Η σονάτα του σεληνόφωτος

by Yiannis Ritsos, Γιάννης Ρίτσος

"Ἀνοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο."

Genres: Poetry, Classics, Literature, 20th Century

17 pages, Paperback

First published October 1, 1956

About the author

Yiannis Ritsos (Greek: Γιάννης Ρίτσος) is considered to be one of the five great Greek poets of the twentieth century, together with Konstantinos Kavafis, Kostas Kariotakis, Giorgos Seferis, and Odysseus Elytis. The French poet Louis Aragon once said that Ritsos was "the greatest poet of our age."

Yannis Ritsos was born in Monemvassia (Greece), on May 1st, 1909 as cadet of a noble family of landowners. Born to a well-to-do landowning family in Monemvasia, Ritsos suffered great losses as a child. The early deaths of his mother and his eldest brother from tuberculosis, the commitment of his father who suffered with mental disease and the economic ruin of losing his family marked Ritsos and affected his poetry. Ritsos, himself, was confined in a sanatorium for tuberculosis from 1927–1931.

These tragic events mark him and obsess his œuvre. In 1931, Ritsos joined the Communist Party of Greece (KKE). During the Axis occupation of Greece (1941–1945) he became a member of the EAM (National Liberation Front), and authored several poems for the Greek Resistance. These include a booklet of poems dedicated to the resistance leader Ares Velouchiotis, written immediately upon the latter's death on 16 June 1945. Ritsos also supported the left in the subsequent Civil War (1946-1949); in 1948 he was arrested and spent four years in prison camps.

Reviews

[Eliasdgian · Rating 5 out of 5]

Όσο ετερόκλητα πλήθη υψώνουν τις φωνές τους και τραγουδούν (για τους λάθος λόγους) τους στίχους του ποιήματος ‘Με τόσα φύλλα’ (‘Σώπα, όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες’), τόσο θα επιστρέφουμε ασμένως στην εσωτερικότητα, τον ερωτισμό και τη λυρικότητα αυτού του σπουδαίου μονόλογου, αυτού του «βίαιου τραντάγματος της μεγαλοφυΐας» (Louis Aragon).

“…δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
Κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου
(δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου)
Άφησε με να έρθω μαζί σου…”.

[Miltos S. · Rating 5 out of 5]

Υποκλίνομαι σ' αυτή τη μοναδική, διάχυτη από λυρισμό, κραυγή για ζωή κι ελπίδα, γραμμένη από έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές του περασμένου αιώνα.
Οφείλω πάντως και να πω ότι προτιμώ το Ρίτσο στο πιο επαναστατικό του.

[blondie · Rating 5 out of 5]

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να’ρθω μαζί σου.

[Γιώργος Ζωγράφος · Rating 5 out of 5]

Στην ανθολογία του Ρίτσου που διαβάζω αυτόν τον καιρό από τις εκδόσεις Κέδρος παρατίθεται ολόκληρη η Σονάτα του Σεληνόφωτος. Τόσο ατμοσφαιρικό ποίημα που διεισδύει τόσο έντονα στον ψυχισμό μιας ηλικιωμένης γυναίκας αλλά και τόσα άλλα... Λαμπρός ποιητής, απ΄όσο μπορώ να αντιληφθώ μέσα από την ολιγοσέλιδη (500 σελίδες) ανθολογία σε σχέση με το ογκωδέστατο έργο του.

[Marianthi · Rating 5 out of 5]

Κι ἀναρωτιέμαι τί θά λέει ἄν κάποιος βρίσκεται ἀπό πάνω καί βλέπει
αὐτές τίς φυσαλίδες,
τάχα πώς πνίγεται κάποιος ἤ πώς ἕνας δύτης ἀνιχνεύει τούς βυθούς;

Κι ἀλήθεια δέν εἶναι λίγες οἱ φορές πού ἀνακαλύπτω ἐκεῖ, στό βάθος
τοῦ πνιγμοῦ,
κοράλλια καί μαργαριτάρια καί θησαυρούς ναυαγισμένων πλοίων,
ἀπρόοπτες συναντήσεις, καί χτεσινά καί σημερινά καί μελλούμενα,
μιάν ἐπαλήθευση σχεδόν αἰωνιότητας,
κάποιο ξανάσασμα, κάποιο χαμόγελο ἀθανασίας, ὅπως λένε,
μιάν εὐτυχία, μιά μέθη, κ' ἐνθουσιασμόν ἀκόμη,
κοράλλια καί μαργαριτάρια καί ζαφείρια·
μονάχα πού δέν ξέρω νά τά δώσω — ὄχι, τά δίνω·
μονάχα πού δέν ξέρω ἄν μποροῦν νά τά πάρουν — πάντως ἐγώ
τά δίνω.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

[Natalie · Rating 5 out of 5]

Μ' ανατριχιάζει κάθε φορά που το διαβάζω....Μοναδικά υπέροχο!!!

[Magdalen · Rating 5 out of 5]

Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να έρθω μαζί σου..

Πόσο υπέροχο; Πόσο σπαρακτικό;
Ο,τι και να πω θα είναι λίγο. Εξαιρετικός ο Ρίτσος.

Α, φεύγεις; Καληνύχτα. Όχι, δε θα έρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία

[Maria Bikaki · Rating 5 out of 5]

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.

[ζανλίκ · Rating 5 out of 5]

Ευτυχώς που δεν το καταχωρώ κάθε φορά που το ξαναδιαβάζω, αλλιώς θα νομίζατε ότι δουλειά στη ζωή μου δεν έχω και διαβάζω όλη την ώρα τη Σονάτα. Δεν ξέρω, ίσως και να ισχύει κάτι τέτοιο.


//


Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

[Ioanna · Rating 5 out of 5]

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Αχ μάναμ. Κάθε φορά που το διαβάζω κλαίω. <3

[Théo d'Or]

It could have been a story of escape , for the woman in black, but it wasn't to be.

It could have been the young man's chance to understand the depth of her sorrow, and offer a lifeline, but it wasn't to be.

It could have been a scene where the relentless passage of time paused, giving them a reprieve from their burdens, but it wasn't to be.

It could have been a moment where the walls of her self- imposed prison crumbled in the face of newfound hope, but it wasn't to be.

It could have been the time when her haunting regrets were eclipsed by the shadow of a new beginning, but it wasn't to be .

It could have been a night where their hearts synchronized to the silent rhythm of the moonlit night, finding an unspoken understanding, but it wasn't to be.

It could have been an endless narrative.

But it had to be a poem.

[lydia · Rating 5 out of 5]

“Το ξέρω πώς καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα,
μονάχος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
'Αφησε με νάρθω μαζί σου.”

Συγκλονιστικός Ρίτσος.
Αυτό το ποίημα... Όνειρο να 'ναι ή κραυγή; Ή μήπως μονάχα μια θλιμμένη εξομολόγηση για τη μοναξιά, το πέρασμα του χρόνου, για τις ψυχές τις ξεχασμένες κάτω από το φώς της σελήνης;

“κι ούτε που έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου.
(δεν είναι τούτο η λύπη μου- η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).”

[Νικολέττα · Rating 5 out of 5]

Σαγηνευτικό, λυρικό, μελαγχολικό, δυναμικό, μπορώ να γράψω κατεβατά από επίθετα που χαρακτηρίζουν αυτό το ποίημα που αγγίζει όλες τις πλευρές του έρωτα, από τις πιο φωτεινές έως και τις κατασκότεινες. Κάθε φορά είναι σαν πρώτη φορά που του διαβάζω και αισθάνομαι και κάτι ακόμα..

[Choko · Rating 5 out of 5]

Beautiful, haunting and .... timeless!!! No extra words needed....

[Layla ✷ Praise the sun ✷ · Rating 5 out of 5]

Nostalgic, deep, sad, beautiful, and poetic,
"Moonlight Sonata" is a monologue of an old woman.
Since it is very short, I won't spoil it for you and instead just quote some of its many lines that deeply touched me:

"People sat here who dreamed great dreams, as you do and I too.
and now they rest underearth untroubled by rain or the moon.
Let me come with you.



Often I slip out to the pharmacy across the street for a few aspirin,
but at times I'm too tired and I stay here
with my headache
and listen to the hollow sound the pipes
make in the walls,
or drink some coffee, and, absentminded
as usual,
I forget and make two - who'll drink the
other?"

Now.
Play this.
Read Ritsos' "Moonlight Sonata".
And feel the heartache.

[Anastasia · Rating 5 out of 5]

που μπορεῖς ἐπιτέλους νά πιστέψεις πώς ὑπάρχεις καί δέν ὑπάρχεις
πώς ποτέ δέν ὑπῆρξες, δέν ὑπῆρξε ο χρόνος κ' ἡ φθορά του.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου...

[Anastasia · Rating 5 out of 5]

Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα,
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησε με να έρθω μαζί σου....

[Georges · Rating 5 out of 5]

Τοῦτο τό σπίτι, παρ' ὅλους τούς νεκρούς του, δέν ἐννοεῖ νά πεθάνει.
Ἐπιμένει νά ζεῖ μέ τούς νεκρούς του , νά ζεῖ ἀπ' τούς νεκρούς του ..

[Ihes · Rating 4 out of 5]

Ya sé que cada uno anda solo en el amor, / solo en la gloria y en la muerte-solo. / Lo sé. Lo he probado. No sirve de nada. Deja que vaya yo contigo.

-¿sabes?. a veces, cuando te extasías, olvidas el porqué del éxtasis, te basta tu embeleso-.

También la luna es un agujero en el cráneo del / universo-no mires, / es una fuerza magnética que te atrae-no mires, no / miren, oigan lo que les digo-caerán dentro. Este vértigo / atractivo, ligero -caerás- / la luna es un pozo de mármol, / sombras que se mueven y alas mudas; y voces / misteriosas-¿no las oyen?

[Aggeliki · Rating 5 out of 5]

Μέσα σε λίγες μόνο σελίδες, ο Ρίτσος και η σονάτα του σε γοητεύουν καθώς φωνάζει εσωτερικότητα, μελαγχολία, συναίσθημα και έρωτα που κινείται κάπου ανάμεσα στο φως και τη σκιά. Ατμοσφαιρικό και απόλυτα αισθαντικό, παίρνει το συναίσθημα ακατέργαστο όπως είναι και το κάνει προσδοκία, το κάνει βίωμα και το φτάνει στα ουράνια.
Λατρεμένος, αριστουργηματικός Ρίτσος.

[Mary Kaimatzoglou · Rating 5 out of 5]

Timeless.Πολύ δυνατά κάποια σημεία.!

[Maria · Rating 4 out of 5]

Καταραμένες Πανελλαδικές.

[Feggarow · Rating 1 out of 5]

Μή σώσεις να πας μωρή τεκνατζού

[Mariana Orantes · Rating 5 out of 5]

Como todo lo de Ritsos, hermoso. Este libro pertenece a la serie de monólogos que escribió, no sé si todos sean sobre una figura femenina, pero así está escrito este y Fedra. A mi me intriga mucho su manera de sentir a una mujer, me encanta que sea él quien pueda llamar así y ver dentro del alma de su personaje. Me encantó que hubiera contradicciones en el discurso de la mujer, no por lo que vivía, sino por lo que sentía. La escena es muy triste, me llegó mucho, personalmente me llegó mucho. Y los motivos del libro se desenvuelven muy bien: la casa, los hombres, la edad, la luna, las sombras... En verdad que me encantó. Yo no leí esta edición, que es de Acantilado y la traducción es de Selma Ancira (clásica y buena traductora), pero que cuesta un ojo de la cara (de 270 a 300 pesitos). Yo leí la edición de Ediciones sin nombre y la Universidad Veracruzana que la traducción también es de Selma Ancira pero que cuesta el módico preciod e 80 pesitos. Es una buena, bonita, barata y muy recomendable edición. Aunque yo la compré en remate y me salió en 20, pero es otra historia. Como sea, el final del libro es de las cosas más maravillosas: pasas cada página y hay una tensión, una precipitación. En la penúltima página se detiene, se hace más lento y el panorama, como en una película, se abre. Entonces llega la página final y...


:)

[Jimmakos Gavagias · Rating 5 out of 5]

"πού μπορεῖς ἐπιτέλους νά πιστέψεις πώς ὑπάρχεις καί δέν ὑπάρχεις"

"ἡ λύπη μου
εἶναι πού δέν ἀσπρίζει κ' ἡ καρδιά μου"

When life gives you lemons,make lemonade or grab a beer and dive in poems like this.
My heart still black but my purpose and my point of view are crystal clear.
Ritsos defines love in may ways in this poem.In its classical way as a lover to another lover,as motherly love and finally the love of freedom.
It talks about rebellion and high causes,it talks about how love can and must be the vessel to achieve high causes.When you are in love it is the only time that you feel really free,the only time that you rebel against society, misery and taboos.It explains us that when you love or you feel in love you rebel against your fears first and you don't care of the implications.
It is clear to me that this feeling is individual and you don't have to be loved to comprehent its greatness(of course when it happens it's perfection).
For closure i'll use words which also are curved in my skin...
"Love is the ultimate outlaw"

It was in to read list years,i choose to read it this morning. Universe makes fun with me!!!Perfect book,perfect time!
I only have 5 stars...

"Ὅλο νά προσέχεις, νά προσέχεις, μήν πέσουν, μήν πέσεις. Δἐν ἀντέχω.
Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου."

[Hara Drakou · Rating 5 out of 5]

Δεν υπάρχουν λόγια για το συγκεκριμένο και δεν θα υπάρξουν ποτέ για το έργο του Γιάννη Ρίτσου.

[Jackdaw ☄ Bronteroc · Rating 5 out of 5]

Το είχα προσθέσει παλιά στα ράφια μου αλλά μάλλον κάποιος librarian μου έκανε την ζημιά και πρέπει να το ξαναπροσθέσω.
Συναισθηματικά φορτισμένο έργο. Κατανοώ το λοκάρισμα σε συγκεκριμένα αποσπάσματα αλλά η ερωτική ατμόσφαιρα μου διέφυγε ή προτίμησα να μου διαφύγει.
Άσε που δεν τα πάω καλά και με τις ικετευτικές κλαψομουνιές (Σόρρυ Τζώνη). <-το λέω χωρίς καμία προσβλητική διάθεση, απλώς έχω πρόβλημα. Είμαι dead inside, και σαν άλλη Ξένια Κουναλάκη συγκινούμαι με τα πιο άσχετα.
Παρ' όλα αυτά το έργο βρίθει από εικόνες και μουσικότητα όπως το καλύτερο, για μένα, απόσπασμα:

"Πρέπει πάντα νά προσέχεις, νά προσέχεις,
νά στεριώνεις τόν τοῖχο μέ τό μεγάλο μπουφέ
νά στεριώνεις τόν μπουφέ μέ τό πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
νά στεριώνεις τό τραπέζι μέ τίς καρέκλες
νά στεριώνεις τίς καρέκλες μέ τά χέρια σου
νά βάζεις τόν ὦμο σου κάτω ἀπ' τό δοκάρι πού κρέμασε.
Καί τό πιάνο, σά μαῦρο φέρετρο κλεισμένο. Δέν τολμᾶς νά τ' ἀνοίξεις.
Ὅλο νά προσέχεις, νά προσέχεις, μήν πέσουν, μήν πέσεις. "

[Badwill Ambassador · Rating 5 out of 5]

Εξαιρετικό ανάγνωσμα. Αν έχεις έστω και λίγη όρεξη να κόψεις τις φλέβες σου, θα σ' τη γιγαντώσει σίγουρα.

[LENA TRAK · Rating 5 out of 5]

https://www.youtube.com/watch?v=V6d-_...

A flawless masterpiece!

I read this during my final school year. I've read it so many times since then... I've cried so much while listening to this poem recited by Ritsos himself. One of the reasons I am proud of being Greek!


"Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου" (= let me come with you)

[Antigoni Koutsioumpa · Rating 5 out of 5]

"κι έτσι σφιγμένος μες τους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, (δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου)."