What do you think?
Rate this book
Wij zijn maar wij zijn niet geschift
Op 20 april 1999 schoten twee jongens op Columbine High School in Littleton, Colorado, een leraar, twaalf leerlingen en zichzelf dood. Het wordt in Amerika nog steeds gevoeld als een nationale schoffering in de orde van Pearl Harbor en 9/11, en het leeft wereldwijd voort in fictie en non-fictie, en in nieuwe schietpartijen.
Toen Tim Krabbé zich in 2007 voor 'Columbine' ging interesseren ontdekte hij dat wat hij dacht te weten (twee gepeste jongens namen wraak; ze schoten kinderen dood die Ja hadden gezegd op de vraag of ze in God geloofden; ze waren die ochtend eerst gaan bowlen) niet klopte - en dat de werkelijkheid veel vreemder en griezeliger was.
Krabbé las tienduizenden bladzijden getuigenverklaringen, rapporten, dossiers, krantenstukken, en de schoolopstellen, websites en dagboeken van de daders, Eric Harris en Dylan Klebold; intelligente jongens uit liefdevolle, hoogopgeleide gezinnen. Hij vond details die nog door niemand waren gezien, en ontdekte dat er geen enkel boek was waarin de hele zaak gedetailleerd, nauwkeurig en open wordt geanalyseerd en verteld.
Dat boek schreef hij. Wij zijn maar wij zijn niet geschift heeft terecht de pretentie het definitieve boek over Columbine te zijn. Krabbé weerlegt de gangbare opvatting dat Eric een psychopathisch meesterbrein was en Dylan zijn depressieve, willoze volgeling. Hij laat zien dat het een filosofische misdaad was waarbij de verhouding tussen de twee heel anders lag en veel interessanter was dan altijd wordt aangenomen.
Toen Tim Krabbé zich in 2007 voor 'Columbine' ging interesseren ontdekte hij dat wat hij dacht te weten (twee gepeste jongens namen wraak; ze schoten kinderen dood die Ja hadden gezegd op de vraag of ze in God geloofden; ze waren die ochtend eerst gaan bowlen) niet klopte - en dat de werkelijkheid veel vreemder en griezeliger was.
Krabbé las tienduizenden bladzijden getuigenverklaringen, rapporten, dossiers, krantenstukken, en de schoolopstellen, websites en dagboeken van de daders, Eric Harris en Dylan Klebold; intelligente jongens uit liefdevolle, hoogopgeleide gezinnen. Hij vond details die nog door niemand waren gezien, en ontdekte dat er geen enkel boek was waarin de hele zaak gedetailleerd, nauwkeurig en open wordt geanalyseerd en verteld.
Dat boek schreef hij. Wij zijn maar wij zijn niet geschift heeft terecht de pretentie het definitieve boek over Columbine te zijn. Krabbé weerlegt de gangbare opvatting dat Eric een psychopathisch meesterbrein was en Dylan zijn depressieve, willoze volgeling. Hij laat zien dat het een filosofische misdaad was waarbij de verhouding tussen de twee heel anders lag en veel interessanter was dan altijd wordt aangenomen.
416 pages, Paperback
First published January 1, 2012
14 people are currently reading
173 people want to read
About the author
Tim Krabbé
40 books113 followersTim Krabbé is de auteur van bestsellers als Het Gouden Ei, De Renner, De Grot en Marte Jacobs, die ook internationaal succesvol zijn. Verschillende van zijn boeken werden verfilmd.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 39 reviews
did-not-finish
February 8, 2023DNF!
Ik heb na een poosje ploeteren besloten om dit boek niet meer verder te lezen.
Hoewel het onderwerp heftig is en me wel degelijk interesseert, vond ik de manier waarop het is uitgewerkt niet prettig lezen. Na het in scène gezette beschrijving van de gebeurtenis, volgen steeds brokjes feiten van wat er vooraf is gegaan en wat er in de levens van de jongens heeft gespeeld. Ik had het liever op een verhalende manier gelezen, dan in deze hapjes. Het werd voor mij een te droge tekst om door te willen gaan helaas. Ik heb dan ook besloten dit boek geen waardering te geven, puur omdat ik het in dit geval niet passend vind.
Ik heb na een poosje ploeteren besloten om dit boek niet meer verder te lezen.
Hoewel het onderwerp heftig is en me wel degelijk interesseert, vond ik de manier waarop het is uitgewerkt niet prettig lezen. Na het in scène gezette beschrijving van de gebeurtenis, volgen steeds brokjes feiten van wat er vooraf is gegaan en wat er in de levens van de jongens heeft gespeeld. Ik had het liever op een verhalende manier gelezen, dan in deze hapjes. Het werd voor mij een te droge tekst om door te willen gaan helaas. Ik heb dan ook besloten dit boek geen waardering te geven, puur omdat ik het in dit geval niet passend vind.
January 5, 2015
Ik was niet zo heel bekend met Columbine, ik had slechts de documentaire Bowling for Columbine van Michael Moore gezien. Ik zag dit boek in de winkel liggen, las de flaptekst en ik dacht: dit moet ik lezen! Een Nederlandse schrijver die zich met een Amerikaanse schoolshooting bezighoudt?
Krabbé begint met een introductie; hoe hij in dit project verzeild is geraakt en begint daar meteen al met het rechtzetten van een aantal misconcepties. Het volgende hoofdstuk vertelt de schoolshooting, achter elkaar geplakt tot een goed lopend geheel uit verklaringen van ooggetuigen. Daarna weerlegt en betwist hij een aantal zaken en helpt daarbij een aantal vergissingen de wereld uit. Hoofdstuk vier is het langste hoofdstuk van het boek: het levensverhaal van Eric Harris en Dylan Klebold tot aan de shooting op 20 april 1999. Dit hoofdstuk heeft Krabbé geschreven met behulp van de persoonlijke dagboeken van de jongens, verklaringen van getuigen en vele andere artikelen. Hierna volgt een hoofdstukken met een aantal onderwerp zoals andere schoolshootings in navolging van Columbine, de martelaressen en films gebaseerd op Columbine. Het laatste hoofdstuk wordt gebruikt om antwoord te geven op het waarom. De redenatie van Krabbé op de vraag wie is de leider? verschilt van wat over het algemeen gedacht wordt. De bronnen van Krabbé zijn op de laatste bladzijdes opgesomd.
Het boek leek net een thriller op het begin, zo las het zich ook. Ik was rond bladzijde 70 toen ik Columbine eens ging googelen en ik trof daar foto's van Klebold en Harris aan. Het leken wel doodnormale jongens, niks gek aan, dacht ik. Door het zien van hun foto's ging bij mij een knop om; het is allemaal gebeurd wat hier beschreven staat. Ik heb vaak met een open mond van verbazing gelezen. Het boek heeft me van begin tot eind gefascineerd en geboeit, geen moment heeft het mij verveeld. Ik vond het dan ook jammer dat ik hem vandaag uit had. Het enige minpuntje vond ik dat Krabbés 'betogende' deel best kort was. Eén hoofdstuk vind ik best weinig, het hadden er voor mij best twee mogen zijn. De scheiding van feiten en het iets betogende deel vond ik wel fijn, zo kun je zelf ook meedenken en word je niet meteen overspoeld door de mening van de schrijver.
Dit boek heeft mijn fascinatie voor dit onderwerp aangewakkerd en ik wil binnenkort No Easy Answers van Brooks Brown lezen. Eens kijken wat die ervan gemaakt heeft.
Krabbé begint met een introductie; hoe hij in dit project verzeild is geraakt en begint daar meteen al met het rechtzetten van een aantal misconcepties. Het volgende hoofdstuk vertelt de schoolshooting, achter elkaar geplakt tot een goed lopend geheel uit verklaringen van ooggetuigen. Daarna weerlegt en betwist hij een aantal zaken en helpt daarbij een aantal vergissingen de wereld uit. Hoofdstuk vier is het langste hoofdstuk van het boek: het levensverhaal van Eric Harris en Dylan Klebold tot aan de shooting op 20 april 1999. Dit hoofdstuk heeft Krabbé geschreven met behulp van de persoonlijke dagboeken van de jongens, verklaringen van getuigen en vele andere artikelen. Hierna volgt een hoofdstukken met een aantal onderwerp zoals andere schoolshootings in navolging van Columbine, de martelaressen en films gebaseerd op Columbine. Het laatste hoofdstuk wordt gebruikt om antwoord te geven op het waarom. De redenatie van Krabbé op de vraag wie is de leider? verschilt van wat over het algemeen gedacht wordt. De bronnen van Krabbé zijn op de laatste bladzijdes opgesomd.
Het boek leek net een thriller op het begin, zo las het zich ook. Ik was rond bladzijde 70 toen ik Columbine eens ging googelen en ik trof daar foto's van Klebold en Harris aan. Het leken wel doodnormale jongens, niks gek aan, dacht ik. Door het zien van hun foto's ging bij mij een knop om; het is allemaal gebeurd wat hier beschreven staat. Ik heb vaak met een open mond van verbazing gelezen. Het boek heeft me van begin tot eind gefascineerd en geboeit, geen moment heeft het mij verveeld. Ik vond het dan ook jammer dat ik hem vandaag uit had. Het enige minpuntje vond ik dat Krabbés 'betogende' deel best kort was. Eén hoofdstuk vind ik best weinig, het hadden er voor mij best twee mogen zijn. De scheiding van feiten en het iets betogende deel vond ik wel fijn, zo kun je zelf ook meedenken en word je niet meteen overspoeld door de mening van de schrijver.
Dit boek heeft mijn fascinatie voor dit onderwerp aangewakkerd en ik wil binnenkort No Easy Answers van Brooks Brown lezen. Eens kijken wat die ervan gemaakt heeft.
July 2, 2012
Indrukwekkend. Krabbé kiest er in de eerste plaats niet voor literatuur te bedrijven, of zijn eigen stijl in te zetten om het drama zo mooi mogelijk te omschrijven. Nee, alles staat in het teken van het zo feitelijk mogelijk (maar niet saai, dat zeker niet) weergeven van wat er gebeurd is op 20 april 1999 en wie de twee daders waren. Dat dit hem (Krabbé) mateloos bezighield, is goed te merken. Hij wil de waarheid weergeven, zijn fascinatie voor de schietpartij zonder vooroordelen op schrift stellen. Wanneer hij - vooral aan het eind - wel een stelling inneemt, dan voel je dat die doordacht en rationeel is.
February 18, 2018
Definitely interesting, but also a little hard to read. The first and last chapter were most insightful. All the parts from their website, diary and schoolwork were more difficult and at times uninteresting.
July 30, 2015
Mindblowing (& Mindfucking), dit boek.
Na 400 pagina's met feiten, heb ik nog vele, vele vragen.
Ik ben op internet naar foto's en documentaires gaan kijken.
Het blijft je nog dagen bezighouden.
Eric en Dylan lijken zulke gewone pubers.
Ze hebben alle gevoelens en gedachten zoals pubers die hebben.
De onzekerheid, het geaccepteerd willen worden, het graag een vriendin willen hebben, de honger naar sex, de boosheid van alle Angry Young men. Herkenbaar als je in de puberteit zit.
Hun gefantaseer over geweld lijkt haast normaal in deze tijd, met al de gewelddadige games, de gewelddadige tv programma's.
Ook de interesse in vuurwerk is jongens-eigen.
In America zijn er helaas wapens te koop in plaats van vuurwerk (dit blijft bizar).
Ook al hebben ze wat tegenslagen (niet populair zijn, slecht in sport zijn, opgepakt worden bij een kleine inbraak, een soort jeugdzorg programma moeten volgen) hun leven lijkt niet uitzichtloos.
Ze zitten op clubjes, ze hebben vrienden, ze hebben baantjes.
Dylan is geaccepteerd op de universiteit. Eric heeft een intake gehad bij de Marine (hij had volgens mij nog geen uitsluitsel gehad).
Ze zeggen dat ze goede ouders hebben, Eric heeft zelfs een leuke date op de avond voor de slachting.
Dus fantaseren is 1, maar dat ze het plan uitvoeren snap ik niet.
Dus de vragen waar ik mee blijf zitten zijn:
WAAROM hebben ze dit plan uitgevoerd.
WAAROM juichen ze bij hun daden.
WAAROM schieten ze niet alleen de Jocks dood, als pesten de reden van hun actie was (ze schieten zelfs de meer kwetsbare kinderen dood).
WAAROM was er geen pestprotocol op die school
WAAROM worden sportieve jongeren voorgetrokken op die school
WAAROM moest Eric de antidepressiva doorslikken, waarvan hij zelf aangaf door die pillen alleen nog aan (zelf)moord te kunnen denken, en dit ook een bekende bijwerking is (!).
WAAROM zijn er in America wapens te koop
WAAROM heeft de politie 3 uur (!) gewacht voordat ze de school ingingen
(en zelfs 2 en een half uur na de zelfmoord van de daders)
Wat uit de feiten uiteraard niet blijkt, is wat de jongens daadwerkelijk hebben meegemaakt op school. Na de aanslag zal er niemand van de Jocks zijn opgestaan om even te vertellen wat hij deze jongens allemaal geflikt heeft.
Eric had een 'trechterborst' en hij was klein, wie weet wat hij allemaal naar zijn hoofd heeft gekregen bij het omkleden tijdens de gymles, misschien gedurende jaren.
Dylan was slecht in elke sport. En dat op een school waar sport wordt verheerlijkt, waar je als goede sporter zelfs een wit petje mag dragen alsof je een soort Übermensch bent. Zo fout. In de kleedkamers is geen toezicht, en wie weet wat voor vernederingen de jongens daar hebben ondervonden. Het jaar voorafgaand aan hun examenjaar schijnt het pesten door de Jocks extreem geweest te zijn, dus wellicht dat ze toen plannen hebben gemaakt waar ze later niet meer van af konden zien.
Ook heb ik vele ALS-EN: hoe zou het gegaan zijn, ALS ze verkering zouden hebben gekregen met de meisjes waar ze zo gek op waren, ALS hun ouders hen meer aandacht zouden hebben gegegeven, ALS ze zich meer geliefd zouden hebben gevoeld, ALS Eric's psychiater hem andere pillen had voorgeschreven, (of hem ermee had laten stoppen). Dit laatste punt is voor mij essentieel, gezien de vele (zelf)moorden die we kennen door het gebruik van anti-depressiva.
De uiteindelijke (korte) mening van de schrijver zelf vind ik een goede: dat Dylan de 'gek' was, en dat Eric is meegesleept.
In Dylans dagboek lijkt hij wel te kampen met een soort godsdienstwaanzin. Ook denkt de schrijver dat ze zo zouden hebben gejuicht om hun werkelijke gevoelens te overschreeuwen. Dat ze voor elkaar niet meer onder wilden doen. Hij refereert naar Eric's dagboek waarin staat dat hij zich had voorgenomen om zich in te beelden dat de doden Zombies waren uit het spel Doom, om het doden aan te kunnen.
Dat Eric zich aan zijn ouders verontschuldigt in de Basement-tapes,
en dat hij nog iets tegen zijn nieuwe vriendin wil zeggen, Susan Dewitt.
Dat is voor mij een geruststelling, te kunnen denken: zie je wel, hij had wel gevoel.
Ik blijf namelijk zoeken naar de menselijkheid in deze jongens, ik kan niet begrijpen of geloven dat ze daadwerkelijk emotioneel ''dood'' waren. Voor een psychopaat vind ik dat ze beiden te veel gevoel hadden.
Wat ik daarom nog graag in het boek had gezien, is een analyse van hun karakter door een psycholoog.
Maar we zullen nooit op alle vragen antwoord krijgen. Het is gewoonweg niet te bevatten wat ze gedaan hebben.
Doordat het boek zo feitelijk en klinisch is geschreven, is het wel huiveringwekkend maar niet heel verdrietig.
Het boek gaat over de feiten en het leven van de daders de 5 jaar daarvoor.
Het medelijden met de slachtoffers en hun families kwam bij mij pas aan bod toen ik een documentaire had gekeken over Colombine op Youtube.
Na 400 pagina's met feiten, heb ik nog vele, vele vragen.
Ik ben op internet naar foto's en documentaires gaan kijken.
Het blijft je nog dagen bezighouden.
Eric en Dylan lijken zulke gewone pubers.
Ze hebben alle gevoelens en gedachten zoals pubers die hebben.
De onzekerheid, het geaccepteerd willen worden, het graag een vriendin willen hebben, de honger naar sex, de boosheid van alle Angry Young men. Herkenbaar als je in de puberteit zit.
Hun gefantaseer over geweld lijkt haast normaal in deze tijd, met al de gewelddadige games, de gewelddadige tv programma's.
Ook de interesse in vuurwerk is jongens-eigen.
In America zijn er helaas wapens te koop in plaats van vuurwerk (dit blijft bizar).
Ook al hebben ze wat tegenslagen (niet populair zijn, slecht in sport zijn, opgepakt worden bij een kleine inbraak, een soort jeugdzorg programma moeten volgen) hun leven lijkt niet uitzichtloos.
Ze zitten op clubjes, ze hebben vrienden, ze hebben baantjes.
Dylan is geaccepteerd op de universiteit. Eric heeft een intake gehad bij de Marine (hij had volgens mij nog geen uitsluitsel gehad).
Ze zeggen dat ze goede ouders hebben, Eric heeft zelfs een leuke date op de avond voor de slachting.
Dus fantaseren is 1, maar dat ze het plan uitvoeren snap ik niet.
Dus de vragen waar ik mee blijf zitten zijn:
WAAROM hebben ze dit plan uitgevoerd.
WAAROM juichen ze bij hun daden.
WAAROM schieten ze niet alleen de Jocks dood, als pesten de reden van hun actie was (ze schieten zelfs de meer kwetsbare kinderen dood).
WAAROM was er geen pestprotocol op die school
WAAROM worden sportieve jongeren voorgetrokken op die school
WAAROM moest Eric de antidepressiva doorslikken, waarvan hij zelf aangaf door die pillen alleen nog aan (zelf)moord te kunnen denken, en dit ook een bekende bijwerking is (!).
WAAROM zijn er in America wapens te koop
WAAROM heeft de politie 3 uur (!) gewacht voordat ze de school ingingen
(en zelfs 2 en een half uur na de zelfmoord van de daders)
Wat uit de feiten uiteraard niet blijkt, is wat de jongens daadwerkelijk hebben meegemaakt op school. Na de aanslag zal er niemand van de Jocks zijn opgestaan om even te vertellen wat hij deze jongens allemaal geflikt heeft.
Eric had een 'trechterborst' en hij was klein, wie weet wat hij allemaal naar zijn hoofd heeft gekregen bij het omkleden tijdens de gymles, misschien gedurende jaren.
Dylan was slecht in elke sport. En dat op een school waar sport wordt verheerlijkt, waar je als goede sporter zelfs een wit petje mag dragen alsof je een soort Übermensch bent. Zo fout. In de kleedkamers is geen toezicht, en wie weet wat voor vernederingen de jongens daar hebben ondervonden. Het jaar voorafgaand aan hun examenjaar schijnt het pesten door de Jocks extreem geweest te zijn, dus wellicht dat ze toen plannen hebben gemaakt waar ze later niet meer van af konden zien.
Ook heb ik vele ALS-EN: hoe zou het gegaan zijn, ALS ze verkering zouden hebben gekregen met de meisjes waar ze zo gek op waren, ALS hun ouders hen meer aandacht zouden hebben gegegeven, ALS ze zich meer geliefd zouden hebben gevoeld, ALS Eric's psychiater hem andere pillen had voorgeschreven, (of hem ermee had laten stoppen). Dit laatste punt is voor mij essentieel, gezien de vele (zelf)moorden die we kennen door het gebruik van anti-depressiva.
De uiteindelijke (korte) mening van de schrijver zelf vind ik een goede: dat Dylan de 'gek' was, en dat Eric is meegesleept.
In Dylans dagboek lijkt hij wel te kampen met een soort godsdienstwaanzin. Ook denkt de schrijver dat ze zo zouden hebben gejuicht om hun werkelijke gevoelens te overschreeuwen. Dat ze voor elkaar niet meer onder wilden doen. Hij refereert naar Eric's dagboek waarin staat dat hij zich had voorgenomen om zich in te beelden dat de doden Zombies waren uit het spel Doom, om het doden aan te kunnen.
Dat Eric zich aan zijn ouders verontschuldigt in de Basement-tapes,
en dat hij nog iets tegen zijn nieuwe vriendin wil zeggen, Susan Dewitt.
Dat is voor mij een geruststelling, te kunnen denken: zie je wel, hij had wel gevoel.
Ik blijf namelijk zoeken naar de menselijkheid in deze jongens, ik kan niet begrijpen of geloven dat ze daadwerkelijk emotioneel ''dood'' waren. Voor een psychopaat vind ik dat ze beiden te veel gevoel hadden.
Wat ik daarom nog graag in het boek had gezien, is een analyse van hun karakter door een psycholoog.
Maar we zullen nooit op alle vragen antwoord krijgen. Het is gewoonweg niet te bevatten wat ze gedaan hebben.
Doordat het boek zo feitelijk en klinisch is geschreven, is het wel huiveringwekkend maar niet heel verdrietig.
Het boek gaat over de feiten en het leven van de daders de 5 jaar daarvoor.
Het medelijden met de slachtoffers en hun families kwam bij mij pas aan bod toen ik een documentaire had gekeken over Colombine op Youtube.
June 10, 2012
Ja, er is veel geschreven over Columbine en misschien is er idd nog geen definitief boek over geschreven, maar toch vind ik Tim Krabbe daar niet de juiste persoon voor. Laat dat lekker over aan Amerikanen en schrijf een definitief boek over Tristan vdVlis als je zo graag over moordende tieners wilt schrijven. Daarbij, dit is zeker geen definitief boek over Columbine. Zoveel vraagtekens zijn er nog over, zoveel nog verscholen achter zwarte balkjes - ruim de helft van het boek is giswerk. Ik heb daarom het idee dat TK een itch wilde scratchen, de research journalist wilde uithangen en net als miljoenen andere fanboys op zn eigen manier D&E wilde eren.
Ik was 19 toen dit drama zich voordeed, luisterde naar dezelfde muziek (wat een feest van herkenning), had dezelfde soort vrienden, haatte de wereld op mijn eigen manier, en droomde met mijn vrienden ook over het uitroeien van al die phoneys (is alles dan toch terug te leiden tot Cather in the Rye??). Net als miljoenen tieners dat doen op die leeftijd. Maar net als miljoenen anderen heb ik die laatste stap nooit gezet - waarom deze jongens die laatste stap toch gezet hebben blijft een raadsel. Dan kan je wel een soort eigen theorie opzetten dat Dylan dood wilde en daarvoor massamoord overhad en Eric massamoord wilde plegen en daarvoor de dood overhad, maar zeker weten doe je het nooit. Het blijft een theorie net als al die andere theorieen over Columbine - deze geconstrueerd uit amateur-psychologie en overduidelijke tunnelvisie.
Lees het boek dus met een korrel zout en besef dat deze jongens geen verklaring of achtergrond nodig hebben: hun daden spreken voor zich.
Ik was 19 toen dit drama zich voordeed, luisterde naar dezelfde muziek (wat een feest van herkenning), had dezelfde soort vrienden, haatte de wereld op mijn eigen manier, en droomde met mijn vrienden ook over het uitroeien van al die phoneys (is alles dan toch terug te leiden tot Cather in the Rye??). Net als miljoenen tieners dat doen op die leeftijd. Maar net als miljoenen anderen heb ik die laatste stap nooit gezet - waarom deze jongens die laatste stap toch gezet hebben blijft een raadsel. Dan kan je wel een soort eigen theorie opzetten dat Dylan dood wilde en daarvoor massamoord overhad en Eric massamoord wilde plegen en daarvoor de dood overhad, maar zeker weten doe je het nooit. Het blijft een theorie net als al die andere theorieen over Columbine - deze geconstrueerd uit amateur-psychologie en overduidelijke tunnelvisie.
Lees het boek dus met een korrel zout en besef dat deze jongens geen verklaring of achtergrond nodig hebben: hun daden spreken voor zich.
January 23, 2013
Fascinerend. De minutieuze beschrijving van de Columbine shooting, gevolgd door de persoonlijke dagboekfragmenten zijn huiveringwekkend. Een kijkje in het brein van twee totaal vervreemde tieners, ieder op hun eigen manier. De ene zwelgt in zwarte romantiek en narcisme, de ander in wanhoop en onderdrukking. De speculatie op het eind is gewaagd, maar zeer interessant. Hoe kon het dat een duo elkaar wist te overtuigen een wilde fantasie tot werkelijkheid te maken?
January 5, 2013
Ik had niet verwacht dat ik zo geboeid zou raken door dit boek. Maar ik ben het wel. Het komt hierdoor zo dichtbij. Je raakt betrokken. Toch ook veel vragen. Hoe komen zulke jongens aan zoveel woede. Hebben ze dat al in zich? Foute genen ofzo? Of heeft iedereen dat wel eens maar doen we er (gelukkig) niets mee.
March 10, 2014
Hoe kwamen twee jongens (gezamenlijk!) tot het daadwerkelijk uitvoeren van zo'n bizarre 'fantasie'. Waarom zag niemand wat ze van plan waren en hield deze ze tegen? Waarom hielden ze elkaar niet tegen? Tim Krabbe's boek geeft een bijzonder leesbaar inzicht in de aanloop en aanleiding van de Columbine shooting.
April 14, 2017
Er wordt veel achtergrondinformatie gegeven. De persoonlijkheden van Eric & Dylan worden uitgebreid beschreven. Maar het boek raakt me totaal niet. De gebeurtenis destijds echt wel.
Read
June 16, 2025Compleet geschift. Een true crime in boekvorm met als doel een zo nauwkeurig mogelijke weergave en begrip van een waanzinnige misdaad. Startend bij de feiten (met verschillende waarheidsgehalten) in plaats van voorgekauwde discours zet Krabbé een uiterst gedetailleerd en overtuigend portret neer. Het meest beangstigende schuilt niet in wat voor monsters ze zijn, noch in het meelijwekkend tegenbeeld van de gepeste outcast, maar in de alledaagsheid van hun waanzin. De sprong van die waanbeelden naar de buitengewone realiteit komt voort, aldus Krabbé, uit de -- zo is gebleken -- explosieve verhouding tussen twee compleet verschillende tieners. Hoewel niet meer of minder geschift dan de meeste onder ons, was hun verhouding, en vooral waar het toe heeft geleid, compleet geschift. Ik weet wat me het meest beangstigt.
November 16, 2024
3,5
Dit vind ik een moeilijk boek. Want waar ik Tim Krabbé vooral voor kan prijzen, is de tijd en moeite die in dit boek zitten. Hoeveel onderzoek hij heeft gedaan naar de schietpartij is bizar.
Het is echter absoluut geen literair hoogstandje. Tim Krabbé beschrijft helder en droog de feiten (wat waarschijnlijk ook gewoon zijn bedoeling was. Hierdoor zit er ook weinig gevoel in. Toch is het heel gek om zo dichtbij de daders te komen. Wat ze in hun dagboeken schrijven, gesprekken met vrienden en de uiteindelijke daad tot in de details.
En lekker cliché; maar hoe makkelijk ze aan wapens komen, is ook weer schrikken, maar niets onbekends.
In het kort; “Een jongen die massamoord wilde plegen en daar zijn eigen dood voor overhad; een jongen die dood wilde en daar massamoord voor overhad”
Dit vind ik een moeilijk boek. Want waar ik Tim Krabbé vooral voor kan prijzen, is de tijd en moeite die in dit boek zitten. Hoeveel onderzoek hij heeft gedaan naar de schietpartij is bizar.
Het is echter absoluut geen literair hoogstandje. Tim Krabbé beschrijft helder en droog de feiten (wat waarschijnlijk ook gewoon zijn bedoeling was. Hierdoor zit er ook weinig gevoel in. Toch is het heel gek om zo dichtbij de daders te komen. Wat ze in hun dagboeken schrijven, gesprekken met vrienden en de uiteindelijke daad tot in de details.
En lekker cliché; maar hoe makkelijk ze aan wapens komen, is ook weer schrikken, maar niets onbekends.
In het kort; “Een jongen die massamoord wilde plegen en daar zijn eigen dood voor overhad; een jongen die dood wilde en daar massamoord voor overhad”
May 25, 2024
‘Columbine kwam door de toevallige samenkomst van twee totaal verschillende jongens die precies de rampzalige combinatie vormden: één jongen die massamoord wilde plegen en daar zijn eigen dood voor overhad; één jongen die dood wilde en daar massamoord voor overhad. De arrestatie bracht ze tot elkaar, de cultuur moedigde ze aan, de omgeving hield ze niet tegen.’ (p. 397)
November 9, 2019
Heftig, maar zeer interessant boek.
December 8, 2025
Het boek is lastig te lezen. Het is alsof Krabbé de politie rapportages heeft gekopieerd en achter elkaar geplakt. kan het geen schrijven noemen.
March 11, 2018
Dit boek was zo heftig en interessant tegelijkertijd. Krabbé heeft dit boek geweldig in elkaar gezet. Krabbé begint met een navertelling van de schietpartij zelf die geleidelijk overloopt in getuigenverklaringen en politierapporten. Krabbé probeert hier een hoop misverstanden en onjuistheden die door de media en boeken worden verteld de wereld uit te helpen. Vervolgens lees je het hele levensverhaal van Eric en Dylan gebaseerd op hun dagboeken en getuigenverklaringen. Vervolgens lees je nog een kort stukje over de nasleep van de schietpartij. Hoe reageerde de wereld erop? En aan het eind geeft Krabbé zijn eigen visie op de gebeurtenissen. Hoe heeft het zo ver kunnen komen?
Kortom, een super interessant boek. Naar mijn mening moet dit boek het standaard Columbine boek in Amerika worden.
Kortom, een super interessant boek. Naar mijn mening moet dit boek het standaard Columbine boek in Amerika worden.
September 14, 2014
Columbine High School, 20 april 1999. Twee jongens, Eric Harris en Dylan Klebold, verschijnen die ochtend zwaarbewapend op school. Ze laten bommen afgaan en schieten om zich heen. Die dag vallen er 13 doden in totaal, een leraar en 12 leerlingen, daarnaast raken 25 leerlingen gewond.
In dit boek lezen we het verhaal van de schietpartij en de daders.
Voordat ik begon aan dit boek wist ik, overigens net als de schrijver, bar weinig van dit drama. Ik dacht net als Krabbé dat Eric en Dylan twee gepeste jongens waren en dat dit hun gruwelijke manier is om wraak te nemen. De werkelijkheid is veel ingewikkelder en ook veel angstaanjagender…
Het boek start met een chronologische volgorde van de schietpartij zelf. Ongelofelijk om te lezen hoe de twee jongens te werk gingen binnen de school. Nog enger is om te lezen hoeveel plezier ze hieraan beleefden…
Vervolgens lezen we, dit bevat het grootste gedeelte van het boek, over de levens van de jongens. Belangrijke gebeurtenissen worden genoemd en ook stukken dagboek zijn in dit hoofdstuk verwerkt. Naar mate je verder leest, krijgt het idee van de jongens over een schietpartij op school steeds meer vorm. Persoonlijk vond ik dit gedeelte het meest indrukwekkend. De dagboekstukken van de jongens laten aan de ene kant zien hoe ontzettend gewone pubers het waren: interesse voor meisjes, klaarmaken voor een schoolfeest, veel hangen met vrienden. Maar aan de andere kant laten deze stukken ook vooral zien dat de titel van het boek (uitspraak van één van de daders zelf) absoluut niet klopt: ze zijn wél compleet geschift. Soms zat ik met open mond te lezen wat deze jongens allemaal opschreven, in hun dagboek of voor schoolopdrachten. Vooral bij dat laatste verbaasde ik me erover dat ze, buiten één docente om, nooit tot de orde werden geroepen. Hun geschreven stukken staan vol haat, dood en geweld. Soms tot in de gruwelijkste sadistische details beschreven. Andere stukken zijn haast onbegrijpelijk voor de lezer en komen over alsof ze zijn voortgekomen uit een psychose, geen touw aan vast te knopen. Deze tegenstellingen zijn best eng: soms denk je een gewoon dagboek van een gewone scholier te lezen: geklaag over huiswerk en verliefdheid. Andere keren lees je de verknipte gedachtegang van een psychopaat.
Normaal ben ik niet zo van de boeken met een chronologische weergave van een gebeurtenis en met feiten, maar dit boek is een uitzondering. Het is soms behoorlijk heftig om te lezen, maar wel interessant. Het laatste hoofdstuk, de visie van de schrijver, vind ik een mooie toevoeging en geeft weer een hele andere kijk op deze gebeurtenis. Dit laatste hoofdstuk had wat mij betreft wel wat uitgebreider gemogen.
Als ik dit boek in één woord zou moeten omschrijven?
Verbluffend.
In dit boek lezen we het verhaal van de schietpartij en de daders.
Voordat ik begon aan dit boek wist ik, overigens net als de schrijver, bar weinig van dit drama. Ik dacht net als Krabbé dat Eric en Dylan twee gepeste jongens waren en dat dit hun gruwelijke manier is om wraak te nemen. De werkelijkheid is veel ingewikkelder en ook veel angstaanjagender…
Het boek start met een chronologische volgorde van de schietpartij zelf. Ongelofelijk om te lezen hoe de twee jongens te werk gingen binnen de school. Nog enger is om te lezen hoeveel plezier ze hieraan beleefden…
Vervolgens lezen we, dit bevat het grootste gedeelte van het boek, over de levens van de jongens. Belangrijke gebeurtenissen worden genoemd en ook stukken dagboek zijn in dit hoofdstuk verwerkt. Naar mate je verder leest, krijgt het idee van de jongens over een schietpartij op school steeds meer vorm. Persoonlijk vond ik dit gedeelte het meest indrukwekkend. De dagboekstukken van de jongens laten aan de ene kant zien hoe ontzettend gewone pubers het waren: interesse voor meisjes, klaarmaken voor een schoolfeest, veel hangen met vrienden. Maar aan de andere kant laten deze stukken ook vooral zien dat de titel van het boek (uitspraak van één van de daders zelf) absoluut niet klopt: ze zijn wél compleet geschift. Soms zat ik met open mond te lezen wat deze jongens allemaal opschreven, in hun dagboek of voor schoolopdrachten. Vooral bij dat laatste verbaasde ik me erover dat ze, buiten één docente om, nooit tot de orde werden geroepen. Hun geschreven stukken staan vol haat, dood en geweld. Soms tot in de gruwelijkste sadistische details beschreven. Andere stukken zijn haast onbegrijpelijk voor de lezer en komen over alsof ze zijn voortgekomen uit een psychose, geen touw aan vast te knopen. Deze tegenstellingen zijn best eng: soms denk je een gewoon dagboek van een gewone scholier te lezen: geklaag over huiswerk en verliefdheid. Andere keren lees je de verknipte gedachtegang van een psychopaat.
Normaal ben ik niet zo van de boeken met een chronologische weergave van een gebeurtenis en met feiten, maar dit boek is een uitzondering. Het is soms behoorlijk heftig om te lezen, maar wel interessant. Het laatste hoofdstuk, de visie van de schrijver, vind ik een mooie toevoeging en geeft weer een hele andere kijk op deze gebeurtenis. Dit laatste hoofdstuk had wat mij betreft wel wat uitgebreider gemogen.
Als ik dit boek in één woord zou moeten omschrijven?
Verbluffend.
June 11, 2016
Wat een mooi document levert Krabbé hier op. Hij heeft veel onderzoek verricht en dat is te merken. In het eerste deel vertelt hij op basis van de getuigenissen hoe de schietpartij verlopen moet zijn op de school.
Het volgende deel gaat over de twee daders en wat er door hun hoofden ging toen ze gingen voorbereiden en de signalen die ze afgaven aan de buitenwereld. Dit stuk heb ik met verbazing gelezen, want dat niemand ingreep op basis van schoolwerk uit die tijd is mij een raadsel, al legt Krabbé dat wel uit in zijn boek overigens.
Het volgende deel gaat over datgene wat er na de schietpartij gebeurde. De navolgers, de mensen die betrokken wilden zijn en bijv valse getuigenissen aflegde, maar ook over de ouders van de daders, ouders van nabestaanden enz.
Geen idee hoelang Krabbé over dit boek heeft gedaan, maar het is een zeer leesbaar verhaal geworden. Hij vertelt veel, niet alleen over datgene wat de daders zelf hebben achtergelaten, maar ook aan de hand van allerlei getuigenissen en verklaringen van mensen die ook maar iets met de schietpartij te maken heeft.
De conclusie vind ik een goed onderbouwde. De twee waren een dodelijke combinatie. De een wilde dood en had daar massamoord voor over en de ander wilde massamoord en had daar de dood voor over...
Het volgende deel gaat over de twee daders en wat er door hun hoofden ging toen ze gingen voorbereiden en de signalen die ze afgaven aan de buitenwereld. Dit stuk heb ik met verbazing gelezen, want dat niemand ingreep op basis van schoolwerk uit die tijd is mij een raadsel, al legt Krabbé dat wel uit in zijn boek overigens.
Het volgende deel gaat over datgene wat er na de schietpartij gebeurde. De navolgers, de mensen die betrokken wilden zijn en bijv valse getuigenissen aflegde, maar ook over de ouders van de daders, ouders van nabestaanden enz.
Geen idee hoelang Krabbé over dit boek heeft gedaan, maar het is een zeer leesbaar verhaal geworden. Hij vertelt veel, niet alleen over datgene wat de daders zelf hebben achtergelaten, maar ook aan de hand van allerlei getuigenissen en verklaringen van mensen die ook maar iets met de schietpartij te maken heeft.
De conclusie vind ik een goed onderbouwde. De twee waren een dodelijke combinatie. De een wilde dood en had daar massamoord voor over en de ander wilde massamoord en had daar de dood voor over...
This entire review has been hidden because of spoilers.
October 5, 2012
Tim Krabbé maakt ons deelgenoot van zijn fascinatie voor de schietpartij op Columbine. Hij las tienduizenden pagina's aan dossiers, dagboeken, verhoren en verklaringen. In dit boek maakt hij een gedetailleerde reconstructie, en staat zichzelf toe conclusies te trekken over wat de er zich in de hoofden van de daders afspeelde.
Het is interessant meer te lezen over de gebeurtenissen, maar dit boek gaat me ietste gedetailleerd in op de historie. Het is géén leesboek, het is eerder een studie. Het had veel bondiger gemogen, waardoor het aan kracht zou winnen en waarmee zeker niet een minder goed beeld gegeven zou worden.
2,5 ster zou passend zijn, vanwege de erg hoge waardering heb ik mijn oordeel naar beneden afgerond.
Het is interessant meer te lezen over de gebeurtenissen, maar dit boek gaat me ietste gedetailleerd in op de historie. Het is géén leesboek, het is eerder een studie. Het had veel bondiger gemogen, waardoor het aan kracht zou winnen en waarmee zeker niet een minder goed beeld gegeven zou worden.
2,5 ster zou passend zijn, vanwege de erg hoge waardering heb ik mijn oordeel naar beneden afgerond.
September 11, 2012
Wat kan Tim Krabbé hier nu nog over te vertellen hebben, vroeg ik me af toen ik aan dit boek begon. Conclusie: aardig wat, want er is behoorlijk wat materiaal vrijgekomen sinds de schietpartij. Ik was enigszins sceptisch over de bewering op de achterkant dat Krabbé zou laten zien dat het populaire idee van Eric als psychopaat en Dylan als depressieve volgeling niet klopt, maar daar slaagt hij toch heel behoorlijk in. Krabbé verlaagt zich bovendien niet tot psychologie-van-de-koude-grond, waar ik voor vreesde, maar ondersteunt zijn beweringen met onder andere videofragmenten en dagboekfragmenten. Erg lezenswaardig boek, maar een duidelijk antwoord op de grote vraag, waarom?, moet de lezer niet verwachten.
June 28, 2016
Zeer interessant boek. Het zet je aan het denken. Ik had toch ook gehoopt in dit boek een antwoord te krijgen
op de vraag waarom?. Maar ik denk, na het gelezen hebben van dit boek, dat er geen antwoord is op deze vraag.
Misschien wisten ze zelfs wel niet eens waarom.
Ik vond het daarnaast ook een indrukwekkend boek. Het is zo bizar om te lezen in iemand zijn dagboek met in je
achterhoofd dat dit iemand is die een school inloopt met een geweer en op mensen begint te schieten. Ik vraag me
af of hun nu echt zo anders zijn dan andere mensen.
op de vraag waarom?. Maar ik denk, na het gelezen hebben van dit boek, dat er geen antwoord is op deze vraag.
Misschien wisten ze zelfs wel niet eens waarom.
Ik vond het daarnaast ook een indrukwekkend boek. Het is zo bizar om te lezen in iemand zijn dagboek met in je
achterhoofd dat dit iemand is die een school inloopt met een geweer en op mensen begint te schieten. Ik vraag me
af of hun nu echt zo anders zijn dan andere mensen.
November 8, 2013
Een buitengewoon interessant boek al blijft het natuurlijk grootspraak om nu al over het definitieve Columbine-boek te spreken terwijl er nog zoveel informatie vrijgegeven moet worden. De conclusie die Krabbe stelt is echter adembenemend...
February 20, 2013
Heel akelig boek om te lezen. Maar wel heel interessant.
March 16, 2013
Verontrustend, volledig en interessant.
May 20, 2013
Een bijzonder verslag van de voorbereidingen en ontwikkelingen tot en met de shooting, waar ik de dagen erna nog veel over na liep te denken.
August 27, 2013
Intrigerend boek met veel details over de shooting en de twee schutters. Interessant en leest lekker weg, alhoewel het hoofdstuk van de shooting ietwat langdradig was.
October 2, 2014
Veel informatie maar zo nu en dan was het moeilijk te volgen. Op zich een goed boek om een indruk over de schietpartij en wat daaraan vooraf ging te krijgen.
October 15, 2015
Heftig onderzoeksverslag over de schietpartij op Columbine High School.
November 11, 2023
Erg indrukwekkend geschreven. Intens, want ik heb er nog wekenlang over nagedacht!
May 1, 2023
Dit boek stond al eeuwen op mijn to read list. De schietpartij op Columbine gebeurde toen ik nog heel jong was, maar altijd als er een schietpartij op school plaats vindt, wordt er iets gezegd over Columbine. Blijkbaar is de schietpartij op Columbine een voorbeeld voor sommige mensen. Ik kon me dit moeilijk voorstellen en wilde dan ook graag dit boek lezen om meer te weten te komen over deze schietpartij en vooral over de daders.
Alleen.. dit boek viel echt enorm tegen. Dit was zoooo langdradig. Het eerste hoofdstuk is een soort walktrough door de gebeurtenissen van 20 april 1999. Dit vond ik mega interessant en las vlot. Maar daarna.. daarna krijg je vooral stukken vanuit het leven van Eric en Dylan en delen uit hun dagboeken en vooral dat laatste is echt niet te volgen. Ze zeggen 'wij zijn, maar zijn niet geschift', maar daar heb ik een hele andere mening over.
Een deel was echt interessant en heeft me echt meer kennis gegeven over dit onderwerp, maar dit boek had wat mij betreft echt heel anders opgebouwd moeten worden om interessant en vooral volgbaar te blijven.
Alleen.. dit boek viel echt enorm tegen. Dit was zoooo langdradig. Het eerste hoofdstuk is een soort walktrough door de gebeurtenissen van 20 april 1999. Dit vond ik mega interessant en las vlot. Maar daarna.. daarna krijg je vooral stukken vanuit het leven van Eric en Dylan en delen uit hun dagboeken en vooral dat laatste is echt niet te volgen. Ze zeggen 'wij zijn, maar zijn niet geschift', maar daar heb ik een hele andere mening over.
Een deel was echt interessant en heeft me echt meer kennis gegeven over dit onderwerp, maar dit boek had wat mij betreft echt heel anders opgebouwd moeten worden om interessant en vooral volgbaar te blijven.
Displaying 1 - 30 of 39 reviews