What do you think?
Rate this book
Flüchtlingsgespräche
Die in den frühen vierziger Jahren geschriebenen Dialoge der Flüchtlingsgespräche handeln vom Alltag der aus Deutschland Vertriebenen, vertreten durch den Intellektuellen Ziffel und den Arbeiter Kalle, die sich im Restaurant des Hauptbahnhofs von Helsinki über die internationale Lage (deutsche Truppen haben Dänemark und Norwegen besetzt und rücken in Frankreich vor) und die eigene Situation "Der Paß ist der edelste Teil von einem Menschen."
147 pages, Paperback
First published January 1, 1941
14 people are currently reading
250 people want to read
About the author
Bertolt Brecht
1,608 books1,921 followersEugen Berthold Friedrich Brecht was a German poet, playwright, and theatre director. A seminal theatre practitioner of the twentieth century, Brecht made equally significant contributions to dramaturgy and theatrical production, the latter particularly through the seismic impact of the tours undertaken by the Berliner Ensemble—the post-war theatre company operated by Brecht and his wife and long-time collaborator, the actress Helene Weigel—with its internationally acclaimed productions.
From his late twenties Brecht remained a life-long committed Marxist who, in developing the combined theory and practice of his 'epic theatre', synthesized and extended the experiments of Piscator and Meyerhold to explore the theatre as a forum for political ideas and the creation of a critical aesthetics of dialectical materialism. Brecht's modernist concern with drama-as-a-medium led to his refinement of the 'epic form' of the drama (which constitutes that medium's rendering of 'autonomization' or the 'non-organic work of art'—related in kind to the strategy of divergent chapters in Joyce's novel Ulysses, to Eisenstein's evolution of a constructivist 'montage' in the cinema, and to Picasso's introduction of cubist 'collage' in the visual arts). In contrast to many other avant-garde approaches, however, Brecht had no desire to destroy art as an institution; rather, he hoped to 're-function' the apparatus of theatrical production to a new social use. In this regard he was a vital participant in the aesthetic debates of his era—particularly over the 'high art/popular culture' dichotomy—vying with the likes of Adorno, Lukács, Bloch, and developing a close friendship with Benjamin. Brechtian theatre articulated popular themes and forms with avant-garde formal experimentation to create a modernist realism that stood in sharp contrast both to its psychological and socialist varieties. "Brecht's work is the most important and original in European drama since Ibsen and Strindberg," Raymond Williams argues, while Peter Bürger insists that he is "the most important materialist writer of our time."
As Jameson among others has stressed, "Brecht is also ‘Brecht’"—collective and collaborative working methods were inherent to his approach. This 'Brecht' was a collective subject that "certainly seemed to have a distinctive style (the one we now call 'Brechtian') but was no longer personal in the bourgeois or individualistic sense." During the course of his career, Brecht sustained many long-lasting creative relationships with other writers, composers, scenographers, directors, dramaturgs and actors; the list includes: Elisabeth Hauptmann, Margarete Steffin, Ruth Berlau, Slatan Dudow, Kurt Weill, Hanns Eisler, Paul Dessau, Caspar Neher, Teo Otto, Karl von Appen, Ernst Busch, Lotte Lenya, Peter Lorre, Therese Giehse, Angelika Hurwicz, and Helene Weigel herself. This is "theatre as collective experiment [...] as something radically different from theatre as expression or as experience."
There are few areas of modern theatrical culture that have not felt the impact or influence of Brecht's ideas and practices; dramatists and directors in whom one may trace a clear Brechtian legacy include: Dario Fo, Augusto Boal, Joan Littlewood, Peter Brook, Peter Weiss, Heiner Müller, Pina Bausch, Tony Kushner and Caryl Churchill. In addition to the theatre, Brechtian theories and techniques have exerted considerable sway over certain strands of film theory and cinematic practice; Brecht's influence may be detected in the films of Joseph Losey, Jean-Luc Godard, Lindsay Anderson, Rainer Werner Fassbinder, Nagisa Oshima, Ritwik Ghatak, Lars von Trier, Jan Bucquoy and Hal Hartley.
During the war years, Brecht became a prominent writer of the Exilliteratur. He expressed his opposition to the National Socialist and Fascist movements in his most famous plays.
From his late twenties Brecht remained a life-long committed Marxist who, in developing the combined theory and practice of his 'epic theatre', synthesized and extended the experiments of Piscator and Meyerhold to explore the theatre as a forum for political ideas and the creation of a critical aesthetics of dialectical materialism. Brecht's modernist concern with drama-as-a-medium led to his refinement of the 'epic form' of the drama (which constitutes that medium's rendering of 'autonomization' or the 'non-organic work of art'—related in kind to the strategy of divergent chapters in Joyce's novel Ulysses, to Eisenstein's evolution of a constructivist 'montage' in the cinema, and to Picasso's introduction of cubist 'collage' in the visual arts). In contrast to many other avant-garde approaches, however, Brecht had no desire to destroy art as an institution; rather, he hoped to 're-function' the apparatus of theatrical production to a new social use. In this regard he was a vital participant in the aesthetic debates of his era—particularly over the 'high art/popular culture' dichotomy—vying with the likes of Adorno, Lukács, Bloch, and developing a close friendship with Benjamin. Brechtian theatre articulated popular themes and forms with avant-garde formal experimentation to create a modernist realism that stood in sharp contrast both to its psychological and socialist varieties. "Brecht's work is the most important and original in European drama since Ibsen and Strindberg," Raymond Williams argues, while Peter Bürger insists that he is "the most important materialist writer of our time."
As Jameson among others has stressed, "Brecht is also ‘Brecht’"—collective and collaborative working methods were inherent to his approach. This 'Brecht' was a collective subject that "certainly seemed to have a distinctive style (the one we now call 'Brechtian') but was no longer personal in the bourgeois or individualistic sense." During the course of his career, Brecht sustained many long-lasting creative relationships with other writers, composers, scenographers, directors, dramaturgs and actors; the list includes: Elisabeth Hauptmann, Margarete Steffin, Ruth Berlau, Slatan Dudow, Kurt Weill, Hanns Eisler, Paul Dessau, Caspar Neher, Teo Otto, Karl von Appen, Ernst Busch, Lotte Lenya, Peter Lorre, Therese Giehse, Angelika Hurwicz, and Helene Weigel herself. This is "theatre as collective experiment [...] as something radically different from theatre as expression or as experience."
There are few areas of modern theatrical culture that have not felt the impact or influence of Brecht's ideas and practices; dramatists and directors in whom one may trace a clear Brechtian legacy include: Dario Fo, Augusto Boal, Joan Littlewood, Peter Brook, Peter Weiss, Heiner Müller, Pina Bausch, Tony Kushner and Caryl Churchill. In addition to the theatre, Brechtian theories and techniques have exerted considerable sway over certain strands of film theory and cinematic practice; Brecht's influence may be detected in the films of Joseph Losey, Jean-Luc Godard, Lindsay Anderson, Rainer Werner Fassbinder, Nagisa Oshima, Ritwik Ghatak, Lars von Trier, Jan Bucquoy and Hal Hartley.
During the war years, Brecht became a prominent writer of the Exilliteratur. He expressed his opposition to the National Socialist and Fascist movements in his most famous plays.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 27 of 27 reviews
August 17, 2018
Refugees from Nazi Germany talk about life and politics while on transit in Helsinki!
Written in 1940, when Brecht himself was an emigrant, it covers the worries and mindsets of intellectuals at a specific time in history, but it remains scarily relevant still today.
A scientist and a worker meet in a café to talk about their impressions of political and social developments, overshadowed by “Wieheissterdochgleich”, -”Whatshisnameagain”, aka Hitler. Driven away from their country of birth, they discuss the value of passports and visa, of correct documentation, which turns out to be more important than the physical person, even though, ironically, the passport can’t discard the living justification for its existence completely. Thus the refugees demonstrate the madness of an automatised society in which papers and registration have become more relevant than the human stories behind the passport holders.
.
They discuss patriotism, and its inherent flaws, one of which is the lack of choice. By birth you are assigned a specific, yet random national context which stays with you, whatever you may think of the country, - a tragic thought for an intelligent German worker in the 1940s:
“Und das Band zwischen mir und meinem Land hat der Wieheissterdochgleich zerrissen. Ich bin nicht egoistischer als ein anderer, aber zur Weltherrschaft lass ich mich nicht drängen. Da bleib ich hart. Ich hab den unbegrenzten Opfersinn nicht dazu.”
If German nationalism seems particularly nasty under current circumstances, it is not the only country which restrains the freedom of choice for its inhabitants. Other countries are seen in their absurdities as well, not least America, with its hysterical emphasis on the “so-called” freedom. As the protagonists reflect: there is something murky in the consistent proclamation of complete liberty. A well-tuned machine does not have to state its perfect functionality over and over again. It just runs.
Education, production, propaganda, faith, science, war, dictatorship: topic by topic, the two men try to make sense of their absurd time, comparing and contrasting experience. Their verdict on Hitler is scarily sober:
“Ich hab was dagegen, wenn man den Hitler einfach einen Dummkopf nennt. Das schaut so aus, als ob der Hitler in dem Augenblick, wo er nachdenken würd, überhaupt nicht mehr da wär.”
That is indeed a trap when dealing with dictators: declaring them morons, as if their power and worldview would not matter if they were capable to think intelligently. The sad conclusion for the two dialogue partners is that a people living within the boundaries of a specific country cannot see the doctrines with the objective eyes needed to understand the flawed mainstream thinking, reproduced decade after decade in education systems dedicated to national pride and bias.
To form an opinion, they say, you must have diverse experience. On the run, in Scandinavian exile, they come to the conclusion that emigrants or refugees are best suited to understand the dialectics of modern dictatorship, and the least empowered to influence opinion at the same time:
“”Die beste Schul für Dialektik ist die Emigration. Die schärfsten Dialektiker sind die Flüchtlinge. Sie sind Flüchtlinge infolge von Veränderungen und sie studieren nichts als Veränderungen.”
If a society was generous and open-minded enough to see the experience of refugees as a potential opportunity to gain wider and deeper understanding of different worldviews rather than as an abstract number of bodies to be (un)successfully absorbed or rejected, a first step towards a global community could possibly be taken. But it would require the majority of a country’s population to let go of their blind faith in their own way of dealing with reality. It would require them to listen, and think, and care for details, rather than shout out slogans.
Utopian ideals and harsh realities discussed at a coffee table in Helsinki, by rootless cynics on the run from fascist rule.
Recommended to everyone, everywhere!
Written in 1940, when Brecht himself was an emigrant, it covers the worries and mindsets of intellectuals at a specific time in history, but it remains scarily relevant still today.
A scientist and a worker meet in a café to talk about their impressions of political and social developments, overshadowed by “Wieheissterdochgleich”, -”Whatshisnameagain”, aka Hitler. Driven away from their country of birth, they discuss the value of passports and visa, of correct documentation, which turns out to be more important than the physical person, even though, ironically, the passport can’t discard the living justification for its existence completely. Thus the refugees demonstrate the madness of an automatised society in which papers and registration have become more relevant than the human stories behind the passport holders.
.
They discuss patriotism, and its inherent flaws, one of which is the lack of choice. By birth you are assigned a specific, yet random national context which stays with you, whatever you may think of the country, - a tragic thought for an intelligent German worker in the 1940s:
“Und das Band zwischen mir und meinem Land hat der Wieheissterdochgleich zerrissen. Ich bin nicht egoistischer als ein anderer, aber zur Weltherrschaft lass ich mich nicht drängen. Da bleib ich hart. Ich hab den unbegrenzten Opfersinn nicht dazu.”
If German nationalism seems particularly nasty under current circumstances, it is not the only country which restrains the freedom of choice for its inhabitants. Other countries are seen in their absurdities as well, not least America, with its hysterical emphasis on the “so-called” freedom. As the protagonists reflect: there is something murky in the consistent proclamation of complete liberty. A well-tuned machine does not have to state its perfect functionality over and over again. It just runs.
Education, production, propaganda, faith, science, war, dictatorship: topic by topic, the two men try to make sense of their absurd time, comparing and contrasting experience. Their verdict on Hitler is scarily sober:
“Ich hab was dagegen, wenn man den Hitler einfach einen Dummkopf nennt. Das schaut so aus, als ob der Hitler in dem Augenblick, wo er nachdenken würd, überhaupt nicht mehr da wär.”
That is indeed a trap when dealing with dictators: declaring them morons, as if their power and worldview would not matter if they were capable to think intelligently. The sad conclusion for the two dialogue partners is that a people living within the boundaries of a specific country cannot see the doctrines with the objective eyes needed to understand the flawed mainstream thinking, reproduced decade after decade in education systems dedicated to national pride and bias.
To form an opinion, they say, you must have diverse experience. On the run, in Scandinavian exile, they come to the conclusion that emigrants or refugees are best suited to understand the dialectics of modern dictatorship, and the least empowered to influence opinion at the same time:
“”Die beste Schul für Dialektik ist die Emigration. Die schärfsten Dialektiker sind die Flüchtlinge. Sie sind Flüchtlinge infolge von Veränderungen und sie studieren nichts als Veränderungen.”
If a society was generous and open-minded enough to see the experience of refugees as a potential opportunity to gain wider and deeper understanding of different worldviews rather than as an abstract number of bodies to be (un)successfully absorbed or rejected, a first step towards a global community could possibly be taken. But it would require the majority of a country’s population to let go of their blind faith in their own way of dealing with reality. It would require them to listen, and think, and care for details, rather than shout out slogans.
Utopian ideals and harsh realities discussed at a coffee table in Helsinki, by rootless cynics on the run from fascist rule.
Recommended to everyone, everywhere!
September 9, 2017
دوستانِ گرانقدر، این نمایشنامهٔ 100 صفحه ای، گفتگویِ میانِ دو آلمانی مخالفِ رژیمِ هیتلر را بازگو میکند... مردی چاق و درشت اندام به نامِ <تسیفل> و مردِ لاغر اندام و کوچک، به نامِ <کاله> ... گفتگوهایِ آنها از بخش ها و موضوعات گوناگون تشکیل شده است... امّا با احترام به نظرِ دیگران، به نظرم این نمایشنامه، یکی از ضعیفترین آثارِ <برشت> است که تنها از احساساتش پیروی کرده و به رویِ کاغذ آورده است که با توجه به اینکه آثارش را خوانده ام، از او بعید است... متأسفانه سرتاسرِ کتاب را هیتلر ستیزیِ بدونِ منطق فرا گرفته است
در زیر به انتخاب، جملاتی از این کتاب را برایِ شما عزیزان مینویسم
--------------------------------------------
تسیفل: در روزگارِ ما، به سختی میتوان بدونِ رشوه از کسی انسانیت دید. این هم گونه ای بی نظمی میباشد.. اگر مأموری پیدا کنید که رشوه بگیرد، آنگاه انسانیت خواهید دید.. با اندکی رشوه، حتی گاهی میتوان به عدالت نیز دست یافت... رژیم هایِ فاشیستی چون غیر انسانی هستند، با رشوه خواری مبارزه میکنند
****************
تسیفل: نمایندگانِ این جهان، پیکرهایِ لاغر و رنگ پریده ای هستند که تمامِ نظام هایِ فلسفی را میشناسند.. امّا نمایندگانِ آن جهان، آقایانِ چاق و فربهی هستند که فقط و فقط انواعِ شرابها را میشناسند. (منظور مبلغانِ دین و مذهب و دین فروشان است)۰
****************
کاله: دین مانندِ الکل است. وقتی که گرم شدی، دیگر نمی توانی کنار بکشی.. بدترین مشروب خورها، سورچیها بودند، آنهم در زمستان.. شوفرهایِ امروزی که در داخلِ ماشینشان گرم است، این خرج را ندارند
****************
کاله: بربریّت، از بربریّت می آید. همانطور که جنگ از اقتصاد می آید
****************
تسیفل: انسانِ معمولی، کارهایِ درست را فقط در وقتِ احتیاج انجام میدهد، به این جهت، فقط زمانی طرفِ انسانیت را میگیرد که به هیچ وجه کارِ دیگری نمیشود کرد... انسانِ عادی به این ترتیب به مأموریتِ خود که اعتلایِ جامعهٔ انسانی است، دست میزند
****************
کاله: من همیشه میشنوم که باید ریشه دار بود. مطمئنم که تنها مخلوقاتی که ریشه دارند، یعنی درختان، بیشتر دلشان می خواست که ریشه نداشتند. چون در آنصورت آنها هم می توانستند در یک هواپیما، پرواز کنند
****************
تسیفل: کارگران، مدام می شنوند که سرمایه بر آنها حکومت میکند. به این ترتیب، سرمایه داران را از یاد میبرند... می شنوند که اوضاع بد است و این موضوع آنها را از آدمهایِ بد، منحرف میکند
****************
کاله: مردمی هستند که باور نمی کنند مجموعِ زوایایِ مثلث، فلان درجه است.. امّا در عوض به ارواح ایمان دارند
--------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ گرامی، مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
در زیر به انتخاب، جملاتی از این کتاب را برایِ شما عزیزان مینویسم
--------------------------------------------
تسیفل: در روزگارِ ما، به سختی میتوان بدونِ رشوه از کسی انسانیت دید. این هم گونه ای بی نظمی میباشد.. اگر مأموری پیدا کنید که رشوه بگیرد، آنگاه انسانیت خواهید دید.. با اندکی رشوه، حتی گاهی میتوان به عدالت نیز دست یافت... رژیم هایِ فاشیستی چون غیر انسانی هستند، با رشوه خواری مبارزه میکنند
****************
تسیفل: نمایندگانِ این جهان، پیکرهایِ لاغر و رنگ پریده ای هستند که تمامِ نظام هایِ فلسفی را میشناسند.. امّا نمایندگانِ آن جهان، آقایانِ چاق و فربهی هستند که فقط و فقط انواعِ شرابها را میشناسند. (منظور مبلغانِ دین و مذهب و دین فروشان است)۰
****************
کاله: دین مانندِ الکل است. وقتی که گرم شدی، دیگر نمی توانی کنار بکشی.. بدترین مشروب خورها، سورچیها بودند، آنهم در زمستان.. شوفرهایِ امروزی که در داخلِ ماشینشان گرم است، این خرج را ندارند
****************
کاله: بربریّت، از بربریّت می آید. همانطور که جنگ از اقتصاد می آید
****************
تسیفل: انسانِ معمولی، کارهایِ درست را فقط در وقتِ احتیاج انجام میدهد، به این جهت، فقط زمانی طرفِ انسانیت را میگیرد که به هیچ وجه کارِ دیگری نمیشود کرد... انسانِ عادی به این ترتیب به مأموریتِ خود که اعتلایِ جامعهٔ انسانی است، دست میزند
****************
کاله: من همیشه میشنوم که باید ریشه دار بود. مطمئنم که تنها مخلوقاتی که ریشه دارند، یعنی درختان، بیشتر دلشان می خواست که ریشه نداشتند. چون در آنصورت آنها هم می توانستند در یک هواپیما، پرواز کنند
****************
تسیفل: کارگران، مدام می شنوند که سرمایه بر آنها حکومت میکند. به این ترتیب، سرمایه داران را از یاد میبرند... می شنوند که اوضاع بد است و این موضوع آنها را از آدمهایِ بد، منحرف میکند
****************
کاله: مردمی هستند که باور نمی کنند مجموعِ زوایایِ مثلث، فلان درجه است.. امّا در عوض به ارواح ایمان دارند
--------------------------------------------
امیدوارم این ریویو برایِ شما دوستانِ گرامی، مفید بوده باشه
<پیروز باشید و ایرانی>
January 16, 2016
گفتگویی است میان دو نفر با نام های سیفل و کاله. این دو، مهاجرینی هستند که از ترس حکومت رایش به کشوری در اسکاندیناوی ( ظاهرا فنلاند ) گریخته اند. آن ها هر چند وقت یک بار یکدیگر را در کافه ای ملاقات می کنند و در مورد مسائل اغلب سیاسی به گفتگو می نشینند
من تنها از برخی گفتگوها لذت بردم چون اغلبشان برای من قابل فهم نبود. بحث دائم از حوزه ای به حوزه ای دیگر می پرید و منطق درونی این حوزه ها هم چندان معلوم نبود. نمی دونم چقدر میشه کلیت این اثر رو "یک" اثر "ادبی" دونست - از یک طرف به دلیل تشتت و از یک طرف به دلیل حضور پررنگ سیاست. ولی این قدر مسلمه که در برخی گفتگوهای قابل فهم، پرداخت دعاوی سیاسی با هنر تصویری زیادی همراه شده
گفتگوهای شماره 1، 3، 6، 16 و 17 به نظرم جالب تر بودند
May 22, 2016
مانِ داستان مربوط به جنگ جهانی دوم است و تمام نمایشنامه بر اساس گفتگوی بین دو نفر به اسم «تسفیل» و «کاله» شکل گرفته است. آنها معمولا در رستورانی کنار ایستگاه راهآهن همدیگر را میبینند و بدون مقدمه شروع به بحث و گفتگو میکنند.
و بعضی از این بحثها و گفتگوها جذابه، از این نظر که یکی آلمانی و دیگری غیر آلمانی و متنفر از هیتلر که در رمان بنام اسمش چه بود، آورده شده است. این کتاب شباهت هایی هم به کتاب 1984 جورج ارول داره و اگه از ان خوشتون اومده باشه از اینم خوشتون میاد ولی 1984 از این کتاب بهتر بود چون داستان داشت ولی اینجا صرقا گفتگوی دو نفر است.
بهترین جمله کتاب بنظرم:
آیا متوجه شده اید که کلمه ملت کلمه غریبی است؟معنی این کلمه در صحبت از کشورهای خارج با معنی آن در داخل متفاوت است. در خارج در جنب ملت های دیگر، صاحبان صنایع بزرگ، کارمندان عالیرتبه، ژنرال ها و اسقفها و غیره به ملت المان تعلق دارد و نه به هیچ ملت دیگری. اما در جهت داخل که مسئله حکومت در میان است ، میشنوید که آقایان همیشه از ملتبه عنوان توده یا عوام الناس و غیره صحبت می کنند و خود آنها به آن تعلق ندارند،
بهتر بود که ملت هم همینطور حرف میزد، بدین معنی که این آقایان به آن تعلق ندارند، در آن صورت کلمه حک.مت ملت، مفهوم کاملا عاقلانه ای پیدا میکرد.
و بعضی از این بحثها و گفتگوها جذابه، از این نظر که یکی آلمانی و دیگری غیر آلمانی و متنفر از هیتلر که در رمان بنام اسمش چه بود، آورده شده است. این کتاب شباهت هایی هم به کتاب 1984 جورج ارول داره و اگه از ان خوشتون اومده باشه از اینم خوشتون میاد ولی 1984 از این کتاب بهتر بود چون داستان داشت ولی اینجا صرقا گفتگوی دو نفر است.
بهترین جمله کتاب بنظرم:
آیا متوجه شده اید که کلمه ملت کلمه غریبی است؟معنی این کلمه در صحبت از کشورهای خارج با معنی آن در داخل متفاوت است. در خارج در جنب ملت های دیگر، صاحبان صنایع بزرگ، کارمندان عالیرتبه، ژنرال ها و اسقفها و غیره به ملت المان تعلق دارد و نه به هیچ ملت دیگری. اما در جهت داخل که مسئله حکومت در میان است ، میشنوید که آقایان همیشه از ملتبه عنوان توده یا عوام الناس و غیره صحبت می کنند و خود آنها به آن تعلق ندارند،
بهتر بود که ملت هم همینطور حرف میزد، بدین معنی که این آقایان به آن تعلق ندارند، در آن صورت کلمه حک.مت ملت، مفهوم کاملا عاقلانه ای پیدا میکرد.
August 13, 2018
بسیار زیبا بود. هر روز یکی دو بخش رو میخوندم و چند بار مرورش میکردم، چون بسیار سنگین و عمیق بود و خسته کننده میشد بیشتر خوندنش.
داستان کتاب در زمان جنگ جهانی دوم اتفاق میوفته و در صورت علاقه به سیاست و جامعه شناسی و فلسفه، کتاب برای شما بسیار جذاب خواهد بود.
داستان کتاب در زمان جنگ جهانی دوم اتفاق میوفته و در صورت علاقه به سیاست و جامعه شناسی و فلسفه، کتاب برای شما بسیار جذاب خواهد بود.
November 15, 2015
آقا این کتاب عالیه.
مخصوصا دوتا گفتمان آخرش که میشه گفت شاهکار ادبیه.
روحت شاد برشت جان..
مخصوصا دوتا گفتمان آخرش که میشه گفت شاهکار ادبیه.
روحت شاد برشت جان..
Read
April 21, 2019I put it aside for the time being. I will read it until the end someday. The dialogues and Brecht's points of view are interesting. I liked the disscusion on Hegel, whom I have never read.
I think i have read to little political philosophy to be able to judge this book correctly.
I think i have read to little political philosophy to be able to judge this book correctly.
April 12, 2021
Dois exilados alemães durante a Segunda Guerra, refugiados na Finlândia, numa conversa sobre os motivos do nazi-fascismo, sobre a aversão que têm à guerra e em meios para sobreviverem nesse tempo em um país estranho. Tratam com tanta intimidade acerca dos referidos temas, que os fazem cheio de simbolismos, tornando a leitura um pouco difícil.
June 16, 2011
راه بشر جنگلی تا انسان متمدن حتی یک متر هم از راه انسان متمدن تا بشر جنگلی درازتر نیست، این راه پیموده میشود.
برگرفته از کتاب
برگرفته از کتاب
November 25, 2024
“Die beste Schüle für Dialektik ist die Emigration. Die schärfsten Dialektiker sind die Flüchtlinge. Sie sind Flüchtlinge infolge von Veränderungen und sie studieren nichts als Veränderungen.”
Another banger from Brecht ✍️
Another banger from Brecht ✍️
January 23, 2023
Uma obra que representa diálogos, mas que não é própria para a encenação teatral. Interessante por representar um apanhado das impressões do autor sobre o período da Segunda Guerra, especialmente ao abordar a resposta dos países europeus ao avanço do nazismo.
December 21, 2025
"Ich habe nämlich noch keinen Menschen ohne Humor getroffen, der die Dialektik des Hegel verstanden hat."
ziffel geht mir fett auf die Nerven omg
ziffel geht mir fett auf die Nerven omg
November 26, 2025
Sharp, ironic, amusing and wise - a properly philosophical dialogue, 'plumpes Denken' at its finest. An apt thing to read in the queue for passport control, and a depressingly timely book in general.
August 10, 2014
Bertolt Brechtin Pakolaiskeskusteluja on järjestyksessä toinen lukemani Brechtin teos ja se jatkaa Kerjäläisromaanin teemoja, esitellen olosuhteisiinsa syyttömien ihmisten tuskaisia tuntemuksia. Kuitenkin, siinä, missä Kerjäläisromaani toi esille lähinnä kapitalismin kiroja brittiläisessä luokkayhteiskunnassa viktoriaanisella ajalla, Pakolaiskeskusteluja pohtii huomattavasti laajempia aiheita, kuten nimessä mainittua pakolaisuutta, fasismia, Yhdysvaltoja, intellektuellismia, jopa Hegeliä ja - yllätys, yllätys - Aleksis Kiveä! Keskustelut käydään sydämellisen huumorin hengessä ja paljastavat kirjailijan olleen myös loistava humoristi, tiukasta sivaltamisesta nyt puhumattakaan.
Tematiikaltaan kirjoittaja on selvästi itselleen tärkeiden filosofisten aiheiden äärellä ja kirjassa on selkeästi kaikuja Brechtin Suomessa viettämältä ajalta, käydäänhän kirjan keskustelut nimenomaan Helsingin rautatieaseman asemaravintolassa. Mikäli paikan on onnistunut missaamaan ennen Burger Kingin muuttamista tilalle, tästä kirjasta ei saa ihan kaikkea irti. Myös tuoppi tai toinen olutta kuuluu tätä teosta lukiessa asiaan ja vaikka Brecht ei näyttänyt suomalaista olutta arvostavansakaan (hän käyttää asemaravintolan oluesta nimitystä "ei-olutta"), voi tätä teosta lukea vallan hyvin myös perinteisen bulkkitavaran, kuten Lapinkullan tai Koffin kera. :-)
Bonuksena Suomenkielisessä laitoksessa tulee vielä Brechtin kuulustelu Yhdysvaltain senaatin epäamerikkalaista toimintaa käsittelevän komitean edessä vuodelta 1947. Jos Pakolaiskeskusteluja naurattaa älykkäällä huumorillaan, komitean kuulustelu tuo mieleen lähinnä huvittavan farssin. Brecht lähtikin välittömästi kuulustelun jälkeen Yhdysvalloista, sinne enää koskaan palaamatta.
Tematiikaltaan kirjoittaja on selvästi itselleen tärkeiden filosofisten aiheiden äärellä ja kirjassa on selkeästi kaikuja Brechtin Suomessa viettämältä ajalta, käydäänhän kirjan keskustelut nimenomaan Helsingin rautatieaseman asemaravintolassa. Mikäli paikan on onnistunut missaamaan ennen Burger Kingin muuttamista tilalle, tästä kirjasta ei saa ihan kaikkea irti. Myös tuoppi tai toinen olutta kuuluu tätä teosta lukiessa asiaan ja vaikka Brecht ei näyttänyt suomalaista olutta arvostavansakaan (hän käyttää asemaravintolan oluesta nimitystä "ei-olutta"), voi tätä teosta lukea vallan hyvin myös perinteisen bulkkitavaran, kuten Lapinkullan tai Koffin kera. :-)
Bonuksena Suomenkielisessä laitoksessa tulee vielä Brechtin kuulustelu Yhdysvaltain senaatin epäamerikkalaista toimintaa käsittelevän komitean edessä vuodelta 1947. Jos Pakolaiskeskusteluja naurattaa älykkäällä huumorillaan, komitean kuulustelu tuo mieleen lähinnä huvittavan farssin. Brecht lähtikin välittömästi kuulustelun jälkeen Yhdysvalloista, sinne enää koskaan palaamatta.
May 25, 2014
زمانِ داستان مربوط به جنگ جهانی دوم است و تمام نمایشنامه بر اساس گفتگوی بین دو نفر به اسم «تسفیل» و «کاله» شکل گرفته است. آنها معمولا در رستورانی کنار ایستگاه راهآهن همدیگر را میبینند و بدون مقدمه شروع به بحث و گفتگو میکنند.
October 17, 2014
تمام ایده های بزرگ وقتی به مردم می رسد با شکست روبرو می شود
March 11, 2022
Die Gespräche der beiden einzigen Figuren - der Arbeiter Kalle und der Physiker Ziffel, beide aus dem Deutschland der 40er-Jahre nach Helsinki geflohen - haben aufgrund ihrer Kurzweiligkeit und ihres teilweise verborgenen Sprachwitzes einen gewissen Charme. Entstanden ist das Werk, welches Bertolt Brecht selbst nicht veröffentlichte, 1941 während Brechts Exil in Finnland. Besonders gefallen haben mir die politiktheoretischen und philosophischen Einschübe, welche sich hervorragend dazu eignen, als für sich stehende Absätze - nicht jedoch als "schlaue Sätze" - zitiert zu werden. Abgesehen davon, dass eine weitere (vielleicht störende) Figur die beiden ungleichen und sich doch sehr einigen Figuren sicherlich interessant gewesen wäre, störte mich beim Lesen nur, dass das Werk nicht vor Druck noch einmal bearbeitete wurde. Ein Beispiel von Unsauberkeiten, die dadurch im Text zu finden sind, ist der fast ausschließliche Gebrauch von "Wieheißterdochgleich", während nur gegen Ende an einigen Stellen von Hitler gesprochen wird.
Ansonsten werde ich dieses Buch wahrscheinlich dann wieder zur Hand nehmen, wenn ich die beiden unterschiedlichen Gruppen des "Volkes", die Bedeutung des Wortes "ausgebrochen" oder den Nährwert von Humor auf trockenem Brot nachschlagen möchte.
Ansonsten werde ich dieses Buch wahrscheinlich dann wieder zur Hand nehmen, wenn ich die beiden unterschiedlichen Gruppen des "Volkes", die Bedeutung des Wortes "ausgebrochen" oder den Nährwert von Humor auf trockenem Brot nachschlagen möchte.
September 19, 2025
Brecht hat's geschrieben, als er selbst Flüchtling vor den Nazis war. Zwei Typen, ein kleinbürgerlicher Intellektueller und ein Arbeiter mit bisschen literarischer Bildung sind Geflüchtete und unterhalten sich über allerlei, wobei das Zentrum durch den Versuch, die Wurzeln des deutschen Faschismus zu begreifen, darstellt. Voller Aphrismen und kleiner Einsichten. Trotz der Düstreheit des Themas mit Witz und Leichtfüßigkeit geschrieben. Ein kleines, essayistisches Meisterwerk.
December 31, 2018
Tiukkaa yhteiskuntakritiikkiä, huumoria, filosofiaa. Erinomainen suomennos.
January 14, 2024
★★★★★★✩✩✩✩
6/10 Um pouco bom
6/10 Um pouco bom
January 30, 2024
Some interesting points to think of, mostly very deep and thoughtful. But in the end the book gets a kind of sexist twist and that ruined the whole impression.
This entire review has been hidden because of spoilers.
April 27, 2013
اغلب اثار برتولد برشت به فارسی برگردانده شده؛ "سقراط مجروح" کیکاووس جهانداری / "در انبوه شهرها" عبدالرحمن صدریه / "استثناء و قاعده" محمود اعتماد زاده(م. به آذین) / "ان که گفت آری و آن که گفت نه" مصطفی رحیمی / زندگانی گالیله (گالیله ئو گالیله ئی) عبدالرحیم احمدی / "ترس و نکبت رایش سوم" شریف لنکرانی / "ننه دلاور و فرزندان او" مصطفی رحیمی / "آدم، آدم است" دو ترجمه از شریف لنکرانی و امین موید / "بچه فیل" و استنطاق لوکولوس" شریف لنکرانی / "زن نیک سچوان" دو ترجمه از فریده ی لاشایی و مهدی زمانیان / "دایره گچی قفقازی" دو ترجمه از حمید سمندریان و امین موید / "چهره های سیمون ماشار" دو ترجمه از عبدالرحمن صدریه و شریف لنکرانی / "داستان های آقای کوینر" سعید ایمانی / "داستان یک پولی"(اپرای یک پولی) هوشنگ پیرنظر / "تفنگ های ننه کارار" دو ترجمه از فریدون ایل بیگی و شریف لنکرانی / "ارباب پونتیلا و نوکرش مه آتی" سه ترجمه از عبدالرحمن صدریه، فریده ی لاشایی و رضا کرم رضایی / "درباره ی تیاتر" منیزه کامیاب و حسن بایرامی / "هیولا" همایون نوراحمر / "مادر" منیژه کامیاب و حسن بایرامی / "کله گردها و کله تیزها" بهروز مشیری / "بعل" خشایار قائم مقامی / "پیرزنی که پیر نمی نمود" کامران فانی / "گفتگوی فراریان" خشایار قائم مقامی / "اقداماتی علیه زور" ناصر صفایی / "حیوان محبوب آقای کوینر" / ناصر صفایی / "اگر کوسه ماهی ها آدم بودند" بهروز تاجور / "شوایک در جنگ جهانی دوم" دو ترجمه؛ حمید علوی، فرامرز بهزاد / "عظمت و انحطاط شهر ماهاگونی" مهدی اسفندیارفرد / "قطعه آموزشی" مینو ملک خانی / "اندیشه های متی" عبدالله کوثری / "محاکمه ی ژاندارک در روان" عبدالله کوثری / "صلیب گچی" سیاوش بیدارفکر / "قیمت آهن چنده" رضا کرم رضایی / "کریولانوس" مهدی تقوی / "اپرای سه پولی" علی اکبر خداپرست / "ژان مقدس کشتارگاه" دو ترجمه از جواد شمس و ابوالحسن ونده ور / "صعود مقاومت پذیر ارتورو اویی" افرویدون / "زندگی تیاتری من" فریدون ناظری / "روزهای کمون" کاووسی (فریده لاشایی) /"درباره تیاتر" فرامرز بهزاد / و بسیاری دیگر از آثار نوشتاری و مجموعه ی اشعار برشت
September 22, 2019
Edição fantástica da Editora 34 dessa pequena história contada sobre a forma de diálogos entre apenas dois personagens, à moda socrática. Foi a primeira obra que li do Brecht e me agradou profundamente o estilo, as preocupações humanistas e certa abertura intelectual já que o texto gera mais reflexões do que apresenta conclusões.
Infelizmente, a entrada do livro aqui no Goodreads foi feita de forma displicente. Seria bom que alguém com status de librerian editasse os detalhes de modo a incluir o ISBN, capa e linkar a entrada com outras edições do livro.
Infelizmente, a entrada do livro aqui no Goodreads foi feita de forma displicente. Seria bom que alguém com status de librerian editasse os detalhes de modo a incluir o ISBN, capa e linkar a entrada com outras edições do livro.
February 4, 2010
Subtiler Humor und geistreiche Wortspiele lassen die Dialoge zwischen dem Intellektuellen Ziffel und dem Arbeiter Kalle, die sich über einen gewissen Zeitraum im Restaurant des Hauptbahnhofs von Helsinki im Exil treffen, als einen Glanzpunkt in Brechts Werk erscheinen. Eines der Bücher, bei denen man das Gefühl hat, man müsse es unbedingt noch einmal lesen.
August 16, 2018
بعد از چند تا کتاب ناخوب، چه انبساط خاطری فراهم آورد. چه طنز تلخی در بعض مباحثات آن دو بود
December 28, 2019
Esse é daqueles que parecem ter sido escritos para 2019. Curti, apesar de não ser uma obra pronta, redonda. Acho que tem poucas coisas tão sintéticas e tão certeiras, sem parecem banais.
Displaying 1 - 27 of 27 reviews