What do you think?
Rate this book
Croix de cendre
1348. La peste noire déferle sur l’Europe
1367. Deux jeunes frères dominicains se rendent à Toulouse pour trouver le précieux papier sur lequel leur prieur entend écrire le récit de sa vie. Et sa confession risque de faire basculer l’Eglise en révélant la vérité sur les origines de la Peste et la façon dont elle fut liée au destin de son maître, Eckhart de Hochheim, dit Maître Eckhart, théologien mystique et prêcheur le plus admiré de la chrétienté. Puis maudit.
Guerres, inquisition, persécution et trahisons ; des bancs de la Sorbonne aux plaines reculées d’Asie centrale, Antoine Sénanque mêle les destins de personnages historiques et de fiction, marie petite et grande Histoire, et signe un texte exceptionnel, tout à la fois roman d’aventures, fresque historique, étude théologique et policier médiéval. Un page-turner spirituel et dramatique dans lequel les paroles d’Eckhart et les choix de nos héros font sonner autrement le beau nom grave de fraternité . Un coup de maître.
1367. Deux jeunes frères dominicains se rendent à Toulouse pour trouver le précieux papier sur lequel leur prieur entend écrire le récit de sa vie. Et sa confession risque de faire basculer l’Eglise en révélant la vérité sur les origines de la Peste et la façon dont elle fut liée au destin de son maître, Eckhart de Hochheim, dit Maître Eckhart, théologien mystique et prêcheur le plus admiré de la chrétienté. Puis maudit.
Guerres, inquisition, persécution et trahisons ; des bancs de la Sorbonne aux plaines reculées d’Asie centrale, Antoine Sénanque mêle les destins de personnages historiques et de fiction, marie petite et grande Histoire, et signe un texte exceptionnel, tout à la fois roman d’aventures, fresque historique, étude théologique et policier médiéval. Un page-turner spirituel et dramatique dans lequel les paroles d’Eckhart et les choix de nos héros font sonner autrement le beau nom grave de fraternité . Un coup de maître.
432 pages, Paperback
Published August 16, 2023
18 people are currently reading
441 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 64 reviews
February 20, 2025
Acțiunea romanului "Crucea de cenușă" începe în anul 1367, când doi frați dominicani, Antonin și Robert, pleacă într-o călătorie la Toulouse pentru a găsi velinul de care starețul lor, Giullaume, are nevoie ca să-și scrie povestea vieții. Călătoria lor devine, însă, extrem de periculoasă, pentru că își face simțită prezența și Inchiziția. Velinul riscă să zguduie din temelii Biserica, pentru că vorbește despre un teolog mistic și totodată cel mai admirat predicator al creștinătății: Eckhart de Hochheim. Mai mult, ar putea dezvălui originile marii epidemii de ciumă care a devastat Europa în anul 1348 și care a purtat numele de Moartea Neagră.
Mi-au plăcut foarte mult stilul literar (dens, reflectiv, mistic, bogat în detalii și pe alocuri umoristic), atmosfera (tensionată, întunecată, apăsătoare), dar și personajele (autentice, pline de însuflețire, memorabile) și legăturile dintre acestea.
Printre temele pe care Antoine Sénanque le aduce în discuție și le aprofundează în "Crucea de cenușă", se numără: credința și dilemele legate de credință, războaiele, Inchiziția, misticismul și erezia, persecuțiile și trădările, epidemia de ciumă, prietenia și loialitatea.
Recomand cu căldură cartea celor pasionați de ficțiuni istorice în general, dar mai ales de cele plasate în Evul Mediu. Nu veți fi dezamăgiți de călătoria care vă va purta printre tenebrele istoriei.
"În amintirea starețului Giullaume, amintirile formau niște cruci, înfipte pe rămășițele actelor pe care el le lăsase să se înfăptuiască. Timpul le arsese, dar crucile le marcau locul. Toate amintirile erau pline de cruci de cenușă, mari cimitire de fapte a căror uitare luase cu ea umbrele. Oricine putea pretinde să le renege existența. Dar crucile rămâneau, ele dovedeau că nu putem decide destinul actelor noastre și că nicio umbră nu se șterge vreodată de pe fața pământului."
Mi-au plăcut foarte mult stilul literar (dens, reflectiv, mistic, bogat în detalii și pe alocuri umoristic), atmosfera (tensionată, întunecată, apăsătoare), dar și personajele (autentice, pline de însuflețire, memorabile) și legăturile dintre acestea.
Printre temele pe care Antoine Sénanque le aduce în discuție și le aprofundează în "Crucea de cenușă", se numără: credința și dilemele legate de credință, războaiele, Inchiziția, misticismul și erezia, persecuțiile și trădările, epidemia de ciumă, prietenia și loialitatea.
Recomand cu căldură cartea celor pasionați de ficțiuni istorice în general, dar mai ales de cele plasate în Evul Mediu. Nu veți fi dezamăgiți de călătoria care vă va purta printre tenebrele istoriei.
"În amintirea starețului Giullaume, amintirile formau niște cruci, înfipte pe rămășițele actelor pe care el le lăsase să se înfăptuiască. Timpul le arsese, dar crucile le marcau locul. Toate amintirile erau pline de cruci de cenușă, mari cimitire de fapte a căror uitare luase cu ea umbrele. Oricine putea pretinde să le renege existența. Dar crucile rămâneau, ele dovedeau că nu putem decide destinul actelor noastre și că nicio umbră nu se șterge vreodată de pe fața pământului."
May 23, 2025
Spodziewałam się tego że książka będzie miała stylizowany na średniowiecze język, ale jednak nie. Dlatego lektura płynęła szybko i przyjemnie. Dobrze oddany klimat epoki - zakonnicy, dżuma, inkwizycja. Zakończenie trochę rozczarowujące, ale całość bardzo pozytywne pozostawia wrażenie
August 28, 2024
Pure meuk. Sjongejonge, wat slecht. De vergelijking met Eco's Naam van De Roos slaat als een bak met stront op een monnikshoofd. Niet eens goed gejat maar gewoon slecht gejat. Een uitleggerig, voortkeuvelend niemendal over 2 inwisselbare monniken zonder enige persoonlijkheid. De dialogen zijn van het niveautje slapstick. De rest niveau streekroman. Na 40 pagina's wou ik al niet eens meer doorbladeren om het "mysterie" te weten.
October 23, 2024
Na przeszło czterystu stronach ,,Krzyży z popiołu" francuski prozaik Antoine Sénanque, kreśli bogaty krajobraz średniowiecznej Europy doszczętnie spustoszonej przez epidemię dżumy.
Francja 1367 roku z wolna podnosi się po śmiertelnej klęsce. Ale to nie jedyna przypadłość, o jaką należy się aktualnie niepokoić; kraj trawi gorączka fanatycznej wiary oraz coraz śmielej głoszonych herezji. Utarczki pomiędzy możnymi Kościoła, a przedstawicielami zakonów przybierają na sile; zacieśnia się sieć spisków, walka o władze przybiera bezwzględne formy, zaś ofiarami politycznych rozgrywek padają maluczcy - w tym także dwaj bracia dominikanie.
Kiedy Wilhelm, przeor klasztoru w Verfiel, wysyła mnicha Antonina i mnicha Roberta na poszukiwania welinu - specjalnego pergaminu, dzięki któremu uda się spisać historię działalności wyklętego mistrza Eckharta - żaden z nich nie przewiduje, jakie skutki pociągnie za sobą ta niewinna wyprawa...
****
Zagraniczni entuzjaści twórczości Antoine’a Sénanque porównują jego pisarstwo do ‘brutalnego, bezkompromisowego cięcia chirurga’ i dzisiaj, świeżo po lekturze ,,Krzyży z popiołu’’, jestem skłonna przyznać im rację. Literacki kunszt Francuza po prostu zachwyca i nie ma w ów stwierdzeniu choćby krzty przesady; za iluzoryczną fasadą powieści stricte rozrywkowej kryje się bowiem dziełko znacznie bardziej złożone i niejednoznaczne. Sénanque językiem operuje fantastycznie, lecz to, w jaki sposób obchodzi się z gatunkiem jako takim - jak wspaniale żongluje rozmaitymi elementami, jak dalece wybiega poza ramy schematu, jak bardzo stroni od banalności, powtarzalności, bylejakości – zasługuje na osobną analizę.
,,Krzyże…’’ stanowią kwintesencję zajmującej beletrystki historycznej: wielowątkowej, wieloaspektowej, doskonale wyważonej, przy tym również świetnie skrojonej na miarę potrzeb współczesnego czytelnika. Nie przeszkadza ani nagromadzenie środków, ani ich nietypowe zastosowanie, nie przeszkadza również osadzenie na tle epoki; wręcz przeciwnie - to właśnie ono ostatecznie przesądza o wyjątkowości treści. Bez zbędnych dłużyzn, przeciągniętych wątków, licznych dygresji i anegdot, autor konsekwentnie buduje szczegółowy, acz jednocześnie dość sugestywny szkic brutalnej rzeczywistości XIV wieku. Brak tutaj co prawda pompatycznych i wzniosłych opisów, które często przejawiają podobne tematycznie tytuły; zaskoczy więc tym bardziej swada oraz humor, które nienachalnie przebijają się zza licznych dysput religijnych, moralnych, filozoficznych. Ubrane w lekkie kreacje i przyozdobione błyskotliwymi dialogami są źródłem rozmaitych refleksji, a także głównym przyczynkiem dla umiejscowienia akcji na arenie walk o wpływy Kościoła wobec społeczeństwa świeckiego.
W tym właśnie momencie Antoine Sénanque dzieli fabułę na dwie części. To wielce udany zabieg, przydający atrakcyjności i pozwalający na właściwe ukierunkowanie wydarzeń. Przeszłość przeplatajaca się z teraźniejszością, niewyjaśniona dotąd działalność legendarnego mistrza Eckharta, prowadzona wespół z brutalnymi krucjatami inkwizytorskimi, meandruje w stronę najodleglejszych zakątków świata - od oblężonej Kaffy, po niemieckie beginaże - budząc przy tym ciekawość czytelnika.
Doprawdy trudno orzec, który z tych motywów intryguje bardziej. Akcja co rusz ociera się o nowe, pomniejsze wątki i aspekty, wiele z nich pozostawiając - praktycznie do ostatnich stron - niewyjaśnionymi. Pragnienie odkrycia nieodkrytego, zbadania niezbadanego, zgłębienia niezgłębionego, jest zbyt wielkie, aby gorączkowo nie przerzucać kolejnych kartek powieści.
Gęsta atmosfera ciemnego, posępnego średniowiecza w połączeniu z powolnie narastającym napięciem, tworzy lekturę niemalże nieodkładalną.
Francja 1367 roku z wolna podnosi się po śmiertelnej klęsce. Ale to nie jedyna przypadłość, o jaką należy się aktualnie niepokoić; kraj trawi gorączka fanatycznej wiary oraz coraz śmielej głoszonych herezji. Utarczki pomiędzy możnymi Kościoła, a przedstawicielami zakonów przybierają na sile; zacieśnia się sieć spisków, walka o władze przybiera bezwzględne formy, zaś ofiarami politycznych rozgrywek padają maluczcy - w tym także dwaj bracia dominikanie.
Kiedy Wilhelm, przeor klasztoru w Verfiel, wysyła mnicha Antonina i mnicha Roberta na poszukiwania welinu - specjalnego pergaminu, dzięki któremu uda się spisać historię działalności wyklętego mistrza Eckharta - żaden z nich nie przewiduje, jakie skutki pociągnie za sobą ta niewinna wyprawa...
****
Zagraniczni entuzjaści twórczości Antoine’a Sénanque porównują jego pisarstwo do ‘brutalnego, bezkompromisowego cięcia chirurga’ i dzisiaj, świeżo po lekturze ,,Krzyży z popiołu’’, jestem skłonna przyznać im rację. Literacki kunszt Francuza po prostu zachwyca i nie ma w ów stwierdzeniu choćby krzty przesady; za iluzoryczną fasadą powieści stricte rozrywkowej kryje się bowiem dziełko znacznie bardziej złożone i niejednoznaczne. Sénanque językiem operuje fantastycznie, lecz to, w jaki sposób obchodzi się z gatunkiem jako takim - jak wspaniale żongluje rozmaitymi elementami, jak dalece wybiega poza ramy schematu, jak bardzo stroni od banalności, powtarzalności, bylejakości – zasługuje na osobną analizę.
,,Krzyże…’’ stanowią kwintesencję zajmującej beletrystki historycznej: wielowątkowej, wieloaspektowej, doskonale wyważonej, przy tym również świetnie skrojonej na miarę potrzeb współczesnego czytelnika. Nie przeszkadza ani nagromadzenie środków, ani ich nietypowe zastosowanie, nie przeszkadza również osadzenie na tle epoki; wręcz przeciwnie - to właśnie ono ostatecznie przesądza o wyjątkowości treści. Bez zbędnych dłużyzn, przeciągniętych wątków, licznych dygresji i anegdot, autor konsekwentnie buduje szczegółowy, acz jednocześnie dość sugestywny szkic brutalnej rzeczywistości XIV wieku. Brak tutaj co prawda pompatycznych i wzniosłych opisów, które często przejawiają podobne tematycznie tytuły; zaskoczy więc tym bardziej swada oraz humor, które nienachalnie przebijają się zza licznych dysput religijnych, moralnych, filozoficznych. Ubrane w lekkie kreacje i przyozdobione błyskotliwymi dialogami są źródłem rozmaitych refleksji, a także głównym przyczynkiem dla umiejscowienia akcji na arenie walk o wpływy Kościoła wobec społeczeństwa świeckiego.
W tym właśnie momencie Antoine Sénanque dzieli fabułę na dwie części. To wielce udany zabieg, przydający atrakcyjności i pozwalający na właściwe ukierunkowanie wydarzeń. Przeszłość przeplatajaca się z teraźniejszością, niewyjaśniona dotąd działalność legendarnego mistrza Eckharta, prowadzona wespół z brutalnymi krucjatami inkwizytorskimi, meandruje w stronę najodleglejszych zakątków świata - od oblężonej Kaffy, po niemieckie beginaże - budząc przy tym ciekawość czytelnika.
Doprawdy trudno orzec, który z tych motywów intryguje bardziej. Akcja co rusz ociera się o nowe, pomniejsze wątki i aspekty, wiele z nich pozostawiając - praktycznie do ostatnich stron - niewyjaśnionymi. Pragnienie odkrycia nieodkrytego, zbadania niezbadanego, zgłębienia niezgłębionego, jest zbyt wielkie, aby gorączkowo nie przerzucać kolejnych kartek powieści.
Gęsta atmosfera ciemnego, posępnego średniowiecza w połączeniu z powolnie narastającym napięciem, tworzy lekturę niemalże nieodkładalną.
September 30, 2024
Het zou uitgevers verboden moeten worden nieuwe boeken aan te bevelen als 'de nieuwe Naam Van De Roos'; Het boek Askruis lijkt er niet op, maar is desalniettemin een goed boek. Een historische roman die speelt in de 14de eeuw, nadat de pest door Europa is geraasd. Het geloof is nog steeds alomtegenwoordig en het boek draait om de nalatenschap van Meester Eckart, een theoloog en filosoof die vaak wordt geduid als mysticus. Zijn opvattingen komen via Guillaume, prior van een Dominicaans klooster, een van de hoofdpersonen van het boek, terecht in de ideologische en kerkpolitieke verhoudingen van Franciscanen en Dominicanen, Paus en bisschoppen en de Inquisitie. Vooral de confrontatie van prior Guillaume en inquisiteur Louis de Charnes levert een interessant en ook spannend intellectueel duel op.
September 15, 2025
S-a vrut, probabil, a fi un amestec de Umberto Eco și Daniel Defoe, s-a vrut thriller medieval, frescă istorică, roman de aventuri. S-a vrut, dar nu s-a putut. Cred că este o carte potrivită mai degrabă pentru cei care îl apreciază pe Paulo Coelho; eu am citit Alchimistul și am simțit tot ca acum, de parcă aș citi schița unui roman cu mult potențial. Recenzia aici: https://shorturl.at/BcJUA.
,,M-am învârtit neîncetat în mintea mea ca într-o celulă. Am încercat zadarnic să unesc, într-o singură persoană, pe cel care m-a învățat totul și pe cel pe care l-am văzut trăind atât de rău...
Cine are morți? Eu am morți: toți acei oameni de bine care aveau chipul meu și care n-au supraviețui. Acei oameni drepți, acei oameni blânzi, acei oameni plini de speranță pe care ciuma mi i-a luat. Acei oameni fericiți pe care nu am putut să-i păstrez, pe care n-am știut cum să-i țin în viață și ale căror rămășițe le țin într-o groapă interioară unde odihnesc, fără de pace, toți oamenii care am fost. Da, eu am morți...''
,,M-am învârtit neîncetat în mintea mea ca într-o celulă. Am încercat zadarnic să unesc, într-o singură persoană, pe cel care m-a învățat totul și pe cel pe care l-am văzut trăind atât de rău...
Cine are morți? Eu am morți: toți acei oameni de bine care aveau chipul meu și care n-au supraviețui. Acei oameni drepți, acei oameni blânzi, acei oameni plini de speranță pe care ciuma mi i-a luat. Acei oameni fericiți pe care nu am putut să-i păstrez, pe care n-am știut cum să-i țin în viață și ale căror rămășițe le țin într-o groapă interioară unde odihnesc, fără de pace, toți oamenii care am fost. Da, eu am morți...''
July 4, 2025
Właściwie oficjalny opis zdradza wszystko co trzeba wiedzieć, poza jednym małym, ale za to zajebiście ważnym szczegółem - ta książka składa się przede wszystkim z dysput teologicznych. Nie twierdzę, że to wada, bo Antoine Sénanque, ma lekkie pióro, losy bohaterów są wciągające, a świat przedstawiony wiarygodny, dzięki czemu powieść jest bardzo klimatyczna, jednak jeśli spodziewacie się drugiego Kena Folleta czy Bernarda Cornwella to się zawiedziecie.
September 27, 2023
Dès le départ, j’ai adoré nos deux moines, Antonin et Robert. Quel beau duo! Quel beau lien d’amitié! Ils me faisaient rire en plus.
C’est super bien écrit, on se sent véritablement à un autre siècle. Je pense que l’auteur sait de quoi il parle.
C’est plutôt intriguant, on veut dont bien savoir ce que le prieur veut écrire sur son précieux papier qui semble pouvoir mener à des conséquences désastreuses sur l’Église.
Cependant, j’ai trouvé les 400 pages longues…. Je m’ennuyais souvent et j’avais hâte d’en arriver au dénouement. Surtout que nos deux moines que j’aimais tant, sont séparés rapidement au début du livre! Je m’ennuyais de leurs répliques comiques!
C’est super bien écrit, on se sent véritablement à un autre siècle. Je pense que l’auteur sait de quoi il parle.
C’est plutôt intriguant, on veut dont bien savoir ce que le prieur veut écrire sur son précieux papier qui semble pouvoir mener à des conséquences désastreuses sur l’Église.
Cependant, j’ai trouvé les 400 pages longues…. Je m’ennuyais souvent et j’avais hâte d’en arriver au dénouement. Surtout que nos deux moines que j’aimais tant, sont séparés rapidement au début du livre! Je m’ennuyais de leurs répliques comiques!
December 22, 2024
“Croix de cendre” is a 2024 book by the French author Antoine Sénanque. Published on the very first day of the year, it’s also the only 2024 book I’ve read during the actual year 2024. One could translate its title as “Cross of ash.”
It is a historical fiction set in 1367, telling the story of two Dominican monks, Robert and Antonin, who set on a quest to bring their abbot the tools necessary for him to write his memories. It quickly switches direction, and it uses the frame story technique to tell the story of abbot Guillaume’s apprenticeship under Meister Eckhart, by his real name Eckhart von Hochheim, a famous Catholic theologian and mystic who stood accused of heresy because of his teachings.
Although few things are known about Meister Eckhart in the real world, this book aims to provide an interesting (albeit completely fictional) perspective on his life, teachings, as well as how it all ended.
I think it’s not a coincidence that I’ve read this book right after Joseph Campbell’s “The Power of Myth” and find it interesting that many of Meister Eckhart’s teachings are very similar to what Mr. Campbell said about religion and myth.
The book is fascinating in setting, plot, characters, and it’s what you would expect from a wonderful piece of historical fiction. The only beef I have with it is the plot twist at the end, the last memory Guillaume shares with Antonin, and the fate of Meister Eckhart. I understand he is a controversial figure in the Catholic Church’s history, and many figures within the contemporary church still see him as controversial, but I believe this book could have painted him in a different light for a change, and it failed to do so.
I don’t want to elaborate on any of the story, as I don’t want to spoil it, but all I can tell you is that it’s worth reading and definitely among the good historical fiction pieces out there.
It is a historical fiction set in 1367, telling the story of two Dominican monks, Robert and Antonin, who set on a quest to bring their abbot the tools necessary for him to write his memories. It quickly switches direction, and it uses the frame story technique to tell the story of abbot Guillaume’s apprenticeship under Meister Eckhart, by his real name Eckhart von Hochheim, a famous Catholic theologian and mystic who stood accused of heresy because of his teachings.
Although few things are known about Meister Eckhart in the real world, this book aims to provide an interesting (albeit completely fictional) perspective on his life, teachings, as well as how it all ended.
I think it’s not a coincidence that I’ve read this book right after Joseph Campbell’s “The Power of Myth” and find it interesting that many of Meister Eckhart’s teachings are very similar to what Mr. Campbell said about religion and myth.
The book is fascinating in setting, plot, characters, and it’s what you would expect from a wonderful piece of historical fiction. The only beef I have with it is the plot twist at the end, the last memory Guillaume shares with Antonin, and the fate of Meister Eckhart. I understand he is a controversial figure in the Catholic Church’s history, and many figures within the contemporary church still see him as controversial, but I believe this book could have painted him in a different light for a change, and it failed to do so.
I don’t want to elaborate on any of the story, as I don’t want to spoil it, but all I can tell you is that it’s worth reading and definitely among the good historical fiction pieces out there.
December 30, 2024
După ce am citit ʺCrucea de cenușăʺ pot spune că această carte mi-a oferit tot ce mi-am dorit plus un bonus.
Astfel, m-am așteptat la o carte cu acțiunea desfășurată într-o Europă medievală, religioasă și obsedată de Diavol și păcate... și asta am primit. Am sperat la o poveste desfășurată într-o perioadă atât de întunecată încât ceea ce trăim azi sa pară ca o vacanță în Bora Bora... și exact asta am primit. Am vrut niște personaje memorabile... asta am primit.
Iar ca bonus am aflat o serie de informații despre marea epidemie de ciumă ce a lovit Europa în 1348, Moartea Neagră. Și deși nu figura printre domeniile mele de interes... când am terminat cartea, aceasta a devenit pentru mine cea mai fascinantă molimă care a lovit omenirea.
Recenzia completa pe https://anaarecarti.ro/main/crucea-de...
Astfel, m-am așteptat la o carte cu acțiunea desfășurată într-o Europă medievală, religioasă și obsedată de Diavol și păcate... și asta am primit. Am sperat la o poveste desfășurată într-o perioadă atât de întunecată încât ceea ce trăim azi sa pară ca o vacanță în Bora Bora... și exact asta am primit. Am vrut niște personaje memorabile... asta am primit.
Iar ca bonus am aflat o serie de informații despre marea epidemie de ciumă ce a lovit Europa în 1348, Moartea Neagră. Și deși nu figura printre domeniile mele de interes... când am terminat cartea, aceasta a devenit pentru mine cea mai fascinantă molimă care a lovit omenirea.
Recenzia completa pe https://anaarecarti.ro/main/crucea-de...
December 17, 2024
Voor een boek waar recensenten zo hoog over opgaven, is het een kleine deceptie. Nee, dit is níet de nieuwe De Naam van de Roos (wat, zo leerde ik na tweede lezing, vooral een heel complex boek is, maar wel een heel indrukwekkend complex boek). Het doet eraan denken, zeker, maar Antoine Senanque is hooguit een Aliexpress-Eco, en zeker geen echte.
Tuurlijk: monniken, vroege middeleeuwen, kloosters, inquisitie, kruiden, grote theologische discussies, visioenen, enge oude bijna blinde mannetjes, hier en daar een bevallige deerne, wat esoterie, een groot geheim, hoogmoed komt ten val, de hele receptuur van Eco komt voorbij.
Maar: het is zoveel minder complex. En waar Eco het juist veel te ingenieus en moeilijk wil, daar gaat Senanque voor een wel heel makkelijk verhaal. Dat rekt ie kunstmatig heel lang uit door er heel lang over te doen en heel gedoseerd de informatie te delen, maar dat is gewoon een truc, en geen noodzakelijkheid.
Afijn. Wie niet. Veel problematischer is de zeer, zeer luie vorm waarin Senanque het verhaal vertelt. Volgens mij bestaat minimaal de helft van het boek uit een hoofdpersoon die terugblikt op zijn leven, en zo echt alle urgentie, haast, levendigheid en beklemming uit het boek verbant.
Bovendien (nu ik toch bezig ben, kan ik alle frustratie er wel uit gooien) heeft Senanque de kans om prachtig te variëren in perspectieven tussen hoofdstukken omdat er personages op meerdere locaties zitten, maar dat doet ie niet. Hij blijft maar aan één kant van het verhaal zitten, waardoor het al snel een sleur wordt.
En als laatste: Senanque is gewoon niet zo'n goeie schrijver. Hij weet wat hij moet doen, met zijn blokken eruditie, emotie en sensatie, maar hij doet het gewoon niet zo goed. Elke keer denk je: oja, nu doet ie dit, nu doet ie dat, en nergens kom je écht het verhaal in.
Dus, al met al, moedige poging, prima materiaal, maar nee.
Tuurlijk: monniken, vroege middeleeuwen, kloosters, inquisitie, kruiden, grote theologische discussies, visioenen, enge oude bijna blinde mannetjes, hier en daar een bevallige deerne, wat esoterie, een groot geheim, hoogmoed komt ten val, de hele receptuur van Eco komt voorbij.
Maar: het is zoveel minder complex. En waar Eco het juist veel te ingenieus en moeilijk wil, daar gaat Senanque voor een wel heel makkelijk verhaal. Dat rekt ie kunstmatig heel lang uit door er heel lang over te doen en heel gedoseerd de informatie te delen, maar dat is gewoon een truc, en geen noodzakelijkheid.
Afijn. Wie niet. Veel problematischer is de zeer, zeer luie vorm waarin Senanque het verhaal vertelt. Volgens mij bestaat minimaal de helft van het boek uit een hoofdpersoon die terugblikt op zijn leven, en zo echt alle urgentie, haast, levendigheid en beklemming uit het boek verbant.
Bovendien (nu ik toch bezig ben, kan ik alle frustratie er wel uit gooien) heeft Senanque de kans om prachtig te variëren in perspectieven tussen hoofdstukken omdat er personages op meerdere locaties zitten, maar dat doet ie niet. Hij blijft maar aan één kant van het verhaal zitten, waardoor het al snel een sleur wordt.
En als laatste: Senanque is gewoon niet zo'n goeie schrijver. Hij weet wat hij moet doen, met zijn blokken eruditie, emotie en sensatie, maar hij doet het gewoon niet zo goed. Elke keer denk je: oja, nu doet ie dit, nu doet ie dat, en nergens kom je écht het verhaal in.
Dus, al met al, moedige poging, prima materiaal, maar nee.
November 13, 2024
"Krzyże z popiołu" - co to jest za powieść! Epicka, monumentalna, ważna... Antoine Sénanque zawarł w niej bolesne oblicza męskiej przyjaźni, rolę wiary w życiu człowieka oraz polityczne intrygi, walka o władzę, w której ofiarami zawsze są bezbronni. "Krzyże z popiołu" to zarazem pojedynek o prawdę, powieść drogi, ale przede wszystkim bolesna spowiedź. Długa, szczera, obnażająca głęboko skrywane sekrety. Może to już czas, by wyszły na światło dzienne?
Jestem zachwycona fabułą powieści - została osadzona w czternastym wieku, w murach klasztora, w tle szaleje dżuma, trwa walka z kryzysem wiary... Właśnie w tak niespokojnych czasach przeor postanowia uwiecznić na welinie spowiedź swojego życia. To jest ten przysłowiowy trzepot skrzydeł motyla, który przemienia się w huragan. Chęć ujawnienia najgłębiej skrywanych tajemnic staje się punktem zapalnym wydarzeń, które na zawsze odmienią los bohaterów. Fabuła przeplatana jest fragmentami tekstu, który przeor kazał zapisać na wyjątkowym pergaminie, przez co narracja jest wzbogacona o fragmenty jego przeszłości u mistrza Eckharta.
"Krzyże z popiołu" początkowo kojarzyły mi się z książką, która będzie ciężka w odbiorze, mimo interesującej tematyki, jakiej dotyka. Jednak już od pierwszych stron dało się wyczuć kunszt Sénanque. I tak, jest to powieść wręcz epicka, ale jednocześnie bardzo lekko się ją czyta. Zawarta w niej historia jest naprawdę porywająca, a bohaterowie wykreowani fantastycznie - pełni rozterek, bolączek, ale w pełni skupieni na swej misji.
Autor bezkompromisowo obnaża hipokryzję, nienawiść, butę, a przede wszystkim brutalność zwierzchników kościoła na drodze ku wymarzonej władzy.
"Krzyże z popiołu" to swoista podróż przez czas, ku mrocznemu okresowi w historii, gdzie śmierć zbierała krwawe żniwo, a kościół próbował zagarnąć we władanie całą resztę ludzkiego jestestwa. Opowieść o męskiej przyjaźni, poświęceniu, szaleństwie i fanatyzmie. Napisana z rozmachem, wielką dbałością o szczegóły, a zarazem z niezwykłą lekkością, co mnie zadziwiło. Mam świadomość, że nie jest to książka dla każdego, ale jestem szczerze zachwycona. Dla fanów powieści historycznych i literatury pięknej będzie to powieść doskonała. Polecam z całego serca!
Jestem zachwycona fabułą powieści - została osadzona w czternastym wieku, w murach klasztora, w tle szaleje dżuma, trwa walka z kryzysem wiary... Właśnie w tak niespokojnych czasach przeor postanowia uwiecznić na welinie spowiedź swojego życia. To jest ten przysłowiowy trzepot skrzydeł motyla, który przemienia się w huragan. Chęć ujawnienia najgłębiej skrywanych tajemnic staje się punktem zapalnym wydarzeń, które na zawsze odmienią los bohaterów. Fabuła przeplatana jest fragmentami tekstu, który przeor kazał zapisać na wyjątkowym pergaminie, przez co narracja jest wzbogacona o fragmenty jego przeszłości u mistrza Eckharta.
"Krzyże z popiołu" początkowo kojarzyły mi się z książką, która będzie ciężka w odbiorze, mimo interesującej tematyki, jakiej dotyka. Jednak już od pierwszych stron dało się wyczuć kunszt Sénanque. I tak, jest to powieść wręcz epicka, ale jednocześnie bardzo lekko się ją czyta. Zawarta w niej historia jest naprawdę porywająca, a bohaterowie wykreowani fantastycznie - pełni rozterek, bolączek, ale w pełni skupieni na swej misji.
Autor bezkompromisowo obnaża hipokryzję, nienawiść, butę, a przede wszystkim brutalność zwierzchników kościoła na drodze ku wymarzonej władzy.
"Krzyże z popiołu" to swoista podróż przez czas, ku mrocznemu okresowi w historii, gdzie śmierć zbierała krwawe żniwo, a kościół próbował zagarnąć we władanie całą resztę ludzkiego jestestwa. Opowieść o męskiej przyjaźni, poświęceniu, szaleństwie i fanatyzmie. Napisana z rozmachem, wielką dbałością o szczegóły, a zarazem z niezwykłą lekkością, co mnie zadziwiło. Mam świadomość, że nie jest to książka dla każdego, ale jestem szczerze zachwycona. Dla fanów powieści historycznych i literatury pięknej będzie to powieść doskonała. Polecam z całego serca!
November 3, 2024
Powiem szczerze, że do Imienia Róży wiele książce Antoine Senanque brakuje. Ale nie jest nadużyciem ze strony wydawcy, informowanie nas, że Krzyże z popiołu są do tej klasycznej już powieści Umberto Eco podobne. Jest głębokie Średniowiecze, są bracia zakonni, wątek kryminalny i dużo dysput filozoficznych nad naturą rzeczy ostatecznych. Czy fakt, że nie jest to "drugie Imię Róży" sprawia, że otrzymaliśmy do rąk książkę złą? Wręcz przeciwnie. Powieść Francuza uwodzi erudycją, klimatem i głębią. Choć akcja rozwija się powoli książka zachwyca i sprawia, że dajemy się ponieść tej charakterystycznej dla Wieków Średnich narracji. Historia, która skupia się na dopiero co pisanej księdze ma szanse aspirować do traktatu filozoficznego, który zmusza do myślenia i powoduje refleksję. Czego chcieć więcej? Krzyże z popiołu są też genialną powieścią historyczną, której bohaterowie udowadniają niemal na każdej stronie, że nie były to czasy ciemnoty i zabobonu, ale wysokiej kultury i głębokiej myśli, choć pewnie przedstawiciele innych klas społecznych niż duchowieństwo czy szlachta mieliby coś innego do powiedzenia;-) Ta przepięknie wydana książka, zresztą wielokrotnie nagradzana może i nie jest tak dobra jak opowieść mistrza z Bolonii, ale ma wszelkie cechy, by koło niej stać i to bez wstydu. Fantastyczna lektura. Serdecznie polecam!!!
Za książkę dziękuję @znakhoryzont
Za książkę dziękuję @znakhoryzont
August 18, 2024
Pity there was such high prise on the cover. No comparison to Eco. The style is mediocre, and when I looked up a town mentioned I found that the theory of the way the plague spread from there has been debunked in 2017.
March 21, 2024
Autant le dire tout de suite, je n’ai pas fini ce livre. Je ne suis même pas allé très loin. Mais quoi! Je voulais de la littérature! Je ne dis pas que c’est mal écrit. La syntaxe est correcte et tout le tremblement. Des choses bien pires se publient. Mais voilà, c’est tout bonnement sans intérêt. Dès le début. Un style contemporain passe-partout. Une histoire qui l’est tout autant… n’est pas Umberto Éco qui veut! Et quitte à avoir un peu de trash médiéval autant y aller franchement et se lancer dans Bastard Battle de Cécile Minard! Il y a de la force dans l’écriture et ce sont les anachronismes mêmes qui font bien sentir le passage des écorcheurs.
Là, rien. Une grande perspective d’ennui.
J’ai posé ce pavé prétentieux et j’ai saisi Guerre.
Là, rien. Une grande perspective d’ennui.
J’ai posé ce pavé prétentieux et j’ai saisi Guerre.
January 27, 2025
Cartea este o poveste care te atrage într-o călătorie misterioasă prin Europa medievală, în iarna anului 1367.
Doi tineri călugări dominicani, Robert și Antonin, primesc misiunea de a călători la Toulouse pentru a procura pergament, cerneală și penne. De ce oare?
Starețul Guillaume, aflat la apusul vieții, dorește să-și scrie memoriile. Însă acest proiect atrage atenția periculoasă a Inchizitorului, care devine obsedat să descopere ce urmează să fie scris.
Oare ce se teme Biserica să iasă la lumină? Poate este vorba despre legătura starețului cu teologul Meister Eckhart și ideile sale controversate? Sau despre o posibilă dezvăluire a circumstanțelor în care ciuma a ajuns în Europa, cu două decenii în urmă?
Romanul nu este o lectură ușoară, mai ales dacă nu ești familiarizat cu dogma creștină. Totuși, mesajul său profund te va ține prins în poveste.
„Grecii știau că există în inima omului o mică scânteie divină. Uneori o numesc scânteie, uneori citadelă a sufletului, uneori intelect. Este partea pe care Dumnezeu a lăsat-o în noi pentru a putea să ne întoarcem la El.”
Autorul îmbină thrillerul, aventura, romanul istoric și considerațiile filozofico-teologice într-un mod captivant, deși povestea este uneori neuniformă și poate părea greu de urmărit. Totuși, te atașezi de personaje: Robert și Antonin impresionează prin prietenia lor sinceră, care merge dincolo de credință și jurământ. Inchizitorul, în schimb, m-a dezgustat prin meschinăria sa – un tip de personaj care, din păcate, își găsește locul și în vremurile noastre.
De-a lungul cărții, e greu să ghicești direcția spre care te poartă povestea. Cu toate acestea, farmecul ei constă în atmosfera secolului al XIV-lea, cu toate relele sale: războaie, epidemii, ierni cumplite și foamete. E un univers în care te scufunzi cu plăcere, alături de niște personaje pline de umanitate.
Recomand cartea celor care își doresc o lectură diferită, una care îmbină istoria, umanitatea și divinitatea într-un mod unic și captivant.
Doi tineri călugări dominicani, Robert și Antonin, primesc misiunea de a călători la Toulouse pentru a procura pergament, cerneală și penne. De ce oare?
Starețul Guillaume, aflat la apusul vieții, dorește să-și scrie memoriile. Însă acest proiect atrage atenția periculoasă a Inchizitorului, care devine obsedat să descopere ce urmează să fie scris.
Oare ce se teme Biserica să iasă la lumină? Poate este vorba despre legătura starețului cu teologul Meister Eckhart și ideile sale controversate? Sau despre o posibilă dezvăluire a circumstanțelor în care ciuma a ajuns în Europa, cu două decenii în urmă?
Romanul nu este o lectură ușoară, mai ales dacă nu ești familiarizat cu dogma creștină. Totuși, mesajul său profund te va ține prins în poveste.
„Grecii știau că există în inima omului o mică scânteie divină. Uneori o numesc scânteie, uneori citadelă a sufletului, uneori intelect. Este partea pe care Dumnezeu a lăsat-o în noi pentru a putea să ne întoarcem la El.”
Autorul îmbină thrillerul, aventura, romanul istoric și considerațiile filozofico-teologice într-un mod captivant, deși povestea este uneori neuniformă și poate părea greu de urmărit. Totuși, te atașezi de personaje: Robert și Antonin impresionează prin prietenia lor sinceră, care merge dincolo de credință și jurământ. Inchizitorul, în schimb, m-a dezgustat prin meschinăria sa – un tip de personaj care, din păcate, își găsește locul și în vremurile noastre.
De-a lungul cărții, e greu să ghicești direcția spre care te poartă povestea. Cu toate acestea, farmecul ei constă în atmosfera secolului al XIV-lea, cu toate relele sale: războaie, epidemii, ierni cumplite și foamete. E un univers în care te scufunzi cu plăcere, alături de niște personaje pline de umanitate.
Recomand cartea celor care își doresc o lectură diferită, una care îmbină istoria, umanitatea și divinitatea într-un mod unic și captivant.
April 23, 2025
Головний виклик, що постає перед цією книгою, полягає в тому, що вона потрапляє на стежку, раніше проторену Умберто Еко, а тому порівняння з «Іменем Рози», яким би несправедливим воно не було, тут неодмінне. Спершу все й справді видається до болю знайомим: ченці, дорогоцінна книга, єретичне вчення, протистояння чернечих орденів та навіть інквізитор. Проте монастир тут більше не служить Сонцем, навколо якого наче планети обертаються найважливіші події роману. Немає тут і чіткої детективної лінії, що була характерною для твору італійця. Натомість є бентежна історія Майстра Екгарта, видатного християнського містика та богослова, доля якого так чи інакше переплетена з долями головних героїв роману. Слідуючи за сюжетом та звивинами пам’яті, вони опиняються на стінах генуезької Кафи або у товаристві сестер-бегінок, пробираються вулицями середньовічної Тулузи, крокують коридорами Сорбонни та страждають у катівні інквізиції. Незважаючи на вказаний час, 1367 рік від Різдва Христового, це дуже сучасний, багатошаровий текст, де знаходиться місце і для головних принципів Екгартового вчення, і для теорії походження чуми, і для авторських думок, що перегукуються із сучасністю. У світі, де щодня з’являються тисячі поганих книжок, поява доброї, хай навіть і не шедевральної, вже безумовно є подією. Варто лише поглянути на неї неупередженим оком.
August 14, 2025
Mocno przeidealizowana i chaotyczna książka. Porusza ciekawe tematy, łącząc filozofię z religią, ale wszystko, co znajdowało się poza nimi, wypadło dosyć miernie.
Głównym motywem jest historia brata Wilhelma, w którą angażuje się Robert i Antonin - na początku przez zdobycie materiałów do jej spisania, później do ratunku jednego z nich, a spisywanie historii przez drugiego.
Byłoby dobrze, gdyby całość została jakoś uschematyzowana, ale nie licząc Roberta (którego losy przedstawione są osobno od momentu, w którym inkwizytorzy pojawiają się na scenie) wszystko się ze sobą zlewa. Czasami nie ma żadnych odstępów pomiędzy snutą przez Wilhelma opowieścią, a jego uwagami wygłaszanymi w stronę Antonina. Wychodzi z tego pokręcony i niespójny miszmasz, podczas którego trzeba się domyślać, czy słowa starego zakonnika kierowane są do piszącego, czy do swojej przeszłości. Jedna z tych książek, które pokazują, żeby nie oceniać książki po okładce (bo okładka jest fenomenalna, to trzeba przyznać).
Polecam raczej dla zabicia czasu i ciekawego okresu historycznego, mniej jako całe dzieło.
Głównym motywem jest historia brata Wilhelma, w którą angażuje się Robert i Antonin - na początku przez zdobycie materiałów do jej spisania, później do ratunku jednego z nich, a spisywanie historii przez drugiego.
Byłoby dobrze, gdyby całość została jakoś uschematyzowana, ale nie licząc Roberta (którego losy przedstawione są osobno od momentu, w którym inkwizytorzy pojawiają się na scenie) wszystko się ze sobą zlewa. Czasami nie ma żadnych odstępów pomiędzy snutą przez Wilhelma opowieścią, a jego uwagami wygłaszanymi w stronę Antonina. Wychodzi z tego pokręcony i niespójny miszmasz, podczas którego trzeba się domyślać, czy słowa starego zakonnika kierowane są do piszącego, czy do swojej przeszłości. Jedna z tych książek, które pokazują, żeby nie oceniać książki po okładce (bo okładka jest fenomenalna, to trzeba przyznać).
Polecam raczej dla zabicia czasu i ciekawego okresu historycznego, mniej jako całe dzieło.
February 19, 2025
Cartea aceasta a fost cu totul altfel față de cum mi-o imaginam. Aveam în gând o carte emoționantă, care îmi va fura lacrimi. Ei bine, a fost total invers.
Iau în calcul și perioada în care se desfășoară evenimentele, poate și subiectul religios. Nu sunt o persoană pe atât de credincioasă.
Cumva, nu m-am potrivit cu această carte, am simțit că se lungește, nu am simțit intriga, dorința de a întoarce paginile. Nu m-am putut atașa de niciun personaj, ba mai mult mi-au părut neconturate.
Cu regret, spun că este cea mai nesatisfăcătoare carte din 2025 până acum.
Iau în calcul și perioada în care se desfășoară evenimentele, poate și subiectul religios. Nu sunt o persoană pe atât de credincioasă.
Cumva, nu m-am potrivit cu această carte, am simțit că se lungește, nu am simțit intriga, dorința de a întoarce paginile. Nu m-am putut atașa de niciun personaj, ba mai mult mi-au părut neconturate.
Cu regret, spun că este cea mai nesatisfăcătoare carte din 2025 până acum.
October 6, 2025
Het boek wordt vergeleken met "in de naam van de roos" en daar zit wat in. Meeslepend verhaal uit de 14 eeuw, levensecht verteld. En dat is knap, want je realiseert je regelmatig hoe ánders 's mensens geest in die tijd moet zijn geweest. Het harde leven van monniken, toegewijd aan God, maar ook regelmatig overvallen door twijfel, door menselijke emoties, verteld alsof je er zelf bij bent. Meerdere verhaallijnen lopen er door elkaar. Het leven van de Dominicaner meester Eckhart speelt een belangrijke rol, evenals de pest, met een opmerkelijke plottwist waar het de invloed van de geestelijken betreft. Met genoegen gelezen.
March 28, 2025
De vergelijking met "De Naam van de Roos" zoals vermeld op de kaft is compleet onterecht. Dit is historische fictie, geresearcht, dat wel, en het speelt mn of meer in dezelfde tijd. Maar dat is ook alles. Het gaat meer om de gevolgen van de jacht op ketters in de 14e eeuw, de oorsprong van de pest in die tijd, de uitspraken van Meister Eckhart en daardoor heen een persoonlijk verhaal dat deze onderwerpen verbindt. Competent geschreven, maar voor mij 3,5 ster, naar beneden afgerond.
January 18, 2025
"Toți acești morți Antonin,care nu au nevoie de pământ pentru a fi înmormântați și care se află în șeminee stinse..
Toate aceste cruci de cenușă pe care trebuie să le ridicăm pentru ei...
Și ca ei,fără morminte,speranțele noastre,bucuriile noastre,certitudinile noastre....
Câte cruci de cenușă să trasăm pe pământul chiliilor pentru deziluzile noastre?"
Toate aceste cruci de cenușă pe care trebuie să le ridicăm pentru ei...
Și ca ei,fără morminte,speranțele noastre,bucuriile noastre,certitudinile noastre....
Câte cruci de cenușă să trasăm pe pământul chiliilor pentru deziluzile noastre?"
March 11, 2025
Ik heb het boek gekozen omdat het op de kaft met Eco's "De naam van de roos" wordt vergeleken. Ik vond het boek heel teleurstellend. Te veel verhaallijnen die nogal ongeloofwaardig overkomen, ontnemen het boek de spanning. Het lijkt alsof de schrijver de hele kerkgeschiedenis van de 14de eeuw in zijn boek heeft willen verwerken. Iets minder zou in dit geval meer zijn geweest!
July 13, 2025
Is dit de nieuwe "De naam van de roos"? Zeker niet. Dit is geen literatuur maar een spannend verhaal over monikken, kloosterordes, kruisvaarders en vooral de pest. Het eind is totaal onverwacht maar vergezocht. Daarom 3 en geen 3,5.
October 7, 2023
Une histoire prenante, des personnages touchants. L'histoire dans l'Histoire. Ça fait peur mais c'est bien de ce souvenir
October 30, 2023
Un secret à confier pour l’éternité et deux moines se lancent dans l’achat de vélin et le lecteur de Antoine Sénanque est au cœur du Moyen-Âge. Deux moines du couvent de Verfeil, Frère Antonin et Frère Robert, se voient confier la lourde tâche d’aller chercher pour le prieur Guillaume du pur vélin et des noix de galle pour faire de l’encre résistante et bien noire.
Sur leur chemin, les aventures vont leur offrir de quoi satisfaire leur curiosité du monde et par la même occasion, notre connaissance du leur. Non seulement, ils découvrent les ravages laissés par la peste noire, mais assistent au traitement des lépreux, puis aux méthodes très obscures de l’Inquisition.
Antonin, fils de médecin, et Robert de Nuys, fils d’Albert, valet de ferme, et non paysan car son père avait des terres qu’il travaillait pour son seigneur, sont liés par une amitié forte. À partir de là, les deux destins vont basculer. Et, Antonin va devoir connaître le secret de son prieur pour sortir Robert de la prison du mur debout dans laquelle le tient le grand Inquisiteur du Languedoc, Louis de Charnes, dominicain, précédemment cistercien à l’abbaye de Fontfroide.
Le Moyen-Âge de Antoine Sénanque
On est loin du tranquille Moyen-Âge représenté habituellement. Les odeurs sentent le rance mais aussi le sang séché ainsi que l’odeur des simples qu’il faut manier avec précaution pour uniquement soigner. Car, c’est aussi la mort qui, ici, est côtoyée, soit ce sont les cadavres catapultés sur une ville assiégée ou la tête d’une truie dont le crâne est évidé. Rien de la brutalité de ce monde, Antoine Sénanque ne nous l’épargne.
Outre le contexte historique d’une grande précision, Croix de cendre se découvre comme un roman noir et une enquête extrêmement bien menée qui va confronter le prieur Guillaume au grand Inquisiteur. La route de la soie et son comptoir de Kaffa et ses tartares, Antoine Sénanque prépare notre rencontre avec le grand théologien Maître Eckart.
Antoine Sénanque a perçu toute la modernité de ce dominicain, penseur du 13ème siècle, qui a prêché la décroissance et le dénuement face aux maux du monde, en l’occurrence en son temps, la peste noire. Mais, en permettant à la culture et aux connaissances de se diffuser dans la population en dehors des érudits, c’est aussi tout un projet de société qu’Eckart a voulu démontrer.
Ode à la connaissance pour tous
Ce roman historique et noir à la fois prend des allures de conte philosophique.
Seulement, Maître Eckart, trop précurseur, fut pourchassé par l’Inquisition et dû défendre lui-même son sort devant les différents tribunaux. Il mourut avant d’avoir reçu la condamnation du pape. La fin du XXème rétablira une autre vérité…Mais, quelle actualité pour nos maux d’aujourd’hui où les guerres saintes continuent, en leurs noms, à cacher les appétits de domination des hommes !
Au fil des pages, sont décrits la confection d’un manuscrit et le travail énorme du moine scripteur. Quel bel hommage à la littérature ! Le tout est ponctué de tout le savoir sage sur les hommes, sur la vie et le monde que les réflexions d’Antoine Sénanque lui ont appris au fil de ses expériences.
L’ancien neurologue réputé, qu’est Antoine Sénanque, a glissé dans son roman des personnalités souffrant de handicap invisible. Là, on reconnaît une sorte de dyspraxie du seul ami, assistant de la Sorbonne, enfermant trop intensément l’objet de sa saisie. Ailleurs, c’est la dyslexie qui handicap le frère adopté par Eckart et Eckart, lui-même pour retranscrire ses écrits. Même le futur grand Inquisiteur a droit à l’empathie de l’écrivain pour expliquer son obésité.
Les femmes ne sont pas en reste dans ce milieu masculin. Antoine Sénanque présente les béguinages, où des femmes libres pieuses, religieuses ou laïques, se ressemblaient pour vivre en communauté. Mais que serait un grand roman sans son histoire d’amour, et Croix de cendre en raconte une, particulière certes, mais où le cœur en est envahi.
Déçue de ne pas voir Croix de cendre dans la dernière sélection du Goncourt… Car, moi, Croix de cendre de Antoine Sénanque m’a conquise !
Chronique illustrée ici
https://vagabondageautourdesoi.com/20...
Sur leur chemin, les aventures vont leur offrir de quoi satisfaire leur curiosité du monde et par la même occasion, notre connaissance du leur. Non seulement, ils découvrent les ravages laissés par la peste noire, mais assistent au traitement des lépreux, puis aux méthodes très obscures de l’Inquisition.
Antonin, fils de médecin, et Robert de Nuys, fils d’Albert, valet de ferme, et non paysan car son père avait des terres qu’il travaillait pour son seigneur, sont liés par une amitié forte. À partir de là, les deux destins vont basculer. Et, Antonin va devoir connaître le secret de son prieur pour sortir Robert de la prison du mur debout dans laquelle le tient le grand Inquisiteur du Languedoc, Louis de Charnes, dominicain, précédemment cistercien à l’abbaye de Fontfroide.
Le Moyen-Âge de Antoine Sénanque
On est loin du tranquille Moyen-Âge représenté habituellement. Les odeurs sentent le rance mais aussi le sang séché ainsi que l’odeur des simples qu’il faut manier avec précaution pour uniquement soigner. Car, c’est aussi la mort qui, ici, est côtoyée, soit ce sont les cadavres catapultés sur une ville assiégée ou la tête d’une truie dont le crâne est évidé. Rien de la brutalité de ce monde, Antoine Sénanque ne nous l’épargne.
Outre le contexte historique d’une grande précision, Croix de cendre se découvre comme un roman noir et une enquête extrêmement bien menée qui va confronter le prieur Guillaume au grand Inquisiteur. La route de la soie et son comptoir de Kaffa et ses tartares, Antoine Sénanque prépare notre rencontre avec le grand théologien Maître Eckart.
Antoine Sénanque a perçu toute la modernité de ce dominicain, penseur du 13ème siècle, qui a prêché la décroissance et le dénuement face aux maux du monde, en l’occurrence en son temps, la peste noire. Mais, en permettant à la culture et aux connaissances de se diffuser dans la population en dehors des érudits, c’est aussi tout un projet de société qu’Eckart a voulu démontrer.
Ode à la connaissance pour tous
Ce roman historique et noir à la fois prend des allures de conte philosophique.
Seulement, Maître Eckart, trop précurseur, fut pourchassé par l’Inquisition et dû défendre lui-même son sort devant les différents tribunaux. Il mourut avant d’avoir reçu la condamnation du pape. La fin du XXème rétablira une autre vérité…Mais, quelle actualité pour nos maux d’aujourd’hui où les guerres saintes continuent, en leurs noms, à cacher les appétits de domination des hommes !
Au fil des pages, sont décrits la confection d’un manuscrit et le travail énorme du moine scripteur. Quel bel hommage à la littérature ! Le tout est ponctué de tout le savoir sage sur les hommes, sur la vie et le monde que les réflexions d’Antoine Sénanque lui ont appris au fil de ses expériences.
L’ancien neurologue réputé, qu’est Antoine Sénanque, a glissé dans son roman des personnalités souffrant de handicap invisible. Là, on reconnaît une sorte de dyspraxie du seul ami, assistant de la Sorbonne, enfermant trop intensément l’objet de sa saisie. Ailleurs, c’est la dyslexie qui handicap le frère adopté par Eckart et Eckart, lui-même pour retranscrire ses écrits. Même le futur grand Inquisiteur a droit à l’empathie de l’écrivain pour expliquer son obésité.
Les femmes ne sont pas en reste dans ce milieu masculin. Antoine Sénanque présente les béguinages, où des femmes libres pieuses, religieuses ou laïques, se ressemblaient pour vivre en communauté. Mais que serait un grand roman sans son histoire d’amour, et Croix de cendre en raconte une, particulière certes, mais où le cœur en est envahi.
Déçue de ne pas voir Croix de cendre dans la dernière sélection du Goncourt… Car, moi, Croix de cendre de Antoine Sénanque m’a conquise !
Chronique illustrée ici
https://vagabondageautourdesoi.com/20...
May 26, 2025
monastic France with the Inquisition, the plague, and, suddenly, the siege of Crimean Feodosia by the Horde in the "Ashen Cross" by Antoine Senank. No, I will not compare it with the "Name of the Rose", as dictated by the already established canon of reviewing this thing. Well, at least because yes, a valuable book is a plot-forming detail here, but that's where the similarity ends.
So, the 14th century, a devastating plague epidemic has recently swept across Europe, and the prior of the Dominican monastery, near Toulouse, sends two monks to get an unimaginably valuable vellum. The invention of printing is still a good hundred years away, and two before its spread. Books are copied by monks manually and cost a lot of money. and not only because of the man-hours spent, the material for the pages, the parchment, is made of extraordinarily fine leather, two flocks could easily go into one volume. As for vellum, it is especially rare, made from the skin of stillborn calves. It is clear that a book that requires such expensive material is something extraordinary.
The monks barely have time to agree on the supply of skins and ink nuts (vivid, unappetizing details of the leather production are attached), as the Inquisition grabs them. After that, Brother Robert remains hostage, while the second, Antonin, is invited to become a spy, find out what the expensive book will be about and provide information about it.
Чума. Чума на оба ваши...
Закон парности в действии, второй день подряд у меня книга о четырнадцатом веке, вчера это была Австрия с "Полубородым", крестьянами, ландскнехтами и совсем немного монастырем Шарля Левински, сегодня монастырская Франция с инквизицией, чумой, и, внезапно, осадой крымской Феодосии ордынцами в "Пепельном кресте" Антуана Сенанка. Нет, сравнивать с "Именем Розы", как диктует уже сложившийся канон рецензирования этой вещи, я не буду. Ну, хотя бы потому, что да - здесь сюжетообразующей деталью выступает ценная книга, но тем сходство и ограничивается.
Итак, 14 век, по Европе недавно прокатилась опустошающая эпидемия чумы, а приор монастыря доминиканцев, что поблизости от Тулузы, отправляет двух монахов за немыслимой ценности пергаментом - веленью. До изобретения книгопечатания еще добрая сотня лет, а до его распространения две. Книги переписываются монахами вручную, стоят огромных денег. и не только в силу затраченных человеко-часов, материал для страниц, пергамент делают из кожи необычайно тонкой выделки, на один томик вполне могло пойти два стада. Что до велени, то она особенно редкая, из кожи мертворожденных телят. Понятно, что книга, для которой понадобился такой дорогой материал - что-то экстраординарное.
Монахи едва успевают договориться о поставке кож и чернильных орешков (яркие малоаппетитные подробности кожевенного производства прилагаются), как их хватает инквизиция. После чего, брат Робер, остается в заложниках, тогда как второму, Антонену, предлагается стать шпионом, вызнавать, о чем будет дорогая книга и поставлять сведения о ней. Оказавшись в ситуации,когда от него зависит жизнь брата, а братство во Христе было для этих людей сродни узам кровного родства, но понимая также, что доносить на приора подло, Антонен страшно мучается - ведь именно его настоятель выбрал для черновой записи своих воспоминаний и дальнейшего перебеливания на драгоценную велень. А в записках, кроме прочего, рассказывается о п��оникновении в Европу Чумы.
По Сенанку, все началось с осады крымской Феодосии, тогда города Каффа, кочевниками ордынцами. Торговый город-порт, разноплеменной и разноязыкий, сплотился перед лицом угрозы, припасов вдоволь, свои источники пресной воды тоже были. Горожане не могли предвидеть лишь того, что осаждающие начнут забрасывать их из катапульты трупами своих умерших от чумы. В городе вспыхнула эпидемия, но его не сдали, кочевники сняли осаду и ушли в степь, мертвых похоронили, живые стали жить дальше. Принято думать, что чума пришла в Европу с торговыми кораблями, отплывшими тогда из Каффы, не учитывая, что сорокадневный карантин для прибывших из дальних и подозрительных мест экипажей, был обязательной практикой того времени в крупных портах. Однако во время осады в городе находились также миссионеры, посланные обращать местных язычников и возвратившиеся на родину посуху. Их никто не подвергал карантину.
Приор, опираясь на утверждение своего учителя, Мейстера Экхарта, прежде одного из столпов церкви, после объявленного еретиком и приговоренного к тому, чтобы сама память о нем была стерта - приор утверждает, что в эпидемии виновны были монахи, и у него есть доказательство. Именно оно должно послужить выкупом за брата Робера, заточенного в узкой смрадной щели и проповедующего, чтобы не сойти с ума, тараканам. Антонен во всем признался настоятелю, они готовят план освобождения, а исторический роман трансформируется в авантюрный.
Но прежде читатель еще много чего узнает об устройстве монастырской жизни, о женских монастырях и обителях бегинок. О массовых психозах того времени, о прокаженных, о том, на что имела и на что не имела права инквизиция - так подвергать физическим пыткам лицо духовного звания нельзя было (что не исключало вынуждение к признанию пытками моральными, в коих отцы-инквизиторы были не менее искушены).
Захватывающая книга, с Эпилогом, который выворачивает наизнанку все, о чем узнали прежде.
So, the 14th century, a devastating plague epidemic has recently swept across Europe, and the prior of the Dominican monastery, near Toulouse, sends two monks to get an unimaginably valuable vellum. The invention of printing is still a good hundred years away, and two before its spread. Books are copied by monks manually and cost a lot of money. and not only because of the man-hours spent, the material for the pages, the parchment, is made of extraordinarily fine leather, two flocks could easily go into one volume. As for vellum, it is especially rare, made from the skin of stillborn calves. It is clear that a book that requires such expensive material is something extraordinary.
The monks barely have time to agree on the supply of skins and ink nuts (vivid, unappetizing details of the leather production are attached), as the Inquisition grabs them. After that, Brother Robert remains hostage, while the second, Antonin, is invited to become a spy, find out what the expensive book will be about and provide information about it.
Чума. Чума на оба ваши...
Закон парности в действии, второй день подряд у меня книга о четырнадцатом веке, вчера это была Австрия с "Полубородым", крестьянами, ландскнехтами и совсем немного монастырем Шарля Левински, сегодня монастырская Франция с инквизицией, чумой, и, внезапно, осадой крымской Феодосии ордынцами в "Пепельном кресте" Антуана Сенанка. Нет, сравнивать с "Именем Розы", как диктует уже сложившийся канон рецензирования этой вещи, я не буду. Ну, хотя бы потому, что да - здесь сюжетообразующей деталью выступает ценная книга, но тем сходство и ограничивается.
Итак, 14 век, по Европе недавно прокатилась опустошающая эпидемия чумы, а приор монастыря доминиканцев, что поблизости от Тулузы, отправляет двух монахов за немыслимой ценности пергаментом - веленью. До изобретения книгопечатания еще добрая сотня лет, а до его распространения две. Книги переписываются монахами вручную, стоят огромных денег. и не только в силу затраченных человеко-часов, материал для страниц, пергамент делают из кожи необычайно тонкой выделки, на один томик вполне могло пойти два стада. Что до велени, то она особенно редкая, из кожи мертворожденных телят. Понятно, что книга, для которой понадобился такой дорогой материал - что-то экстраординарное.
Монахи едва успевают договориться о поставке кож и чернильных орешков (яркие малоаппетитные подробности кожевенного производства прилагаются), как их хватает инквизиция. После чего, брат Робер, остается в заложниках, тогда как второму, Антонену, предлагается стать шпионом, вызнавать, о чем будет дорогая книга и поставлять сведения о ней. Оказавшись в ситуации,когда от него зависит жизнь брата, а братство во Христе было для этих людей сродни узам кровного родства, но понимая также, что доносить на приора подло, Антонен страшно мучается - ведь именно его настоятель выбрал для черновой записи своих воспоминаний и дальнейшего перебеливания на драгоценную велень. А в записках, кроме прочего, рассказывается о п��оникновении в Европу Чумы.
По Сенанку, все началось с осады крымской Феодосии, тогда города Каффа, кочевниками ордынцами. Торговый город-порт, разноплеменной и разноязыкий, сплотился перед лицом угрозы, припасов вдоволь, свои источники пресной воды тоже были. Горожане не могли предвидеть лишь того, что осаждающие начнут забрасывать их из катапульты трупами своих умерших от чумы. В городе вспыхнула эпидемия, но его не сдали, кочевники сняли осаду и ушли в степь, мертвых похоронили, живые стали жить дальше. Принято думать, что чума пришла в Европу с торговыми кораблями, отплывшими тогда из Каффы, не учитывая, что сорокадневный карантин для прибывших из дальних и подозрительных мест экипажей, был обязательной практикой того времени в крупных портах. Однако во время осады в городе находились также миссионеры, посланные обращать местных язычников и возвратившиеся на родину посуху. Их никто не подвергал карантину.
Приор, опираясь на утверждение своего учителя, Мейстера Экхарта, прежде одного из столпов церкви, после объявленного еретиком и приговоренного к тому, чтобы сама память о нем была стерта - приор утверждает, что в эпидемии виновны были монахи, и у него есть доказательство. Именно оно должно послужить выкупом за брата Робера, заточенного в узкой смрадной щели и проповедующего, чтобы не сойти с ума, тараканам. Антонен во всем признался настоятелю, они готовят план освобождения, а исторический роман трансформируется в авантюрный.
Но прежде читатель еще много чего узнает об устройстве монастырской жизни, о женских монастырях и обителях бегинок. О массовых психозах того времени, о прокаженных, о том, на что имела и на что не имела права инквизиция - так подвергать физическим пыткам лицо духовного звания нельзя было (что не исключало вынуждение к признанию пытками моральными, в коих отцы-инквизиторы были не менее искушены).
Захватывающая книга, с Эпилогом, который выворачивает наизнанку все, о чем узнали прежде.
August 17, 2023
Croix de cendre d’Antoine Sénanque, présentation
11/02/1367, Languedoc, Antonin et Robert sont moines. Robert est rebelle mais prie avec ferveur. Antonin est cultivé, il plait aux femmes. Ils font partie de l’ordre dominicain.
La peste est encore dans toutes les mémoires.
Avis Croix de cendre d’Antoine Sénanque
Antonin et Robert sont deux moines, deux frères de l’Ordre des Dominicains. Ils sont chargés par le prieur Guillaume de se rendre à Toulouse pour chercher des vélins de la meilleure qualité et l’encre nécessaire. Antonin et Robert sont différents mais se complètent. Antonin, de par son passé, a de l’instruction. Robert est un peu feu-follet mais trouve dans la religion ce qui lui est nécessaire. Antonin et Robert n’ont encore rien vu, ni expérimenté. Ce long voyage vers Toulouse va les changer tous les deux. En effet, ils sont arrêtés et Robert est emprisonné. L’Inquisiteur passe un marché avec Antonin, lui remettre les pages écrites et Robert sera libre.
De retour au monastère, Antonin retracera tous les souvenirs du prieur Guillaume et gardera quelques pages dans l’espoir de faire libérer Robert. Ce seront des heures passées avec le prieur et le sacristain. Mais Antonin éprouve énormément de culpabilité. Il se sent seul, il ne trouve son salut que dans les plantes et dans ces instants passés avec le prieur. Mais ce dernier a tout compris et ils vont tenter de faire délivrer Robert, mais c’est sans compter l’Inquisiteur.
Ce roman retrace la vie de Guillaume aux côtés d’Eckhart, qui a connu tous les honneurs. Ses sermons étaient difficilement compréhensibles mais il avait une vision nouvelle sur la foi, sur les sermons, sur Dieu. Plusieurs courants ont marqué toute cette période, des courants libres, mais d’autres beaucoup plus ancrés dans la pauvreté, dans le fait d’être le plus démuni. Et cela ne plait pas à tout le monde, à tous les grands de ce monde qui veulent, par tous les moyens, faire tomber Eckhart pour hérésie. Mais cela sera très compliqué de par son statut, ses nombreux écrits. Seul Guillaume connaît la vérité et cette vérité ne doit pas être révélée, coûte que coûte. Les écrits d’Eckhart sont toujours bien présents, surtout auprès des plus riches, des plus érudits. C’est le dernier cheval de bataille de l’Inquisiteur.
Ce roman révèle également un des plus grands fléaux mondiaux, la peste. Comment elle a pu décimer autant de personnes, comment elle s’est propagée.
Dans le cadre du Prix du Roman Fnac, pour la rentrée littéraire 2023, ce roman m’a été envoyé. Je ne l’aurais pas forcément acheté, ni lu. Mais je ne regrette pas du tout ma lecture, laquelle a été un peu longue à se mettre en place mais au fur et à mesure des pages, je me suis laissée porter par l’‘histoire, par le style, ce qui fait que cette lecture est un coup de coeur. J’ai adoré tous les personnages qui sont très bien décrits, dont la vie a été riche, difficile également. Il y a une part romancée, une part historique et je ne suis pas arrivée à faire la part du vrai et la part du faux. Je ne suis pas forcément adepte de tout ce qui concerne la religion et de ses différents courants mais plutôt pour une critique de la religion catholique. Ce qui a pu se passer au cours des siècles précédents n’a pas été suivi d’effets car on peut toujours se rendre compte que certains prennent à leur compte, interprètent les différentes religions. La paix dans le monde n’a jamais existé et n’existera jamais. Tout ce qui est nouveau, tout ce qui peut être différent est franchement mal vu et vite réprimé. Le monde n’apprend pas de ses erreurs, beaucoup veulent avoir le pouvoir en mettant en place la répression, sous n’importe quelle forme et ce parce qu’ils veulent faire respecter ce en quoi ils croient, pour avoir encore plus de pouvoir.
11/02/1367, Languedoc, Antonin et Robert sont moines. Robert est rebelle mais prie avec ferveur. Antonin est cultivé, il plait aux femmes. Ils font partie de l’ordre dominicain.
La peste est encore dans toutes les mémoires.
Avis Croix de cendre d’Antoine Sénanque
Antonin et Robert sont deux moines, deux frères de l’Ordre des Dominicains. Ils sont chargés par le prieur Guillaume de se rendre à Toulouse pour chercher des vélins de la meilleure qualité et l’encre nécessaire. Antonin et Robert sont différents mais se complètent. Antonin, de par son passé, a de l’instruction. Robert est un peu feu-follet mais trouve dans la religion ce qui lui est nécessaire. Antonin et Robert n’ont encore rien vu, ni expérimenté. Ce long voyage vers Toulouse va les changer tous les deux. En effet, ils sont arrêtés et Robert est emprisonné. L’Inquisiteur passe un marché avec Antonin, lui remettre les pages écrites et Robert sera libre.
De retour au monastère, Antonin retracera tous les souvenirs du prieur Guillaume et gardera quelques pages dans l’espoir de faire libérer Robert. Ce seront des heures passées avec le prieur et le sacristain. Mais Antonin éprouve énormément de culpabilité. Il se sent seul, il ne trouve son salut que dans les plantes et dans ces instants passés avec le prieur. Mais ce dernier a tout compris et ils vont tenter de faire délivrer Robert, mais c’est sans compter l’Inquisiteur.
Ce roman retrace la vie de Guillaume aux côtés d’Eckhart, qui a connu tous les honneurs. Ses sermons étaient difficilement compréhensibles mais il avait une vision nouvelle sur la foi, sur les sermons, sur Dieu. Plusieurs courants ont marqué toute cette période, des courants libres, mais d’autres beaucoup plus ancrés dans la pauvreté, dans le fait d’être le plus démuni. Et cela ne plait pas à tout le monde, à tous les grands de ce monde qui veulent, par tous les moyens, faire tomber Eckhart pour hérésie. Mais cela sera très compliqué de par son statut, ses nombreux écrits. Seul Guillaume connaît la vérité et cette vérité ne doit pas être révélée, coûte que coûte. Les écrits d’Eckhart sont toujours bien présents, surtout auprès des plus riches, des plus érudits. C’est le dernier cheval de bataille de l’Inquisiteur.
Ce roman révèle également un des plus grands fléaux mondiaux, la peste. Comment elle a pu décimer autant de personnes, comment elle s’est propagée.
Dans le cadre du Prix du Roman Fnac, pour la rentrée littéraire 2023, ce roman m’a été envoyé. Je ne l’aurais pas forcément acheté, ni lu. Mais je ne regrette pas du tout ma lecture, laquelle a été un peu longue à se mettre en place mais au fur et à mesure des pages, je me suis laissée porter par l’‘histoire, par le style, ce qui fait que cette lecture est un coup de coeur. J’ai adoré tous les personnages qui sont très bien décrits, dont la vie a été riche, difficile également. Il y a une part romancée, une part historique et je ne suis pas arrivée à faire la part du vrai et la part du faux. Je ne suis pas forcément adepte de tout ce qui concerne la religion et de ses différents courants mais plutôt pour une critique de la religion catholique. Ce qui a pu se passer au cours des siècles précédents n’a pas été suivi d’effets car on peut toujours se rendre compte que certains prennent à leur compte, interprètent les différentes religions. La paix dans le monde n’a jamais existé et n’existera jamais. Tout ce qui est nouveau, tout ce qui peut être différent est franchement mal vu et vite réprimé. Le monde n’apprend pas de ses erreurs, beaucoup veulent avoir le pouvoir en mettant en place la répression, sous n’importe quelle forme et ce parce qu’ils veulent faire respecter ce en quoi ils croient, pour avoir encore plus de pouvoir.
May 20, 2025
De Franse Antoine Sénanque wordt vergeleken met grootse auteurs zoals Orhan Pamuk en Umberto Eco, dit omdat hij op weergaloze wijze geschiedenis en fictie weet te verweven. Als grote fan van Umberto Eco werd ik hierdoor geprikkeld en wilde ik zijn werk dan ook graag lezen. Hiernaast heeft Antoine Sénanque een bijzondere achtergrond, naast auteur is hij namelijk ook nog eens neuroloog. Dit kenmerkt zich in zijn werk waarbij hij diepgaand op verkenning gaat naar de menselijke emoties, met een historische setting als achtergrond.
1367, Guillaume, de abt van het klooster Verfeil zou graag zijn levensverhaal neerpennen, bovendien wil hij hiervoor een bijzonder stuk kostbaar perkament gebruiken. Deze kan men echter enkel in Toulouse terugvinden. Hij beslist om de twee broeders Antonin en Robert op pad te sturen om het perkament op te pikken.
Maar zijn verhaal houdt een risico in voor de katholieke kerk, het vertelt namelijk de oorsprong van de pest. Wanneer de inquisiteur Louis de Charnes dit te weten komt, is diens argwaan gewekt. Hij zal er dan ook alles aan doen opdat abt Guillaume zijn verhaal niet op papier zal zetten.
Ergens begrijp ik wel waar de vergelijking tussen Antoine Sénanque en Umberto Eco vandaan komt. Ze gebruiken namelijk beiden dezelfde historische setting. Maar daar stopt ook de vergelijking. Antoine Sénanque verdwijnt letterlijk in het niets wanneer hij tegenover Eco geplaatst wordt! Het doet de auteur zeker geen goed dat men zijn werk op deze manier verkoopt, integendeel. Het levert zijn lezers eerder een teleurstelling op, waardoor de auteur toch wel enkele recensiesterren misloopt.
Ik had het in het begin moeilijk om in het verhaal te komen en mijn aandacht erbij te houden. Van de complexe schrijfstijl van Umberto Eco is niets terug te vinden, integendeel, Antoine Sénanque gebruikt net een uiterst eenvoudige stijl zoals deze vaak in stationsromannetjes terug te vinden is. Dit was voor mij al een eerste domper. Bij een verhaal als Askruis, waarbij de auteur een middeleeuwse setting hanteert en complexe historische feiten aanhaalt zoals de pest, conflicten binnen de kerk, onenigheden tussen de Franciscanen en Dominicanen, verwacht ik een verfijnde schrijfstijl. Geen simpele conversaties die wat onnatuurlijk overkomen en geen eenvoudige schrijfstijl die zorgt dat het verhaal mij minder boeit.
Askruis lijkt voor mij wel een gemiste kans voor de auteur. Hij heeft een ontzettend spannend verhaal gecreëerd, maar hij slaagt er niet in deze op een intrigerende manier over te brengen. Hiernaast bevat het boek een interessant thema dat de duistere kant van de kerk belicht. Ik had graag meer stemmen kunnen geven, een teleurstellende 2.5 sterren.
1367, Guillaume, de abt van het klooster Verfeil zou graag zijn levensverhaal neerpennen, bovendien wil hij hiervoor een bijzonder stuk kostbaar perkament gebruiken. Deze kan men echter enkel in Toulouse terugvinden. Hij beslist om de twee broeders Antonin en Robert op pad te sturen om het perkament op te pikken.
Maar zijn verhaal houdt een risico in voor de katholieke kerk, het vertelt namelijk de oorsprong van de pest. Wanneer de inquisiteur Louis de Charnes dit te weten komt, is diens argwaan gewekt. Hij zal er dan ook alles aan doen opdat abt Guillaume zijn verhaal niet op papier zal zetten.
Ergens begrijp ik wel waar de vergelijking tussen Antoine Sénanque en Umberto Eco vandaan komt. Ze gebruiken namelijk beiden dezelfde historische setting. Maar daar stopt ook de vergelijking. Antoine Sénanque verdwijnt letterlijk in het niets wanneer hij tegenover Eco geplaatst wordt! Het doet de auteur zeker geen goed dat men zijn werk op deze manier verkoopt, integendeel. Het levert zijn lezers eerder een teleurstelling op, waardoor de auteur toch wel enkele recensiesterren misloopt.
Ik had het in het begin moeilijk om in het verhaal te komen en mijn aandacht erbij te houden. Van de complexe schrijfstijl van Umberto Eco is niets terug te vinden, integendeel, Antoine Sénanque gebruikt net een uiterst eenvoudige stijl zoals deze vaak in stationsromannetjes terug te vinden is. Dit was voor mij al een eerste domper. Bij een verhaal als Askruis, waarbij de auteur een middeleeuwse setting hanteert en complexe historische feiten aanhaalt zoals de pest, conflicten binnen de kerk, onenigheden tussen de Franciscanen en Dominicanen, verwacht ik een verfijnde schrijfstijl. Geen simpele conversaties die wat onnatuurlijk overkomen en geen eenvoudige schrijfstijl die zorgt dat het verhaal mij minder boeit.
Askruis lijkt voor mij wel een gemiste kans voor de auteur. Hij heeft een ontzettend spannend verhaal gecreëerd, maar hij slaagt er niet in deze op een intrigerende manier over te brengen. Hiernaast bevat het boek een interessant thema dat de duistere kant van de kerk belicht. Ik had graag meer stemmen kunnen geven, een teleurstellende 2.5 sterren.
November 9, 2024
Cartea asta arată cât de mult rău a putut să facă religia oamenilor de-a lungul istoriei, mai exact fanatismul religios, în special al Bisericii Catolice care a pus bazele Inchiziției. În Evul Mediu se pierde tot din bunătatea pe care o predicase Iisus și oamenii ajung să se urască unii pe alții inclusiv în cadrul variilor ordine religioase din Biserica Catolică, de parca fiecare voia să dovedească că e mai sfânt și mai fără de păcat decât altul. Și asta în timp ce îi vânau, îi torturau și îi ucideau pe oameni, în numele Domnului.
Am realizat citind cartea cât de obscură poate fi uneori religia și cum este formată doar din interpretări și că învățăturile ei depind de intentiile celui care o propovăduiește. Maestrul Eckhart ținea predici pe care nu le înțelegea nimeni, dar oamenii cădeau în adorație când îl auzeau. Asta arată cât de ușor de manipulat sunt oamenii fără educație, fără gândire logică, fără discernământ.
Povestea ciumei mi s-a părut similară cu povestea Covidului, m-au amuzat similaritățile, ideea de folosire a ciumei ca armă biologică.
In concluzie, mi s-a părut o carte fără miză, am simțit-o mai degraba ca pe un tratat de teosofie. M-au plictisit lungile si nenumăratele fragmente despre modurile de manifestare a credinței si despre relația lui Dumnezeu cu oamenii, deși am găsit si câteva pasaje interesante.
Contrar etichetării cărții ca un thriller medieval, suspansul a fost insuficient dezvoltat. Când s-a dezvăluit, în sfârșit, scopul personajului negativ, mi s-a părut neconvingător. Nici măcar "twistul" de la final nu mi s-a părut suficient de bine construit. Nu m-a surprins nimic, o carte presărată cu ciumă, tortură, arderi pe rug, privațiuni și mulți șobolani, care n-au reușit să-mi stârnească nicio emoție. Nici măcar moartea Mathildei nu m-a emoționat, dar asta pentru că eram deja cufundată în atmosfera aia a Evului Mediu, când așa ceva era normal. Dacă e ceva ce i-a ieșit bine autorului, atunci e descrierea atmosferei, a contextului istoric în care are loc acțiunea.
Am realizat citind cartea cât de obscură poate fi uneori religia și cum este formată doar din interpretări și că învățăturile ei depind de intentiile celui care o propovăduiește. Maestrul Eckhart ținea predici pe care nu le înțelegea nimeni, dar oamenii cădeau în adorație când îl auzeau. Asta arată cât de ușor de manipulat sunt oamenii fără educație, fără gândire logică, fără discernământ.
Povestea ciumei mi s-a părut similară cu povestea Covidului, m-au amuzat similaritățile, ideea de folosire a ciumei ca armă biologică.
In concluzie, mi s-a părut o carte fără miză, am simțit-o mai degraba ca pe un tratat de teosofie. M-au plictisit lungile si nenumăratele fragmente despre modurile de manifestare a credinței si despre relația lui Dumnezeu cu oamenii, deși am găsit si câteva pasaje interesante.
Contrar etichetării cărții ca un thriller medieval, suspansul a fost insuficient dezvoltat. Când s-a dezvăluit, în sfârșit, scopul personajului negativ, mi s-a părut neconvingător. Nici măcar "twistul" de la final nu mi s-a părut suficient de bine construit. Nu m-a surprins nimic, o carte presărată cu ciumă, tortură, arderi pe rug, privațiuni și mulți șobolani, care n-au reușit să-mi stârnească nicio emoție. Nici măcar moartea Mathildei nu m-a emoționat, dar asta pentru că eram deja cufundată în atmosfera aia a Evului Mediu, când așa ceva era normal. Dacă e ceva ce i-a ieșit bine autorului, atunci e descrierea atmosferei, a contextului istoric în care are loc acțiunea.
Displaying 1 - 30 of 64 reviews