Kaktüsler Susuz Da Yaşar

by Various

Mamak... 12 Eylül darbesinin ardından bir cezaevi... Ve Türkiyenin her tarafını çok sarsıcı bir şekilde etkileyen günlerde Mamakta ayakta kalmaya, direnmeye çalışan kadınlar... Direnirken birbiriyle dayanışan ve her acıdan bir kahkaha çıkaran kadınların.
Bir başkaldırı hikayesi. Gülerek, şarkı söyleyerek, hayır diyerek, birbiriyle dayanışarak, paylaşarak yaşanan bir hikaye..

Mamak Askeri Ceza ve Tutukevi'ndeyken, bir güvercin ürkekliğindeydik önceleri... Ürktük, çekindik, korktuk, kaygılandık ve de suskunduk. Anlamaya çalıştık. Sonra toparlandık. Insanlığımızı, kişiliğimizi, devrimci değerlerimizi savunmak üzere güçlerimizi birleştirdik. Suya atılan taş misali başladı bu başkaldırı… Önce küçük bir halka, sonra giderek büyüyen, çoğalan ve tüm suya yayılan halkalar gibi…
Sevgilerimiz büyüdükçe, dayanışmamız güçlendikçe, zulmün küçüldüğüne tanık olduk. Ölüm hücresinde, tabutlukta ya da bir başına tecritlerde, kafeslerde iken bile dostlukların, yoldaşlıkların sıcaklığı ısıttı üşüyen bedenlerimizi, yüreklerimizi! Bir de içimizi en çok acıtanın, kendi acımızdan çok, dostlarımızın acısına tanıklık etmek olduğunu öğrendik orada... Ve birlikte, daha bir dik durmayı, daha bir dik yürümeyi.

Onlar kişiliklerimizi elimizden almaya, gözlerimizdeki ışığı söndürmeye, bizi biz olmaktan çıkarmaya çalıştıkça, zulmün karanlığında, ufacık da olsa bir ışık yaktık birlikte...

422 pages, Paperback

First published January 1, 2011

About the author

Various is the correct author for any book with multiple unknown authors, and is acceptable for books with multiple known authors, especially if not all are known or the list is very long (over 50).

If an editor is known, however, Various is not necessary. List the name of the editor as the primary author (with role "editor"). Contributing authors' names follow it.

Note: WorldCat is an excellent resource for finding author information and contents of anthologies.

Reviews

[Isil · Rating 5 out of 5]

Kitabın içeriğinden bahsetmeden önce bu kitabı okurken hayatımın en acı deneyimlerinden birini yaşadığımı söylemem gerek. Bu kitap, dünyanın en cesur kadınlarından 46 tanesinin anılarını içeriyor. 1980lerde Mamak askeri cezaevinde kalmış kadınların. Biz 80lerde doğan apolitize gençler için aslına bakarsanız kulaktan dolmadır darbe ve etrafında yaşananlar. Faşist anası babası olanların ailelerinde iş nasıl dönüyor bilmiyorum ama anne ve babalarımız genellikle konu hakkında konuşmazlar. Hatırlamak istemediklerinden mi çocuklarını bulaştırmak istemediklerinden mi bilemem..
Gözlerimin dolmadığı herhangi bir sayfa olmadı. Onlar gibi aynı yollardan geçen, hayatta olan olmayan bütün kadınlara burdan saygı ve selamlarımı gönderiyorum.

Emniyet'te DAL'da (Derin Araştırma Laboratuarı) işkencelerde solcuların öldürüldüğü günler. DAL'daki işkencelerden de bahsediliyor, Mamak cezaevinden de ve kaderin cilvesi midir nedir, İki Yıllık'tan da (cezaevine dönüştürülen okul). Erkek arkadaşlarının gördüğü işkenceler daha ağır olsa bile, kadınlara yapılanlar da akıl alır gibi değil. Çoğu artık belleri tutmayacak hale gelene kadar coplanmış, elleri yüzleri sırtları kolları bacakları 'sayım' bahanesi altında günde 3 4 kere coplanıyor. Dandik bahanelerle 'tabutluk' adındaki camsız penceresiz 1 metrekareden küçük 2 kişinin aynı anda oturamayacağı hücrelere 2şer 3er dolduruluyorlar. Askerler de az değil, komutanlarının gazıyla iyice insanlıktan çıkıyorlar. Tabutluklara indirilmeden önce zemin ayakbileği boyunda suyla dolduruluyormuş ki Ankara kış soğuğunda hastalansınlar hem de vücutları 10 günde su çekip şişsin diye. Gazete çay sigara yasak. Sürekli aşağılamaya maruz kalıyorlar ve 'siyasi mahkumken' askeri mahkum muamelesi yapılmaya çalışılıyor. Ama gelin görün ki, aynı şartlarda yaşayan erkek mahkumlar ne açlık grevlerini tamamlayabiliyorlar ne de askerlere direnişlerinde kadınlar kadar iyiler. O Raci Tetik denen psikopat cezaevi komutanının deyimiyle erkekler "ölü balık gözüne" çevrilirken, kadınlar sürekli bir birlik beraberlik içindeler. Direniyorlar. Açlık grevleri 36 gün de sürse pes etmiyorlar. Erkek arkadaşlarını o halde gördüklerinde kırılan cesaretleri, beraberlikleriyle tekrar doğuyor. Böylece kazanıyor Mamaklı kadınlar.
İnsanı insanlığından utandırmak adına yapılan her türlü işkence onları daha insan yapabiliyor.

O günlerde yaşamamış bizler için, öğrenmenin çok önemli olduğu bir dönem. Unutmamamız gereken bir dönem. Türkiye tarihi açısından ilginizi çekmiyor olsa bile, insanlık tarihi açısından bilinmesi gerekiyor diye düşünüyorum.

Fakat uyarıyorum sizi, okumak hiç kolay değil. "Zor okunuyor" gibi bir cümleyi en başa koymak istemedim çünkü herhangi bir kitap sanıp bu yazıyı bile okumayabilirdiniz. Şimdi yazıyorum gerçekten zor okunuyor. Yüreğiniz kaldırmayabilir. Ama zorlayın kendinizi. Onlar cesaretlerini toplayıp o günlere geri dönüp yazmışlar paylaşmışlar. Biz de onların yüzde biri cesaretini gösterip okumalıyız.

Not: Gözlerimin en çok yaşlarla dolduğu kısmı da burada yazmak istedim. Kitabın en sonundaki "Ek". Küçümen lakaplı, o sıralar askerliğini yapmakta olan er kendisi. Komutanlarına yakalanma tehlikesine karşın bu mert kadınlara sigara mendil taşıyan, başında komutanı vur dediğinde sert vuruyormuş görüntüsü verip vurmayan er. Kitapta onun gibi başka askerlerden ve doktorlardan da bahsediliyor ama bir tek Küçümen'in mektubu var. Onun için de çok zor olmuş olmalı.


..Kaçarken ayağı kayıp düşen ve geçirdiği ameliyata (!) rağmen hayatını kaybeden genç ANOD'lu Ercan Koca'dan söz ediliyordu.. Anlamak zor değildi. Evet... Bir arkadaşımız daha işkencede can vermişti! Rezzan birden durdu, başını kaldırdı ve bizlere baktı. Boğazından bir ses çıktı, 'Ercan Koca! Ama bu benim kardeşim!' Dondu zaman ve her şey o an...Dilvin Altınakar Semizer Sayfa 130


..Ama ben bu kitapta yazılanların asıl olarak, kirli bir el saçlarından tutup duvara çarparsa genç bir kızı, onun yerinden kalkıp yaralarını kendi kendine sarıp, hayatına devam etmesi için gereken dayanma gücünü versin isterim..Gülşen Bektaş Sayfa 263

..Yalnız insan çaresizdir, güç yitirir zaman geçtikçe, verili durumu kanıksar, umarsızlaşır, kendini tüketmeye başlar ya, işte o zamanları bekliyorlardı şiddeti sürekli ve sistemli hale getirerek, dozunu artırarak..Günseli Kaya Sayfa 309

[Arzu · Rating 5 out of 5]

Bugüne kadar okuduğum kitaplar içinde beni en çok etkileyenlerden biri kesinlikle.. Büyüklerimizin yüzleşmekten kaçındığı yaşanmışlıkların tokat gibi suratımıza vurulduğu, okuması hiç kolay olmayan ve okurken en çok ağladığım kitap sanırım. Okumasının zor olması tamamen yaşananların hazmedilmesinin zorluğundan. İçinde lise öğretmenlerimden birinin de hikayesinin olması sebebiyle bende daha da ayrı bir yeri var. 80'lerin cesur kadınlarının cezaevinde yaşadıklarının gerçek hikayesini kesinlikle herkese tavsiye ediyorum.

[Gokce Cakar · Rating 4 out of 5]

Okurken iciniz daglaniyor... ki ustelik oyle cok abartili detaylar da yok, ayrica cok eglenceli anlatiyorlar sanki tum o eziyetlere maruz kalanlar onlar degilmisler gibi... Iste tam da bu yuzden, inanilmaz buyuk bir saygiyi, sevgiyi ve sarilip sarmalanmayi hakediyorlar... hem kitap hem de tum bu eziyetlerin tamamina maruz kalanlar/yakinlari/tum donem taniklari..

Insanlik onuru belki sizin yasadiginiz iskenceleri yenemedi ama buradayiz, artik azinlik da olsak, dokundugumuz, buyuttugumuz, elimizin kolumuzun ulastigi tum yasamlar, bir daha yasanmamasi adina iyilik, guzellik, saygiyla ve kotulugun nelere yol acacagini gosteren bir inancla yetistirecek kizlarini, ogullarini..
Mutlaka okunmasi gereken anilar..
Ve en son canim Sukun, kuzum Sukun, keci gibi inatci, iyilik melegi Sukun.. huzurla uyu