Η ιστορία της Δάφνης και του Τζόνυ είναι μια αληθινή ιστορία, που ο συγγραφέας την έζησε στην εφηβεία του "νύχτα πρός νύχτα". Ξετυλίγεται στο "Ρίτς", ένα καμπαρέ του 51, με τα σαξόφωνα να σκεπάζουν τον απόηχο του Εμφυλίου κι έναν Αμερικανό αξιωματικό να ζεί το ρομαντικό του πάθος με μια αμαρτωλή Ελληνίδα -την ώρα που η κυβέρνηση Πλαστήρα υπογράφει την εκτέλεση του Μπελογιάννη. Όλα αυτά μοιάζουν να μην έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους κι όμως είναι οι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Η Δάφνη δεν ήξερε τίποτα για την εποχή της, αλλά κάποια στιγμή θα πλήρωνε το τίμημά της, με τον ίδιο τρόπο που το πλήρωναν τότε όσοι άμαχοι σκοτώνονταν από αδέσποτες σφαίρες. Η ιστορία της μοιάζει σε πολλά με την ιστορία της Νόρας, του Στάθη, της Όλγας, του Λεωνίδα και των άλλων αγριμιών που κυκλοφορούν γύρω της, στις σελίδες του βιβλίου αυτού. Είναι η χαμένη γενιά. Ή πιό σωστά, οι ανυποψίαστοι μιας χαμένης γενιάς. Οι «Υγρές νύχτες» είναι το πρώτο βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού -το έγραψε ανάμεσα στα 17 και στα 26 του χρόνια, αλλά δεν το τύπωσε γιατί δεν έβρισκε εκδότη. "Τότε νόμιζα ότι έγραφα διηγήματα", λέει στον πρόλογό του. "Τώρα, βλέποντάς το απ την άλλη άκρη του τούνελ, νιώθω ότι έγραψα, πάλι, ένα βιβλίο εποχής. Μόνο που εδώ οι ήρωες, τα ιστορικά πρόσωπα του βιβλίου, είναι άνθρωποι που τους άγγιξα, στα 17 μου χρόνια, που περπάτησα δίπλα τους και που κάποια στιγμή σκούπισα μ ένα μαντήλι τα δάκρυα τους. Τότε δεν είχαμε ακόμα χαρτομάντηλα...
Υγρές νύχτες, μια απογραφή μνήμης και αναμνηστικών δώρων της εφηβικής και μετέπειτα νεανικής εξιλέωσης προς την αναζήτηση ταυτότητας και προσωπικών θρύλων. Τούτο το μικρό βιβλιαράκι, μια συλλογή απο διηγήματα που άνθισαν μέσα απο πραγματικά γεγονότα, όταν ο Φρέντυ Γερμανός υπηρετούσε την επαναστατημένη εφηβεία του και οι ιστορικές στιγμές που διαδραματιζόταν στο ευρύτερο περιβάλλον της πατρίδας του μα και παγκοσμίως είχαν ξεπεράσει τα εσκεμμένα και είχαν μπει με φόρα στο ολοκαύτωμα της ανθρωπότητας, στην ανθρωπιστική θλιβερή εξέλιξη προς μια νέα τάξη πραγμάτων. Μέσα σε αυτό το παγκόσμιο απομυθοποιημένο στερέωμα της ύπαρξης παρουσιάζεται η Αθήνα στον απόηχο του εμφυλίου, τότε που ο Πλαστήρας υπέγραφε την εκτέλεση του Μπελογιάννη και ο αμερικανικός στόλος έφερνε χαμόγελα, ποτά, τσιγάρα, χρήμα, κατάλοιπα απο παγκόσμιες σφαγές που πλημμύριζαν με αίμα και θάνατο τις μνήμες των ηρώων πολέμου και αφροδίσια νοσήματα, στα νυχτόβια πλάσματα των καμπαρέ και των μπαρ της Αθηναϊκής νυχτερινής κουλτούρας. Ο συγγραφέας με απλό και κατανοητό λόγο γράφει δημιουργώντας την πρώτη του συγγραφική προσπάθεια μια αυτοβιογραφική, αντισυμβατική εξιστόρηση. Στα τόσο νεανικά λογοτεχνικά του σκιρτήματα καταφέρνει να δομήσει μια ανάπλαση της εποχής που αναφέρεται φτιάχνοντας όμως ένα νέο σύμπαν. Δεν αποτυπώνει μόνο τον χώρο και τον τόπο που εξελίσσεται η πλοκή και η δράση των ηρώων του. Δεν παίρνει πρώτη θέση ανάμεσα στους πρωταγωνιστές των βιωματικών ιστοριών του. Οι περιπλανήσεις του στην νυχτερινή Αθήνα του ‘50 και του ‘60 δίνουν αρώματα και γεύσεις άμεσες, στυφές, δύσοσμες, πικρές, καυτερές και αλμυρές σαν δάκρυα απο νεκρά μάτια, σαν θολές εικόνες που λίγο λίγο διευκρινίζουν το αποτύπωμα τους χωρίς φίλτρα και ειδικούς φωτισμούς. Είναι η αυτούσια ζωή της εποχής εκείνης και για όσους την έζησαν θα θυμηθούν αυτά που δεν θα ήθελαν να ξαναζήσουν, για όσους δεν την πρόλαβαν, τη γεύονται με ένταση και υπερένταση μέσα απο αυτές τις σελίδες τις σκοτεινές, τις υγρές, τις σελίδες που δεν φαίνονται γραμμένες με το φως του ήλιου, μα παίρνουν έντονη μορφή γραφής μόλις ανοίξει, ανάψει πινακίδα και μοστράρει τις διαφημίσεις της γυναικείας αμαρτωλής ξεδιαντροπιάς,..το θρυλικό καμπαρέ “Ριτς” της Ομόνοιας
Τα πρωτοέγραψε όταν ήταν δεκαοκτώ ετών και τόλμησε να τα εκδώσει πολλά χρόνια μετά. Η Αθήνα του εμφυλίου ξετυλίγεται μπροστά μας μέσα από τις ιστορίες γυναικών που αναγκάστηκαν να γίνουν πόρνες σε κλαμπ που επισκέπτονταν Αμερικάνοι φαντάροι του Έκτου στόλου. Μια χαμένη γενιά, όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας, μια γενιά που χάθηκε μέσα από το μίσος: ένα δεκαεξάχρονο παιδί που έμεινε ανάπηρο από τις αψιμαχίες των Δεκεμβριανών, μια γυναίκα που δεν παίρνει αμερικάνικη βίζα επειδή ο πρώην άντρας της είχε χαρακτηριστεί κουμουνιστής, μια άλλη που σκοτώθηκε ο άντρας της από την Χωροφυλακή και που σκότωσαν τον αδελφό της οι ΕΑΜΙΤΕΣ. Και ανάμεσά τους ο νεαρός συγγραφέας που προσπαθεί να ενηλικιωθεί και να συνειδητοποιήσει τα γεγονότα.
Διαβάζεται μονορούφι,όχι γιατί έχει κάτι τόσο σπουδαίο η ιστορία του,αλλά γιατί η γραφή του Φρέντυ σε παρασύρει σαν ποταμός. Αποδίδει όμορφα κρυφές πτυχές της εποχής,σε κάνει να χαμογελάς κι άλλοτε σε συγκινεί.
Είχα περίπου δεκαπέντε χρόνια να διαβάσω Φρέντυ Γερμανό. Μετά από την ανάγνωση του βιβλίου αυτού ξαναθυμήθηκα πόσο όμορφός είναι ο τρόπος γραφής του και τον λόγο που είναι από τους αγαπημένους μου ιστορικομυθιστορηματογράφους της Ελλάδας. Σίγουρα θα ξαναεπισκεφθώ σύντομα βιβλία του όπως η Τερέζα, η Εκτέλεση και το Ακριβή μου Σοφία.
Πρώτη συγγραφική απόπειρα του Φρέντυ Γερμανού κι η - άγουρη ακόμα - πένα του καταγράφει ιστορίες κάπως αυτοβιογραφικές στον απόηχο του ελληνικού εμφυλίου, το απόλυτο ταμπού.
Πρόσωπα σκοτεινά, ήρωες ταπεινοί και παραγκωνισμένοι, ιστορίες καθημερινές, ανθρώπινες, θαμμένες στη μνήμη που ο συγγραφέας έβγαλε στον ήλιο να στεγνώσουν.
Ο Φρέντυ Γερμανός, μου ήταν πάντοτε για κάποιο λόγο, ιδιαιτέρως συμπαθής. Οι Υγρές νύχτες του, μου επιβεβαιώνουν αυτή τη συμπάθεια. Με προσεκτικά διαλεγμένες μία προς μία τις λέξεις του, μπαίνεις στο τρενάκι της επαναστατικής εφηβείας του και δε θα κατέβεις μέχρι τον τερματικό σταθμό. Και όχι γιατί δε μπορείς, αλλά γιατί απλά δε θέλεις. Το βιβλίο αυτό μοιάζει με συλλογή διηγημάτων. Προσωπικά δεν το ένιωσα ως τέτοιο. Μάλλον για σκόρπιες ιστορίες μιας εποχής και μιας ζωής όπου όλα είναι κάπως θολά, μου κάνει. Πάντως ό,τι και να είναι, πρόκειται για ένα άκρως γοητευτικό ανάγνωσμα που σε ταξιδεύει στην παλιά Αθήνα τη νύχτα και δη την παρακμιακή. Εκεί όπου συνήθως δε χωρούν συναισθήματα, ο Φρέντυ παίζει μαζί τους κάνοντας το βιβλίο του να ξεχειλίζει από δαύτα.
Το πρώτο βιβλίο του Φρέντυ Γερμανού που έγραψε σε πολύ νεαρή ηλικία αλλά δε βρήκε εκδότη. Διηγήματα εποχής, λόγος πηγαίος, υγρός. Οι Υγρές Νύχτες που εκτυλλίσσονται σε ένα καμπαρέ υπό τον ήχο ενός σαξοφώνου και στον απόηχο του εμφυλίου δένουν με μαεστρία ιστορικά και φανταστικά γεγονότα, υπαρκτούς και μυθηστορηματικούς ήρωες σε ένα καμβά που χρωματίζεται μπροστά σου για να σβήσει απότομα στο τέλος όπως μια καλή ταινία που σε αφήνει με μια χαρμολύπη.
Οι Υγρές Νύχτες μας μεταφέρουν το άρωμα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Στις σελίδες του μυθιστορήματος παρελαύνουν άνθρωποι που κουβαλούν ο καθένας τις δικές του πληγές και τα δικά του φαντάσματα από το παρελθόν. Η χαμένη γενιά ή <<οι ανυποψίαστοι μιας χαμένης γενιάς>> όπως τους ονομάζει ο ίδιος ο συγγραφέας μπλέκονται σ' έναν ιστό παράλληλων ιστοριών με φόντο την Αθήνα της δεκαετίας του 50. Χαμένοι, περιπλανώμενοι μεταξύ Συντάγματος και Ομόνοιας στα καμπαρέ με συντροφιά το ποτό, αιωρούνται μεταξύ πόνου, απώλειας, άγνοιας και αγάπης αφήνοντας τη ζωή να κυλήσει απλά από πάνω τους.
Αν θυμάμαι καλά,ήταν το τελευταίο βιβλίο που διάβασα από τον Φρέντυ..Και αυτό που είπα ήταν 'μακάρι να ζούσε,για να προσφέρει κι άλλες αληθινες ιστορίες ανθρώπων,που εζησαν τα σημαντικοτερα γεγονότα της ιστορίας της Ελλάδας,κάνοντας τα όμως,με τη λογοτεχνική του μαεστρία,να εξαπτουν το ενδιαφέρον κάθε φορά'. Μέχρι και σήμερα δεν υπήρξε άλλος Φρέντυ. (άσχετα από το πόσο αρέσει σε κάποιον,είναι σίγουρο ότι αυτό το είδος που δημιουργησε,δεν το ξανακαταφερε κανείς σοβαρά)
Ο Φρέντυ Γερμανός ανέκαθεν μου άρεσε. Από τότε που διάβασα για πρώτη φορά το "Ακριβή μου Σοφία". Διαφορετικό βιβλίο αυτό, όχι τόσο ιστορικό όσο τα υπόλοιπα, αλλά δεν ξεφεύγει από την σκιαγράφηση και εξιστόρηση μιας συγκεκριμένης εποχής, τρόπου ζωής και τόπου. Πολύ ευχάριστο αλλά συνάμα και πολύ σύντομο. Θα διάβαζα άλλο τόσο.
Απλή και όμορφη η γραφή του Φρέντυ Γερμανού. Οι ιστορίες του βιβλίου είναι από τα χρόνια που ενηλικιωνόταν στην ουσία και ήρθε σε πρώτη επαφή με το πρόσωπο του κόσμου. Ήρωες μιας άλλης νυχτερινής Αθήνας που κουβαλούν για τον αναγνώστη την νοσταλγία μιας εποχής που δεν θα ξανάρθει ποτέ. Παρά τις δύσκολες εποχές και συνθήκες που περιγράφει υπάρχει μια νότα ανεμελιάς της παλιάς Αθήνας.
Ωραία γραφή του Φρέντυ Γερμανού, μια συλλογή από ιστορίες ανθρώπων των οποίων τα όνειρα ξεριζώθηκαν βάναυσα, κι όμως συνέχισαν να ελπίζουν με αξιοπρέπεια.