Dit is een oud, oud verhaal: het speelt in het jaar 1967. In het tijdperk dat de mens nog maar vier ledematen had en er slechts twee geslachten bestonden, mannen en vrouwen. Deze mannen en vrouwen zagen er ongeveer als volgt uit: de gemiddelde penislengte bedroeg achttien centimeter, de ideale maten voor een vrouw waren 90-60-90 centimeter. Nu is dat bijna onvoorstelbaar.
Of neem dit: in 1967, en dat gold trouwers voor de gehele twintigste eeuw, bedreven mannen en vrouwen de liefde nog op dezelfde manier als in het stenen tijdperk. Zoals sinds de dageraad van de mensheid gebruikelijk was geweest, slingerden zij in 1967 en ook nog daarna, hun ledematen om elkaar heen en penetreerde het ene geslacht vervolgens het andere, doorgaans met instemming.
Renate Dorrestein (1954 - 2018) has been internationally praised for the force of her imagination, her sharp psychological insight, her suspenseful plots and her ironic sense of humour. Her books have been nominated for the AKO Literature Prize, the Libris Literature Prize and the International IMPAC Dublin Literary Award, and translated into fifteen languages. Her international breakthrough came in 1998 with A Heart of Stone, published by Viking.
Aardig - heel klein, kort - boekje, geschreven als bijdrage aan de bundel ‘Mooiste moment van de eeuw’, nu verschenen als afzonderlijke aflevering in de ‘Juweeltjes’ reeks. Dorresteins mooiste moment, als inspiratie voor dit verhaal, was de eerste harttransplantatie in 1967, verricht door de Zuid-Afrikaanse Dr. Barnard. Dat doet ze op een leuke, bizarre, manier, zich afspelend vele, vele, eeuwen na nu. Het is ook een soort maatschappijkritiek, op het kunnen en daarom willen sleutelen aan het leven. Aan het einde schetst ze de ultieme vorm daarvan: transplantatie/conserveren van de hersenen …
Origineel, hoe Dorrestein haar kritiek op het cosmetisch sleutelen aan het lichaam verpakt in een kort absurdistisch verhaal dat zich oneindig ver in de toekomst afspeelt.