... Εδώ έφτασε ο Κόναν ο Κιμμέριος, μαυρομάλλης, με σκοτεινιασμένα μάτια, με το γυμνό ξίφος στο χέρι, ένας κλέφτης, ένας λεηλάτης, ένας φονιάς, με απέραντες μελαγχολίες και απέραντα κέφια, για να συντρίψει τους θρόνους που κοσμούσαν τη Γη κάτω από τα σανδαλοφορεμένα πόδια του... Ο Χάουαρντ μας συγκινεί γιατί εξαγγέλει ένα πλήρες και πλούσιο, ένα εντελεχές όραμα του κόσμου -με μια φωνή τραυλή, σπασμένη, λίγη. Ο νεαρός επαρχιώτης Αμερικάνος (διπλά επαρχιώτης λοιπόν, καθ' όσον μιλούμε για Λογοτεχνία) συντόνισε το βήμα του με τους ακαταλογράφητους καιρούς της ανθρωπότητας, επινόησε προς χάριν τους ένα παρελθόν, τους δώρισε έναν καιρό παρόντα, να τον ζήσουν.
Robert Ervin Howard was an American pulp writer of fantasy, horror, historical adventure, boxing, western, and detective fiction. Howard wrote "over three-hundred stories and seven-hundred poems of raw power and unbridled emotion" and is especially noted for his memorable depictions of "a sombre universe of swashbuckling adventure and darkling horror."
He is well known for having created—in the pages of the legendary Depression-era pulp magazine Weird Tales—the character Conan the Cimmerian, a.k.a. Conan the Barbarian, a literary icon whose pop-culture imprint can only be compared to such icons as Tarzan of the Apes, Count Dracula, Sherlock Holmes, and James Bond.
—Wikipedia
Librarian Note: There is more than one author in the Goodreads database with this name.
Αυτό που δεν μου άρεσε σε αυτό το βιβλίο, είναι ότι μόνο δύο ιστορίες είναι γραμμένες από τον Χάουαρντ.
Από το βιβλίο πάντως, αγαπημένο μου είναι το διήγημα Το Μυστικό Της Κρύπτης, των Λιν Κάρτερ και Λ. Σπραγκ Ντε Καμπ. Δεύτερη αγαπημένη, Ο Πύργος Του Ελέφαντα, του Ρ. Χάουαρντ. Φοβερό κλίμα και δράση,αλλά και έξυπνη ιστορία, με πλοκή (και όχι ανεγκέφαλη δράση σαν κάποιων σημερινών Σαλβατόρε και Σία). Το επόμενο, Ο Θεός Μέσα Στο Δοχείο, δεν μου άρεσε. Δεν έχει καθόλου δράση, μόνο διάλογο, και "ποιος τον σκότωσε τέλος πάντων αυτόν, αν όχι ο Κιμμέριος;" Βέβαια, μου άρεσαν δύο πράγματα: α) Οι ατάκες του Κόναν. Η ευκολία που λέει πράγματα όπως "Αν με αγγίξετε θα σκορπίσω τα μυαλά σας στο πάτωμα, παλιόσκυλα" απλά με τρελαίνει. β) Το τέλος. Ενώ σε όλο το ατελείωτο μπλα-μπλα κουράστηκα, βαρέθηκα, στέναξα Αμάν τρεις φορές, ήρθε το τέλος έτσι ξαφνικά, και σε δυο γραμμές λύθηκε το μυστήριο, αποκαλύφθηκαν όλα. Και φυσικά έγινε μακελειό.
Περιέχει κάποιες ωραίες ιστορίες, τόσο του Χάουαρντ όσο και άλλων, καθώς και μερικές μελέτες πάνω στο είδος της ηρωικής φαντασίας. Δεν ξετρελάθηκα, πάντως κάθε φίλος της ηρωικής φαντασίας θα το βρει τουλάχιστον ενδιαφέρον.