What do you think?
Rate this book
Τρεις αδελφές
Οι ηλεκτρικές βεγκέζες φωτίζουν κάθε βράδυ αμυδρά, γαλάζια, γλυκά, τον ύπνο της οικογένειας Ταμπάκη, όπου κανείς δεν ξαγρυπνά από πόνο, έγνοια, σκέψη, στεναχώρια. Γαλήνη αδιατάρακτη και για τα τρία κορίτσια της οικογένειας μέχρι που ο νεανικός ερωτισμός αρχίζει να κάνει αισθητή την παρουσία του στις ζωές τους.
Κι αν η μητέρα ρωτούσε τις κόρες της τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή τους και πόσο απέχει από την καθεμιά, θα έπαιρνε τρεις διαφορετικές απαντήσεις! Για τη Λίζα, τη μικρότερη, η απόσταση που τη χωρίζει από τον έρωτα είναι όσο ένα ξεγλίστρημα από το παράθυρο της κοριτσίστικης κάμαράς της, σε αναζήτηση του νέου που ικανοποιεί την ερωτική φύση της. Για τη Σούζη ο έρωτας είναι σαν τους περιπάτους ενός χρόνου, αυτούς που ενώνουν το πνεύμα δυο ανθρώπων. Για τη Δωρίτσα ο έρωτας απέχει μια ζωή, πάντα το ήξερε, πάντα το έβλεπε... Κι ενώ αυτά θα απαντούσαν, καμιά δεν ξέρει τι πραγματικά τους επιφυλλάσει η ζωή!
Κι αν η μητέρα ρωτούσε τις κόρες της τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή τους και πόσο απέχει από την καθεμιά, θα έπαιρνε τρεις διαφορετικές απαντήσεις! Για τη Λίζα, τη μικρότερη, η απόσταση που τη χωρίζει από τον έρωτα είναι όσο ένα ξεγλίστρημα από το παράθυρο της κοριτσίστικης κάμαράς της, σε αναζήτηση του νέου που ικανοποιεί την ερωτική φύση της. Για τη Σούζη ο έρωτας είναι σαν τους περιπάτους ενός χρόνου, αυτούς που ενώνουν το πνεύμα δυο ανθρώπων. Για τη Δωρίτσα ο έρωτας απέχει μια ζωή, πάντα το ήξερε, πάντα το έβλεπε... Κι ενώ αυτά θα απαντούσαν, καμιά δεν ξέρει τι πραγματικά τους επιφυλλάσει η ζωή!
336 pages, Paperback
First published January 1, 1989
47 people want to read
About the author
Γρηγόριος Ξενόπουλος
120 books79 followersΟ Γρηγόριος Ξενόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1867 από Ζακυνθινό πατέρα και από μητέρα Φαναριώτισσα. Η οικογένειά του εγκαταλείπει την Πόλη, όταν ο Γρηγόριος ήταν έντεκα μηνών και εγκαθίσταται στη Ζάκυνθο. Μετά το γυμνάσιο ο Ξενόπουλος παρακολουθεί μαθήματα φυσικομαθηματικών στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Όμως, η λογοτεχνία και η δημοσιογραφία τον αποσπούν οριστικά. Συνεργάζεται με όλες σχεδόν τις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής του.
Το 1890 ο Γεώργιος Δροσίνης του προτείνει και αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην Εστία. Το 1896 ο ιδιοκτήτης του παιδικού περιοδικού «Διάπλασις των παίδων» Νικόλαος Παπαδόπουλος τον παίρνει αρχισυντάκτη και αργότερα του αναθέτει τη διεύθυνση του περιοδικού.
Αν και είναι επηρεασμένος από τις ευρωπαϊκές πολιτιστικές ανακατατάξεις, δεν περιορίζεται μέσα στα πλαίσια του ηθογραφικού μυθιστορήματος, αλλά προχωράει και ασχολείται με την περιγραφή των ψυχικών ικανοτήτων των ηρώων του. Γίνεται ένας ψυχογράφος που τηρεί όμως αυστηρά την αντικειμενικότητά του. Ο Ξενόπουλος έγραψε με την ίδια επιτυχία και δράματα και κωμωδίες κυρίως με θέμα τον έρωτα. Τα έργα του είναι ηθογραφίες που αναδεικνύουν τη ζωή μιας εποχής η μιας τοπικής κοινωνίας, τοπικές και εποχικές ιδιαιτερότητες παίρνουν συχνά ισχύ άγραφων νόμων που επιβάλλονται μέσα από την κοινωνία. Τα έργα του ταξινομούνται είτε στη Ζάκυνθο είτε στην Αθήνα και ο Ξενόπουλος έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των δύο Σχολών, της Αθηναϊκής και της Επτανησιακής. Ο Ξενόπουλος πέθανε σε μεγάλη ηλικία το 1951 στην Αθήνα μακριά από το αγαπημένο του νησί.
Το 1890 ο Γεώργιος Δροσίνης του προτείνει και αναλαμβάνει αρχισυντάκτης στην Εστία. Το 1896 ο ιδιοκτήτης του παιδικού περιοδικού «Διάπλασις των παίδων» Νικόλαος Παπαδόπουλος τον παίρνει αρχισυντάκτη και αργότερα του αναθέτει τη διεύθυνση του περιοδικού.
Αν και είναι επηρεασμένος από τις ευρωπαϊκές πολιτιστικές ανακατατάξεις, δεν περιορίζεται μέσα στα πλαίσια του ηθογραφικού μυθιστορήματος, αλλά προχωράει και ασχολείται με την περιγραφή των ψυχικών ικανοτήτων των ηρώων του. Γίνεται ένας ψυχογράφος που τηρεί όμως αυστηρά την αντικειμενικότητά του. Ο Ξενόπουλος έγραψε με την ίδια επιτυχία και δράματα και κωμωδίες κυρίως με θέμα τον έρωτα. Τα έργα του είναι ηθογραφίες που αναδεικνύουν τη ζωή μιας εποχής η μιας τοπικής κοινωνίας, τοπικές και εποχικές ιδιαιτερότητες παίρνουν συχνά ισχύ άγραφων νόμων που επιβάλλονται μέσα από την κοινωνία. Τα έργα του ταξινομούνται είτε στη Ζάκυνθο είτε στην Αθήνα και ο Ξενόπουλος έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των δύο Σχολών, της Αθηναϊκής και της Επτανησιακής. Ο Ξενόπουλος πέθανε σε μεγάλη ηλικία το 1951 στην Αθήνα μακριά από το αγαπημένο του νησί.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 7 of 7 reviews
September 21, 2021
“Στις μέρες μας οι άνθρωποι γνωρίζουν την τιμή του κάθε πράγματος και την αξία κανενός”.
Υπήρχαν εποχές και περίοδοι της ανθρώπινης εξέλιξης όπου χάριζαν ο ένας στον άλλο πραγματική αγάπη και ουσιαστική εκτίμηση αξιών και συναισθημάτων, χωρίς καν να μιλούν.
Η σιωπή τους, η ενοχή τους, τα απόκρυφα αμαρτωλά ηθικά φράγματα γκρεμίζονταν μέσω μιας ατελείωτης σιωπής, μέσω μιας εσωτερικής διαμάχης που αναδείκνυε την πραγματική όψη των ορατών και αθέατων ψυχολογικών διακυμάνσεων με σκοπό την επίτευξη του ατομικού και αναγκαίου ασυνείδητου συμφέροντος.
Η Αθήνα στις αρχές του 20ου αιώνα.
Η πατροπαράδοτη Ελλάδα με τις παραδοσιακές και πολιτισμικές της ιδεοληψίες κατακτούν την πρώτη θέση στην αγωγή και την συμπεριφορά των ανθρώπων που κρατούν τα πρότυπα και τις εμμονικές κατακτήσεις ανάμεσα σε κάθε διαπροσωπική σχέση.
Καλή ανάγνωση.
Πολλούς και σεμνούς ασπασμούς.
March 26, 2021
Ο Ξενόπουλος μας καλεί να γνωρίσουμε στο μυθιστόρημα του την οικογένεια Ταμπάκη που αποτελείται από τρεις αδελφές και έναν αδελφό. Ο έρωτας και στις τρεις είναι κάτι ξεχωριστό.
Για την πρώτη ο έρωτας είναι συνυφασμένος με πιο υψηλά ιδανικά και όχι τόσο με το σαρκικό. Λειτουργεί περισσότερο εγκεφαλικά και αυτό ψάχνει και στον σύντροφο της. Η δεύτερη είναι ταγμένη στην θρησκεία και θεωρεί πως το καλύτερο είναι ο άλλος να πιστεύει και να ακολουθεί πιστά τα χρηστά ήθη. Η τρίτη λειτουργεί πιο αυθόρμητα και καταφέρνει να ζήσει έντονες συγκινήσεις.
Μία πολύ όμορφη ερωτική ιστορία που δεν καταντάει να γίνει κουραστική καθώς ο συγγραφέας ισοσταθμίζει το συναίσθημα με την πλοκή. Μοναδικές περιγραφές, ωραία σκιαγράφηση χαρακτήρων και το συναίσθημα που μου δημιουργεί κάθε βιβλίο του Ξενόπουλου είναι χαρά γι’ αυτόν τον όμορφο ρομαντισμό που βγάζει.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
Για την πρώτη ο έρωτας είναι συνυφασμένος με πιο υψηλά ιδανικά και όχι τόσο με το σαρκικό. Λειτουργεί περισσότερο εγκεφαλικά και αυτό ψάχνει και στον σύντροφο της. Η δεύτερη είναι ταγμένη στην θρησκεία και θεωρεί πως το καλύτερο είναι ο άλλος να πιστεύει και να ακολουθεί πιστά τα χρηστά ήθη. Η τρίτη λειτουργεί πιο αυθόρμητα και καταφέρνει να ζήσει έντονες συγκινήσεις.
Μία πολύ όμορφη ερωτική ιστορία που δεν καταντάει να γίνει κουραστική καθώς ο συγγραφέας ισοσταθμίζει το συναίσθημα με την πλοκή. Μοναδικές περιγραφές, ωραία σκιαγράφηση χαρακτήρων και το συναίσθημα που μου δημιουργεί κάθε βιβλίο του Ξενόπουλου είναι χαρά γι’ αυτόν τον όμορφο ρομαντισμό που βγάζει.
Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.
July 26, 2013
Καλοκαίρι του 2013 βρίσκομαι στο πατρικό μου για διακοπές και όταν έφτιαχνα τη βαλίτσα μου δεν έβαλα μέσα κανένα βιβλίο.Και αυτό όχι επειδή αποφάσισα να μην διαβάσω τίποτα αυτόν τον ενάμιση μήνα ή επειδή δεν είχα αδιάβαστα βιβλία αλλά επειδή θέλω να τηρήσω την υπόσχεση που πριν λίγο καιρό έδωσα στον εαυτό μου να διαβάσω δηλαδή τα λογοτεχνικά βιβλία που υπάρχουν στη βιβλιοθήκη των γονιών μου.Τα περισσότερα τα έχω διαβάσει κατά τη διάρκεια των παιδικών ή των εφηβικών μου χρόνων και θα μπορούσα να τα έχω προσθέσει και εδώ αλλά αποφάσισα να μην το κάνω γιατί θέλω κάθε φορά που προσθέτω ένα βιβλίο να γράφω και μια κριτική και τα περισσότερα από αυτά δεν τα θυμάμαι πλέον τόσο καλά ώστε να πω την άποψή μου.Θεωρώ πως αν τα βάλω εδώ θα πρέπει πρώτα να τα έχω ξαναδιαβάσει.Και αυτό κάνω..Έτσι λοιπόν μετά το Θησαυρό της Βαγίας το Καπλάνι της Βιτρίνας τον Ζητιάνο τα Λογία της Πλώρης τον Μικρό Πρίγκιπα και τα τρία βιβλία του Σαμαράκη ήρθε η σειρά του Ξενόπουλου.Δυο βιβλία του υπάρχουν στην βιβλιοθήκη Οι Τρεις Αδελφές και η Αφροδίτη και τα δύο των εκδόσεων Αδελφοί Βλάσση. Τις Τρεις Αδελφές τις είχα διαβάσει όταν πήγαινα στο γυμνάσιο και πάνω κάτω θυμόμουν την ιστορία αντίθετα την Αφροδίτη δεν είχα καταφέρει τότε να την τελειώσω.Η αλήθεια είναι πώς λίγες μέρες πριν ταξιδέψω στους γονείς μου σκεφτόμουν να διαβάσω τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα (Μάγκας,Στα Μυστικά του Βάλτου,Παραμύθι δίχως όνομα) αλλά άλλαξα γνώμη όταν έφτασα στο πατρικό και παρατηρώντας τα βιβλία ένιωσα να με τραβούν περισσότερο εκείνα του Ξενόπουλου. Βαλμένα σε ένα από α ψηλότερα ράφια της βιβλιοθήκης ένιωσα να με φωνάζουν να τα διαβάσω.Δεν ξέρω αν ποτέ έχετε νιώσει κάτι παρόμοιο αλλά μερικές φορές επιλέγω τα βιβλία με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.Τα κοιτώ προσεκτικά και τότε νιώθω ότι κάποια μου φωνάζουν ''επέλεξε εμένα..διάβασε εμένα!''.Και τα επιλέγω..Έτσι λοιπόν κατέβασα από τη βιβλιοθήκη τα δύο έργα του Ξενόπουλου και αποφάσισα να ξεκινήσω με αυτό που θυμόμουν καλύτερα :Τις Τρεις Αδελφές....
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αθήνα στην περιοχή των Πατησίων στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.Πρωταγωνίστρια είναι μια οικογένεια των Αθηνών εκείνη του κυρίου Πελοπίδα Ταμπάκη.Έξι μέλη έχει η οικογένειά του: εκείνον, την σύζυγό του Αθηνά και τα τέσσερα παιδιά του τρία κορίτσια τις δίδυμες Δωρίτσα και Σούζυ και την μικρότερη Λίζα και ένα αγόρι το μεσαίο της οικογένειας τον Ορέστη το μοναδικό μελαχρινό παιδί του σπιτιού.Τα παιδιά η κυρία Αθηνά τα μεγαλώνει με στρατιωτική πειθαρχία δίνοντας τους πολύ λίγες ελευθερίες προσπαθώντας να τους δώσει εκείνες τις αρχές που θα τα βοηθήσουν να κάνουν στη ζωή τους τις σωστές επιλογές και να μην ντροπιάσουν το όνομα τους.Οι Ταμπάκηδες δεν ανήκουν στις πιο πλούσιες οικογένειες των Αθηνών αλλά τα κορίτσια έχουν μα αξιοπρεπέστατη προίκα-λεφτά στην τράπεζα και διαμέρισμα στο όνομά τους!-και γενικά έχουν καλό όνομα στον κύκλο των πλουσίων τόσο καλό μάλιστα που πολλοί πιστεύουν ότι έχουν περισσότερα λεφτά απ'ότι οι ίδιοι λένε.Τα παιδιά πάνε σε καλό σχολείο μαθαίνουν πιάνο και ξένες γλώσσες και ετοιμάζονται κατάλληλα για το μέλλον τους. Ποιο είναι αυτό?Τα κορίτσια να καλοπαντρευτούν και ο Ορέστης να τελειώσει με επιτυχία το σχολείο και μετά να ακολουθήσει εκείνη την πορεία που θα του επιτρέψει να μπει στην εταιρεία που εργάζεται ο πατέρας του να λαμβάνει έναν αξιοπρεπέστατο μισθό και φυσικά να παντρευτεί μια σωστή κοπέλα της καλής κοινωνίας που θα συνεχίσει το όνομά του.Ούτε λόγος τα κορίτσια να πάνε στο Πανεπιστήμιο ή να δουλέψουν!Όχι τις κόρες τους οι Ταμπάκηδες δεν τις προορίζουν για κάτι τέτοιο.Αυτό που περιμένουν από εκείνες είναι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή να επιλέξουν σωστά με βάση την καταγωγή τους, το όνομα της οικογένειας και το μέλλον τους και όχι με βάση την αγάπη!Σημασία έχει να πάρουν έναν ευκατάστατο νέο με καλό όνομα και όχι να παντρευτούν από έρωτα.Η αγάπη και όλα αυτά έρχονται δεύτερα θα μάθουν να αγαπούν τους συζύγους τους στο γάμο σημασία έχει το πορτοφόλι του, η δουλειά του, το όνομα της οικογένειάς του.Τα φτωχαδάκια όσο καλή καρδιά κι αν έχουν δεν είναι για τις Ταμπακοπούλες!! Οι γονείς λοιπόν περιμένουν τα κορίτσια τους να συμπεριφερθούν με βάση τα πρότυπα της καλής ανατροφής που τους δίνουν..η Δωρίτα η Σούζυ και η Λίζα όμως είναι πρόθυμες να ακολουθήσουν αυτούς τους κανόνες ή θα επαναστατήσουν??
''Εγώ γράφω διηγήματα για τον κόσμο και θέλω να τα χαίρεται ο κόσμος.Ο κόσμος με νιώθει, ο κόσμος με διαβάζει, ο κόσμος με αγοράζει.Μου αρέσει κάθε μου γραφτό να είναι στη μορφή του τόσο απλό ώστε με την ίδια σχεδόν άνεση να μπορεί να το διαβάσει κι ένας μαθητής του Γυμνασίου και ο κύριος Παλαμάς.Δεν αγαπώ τα σύννεφα και τα σκοτάδια με τραβά περισσότερο η ξαστεριά,το φως. Εσπούδασα μαθηματικά στα νιάτα μου, κι εσυνήθισα να λέγω τα πράγματα απλά καθαρά και ξάστερα''...Με το που ανοίγεις το βιβλίο αυτά τα λόγια του Ξενόπουλου θα διαβάσεις.Κάτι που το θεωρώ σωστό και τίμιο απ'την πλευρά του εκδότη γιατί έτσι ξέρεις απ'την αρχή τι να περιμένεις από τον συγγραφέα,ποιες είναι οι προθέσεις του και τα πιστεύω του.Σε αυτές τις λίγες γραμμές ο συγγραφέας εξηγεί το σκεπτικό του και το πώς αντιμετωπίζει ο ίδιος τις ιστορίες του. Καθ όλη τη διάρκεια τις ανάγνωσης είχα τα λόγια αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού μου και με βοήθησαν να κατανοήσω καλύτερα την ιστορία αλλά και τις πράξεις των χαρακτήρων.Οι 328 σελίδες του τελειώνουν πολύ γρήγορα ένας βιβλιόφιλος ή κάποιος που διαβάζει γρήγορα θα το ολοκληρώσει σε δύο το πολύ τρεις μέρες.Είναι γρήγορο,απλό,ευκολοδιάβαστο,με μικρά κεφάλαια,χωρίς δύσκολο λεξιλόγιο και μακροσκελείς περιγραφές,γεμάτο διαλόγους.Είναι ένα ευχάριστο βιβλίο αρκετά διασκεδαστικό ότι πρέπει για τώρα το καλοκαιράκι που οι περισσότεροι δεν θέλουν να διαβάζουν δυσνόητα βιβλία γεμάτα νοήματα και μηνύματα που σε βάζουν σε σκέψεις θέλουν κάτι πιο χαλαρωτικό.Αυτό λοιπόν είναι οι Τρεις Αδελφές δεν απαιτεί πολλές και εξειδικευμένες γνώσεις όπως λέει και ο Ξενόπουλος μπορεί να το διαβάσει ο καθένας ανεξαρτήτου ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου.
Αυτό που διάβασα μου άρεσε αρκετά.Την πρώτη φορά που είχα πιάσει το βιβλίο στα χέρια μου θυμάμαι πως και τότε μου είχε αρέσει αν και είχα στεναχωρηθεί αρκετά με τη μοίρα κάποιων χαρακτήρων.Αλλά σε γενικές γραμμές είχα περάσει καλά διαβάζοντάς το, το είχα ευχαριστηθεί ο συγγραφέας μαζί μου είχε πετύχει το στόχο του.Το ίδιο συνέβη και τώρα.Πάλι στεναχωρήθηκα με κάποιες εξελίξεις αλλά και πάλι με ψυχαγώγησε και οι ώρες που του αφιέρωσα πέρασαν πολύ γρήγορα και ευχάριστα. Όμως υπάρχει μια διαφορά.Έξι εφτά χρόνια πριν στην πρώτη του ανάγνωση αν είχα λογαριασμό εδώ θα του έβαζα τέσσερα αστεράκια τώρα όμως του έβαλα τρία.Και αυτό γιατί έχω πλέον μεγαλώσει και μαζί με εμένα έχουν μεγαλώσει και οι απαιτήσεις μου.Εκτιμώ την ειλικρίνεια του Ξενόπουλου εκτιμώ το γεγονός ότι μένει πιστός στις αρχές του αλλά οι ενστάσεις που έχω για την ιστορία και τους χαρακτήρες με οδηγεί να του βάλω τρία και όχι τέσσερα αστεράκια.Στην ηλικία των 12-13 χρόνων αυτές οι ενστάσεις δεν θα υπήρχαν αλλά πλέον από ένα βιβλίο δεν θέλω μόνο να με διασκεδάζει και να μην είναι βαρετό θέλω να με ικανοποιεί και η υπόθεσή του και η εξέλιξη των χαρακτήρων του..Πέρασα καλά με τις Τρεις Αδελφές αλλά μέχρι εκεί.Για μένα δεν είναι αριστούργημα ούτε με ενθουσίασε σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου...
Η ιστορία επικεντρώνεται στις αδερφές Ταμπακη. Ξεκινά όταν ήταν μικρές και πήγαιναν ακόμα σχολείο και τελειώνει όταν πλέον είναι μεγάλες και έχουν μπει και οι τρεις στη δεκαετία των τριάντα.Μιλάμε για τρία κορίτσια που μέσα τους κυλά το ίδιο αίμα μεγάλωσαν στο ίδιο σπίτι και έλαβαν την ίδια ανατροφή κι όμως στο θέμα του γάμου που είναι ο πιο σημαντικός σκοπός της ζωής τους η καθεμία κάνει τις δικές της διαφορετικές επιλογές.Η Σούζυ είναι η πρώτη που παντρεύεται και επιλέγει τον Πέτράκη Γιασεμίδη γιο καλής πλούσιας οικογένειας πολιτικών.Κι ο Πετράκης στο μέλλον αυτή την πορεία θα ακολουθήσει.Οι δυο τους δεν παντρεύτηκαν από κεραυνοβόλο έρωτα ή αγάπη αλλά επειδή είχαν τις ίδιες ιδέες για τον κόσμο τη ζωή και το μέλλον.Ανάμεσα τους υπήρχε σεβασμός αλληλοεκτίμηση κατανόηση και ο ένας θαύμαζε τον άλλο για τον τρόπο σκέψης του και τους άρεσε που συμφωνούσαν σε βασικά ζητήματα όπως είναι εκείνο της θρησκείας ή το μεγάλωμα των παιδιών ή της επιλογής συζύγου.Μέσα από τις συζητήσεις τους ο ένας βλέπει στον άλλο το άλλο του μισό.Και οι δύο παραδέχονται ότι δεν είναι τρελά ερωτευμένοι αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην παντρευτούν αφού τους ενώνουν αλλά πολύ πιο σημαντικά.Οι κοινές τους πεποιθήσεις φθάνουν και περισσεύουν. Εξάλλου και τα τρία κορίτσια μεγάλωσαν έχοντας πάντα το πίσω μέρος του μυαλού τους τα λόγια του πατέρα τους ''...Κοιτάξτε λοιπόν να μη δώσετε ποτέ θάρρος σε κανένα φτωχό νέο.Εκείνοι που θα σας πάρουν πρέπει να έχουν μια καλή θέση ή μια καλή περιουσία.Αλλά όχι να είναι πολυεκατομμυριούχοι. Μην κάνετε μεγάλα όνειρα.Ο μεγάλος πλούτος δεν είναι ευτυχία.Ευτυχία είναι το λίγο μα σίγουρο. Να ζήσετε μέτρια σαν τους γονείς σας μα εξασφαλισμένες σαν κι αυτούς.Στην εξασφάλιση ν'αποβλέπετε.Τ'άλλα είναι περιττή πολυτέλεια''.. ούτε λόγος από τον κύριο Ταμπάκη για έρωτες και αγάπες!!Αυτά είναι περιττές πολυτέλειες το πιο σημαντικό είναι η εξασφάλιση! Και από αυτό ο Πετράκης Γιασεμίδης έχει αρκετό!! Της Σούζυς ποτέ δεν της έλειψε τίποτα.Και το μεγάλο της σπίτι είχε και το δικό της αυτοκίνητο με σοφέρ παρακαλώ και τα παιδιά της είχαν νταντάδες και τα ωραία φουστάνια της έβαζε και τις δεξιώσεις της έκανε και στο τέλος έγινε και κυρία βουλευτού.Η Σούζυ ικανοποίησε μια χαρά τις απαιτήσεις των δικών της.Που βέβαια ήταν και δικές της απαιτήσεις. Γιατί κανείς δεν την πίεσε να παντρευτεί τον Γιασεμίδη εκείνη το αποφάσισε.Από τη στιγμή που σκέφτονταν το ίδιο το θέμα είχε τελειώσει.Στο θέμα της αγάπης συμφωνούσε με τον πατέρα της..περιττή πολυτέλεια!!Δεν την ένοιαζε που όταν της έκανε πρόταση γάμου δεν είχαν φιληθεί ποτέ ή δεν την είχε ποτέ του φλερτάρει..όχι ο Πετράκης είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν τον τέλειο γαμπρό!! Βέβαια να μην την αδικούμε κιόλας κατά τη διάρκεια του γάμου της τον αγάπησε και του ήταν πάντα πιστή και το ίδιο συνέβη και με εκείνον κανείς τους όμως δεν γνώρισε την αγάπη εκείνη που μπορεί και βουνά ακόμα να μετακινήσει που λέει ο λόγος!! Αλλά κανένας από τους δύο δεν το ήθελε κιόλας...Η Σούζυ και οι αδερφές της μεγάλωσαν με το όνειρο μιας καλής άνετης ζωής δίπλα σε έναν σύζυγο εξασφαλισμένο. Δεν μεγάλωσαν με το όνειρο της μεγάλης τρελής αγάπης ούτε άκουγαν απ΄τους γονείς τους λόγια σαν αυτά: ''καλός να'ναι κι ας μην έχει λεφτά.Αρκεί να τον αγαπάς και να σ'αγαπά.''.Τέτοια λόγια θεωρούνταν προσβλητικά αν διάλεγαν φτωχαδάκι οι γονείς τους θα πάθαιναν εγκεφαλικό! Το προξενιό για τις αδερφές Ταμπάκη ήταν ο πιο φυσικός τρόπος επιλογής γαμπρού.Δεν θεωρούσαν ότι τις μείωνε ως γυναίκες.Μιλάμε για μια τελείως διαφορετική εποχή από τη σημερινή μια εποχή που στον γάμο σημασία δεν είχε η αγάπη αλά το όνομα και η περιουσία.Η αγάπη θα έρχονταν με το πέρασμα των χρόνων και την συμβίωση.Όπως ξαναείπα η Σούζυ και ο Πέτράκης φιλήθηκαν για πρώτη φορά τη μέρα που αρραβωνιάστηκαν μέχρι τότε ζήτημα είναι αν είχαν πιαστεί από το χέρι!Και για γλυκόλογα ούτε λόγος! Δεν θυμάμαι ειλικρινά αν κάποιος αποκάλεσε τον άλλο ''αγάπη μου'' ''μωρό μου'' ''γλυκέ μου''!Είπαμε η ιστορία διαδραματίζεται σε μια τελείως διαφορετική εποχή όπου τα ζευγάρια μιλούσαν μεταξύ τους στον πληθυντικό και τα δημόσια φιλιά θεωρούνταν ατιμία και προστυχιά!
Την ίδια πορεία με τη Σούζυ ακολουθεί σε γενικές γραμμές και η Δωρίτσα. Εκείνη παντρεύτηκε τον Χριστόφορο Κυρίτση έναν ευσεβή νέο βαθιά θρησκευόμενο που η ζωή του ήταν : σπίτι-δουλειά-σπίτι.Δεν διασκέδαζε δεν είχε πολλούς φίλους δεν του άρεσαν οι κοινωνικές εκδηλώσεις γιατί δεν έβρισκε ανθρώπους να μιλήσει ανθρώπους που σκέφτονταν όπως εκείνος.Μέχρι που βρήκε τη Δωρίτσα το άλλο του μισό.Και εδώ γίνεται ότι και με τη Σούζυ. Λείπουν τα λόγια αγάπης, τα φιλιά, τα κοπλιμέντα. Συζητούν σαν δυο καλοί φίλοι βλέπουν ότι σκέφτονται το ίδιο και ότι αν παντρεύονταν ο γάμος τους θα ήταν πετυχημένος οι οικογένειες συμφωνούν με τις επιλογές τους αφού πρόκειται για παιδιά καλών οικογενειών με ένα αξιοσέβαστο παρελθόν και έτσι ο πατέρας του Χριστόφορου ζήτησε τη Δωρίτσα για νύφη του και εκείνη ξέχασε τους όποιους φόβους της αμέσως και δέχτηκε με χαρά.Για να είμαστε όμως δίκαιο αυτοί οι δύο αγαπήθηκαν πολύ περισσότερο απ'ότι η Σούζυ και ο Πετράκης. Δεν είχαν μια σχέση εγκεφαλική η αγάπη ήταν παρούσα στο γάμο τους ένιωσαν αυτό το συναίσθημα πολύ πιο έντονα απ'ότι η Σούζυ και ο άντρα της.Και η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό ήταν η συμπεριφορά της Δωρίτσας μετά το θάνατο του Χριστόφορου.Δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα δεν τον ξέχασε ποτέ συνέχιζε να τον αισθάνεται δίπλα της και περίμενε με ανυπομονησία το θάνατό της για να πάει κοντά του. Έναν άντρα αγάπησε η Δωρίτσα και του έμεινε πιστή μέχρι το τέλος.Η ανατροφή της της επέτρεπε να ξαναπαντρευτεί δεν θεωρούνταν κάτι κακό αλλά εκείνη δεν το έκανε.Για τη Δωρίτσα ο Χριστόφορος ήταν ένα σκαλί κάτω από το Θεό.Τον λάτρεψε κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Και πάμε στη μικρότερη των αδερφών τη Λίζα τη μόνη που ήθελε να παντρευτεί από έρωτα.Προσοχή όμως ζητούσε την αγάπη ήθελε να έχει φιλήσει τον άντρα της πριν αρραβωνιαστεί αλλά στόχευε σε άντρες με λεφτά και καλή καταγωγή.Τα φτωχόπαιδα αποκλείονταν.Από τις τρεις αυτή έκανε τη μεγαλύτερη επανάσταση αλλά η επανάσταση αυτή είχε και κάποια όρια.Η Λίζα ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί όχι όμως από κάποιον φτωχό!! Στα δεκάξι της είχε μια περιπέτεια με τον Ανέστη Αναστασιάδη νόμιζε ότι τον είχε ερωτευθεί μέχρι που είδε την ακαταστασία του σπιτιού του και τη ζωή που έκαναν οι αδερφές του και η μάνα του.Και τότε γύρισε τρέχοντας στους δικούς της και τους ζητούσε συγνώμη. Ξέχασε αγάπες και έρωτες και τα μεγάλα λόγια της! Τί σημασία είχε αν ο Ανέστης δεν ήξερε τίποτα για τη ζωή των δικών του κι αν εκείνος την αγαπούσε ειλικρινά? Ήταν φτωχός από οικογένεια με βρώμικο παρελθόν και δεν έκανε για τη Λίζα.Στο τέλος παντρεύτηκε ένα όμοιο της κοινωνικά αλλά πολύ μεγαλύτερό της.Η επανάσταση της τελικά περιορίστηκε εκεί.Είχε το δικό της σπίτι νταντάδες για τα παιδιά δικό της αμάξι έκανε δεξιώσεις σχεδόν κάθε εβδομάδα ζούσε όπως και η Σούζυ με τη μόνη διαφορά ότι αγάπησε τον άντρα της και ότι αυτός την περνούσε 15-20 χρόνια όταν παντρεύτηκαν!Η οικογένεια στην αρχή αντέδρασε αλλά τελικά τον δέχτηκαν γιατί οι αρχές της καλής ανατροφής δεν εμπόδιζαν μια κοπέλα να παντρευτεί έναν μεγαλύτερό της εντάξει δεν ήταν και το καλύτερό τους αλλά δεν ήταν και μια ντροπιαστική επιλογή...Έτσι λοιπόν η Σούζυ παντρεύτηκε τον Πετράκη επειδή σκέφτονταν το ίδιο,η Δωρίτα επέλεξε τον Χριστόφορο γιατί δεν τη φόβιζε και τον λάτρεψε και η Λίζα ερωτεύθηκε τον Αμβρόσιο και δεν την ένοιαζε η ηλικία του.Η κάθε μία επέλεξε με βάση τα δικά της κριτήρια αλλά και οι τρεις τίμησαν τα λόγια του πατέρα τους! Στην περίληψη λέει ότι μεγάλωσαν με τις ίδιες αρχές αλλά ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες.Βασικά διαφωνώ και συμφωνώ με τα λόγια του θείου Κρίτωνα ''Διαφορετικά? έκαμε ο Κρίτων. Σ'αυτό μόνο είσαστε γελασμένοι!Τα κορίτσια σας μοιάζουν σαν τρεις σταλαγματιές νερό.Και στο πρόσωπο και στην ψυχή.Το ίδιο ξανθές κι οι τρεις, το ίδιο ενάρετες κι οι τρεις.Η ιδιοσυγκρασία τους μόνο μπορεί ν'αλλάζει μα η ανατροφή δεν επηρεάζει την ιδιοσυγκρασία είναι κάτι ατομικό.Ενάρετες σας λέω! Κι η Σούζυ που μας κάνει την άθεη όσο κι η Δωρίτσα που είναι τόσο θρήσκα.Τη Λίζα πάλι την ακούσατε τι είπε όταν της λέγατε να μην πάρει μεγάλο γιατί κινδύνευε τάχα η αρετή της.Κι εγώ λοιπόν είμαι βέβαιος πως δεν θα μας ντροπιάσει ποτέ! Παρατήρησα ακόμα και τούτο: και οι τρεις στο γάμο τους φέρθηκαν με τον ίδιο ιδιόρρυθμο και πρωτότυπο τρόπο.Θυμηθείτε τη Σούζυ που σας έφερε δω τον Πέτράκη. Θυμηθείτε τη Δωρίτσα που φώναξε τον Χριστόφορο από το παράθυρο.Και τη Λίζα που άμα τα συμφώνησε με τον Αμβρόσιο έφαγε έξω μαζί του.Όλες τους ξεβγαίνουν από το συνηθισμένο,το τυπικό.Αυτό δεν είναι μια σπουδαία ομοιότης ανάμεσά τους?Και δεν την έχουν από την όμοια ανατροφή? Εγώ έτσι νομίζω.Τρία κορίτσια,τρεις σταλαγματιές νερό!!''.
Ποια από τις τρεις προτιμώ άραγε? Με το χέρι στην καρδιά καμία.Όταν ήμουν μικρή με είχε συγκινήσει η ιστορία της Δωρίτσας και ήταν η αγαπημένη μου.Τώρα μέχρι τη μέση περίπου αγαπούσα τη Λίζα γιατί μου άρεσε ο επαναστατικός της χαρακτήρας.Από εκεί και πέρα όμως η αγάπη μου ξεθύμανε γιατί η επανάσταση της ήταν επιφανειακή και ουσιαστικά και εκείνη ποτέ της δεν ξέφυγε από το καλούπι που της είχαν φτιάξει οι δικοί της ούτε και βέβαια ήθελε να ξεφύγει.Επιπλέον ο τρόπος αντιμετώπισης των παιδιών της και οι σκέψεις της προς το τέλος του βιβλίου μου την έκαναν εξαιρετικά αντιπαθή στα μάτια μου.Αντιθέτως τελειώνοντας το βιβλίο ένιωσα έναν μεγάλο θαυμασμό και συγκίνηση για τη Δωρίτσα. Μπορεί να μην συμφωνώ 100% με τις τελικές της αποφάσεις για τη ζωή της αλλά τη θαυμάζω απεριόριστα γιατί λίγες γυναίκες παίρνουν τόσο γενναίες αποφάσεις και τις στηρίζουν μέχρι τέλους.Η Σούζυ μου ήταν πάντα αδιάφορη.Η ιστορία της και τότε που ήμουν μικρή και τώρα που μεγάλωσα μου ήταν πάντα βαρετή.Από τις τρεις αδερφές μου φαίνεται η πιο ρηχή και δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω φίλη της.Αν έπρεπε να τις βάλω σε σειρά θα έλεγα Δωρίτσα-Λίζα-Σούζυ αλλά σας ξαναλέω ότι δεν δέθηκα με καμιά τους και δεν ενδιαφέρθηκα ουσιαστικά για καμιά τους.Απλώς συγκινήθηκα λίγο περισσότερο με την ιστορία της Δωρίτσας αφού έχει την πιο τραγική ιστορία.Στο τέλος έμεινε άτεκνη χήρα και απλώς περίμενε να πεθάνει για να βρει τον Χριστόφορο.Πρέπει να είσαι αναίσθητος και ξεροκέφαλος για να μην συγκινηθείς από μια τέτοια μοίρα...
Το μεγαλύτερο πρόβλημα μου ήταν η ελλιπής ανάπτυξη βασικών χαρακτήρων και το τέλος που ήταν πολύ γρήγορο και απότομο.Ο συγγραφέας λέει ότι αυτά είχε να διηγηθεί και εκπλήρωσε το σκοπό του όμως εγώ ήθελα κάτι περισσότερο. Το τέλος της Δωρίτσας το δέχτηκα αλλά δεν ικανοποιήθηκα με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε στον Ορέστη και το τόσο απότομο κλείσιμο.Εντάξει μπορεί να μην ήταν βασικός χαρακτήρας αλλά από τη στιγμή που μου λες την ιστορία του ήθελα καλύτερη ανάπτυξη και δεν συμφωνώ και με το τέλος του.Μου φάνηκε πολύ άδικο,δεν του άξιζε. Ήθελα ακόμα να μάθω περισσότερα πράγματα για τους γονείς των κοριτσιών αλλά και για τα ίδια τα κορίτσια.Η ανάπτυξη των χαρακτήρων δεν με ικανοποίησε σχεδόν καθόλου.Αυτή που λιγότερο αναπτύσσεται είναι η Σούζυ ενώ έχω την εντύπωση πως η αγαπημένη του συγγραφέα ήταν η Λίζα.Νομίζω πως ένας από τους λόγους που δεν δέθηκα μαζί τους ήταν και η μη σωστή ανάπτυξή τους.Ποιο πολύ απογοητεύτηκα με τον τρόπο παρουσίασης της Δωρίτσας του πιο τραγικού χαρακτήρα. Η πιο τραγική ιστορία του βιβλίου παρουσιάστηκε πολύ γρήγορα και τελείωσε και γρήγορα.Το κεφάλαιο θανάτου του Χριστόφορου αλλά και το επόμενο που αφορά τη ζωή τη Δωρίτσας χωρίς εκείνον θα έπρεπε να ήταν τα πιο δυνατά του βιβλίου αλλά δυστυχώς δεν ήταν..Δεν εμβαθύνει,δεν αγγίζει την ψυχή τους με αποτέλεσμα να μην την αγγίζω κι εγώ...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Γρηγόριος Ξενόπουλος ήταν ένας ταλαντούχος συγγραφέας με στόχους και οράματα που προσπάθησε μέσα από τα έργα του να τα πραγματοποιήσει.Οι Τρεις Αδελφές είναι ένα βιβλίο καλογραμμένο και μπορεί να το διαβάσει ο καθένας.Παρουσιάζει με υπέροχο τρόπο τη ζωή και τις συνήθειες των Αθηναίων των χρόνων του συγγραφέα και οι περιγραφές και η παρατηρητικότητα του Ξενόπουλου είναι το μεγάλο του ατού.Μου άρεσε κατάφερε να μου χαρίσει ευχάριστες στιγμές και να με ψυχαγωγήσει τα μεσημέρια του καλοκαιριού απλώς δεν δέθηκα με την ιστορία και τους ήρωες της.Αν το συστήνω? Φυσικά!όσοι ψάχνετε κάτι απλό και διασκεδαστικό χωρίς πολύπλοκη πλοκή και φιλοσοφικά ζητήματα να το διαβάσετε.Δεν θα πλήξετε!!!!
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αθήνα στην περιοχή των Πατησίων στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.Πρωταγωνίστρια είναι μια οικογένεια των Αθηνών εκείνη του κυρίου Πελοπίδα Ταμπάκη.Έξι μέλη έχει η οικογένειά του: εκείνον, την σύζυγό του Αθηνά και τα τέσσερα παιδιά του τρία κορίτσια τις δίδυμες Δωρίτσα και Σούζυ και την μικρότερη Λίζα και ένα αγόρι το μεσαίο της οικογένειας τον Ορέστη το μοναδικό μελαχρινό παιδί του σπιτιού.Τα παιδιά η κυρία Αθηνά τα μεγαλώνει με στρατιωτική πειθαρχία δίνοντας τους πολύ λίγες ελευθερίες προσπαθώντας να τους δώσει εκείνες τις αρχές που θα τα βοηθήσουν να κάνουν στη ζωή τους τις σωστές επιλογές και να μην ντροπιάσουν το όνομα τους.Οι Ταμπάκηδες δεν ανήκουν στις πιο πλούσιες οικογένειες των Αθηνών αλλά τα κορίτσια έχουν μα αξιοπρεπέστατη προίκα-λεφτά στην τράπεζα και διαμέρισμα στο όνομά τους!-και γενικά έχουν καλό όνομα στον κύκλο των πλουσίων τόσο καλό μάλιστα που πολλοί πιστεύουν ότι έχουν περισσότερα λεφτά απ'ότι οι ίδιοι λένε.Τα παιδιά πάνε σε καλό σχολείο μαθαίνουν πιάνο και ξένες γλώσσες και ετοιμάζονται κατάλληλα για το μέλλον τους. Ποιο είναι αυτό?Τα κορίτσια να καλοπαντρευτούν και ο Ορέστης να τελειώσει με επιτυχία το σχολείο και μετά να ακολουθήσει εκείνη την πορεία που θα του επιτρέψει να μπει στην εταιρεία που εργάζεται ο πατέρας του να λαμβάνει έναν αξιοπρεπέστατο μισθό και φυσικά να παντρευτεί μια σωστή κοπέλα της καλής κοινωνίας που θα συνεχίσει το όνομά του.Ούτε λόγος τα κορίτσια να πάνε στο Πανεπιστήμιο ή να δουλέψουν!Όχι τις κόρες τους οι Ταμπάκηδες δεν τις προορίζουν για κάτι τέτοιο.Αυτό που περιμένουν από εκείνες είναι όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή να επιλέξουν σωστά με βάση την καταγωγή τους, το όνομα της οικογένειας και το μέλλον τους και όχι με βάση την αγάπη!Σημασία έχει να πάρουν έναν ευκατάστατο νέο με καλό όνομα και όχι να παντρευτούν από έρωτα.Η αγάπη και όλα αυτά έρχονται δεύτερα θα μάθουν να αγαπούν τους συζύγους τους στο γάμο σημασία έχει το πορτοφόλι του, η δουλειά του, το όνομα της οικογένειάς του.Τα φτωχαδάκια όσο καλή καρδιά κι αν έχουν δεν είναι για τις Ταμπακοπούλες!! Οι γονείς λοιπόν περιμένουν τα κορίτσια τους να συμπεριφερθούν με βάση τα πρότυπα της καλής ανατροφής που τους δίνουν..η Δωρίτα η Σούζυ και η Λίζα όμως είναι πρόθυμες να ακολουθήσουν αυτούς τους κανόνες ή θα επαναστατήσουν??
''Εγώ γράφω διηγήματα για τον κόσμο και θέλω να τα χαίρεται ο κόσμος.Ο κόσμος με νιώθει, ο κόσμος με διαβάζει, ο κόσμος με αγοράζει.Μου αρέσει κάθε μου γραφτό να είναι στη μορφή του τόσο απλό ώστε με την ίδια σχεδόν άνεση να μπορεί να το διαβάσει κι ένας μαθητής του Γυμνασίου και ο κύριος Παλαμάς.Δεν αγαπώ τα σύννεφα και τα σκοτάδια με τραβά περισσότερο η ξαστεριά,το φως. Εσπούδασα μαθηματικά στα νιάτα μου, κι εσυνήθισα να λέγω τα πράγματα απλά καθαρά και ξάστερα''...Με το που ανοίγεις το βιβλίο αυτά τα λόγια του Ξενόπουλου θα διαβάσεις.Κάτι που το θεωρώ σωστό και τίμιο απ'την πλευρά του εκδότη γιατί έτσι ξέρεις απ'την αρχή τι να περιμένεις από τον συγγραφέα,ποιες είναι οι προθέσεις του και τα πιστεύω του.Σε αυτές τις λίγες γραμμές ο συγγραφέας εξηγεί το σκεπτικό του και το πώς αντιμετωπίζει ο ίδιος τις ιστορίες του. Καθ όλη τη διάρκεια τις ανάγνωσης είχα τα λόγια αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού μου και με βοήθησαν να κατανοήσω καλύτερα την ιστορία αλλά και τις πράξεις των χαρακτήρων.Οι 328 σελίδες του τελειώνουν πολύ γρήγορα ένας βιβλιόφιλος ή κάποιος που διαβάζει γρήγορα θα το ολοκληρώσει σε δύο το πολύ τρεις μέρες.Είναι γρήγορο,απλό,ευκολοδιάβαστο,με μικρά κεφάλαια,χωρίς δύσκολο λεξιλόγιο και μακροσκελείς περιγραφές,γεμάτο διαλόγους.Είναι ένα ευχάριστο βιβλίο αρκετά διασκεδαστικό ότι πρέπει για τώρα το καλοκαιράκι που οι περισσότεροι δεν θέλουν να διαβάζουν δυσνόητα βιβλία γεμάτα νοήματα και μηνύματα που σε βάζουν σε σκέψεις θέλουν κάτι πιο χαλαρωτικό.Αυτό λοιπόν είναι οι Τρεις Αδελφές δεν απαιτεί πολλές και εξειδικευμένες γνώσεις όπως λέει και ο Ξενόπουλος μπορεί να το διαβάσει ο καθένας ανεξαρτήτου ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου.
Αυτό που διάβασα μου άρεσε αρκετά.Την πρώτη φορά που είχα πιάσει το βιβλίο στα χέρια μου θυμάμαι πως και τότε μου είχε αρέσει αν και είχα στεναχωρηθεί αρκετά με τη μοίρα κάποιων χαρακτήρων.Αλλά σε γενικές γραμμές είχα περάσει καλά διαβάζοντάς το, το είχα ευχαριστηθεί ο συγγραφέας μαζί μου είχε πετύχει το στόχο του.Το ίδιο συνέβη και τώρα.Πάλι στεναχωρήθηκα με κάποιες εξελίξεις αλλά και πάλι με ψυχαγώγησε και οι ώρες που του αφιέρωσα πέρασαν πολύ γρήγορα και ευχάριστα. Όμως υπάρχει μια διαφορά.Έξι εφτά χρόνια πριν στην πρώτη του ανάγνωση αν είχα λογαριασμό εδώ θα του έβαζα τέσσερα αστεράκια τώρα όμως του έβαλα τρία.Και αυτό γιατί έχω πλέον μεγαλώσει και μαζί με εμένα έχουν μεγαλώσει και οι απαιτήσεις μου.Εκτιμώ την ειλικρίνεια του Ξενόπουλου εκτιμώ το γεγονός ότι μένει πιστός στις αρχές του αλλά οι ενστάσεις που έχω για την ιστορία και τους χαρακτήρες με οδηγεί να του βάλω τρία και όχι τέσσερα αστεράκια.Στην ηλικία των 12-13 χρόνων αυτές οι ενστάσεις δεν θα υπήρχαν αλλά πλέον από ένα βιβλίο δεν θέλω μόνο να με διασκεδάζει και να μην είναι βαρετό θέλω να με ικανοποιεί και η υπόθεσή του και η εξέλιξη των χαρακτήρων του..Πέρασα καλά με τις Τρεις Αδελφές αλλά μέχρι εκεί.Για μένα δεν είναι αριστούργημα ούτε με ενθουσίασε σε τέτοιο βαθμό που να μην μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου...
Η ιστορία επικεντρώνεται στις αδερφές Ταμπακη. Ξεκινά όταν ήταν μικρές και πήγαιναν ακόμα σχολείο και τελειώνει όταν πλέον είναι μεγάλες και έχουν μπει και οι τρεις στη δεκαετία των τριάντα.Μιλάμε για τρία κορίτσια που μέσα τους κυλά το ίδιο αίμα μεγάλωσαν στο ίδιο σπίτι και έλαβαν την ίδια ανατροφή κι όμως στο θέμα του γάμου που είναι ο πιο σημαντικός σκοπός της ζωής τους η καθεμία κάνει τις δικές της διαφορετικές επιλογές.Η Σούζυ είναι η πρώτη που παντρεύεται και επιλέγει τον Πέτράκη Γιασεμίδη γιο καλής πλούσιας οικογένειας πολιτικών.Κι ο Πετράκης στο μέλλον αυτή την πορεία θα ακολουθήσει.Οι δυο τους δεν παντρεύτηκαν από κεραυνοβόλο έρωτα ή αγάπη αλλά επειδή είχαν τις ίδιες ιδέες για τον κόσμο τη ζωή και το μέλλον.Ανάμεσα τους υπήρχε σεβασμός αλληλοεκτίμηση κατανόηση και ο ένας θαύμαζε τον άλλο για τον τρόπο σκέψης του και τους άρεσε που συμφωνούσαν σε βασικά ζητήματα όπως είναι εκείνο της θρησκείας ή το μεγάλωμα των παιδιών ή της επιλογής συζύγου.Μέσα από τις συζητήσεις τους ο ένας βλέπει στον άλλο το άλλο του μισό.Και οι δύο παραδέχονται ότι δεν είναι τρελά ερωτευμένοι αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μην παντρευτούν αφού τους ενώνουν αλλά πολύ πιο σημαντικά.Οι κοινές τους πεποιθήσεις φθάνουν και περισσεύουν. Εξάλλου και τα τρία κορίτσια μεγάλωσαν έχοντας πάντα το πίσω μέρος του μυαλού τους τα λόγια του πατέρα τους ''...Κοιτάξτε λοιπόν να μη δώσετε ποτέ θάρρος σε κανένα φτωχό νέο.Εκείνοι που θα σας πάρουν πρέπει να έχουν μια καλή θέση ή μια καλή περιουσία.Αλλά όχι να είναι πολυεκατομμυριούχοι. Μην κάνετε μεγάλα όνειρα.Ο μεγάλος πλούτος δεν είναι ευτυχία.Ευτυχία είναι το λίγο μα σίγουρο. Να ζήσετε μέτρια σαν τους γονείς σας μα εξασφαλισμένες σαν κι αυτούς.Στην εξασφάλιση ν'αποβλέπετε.Τ'άλλα είναι περιττή πολυτέλεια''.. ούτε λόγος από τον κύριο Ταμπάκη για έρωτες και αγάπες!!Αυτά είναι περιττές πολυτέλειες το πιο σημαντικό είναι η εξασφάλιση! Και από αυτό ο Πετράκης Γιασεμίδης έχει αρκετό!! Της Σούζυς ποτέ δεν της έλειψε τίποτα.Και το μεγάλο της σπίτι είχε και το δικό της αυτοκίνητο με σοφέρ παρακαλώ και τα παιδιά της είχαν νταντάδες και τα ωραία φουστάνια της έβαζε και τις δεξιώσεις της έκανε και στο τέλος έγινε και κυρία βουλευτού.Η Σούζυ ικανοποίησε μια χαρά τις απαιτήσεις των δικών της.Που βέβαια ήταν και δικές της απαιτήσεις. Γιατί κανείς δεν την πίεσε να παντρευτεί τον Γιασεμίδη εκείνη το αποφάσισε.Από τη στιγμή που σκέφτονταν το ίδιο το θέμα είχε τελειώσει.Στο θέμα της αγάπης συμφωνούσε με τον πατέρα της..περιττή πολυτέλεια!!Δεν την ένοιαζε που όταν της έκανε πρόταση γάμου δεν είχαν φιληθεί ποτέ ή δεν την είχε ποτέ του φλερτάρει..όχι ο Πετράκης είχε όλα εκείνα τα στοιχεία που τον έκαναν τον τέλειο γαμπρό!! Βέβαια να μην την αδικούμε κιόλας κατά τη διάρκεια του γάμου της τον αγάπησε και του ήταν πάντα πιστή και το ίδιο συνέβη και με εκείνον κανείς τους όμως δεν γνώρισε την αγάπη εκείνη που μπορεί και βουνά ακόμα να μετακινήσει που λέει ο λόγος!! Αλλά κανένας από τους δύο δεν το ήθελε κιόλας...Η Σούζυ και οι αδερφές της μεγάλωσαν με το όνειρο μιας καλής άνετης ζωής δίπλα σε έναν σύζυγο εξασφαλισμένο. Δεν μεγάλωσαν με το όνειρο της μεγάλης τρελής αγάπης ούτε άκουγαν απ΄τους γονείς τους λόγια σαν αυτά: ''καλός να'ναι κι ας μην έχει λεφτά.Αρκεί να τον αγαπάς και να σ'αγαπά.''.Τέτοια λόγια θεωρούνταν προσβλητικά αν διάλεγαν φτωχαδάκι οι γονείς τους θα πάθαιναν εγκεφαλικό! Το προξενιό για τις αδερφές Ταμπάκη ήταν ο πιο φυσικός τρόπος επιλογής γαμπρού.Δεν θεωρούσαν ότι τις μείωνε ως γυναίκες.Μιλάμε για μια τελείως διαφορετική εποχή από τη σημερινή μια εποχή που στον γάμο σημασία δεν είχε η αγάπη αλά το όνομα και η περιουσία.Η αγάπη θα έρχονταν με το πέρασμα των χρόνων και την συμβίωση.Όπως ξαναείπα η Σούζυ και ο Πέτράκης φιλήθηκαν για πρώτη φορά τη μέρα που αρραβωνιάστηκαν μέχρι τότε ζήτημα είναι αν είχαν πιαστεί από το χέρι!Και για γλυκόλογα ούτε λόγος! Δεν θυμάμαι ειλικρινά αν κάποιος αποκάλεσε τον άλλο ''αγάπη μου'' ''μωρό μου'' ''γλυκέ μου''!Είπαμε η ιστορία διαδραματίζεται σε μια τελείως διαφορετική εποχή όπου τα ζευγάρια μιλούσαν μεταξύ τους στον πληθυντικό και τα δημόσια φιλιά θεωρούνταν ατιμία και προστυχιά!
Την ίδια πορεία με τη Σούζυ ακολουθεί σε γενικές γραμμές και η Δωρίτσα. Εκείνη παντρεύτηκε τον Χριστόφορο Κυρίτση έναν ευσεβή νέο βαθιά θρησκευόμενο που η ζωή του ήταν : σπίτι-δουλειά-σπίτι.Δεν διασκέδαζε δεν είχε πολλούς φίλους δεν του άρεσαν οι κοινωνικές εκδηλώσεις γιατί δεν έβρισκε ανθρώπους να μιλήσει ανθρώπους που σκέφτονταν όπως εκείνος.Μέχρι που βρήκε τη Δωρίτσα το άλλο του μισό.Και εδώ γίνεται ότι και με τη Σούζυ. Λείπουν τα λόγια αγάπης, τα φιλιά, τα κοπλιμέντα. Συζητούν σαν δυο καλοί φίλοι βλέπουν ότι σκέφτονται το ίδιο και ότι αν παντρεύονταν ο γάμος τους θα ήταν πετυχημένος οι οικογένειες συμφωνούν με τις επιλογές τους αφού πρόκειται για παιδιά καλών οικογενειών με ένα αξιοσέβαστο παρελθόν και έτσι ο πατέρας του Χριστόφορου ζήτησε τη Δωρίτσα για νύφη του και εκείνη ξέχασε τους όποιους φόβους της αμέσως και δέχτηκε με χαρά.Για να είμαστε όμως δίκαιο αυτοί οι δύο αγαπήθηκαν πολύ περισσότερο απ'ότι η Σούζυ και ο Πετράκης. Δεν είχαν μια σχέση εγκεφαλική η αγάπη ήταν παρούσα στο γάμο τους ένιωσαν αυτό το συναίσθημα πολύ πιο έντονα απ'ότι η Σούζυ και ο άντρα της.Και η μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό ήταν η συμπεριφορά της Δωρίτσας μετά το θάνατο του Χριστόφορου.Δεν έβγαλε ποτέ τα μαύρα δεν τον ξέχασε ποτέ συνέχιζε να τον αισθάνεται δίπλα της και περίμενε με ανυπομονησία το θάνατό της για να πάει κοντά του. Έναν άντρα αγάπησε η Δωρίτσα και του έμεινε πιστή μέχρι το τέλος.Η ανατροφή της της επέτρεπε να ξαναπαντρευτεί δεν θεωρούνταν κάτι κακό αλλά εκείνη δεν το έκανε.Για τη Δωρίτσα ο Χριστόφορος ήταν ένα σκαλί κάτω από το Θεό.Τον λάτρεψε κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Και πάμε στη μικρότερη των αδερφών τη Λίζα τη μόνη που ήθελε να παντρευτεί από έρωτα.Προσοχή όμως ζητούσε την αγάπη ήθελε να έχει φιλήσει τον άντρα της πριν αρραβωνιαστεί αλλά στόχευε σε άντρες με λεφτά και καλή καταγωγή.Τα φτωχόπαιδα αποκλείονταν.Από τις τρεις αυτή έκανε τη μεγαλύτερη επανάσταση αλλά η επανάσταση αυτή είχε και κάποια όρια.Η Λίζα ήθελε να αγαπήσει και να αγαπηθεί όχι όμως από κάποιον φτωχό!! Στα δεκάξι της είχε μια περιπέτεια με τον Ανέστη Αναστασιάδη νόμιζε ότι τον είχε ερωτευθεί μέχρι που είδε την ακαταστασία του σπιτιού του και τη ζωή που έκαναν οι αδερφές του και η μάνα του.Και τότε γύρισε τρέχοντας στους δικούς της και τους ζητούσε συγνώμη. Ξέχασε αγάπες και έρωτες και τα μεγάλα λόγια της! Τί σημασία είχε αν ο Ανέστης δεν ήξερε τίποτα για τη ζωή των δικών του κι αν εκείνος την αγαπούσε ειλικρινά? Ήταν φτωχός από οικογένεια με βρώμικο παρελθόν και δεν έκανε για τη Λίζα.Στο τέλος παντρεύτηκε ένα όμοιο της κοινωνικά αλλά πολύ μεγαλύτερό της.Η επανάσταση της τελικά περιορίστηκε εκεί.Είχε το δικό της σπίτι νταντάδες για τα παιδιά δικό της αμάξι έκανε δεξιώσεις σχεδόν κάθε εβδομάδα ζούσε όπως και η Σούζυ με τη μόνη διαφορά ότι αγάπησε τον άντρα της και ότι αυτός την περνούσε 15-20 χρόνια όταν παντρεύτηκαν!Η οικογένεια στην αρχή αντέδρασε αλλά τελικά τον δέχτηκαν γιατί οι αρχές της καλής ανατροφής δεν εμπόδιζαν μια κοπέλα να παντρευτεί έναν μεγαλύτερό της εντάξει δεν ήταν και το καλύτερό τους αλλά δεν ήταν και μια ντροπιαστική επιλογή...Έτσι λοιπόν η Σούζυ παντρεύτηκε τον Πετράκη επειδή σκέφτονταν το ίδιο,η Δωρίτα επέλεξε τον Χριστόφορο γιατί δεν τη φόβιζε και τον λάτρεψε και η Λίζα ερωτεύθηκε τον Αμβρόσιο και δεν την ένοιαζε η ηλικία του.Η κάθε μία επέλεξε με βάση τα δικά της κριτήρια αλλά και οι τρεις τίμησαν τα λόγια του πατέρα τους! Στην περίληψη λέει ότι μεγάλωσαν με τις ίδιες αρχές αλλά ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες.Βασικά διαφωνώ και συμφωνώ με τα λόγια του θείου Κρίτωνα ''Διαφορετικά? έκαμε ο Κρίτων. Σ'αυτό μόνο είσαστε γελασμένοι!Τα κορίτσια σας μοιάζουν σαν τρεις σταλαγματιές νερό.Και στο πρόσωπο και στην ψυχή.Το ίδιο ξανθές κι οι τρεις, το ίδιο ενάρετες κι οι τρεις.Η ιδιοσυγκρασία τους μόνο μπορεί ν'αλλάζει μα η ανατροφή δεν επηρεάζει την ιδιοσυγκρασία είναι κάτι ατομικό.Ενάρετες σας λέω! Κι η Σούζυ που μας κάνει την άθεη όσο κι η Δωρίτσα που είναι τόσο θρήσκα.Τη Λίζα πάλι την ακούσατε τι είπε όταν της λέγατε να μην πάρει μεγάλο γιατί κινδύνευε τάχα η αρετή της.Κι εγώ λοιπόν είμαι βέβαιος πως δεν θα μας ντροπιάσει ποτέ! Παρατήρησα ακόμα και τούτο: και οι τρεις στο γάμο τους φέρθηκαν με τον ίδιο ιδιόρρυθμο και πρωτότυπο τρόπο.Θυμηθείτε τη Σούζυ που σας έφερε δω τον Πέτράκη. Θυμηθείτε τη Δωρίτσα που φώναξε τον Χριστόφορο από το παράθυρο.Και τη Λίζα που άμα τα συμφώνησε με τον Αμβρόσιο έφαγε έξω μαζί του.Όλες τους ξεβγαίνουν από το συνηθισμένο,το τυπικό.Αυτό δεν είναι μια σπουδαία ομοιότης ανάμεσά τους?Και δεν την έχουν από την όμοια ανατροφή? Εγώ έτσι νομίζω.Τρία κορίτσια,τρεις σταλαγματιές νερό!!''.
Ποια από τις τρεις προτιμώ άραγε? Με το χέρι στην καρδιά καμία.Όταν ήμουν μικρή με είχε συγκινήσει η ιστορία της Δωρίτσας και ήταν η αγαπημένη μου.Τώρα μέχρι τη μέση περίπου αγαπούσα τη Λίζα γιατί μου άρεσε ο επαναστατικός της χαρακτήρας.Από εκεί και πέρα όμως η αγάπη μου ξεθύμανε γιατί η επανάσταση της ήταν επιφανειακή και ουσιαστικά και εκείνη ποτέ της δεν ξέφυγε από το καλούπι που της είχαν φτιάξει οι δικοί της ούτε και βέβαια ήθελε να ξεφύγει.Επιπλέον ο τρόπος αντιμετώπισης των παιδιών της και οι σκέψεις της προς το τέλος του βιβλίου μου την έκαναν εξαιρετικά αντιπαθή στα μάτια μου.Αντιθέτως τελειώνοντας το βιβλίο ένιωσα έναν μεγάλο θαυμασμό και συγκίνηση για τη Δωρίτσα. Μπορεί να μην συμφωνώ 100% με τις τελικές της αποφάσεις για τη ζωή της αλλά τη θαυμάζω απεριόριστα γιατί λίγες γυναίκες παίρνουν τόσο γενναίες αποφάσεις και τις στηρίζουν μέχρι τέλους.Η Σούζυ μου ήταν πάντα αδιάφορη.Η ιστορία της και τότε που ήμουν μικρή και τώρα που μεγάλωσα μου ήταν πάντα βαρετή.Από τις τρεις αδερφές μου φαίνεται η πιο ρηχή και δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω φίλη της.Αν έπρεπε να τις βάλω σε σειρά θα έλεγα Δωρίτσα-Λίζα-Σούζυ αλλά σας ξαναλέω ότι δεν δέθηκα με καμιά τους και δεν ενδιαφέρθηκα ουσιαστικά για καμιά τους.Απλώς συγκινήθηκα λίγο περισσότερο με την ιστορία της Δωρίτσας αφού έχει την πιο τραγική ιστορία.Στο τέλος έμεινε άτεκνη χήρα και απλώς περίμενε να πεθάνει για να βρει τον Χριστόφορο.Πρέπει να είσαι αναίσθητος και ξεροκέφαλος για να μην συγκινηθείς από μια τέτοια μοίρα...
Το μεγαλύτερο πρόβλημα μου ήταν η ελλιπής ανάπτυξη βασικών χαρακτήρων και το τέλος που ήταν πολύ γρήγορο και απότομο.Ο συγγραφέας λέει ότι αυτά είχε να διηγηθεί και εκπλήρωσε το σκοπό του όμως εγώ ήθελα κάτι περισσότερο. Το τέλος της Δωρίτσας το δέχτηκα αλλά δεν ικανοποιήθηκα με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε στον Ορέστη και το τόσο απότομο κλείσιμο.Εντάξει μπορεί να μην ήταν βασικός χαρακτήρας αλλά από τη στιγμή που μου λες την ιστορία του ήθελα καλύτερη ανάπτυξη και δεν συμφωνώ και με το τέλος του.Μου φάνηκε πολύ άδικο,δεν του άξιζε. Ήθελα ακόμα να μάθω περισσότερα πράγματα για τους γονείς των κοριτσιών αλλά και για τα ίδια τα κορίτσια.Η ανάπτυξη των χαρακτήρων δεν με ικανοποίησε σχεδόν καθόλου.Αυτή που λιγότερο αναπτύσσεται είναι η Σούζυ ενώ έχω την εντύπωση πως η αγαπημένη του συγγραφέα ήταν η Λίζα.Νομίζω πως ένας από τους λόγους που δεν δέθηκα μαζί τους ήταν και η μη σωστή ανάπτυξή τους.Ποιο πολύ απογοητεύτηκα με τον τρόπο παρουσίασης της Δωρίτσας του πιο τραγικού χαρακτήρα. Η πιο τραγική ιστορία του βιβλίου παρουσιάστηκε πολύ γρήγορα και τελείωσε και γρήγορα.Το κεφάλαιο θανάτου του Χριστόφορου αλλά και το επόμενο που αφορά τη ζωή τη Δωρίτσας χωρίς εκείνον θα έπρεπε να ήταν τα πιο δυνατά του βιβλίου αλλά δυστυχώς δεν ήταν..Δεν εμβαθύνει,δεν αγγίζει την ψυχή τους με αποτέλεσμα να μην την αγγίζω κι εγώ...
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Γρηγόριος Ξενόπουλος ήταν ένας ταλαντούχος συγγραφέας με στόχους και οράματα που προσπάθησε μέσα από τα έργα του να τα πραγματοποιήσει.Οι Τρεις Αδελφές είναι ένα βιβλίο καλογραμμένο και μπορεί να το διαβάσει ο καθένας.Παρουσιάζει με υπέροχο τρόπο τη ζωή και τις συνήθειες των Αθηναίων των χρόνων του συγγραφέα και οι περιγραφές και η παρατηρητικότητα του Ξενόπουλου είναι το μεγάλο του ατού.Μου άρεσε κατάφερε να μου χαρίσει ευχάριστες στιγμές και να με ψυχαγωγήσει τα μεσημέρια του καλοκαιριού απλώς δεν δέθηκα με την ιστορία και τους ήρωες της.Αν το συστήνω? Φυσικά!όσοι ψάχνετε κάτι απλό και διασκεδαστικό χωρίς πολύπλοκη πλοκή και φιλοσοφικά ζητήματα να το διαβάσετε.Δεν θα πλήξετε!!!!
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 20, 2021
Η ιστορία της μεσοαστικής οικογένειας Ταμπάκη, που έχει τρεις κόρες και ένα γιό. Η κάθε κόρη με άλλη ψυχοσύνθεση (η 1η νεωτερίστρια, η 2η θρησκόληπτη και η 3η ερωτιάρα), παντρεύονται και προχωρούν στη ζωή τους. Η θρησκόληπτη χηρεύει γρήγορα, αλλά αν και 5 χρόνια αργότερα γνωρίζεται με έναν ομοϊδεάτη της δεν προχωράει όταν της κάνει πρόταση γάμου. Ο γιός αν και του γνωρίζουν μια κοπέλα, με αφορμή τον επικείμενο θάνατο του πατέρα του την αφήνει και παραμένει προσκολλημένος στη μητέρα του.
Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να εμβαθύνει στην ψυχολογία της νεαρής χήρας που δεν ξαναπαντρεύεται παρά την επιμονή του περιβάλλοντος της, και ακόμα περισσότερο του γιού που μένει προσκολλημένος στη μητέρα του και ίσως δεν έχει φιλήσει γυναίκα...
Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να εμβαθύνει στην ψυχολογία της νεαρής χήρας που δεν ξαναπαντρεύεται παρά την επιμονή του περιβάλλοντος της, και ακόμα περισσότερο του γιού που μένει προσκολλημένος στη μητέρα του και ίσως δεν έχει φιλήσει γυναίκα...
March 5, 2021
Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος μας χαρίζει άλλο ένα μυθιστόρημα με τον δικό του όμορφο και απλό τρόπο. Μια αστική οικογένεια στην Αθήνα στις αρχές του 20ου αιώνα ζει όμορφα και τακτικά, τρεις κόρες τελείως διαφορετικές μεταξύ τους αναζητούν το μυστικό της ζωής: αυτό που θεωρούν ευτυχία. Η μία είναι θρησκόληπτη, η δεύτερη προοδευτική και η τρίτη ερωτιάρα. Η κάθε μία ακολουθεί τον δρόμο της. Δίπλα σε αυτές γονείς, θείοι, γαμπροί και φίλοι. Μια κοινωνική αστική ιστορία όμορφα ειπωμένη από τον μεγάλο συγγραφέα.
Read
August 2, 2024So different and their lives so unpredictable. The little sister was my favourite one
December 2, 2025
Είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα ηθών, το οποίο ακολουθεί τη ζωή τριών αδελφών στην Αθήνα του 19ου αιώνα. Η καθεμία αντιπροσωπεύει μια διαφορετική πτυχή της γυναικείας ύπαρξης και των κοινωνικών προσδοκιών της εποχής. Μέσα από την αφήγηση, ο Ξενόπουλος εξερευνά θέματα όπως ο έρωτας, ο γάμος, η κοινωνική θέση, και οι περιορισμοί που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες, δίνοντας μια ζωντανή εικόνα της αστικής ζωής, των ηθών και των αξιών της εποχής.
Το βιβλίο είναι μια μελέτη για τους κοινωνικούς περιορισμούς και το πώς αυτοί επηρεάζουν τις ζωές και τις επιλογές των ανθρώπων. Ο συγγραφέας αναδεικνύει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην προσπάθειά τους να βρουν την ευτυχία και να ξεφύγουν από τα στενά όρια που τους θέτει η κοινωνία. Μας υπενθυμίζει με τρυφερότητα, αλλά και ρεαλισμό, ότι η επιτυχία και η ευτυχία δεν έρχονται πάντα μέσα από τον καθιερωμένο δρόμο του γάμου, αλλά μέσα από την αυτογνωσία και την προσωπική δύναμη.
Το ύφος γραφής είναι γλαφυρό, με τον Ξενόπουλο να χρησιμοποιεί μια πλούσια, παραδοσιακή γλώσσα της εποχής, η οποία, ωστόσο, παραμένει προσβάσιμη και γοητευτική. Η αφήγηση κυλάει ομαλά, με την απαραίτητη δόση δράματος και ρομαντισμού, διατηρώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Οι χαρακτήρες των τριών αδελφών είναι ζωντανοί και πολύπλοκοι, καλογραμμένοι και με βάθος. Ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να ταυτιστεί με τις χαρές, τις λύπες και τους αγώνες τους.
Είναι ένα βιβλίο που προσφέρει μια εξαιρετική ματιά στην ελληνική κοινωνία του 19ου αιώνα, γεμάτο ανθρωπιά, συναίσθημα και ιστορική αξία. Ένα ανάγνωσμα που αξίζει τη θέση του στα κλασικά έργα της ελληνικής λογοτεχνίας.
Ένα εξαιρετικό κλασικό ανάγνωσμα .
Το βιβλίο είναι μια μελέτη για τους κοινωνικούς περιορισμούς και το πώς αυτοί επηρεάζουν τις ζωές και τις επιλογές των ανθρώπων. Ο συγγραφέας αναδεικνύει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην προσπάθειά τους να βρουν την ευτυχία και να ξεφύγουν από τα στενά όρια που τους θέτει η κοινωνία. Μας υπενθυμίζει με τρυφερότητα, αλλά και ρεαλισμό, ότι η επιτυχία και η ευτυχία δεν έρχονται πάντα μέσα από τον καθιερωμένο δρόμο του γάμου, αλλά μέσα από την αυτογνωσία και την προσωπική δύναμη.
Το ύφος γραφής είναι γλαφυρό, με τον Ξενόπουλο να χρησιμοποιεί μια πλούσια, παραδοσιακή γλώσσα της εποχής, η οποία, ωστόσο, παραμένει προσβάσιμη και γοητευτική. Η αφήγηση κυλάει ομαλά, με την απαραίτητη δόση δράματος και ρομαντισμού, διατηρώντας το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Οι χαρακτήρες των τριών αδελφών είναι ζωντανοί και πολύπλοκοι, καλογραμμένοι και με βάθος. Ο αναγνώστης μπορεί εύκολα να ταυτιστεί με τις χαρές, τις λύπες και τους αγώνες τους.
Είναι ένα βιβλίο που προσφέρει μια εξαιρετική ματιά στην ελληνική κοινωνία του 19ου αιώνα, γεμάτο ανθρωπιά, συναίσθημα και ιστορική αξία. Ένα ανάγνωσμα που αξίζει τη θέση του στα κλασικά έργα της ελληνικής λογοτεχνίας.
Ένα εξαιρετικό κλασικό ανάγνωσμα .
Displaying 1 - 7 of 7 reviews