Το Κόκκινο Ρόδο

by Διονύσης Φραγκόπουλος

(English) Two good friends, Peter and Athina, are laying down next to each other in their beds when suddenly some strange shades appear outside from the window of their room. Beautiful and ethereal fairies dance and sing an intoxicating song, calling the children to go with them in a dreamy journey, to the Magic World of Eumorphia… Thus begins a fascinating adventure, where Peter will be forced to pass tough ordeals, meet the Eagle of the Marsh, fight the Witch of the North and the Thief of Dreams so to free his friends from the Iron City. Will he manage; and with what price?

(Ελληνικά) Δυο καλοί φίλοι, ο Πέτρος και η Αθηνά, είναι ξαπλωμένοι δίπλα δίπλα στα κρεβάτια τους όταν ξαφνικά κάτι παράξενες σκιές εμφανίζονται έξω απ’ το παράθυρο του δωματίου τους. Όμορφες και αέρινες νεράιδες χορεύουν και τραγουδούν ένα τραγούδι μεθυστικό και καλούν τα παιδιά να πάνε μαζί τους σ’ ένα ταξίδι ονειρικό, στο Μαγικό Κόσμο της Ευμορφίας... Έτσι ξεκινά μια συναρπαστική περιπέτεια, όπου ο Πέτρος θα αναγκαστεί να περάσει σκληρές δοκιμασίες, να συναντήσει τον Αετό του Βάλτου, να πολεμήσει τη Μάγισσα του Βορρά και τον Κλέφτη των Ονείρων και να ελευθερώσει τους φίλους του από τη Σιδερένια Πόλη. Άραγε θα τα καταφέρει και με ποιο τίμημα;

257 pages, Paperback

First published December 1, 2000

Reviews

[Petros · Rating 2 out of 5]

Το καλύτερο κομμάτι του βιβλίου είναι η ατμόσφαιρα ελληνικού παραμυθιού, καθώς ο παππούς περιγράφει την πλοκή στα έκπληκτα εγγόνια του γύρω από το τζάκι ενώ έξω λυσσομανάει ο χειμώνας. Το τέλος σποιλάρεται αμέσως, μιας που και καλά ο παππούς είναι ο πρωταγωνιστής και σου αφηγείται πως τα κατάφερε στα νιάτα του. Αλλά παραμύθι είναι, το αποδέχεσαι και κάθεσαι μαζί με τα εγγόνια να ακούς μαγεμένος τις περιπέτειες του καθώς συχνά τον ρωτάνε «Και μετά τι έγινε παππού;». Είναι το ταξίδι που μετράει, όχι ο προορισμός.

Το στυλ του μου θύμισε Πίτερ Παν και Ατελείωτη Ιστορία του Michael Ende, στολισμένο με ελληνικές παραδόσεις. Υπήρχε αρκετό ψαχνό για τουλάχιστον μια τριλογία σε αυτόν τον μαγικό κόσμο που έπλασε ο συγγραφέας. Μαγικά νησιά, πειρατές, στρατοί μαύρων ιπποτών, κακοί μάγοι, ήρωες της προφητείας, και δε συμμαζεύεται. Το θέμα είναι ότι καθώς προχωρούσε η ιστορία, ο κυρ Διονύσης αφιέρωνε όλο και λιγότερες λεπτομέρειες για κάθε νέα περιοχή και σύντροφο, σε σημείο που το τελευταίο τρίτο του βιβλίου είναι περισσότερο συνοπτικές περιγραφές. Λες και είχε γράψει αρχικά τον σκελετό όλης της πλοκής αλλά βαρέθηκε να προσθέσει ψαχνό από ένα σημείο και μετά, σαν γέμισε αρκετές σελίδες για να το εκδώσει.

Σαν πλοκή, καλό είναι, αν και επαναλαμβάνεται. Όλο πρέπει να πάει ο ήρωας σε ένα μέρος, να βρει έναν σύντροφο, και μετά να πάει στο επόμενο μέρος. Οι κακοί πέφτουν αναίσθητοι αντί να πεθαίνουν, και κάθε σύντροφος έχει μια μαγική ικανότητα που τους σώζει από έναν κίνδυνο. Το ότι ο κάθε σύντροφος χρησιμοποιεί την ικανότητα του μια φορά μόνο, ενώ θα μπορούσε να την σπαμάρει συνέχεια, είναι ομολογουμένως μια αδυναμία στην πλοκή που αχρηστεύει τον ρόλο κάθε συντρόφου, μιας που παύουν να έχουν σημασία ως χαρακτήρες σαν κάνουν την μαγεία τους.

Στην τελική, το βιβλίο ήταν μισοψημένο. Δεν το δούλεψε ο συγγραφέας όσο του άξιζε, και απλά επαναλαμβανόταν σε κάθε δοκιμασία, με σταδιακά λιγότερες λεπτομέρειες καθώς προχωρούσε. Όσο κι αν θέλεις να είσαι ενθουσιασμένος σαν τα εγγόνια που ακούνε την αφήγηση πλάι στο τζάκι, δε μπορείς να νοιαστείς έτσι που ο κυρ Διονύσης κακομεταχειρίστηκε την πλοκή.