What do you think?
Rate this book
De buurman
J.J. Voskuil (19262008) was a Dutch novelist known best for his epic cycle of novels Het Bureau. This novel was published posthumously by his wife, and is another Voskuil classic well worth reading. The story describes the friendship between Maarten and Nicolien Koning and their two homosexual neighbours. Voskuil's narrative does not shy away from conflict and misunderstandings, and is a very lively portrait of Maarten and Nicolien's relationship as well as their interactions with the outside world.
304 pages, Paperback
First published January 1, 2012
3 people are currently reading
136 people want to read
About the author
J.J. Voskuil
42 books60 followersJ.J. (Johan Jacob / Han) Voskuil (1926–2008) publiceerde in 1963 de 1207 pagina's tellende roman Bij nader inzien. Het boek, dat zowel een roman van een generatie als een psychologische roman is, gaat over een groep vrienden, studenten Nederlands in de periode 1946–1953, die een aantal jaren samen optrekken en in de traditie van Du Perron en Ter Braak discussiëren over leven, literatuur en politiek. Aan het eind van de roman moet de hoofdpersoon Maarten Koning, Voskuils alter ego, erkennen dat de vriendschap die er leek te zijn, niet meer dan een illusie was. Bij nader inzien werd in 1991 door Frans Weisz verfilmd voor de VPRO. De serie werd met drie gouden kalveren bekroond.
In 1996 keerden Voskuil en Maarten Koning terug in de kolossale roman Het Bureau die in totaal zeven delen telt: Meneer Beerta, Vuile handen, Plankton, Het A.P. Beerta-Instituut, En ook weemoedigheid, Afgang, De dood van Maarten Koning. De roman beschrijft het leven van Maarten Koning als medewerker van het Bureau: het Amsterdamse Instituut voor Dialectologie, Volkskunde en Naamkunde. Kern van de roman is de vraag hoe mensen die dag in dag uit met elkaar moeten samenwerken zich tot elkaar verhouden.
In 2002 verscheen Requiem voor een vriend, waarin Voskuil voor het eerst zijn alter ego Maarten Koning loslaat. De hoofdpersoon van het boek is niet de schrijver zelf, maar Jan Breugelman. Het boek is een geschiedenis van een vriendschap, die haar oorsprong vindt op de middelbare school, vorm krijgt op de universiteit en in de jaren daarna steeds hechter wordt. In februari 2004 verscheen het eerste deel van de Voettochten: Terloops. Het bevat tien verslagen in dagboekvorm van wandelingen door Frankrijk. Het tweede deel, Buiten schot verscheen in 2005, en het derde en laatste deel, Gaandeweg, is in de zomer van 2006 verschenen. In maart 2007 verscheen Onder andere, een verzameling portretten en herinneringen. Voskuil overleed op 1 mei 2008 na een kort ziekbed. Postuum verschenen zijn romans Binnen de huid en De buurman en de essaybundel Ik ben ik niet, ingeleid door Detlev van Heest.
In 1996 keerden Voskuil en Maarten Koning terug in de kolossale roman Het Bureau die in totaal zeven delen telt: Meneer Beerta, Vuile handen, Plankton, Het A.P. Beerta-Instituut, En ook weemoedigheid, Afgang, De dood van Maarten Koning. De roman beschrijft het leven van Maarten Koning als medewerker van het Bureau: het Amsterdamse Instituut voor Dialectologie, Volkskunde en Naamkunde. Kern van de roman is de vraag hoe mensen die dag in dag uit met elkaar moeten samenwerken zich tot elkaar verhouden.
In 2002 verscheen Requiem voor een vriend, waarin Voskuil voor het eerst zijn alter ego Maarten Koning loslaat. De hoofdpersoon van het boek is niet de schrijver zelf, maar Jan Breugelman. Het boek is een geschiedenis van een vriendschap, die haar oorsprong vindt op de middelbare school, vorm krijgt op de universiteit en in de jaren daarna steeds hechter wordt. In februari 2004 verscheen het eerste deel van de Voettochten: Terloops. Het bevat tien verslagen in dagboekvorm van wandelingen door Frankrijk. Het tweede deel, Buiten schot verscheen in 2005, en het derde en laatste deel, Gaandeweg, is in de zomer van 2006 verschenen. In maart 2007 verscheen Onder andere, een verzameling portretten en herinneringen. Voskuil overleed op 1 mei 2008 na een kort ziekbed. Postuum verschenen zijn romans Binnen de huid en De buurman en de essaybundel Ik ben ik niet, ingeleid door Detlev van Heest.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 50 reviews
July 1, 2020
Terug naar de wereld van Maarten Koning, zonder die duizenden bladzijden van Het Bureau weer ter hand te nemen. Het voelt meteen vertrouwd: het huis van Maarten en Nicolien aan de Amsterdamse gracht, de katten, hun liefde voor wandelen en fietsen en alle huiselijke details.
Op een gegeven moment vind ik het wat veel van hetzelfde worden, maar het blijft ook spannend hoe de verhoudingen zich ontwikkelen. Dit is gewoon lekker leesvoer.
https://lalageleest.nl/2020/07/01/de-...
Op een gegeven moment vind ik het wat veel van hetzelfde worden, maar het blijft ook spannend hoe de verhoudingen zich ontwikkelen. Dit is gewoon lekker leesvoer.
https://lalageleest.nl/2020/07/01/de-...
March 10, 2012
Zoals in alle romans van Voskuil is ook hier zijn alter ego, Maarten Koning, de hoofdpersoon. Het boek beschrijft de, vaak moeizame, relatie tussen Maarten en Nicolien en hun buren Petrus en Peer. Peterus en Peer zijn een homostel en worden onvoorwaardelijk door Nicolien verdedigd omdat het 'underdogs' zouden zijn. Maarten probeert zijn best te doen de buren vriendschappelijk te behandelen, omdat Nicolien dat graag wil.
Naast de onderlinge relaties, staan de bizarre denkbeelden van de verschillende personages in dit boek centraal. Nicolien die door haar stellige vertrouwen in 'underdogs' de negatieve kanten van mensen niet meer kan zien en daarom om de haverklap ruzie zoekt met Maarten, Peer, de jonge en ietwat onnozele buurman met zijn oudere, betweterige vriend Petrus tegenover de immer relativerende en reële Maarten.
Sommige lezers zullen na een tijd geïrriteerd raken door de zichzelf steeds herhalende ruzies tussen Maarten en Nicolien, maar als je je daar overheen weet te zetten is het een mooi portret van een opbloeiende en weer aftakelende vriendschap tussen de twee stellen. Met vrijwel alleen dialogen is dit een klassieke Voskuil, een echte aanrader!
Naast de onderlinge relaties, staan de bizarre denkbeelden van de verschillende personages in dit boek centraal. Nicolien die door haar stellige vertrouwen in 'underdogs' de negatieve kanten van mensen niet meer kan zien en daarom om de haverklap ruzie zoekt met Maarten, Peer, de jonge en ietwat onnozele buurman met zijn oudere, betweterige vriend Petrus tegenover de immer relativerende en reële Maarten.
Sommige lezers zullen na een tijd geïrriteerd raken door de zichzelf steeds herhalende ruzies tussen Maarten en Nicolien, maar als je je daar overheen weet te zetten is het een mooi portret van een opbloeiende en weer aftakelende vriendschap tussen de twee stellen. Met vrijwel alleen dialogen is dit een klassieke Voskuil, een echte aanrader!
May 15, 2024
Dit is vintage Voskuil. Je moet ervan houden (en dat doe ik) of je vindt het niks. De enige normale persoon lijkt verteller Maarten Koning te zijn, maar dat is natuurlijk ook een rare eenkennige snuiter, net als zijn vrouw Nicolien en de buren Petrus en Peer. De vrouw van Voskuil heeft de publicatie van dit boek tegengehouden tot de beide buurmannen overleden waren. Misschien had ze het liefst dat het boek helemaal niet was geschreven, want zijzelf wordt ook te kijk gezet met haar politiek-correcte vooringenomenheid. Ach ach, de grachtengordel op z'n smalst. Maar ook heel herkenbaar voor mensen die een voordeur of een portiek in een iets minder intellectuele wijk delen.
December 23, 2023
Na een aantal weken steeds kleine stukjes lezen, kon ik me nu (vakantie!) weer helemaal verliezen in de heerlijke ‘drukte om niets’-sfeer van Voskuil.
Wat moeizamer dan z’n andere boeken, omdat ik op een gegeven moment de ruzies tussen Maarten en Nicolien wel erg repeterend vond.
Maar dan kom je weer die heerlijke passages tegen waar Maarten subtiele vileine opmerkingen maakt en zijn gesprekspartners totaal de ironie niet zien. Dat is genieten!
January 7, 2019
Maarten en Nicolien de Koning wonen op een bovenwoning aan de Herengracht in Amsterdam. Als ze op een dag nieuwe bovenburen krijgen zijn ze niet meteen enthousiast. Van de vorige buurman hadden ze geen last, d.w.z. ze zagen hem zelden. En in een echtpaar heeft Nicolien geen zin:
"Er zal toch geen echtpaar komen?"
"Ik heb geen idee."
"Want ik heb geen zin om hier samen huisvrouwtje te gaan zitten spelen."
"Ach."
"En dan bij elkaar op de koffie of thee zeker. Ik denk er niet over!"
"Dat heb je toch zelf in de hand?"
"Wat zou ik dat verschrikkelijk vinden!"
"Wacht nou maar eerst af," suste ik". "Als het zover is, dan kun je nog altijd zien."
Maar er komt een man van rond de zestig wonen, alleen lijkt het. Maar al snel komt er een jongere man bij hem inwonen. Het blijkt om een homostel te gaan en dat maakt bij Nicolien iets los dat het hele verdere boek een rol speelt en ook de nodige druk legt op de relatie met Maarten.
Voskuil is een meester in de dialogen. Maarten met zijn nuchtere, analytische kijk op de wereld om hem heen en een scherp inzicht in de karaktertrekken van de personen waar hij mee omgaat, moet heel wat incasseren via de emotionele en onlogische reacties van Nicolien. Het leidt tot een agressieve ruzietoon van Nicolien tegenover een stilzwijgen of trachten te sussen van Maarten. Naarmate ze meer met het stel (Peer en Petrus) te maken krijgen, des te heftiger worden hun woordenwisselingen.
Hele recensie lezen? Zie: https://mijnboekenkast.blogspot.com/2...
"Er zal toch geen echtpaar komen?"
"Ik heb geen idee."
"Want ik heb geen zin om hier samen huisvrouwtje te gaan zitten spelen."
"Ach."
"En dan bij elkaar op de koffie of thee zeker. Ik denk er niet over!"
"Dat heb je toch zelf in de hand?"
"Wat zou ik dat verschrikkelijk vinden!"
"Wacht nou maar eerst af," suste ik". "Als het zover is, dan kun je nog altijd zien."
Maar er komt een man van rond de zestig wonen, alleen lijkt het. Maar al snel komt er een jongere man bij hem inwonen. Het blijkt om een homostel te gaan en dat maakt bij Nicolien iets los dat het hele verdere boek een rol speelt en ook de nodige druk legt op de relatie met Maarten.
Voskuil is een meester in de dialogen. Maarten met zijn nuchtere, analytische kijk op de wereld om hem heen en een scherp inzicht in de karaktertrekken van de personen waar hij mee omgaat, moet heel wat incasseren via de emotionele en onlogische reacties van Nicolien. Het leidt tot een agressieve ruzietoon van Nicolien tegenover een stilzwijgen of trachten te sussen van Maarten. Naarmate ze meer met het stel (Peer en Petrus) te maken krijgen, des te heftiger worden hun woordenwisselingen.
Hele recensie lezen? Zie: https://mijnboekenkast.blogspot.com/2...
February 15, 2023
'Misschien kun je ze een keer op de thee vragen?'
'Natuurlijk vraag ik ze een keer op de thee.' Het klonk geïrriteerd. 'Dat waren we toch van plan?'
'Ja, daarom.'
'Waarom zeg je het dan zo, alsof je het eerder niet van plan was?
'Ik was het wel van plan.'
'En dan stel je het toch voor?'
'Je herhaalt toch wel eens iets?'
'Toch niet als je het al van plan was?'
'We herhalen altijd eindeloos alles. Dat is toch gewoon? Je verwijt me altijd dat ik zo weinig zeg. En als ik dan wat zeg, verwijt je me dat ik me herhaal.' Ik was verontwaardigd.
'Natuurlijk vraag ik ze een keer op de thee.' Het klonk geïrriteerd. 'Dat waren we toch van plan?'
'Ja, daarom.'
'Waarom zeg je het dan zo, alsof je het eerder niet van plan was?
'Ik was het wel van plan.'
'En dan stel je het toch voor?'
'Je herhaalt toch wel eens iets?'
'Toch niet als je het al van plan was?'
'We herhalen altijd eindeloos alles. Dat is toch gewoon? Je verwijt me altijd dat ik zo weinig zeg. En als ik dan wat zeg, verwijt je me dat ik me herhaal.' Ik was verontwaardigd.
December 26, 2022
Even pijnlijk-wrang als humoristisch. Voskuil is ook hier weer een meester in het schetsen van ongemakkelijke dialogen.
May 11, 2021
Micro drama fijn uitgelicht. Er blijft mystiek inzitten met waaroms en hoe-nu-verder, maar zeker het recalcitrante, doch wat onderhuidse, wat-had-ik-dan-anders-moeten-doen en ammehoela is sterk aanwezig en doet je meeleven met Maarten, zozeer zelfs dat je je gaat afvragen hoe je zelf in die situatie zou gaan gedragen.
May 30, 2012
net begonnen en het is weer een heerlijke echte Voskuil. ik kan het boek gewoon niet wegleggen. Heerlijk!
January 8, 2018
Beter in je neus boren, gapen en dan gaan slapen, dan dit boek uit te lezen.
August 21, 2018
De tijd na De Avonden, van de cognacjes en fietsuitjes, zonder computers, nee: zelfs met brieven schrijven. Daarin speelt De Buurman zich af. De wereld is nog zo klein! Dat lijkt erg burgerlijk, maar zo ervaren de hoofdpersonages het geloof ik niet. Zij zijn vrediger dan wij, ik ben een beetje jaloers op de onverstoorbaarheid van het tempo van hun dagen.
Tegelijk maken ze lelijk ruzie. Ga dan uit elkaar, denk ik dan. Wat erg bij mij onder de huid gaat zitten is het ongelooflijk onredelijke gedrag van Nicolien. Je wordt hierin meegezogen, de eindeloze herhaling maakt het echter dan echt, als vrouw voel ik me aangesproken en geneigd haar door elkaar te rammelen en te zeggen: ga toch eens iets nuttigs doen en stop met janken en verwijten. Wees een feminist. Maar ja, het is nu de 21e eeuw en niet de jaren '70. Maar juist daarom blijven de echtelieden bij elkaar, ze houden van elkaar. Elkaar inwisselen is geen optie, en dat is dan weer een groot goed uit die tijd. Ook tussen de buren is ruzie, na flink wat geduw en getrek, maar het sleept vooral, het is lange tijd saai en drammerig. Daarin heeft de auteur-hoofdrolspeler zijn gevoelens perfect overgebracht, tussen de regels in zegt hij: had me met rust gelaten, waarom moet dit nu?
Ik geef het boek minpunten vanwege de nare smaak, omdat het zo naar beklijft, dat is onaangenaam. Omdat er zo veel vervelende mensen en trekken in voorkomen. Maar pluspunten voor het heerschap Maarten, hij heeft een goede intuïtie, is trouw en gewoon het aardigst van het stel. Geen verloren tijd.
Overigens is homoseksualiteit in dit boek geen leidend thema. Het gaat over menselijke verhoudingen. Ik raad dit werk aan.
Tegelijk maken ze lelijk ruzie. Ga dan uit elkaar, denk ik dan. Wat erg bij mij onder de huid gaat zitten is het ongelooflijk onredelijke gedrag van Nicolien. Je wordt hierin meegezogen, de eindeloze herhaling maakt het echter dan echt, als vrouw voel ik me aangesproken en geneigd haar door elkaar te rammelen en te zeggen: ga toch eens iets nuttigs doen en stop met janken en verwijten. Wees een feminist. Maar ja, het is nu de 21e eeuw en niet de jaren '70. Maar juist daarom blijven de echtelieden bij elkaar, ze houden van elkaar. Elkaar inwisselen is geen optie, en dat is dan weer een groot goed uit die tijd. Ook tussen de buren is ruzie, na flink wat geduw en getrek, maar het sleept vooral, het is lange tijd saai en drammerig. Daarin heeft de auteur-hoofdrolspeler zijn gevoelens perfect overgebracht, tussen de regels in zegt hij: had me met rust gelaten, waarom moet dit nu?
Ik geef het boek minpunten vanwege de nare smaak, omdat het zo naar beklijft, dat is onaangenaam. Omdat er zo veel vervelende mensen en trekken in voorkomen. Maar pluspunten voor het heerschap Maarten, hij heeft een goede intuïtie, is trouw en gewoon het aardigst van het stel. Geen verloren tijd.
Overigens is homoseksualiteit in dit boek geen leidend thema. Het gaat over menselijke verhoudingen. Ik raad dit werk aan.
May 18, 2021
Lang geleden dat ik het ene na het andere boek las in de reeks 'Het Bureau' en dus had ik wel zin in nog wat J.J. Voskuil. Jammer genoeg ging Maarten Koning in dit boek met pensioen en dus zat hij gewoon thuis, met zijn vrouw Nicolien die nog 'woker' is dan gelijk wie dezer dagen, alles verkeerd opvat en voor het minste ruzie maakt, boos wegloopt of in tranen uitbarst. Verder gaan ze ook wel eens op reis, maar meer kom je daarover ook niet te weten. Ze fietsen wat rond op oude fietsen en drinken thee en alcohol. En ze komen af en toe de buren tegen - die ze nodig hebben om voor hun katten te zorgen (en zij hen om op de vogel te passen). Maarten Koning kan hen niet luchten en dat merk je aan zijn beschrijvingen. De enige aardige persoon in heel dit boek is hijzelf, lijkt hij te insinueren, maar we lezen ook maar hoe hij het opvat natuurlijk. In de laatste tien bladzijden van het boek gebeurt er uiteindelijk iets, maar dan is het boek plots gedaan en blijf je gewoon met je vragen achter.
Het boek leest natuurlijk heel vlot. De dialogen worden vaak geroemd, maar heel moeilijk om die te schrijven, is het nu ook weer niet. Na enkele zinnen is het telkens klinkende ruzie en stopt de conversatie. Er zit ook wel heel veel herhaling in de formuleringen: 'Dat irriteerde haar.', 'Ik verdraag het niet.', 'Ik zweeg.' En ondanks dit alles las ik het nog wel graag. Alleen het einde irriteerde me.
Het boek leest natuurlijk heel vlot. De dialogen worden vaak geroemd, maar heel moeilijk om die te schrijven, is het nu ook weer niet. Na enkele zinnen is het telkens klinkende ruzie en stopt de conversatie. Er zit ook wel heel veel herhaling in de formuleringen: 'Dat irriteerde haar.', 'Ik verdraag het niet.', 'Ik zweeg.' En ondanks dit alles las ik het nog wel graag. Alleen het einde irriteerde me.
January 14, 2025
Nicolien heeft geen zin om innig te zijn met de aanstaande nieuwe buren. Zo iemand is ze gewoon niet, daar heeft ze echt geen zin in. Totdat ze Petrus en Peer leert kennen, "tragische underdogs" volgens Nicolien. Echtgenoot Maarten ziet eerder een kwaadaardige kabouter met kromme beentjes en zijn veel jongere dommige vriend die fraudeert om zijn uitkering te behouden. Hij raakt steeds meer geïrriteerd door de mateloze bewondering van Nicolien voor het homostel. Als lezer leef je tandenknarsend mee met de maniertjes, de vaste uitdrukkingen, tergend saaie fietsvakanties en alle echtelijke ruzies en manipulaties. Voor wie Het Bureau een te grote verantwoordelijkheid vindt maar wel wil weten waarom Voskuil zo geliefd is. Grappig en tragisch, vooral als je leest dat de echtgenote van Voskuil dit boek lang heeft tegengehouden omdat ze het te pijnlijk vond. Wel tergend herhalend, daar moet je aardigheid in hebben.
May 11, 2021
Voskuil zet de (zijn?) vrouw neer als een hysterisch debiele huilebalk met een schoonmoedercomplex waardoor ontzettend irritante discussietjes en verder gaat het over vervelende lui.
ik had het al niet zo op Het Bureau, maar nu weet ik zeker dat ik daar niet in verder hoef te gaan.
Ze gaan trouwens merkwaardig vaak op vakantie, valt nu zeker in Corona tijden op.
Enige wat ik ervan opgestoken heb ik dat het prima is goed met je buren om te gaan, maar dat je niet constant op elkaar lip moet zitten.
Toch nog 2 sterren omdat i wel kan schrijven, maar verder is dit boek sonde van je tijd.
ik had het al niet zo op Het Bureau, maar nu weet ik zeker dat ik daar niet in verder hoef te gaan.
Ze gaan trouwens merkwaardig vaak op vakantie, valt nu zeker in Corona tijden op.
Enige wat ik ervan opgestoken heb ik dat het prima is goed met je buren om te gaan, maar dat je niet constant op elkaar lip moet zitten.
Toch nog 2 sterren omdat i wel kan schrijven, maar verder is dit boek sonde van je tijd.
December 29, 2024
Great stuff - as always by Voskuil, my favorite Dutch author. Companion to the Bureau series that further expands on Maarten Konings (ergo Voskuils) views on human relationships. I only didn't particularly care for Voskuil explicitly letting Maarten spell out the main theme (not rooting for the underdogs by virtue of them being underdogs) several times. The frequent fights between Maarten and Nicolien are hilarious and sad at the same time.
June 30, 2017
heerlijk én afschuwelijk, geeft zo goed de kleingeestigheid van mensen weer.
En hoe moeilijk het is om je in de ander te verplaatsen en deze te begrijpen.
Een aanrader!
Nu 'de moeder van Nicolien' lezen.
En hoe moeilijk het is om je in de ander te verplaatsen en deze te begrijpen.
Een aanrader!
Nu 'de moeder van Nicolien' lezen.
September 20, 2018
‘Om halfeen stapten ze eindelijk op. Nicolien sliep meteen, zodra we in bed lagen. Ik lag nog lang wakker, niet omdat er iets te denken was, maar omdat ik te moe was, en ook wel omdat dit contact me de bodem van het leven deed zien.’ (p. 67)
March 31, 2023
Een prachtig boek. Voskuil en zijn vrouw (in de roman Maarten en Nicolien) krijgen nieuwe buren. Eerst een man alleen, later krijgt de man een vriend. Ze raken met het stel bevriend, maar het koppel vormt vanaf het begin ook de aanleiding voor lange echtelijke ruzies. Maarten vindt de heren onsympathiek en Nicolien vindt dat dit niet kan. Homoseksuelen zijn underdogs en die mag je niet onsympathiek vinden. Wat met stroeve en ongemakkelijke gezelligheid begint eindigt in oorlog. Voskuil schreef met De buurman een onvervalste LHBTIQA+roman. Je zal ze maar naast je krijgen.
July 14, 2019
Heerlijk boek.
September 29, 2019
Verontrustende en spannende roman over het principiële onvermogen van mensen om met elkaar te communiceren.
July 1, 2020
Na een wat teleurstellend “Bij Nader Inzien” was dit weer net zo heerlijk lezen als Het Bureau. Dagelijkse beslommeringen, fietsen, de buren natuurlijk en vooral Nicolien.
July 11, 2020
Wat een vreselijk flutboek. De weduwe besloot het uit te geven na de dood van de schrijver. Had voor mij niet gehoeven. Er gebeurt niets. Het gaat nergens over.
April 16, 2023
6 sterren
Enorm genoten van dit boek. Vaak hard moeten lachen. Aan personen gedacht die een 'Nicolientje' deden. En het beklemmende van de situatie.
Enorm genoten van dit boek. Vaak hard moeten lachen. Aan personen gedacht die een 'Nicolientje' deden. En het beklemmende van de situatie.
July 19, 2025
Een meester in dialogen.
August 1, 2025
Heerlijk boek. Zo gelachen om die dialogen tussen Maarten en Nicolien.
July 31, 2024
Genoten van dit boek. Men denkt misschien dat zo'n burenrelaties niet bestaan maar ze bestaan wel degelijk.
March 30, 2013
Een must voor fans van ‘Het Bureau’. Een feest van herkenning: de misverstanden, de rituelen, de dialogen en hilarische ruzies in deze roman over Maarten, Nicolien en hun buurmannen. Ik heb er weer erg van genoten.
Met humor beschreven maar in wezen natuurlijk dieptriest.
Het onbegrip tussen de echtelieden loopt huizenhoog op als het over de homoseksuele buurmannen gaat. Nicolien, altijd opkomend voor de underdog, eigent ze zich toe: ‘het zijn mijn vrienden’ en wordt boos als Maarten met ze in discussie gaat of iets kritisch over ze zegt. Maarten houdt regelmatig zijn opmerkingen voor zich om ruzie te vermijden, toch raakt Nicolien regelmatig overstuur en wordt er hevig gesnikt.
‘Ik verdraag het niet’, dat zinnetje duikt steeds weer op, door beiden gebruikt.
Het onbegrip tussen de twee komt voort uit hun uiteenlopende benadering van situaties en mensen, Nicolien reageert puur vanuit haar gevoel, Maarten beredeneert en relativeert. Beiden houden vast aan de eigen mening maar tasten wel voortdurend bij elkaar af wat de ander ergens van vindt. Ook over de pietluttigste dingen zoals de keuze van de kerstkaart en of ze meteen na terugkeer van vakantie bij de buren gedag moeten gaan zeggen of dat ze tot de volgende dag kunnen wachten. Je krijgt dan zoiets:
‘ M. Het lijkt me beter dat jij dat regelt.
N. Maar daarom kun jij er toch ook wel over denken?
M. Wat schiet ik daar nou mee op? Als ik iets anders zou denken, zouden we ruzie krijgen. Regel jij dat nou maar. Ik vind het allemaal best.
N. Dus jij hebt iets anders gedacht?
M. Ik heb niets gedacht.
N. Dan gaan we niet!
M. Natuurlijk gaan we.
N. Nee, want ik wil het niet allemaal regelen! Ik wil dat jij het ermee eens bent!
M. Ik ben het ermee eens´
En zo gaat dat dan nog 2 bladzijdes door! Soms wordt je er wel wat moe van…
Er valt nog veel meer over dit boek te zeggen maar ik wil het hier maar bij laten.
Een aanrader voor de Voskuilliefhebber!
Met humor beschreven maar in wezen natuurlijk dieptriest.
Het onbegrip tussen de echtelieden loopt huizenhoog op als het over de homoseksuele buurmannen gaat. Nicolien, altijd opkomend voor de underdog, eigent ze zich toe: ‘het zijn mijn vrienden’ en wordt boos als Maarten met ze in discussie gaat of iets kritisch over ze zegt. Maarten houdt regelmatig zijn opmerkingen voor zich om ruzie te vermijden, toch raakt Nicolien regelmatig overstuur en wordt er hevig gesnikt.
‘Ik verdraag het niet’, dat zinnetje duikt steeds weer op, door beiden gebruikt.
Het onbegrip tussen de twee komt voort uit hun uiteenlopende benadering van situaties en mensen, Nicolien reageert puur vanuit haar gevoel, Maarten beredeneert en relativeert. Beiden houden vast aan de eigen mening maar tasten wel voortdurend bij elkaar af wat de ander ergens van vindt. Ook over de pietluttigste dingen zoals de keuze van de kerstkaart en of ze meteen na terugkeer van vakantie bij de buren gedag moeten gaan zeggen of dat ze tot de volgende dag kunnen wachten. Je krijgt dan zoiets:
‘ M. Het lijkt me beter dat jij dat regelt.
N. Maar daarom kun jij er toch ook wel over denken?
M. Wat schiet ik daar nou mee op? Als ik iets anders zou denken, zouden we ruzie krijgen. Regel jij dat nou maar. Ik vind het allemaal best.
N. Dus jij hebt iets anders gedacht?
M. Ik heb niets gedacht.
N. Dan gaan we niet!
M. Natuurlijk gaan we.
N. Nee, want ik wil het niet allemaal regelen! Ik wil dat jij het ermee eens bent!
M. Ik ben het ermee eens´
En zo gaat dat dan nog 2 bladzijdes door! Soms wordt je er wel wat moe van…
Er valt nog veel meer over dit boek te zeggen maar ik wil het hier maar bij laten.
Een aanrader voor de Voskuilliefhebber!
December 28, 2012
In dit boek toont Voskuil zich weer een meester in het tot in detail optekenen van spanningen tussen mensen onderling.
Maarten en Nicolien Koning raken 'bevriend' met de buren Petrus, een oudere, starre heer die weinig interesse heeft voor afwijkende meningen van anderen, en Peer, de onberekenbare jongeman. Deze vriendschap doet het nodige stof opwaaien tussen Maarten en zijn vrouw. Nog nooit zag je eerder zo veel uitroeptekens op één pagina. Het is haast moeilijk voor te stellen dat deze mensen het met elkaar uithouden.
Gaandeweg ontpopt Peer zich tot de meest intrigerende persoon. Omdat alles vanuit Maartens perspectief wordt omschreven, krijgt de lezer moeilijk vat op de drijfveren van deze man. Het einde laat ook veel vragen open en roept om een vervolg.
Maarten en Nicolien Koning raken 'bevriend' met de buren Petrus, een oudere, starre heer die weinig interesse heeft voor afwijkende meningen van anderen, en Peer, de onberekenbare jongeman. Deze vriendschap doet het nodige stof opwaaien tussen Maarten en zijn vrouw. Nog nooit zag je eerder zo veel uitroeptekens op één pagina. Het is haast moeilijk voor te stellen dat deze mensen het met elkaar uithouden.
Gaandeweg ontpopt Peer zich tot de meest intrigerende persoon. Omdat alles vanuit Maartens perspectief wordt omschreven, krijgt de lezer moeilijk vat op de drijfveren van deze man. Het einde laat ook veel vragen open en roept om een vervolg.
March 29, 2015
Volgens mij vind je Voskuil geweldig of je vindt het helemaal niks.
Na de 7 boeken van "Het Bureau" heb ik ook "De moeder van Nicolien"gelezen en nu dus "De buurman".
In al de boeken van Voskuil gebeurt heel weinig en nu is dat ook weer zo.
Alles wat ik van Voskuil gelezen heb, gaat over Maarten Koning.
In dit boek krijgen hij en zijn vrouw nieuwe buren, een homostel.
Zij sluiten vriendschap, maar deze vriendschap is eigenlijk vanaf het begin gedoemd te mislukken.
Er wordt bijna van minuut tot minuut beschreven wat er gebeurt in hun leven.
Maar dat was in zijn andere boeken ook zo.
Tegelijk wordt de verhouding tussen Maarten en Nicolien beschreven, er heerst wederzijds onbegrip, dat groteske vormen aanneemt.
Na de 7 boeken van "Het Bureau" heb ik ook "De moeder van Nicolien"gelezen en nu dus "De buurman".
In al de boeken van Voskuil gebeurt heel weinig en nu is dat ook weer zo.
Alles wat ik van Voskuil gelezen heb, gaat over Maarten Koning.
In dit boek krijgen hij en zijn vrouw nieuwe buren, een homostel.
Zij sluiten vriendschap, maar deze vriendschap is eigenlijk vanaf het begin gedoemd te mislukken.
Er wordt bijna van minuut tot minuut beschreven wat er gebeurt in hun leven.
Maar dat was in zijn andere boeken ook zo.
Tegelijk wordt de verhouding tussen Maarten en Nicolien beschreven, er heerst wederzijds onbegrip, dat groteske vormen aanneemt.
Displaying 1 - 30 of 50 reviews