Dawid Copperfield, Tom 2

by Charles Dickens

Чарльз Диккенс, еще при жизни ставший самым читаемым англоязычным писателем, по праву считается классиком мировой литературы и одним из крупнейших прозаиков XIX столетия. Широкая картина жизни современного писателю английского общества представлена во многих его романах, среди которых особенно следует отметить «Жизнь и приключения Оливера Твиста», «Домби и сын», «Посмертные записки Пиквикского клуба» и «Давид Копперфильд», которые давно полюбились нашему читателю.

Genres: Classics, Fiction, Literature, Novels

404 pages, Paperback

First published January 1, 1850

About the author

Charles John Huffam Dickens (1812-1870) was a writer and social critic who created some of the world's best-known fictional characters and is regarded as the greatest novelist of the Victorian era. His works enjoyed unprecedented popularity during his lifetime, and by the twentieth century critics and scholars had recognised him as a literary genius. His novels and short stories enjoy lasting popularity.

Dickens left school to work in a factory when his father was incarcerated in a debtors' prison. Despite his lack of formal education, he edited a weekly journal for 20 years, wrote 15 novels, five novellas, hundreds of short stories and non-fiction articles, lectured and performed extensively, was an indefatigable letter writer, and campaigned vigorously for children's rights, education, and other social reforms.

Dickens was regarded as the literary colossus of his age. His 1843 novella, A Christmas Carol, remains popular and continues to inspire adaptations in every artistic genre. Oliver Twist and Great Expectations are also frequently adapted, and, like many of his novels, evoke images of early Victorian London. His 1859 novel, A Tale of Two Cities, set in London and Paris, is his best-known work of historical fiction. Dickens's creative genius has been praised by fellow writers—from Leo Tolstoy to George Orwell and G. K. Chesterton—for its realism, comedy, prose style, unique characterisations, and social criticism. On the other hand, Oscar Wilde, Henry James, and Virginia Woolf complained of a lack of psychological depth, loose writing, and a vein of saccharine sentimentalism. The term Dickensian is used to describe something that is reminiscent of Dickens and his writings, such as poor social conditions or comically repulsive characters.

On 8 June 1870, Dickens suffered another stroke at his home after a full day's work on Edwin Drood. He never regained consciousness, and the next day he died at Gad's Hill Place. Contrary to his wish to be buried at Rochester Cathedral "in an inexpensive, unostentatious, and strictly private manner," he was laid to rest in the Poets' Corner of Westminster Abbey. A printed epitaph circulated at the time of the funeral reads: "To the Memory of Charles Dickens (England's most popular author) who died at his residence, Higham, near Rochester, Kent, 9 June 1870, aged 58 years. He was a sympathiser with the poor, the suffering, and the oppressed; and by his death, one of England's greatest writers is lost to the world." His last words were: "On the ground", in response to his sister-in-law Georgina's request that he lie down.

(from Wikipedia)

Reviews

[Nikola · Rating 3 out of 5]

Ogromne rozczarowanie. Bardzo brakowało mi budowania napięcia, nie polubiłam Dawida jako postaci.
2,5/5

[Bionic Jean · Rating 5 out of 5]

For my full review of this wonderful book, please LINK HERE

[alaaa · Rating 1 out of 5]

diagnoza: charles dickens chorowal na chroniczne bycie whatever i przewlekle sranie w banie🤒🤒🤒🤒🤒temperatura : NUDZIARZ !

[oscar wilde to nawet nie jest on · Rating 4 out of 5]

so silly (just what I needed)

[Daniela Sorgente · Rating 5 out of 5]

I found this book truly extraordinary, although of the Dickens novels I've read, Bleak House and A Tale of Two Cities remain my favorites.
I had read this book many years ago, more than once, and I remembered parts of it. I then found the edition I had read at my mother's house and discovered that it was an abbreviated and condensed version for children. However, I realized how much that reading influenced my subsequent readings. There are some situations, such as that of the orphaned child who is mistreated by his stepfather or stepmother, which I then found in many works that I have read subsequently and which for this reason I already knew. Maybe they helped build my reading comfort zone.
Compared to other Dickens novels I find this one less sad and more enjoyable to read. For example, when David is sent to Salem I expected disasters, and it wasn't so.
I find the descriptions of situations and moods very effective and some very beautiful, like this one:

As I think of them going up and down before those school-room windows—the Doctor reading with his complacent smile, an occasional flourish of the manuscript, or grave motion of his head; and Mr. Dick listening, enchained by interest, with his poor wits calmly wandering God knows where, upon the wings of hard words-I think of it as one of the pleasantest things, in a quiet way, that I have ever seen. I feel as if they might go walking to and fro for ever, and the world might somehow be the better for it.

What about the first handshake between David and Uriah Heep, ugh, and also how well Dickens describes David's discomfort when he arrives at school in Canterbury, and also his first love affairs? I find it is effective and flowing writing.
I found some chapters a bit heavy but then in the next chapter there was something that made me regain interest.
Dickens's characters are memorable and I sometimes find myself comparing them to characters from more recent novels and it seems to me that there is really no comparison in characterization. I think of Mr Dick, Uriah Heep, Mr Micawber, Aunt Betsey.
And if for years I have wondered how Mr. Bennet came to marry Mrs. Bennett of Pride and Prejudice, here I found a literary explanation in the marriage between David and Dora!

[Bionic Jean · Rating 5 out of 5]

For my full review of the text please link here

[Gabs 🫧 · Rating 5 out of 5]

„Dawid Copperfield” jest książką, która opowiada losy młodego chłopca, przezwanego Davym, który staje się w końcu panem Dawidem Copperfieldem. Ta książka to opis życia Dawida, pisany z jego perspektywy, co tylko uświetnia to, jak możemy przeżywać jego losy.

Historia tytułowego bohatera jest bardzo słodko-gorzka. Praktycznie cały pierwszy tom w tym konkretnym wydaniu z Zyska (zawierający rozdziały I-XXIX) jest opisem tego, jak ciężkie lata dzieciństwa miał nasz kochany Dawid oraz to, jak sobie z tym wszystkim radził. Dickens po mistrzowsku potraktował opis emocji dziecka, jego przemiany fizyczne i psychiczne powodowane obecną sytuacją, w której się znajdował. Cudownie opisane zostały także jego przedsięwzięcia, żeby zrobić wszystko, by swoje życie odmienić. Drugi tom z kolei jest nieco weselszy – obfituje już w radośniejsze chwile w życiu Copperfielda, który stał się mężczyzną, jednak nadal podszyte są one goryczą życia codziennego i wypadków niezależnych od nas, ludzi.

Poza perypetiami szanowanego Dawida Copperfielda świetnie ukazane zostało społeczeństwo Anglii w XIX wieku – ta książka jest poniekąd przewodnikiem po zwyczajach, zachowaniach, tradycjach mieszczańskich, a także ukazuje w dość skrupulatny sposób wychowywanie dzieci, dorobienie się majątku, traktowanie się wzajemne ludzi. Tłumaczenie również odgrywa tutaj dość spore znaczenie, ponieważ pochodzi ono z końcówki XIX wieku i pozwala nam, w XXI wieku, poznać sposób, w jaki się mówiło do osób obcych, jak się rozprawiało na różne tematy, jak się witano, jak wyglądały tzw. „small talki”, itp. (chociaż nie ukrywam, do niego trzeba się przyzwyczaić, z początku jest dość toporne, jednak im dalej, tym lepiej). To jest także powieść o mieście, które można wręcz dotknąć poprzez strony książki – tak dokładnie zostało to wszystko opisane, i to bez zbędnego owijania w bawełnę.

Sama powieść jest też skarbnicą cytatów, wiedzy uniwersalnej, cudownych słów. Wiele z nich można powtarzać nawet w dzisiejszych czasach i nadal byłyby równie aktualne, co te 200 lat temu, co jest dość niesamowite. Naprawdę zachęcam do poznania perypetii Copperfielda – nawet ze względu na skarbnicę wiedzy i kopalnię cytatów i motywów.

[GoldGato · Rating 5 out of 5]

the Cottage of content was better than the Palace of cold splendour

Charles Dickens always represents warmth to me. There are other great writers, but some are just...cold. This second half of the Copperfield saga is full of such warmth, where even the coldest characters still have a teakettle warming somewhere in their hearts. I even felt sorry for Uriah Heep. Well, almost.

The narrative kept me thoroughly hooked. The words, the descriptions, everything. Every time I thought I would finally get sick of saintly David, his own foibles brought him back into my fold again, while Mr. Dick flew his kites and Uriah spun his malicious webs. Dora's aunts flutter in and out, just long enough for Dickens to detail their canary-like tendencies...but with warmth shining through their bird-like eyes.

Memories. Every Dickens masterpiece stands out for some theme and in Copperfield it is the past. Childhood homes that once held love and laughter but now languish under the current tenants. Churchyards full of tombstones which no longer get visitors as succeeding generations forget those who came before. Streets that now seem as strangers to the adult who revisits later in life. Grandiose mansions now used as tenements, groaning under neglect and decay. In essence, David Copperfield reminds us that death is always there and we can not ever stay young forever. When the storm comes and that ramshackle house on the beach is broken into planks, we know what Dickens is telling us about the journey being more important than the destination.

I just wished it hadn't ended. If St. Peter tells me I can only take ten books with me to read for eternity, David Copperfield will be on that very short list.

Book Season = Spring (lighthouse in a sea of stationery)

[Tex-49 · Rating 5 out of 5]

Bella trama avvincente e coinvolgente, scritto bene e piacevole da leggere.
Forse i protagonisti sono un po' troppo esagerati nei loro caratteri principali: David molto ingenuo, Dora troppo oca, Agnes esageratamente Santa, Huria Heep estremamente viscido, il signor Murdston e sua madre oltremodo malvagi e oppressori, etc. etc.
Ma comunque mi è piaciuto molto!

[companion_book · Rating 4 out of 5]

[ 4,5 ]

"(...) wyobrażałem sobie, czy czasem pobrzękując po strunach gitary, nie łatwiej niż z łomem i siekierą w ręku przedzierać się przez najeżony przeszkodami las życia? Rozmyślałem o tym i zdawało mi się, że głowę mą przysypuje szron siwizny."

Wielkich rozmiarów historia dorastania, zdobywania życiowego doświadczenia; pełna niebezpiecznych zakrętów, kuszących pułapek, pozornych sprzymierzeńców i chwil młodzieńczego zwątpienia. To też opowieść, w której przemykają dobre dusze, zazwyczaj gdzieś w tle, na uboczu ofiarujące swe ciche wsparcie. Nie brak w tej historii też złoczyńców, przebiegłych charakterów, krętaczy, którzy próbują się poprawić swój los, kosztem innych. Jak to u Dickensa – szeroka gama bohaterów, budowanych na znanych już schematach, w oparciu o proste dychotomie. Ocena moralna też nie zaskakuje – miłościwi i prawdziwie skromni w końcu doczekają się nagrody, podłość zostanie należycie ukarana. Ci, których los wyjątkowo mocno poturbował – odnajdą na końcu drogi szczęście. Ci, którzy wyzyskiwali innych, upadną boleśnie. Dickens nie zaskoczy w tej kwestii. Wymierza sprawiedliwość wedle oczekiwań, niosąc pocieszenie, ale i przeświadczenie, że każdy prędzej czy później otrzyma to na co sobie przez cały swój żywot zapracował. Może to podejście dziś zahaczać o zbytnią naiwność, ale odmówić tym historiom nie można czaru i piękna właśnie tej prostoty myślenia i doświadczenia świata. Umówmy się, konstrukcja postaci i łączących ich relacji na zasadzie bardzo dosłownych i skrajnych kontrastów, nie jest jakimś popisowym pisarskim zabiegiem, ale w przypadku Dickensowskiej prozy, ja to kupuję. Dla mnie opowieści tego autora należą w pewnej mierze do świata baśni, gdzie dobro króluje, a zło zostaje zdemaskowane i odpowiednio rozliczone. A że powieści Dickensa są zazwyczaj potężnych rozmiarów, to na to pozytywne zakończenie czeka się wyjątkowo długo. Po drodze zaś te losy się komplikują, dobro długo pozostaje w ukryciu, zło też dłuższy czas obywa się bez kary. Żeby więc nie było wątpliwości, w tych historiach nie brak brutalności, nie brak przemocy – powiedziałabym, że są one nieodłącznym elementem słodko-gorzkich losów. Są okrutni ojczymowie, fałszywi przyjaciele, tułające się po świecie sieroty. U Dickensa, schemat opowieści, przynajmniej w odniesieniu do „Dawida Copperfielda” jest schematem typowo baśniowym – droga ku szczęściu jest wyjątkowo wyboista, pełna niepowodzeń i wielokrotnych upadków na samo dno. Wydawać by się mogło, że w mniemaniu autora, tylko Ci, którzy tego dna dotknęli, dostąpią prawdziwego spełnienia.

Dickens miał tendencję do przerysowywania swoich postaci i ukazywania ich w dość stereotypowy sposób. W „Dawidzie Copperfieldzie” odnajdziemy do bólu skromne, kruche, posłuszne postaci kobiece; naiwne, dziecinne, niezdolne do samodzielnego życia płoche stworzenia. Znajdą się też kobiety upadłe, skazane na wykluczenie i wieczny smutek. Osoby „małorosłe” u Dickensa zyskują nadludzką siłę; ojczymowie pozbawieni są wyższych uczuć względem biednych sierot. Z reguły postaci proste w swej konstrukcji; niewykraczające poza konkretny schemat działań przypisany do wyznaczonej roli. Z drugiej zaś strony, ciężko się pewnym konstrukcjom dziwić, bowiem XIX-wieczny świat faktycznie dzielił ludzi w dość pojedynczy sposób, wtłaczając ich w ciasne ramy, spoza których ciężko było się wydostać, doświadczyć społecznego awansu. W tym więc względzie, jestem w stanie zrozumieć to Dickensowie, mocno polaryzujące spojrzenie na świat społecznych powiązań. Choć często schematyczne, to jednak w wielu przypadkach urzekające są postaci w Dickensowskich opowieściach. Tak jak nie jestem na przykład fanką rozchwianego Dawida (choć muszę przyznać, że akurat tę postać Dickens zbudował naprawdę w ciekawy sposób), to totalnie moje serce zdobyła ekscentryczna i z początku mocno surowa Ciotka Trotwood, z całym bagażem swych dziwactw. Postać to, według mnie, wielowymiarowa, absolutnie niebanalna i pełna kolorytu, na tle innych postaci kobiecych w tym utworze. Co by nie mówić, nikczemny i odstręczający swą pozorną skromnością i usłużnością Uriah, też wnosi wiele do samej fabuły. Nawet dość melodramatyczny w swych podniosłych przemowach Micawber stanowi ciekawy akcent, bo wprowadza pewną dawkę humoru, nie dla każdego co prawda, ale jednak udział tej postaci nie pozostaje bez uzasadnienia. Każdy z pewnością znajdzie w „Dawidzie Copperfieldzie” bohatera czy bohaterkę, z którym/ z którą będzie sympatyzować. I o to właśnie chodzi.

Opowieść to długa, bo sięgająca całego życia Dawida. Jak już miałam okazję wspomnieć po lekturze I tomu, Dickens pisał rozwlekle, szczegółowo, a akcja jego powieści raczej nie obfitowała w zaskoczenia. Czytając tego autora, wyjątkowości szukać trzeba w języku i stylu narracji, w rozległych i niezwykle klimatycznych opisach. W tych względach, mam wrażenie, że Dickens nie ma sobie równych. Mnie samą przenosi na londyńskie, brukowe uliczki; zatapia w odgłosach szemrzącego deszczu i stukotu dyliżansowych kół. Nikt, w tak dojmujący sposób nie jest w stanie opisać wszechobecnej biedy; nikt nie jest w stanie oddać tak realistycznie ciężaru pracy. A tu dodatkowo, uczestniczymy w procesie dojrzewania głównego bohatera; jesteśmy świadkami jego młodzieńczych uniesień, zawodów, błędów. W sposób niezwykle szczegółowy nasz narrator rozlicza się ze swoją przeszłością: po latach widzi zniekształcenia jakim ulegało młodzieńcze spojrzenie; z umysłem obecnie wolnym od złudzeń oddaje się wspomnieniom lat dziecięcych – i tak krok po kroku prowadzi czytelnika po krętych ścieżkach swego życia. Obserwujemy dorastającego Copperfielda, który stopniowo poznaje moc i znaczenie pieniądza; który uczy się rozeznania w ludziach: komu ufać, komu schodzić z drogi. Piękne to świadectwo historii życia, tym bardziej gdy pomyślimy jak wiele wątków zawartych w „Dawidzie Copperfieldzie” ma charakter autobiograficzny. Nie sposób się wówczas dziwić, że Dickens uznał tę powieść ze swe najlepsze, najważniejsze dzieło.

Choć momentami powolna i dość przewidywalna, to niezwykle klimatyczna, pozwalająca się zakorzenić. Tak wiele czasu spędziłam z Dawidem Copperfieldem, że aż ciężko zamknąć te drzwi i odwrócić wzrok od tej historii. Cały czas siedzi mi gdzieś w głowie. Za to właśnie kocham najbardziej te długaśne (i do kompletu oczywiście dobrze napisane!) opowieści! Siłą rzeczy pozostają we mnie na dłużej.
Dickensowska proza nie jest dla każdego, co do tego nie mam wątpliwości. Ja natomiast przesiąkam nią zawsze całkowicie, a gdy jeszcze przyjdzie mi czytać utwory tego autora w okolicy grudnia (i nie musi to być przecież kulturowa, kojarzona strikte ze świętami „Opowieść wigilijna”) to przyjemność staje się podwójna. Uwielbiam gdy to właśnie ten autor wprowadza mnie w tę zimową aurę – może to kwestia tego baśniowego zabarwienia jego opowieści? Dickens to dla mnie śnieżyca za oknem, ciepło buchające od rozpalonego kominka, przytłumione światło i ciepły kubek w dłoni. Klimat na tyle cudowny, że chciałoby się zatopić w nim na zawsze. 🤍❄☕

[Mary · Rating 4 out of 5]

I finally finished this almost 900-page, 19th century classic Dickens novel, which was the personal favorite of his works. It's near-impossible, and patently unnecessary, to critically review such a timeless and highly praised author and book. It has stood the test of time in English literature and doesn't require my feeble commentary. Nevertheless, the 21st-century reader should be prepared to be extremely patient with and tolerant of the inherent redundancy and sentimentality of Dickens and this Victorian-era style of writing in general.

Is it worth it? To me, it was. This year I resolved to read at least two classic novels which I'd not previously read (delving into the great Russian authors next!). I had read some Dickens, namely Oliver Twist and and Tale of Two Cities, so this was the next logical book. Aside from that resolution, I was hoping for more primary insights into mid-nineteenth century British life, and David Copperfield massively provided those throughout its many pages, from the unyielding class structure and limitations of gender, to household circumstances and professions. The sentimentality and cloying emotion of some of the scenes and dialogue are a bit tiresome, but easy to to skim!

Where Dickens excels and is lauded for is in his character descriptions. The cast is large and the storylines could easily comprise three books, but the characterizations are brilliant. One hates to take leave of these people you feel you've come to know intimately. However, authors such as Virginia Wolf and others' criticisms of Dickens' characters, that he fails to delve into his character's psychological motivations, are valid, but out of context. David Copperfield was written in 1849, so psychology as a science was nonexistent and readers were expected to draw their own conclusions as to motive within the precepts of Victorian mores and norms. Consequently, some of the references are lost on many of us, unless you're a cultural historian of this period.

[Notis58 · Rating 5 out of 5]

Ένας υπέροχος και αυτοβιογραφικός Ντίκενς.

[Iryna Khomchuk · Rating 5 out of 5]

Останнім часом читаю надто багато сучасної літератури і за класичну беруся з певною осторогою — боюся, що буде нудно, незрозуміло, неактуально, ще якось... Тому й один із найвідоміших романів Чарльза Діккенса "висів" у моєму рідері кілька років. І таки дочекався свого — мого прочитання цієї епопеї)) Зізнаюся: воно виявилося дуже вчасним, бо я зуміла зануритися у книгу практично з головою і таким чином відсторонилася від реального життя, що дало можливість змінити своє ставлення до деяких речей...

Але ж я не про себе, а про роман розповідати зібралася)) Отож, протягом двох томів Девід Копперфілд розповідає читачеві про своє життя, починаючи від моменту народження. Звісно, він його не пам’ятає, проте письменницька уява дозволяє змалювати ту ніч так яскраво, що сумніватися у тому, чи точно так відбувалися події, навіть не спадає на думку.

Надто мелодраматичний і сентиментальний початок роману мене навіть насторожив, бо не люблю суцільних сліз та стогонів (навіть якщо для цього у героїв є всі причини). Останнім часом мені від книг хочеться заряджатися позитивом, і Діккенс, ніби відчувши таку потребу (не тільки мою, підозрюю), потроху почав розбавляти меланхолію оптимізмом, а потім — і неймовірним британським гумором, порівняти який навіть не маю з чим. Дуже тішила бабуся героя міс Бетсі Тротвуд (хто дивився "Аббатство Даунтон", той мене зрозуміє, якщо я нагадаю про стару графиню). Дух перехоплювало від образу Вілкінса Мікобера, якому зрештою "щастя посміхнулося", та його дружини, котра "ніколи не покине містера Мікобера". А сватання візника до няньки Пеготті — це ж просто зразок британської стриманості! А сімейство рибалки містера Пеготті, його відданість прийомним дітям і заслужене, хоча й затьмарене втратами, щастя! А хіба можна пропустити колоритно змальований образ Урії Гіпа — падлюки вищого гатунку. Такі зазвичай завжди випливають нагору й підкорюють порядних людей. І хоча в романі Гіп поплатився за свої махінації, проте Діккенс наприкінці твору дав однозначно зрозуміти, що то було швидше винятком, ніж правилом.

Який же роман без романтичних історій? І тут їх — кілька, на будь-який смак. До вподоби трагізм та мелодрама? Тоді вас захопить історія кохання багатія Джеймса Стірфорта та бідної красуні Емілі. Любите гепі-енд? Тоді історія Томмі Треддлса та Софі саме для вас. Сам же Девід Копперфілд протягом роману встиг одружитися аж двічі (перепрошую за спойлер).

Переглянула свій відгук і зрозуміла, що він — унікальний, бо зазвичай я не називаю імен навіть головних героїв книг. А тут хочеться переписати всіх, щоб не забути, щоб пригадувати, щоб переживати знову емоції, яким обдарувала мене ця книга. Хоча для оновлення пам’яті можна переглядати кіно, адже роман було екранізовано 14 разів, у тому числі знято й мультсеріал за його мотивами. Вперше німий ще фільм було випущено 1911 року, остання версія екранізації побачила світ 2000-го, а ще в одній роль Копперфілда зіграв "Гаррі Поттер" — Деніел Реддкліф. Тож роботи по візуалізації героїв, які справді стали і для мене улюбленими, — непочатий край)))

І трохи про український переклад. У 1937 році українською книга побачила світ у перекладі Юрія Корецького, пізніше, у 1948 вийшоло ще одне україномовне видання у Німеччині. Сучасних видань українською немає. А шкода!

[gollumreadsxoxo ❥ · Rating 3 out of 5]

The only thing that I surely haven’t thought of was that “plot twist” that involves Emily and Steerforth. The rest of the book is predictable and has nothing really unique that would make it a classic. If I just wanted to read about the most basic everyday problems then I’d just a write a book about my life and read it afterwards. Honestly, you could take off so many chapters of the book and still end up the same, since most things that happen don’t actually add anything new to the plot.
Better than the first but still boring.

PS: sorry, I wish I’d love the book instead of not liking it.✌🏼

[Gerald Wright · Rating 5 out of 5]

It might seem to some that David Copperfield has less to offer than some of Dicken's mature works, such as Bleak House or Great Expectations. It doesn't criticize society its systems of class, law, education, or economy. The protagonist, David, doesn't exactly face off against any antagonists. Is there even a plot? Nevertheless, it is a wonderful story, told with energy, wit, and surprise on every page. I loved the characters and the details Dickens comes up with to give each one of them life. Because its a long book, I decided to alternate between written and audiobook copies. I found a wonderful public-domain recording on LIBRIVOX.

[Pożartestrony · Rating 3 out of 5]

Mam mieszane uczucia. Są wciągające fragment, ale są też takie, które mnie nużą albo irytują. To chyba nie jest moja książka po prostu i wiem, że gdybym dostała ją do przeczytania w wersji papierowej to już dawno odłożyłabym ją gdzieś w półkowe czeluści. Bardzo dużo uratował audiobook.

[Donna · Rating 4 out of 5]

Loved this book. Dicken's most autobiographically might also be his best book. With a huge cast of incredible characters, good, bad and in between, and Dicken's insightful commentary on the serious injustices seething in 19th century England, you cant help but fall in love with this book.

[Sarah · Rating 2 out of 5]

https://www.goodreads.com/review/show...

[Ik · Rating 3 out of 5]

I am not a fan of Dickens, but this book pleasantly surprised me. The characters weren't as black and white as usual and the story wasn't as bleak.

[احمد البصري · Rating 5 out of 5]

هذا هو الجزء الثاني من رواية ديفيد كوبرفيلد للكاتب الانگليزي العظيم تشارلز ديكنز
وقد وجدتها 3 اجزاء في تطبيق امجد ولكن مع الاسف لم اجدها مدرجة في تطبيق گودريدز الا الرواية المختصرة في جزء واحد

[Anna McCrory · Rating 3 out of 5]

A very good novel, with a wide variety of characters.

[sabisteb aka callisto · Rating 4 out of 5]

David Copperfield oder besser „The Personal History Experience and Observation of David Copperfield the Younger of Blunderstone Rookery „ erzählt die Lebensgeschichte des David bzw. Trottwood Copperfield. Schon als David geboren wird, ist er Halbwaise, denn er ist ein nachgeborenes Kind und kommt erst nach dem Tode seines Vaters zur Welt. Davids Mutter ist von sanftem Gemüt und gibt sich redlich Mühe alleine klar zu kommen, wäre aber ohne Peggotty, Davids Amme, hilflos und verloren. Daher heiratet Davids Mutter recht bald wieder, um einen Beschützer zu haben. David kommt mit seinem Stiefvater Mr. Edward Murdstone und dessen Schwester Jane nicht klar und wird vom diesem in das Internat Salem House verbannt, wo er sich mit James Steerforth und Tommy Traddles befreundet. Eine Freundschaft, die sein späteres Leben beeinflussen wird, sowohl zu Guten als auch zum Schlechten. Davids Mutter bekommt in der Zwischenzeit einen weiteren Sohn, stirbt aber kurz darauf, so dass David zum Vollwaisen wird und von Mr. Murdstone zum Arbeiten in seine Fabrik in London geschickt wird, an der Mr. Murdstone Anteilseigner ist. David flüchtet, nimmt sein Leben selbst in die Hand und macht sich auf die Suche nach seiner Tante Betsey Trotwood. Eine Entscheidung, die beider Leben entscheidend verändert.

Circa 15-30 Jahre begleitet der Leser David durch die Höhen und Tiefen der Kindheit und Jugend. Man ist dabei, als David sich verliebt und um seine Angebetete wirbt. Ein durchaus abwechslungsreiches Leben, das in längeren Episoden auszugsweise ausführlich beschrieben wird, um sich nach größeren Zeitsprüngen dem nächsten Lebensabschnitt zu widmen. Der Leser begleitet David und seine Freunde und Bekannte durch kleine und große Katastrophen und Skandale und begegnet dabei vielen Charakteren, die zum literarischen Allgemeingut geworden sind wie Mr. Wilkins Micawber, Uriah Heep, Dora Spenlow (Davie und Dora begegnen einem z. Bsp. Als Zwillinge in der Anne of Green Gables Reihe wieder) und vielen mehr.
Die große Stärke des Autors alles detailreich und lebensnah zu beschreiben, ist leider auch seine größte Schwäche. Einerseits ist das Leben Davids sehr detailreich und spannend beschrieben. Der Autor verarbeitet dabei eigene Jugenderlebnisse. Andererseits weiß man als Leser, dass jeder Figur (teils krampfhaft) eine Funktion und Aufgabe zugewiesen ist, was die Geschichte teilweise sehr berechenbar macht und ist damit weiterhin in der erzählerischen Tradition eines Walter Scott, bei dem auch klar ist, dass sich irgendwann alle Handlungsstränge verknüpfen werden und jede Person auch ihre Rolle zu spielen hat. Die Vorausblicke des Autors, in denen er kommende Katastrophen andeutet, wohl im Wunsche damit Spannung zu erzeugen, machen die Handlung für den heutigen Leser einfach nur vorhersehbar und töten oft jedes bisschen Spannung. Teilweise kommen einige der Erklärungen regelrecht mit dem Holzhammer daher, falls sie jemand tatsächlich überlesen haben sollte. Streckenweise plätschert die Handlung dann wieder recht idyllisch vor sich hin und man kann das Buch ohne Reue eine Weile zur Seite legen.
Was einen jedoch letztendlich bei der Stange hält sind die Figuren, die Dickens geschaffen hat. Die Personen haben ihre Ecken und Kanten, sie sind schrullig, unbeholfen oder böse, ohne dabei jedoch archetypisch zu werden. Eine moderne Frau wird Dora wohl hassen, Dora wird ihr unglaublich auf die Nerven gehen, aber das ist die Kunst, Dora ist einem nicht egal. Aber auch das ist typisch Dickens, er greift zeitlose Probleme auf, die auch heute, 200 Jahre später noch immer genauso aktuell sind. David hat in Agnes die perfekte Partnerin, die beste Freundin, heiratet aber ein dummes Püppchen, so dass er letztendlich beide Frauen weiterhin hat, die eine als Gattin, die andere als Beraterin. Der Klassiker eben, eine kluge, unkomplizierte Frau landet auch heute auf der Kumpelschiene, während das dumme Püppchen als Ehefrau Einzug hält.
Man merkt durchaus, dass dieser Roman, wie auch die anderen Romane von Dickens, als Fortsetzungsgeschichten erschien, denn die Lieferungen funktionieren auch soweit für sich alleine und haben genug Situationskomik, dass man sie auch außer der Reihe lesen und genießen konnte, ohne den ganzen Roman lesen zu müssen. Viele Szenen sind einfach nur für sich alleine witzig und unterhaltsam.

Fazit: Ein Klassiker und das zu Recht. Aber kein Buch, das einen vor Begeisterung mitreißt. Sprachlich wunderbar, voller skurriler Gestalten und Situationskomik, dennoch meist vorhersehbar mit deutlichen Längen.

[Daniele · Rating 5 out of 5]

Everytime I finish a Charles Dickens' novel I get pretty emotional and excited. We have a lot of characters that are so well introduced that we can even think that they exist in real life. Although this book is from 1849 and Psychology wasn't the huge science that is nowadays, we can see some features of personality that are so well-written that make us believe that we can make such a good psychological study of personalities while reading David Copperfield.
I was really afraid I woudn't enjoy the second part of the book as much as I enjoyed the first one. What a big surprise I got when I was close to the AMAZING Chapter 55: Tempest. This is one of the most popular chapters of Classic Literature that everybody is passionate about and after reading it I can understand why people get so excited about it. It's like this extremely conflictuos adventure in only 10 pages that has two revealing episodes for the conclusion of the book. All the anxiety that David feels while seeing all the impact that this enormous storm is causing is really touchable - its so well described that it's like we are truly seeing it just ahead our eyes. I was so focused and speechless that I can't even describe it well enugh: it's brilliant. And the closure of the chapter is another big surprise and it worked SO WELL in this plot of the story that is impossible to stop reading. You must go to the next chapter to see where things are going.
By the end of the book I was really comfortable about David's decisions about love, family and career. It's really sentimental for us, readers of David's life since the day he was born, see how he manage to have a good life and love with all his heart. The last chapter is really beautiful, really well written. For me, it was one of the most amazing endings of English Literature. We have this sentimental, friendly, careful last words and a final love letter that makes us feel as in love with David's wife as his. I was really touched by how Dickens puts so much of himself in the book and, at the same time, can make things really new, like nothing I've ever read before.
Yes. It's worth spending your time reading this 900+ pages book. You'll thank me later.
=)

[Carol · Rating 4 out of 5]

I started Part II of David Copperfield in September - and now it is February. Though it's taken a while to finish, I enjoyed most of this incredible novel.

My favourite scenes towards the end were as wonderful as ever this time around. I loved the showdown with Uriah Heep, with Betsy about to throttle the man at the end of the "explosion." I loved the intensity of the scene when David comes to tell Miss Dartle and Mrs. Steerforth that James is dead. Miss Dartle's criticism of James' mother rings some truth, with Mrs. Steerforth creating the monster of a son. Heep and Littimer's prison scenes were well done also. Dickens loved exposing hypocrisy. I struggled with the "Little Em'ly" story. It is hard now to imagine the stigma and shame attached to premarital sex. But Dickens is writing about a world that is unlike ours in this respect.

David Copperfield is still one of my favourite books, but I doubt that I'll make the attempt to read it for the fourth or fifth time. I have no idea how many times I have read it, but I'm ready to say good bye to it for now.

[Scott · Rating 2 out of 5]

Well that was a struggle to get through, could I have picked a more boring book to finish off this year's reading challenge?! For a 500 page book a lot of nothing seems to happen. If this is described as one of Dickens most beloved books it doesn't give me much hope in enjoying any of his others, but i have at least 5 others on my shelves so persevere I will.

I was a bit disappointed that the dreadful Murdstones weren't given a suitable ending but merely mentioned in passing and just shrugged off. Even how Heep was unmasked wasn't given much of a consequence but again encountered later having got his just desserts in a completely unconnected case.
Copperfield spends far too long fawning over the rather dreary and useless Dora, finally seeing sense and marrying who he should have been with all along, but again this seems an afterthought crammed into a few pages at the end, compared with the tedious chapter after chapter of the Dora non events.

[Julee T · Rating 5 out of 5]

All ends well for Copperfield- after a bit of a struggle and a few false starts, such is the goal of Victoria literature. Dickens does not disappoint in this model where those who refuse or are incapable of development or to turn their hands and position to public good are killed off. The emerging middle class are given their equal share of villains although theses two aspirational villains avoid true justice by mocking the penal system as 'true penenents'. Lastly that if a character sufficiently transgresses and feels unable to recover their footing in society they can remake themselves through emigration where the truly good and repentant prosper. The only villains not brought down by their own evil deeds were the Murstones- a grave disappointment. I did grow to love Mr Micawber for his flourishes on his own pecuniary catastrophes and his personal makeover in diverting his attention from himself to doing good and remaking himself in the colonies.

[Nancy LF · Rating 3 out of 5]

Another on my list of "100 Books to Read … " Reading, music and of course occasional plays were among the few areas of entertainment available to those that could afford the luxury at the time this book was published. Dickens is certainly a classic author and the story was well crafted, but as a transcriptionist, I tend to get annoyed by excessive wordiness. I prefer "just the facts and let's get to it" kind of material. I am, however, glad to have tackled this one and I did enjoy meeting all the characters and their various idiosyncrasies.

[Brenda · Rating 5 out of 5]

I just re-read this book and enjoyed it very much. I read it in High School and enjoyed it then also. Not everyone enjoys Charles Dickens books but I do. My literature teacher in school was a Dickens fan and that is where I learned to appreciate Dickens. It is a thick book but re-reading it brought back a lot of memories. There are so many colorful characters. In my opinion this is the best book Dickens wrote. I have all of his books but this one is by far my favorite.

[Marcus Ludwig]

David Copperfield is a classic. Because I love Old Time Radio classic literature and have nostalgic emotions for the era of the ages, I found it slow, hard to follow, and outdated for the times we live in. With that said, sitting by the window in a comfortable chair and the peacefulness of an empty nester, I found myself slipping away into a different era. It was great.

[Noora · Rating 3 out of 5]

Vihdoin ja viimein lopussa. Hyvä kirja, mutta Dickensin tyyli kirjoittaa on paatoksellinen ja jaaritteleva ja lyhyestä asiasta kertomiseen saattaa kulua monta kymmentä sivua. Kirja oli kuitenkin hyvä, jaarittelusta huolimatta.