniz kıyılarının Avrupa ile canlı bir deniz ticaretinde olması, Moğol ve Türk istilalarının bu bölgelere yayılmasını zorlu hale getirmiştir.

Osmanlı yayılışı, Cengiz, Timur ve Selçuklu tarzından farklı olarak yavaş gerçekleşmiş, belki de bu yüzden onlardan çok daha kalıcı olmuştur.
İmparatorluk haline gelişi de bir buçuk asır sürerek, II.Mehmet zamanında tamamlanmıştır (Fatih Truva ziyareti yapar ve "topraklarını geri aldıklarını" yazdırır kayıtlara).

Anadolu'da, 13.yy'da, bir iki kuşak süren istisnaî bir kuşak yaşamıştır: Yunus Emre, Mevlana, Hacı Bektaş Veli, Nasreddin Hoca, Ahi Evren (lonca düzeni), Sarı Saltuk (Balkanlar'da yayılma).

İlk Osmanlılar, muhtemelen kendisini İslam etiketi altında sergileyen Şamanizmle bir noktada birleşen "aşiretçiliği" benimsemişti.
Sonra Şark'tan hükümdarlarını Sünni ortodoksinin ve gaza ideolojisinin en uygun fikir olduğuna ikna edip bu sayede "aşiretçi" geçmişinden kaynaklanan hatıraları silen okumuş Müslümanlar geldi ve ortaçağ Türk Alp Erenlik kültürünün yerini Gazilik aldı.
16.yy başlarında devletin hiçbir zaman gazi olmamış kurucularını gazi olarak yüceltmek için saray tarihleri yazdırıldı.

Sürekli cereyan eden bir başka durum ise menfaatlere göre grupların ve kişilerin, dinleri dahil taraf değiştirmesiydi.
Tüm yerel halklar, Roma imp. ve SSCB döneminde olduğu gibi, gelişen imparatorluğun himayesinde, imparatorluğun yapıları aracılığıyla ve bunlara cevaben yeniden şekillendi.

Tarihçiler arasında, ideolojik bakış açılarına göre, Osmanlı imp. kuruluşuna ilişkin temelde 3 konuda gerilim mevcuttur: 1) Anadolu'ya gelen Türklerin sayısı, din değiştirenlerin sayısı ve "hakiki Türkler" içindeki oranı, 2) Göç ve istilaların neden olduğu yurdundan edilme ve şiddet meselesi, 3) Halkların birbirlerinden iyi veya kötü nitelikte etkilenme ve bunların dereceleri meselesi.

GIBBONS, bu başarılı siyasi yapının, Asyalılarca değil, müslümanlaşan hıristiyan dönmeler öncülüğünde; KÖPRÜLÜ tam tersine Türk kabile gelenekleriyle; WITTEK gaza ruhuyla; ARKANIS ganimet ruhuyla; VRYONIS Bizans'ın zayıflamasında rol oynayan dinamikler ve Türkmen göçerlerin nüfus baskısıyla; LINDNER ise üyeliği ortak çıkarlara dayalı bir siyasi oluşum olduğu antropolojide kanıtlanmış olan aşiret kapsayıcılığıyla kurulduğunu öne sürer.

Bu kitap ise ya o ya bu yaklaşımının, Osmanlı beyliğinin kendine özgülüğünü çarpıttığından yola çıkarak, gaza ruhu yerine gazilere, tüm Ortaçağ Anadolu literatürü yerine Osmanlı üzerine literatürü, tüm Türk beylikleri yerine uç beyliklerine ağırlık vererek, Osmanlı'ya yeni bir kuruluş yaklaşımı getirmeye çalışır.

Gaziler, uç bölgelerde yaşayan, kendilerine askeri faaliyetlerle uç bölgelerde bir niş ve meşruiyet yaratmak ve toplumsal statülerini yükseltmek için fırsat kollayan, 'Gönüllüler' denilen kesimden devşirilen gruplarla 'darü'l-harb'e akınlar tertipleyen (cihad değil, gaza), genelde kapsayıcı bir idare yaratan, çoğunlukla heterodoks bir islam anlayışına sahip, gasp ve eşkıyalıkla uğraşan, bu yüzden merkezi otorite tarafından başbelası görülüp yerleşik hayattan uzak tutulan, ne oldukları tam anlaşılamayan loncavari (hiyerarşisi bilinmeyen) sosyal zümredir.

Osman Bey (1258-1326) devrinden kalan sikkeler dışında herhangi bir otantikliği tartışılmayan yazılı belge bulunmamaktadır (bir sikkede Ertuğrul'dan Osman'ın babası olarak bahsedilir).
1324 tarihli bir mükemmel bir Farsçayla yazılmış olan Orhan Bey adına vakfiye, erken dönemde bile Osmanlı Beyliği'ne yüksek islami ve Acem hükümdarlık geleneklerinin sirayet ettiğini gösterir. Osman'ın lakabının Fahrüddin (dinin övüncü), Orhan'ınkinin Şücaüddin (dinin yiğidi)(batıdaki beyliklerde epey revaçta bir lakap) olması da bu anlamda ciddi bir kanıttı.

Osman Bey'in düşmanlığı Bitinyalı Hıristiyanlardan çok Tatarlar'a yönelikti. Sonrasında Yıldırım Bayezıd da Timur'dan, "Müslümanlara ve ülkesine Hıristiyanlardan daha çok zarar veren, habaset ve kabahatle dolu Tatarları buralarda bırakmamasını" istedi.

15.yy'a kadar Osmanlılar bazı istisnalar hariç kendi tarihlerini yazmadılar, döneme ilişkin iki anlatı türü önemli ve yaygındı: Akıncı destanları ve Derviş menkıbeleri.
Bunların ana konusu darü'l-islamı genişletme ve din değiştiren insanlar kazandırma üzerinedir.
Anlatılar, gazileri Hıristiyanlarla işbirliği içinde göstermekte herhangi bir beis görmezler.

Osman Bey'in ilk ittifakındaki kilit isim Şeyh Ede Bali, Hacı Bektaş'ın babası Baba İlyas'ın mürididir.

Düsturname'de (1465-Fatih'in veziri Mahmut Paşa'nın teşvikiyle yazılır) hıristiyanlarla da olan işbirliği çekinmeden anlatılır: Aydınoğulları lideri Umur Bey"anlaşma yaptık, kardeş olduk, o benim de kızım sayılır" diyerek reddeder; Orhan Bey de anlaşma yapmış olduğu halde, aynı kızla hemen 2.evliliğini yaparak Avrupa'ya açılan kapı için ilk adımı atar.

Saltukname (1495) ise içlerinde en pagan unsurlar içeren, dinden dönme çağrısına en fazla lakayt kalan ve kâfirleri kılıçtan geçirirken Ayasofya'da İncil okuyan ve Balkanlarda islama dönüşte büyük rolü olan derviş Saltuk'u anlatır.

Bilindiği gibi Fatih'in oğulları Cem ve II.Bayezıd yani Edirne ile İstanbul, ortodoksi ile heterodoksi, gaziler ile kapıkulları mücadelesini, farklı kültürleriyle özel bir zümre olan gazilerin belirleyiciliğini tasfiye edecek olan, kapıkullarının/yeniçerilerin/ulemanın desteğindeki II.Bayezıd kazanır.

Anadolu uçlarında ve Balkanlarda yaşanan müslümanlık "metadoksi" (herhangi bir inanç sisteminin ötesinde olan ve kendini dayatmayan) olarak adlandırılabilir. Uçların her iki tarafı da birbirine benzerdi.
Doğaçlama uzlaşmacı bu ilişkiler, dinden dönmüş insan kazanma arzusunu tam olarak engellemez.
Hocası Akşemseddin'in, uzayan kuşatma için Fatih'e yazdığı mektuptaki "Bilirsiniz, Allah için canını ve başını koyan azdan azdır, meğer ki bir ganimet göreler, canlarını dünya için ateşe atarlar" sözü, gaza için önemli bir örnektir.
16.yy sonrasında ise, metadoksi tavrı merkezi ortodoks sunni otoritenin hedefi haline geldi.

Osmanlı Devleti ve Bektaşi tarikatı, İslam'ın Doğu Hıristiyanlığı karşısında kazandığı bariz zaferi mümkün kılan kuvvet olmakta hak iddia ettiler ve 16.yy'da dini ve siyasi kültürün birbirine zıt iki kutbu olup çıktılar.
Osmanlı öncesi Bektaşi gazileri ve dervişleri ile Osmanlı devleti ve uleması arasındaki ihtilaf Trakya fetihlerinde sıklıkla bariz hale geldi. Trakya topraklarının büyük kısmını fetheden, Sırp savaşının kazanılmasına öncülük eden Kızıl Deli/Seyyid Ali Sultan/Hacı İlbeyi'nin Orhan Bey tarafından öldürtülmesi bunların en önemlisidir.

15.yy ortalarına kadar en yüksek idari ve adli makamları neredeyse tekeline alan Çandarlı ailesi başta olmak üzere şarktan gelen ulema sınıfı, klasik İslam'ın müesses devletlerdeki tipik uygulamalarıyla, kurnazca hilelerle, önceki daha eşitlikçi yarı özerk uç toplum yapısını değiştirdi; tahakkümü, merkeziyeti, kurumlaşmayı, gazilerin ganimetinin 1/5'ine zorla el koyarak yeniçerinin başlangıcını oluşturdu.

Osmanlıların büyümesinin ve uzun süre devam etmesinin nedenleri:
-Gaza (onunla elde edilen şeref) ideolojisi,
-Kapasayıcı aşiretçilik,
-Bizans'ın içine girecek kadar uçlarda yer alma ve uçlardaki toplumsal hareketliliğin ve akışkanlığın dinamizmi,
-Ancak uçlarda gerçekleşebilecek olan, zorla dini değiştirilen Hıristiyan köle gençlerden (sadece sahipleri sultana sadık kalması şartıyla) oluşturulan devşirme sistemiyle Yeniçeri ordusunun erken dönemde kurulması,
-İstanbul-Konya ticaret yolu üzerindeki stratejik, coğrafik ve ticari konum,
-Hanedan topraklarının tek varise devri (benzersizdir; Osman bey'in oğlu Orhan'ı yaşarken yerine geçirmesiyle başladığı öne sürülür),
-Siyasi ittifak ve gerilimleri ekseriyetle seçici bir ustalıkla kullanmaları,
-Konulara daha yaratıcı ve deneysel yaklaşmaları,
-Coğrafyadaki siyasi boşluk (Bursa kuşatmasına, Bursa halkı, yardımsız kendi direndi),
-Uçlarda İlhanlıların, Selçukluların ve Bizansın atadığı vali ve beylerin karmaşası,
-Yaylalarına giderken Bizans tekfuruna bazı eşyalarını emanet etmeye, ürettiklerini hediye getirmeye ve fethettikleri yerlerde birlikte pazar kurmaya varan simbiyoz yaşam,
-Savaşçı pagan Tatarlarla mücadelelerden elde edilen askeri deneyimler,
-Osman'ın kendisi geniş ve etkin Bektaşi Babai aşiretinin lideri Şeyh Ede Bali'nin (devletin merkezileşmesi ve kurumsallaşmasında en önemli aile olan Çandarlılar ile de evlilik akrabalığı var) kızıyla, oğlu Orhan tekfurun kızıyla evlenerek sağlanan büyüme ve akrabalık,
-Komşu tekfurun (Mihal) din değiştirerek katılması,
-Diğer beyliklere göre küçük ve silik olmasının İlhanlılar, Bizans ve Selçukluların gazabından uzak tutması,
-Bektaşi dervişlerinin öncülük ettiği ahilik/lonca sistemi,
-İslami teammüllere aykırı şekilde başka hiçbir Müslüman devlette olmayan para vakıflarının kurulmasıyla para karşılığında düzenli gelirin yani faiz sisteminin işletilmesi.

[Alp Eren Topal · Rating 5 out of 5]

The language man... the language and the style. Kafadar writes so literary and poetic at times while narrating a historical epoch and handling the task of an extensive critique of existent literature that you could pick this as a leisure reading for summer.. Easily the best book on the founding of Ottoman Empire by the way.

[Can · Rating 5 out of 5]

Son kısımda Gazîyan-Kapıkulu çatışması bağlaminda merkezileşme krizinin İstanbul eksenindeki aktarımı; isyanlara, toplumsal reaksiyonların sebebine ve ta 400 sene sonra Ankara'nın neden başkent yapıldığına dair ciddi perspektif sunuyor. Ufuk açıcı.

[Metin Yılmaz · Rating 5 out of 5]

Anlatılan masalların, destanların ve kahramanlık hikayelerinin yerine, bilinen tarihi net gerçeklerle, farklı bir yorum açısı ile değerlendirilmiş, ufuk açıcı kitaplardan. Cemal Kafadar, hem bakış açısıyla hem de farklı anlatım metoduyla okunması gereken yazarlardan biri. Tavsiye ederim.

[Başar Atıcı · Rating 5 out of 5]

Since there is too little for us common readers to know about the era and the information resources, personally I am unable to judge Kafadar's conclusions regarding the verisimilitude of his construct. However it is very joyful to witness his rare kind of willingness and resilience to speculate on the limited resources just like trying to place white pieces of a puzzle of a white background, which is an open space the vague and misty image of the era enables, surely not for all the craftspeople of the field, but for historians who can remove every kind of national and religious prejudices.

[Paul · Rating 5 out of 5]

Despite its ostensible emphasis on describing the rise of the Ottoman Empire, Cemal Kafadar’s Between Two Worlds actually spends more time examining the historiography of this era than the subject itself, and touches upon themes that impacted the state to the conquest of Constantinople and beyond. Arguing that traditional narratives of Ottoman origins remained unexamined for several decades after the 1940s, and that the recent critiques that have emerged are problematic, the author sets out to establish a firm understanding of the theories, and in particular the sources upon which they are based, that have defined the historiography of this period for nearly a century. With this accomplished, he then constructs a basic, selective, and incomplete chronicle of the Ottoman Empire’s early decades that could be used as a jumping-off point for further research. As such, his work is less about history and more about raising critical questions about how history is built and encouraging historians to reflect upon the assumptions they make. The case study itself, therefore, plays second fiddle to broader concerns regarding historical scholarship and inquiry.

Kafadar’s substantial introduction delineates these ideas and objectives and outlines what he intends to accomplish. This section also identifies the three key themes that have been considered more or less “settled” for too long and have not been subject to reexamination: what was the ratio of “real” Turks to converts in the empire (consensus is that many more were “real”), how much violence was there in expansion and was it justified (consensus is that it was minimal and justified), and how much were the “good” things about the Ottomans actually influenced by other cultures or nationalities (consensus is that it was to only a limited degree)? While he does not discuss these issues in depth, offer fresh perspectives, or even problematize them in any significant way (thus rendering them “suggestions for further research” more than anything else) his mention of these topics does elucidate the relatively static state of current scholarship on the rise of the Ottoman Empire. He also provides a summary of the history that he produces from his historiographical analysis, for the benefit of those who are interested primarily in that aspect of his work (and, perhaps, instructors seeking a way to bridge traditional history with more analytical considerations for their students).

The first of Kafadar’s three body chapters is an in-depth review of the historiography of the rise of the Ottoman Empire. He notes that the earliest histories “contain no explanation, no analysis of underlying causes or dynamics, and are only narratives of events in succession about successive dynasties and states”. As the state was about to collapse, however, there was a renewed interest in how it ever came to be so dominant and powerful in the first place. The first major figure to investigate this was H. A. Gibbons, whose argument was that the Ottomans were the product of a mixed Turkish-Greek race and that they posed a mixture of ethnic characteristics that were conducive to success. His work was the most prominent among those who argued that Osman’s “Oriental” nature (or the degree of its absence) was the key factor in the rise of the Ottoman Empire. This view was the generally accepted one for several decades and, despite decrying its superficial and essentialist nature, the author demonstrates his critical approach to the historiography by pointing out that the essence of Gibbons’ theory, that of a new political community being born out of diversity, is a reasonable and accepted conclusion. In the 1940s, however, there was a backlash against this reductionist emphasis on race, led by two scholars, Mehmet Köprülü and Paul Wittek, who wanted to examine influences other than intrinsic racial characteristics that worked in Osman’s favor. For the former, “the Ottoman state was simply the culmination of certain dynamics, skills, and organizational principles that had been imported to or had developed in Anatolian Turkish society over more than two centuries”, while the latter focused on the idea of a “gazi (warrior) ethos” that “blended a search for booty or pasture, political opportunism, and a religious motivation.” Kafadar is generally supportive of the latter theory, although he laments that it has been simplified (incorrectly) to mean that the Ottomans had a drive for “Holy War” and emphasizes that this “ethos” was a necessary, but not sufficient cause for Ottoman expansion. He concludes the chapter by addressing some of the criticism that has been directed at Wittek’s hypothesis, which often assumes that there was a monolithic form of Islam that would have had to been adhered to in order for the “gazi ethos” to be effective. Kafadar, on the other hand, sees a diversity of beliefs as being sufficient to drive the feeling.

Chapter two is the longest and is dedicated to explicating the nature of the sources from which early Ottoman history is derived. The author’s premise is that historians have tended to either lump all sources from a particular collection together as unreliable or mine them for data uncritically. He proposes instead that scholars undertake a careful analysis of individual resources and apply critical thinking in order to better determine what is valuable and reliable and what is not. Through a thorough dive into the major sources, Kafadar painstakingly extracts what is useful and utilizes it to construct a foundation for the narrative that he presents in the final chapter. Highlighting the importance of oral tradition, he steps back from the Ottomans and investigates two pre-Osman sources, war epics and hagiographies, which he believes provide evidence for delineating the essential elements of the “gazi spirit”. Some of the key ideas that he draws out are expected, such as glory and wealth, but he argues that these are not incompatible with other factors that he uncovers such as flexibility, cooperation, inclusiveness, and the negotiation of fluid boundaries. Thus the author challenges Wittek’s critics by highlighting that the diversity of the gazis complemented their ethos and thus cannot be used as evidence that it did not exist or was not a motivating force. Moving on to sources that emerged during Ottoman times, he points out that the meaning behind the “gazi ethos” shifted over time and that all sources from this era must be placed within their historical context before they can be utilized, as the production of any history was attached to a particular agenda. With this in mind, he disputes the notion that the “earliest” sources were the most accurate, arguing instead that they were just products of their time and that historians should recognize “a plurality of voices without assigning any of them, even the earliest, the monopoly over a "core reality””. He demonstrates that just because something did not appear in earlier chronicles does not mean that it was fabricated later; with so many gaps in the historical record, it is possible that later chroniclers had access to materials or oral traditions that no longer exist and that their particular circumstances led them to include history that was omitted elsewhere.

Kafadar’s third and final chapter is almost a footnote and seeks to construct a simple history of the rise of the Ottoman Empire based on his previous analysis of the sources. His main point in this section is to demonstrate that the gazis and their ideology were a real force in this era, regardless of the exact nature of their impact. Overall, Between Two Worlds accomplishes the rare of feat of being useful not only to readers at various stages of their intellectual developments, but also to those seeking to bridge their understanding and critical thinking skills. It provides a review of old narratives, a fresh perspective, and questions and ideas for further research. While his work as a whole is in need of more signposting and recapitulation, and can come off as a bit dry at times, his major points and arguments are all elucidated clearly, making this book essential for anyone seeking to learn (or relearn) more about the rise of the Ottoman Empire. It is a subject that, as the author points out, is all too rarely analyzed through a critical lens.

[bihter sabanoglu · Rating 5 out of 5]

He managed to cite Marlow / Heart of Darkness while explaining the audacious and venturesome nature of the “Ghaza” concept, which is why I will always love Cemal 🥰

[Okan · Rating 4 out of 5]

This is a top-tier study about the rise of the Ottoman principality at the end of the 13th century in Western Asia Minor and later processes whereby this principality turned into a powerful centralized state at the end of the middle ages. The book provides very insightful commentary on the sources from this period, as well as on the ways in which Ottomanists studied and evaluated those sources. Kafadar shows how the frontier society transformed over time and how the centripetal forces operating in this social formation eventually dominated the earlier loose fabric of raid- and booty-seeking warrior bands and proselytizing dervishes, turning it into a hierarchical, centralized state. It was very refreshing to see that the problems stemming from the tensions between autonomy and power were in place even as early as the 14-15th centuries.
Having said these, I cannot help but think that all of these could have been written in a more accessible language. I don't understand why the closed, non-relenting, cloudy language is something people (especially Turkish academics writing in English) pursue.

[Kaya Tokmakçıoğlu · Rating 5 out of 5]

Cemal Kafadar'ın tekrar çevrilen, önemli metinlerinden biri "İki Cihan Âresinde". Tarih yazıcılığına dair önemli tartışmalar barındırıyor Osmanlının doğuşu, neliği ve II. Mehmed'e kadar olan serencamı bağlamında. Metin, 2018 yılında ANAMED bünyesinde açılan "Tarihin Merkezine Seyahat: Fotoğraf ve Osmanlı Köklerinin Yeniden Keşfi (1886)" başlıklı sergideki "geleneğin icadı" bağlamında okunacak olursa, özellikle 13. yy. sonunda ve 14. yy. boyunca bir uç beyliğinin merkezileşen bir iktidara ne şekilde dönüştüğünü göstermesi açısından değerli bir bakış açısı sunuyor okura. II. Abdülhamid devrindeki köklerin keşfinin ve tarihin yeniden yeniden yeniden yazılmasının bir benzerinin bugünkü iktidar tarafından bir tür parodi şeklinde yapıldığını düşünecek olursak, "İki Cihan Âresinde" okunmayı hak ediyor.

[Netanella · Rating 4 out of 5]

Kadafar's "Between Two Worlds" is a highly readable historiography of the creation of the Ottoman Empire, written with charm and intellect and pizzazz (he includes a couple of humorous references to popular culture). I was introduced to this book through the podcast, "Tides of History," as it had been used as a resource for one of the episodes. Reading Kafadar makes me miss my grad school days.

[ayşenur · Rating 5 out of 5]

tarih okumayı sevmeye başlıyorum sanırım, kaleminize sağlık sevgili kafadar

[elma ozne · Rating 5 out of 5]

iyi ki böyle kitaplar genel okuyucunun da ulaşabileceği raflarda yerini alıyor.
çok güzel akıl yürütmeler, neredeyse polisiye roman keyfi veren kaynak okuma biçimleri ("yazar bunu öyle söylüyorsa şu da şöyle olmalı", "şuna işaret ediliyorsa şu da neden varsayılamasın ki" vb.),koca bir osmanlı tarih araştırmacılığı külliyatı boyunca kaynaklar hakkında yazıp belli başlı tezlere ulaşmış tarihçilerin metinlerinin eleştirel okuması, okurken çok sade ve anlaşılır görünen ama aslında çok büyük tarihsel tartışmalara patikalar açan bilimsel üslup...
akademik çalışmaya, bilime, sosyal bilimlere, tarihe ve osmanlı tarihine bakışıyla; sadeliği ve insancıllığıyla, pek çok konuya yönelik kariyer gerektirmesinden değil sahiden içinden geldiğini düşündürdüğü o çok-meraklı, çok-ilgili tavrıyla, zaten hayranıydım yazarın.bu nedenle kitabı okumak gerçek bir zevkti.
birincil kaynak sorunu, ideolojik tuzaklar, osmanlı tarihi henüz yaşanmakta iken bizzat kahramanları eliyle cereyan eden sansürler gibi zorluklar arasında ; karmaşık ve hassas bir konuda derli toplu ve konunun ana çizgilerini benim gibi amatör okuyucuya bile belletebilen bir metin çıkarılabilmiş ortaya.
kitabın içeriğine daha yakın plan bir bakış olarak, gazâ fikrinin, esasında ganimet, dünyevi beklenti başarı gibi,"maddi" sonuçları da bizatihi içkin olduğu,yani kısaca çıkar olgusunu dışlamadığı; meselenin sadece zamana ve zemine göre bunların kendi aralarındaki bileşim ve önceliği meselesi olduğunu okumak benim için aydınlatıcı ve öğretici oldu.
çeviri ve baskı hakkında: kötü mü özensiz mi acemi işi mi dense bu çeviri için.doğrusu, biraz biraz hepsi.çok sayıda cümlede, yalnızca söz öbekleri çevrilmiş,ifadenin anlamlı olması için asıl önemli olan kipler, ismin halleri, tamlama ekleri filan atlanmış, bu cümle ne diyor diye ikinci üçüncü defa okumak gerekiyor, eh artık buna da çeviri diyorsa yayınevi, okur olarak bize ne düşer ki:)) daha az da olsa ,baskı hataları da var.eh artık bir de son okuma yapıldığını söylüyor yayınevi, çevirmenin adının yanında bir de bu emeği verenin adı konulmuş kitabın iç kapağına,hayret. neyse ki yazarın bir söyleşisinde bu çeviriden kurtulacağımızı ve kitabın yeniden çevrilip basılacağını okumuştum yanlış hatırlamıyorsam.diğer kitapları türkçe'de yayınlayan metis'in internet sitesinde de bu kitap yayın programında görünüyor.

[Bulent]

Kitap Cemal Kafadar'ın 'opus magnum' sayılan Between Two Worlds isimli eserinin Türkçe edisyonu. Belki yayınevleri arasındaki bir problem yüzünden, belki de çevirmen ile yazar arası bir sorun yüzünden Türkçe çevirisi yayınlandığı zaman yazar tarafından "benim onay verdiğim bir çeviri değil" açıklaması yapılmış ve kitap deyim yerindeyse ölü doğmuştu.

Halbuki Kafadar'ın eserinin Türk okurlarla buluşması herşeyden daha önemli olmalıydı...

[Bradley Farless · Rating 3 out of 5]

A very scholarly book. The notes and bibliography are as long as the text itself. It's interesting though and helped me to get a good understanding of the founding of the Ottoman state.

[Damat İbrahim · Rating 4 out of 5]

içeriğinden çok, tercümesi aklımı aldı. uzun zamandır bu kadar iyi bir çeviri okumamıştım.

[Tuğba Çınar · Rating 5 out of 5]

1986 da doktora tezini, Osmanlı İktisat tarihi ve Gerileme dönemi üzerine yapan Cemal Kafadar, 1995 de bir kitap çıkarıyor. Bu kitap ise tezinin konusu olan dönemden daha eski bir dönem üzerine bir çalışma oluyor. Ve Osmanlı Devleti’nin kuruluş tartışmalarını ele alıyor. Cemal Kafadar bu konuda yerleşik olan bazı soruları çok yapay buluyor. Hangi sorular? Devleti kuran unsur Türk müydü, değil miydi? İslami miydi, Pagan mıydı? Asyalı mıydı, Avrupalı mıydı? Kan bağına dayalı bir topluluk muydu, kan bağının yoktan inşa edildiği, var sayıldığı, kurgulandığı bir topluluk muydu? Dini duyguların, dini yayma iştiyakının harekete geçirdiği bir enerji miydi, yoksa maddi kaygıların, yağma ve iktidar beklentilerinin motive ettiği bir topluluk muydu?
Cemal Kafadar’a göre tüm bu zıtlıklar yapaydır. Eserinde “ya şöyle” “ya böyle”yi değil bunların yerine “hem şöyle” “hem böyle” denebileceğini savunuyor.
Kuruluş meselesiyle ilgili bir çok teze yer veriyor. Eleştirilerini ekliyor. Çok önemli bir yüzyıl olan 13. Yüzyılı, Osman Gazi’yi, onun oluşturduğu hanedan devletini, siyasi geleneği ve hem tarihi hem de efsanevi kişilikleriyle o dönemin çağdaşı sayılan Mevlana, Yunus Emre, Hacı Bektaş, Ahi Evran, Nasrettin Hoca gibi isimlere yer veriyor.
Kitapta ele alınan konulardan biri de, Erken Osmanlı kaynaklarının okunmasıyla ilgili taşıdığı kaygılar üzerine. Bunu da özellikle, Osman Gazi ve Dündar Bey ilişkisi üzerinden örneklendiriyor. Aşıkpaşazade, Oruç gibi yazarların elindeki malzemeyi; kendi dünya görüşleri, toplumsal konumları, bunlarla ilintili tercihleri doğrultusunda tasnif eden “editörler” olarak ciddiye alınması gerektiğini savunuyor.

[papasha41 · Rating 4 out of 5]

Perspektif olarak hem mükemmel açılımlara imza atan hem de büyük sorunlara kapı açan bir kitap. Kitabın gerçekten mükemmel denilebilecek çevirisi üslubunu orjinal dilinden dahi daha akıcı hale getirmiş ama Kafadar'ın bunca karmaşık meseleyi neresinden tutacağını bilememezliği hala satırlarda hissediliyor. Çok öğreten, çok sorgulatan ama bir yandan da o eski "tarihçi" ağırlığı ile en basit mantıki çıkarımları yapmak için bile sizi sayfalarca dolaştıran bir eser. Herhangi bir insan yazsa ciddiye bile alınmayacak aksak fikirleri çürütmeye çalıştığı için biraz mazur görülebilir elbette. Ahilik konusunun yeterince açılmaması, ibn Haldun ve Kıvılcımlı'nın konulara yaklaşımlarının esamesinin bile okunmaması en büyük eksikliklerden. Kitabın sonunda yapılan zorunlu çıkarımlardan kimileri bundan 40 yıl kadar önce yapılmış ve bugün evlerimizde birer nüshası bulunabilirken bu eksiklik su götürmez. Yine de eksiklerinden vareste, kitabı beğendim. Öneriyorum. İyi okumalar.

[Errol Orhan · Rating 5 out of 5]

There I was, thinking that we had a pretty good idea of how the Ottoman state came into being. I never considered that reliable contemporary sources would be scarce to the extent that the existence of Osman's father, Ertugrul, is not undisputed.

Kafadar does an amazing job in providing a nuanced view of the possibilities that could explain the construction of the Ottoman state, while providing an expert overview and analysis of the historiography of the early Ottoman state. All of it is set in fabulous language that deals with a wide variety of sources. A thrilling read!

[Yasin Çetin · Rating 5 out of 5]

Osmanlı Kuruluş tartışmalarını yetkinlikle yürüten bir eser. İçinde ilginç bilgiler vermeyi de ihmal etmemiş. Mihailoğulları'na Kanuni'nin Habsburglara gaza etmeyesiniz demesi üzerine, "Bize gaza etmeyesiniz demek, Galata'ya kadı atayıp şarap içme demeye benzer" demesi gibi. Akıncılar, fakihler, kadılar, ulema rengarenk bir dünya.

[Göker · Rating 5 out of 5]

Cemal Kafadar'ın kavramlara, kaynaklara yaklaşımı ve alandaki tarihyazıcılığını değerlendirme yöntemi kullandığı mükemmel üslup ve sanıyorum ki çok başarılı bir çeviriyle bir araya gelince ortaya konuyla doğrudan ilgilenmeyenler için bile hem çok keyifli hem de ufuk açıcı bir kitap ortaya çıkmış.

[Kerim Altuncu · Rating 5 out of 5]

Her ne kadar ingilizceden çeviri bir kitap olsa bile, Türkçe yazıldığına dair bir şüphe götürmeyen bir çevirisi var ve yazarın bu konuda derin bilgisi, konuları karıştırmadan derin mevzulardan anlamlı sonuçlar çıkarmasına sebep olmuş. ilginç ve zengin bilgiler paylaşan değerli bir kitap

[Emin Kağan Heybet · Rating 5 out of 5]

Metis çevirisini okudum, Osmanlı kuruluşu üzerine okuduğum en güzel kitap.

[N · Rating 4 out of 5]

An excellent contribution to the debate surrounding the ghaza thesis of early Ottoman state formation.

[Joshua · Rating 5 out of 5]

Awesome insight on the development of the early Ottoman Empire.

[Dogan Gurer · Rating 5 out of 5]

Dili biraz ağır olmakla beraber ufuk açıcı...

[A. Sacit · Rating 5 out of 5]

A seminal book on the construction of the Ottoman Empire, and even more so about how writing of its history should be approached; after nearly two centuries onslaught of mostly biased and ignorant Orientalist literature, many of them hateful, which were mostly sanctioned, encouraged, and supported by the colonial powers to promote and justify their colonial ambitions in the Near-East, not to mention their axe-grinding due to imperial and religious rivalries between the East and West throughout the centuries. With the weakening of the East and the collapse of the Ottoman Empire nearly a century ago, the statement, “History is written by the victors”, became ever so relevant until about a few decades ago when, some objective research on the Ottoman History began by local and international historians, and a cascade of new and somewhat unbiased publications began to appear. But still, for some old habits die hard, and Kafadar presents arguments as to where the problems lie in the approach and analysis of modern historians (from the early 20th century onward) of the Ottoman Empire, and how the picture is colored and distorted depending on speculations and conjectures in the event of scarcity of hard evidence.

Most of the book is devoted to the review and critique of the approaches and analysis of modern historians, sources of early Ottoman history, and notes and references. A small but succinctly written section of the book is on beginnings of the Ottoman Empire. It is argued that Gaza (war for the faith) was perceived by the leaders of the time as provider of double the benefits: first, for the glory of the religion and the rewards of afterlife; and second, for the acquisition of worldly riches as a result of plunder. It becomes clear in the book that from the beginning the Ottomans did not strictly adhere to Gaza ideology, as they formed alliances and intermarriages with their Christian neighbors if these served their needs to advance their political agenda. We learn that a unique character of the Ottomans from very early on was their efforts to keep the unity of the state after sultan’s death by passing the title to one able prince, rather than dividing the domains among pro-genies as it was often the case in previous Seljuki and other Turco-Mongol polities. This could have been the single most important attribute of the early Ottomans for their long-term success, and later as an empire. Within about two centuries of its beginnings, Ottomans progressively centralized their power greatly by the 16th century, to the detriment of autonomous frontier Gazis who were instrumental in the formation of the empire in its early stages.

This is a highly informative book by Kafadar who presents a historical narrative of the highest literary order.

[Baris · Rating 4 out of 5]

Although it is not based on any new archival evidence on the subject, Kafadar provides effective critique against the essentialism and chauvanism prevalent in the historiography of the early Ottoman era. But be aware, the title may be misleading. Here Kafadar does not offer any all-encompassing narrative (economic, social etc) behind the Ottoman beginnings. Instead, it deals with dissecting the"gaza" ideology of the era and emphasize its fluid, heterodox character without refuting its -albeit unorthodox- "Muslim" undertones.
İslamcı kitschliğin memleketi sardığı şu ortamda okuması epey keyifliydi.

[J.M. Hushour · Rating 4 out of 5]

It's appalling what passes for "fiction" these days. Fresh off her success with the wan, anemic sophomore novel "Sing So Sweetly, Subtle Lotion", Beatrice Eunice offers up this puerile, pretentious garbage as some sort of loosely-defined art. The main character, Wayne Waxing, is an amateur lunar geographer whose lateral lisp has doomed him to a life of masturbatory obsolescence until he meets Doxie, a twenty-something serial mooner. If there was a shred of decency in the offices of publishers Messrs. Knobbly, Blunk, & Firestain, they would've tossed this one in the proverbial crapper.

[Courtney Homer · Rating 3 out of 5]

A literary-style history. Kafadar tackles the ideas and challenges in understanding what led to the rise of the Ottoman Empire. Well-written and documented, though his arguments aren't always clear. Surveys and critiques modern historiography on the rise of the Empire, but finds truth in most and offers a more complex and nuanced take on it.

[Nesi Altaras · Rating 5 out of 5]

One of the best books on Ottoman history I've ever read. It does not impart mere knowledge but groundbreaking wisdom. I wish I had read it before.