Трилогия известной шведской писательницы, лауреата Нобелевской премии Сельмы Лагерлеф (1858-1940) рисует широкую картину шведской действительности на протяжении XVIII-XIX веков. В повествовании о Лёвеншёльдах, основанном на фольклорном и документальном материале, дано реалистическое изображение народной жизни, а также социальных изменений, вызванных развитием капиталистических отношений в стране.
Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf (1858-1940) was a Swedish author. In 1909 she became the first woman to ever receive the Nobel Prize in Literature, "in appreciation of the lofty idealism, vivid imagination and spiritual perception that characterize her writings". She later also became the first female member of the Swedish Academy.
Born in the forested countryside of Sweden she was told many of the classic Swedish fairytales, which she would later use as inspiration in her magic realist writings. Since she for some of her early years had problems with her legs (she was born with a faulty hip) she would also spend a lot of time reading books such as the Bible.
As a young woman she was a teacher in the southern parts of Sweden for ten years before her first novel Gösta Berling's Saga was published. As her writer career progressed she would keep up a correspondance with some of her former female collegues for almost her entire life.
Lagerlöf never married and was almost certainly a lesbian (she never officially stated that she was, but most later researchers believe this to be the case). For many years her constant companion was fellow writer Sophie Elkan, with whom she traveled to Italy and the Middle East. Her visit to Palestine and a colony of Christians there, would inspire her to write Jerusalem, her story of Swedish farmers converting into a evangelical Christian group and travelling to "The American Colony" in Jerusalem.
Lagerlöf was involved in both women issues as well as politics. She would among other things help the Jewish writer Nelly Sachs to come to Sweden and donated her Nobel medal to the Finnish war effort against the Soviet union.
Outside of Sweden she's perhaps most widely known for her children's book Nils Holgerssons underbara resa genom Sverige (The Wonderful Adventures of Nils).
I love this book. I got it off the library free shelf. Picked it up, opened a page, and knew I had to read it. For fans of archetypes, great character studies, and how our ancestral history can affect our lives, this book is a must read. The writing is absolutely beautiful--every word, every sentence is a pleasure.
In every character, I could see parts of myself or parts of who I might aspire to be (or could become for better or for worse). Most characters are complex--neither all good nor all bad. They are truly human! There are only two faults I could find with this book. Some of her characters do things that just flat-out aren't in keeping with their character, no matter how paradoxical a person can be. The baroness is one of these. The other fault is that the ending isn't in keeping with a book that has been so complex. Suddenly, things get wrapped up in a neat bow. We may be left hanging as to what is next for Anna, but Karl Arthur's sudden change just isn't in keeping with the flow of events, and Charlotte's inability to say no to him is disappointing. I also wanted to know what happened to Charlotte.
The other thing I love about this book, is it provides a wonderful insight into late 18th and early 19th century daily life. Absolutely awesome. I felt like I was drawn into the character's lives, and every day I wanted to read the book so that I could virtually participate in their existence.
Eftersom det här är en triologi så får vi göra såhär: Löwensköldska ringen: 2,5/5. Astråkig, couldn't care less. Charlotte Löwensköld: 3,5/5. Nu börjar det likna något, men fortfarande ganska tråkig på sina ställen och ohändelserik storyline. Platta karaktärer som inte talar till en riktigt. Anna Svärd: 4,7/5. OMG. Om de andra var tråkiga var denna motsatsen. Så mycket hände! Karaktärerna har nu blivit mer dynamiska och de väcker starkare känslor hos en. Thea Sundler måste vara den absolut bäst skrivna skurken jag varit med om, fy vad man hatade henne, det pirrar liksom i magen när man tänker på hennes slughet. I den här delen får man verkligen ta del av Selma Lagerlöfs unika förmåga att berätta en historia, som man blir helt och hållet tagen av. Hon skriver som på vers, språket bara flyter fram. Helt fantastisk författare är (var) hon. Tror det är en ganska originell och kontroversiell åsikt? Eller jag vet inte om så många i Sverige har hört talas om henne?
Vaikystėje skaičiau “Nilso keliones”, bet tik neseniai sužinojau, kad šios knygos autorė yra Nobelio premijos laureatė. “Liovenšioldų žiedas” yra jos paskutinė parašyta knyga, kurią skaičiau su dideliu užsidegimu ir malonumu. Ar tai dėl paprasto, bet įtaigaus rašymo, ar dėl švediškos pasaulėžiūros ir vertybių, kuriuos išgyvena ir pergyvena šis kūrinys, sunku tiksliai įvardinti, bet kažkuo jis paperka. Ir nors rašytoja aprašo valstiečių ir bajorų laikus, dvarų didybę ir paprasto kaimo žmogaus darbštumą, t.y., laikotarpį, kuomet lyčių vaidmenys buvo itin aiškūs ir griežtai apriboti, jos piešiamos moterys yra itin savarankiškos, drąsios, emancipuotos. Tai ir stebina, ir nepaprastai žavi.
Literatūros klasika, dvelkianti švedams taip būdinga melancholija ir liūdesiu, tačiau tuo pačiu turtinga pasakas ir padavimus menančių motyvų. Tikrai originalus ir paperkantis derinys.
Давно книга не приносила мені такої насолоди. Читається на одному подиху. Якщо перша частина, саме про перстень генерала, прокляття та привіда може здаватися трохи простою, це повністю компенсується 2 наступними книгами трилогії. В них є все: чиста любов і чисті серця, дивний герой з дивними поглядами на життя і дивними вчинками, фатальна жінка, інтриги, велич душі і ще багато чого. Не могла відірватися від читання. За 3 дні проковтнула і хотілось би ще.
Det är alltid en fröjd att läsa Selmas långa vuxenromaner. Löwensköldska ringen är en slags spökhistoria som lägger grunden för Charlotte Löwensköld och Anna Svärd, som inte är spökhistorier, utan ”relationslandskap” (taget från förordet) men där man hela tiden undrar om det inte ändå ligger en förbannelse över släkten Löwensköld. Usch jag vet inte vad jag ska säga om den! Jag tycker att den är fantastisk. Jag får säkert ord för det när jag blir vuxen
სელმა ლაგერლოფმა შექმა ყველაზე დროის ყველაზე დეგენერატი პერსონაჟი კარლ-არტური, რომელმაც ქრისტეს სიყვარულის სახელით უამრავი ადამიანი გააუბედურა. და ყველაზე დიდი მანიპულატორი თეა სუნდლერი, რომელიც ასევე სიყვარულის სახელით მოქმედებს. ბოლოს აღმოჩნდა რომ ყველაფერი ბეჭდის წყევლის ბრალი ყოფილა, მაგრამ მაინც ბოლო წუთამდე მინდოდა რომ თეა და კარლ-არტური ამოწყვეტილიყვნენ. :დ ეს წიგნი, ჩემთვის, ერთ-ერთი ყველაზე კარგი მაგალითია რელიგიის არასწორ აღქმის, რა საშინელი შედეგები შეიძლება მოჰყვეს, სადამდე შეიძლება დაეცეს ადამიანი, ვისაც თითქოს ღმერთი ,,უყვარს", მაგრამ ადამიანები არა. ის თავის ყველაზე საყვარელ ადამიანებს აუბედურებს და ღუპავს ღმერთის სიყვარულის სახელით. თითქოს ღმერთი რაღაც განყენებული იდეა იყოს, მაშინ როცა ღმერთი ყველგანაა და ყველაფერში, რასაც/ვისაც ვხედავთ და ვეხებით. აქვეა კონტრასტი - სრულიად გაუნათლებელი, უბირი და ცრუმორწმუნე ანა სვერდი, ვინც თავისი სიყვარულის და ერთგულების უნარით, გაცილებით ახლოს დგას ღმერთთან, ვიდრე განათლებული, კეთილშობილი და ღვთისმოსავი კარლ-არტური. და ბოლოს შარლოტა ლიოვენშოლდი - ქალების ქალი, უკიდეგანო ერთგულების და ჰუმანურობის მაგალითი.
მოკლედ ემოციის გარეშე ერთ გვერდსაც რომ ვერ წაიკითხავ, ისეთი წიგნია. თუ დაიწყე ვეღარ მოწყდები.
This entire review has been hidden because of spoilers.
Första boken är en spökhistoria, och sedan är de två andra relationsdraman som väldigt svagt har och göra med legenden om ringen. Selma är mycket skicklig på att väva in allt i narrativet, men jag hade önskat ett mer tillfredsställande slut. Det bästa är hennes sätt att skriva karaktärer, de man älskar, men främst de man hatar. Det kommer många vändningar i boken som man inte hade kunnat förutspå, vilket lägger till ett lager av spänning i boken.
Det var i alla fall väldigt kul att ha läst boken, speciellt med det fina gamla svenska språket. Definitivt värd att läsa!
После «Саги о Йёсте Берлинге» я пообещала себе вернуться к Лагерлёф, и вот, наконец, погрузилась с головой в историю рода Лёвеншёльдов. Не читай я до этого историю о Йёстушке, мне было бы тяжеловато. Потому что да, Сельма – мастер, но я не настолько люблю исторические декорации, чтобы сразу прочувствовать шестьсот страниц пасторальных пейзажей и деревенской жизни в Швеции 19-го века. А тут у меня за плечами было знакомство с блудным пастором и майоршой Самселиус, и мне море было по колено. Мы с книгой мурыжили друг друга больше месяца. Я еще загодя запаслась томиком и честно таскалась с ним по всем веткам метро, куда меня закидывала судьбинушка. Нашла в закромах аудиокнигу, засыпала под нее и просыпалась. Читать эту трилогию быстро невозможно – во всяком случае, для меня. И про мурыжили – это я любя. Она настолько насыщена людьми и их мыслями, чувствами, поиском счастья, саморазрушением, страстью к своему делу, глупостью и неспособностью удержать любовь, что от всего этого кругом идет голова.
Роман «Перстень Лёвеншёльдов», открывающий трилогию, оказался самым коротким. Он излагает историю злосчастного перстня, подаренного генералу Бенгту Лёвеншёльду самим Карлом XII. Перстень этот по просьбе генерала положили вместе с ним в гроб, но такая драгоценность не могла долго пролежать запросто так, без нового хозяина, который мог бы распорядиться ею как надобно ;) Кража перстня повлекла за собой целую череду несчастий, павших на головы воров, а чуть позже и самих Лёвеншёльдов. Без этой части, наполненной проклятиями и призраками, напоминающей скорее легенду с закольцованным финалом, остальные две воспринимались бы совсем иначе.
«Шарлотта Лёвеншёльд» и «Анна Сверд» концентрируются уже не на похождениях проклятого перстня, а на последствиях, которые суждено испытать на себе потомкам генерала. Шутливые истории закончились, настало время для любви, страданий и бытовухи. Шарлотта, именем которой назван второй роман трилогии, относится к тем персонажам, которых я так люблю у Лагерлёф. Умная, сильная духом, гордая и упрямая, она умеет постоять за себя. Хотя, честно признаться, мои симпатии были изначально на стороне ее жениха Карла-Артура (как я уже сейчас понимаю, в основном из-за его необычайно нежных отношений с матушкой, полковницей Беатой Экенстедт), а Шарлотту хотелось одернуть.. но довольно быстро стало понятно, что именно за нее стоит держаться. А чем ее шутка по поводу коммерции советника Шагерстрёма обернулась – бесценно. Собственно, Шагерстрём – это второй герой, за которого переживалось. Честный, добившийся всего сам, этот грубо сколоченный заводчик, оплакивавший свою жену и совсем не романтик – божечки, какие финты он выдумывал у себя в голове, как накручивал себя! Но его отличие от мнительных тряпок вроде Карла-Артура – рядом с ним женщина всегда знает, что у нее защищен тыл. А если и надумает чего глупого такой муж – то скорее помирать будет готов, чем плакаться и устраивать истерики. Оставалось только пожелать ему мудрой и любящей жены ;) В общем, Шарлотта и Шагерстрём – это те, кому от души хотелось пожелать счастья, пускай даже каждому своего.
Третью часть я ждала с нетерпением, потому как имя на обложке обещало познакомить с новым женским персонажем. Не могу сказать, что разочарована, но после яркого образа гордячки Шарлотты переключиться на далекарлийскую крестьянку Анну Сверд было тяжело. Зато история Карла-Артура продолжается, и открываются все новые стороны его характера. Сказать, что неприятные – это ничего не сказать. Избалованный маменькин сынок, он сам не знает чего хочет, и часто попадает под чужое влияние. Вместо того, чтобы включить голову, он устраивает истерики и придирается к каждому слову, вместо поисков примирения он совершает глупости, прикрываясь религией. И скажите мне, каким надо быть идиотом, чтобы разрывая помолвку и грозя жениться на первой встречной, и правда выбежать на дорогу и молиться, чтобы не попалась какая-нибудь уродина? А во что он в итоге превратился – слов не хватает. Причем его злой рок, Тея Сундлер, не вызывает даже раздражения, такие люди встречаются повсеместно и пытаться с ними бороться – себе дороже. Шарлотта и Анна отступились от борьбы, и выиграли от этого гораздо больше.
Последние главы трилогии мрачны. Кажется, проклятие рода наконец настигло героев в полной мере, и даже наметившийся просвет в самом конце почти не радует. За месяц я прикипела ко многим персонажам душой и сердцем, особенно к Шарлотте. Для меня трилогия о Лёвеншёльдах – это прежде всего ее история. Лагерлёф опять умудрилась создать яркого и живого персонажа; Шарлотта – потрясающая женщина, способная на жертвы ради истинной любви, она не стала оправдываться и равняться на мнение толпы. А Лагерлёф теперь – мой личный маст рид на все времена.
Класно написана, динамічна історія. Легко читається. Перша частина, приблизно 80 сторінок, трохи сімейних переказів про привидів. А от історії Шарлотти і Анни захоплюють глибоким розумінням персонажів. Хочеться ще читати цю авторку.
Selma Lagerlöf is a masterful storyteller. The trilogy’s digestible prose and exciting events make readers feel as if she were orating this tale as one that had been passed down orally to her. This image is further reinforced by the fact that the novel is set in the same Swedish historical province where Lagerlöf lived. It’s very romantic to imagine the story as local folk legend that generations have inherited!
The focus of the trilogy is the Löwensköld family and those around them as they contend with various curses. What’s interesting to note is that the stories are propelled forward largely by women. Lagerlöf skillfully showcased her female characters at their best and their worst, imbuing them with a feminist fire that reflected Sweden’s early 20th century women’s suffrage movement.
The first curse was that of General Löwensköld’s ring, which symbolized the sinister and consuming greed of man. What propels the latter two books of the trilogy is the second curse: that which Marit Ivarsson places upon the Löwenskölds for the ruination of her family and for the jilting of Malvina Spaak. In Marit, Lagerlöf demonstrated how vengefulness can warp one who was described as beautiful, gentle, and patient into something resembling a vindictive witch. The feminist aspect (though it isn’t a very positive one) is that the detrimental wrath of woman is matched alongside the consuming greed of man; Marit’s curse is a mirror of General Löwensköld’s curse.
Unable to forgive the descendants of the one who wronged her, Marit’s words effectively lead to numerous misfortunes that sadly aren’t wholly contained within just the condemned Löwensköld family. Thea Sundler, the daughter of Malvina Spaak, inherited from her mother a love for a Löwensköld but is the story's principle wicked antagonist. It’s hinted near the end of the trilogy that Thea is the incarnation of Marit’s vengeance which seeks to destroy the Löwenskölds. This isn’t difficult to believe, as Thea’s toxicity and passive-aggressive character makes her wholly unsympathetic and easily hated. However, considering the possibility that Thea herself is merely a victim of Marit’s curse (albeit its executor), perhaps readers may leave some pity for Thea as well and believe that she too was helplessly swept along by a phenomenon she couldn’t control.
Within the trilogy, the best loved character is undoubtedly the sensible, devoted, and vivacious Charlotte Löwensköld. Simultaneously high-spirited and high-minded, Charlotte makes a lasting impression on those around her. She wears cleverness and intelligence as a badge, and together with her honesty and devotion, these are marks of an independent woman. Charlotte also serves as a reminder that to tout Christian virtues without truly embodying love for one’s fellow humans is merely a sham. This is set against the character of Karl Arthur, who continuously strives to live for God by constantly stripping his life of material goods but who cannot become a true soldier of Jesus because of his inability to truly love others.
Lagerlöf’s imagination shines clearly in this trilogy, and despite the potential criticism that it might be a bit too nonrealistic, it’s still certainly an entertaining read. Besides, there isn’t anything too bad with a bit of lofty idealism.
Esimene osa 4/5 Teine osa 1/5 Kolmas osa 3/5 Kokku: 2.7
"Löwensköldi sõrmus" meeldis mulle väga. See oli nii õudne vaimujutt, et ma ei julgenud pärast lugemist isegi läbi hämara maja kõndida. "Charlotte Löwensköld" seevastu oli tõeline katsumus. Ma siiamaani imestan, et end sellest läbi närisin, sest iga leheküljega hakkasid kõik tegelased mulle üha rohkem närvidele käima. Nende hulgas polnud mitte ühtegi sümpaatset, kellele keskenduda. Inimesed ei suuda omavahel asju selgeks rääkida, et kes kellega käib ning mida üldse elust tahab ja mina pidin lehekülgede kaupa seda jama välja kannatama. Kõige krooniks oli haiglane ema-poja vaheline armastus. Viimase kahekümne leheküljeni jõudes oli mu mõõt juba korralikult täis, aga otsustasin kindlameelseks jääda ja venitasin lõpuni. Kolmas osa "Anna Svärd" päästis natuke üldpilti, sest Anna meeldis mulle tegelasena väga. Ta oli tubli ja kange naine, kes lihtsalt luru mehe otsa sattus. Organistiproua oli muidugi omaette frukt, miks ei suutnud keegi seda ussi paika panna? Ahjaa, ta oli ju esimesest osast tuttava surnu kättemaksuingel. Ma arvan, et sellest poleks pidanud triloogiat saama. "Löwensköldi sõrmus" on väga hea ja terviklik õudusjutt, järgnevad osad aga viletsamad. Soovitaksingi lugeda vaid esimest. Tegelikult oli mul plaan lugeda Selma Lagerlöfi "Gösta Berlingi saagat", sest miskipärast oli mul alati tunne, et seda raamatut lihtsalt peab olema lugenud. Vanemate raamaturiiulis olid olemas nii käesolev triloogia kui saaga. Otsustasin esmalt triloogia kasuks ja nüüd tean, et "Gösta Berlingi saagat" ma kohe kindlasti ei loe, sest Karl-Artur ja Gösta olevat olemuselt sarnased ja teist korda ma sellist tegelast enam üle ei ela. Hea, et olin selle arvamuse kirjutamiseks juba veidi maha rahunenud, sest vahetult oleksin end hoopis hullemalt väljendanud.
Har nu läst trilogin Löwensköldska ringen / Charlotte Löwensköld / Anna Svärd. Och därmed börjat min läsning av Selma Lagerlöf. Lagerlöf är en fantastisk berättare. Hon beskriver livet på den värmländska landsbygden så levande. Alla karaktärer är komplexa och intressanta. Den första boken är en spökhistoria om den olycksbådande ringen, men beskriver också på ett väldigt målande sätt hur ju folk är mest: man menar inget illa, men ändå så lätt att göra något man vet att man inte borde.... Böckerna om Charlotte och Anna är annorlunda eftersom ringen inte finns med, men det återknyts till den i slutet på ett väldigt skickligt sätt.
Charlotte Löwensköld är trilogins stora hjältinna. Och det är härligt att läsa en bok med en sådan stark och komplex kvinna som huvudperson. Anna Svärd är också beskriven med sån omsorg. Karl-Artur Ekenstedt är boven, skulle jag säga. Svärmisk, drömmande, opraktisk och självisk. Och, som det kommer fram mer och mer, under inflytande av den mystiska fru Sundler.
Boken får fem stjärnor av mig. Jag har växlat mellan fem och fyra under min läsning. Men slutet gör att den förtjänar fem. Och hur välskriven den är, de komplexa karaktärerna och berättarstilen bidrar.
Det är med tre delar en tjock bok. Och som klassiker från början av 1900-talet kan man förvänta sig att den skulle vara tungläst. Ändå märker jag att jag dras till den mer än den samtida deckaren som ligger på läshyllan samtidigt. Stor eloge till Selma Lagerlöf! Ska bli härligt att läsa hennes andra böcker också!
This entire review has been hidden because of spoilers.
Ťažká kniha na recenzovanie. Miestami postavy nudia, lebo si človek nevie predstaviť, že by aj naďalej nežili svojimi vopred určenými životmi. No zrazu vybočia zo spoločenských konvencií 19. storočia a urobia niečo nečakané. A príbeh zrazu dostáva spád. Miestami je teda kniha veľmi napínavá. Keby nebolo jej najotravnejšieho hrdinu, dala by som knihe aj štyri hviezdy. Mladý Karol Artúr, nádherný, citlivý, inteligentný, usilovný, s hlbokými hnedými očami, mi proste vadil. A to ešte viac, keď sa dal na dráhu kňaza a rozhodol sa žiť chudobným životom, pričom sa dal viesť Bohom a povedal, že prvú ženu, ktorú na ceste stretne, popýta za ženu. A potom sa nevedel, úbožiak, zmieriť s tým, že chudoba znamená v skutočnosti hlavne nepohodlie a nedostatok rešpektu.
Älskar språket: "Ack, ack, det är ingen, som kan få njuta en sådan undfägnad som den, som gör sig kalas i tankarna." "Det var det ondskefulla förtalets orm, som snärjde in henne och tog henne fången för långliga tider."
This volume is a trilogy. Not knowing that when I began, I thought the transition from one section to the next was a bit jarring. The final few pages of the third novel seemed to tie everything together.
Я уже и не помню, почему я добавила эту книгу в свой виш, видимо зацепила чья-то рецензия. И вот сейчас я добралась к книге и понимаю что она дождалась своего часа и прочитана вовремя. Читалось очень легко и быстро, но история крутится вокруг такого мерзейшего персонажа, что иногда приходилось прерываться. Далее, "небольшой" пересказ и бухтение по поводу поведения персонажей. Мне надо выговорится!
Итак, начнем. Сама история поделена на три небольших, в которых центром сюжета являются разные люди. В первой истории это призрак генерала и его перстень. Именно он положил начало помутнения рассудка у некоторых казалось бы здравых людей, а также смерти ни в чем неповинных людей. Это единственная история в которой присутствует мистическая подоплека. Этот проклятый перстень похоронили вместе с генералом, ведь он получил его от самого короля! Когда через несколько месяцев, склеп открыли чтобы похоронить еще одного члена семьи у одного мужчины с женой прямо помутился рассудок из-за того, что перстень же могут украть ночью, ведь склеп оставили открытым, как так то?! Закончилось все тем что мужик сам забрал перстень, а в это время будто в наказание его ферма сгорела. Так началась череда невезения не только в этой семье, а и во многих других, пока перстень не вернулся в могилу к генералу.
Во второй части расказывается о других ветвях семейства Лёвеншёльд и здесь все крутится вокруг Карла-Артура и Шарлотты. Они не родные, родственные связи далекие, по этому инцестом здесь и не пахнет, да и история пошла по другому пути. Сначала нас знакомят с Карлом-Артуром, рассказывают как он любим своей матерью, умен во всем, красив и обаятелен. Ему предрекали стать ученым, но один знакомый убедил его быть религиозным. И вот закончив учебу и будучи обрученным на Шарлотте он знакомится с одной с... сволочью (у меня нет других адекватных слов для этой женщины) которая сеет зерно неуверенности по поводу невесты и начинается череда случайностей. Иногда весело почитать нечто подобное, но эти случайности все увеличивались в количестве и уже стало не весело. Девушка хотела чтобы ее муж добился на избранном им пути успехов, а он начал романтизировать бедность и желал жить чуть ли не в сарае. Ясно одно, Карл-Артур не любил Шарлотту. Парень начал думать о девушке совсем не хорошие вещи и разорвал помолвку и пообещал жениться на первой встречной. А к Шарлотте начал свататься богатый вдовец. Я аж вздохнула с облегчением когда прочитала финал этой части.
В третьей истории главной является Анна Сверд, та девушка, на которой собрался жениться Карл-Артур. Девушка бедная, работала не покладая рук, но когда впереди маячило "счастливое замужнее будущее" девушка бросила свое ремесло и попыталась сделать все, чтобы хоть немного, но стать интелегентней для своего мужа. А что же Карл-Артур? Он даже не заметил, вместо свадьбы, которая должна была греметь на всю округу три дня, захотел провести обряд сейчас же! А в своей свадебной речи заикнулся о том, что какое же счастье что он встретил ту, которая презирает багатство. Вы такого дуралея слыхали? А спросил ли он у девушки, легко ли ей было пахать от утра до вечера чтобы выжить?! Он наслушался брехнь той сволочи (язык не поворачивается назвать ее имя) и разрешил ей обставить супружеский дом. Хоть здесь Анна не оплошала, но все равно, счастье было не долгим. Супруги отдалились друг от друга. Девушка нашла отдушину в детях сиротах. Карл-Артур же становился еще не выносимей. Только Шарлотта и то в самом конце смогла его вырвать из лап той ненормальной женщины...
Вообще, во всей книге многие свои действия персонажи трактуют по библии. Но вот святостью там совсем не пахнет. Часто задумывалась о том, что насколько же было бы жить легче этим людям не втемяш они себе в голову всякую ахинею.
Конечно же, самый мерзкий человек это Карл-Артур, он переплюнул Уикхема из "Гордость и предубеждение"... единсвенный его хороший поступок, когда он запретип проводить аукцин детей и забрал их с собой. Но разве он о них заботился? Если бы не Анна, то дети так бы и остались безпризорниками. А мУЖИК вернулся спустя года, когда дети выросли (в том число, и родной ребенок, которого он и не видел)... а дальше автор дала нам шанс додумать. Видя как автор ему благоволила, не трудно догадаться что он будет прощен и они попробуют снова жить вместе. А теперь внимание, вопрос, а достоин ли он этого?! Почему этот... отправился за тридевять земель помогать бедным, когда он здесь не смог позаботится о своей семье и о семье которая осталась без кормильца по вине Карла-Артура? Может я черствая, но я говорю что он не достоин и мало помучался! По этому я буду представлять совсем другой финал, где Анна послала своего муженька.
Вообще я часто называла персонажей глупыми, но все же зачатки разума есть и у Шарлотты и у Анны. За первую я очень рада, второй же я искренне соопереживала.
Вроде и обругала книгу за поступки персонажей, но написано было так просто, что нет у меня чувства огорченности.
Prisipažinsiu, kad iki pirkimo apie šią Selmos Lagerlof trilogiją (“Liovenšioldų žiedas. Šarlota Liovenšiold. Ana Sverd”) nebuvau nieko girdėjusi. O perskaičius šis klasikinis kūrinys papirko savo paprastumu ir nuoširdumu. Liovenšioldų trilogija - tai beveik šimtmetį besitęsianti kelių kilmingos švedų Liovenšioldų giminės kartų atstovų gyvenimo istorija. Kartu tai tikras ir detalus pasakojimas apie skirtingų XVIII-XIX a. Švedijos socialinių sluoksnių - inteligentijos, dvasininkijos, valstiečių gyvenimą. Romanas dėstomas kaip legenda ar pasaka, kupina mistikos, užkeikimų ir keistų nutikimų, bet herojų išgyvenimai, jausmai ar ydos tikroviški ir nuoširdūs. Vietomis siužetas naivokai romantizuotas, tačiau skaitant tai netrukdo, gal kaip tik, sustiprina pasakos įspūdį. Pasakojimas ramus, lėtas, ilgomis įžangomis, tačiau kai jau suintriguoja, knygos iš rankų paleisti nebeišeina. Pasakojime persipynę skirtingų herojų gyvenimai - susipažinus su vienu, netikėtai vėl sugrįžtama prie kito, sukuriama nauja intriga, stimulas sekti toliau. Apskritai tiek pasakojimo stilius, tiek istorija savo nuoširdumu, išmintimi ir tikrumu kažkiek priminė lietuvių literatūros klasikų kūrybą. Autorė išties padirbėjo ties romano veikėjų, ypatingai moterų, paveikslais. Jos moterys - išskirtinės: įsimenančios, stiprios, išmintingos, atsidavusios, tačiau turinčios savo nuomonę ir nebijančios veikti, kas tuometinėje visuomenėje, manytina, atrodytų daugiau išimtis nei taisyklė. Vieno iš pagrindinių vyriškų herojų - Karlo Arturo portretas taip pat atskleidžiamas puikiai, tik simpatizuoti jam matyt neteks - šį herojų autorė vaizduoja tokį piktinančiai atgrasų, kad kartkartėmis net nupurto:) Ir vis dėlto, nepaisant didelio malonumo skaitant, visiškai paprasta ir neefektinga trilogijos pabaiga gerokai nuvylė. Bendrai vertinu keturiomis žvaigždutėmis iš penkių. Rekomenduoju mėgstantiems klasikinius kūrinius, paprastus ir nuoširdžius liaudiškus pasakojimus, senovines giminės legendas.
Karantinui užklupus netikėtai ir nespėjus pasiimti kalno grožinės literatūros knygų iš bibliotekos ar tėvų namų, teko atsigręžti į turimus knygų podėlius ir atidėtas knygas-dovanas. Šią buvau gavusi Kalėdoms ir net iki galo neišpakavusi. Pradėjusi skaityti supratau, kad be reikalo. Labai patiko ir prirakino nuo pat pradžių. Knyga apima šiek tiek daugiau nei šimtą metų įvykių, pasakojamų vis per kitus herojus, kurie visi labai įdomūs, todėl net šiek tiek liūdino kas kartą juos palikti pakeliui ir pereiti prie naujų. Net jei jie visi tarpusavyje ir susipina bei šmėžuoja vienas kito istorijose. Vienintelis minusas - pasirodė, kad knyga nebuvo deramai užbaigta. Pasijutau per greitai palikta viena kelyje, kuriame nebeatsirado jokia nauja istorija ar liniją perimatis veikėjas, kuris mane nusivestų tolyn. O visa kita - super. Vietomis priminė liaudies pasakas, vietomis dokumentiką, buvo ir siaubo ir meilės istorijų, moterų emancipacijos, net ir savotiškas detektyvas - žodžių visų žanrų mylėtojai ras kažką sau.
Несмотря на присутствие мистики, книга очень реалистична. Первая, наиболее мистическая часть далась мне труднее остальных, вторую и третью прочитала на одном дыхании. Больше всего удовольствия доставила любовная линия Шарлотты и ее мужа. Карл Артур, в которого влюбляются все женщины, мне показался настоящим ничтожеством, и мне кажется, таково отношение к нему и автора. Несмотря на то, что по роману рок навис над его головой, именно он приносит несчастье всем окружающим, и чем быстрее люди (женщины) от него отдаляются, тем лучше для них. Когда читала роман, представляла все в виде фильма или сериала, потом узнала, что через 5 лет после его выхода сама Сельма Лагерлеф написала сценарий для его экранизации.
This was an interesting and worthwhile find at a library book sale. The haunting tale of the General that kicks it off is quite intriguing, and the couple that triggers his post-mortal wrath is oddly comical. The family curse fades into the background for the two subsequent stories, but they hold their own at least respectably. There are times in Charlotte and Anna that drift into minutiae more than I would like, and Karl Arthur is a deplorable pill throughout. The characters do come alive nicely in each tale. These stories do stand up quite well to the test of time.
Слушала аудиокнигу. Что сказать, трилогия, пожалуй, о прощении. Но я так и не простила Карлу Артуру ничего из того, что он сделал. Хотелось рвать и метать от его поступков. Потому и финал оставил какое-то смешанное чувство... Кроме негодования и ненависти книге удалось вызвать и кучу других эмоций: умиление, смех, жалость и томление. Усилилось желание знакомиться со шведской литературой и Лагерлёф в частности.
This was a strange read. The first book, The General's Ring, was most similar to a ghost story; the second, Charlotte Löwensköld, read more like a screwball comedy in historic costume; and the third, , had the ring of a morality tale. As these were written by a Swedish writer in the late 1920s–early 1930s, I think I'm perhaps too distant, both in time and in culture, to fully appreciate their merits.
Bruh thea Sundler är typ ondare än Darth Vader tf. Alla böcker var helt okej men hatar att Karl Artur kan göra så mycket skit o bli förlåten för att han är Karl Artur och JAG VET ATT ALLT ÄR THEAS FEL MEN HAN ÄR OCKSÅ EN VUXEN MAN
This entire review has been hidden because of spoilers.
Сага в трьох частинах, пов'язаних між собою персонажами. Містична і реальна водночас, надзвичайно приємно читається, в деяких моментах інтрига змушує забувати про навколишній світ. Книга заспокоює і дає хороший настрій
Inför Mårbacka. Lärt mig massa nya ord! Stark karaktärsutveckling, främst över den hos Karl-Artur. Blir lite fascinerad över hur snabbt hon får historien att vända! Anna Svärd var lätt den bästa boken.