Een elfjarige jongen loopt rond met een geheim. Hij durft het aan niemand toe te vertrouwen, behalve aan Maria. Ze staat met het kindje Jezus in haar armen in een kapelletje langs de weg naar school. Aan haar biecht Ted op dat hij een bijzondere vriendschap heeft gesloten met een meneer. Maar hij vertelt het haar niet zomaar; hij hoopt dat ze er iets voor terug wil doen.
"Ik had wel een vervelend gevoel in me - ik weet niet of u dat kent, Maria. Dat je wilt oversteken en dat je van jezelf met je rechtervoet op de witte strepen moet lopen en met je linker op het zwart ertussen, hoewel het gevaarlijk is vanwege het verkeer en je eigenlijk beter gewoon over kunt rennen. Snapt u dat? Dat je iets van jezelf moet doen zonder dat het nodig is. Ik heb dat best vaak, in ieder geval bij elk zebrapad en ook als ik over de stoep loop en van mezelf niet op de kieren tussen de tegels mag komen. Zo'n soort gevoel."
Prachtig beschreven hoe de elfjarige Ted de relatie met zijn Meneer ervaart. Zowel de manipulatie als liefde die er ontstaat zijn goed voelbaar als lezer.
Ik weet niet zo goed wat ik over dit boek kan zeggen. ‘Mijn meneer’ is prachtig geschreven, maar Teds verhaal is ook verschrikkelijk. Ik kreeg een naar en verdrietig gevoel tijdens het lezen, maar dat was niet per se onprettig. Misschien wil ik vooral de schrijver bedanken. Dus, Ted van Lieshout, bedankt voor dit mooie, invoelbare verhaal, waarin de verwarring, ambivalentie en (natuurlijk totaal misplaatste, maar o zo begrijpelijke) schuldgevoelens van een kind dat wordt misbruikt in al hun oprechtheid worden opgetekend. Ook uw nawoord - eveneens bijzonder oprecht - vond ik mooi:
“Ik vind dat wat mij in mijn jeugd is overkomen verkeerd was en dat mijn meneer het risico niet had mogen nemen dat ik beschadigd zou raken, los van of ik daadwerkelijk beschadigd raakte of niet. Maar van het gebeuren zelf heb ik geen spijt en als ik het uit mijn leven kon wissen, zou ik dat niet doen. Onder andere omdat ik niet weet wat daarmee allemaal nog meer uitgewist zou worden. Hoe deze relatie uit mijn jeugd mijn verdere leven en ontwikkeling heeft beïnvloed, weet ik domweg niet precies. Het zou te makkelijk zijn om ongeluk dat ik later in mijn leven heb meegemaakt te wijten aan meneer; dan zou ik kiezen voor het lot van slachtoffer, en daar voel ik niets voor. Ik ben van mening dat deze ervaring, samen met alle andere, ervoor heeft gezorgd dat ik ben geworden wie ik ben, en dat wijs ik niet af. Misschien was mijn leven anders gelopen zonder meneer, maar er is geen mogelijkheid om dat te weten te komen, en daar heb ik vrede mee.”
Lieve Ted, wat moet het ook lastig zijn als je al een beetje anders dan de rest bent en er vervolgens een leuke meneer met je wil spelen. Vond de passages waarin de kinderlijke verbazing en verwondering naar voren kwamen echt genieten. Ook de simpele gedachtes zijn zo bevrijdend: dit is raar en dat is stom, hupsakee. En dan die lieve 'biechtjes' bij het mariahuisje: cute! Vroeger tijdens onze vakanties in Luyksgestel fietsten we ook langs al die plekjes en dat vond ik altijd iets magisch hebben. Als ik zo'n mariahuisje in de buurt had gehad, was ik ook gezellig komen kletsen. Tedje krijgt vier sterren.
De sterkte van dit boek is dat de auteur de verwarring, de opwinding, de angst- en schuldgevoelens van de 11-jarige jongen heel goed weet over te brengen. De zwakte is dat het voor een deel toch een verzonnen verhaal blijft (zo verklaart de auteur zelf in zijn nawoord) en dat zorgt juist weer voor afstandelijkheid. Misschien is dat in zijn later verschenen boek voor volwassenen anders?
Een indrukwekkend op waarheid gebaseerd verhaal van een 11-jarige jongen over zijn relatie met een man. Een beladen onderwerp maar Van Lieshout neemt je op een bijzondere en openhartige manier mee in zijn verhaal. Ik ben fan van Van Lieshout, ook zijn gedichten spreken mij erg aan.
Wat een integer verhaal over een controversieel onderwerp. Eerder las ik al Beitelaar, over min of meer dezelfde thematiek, maar Mijn meneer vond ik nóg indringender. De dialogen die Ted met Maria en in zijn hoofd voert zijn werkelijk onovertroffen. Het denken van deze 11-jarige is tegelijkertijd kinderlijk en volwassen. Ik kan daar geen genoeg van krijgen. Om een klein voorbeeld te geven: aan het eind van het boek zijn er zoveel vragen gerezen rond de religieuze verhalen waartussen Ted is grootgebracht, dat hij het volgende tegen het Mariabeeldje zegt:
'Het is waarschijnlijk niet toegestaan, maar ik ben een beetje boos op u. U staat daar maar in het huisje, met uw ogen altijd en eeuwig gericht op het kindje Jezus, alsof dat het enige kind op de wereld is. Ik ben er ook nog. Misschien kijkt u nooit eens ergens anders naar omdat u mij niet wilt kennen. Misschien betekent uw stilte gewoon dat ik net als u mijn mond moet houden. Dat ik niets tegen de politie moet zeggen als ze langskomen om te vragen of ik weet wie de jongen zonder broek op het ruiterpad is. Dat is misschien het beste, want op u kan ik niet rekenen.'
En zo staan er honderden prachtige conversaties en monologen in dit boek. Het is vooral de oprechte en zorgvuldige taal die mij recht in het hart treft. Dat een onderwerp als pedofilie met zoveel geduld en mededogen wordt behandeld, zonder recht te praten wat krom is, ik zou geen schrijver kunnen bedenken die dat beter kan dan Van Lieshout.
"Wij hadden eerst een kerststal van mergel of kalksteen of gips. Dat weet ik niet precies. Van zacht steen in ieder geval. Als een beeldje kapot was krijtte ik ermee een hinkelbaan op de stoep. Zonde, nu ik erover denk, want het waren mooie beeldjes, maar eenmaal kapot konden ze niet meer gelijmd worden."
Lees Tijger, tijger van Margaux Fragoso, of Vallen is als Vliegen van Manon Uphoff, maar niet dit oppervlakkige, slecht geschreven werk. Er zitten ook meerdere tegenstrijdigheden in.
Het verhaal van 11 jarige Ted en zijn relatie met een volwassen man. Heftig om te lezen hoe de man Ted manipuleert steeds verder te gaan. Heel goed geschreven.
Weetje, wanneer je voor school boeken moet gaan lezen uit de lees lijst en je denk dat ze voor de categorie 15-18 jaar wel gewoon normale, niet traumatiserende boeken hebben staan…. dan heb je dat toch echt even verkeerd gedacht. Na blz. 150 bleek oprecht dat ik in detail alles ging horen en laten we zeggen dat ik daar niet klaar voor was. Kijk het is ontzettend goed geschreven daar kan ik niks tegen zeggen maar… damn.
Ontzettend knap om een zo gevoelig onderwerp zo te beschrijven dat er geen goed of kwaad, geen schuldigen of slachtoffers gecreëerd worden. De ontroerende redeneringen en gevoelens van Ted zijn meesterlijk beschreven, met bijzonder veel respect voor het kind.
Zojuist Mijn meneer uitgelezen en ik ben helemaal onder de indruk. Er zijn wel meer boeken geschreven over dit onderwerp, maar dit boek is anders dan alle andere. Van Lieshout beschrijft, zonder oordeel achteraf door zijn volwassen ik, vanuit het perspectief van zijn elfjarige ik de relatie die hij toen onderhield met een volwassen man. Hij beschrijft zijn behoefte om bijzonder gevonden te worden en geliefd te worden, en hoe de man daar op geraffineerde wijze op inspeelt. Het boek is bovendien knap gecomponeerd: we beleven het verhaal door de ogen van de elfjarige 'Ted' (tussen aanhalingstekens omdat deze Ted ook een literaire constructie is) en bij elk bezoek aan de meneer vraag je je af welke stap deze nu weer zal zetten in zijn uitgekookte plan om de jongen voor zich te winnen. Ook de verwarrende gevoelens van 'Ted' zetten je aan het denken over pedoseksuele relaties. Hij wil het namelijk wel, maar tegelijkertijd wil hij het niet willen, omdat hij voelt dat het niet normaal is en omdat zijn vader misschien vanuit de hemel toekijkt. Dit is echt een boek dat iedereen zou moeten lezen.
Vooropgesteld, het is natuurlijk totaal verwerpelijk wat deze meneer doet, maar dat staat hier niet zozeer ter discussie. Dat staat buiten kijf. Dit verhaal is geschreven vanuit het perspectief van het kind en dat is op zo'n sublieme wijze gedaan dat je heel goed kunt invoelen hoe verwarrend het voor een kind is om zoiets mee te maken. En de verwarring zal later waarschijnlijk nog veel groter geworden zijn toen het kind er als volwassene op terugkeek. Ontzettend dapper dat Ted van Lieshout dit verhaal geschreven heeft en ik denk (en hoop) dat hij, door woorden te geven aan de verwarring, er ook veel mensen mee geholpen heeft die iets soortgelijks hebben meegemaakt.
Verrassend boek, goed dat ook eens de andere kant van de relatie volwassene-kind wordt belicht. Blijkbaar komen er niet alleen trauma's uit voort, waarmee ik pedofilie totaal niet wil goedpraten. Door de manier van schrijven blijft de meneer menselijk en wordt het haast moeilijk in elke vezel van je lijf de afkeer voor hem te voelen.
Erg indrukwekkend. Zelden zo'n genuanceerd boek gelezen en dat over zo'n onderwerp waar tegenwoordig iedereen een mening over heeft. En geweldig hoe de schrijver zich weet te verplaatsen in een kind en zijn gedachtenwereld weergeeft. Erg knap.
Ted van Lieshout is de auteur van mijn favoriete kinderboekenserie. Met het fanatisme dat mijn ouders aan de dag legden in het voorlezen van Annie M.G. haar Puk van de Petteflet of Jip en Janneke las ik mijn jongste voor over Boer Boris. Deze prentenboeken serie van van Lieshout is geweldig en vooral de versie waarin Boer Boris naar zee gaat, konden zowel ikzelf als mijn zoon op een gegeven moment dromen.
Ted van Lieshout is naast begenadigd kinderboekenschrijver ook auteur van volwassen boeken. Daar kwam ik achter toen ik midden in de nacht luisterde naar een uitzending van het radio-programma 'Nooit meer slapen'. Van Lieshout kwam daar vertellen over zijn boek 'Mijn meneer'. Vanaf dat moment stond deze roman op mijn 'te lezen' lijstje.
Wat van Lieshout goed kan, is met simpele maar ook elegante taal een verhaal vertellen. In het geval van 'Mijn meneer' een erg moeilijk verhaal. Vanuit het perspectief van een jongetje vertelt van Lieshout een verhaal over een onevenwichtige relatie tussen een twaalf jarige en een man uit zijn dorp. De stijlvorm die hij kiest is een briefwisseling tussen kleine Ted en Moeder Maria. Ted probeert daarin aan Maria uit te leggen hoe het toch allemaal zo gekomen is.
Ik heb het boek geluisterd en geen idee of dat de reden was, maar het verhaal raakte mij. Ik heb op sommige momenten in het boek letterlijk waarschuwingen geschreeuwd. Een beetje zoals mijn zoon die toen hij als tweejarige een toneelstuk keek, van achter uit de zaal naar het podium rende om de spin die op het punt stond de prinses aan te vallen, tegen te houden. Met als grote verschil dat ik 38 ben en weet dat een schreeuw van mijn kant weinig uitricht. Nogmaals het raakte mij.
‘Mijn meneer’ is een document met autobiografische trekjes. Het verhaal eindigt met de kleine Ted die zijn meneer laat weten dat hij op zaterdag niet meer langskomt om te tekenen en met lego te spelen. Daarmee pakt hij de regie in een onevenwichtige relatie waarin diegene die beter had moeten weten gebruik maakte van de kinderlijke naïviteit.
Ik wilde Beitelaar lezen, maar ik heb het verkeerde boek gedownload (van iBooks) en dit was ook goed. Het is het verhaal van een 11-jarig Brabants jongetje, een beetje een buitenbeentje, dat door een volwassen man verleid wordt. Het is geschreven als een serie brieven aan Maria Volvangenade. Een mariabeeldje in het dorp speelt ook een rol in het verhaal.
Het is goed geschreven. Weinig melodrama, veel aarzeling bij het jongetje. De aandacht vind hij wel leuk, de seks minder, maar hij laat zich wel omturnen, tot hij er een eind aan maakt. Hoewel ik zelf een Brabants jongetje van 11 ben geweest - alleen nooit verleid - kan ik me niet herinneren of ik toen ook zo redeneerde, maar het zou best eens kunnen. Het komt op mij wel kinderlijk (leeftijdsadekwaat) over.
De schrijver is er nog steeds niet uit of dit nou een slechte of een goede ervaring (aandacht, liefde) is geweest. Hij voelde zich nergens toe gedwongen, wel gemanipuleerd. Dat genuanceerde spreekt me wel aan. Er wordt tegenwoordig hysterisch wordt gedaan over pedofilie stoort me een beetje. Ik kan me geen situatie voorstellen waarin pedofilie mag, maar het bestaat wel en het lijkt mij niet fijn als dat je voorkeur is.
Waarschuwing alvorens deze recensie te lezen. Het betreft hier een boek dat gaat over pedofielie.
De 11 jarige Ted is een eenzaam kind. Op school wordt hij gepest, en echte vrienden heeft hij niet. Hij heeft gesprekken met de maagd Maria, en fietst regelmatig langs een verwaarloost kapelletje om met haar te praten. Hij woont samen met zijn moeder, zijn vader is overleden.
Ted helpt op zaterdag met het rondbrengen van brood, samen met de bakker. Tijdens 1 van deze tochtjes ontmoet Ted zijn meneer. Een bijzonder vriendelijke man. Zij sluiten een vriendschap die onschuldig begint, maar steeds meer een seksueel tintje krijgt.
Ik vond dit een moeilijk boek. Ik heb het boek op mijn leeslijst gezet toen ik ophef over het schrijven van het kinderboekenweek geschenk onder mijn aandacht kwam. Het verhaal is een beetje te vergelijken met " De avond is ongemak". Een boek dat je met een ongemakkelijk gevoel achterlaat. Zo ook dit boek, dat gebaseerd is op de jeugd van de schrijver.
Dit boek zou iedereen moeten lezen. Van Lieshout maakt heel invoelbaar hoe je als onzeker kind (letterlijk) in de greep kunt raken van een volwassene en hoe seksueel kindermisbruik kan ontstaan en wat dit wel of niet voor het kind kan betekenen. De auteur blijft ver weg van sensatie; hij beschrijft 'gewoon' en doet dat vanuit het kindperspectief, op volstrekt geloofwaardige wijze en in prachtige zinnen. Van Lieshout schreef dit boek op basis van zijn eigen jeugdervaringen. Ik kon niet stoppen met lezen. Beklemmend en leerzaam.
Ik heb nog maar twintig pagina's te gaan, na een avondje (lees: nachtje) lezen. Holy moly, wat een aangrijpend boek. Ik ben natuurlijk geen jongen van 11 (geweest), maar voel wel enorm mee met kleine Ted. Ik zou hem het liefst een dikke knuffel geven, vertellen dat hij zijn geheim met me mocht delen en er niet alleen mee hoeft te blijven lopen.
Dit boek is een aanrader voor iedereen die met kinderen te maken heeft.
Een fantastisch, maar emotioneel zwaar boek. Alhoewel dit boek makkelijk weg leest en Ted een grappige jongen is, heb ik dit hele boek met een moeilijk gevoel gelezen. Toch was het mooi om zoiets verschrikkelijks als pedofilie op een genuanceerde manier te lezen. Van Lieshout is een ontzettend sterk persoon, en dit boek laat dat zien