Con Lừa Và Tôi

by Juan Ramón Jiménez, Bửu Ý (Translator)

Con lừa và tôi của Juan Ramón Jiménez vẫn được sánh ngang với Hoàng Tử Bé của Antoine de Saint-Exupéry. Điều này không phải ngẫu nhiên, mà bởi chất thơ trong tác phẩm của thi sĩ Tây Ban Nha quả cũng tràn đầy như trong kiệt tác của nhà văn Pháp.

Theo bước chân hai nhân vật chính trong truyện, chú lừa Platero và chủ nhân thi sĩ của nó, độc giả được dẫn dắt qua khắp nẻo đường của một ngôi làng Tây Ban Nha duyên dáng, yên bình, tự bao đời vẫn giữ nếp sinh hoạt truyền thống. Một ngôi làng với bao cảnh đẹp thơ mộng, nhưng cũng gợi lên cảm giác bàng bạc xót xa vì nhiều cảnh đời khốn khó, hắt hiu… Ở đây, người với vật cứ lặng lẽ gắn bó với nhau, chia sẻ từ những niềm vui nhỏ nhặt trong cuộc sống hằng ngày cho đến cả những nỗi niềm sâu kín trong tâm hồn.

Với nội dung thơ mộng và đầy tính nhân văn, bằng tài năng miêu tả bậc thầy của thi sĩ đã từng đạt giải Nobel Văn học, Con lừa và tôi là bản tình ca êm dịu đã đi vào lòng độc giả bao thế hệ và để lại trong họ những dư ba man mác.

Genres: Poetry, Classics, Fiction, Spanish Literature, Nobel Prize, Spain, Literature

228 pages, Paperback

First published January 1, 1914

About the author

Platero y Yo (1914) ranks as most famous work of Spanish poet Juan Ramón Jiménez, who introduced modernism to Spanish verse and won the Nobel Prize for literature in 1956.

He won this prize "for his lyrical poetry, which in Spanish language constitutes an example of high spirit and artistical purity."

See also http://en.wikipedia.org/wiki/Juan_Ram...

Reviews

[Paula Mota · Rating 4 out of 5]

4,5*
#enabrilleemosenespañol

A solidão é como um grande pensamento de luz. De vez em quando, Platero deixa de comer, e fita-me... Eu, de vez em quando, deixo de ler e fito Platero...

Adoro burros, e uma cicatriz que ainda permanece no meu pé após várias décadas atesta as minhas aventuras e desventuras com esses animais em verões que pareciam intermináveis. Por esse motivo, várias vezes me senti tentada a trazer “Platero e Eu” para casa, sabendo para mais que era da autoria de um prémio Nobel que eu nunca tinha lido, mas o receio de que fosse uma história triste sempre me demoveu, até ao empurrão final que foi a menção de Adília Lopes no seu “Bandolim”.
“Platero e Eu” é um livro extremamente bucólico e contemplativo sobre a lenta passagem do dia e a policromática mudança das estações na Andaluzia, em tudo semelhante ao Alentejo ou à Beira Baixa na sua flora e geografia e também nos seus ritos.

O poço! Platero, que palavra tão funda, tão verdenegra, tão fresca, tão sonora! Parece que é a palavra que perfura, girando a terra escura, até chegar à água.

O poeta andaluz Juan Ramón Jiménez tem com o seu burrico prateado uma relação muito especial, em que este assume um papel de confidente e cúmplice do homem que nutre por ele um carinho imenso até ao fim, mesmo depois do fim.

Trato Platero como a um menino. Se o caminho se torna pedregoso e lhe peso um pouco, desço para aliviá-lo. Beijo-o, engano-o, faço-o zangar... Ele compreende que lhe quero, e não me guarda rancor. É tão igual a mim, que cheguei a crer que sonha os meus próprios sonhos.

[KamRun · Rating 4 out of 5]

وقتی که از کوچه می‌بردندش تا خلاصش کنند، برگشت و چنان نگاهی به من کرد که هنوز هم که هنوز است قلبم را آتش می‌زند پلاترو. مثل همان وقتی که ستاره‌ای می‌میرد و نور آن که همیشه زنده است انگار حسرت نبودنش باشد که متعالی می‌شود تا آن نیستی را دور بزند. هر وقت چیزی به قلبم نیش می‌زند، آن نگاه جلوی چشمم می‌آید که او مثل ردی از نبودنش باقی گذاشته و هیچ‌وقت از بین نخواهد رفت، ردی که به درازی راهی است که از زندگی تا ابدیت می‌رود. برداشت آزاد از کتاب

کتابِ روانگردانِ من

نمی‌دانم چه انگیزه‌ای باعث شده خوان راموس خیمنس دست به نوشتن کتابی چنین عجیبی بزند: مونولوگ‌هایی شاعرانه با الاغی به نام پلاترو که گرچه در مقدمه به خیالی بودن آن اشاره شده، اما نوشته‌ها آنقدر صمیمانه، صادقانه و واقعی هستند که مخاطب بارها فراموش می‌کند که پلاترو هیچگاه جز در ذهن شاعر و البته روی کاغذ، وجود خارجی نداشته است. یک خرنامه، اما خیال نکنید این یک عنوان طنز آمیز است. بیچاره خر، اینقدر نازنین و شریف. اینقدر صبور و بی‌آزار. پس طنز دیگر چه معنی‌ای می‌دهد اصلا؟ به سختی می‌توان برای خرنامه پیرنگ روشنی یافت. دست‌نوشته‌ای بدون پیرنگ با حال و هوای روستایی، چه چیز خاصی می‌تواند داشته باشد که مخاطب را اینگونه شیدا و شیفته‌ی خود کند؟
خیمنس وقتی قلم بدست می‌گیرد، مانند همان پروانه‌ی سفیدی می‌شود که پروازش را توصیف کرده: همه‌ی وجودش را از ظاهر تا باطن به هیئت پرواز در می‌آورد، آدم خیال می‌کند هیچ چیز این دنیا برایش اهمیتی ندارد . پروازی پاک و بدون هیچ چیز اضافی. گویی به خلسه‌ای می‌رود و مکاشفه‌وار قلم می‌زند و می‌نویسند و با پلاترویی که دست‌کمی از یک فرشته ندارد سخن می‌گوید. گرچه به صورت نثر ترجمه شده، اما ازلحاظ غنای احساسی و تغزل، دست‌کمی از یک شعر تمام عیار ندارد. صدای گنگ فریادهای دوردست و خنده‌های قدیمی، غزلی رازآلود که گاهی بازگشتی دردآلود می‌کند به خاطراتی قدیمی، به خانه‌هایی که حالا دیگر نیستند، کودکانی که به بزرگسالی نرسیدند، رودخانه‌ای که دیگر نیست و فقدان‌هایی از این دست که گرچه آنچنان به چشم نمی‌آیند، اما زخم خونین خود را برای همیشه در وجود آدمی به یادگار گذاشته‌اند
او آنقدر تشبیه و تمثیل و استعاره به کار می‌برد که گویی پیامبری است با مکاشفاتی مسحور کننده. شیوه‌ای که با آن طبعیت را توصیف می‌کند به طور غیرقابل وصفی زیباست، که نه تقلیدی از طبعیت که گویی خودِ آن است، به همان زیبایی، به همان عظمت، از همان جنس. انگار ذهن از هر چیزی خالی می‌شود و در زمینه‌ای سرسام‌آور و شلوغ، تنها جیرجیرکی لرزان را میبیند و در سر و صدای جهان تنها صدای همان جیرجیرک را میشنود که زیر و بم می‌شود. گویی ساعت‌ها آرام میشوند، هیچ جنگی در دنیا نیست، همه به خواب عمیقی فرو رفته و در گنبد رویایشان آسمان را کشف می‌کنند. ای بسا که عشق هم، که در گوشه و کناری در خلسه است، چشم در چشم‌هایت دوخته و از دوردست‌ها به سویت آید
خواندن کتاب برای من در حکم نوعی سفر بود، سفری خلسه‌وار به دنیای جادویی و شگفت‌انگیز رامون خیمنس؛ لذت‌بخش و تکرار نشدنی

دشت را می‌بینی پلاترو که سراسر از برگ‌های خشک پوشیده شده است؟ یکشنبه‌ی آینده که به اینجا برمی‌گردیم، یک دانه از این برگ‌ها را نخواهی دید. من نمی‌دانم این‌ها کجا می‌میرند؛ باید کار پرنده‌ها باشد. آن‌ها بودند که در دوران عاشقی خود در بهار، راز مرگ زیبا و پنهانشان را به این برگ‌ها هم گفته‌اند، مرگی که ما از آن محرومیم

[Francesc · Rating 2 out of 5]

Libro de "culto" para lectores de cierta edad, entre los que me encuentro. A algunos les maravilla su prosa poética y dulzona. A mi, me resultó muy aburrido y empalagoso, pero se sigue estudiando como modelo de escritura. Cuestión de gustos.

A "cult" book for readers of a certain age, among whom I find myself. Some are amazed at its poetic and sweet prose. To me, it was very boring and emptying, but it is still studied as a model of writing. A matter of opinions.

[Argos · Rating 5 out of 5]

Mükemmel, etkileyici, öğretici bir başyapıt. Tabii ki komplike, edebiyat tuzakları bekleyen, yeni okuma biçimi arayışındaki profesyonel okurlar için değil.

Endülüs’te bir küçük kasabada, Moguer’de, hüzünlü ve duygusal bir adamın (yazarın) çok sevdiği eşeği Platero için yazmış olduğu bir kitap. Hikayesinden çok şiirsel betimlemeleri ile insanı alıp götüren basit yazılmış bir kitap.

Kitabı okurken hep Moguer’de yaşadaydım diye düşündüm. Bölümler arasına konulan Mehmet Ulusel’in grafik çizgileri, Akşit Göktürk’ün akıcı çevirisiyle birleşince tadına doyum olmayan bir kitap çıkmış ortaya.

Yazar çoğunluğu sevimli eşeği Platero’ya seslendiği anlatımında doğayı, canlıların canlılığını, kasabadaki yaşantıyı, kasabanın sokaklarını, kır yollarını, çocukları kısaca insanca duyguları Platero üzerinden doğa ile iç konuşmasını aktarmış.

Sadece büyüklerin değil çocukların da kitabı bu Endülüs Ağıtı, tıpkı Küçük Prens gibi. Okuyun lütfen, yavaş yavaş, içinize çeke çeke.

[Mónica Cordero Thomson · Rating 3 out of 5]

Entrañable.
Obligatoria para todos aquellos que hayan tenido como miembro de la familia a una mascota muy especial.
Es bonito leer tanta poesía y cariño hacía Platero.
Ha habido partes que me han emocionado especialmente.

[Mery_B · Rating 5 out of 5]

Platero, tú nos ves, ¿verdad?

[Ana · Rating 5 out of 5]

This is one of the most beautifully written and moving books I have ever read, and is definitely in my top-ten favorite books of all time list. The first time I picked it up I when was my mother gave it to me as a child. I have read it many times over, and I don't think I will ever tire of it. A series of vignettes about life in a small village in Spain, told by a poet whose most beloved companion is his donkey Platero, it is a meditation on love, life, and death, on poverty and injustice and the perseverance of the human spirit. Although it is written in prose, it reads as though it were poetry, even in the English translations from the Spanish. Highly, highly recommended for readers of all ages.

[Uroš Đurković · Rating 5 out of 5]

Reklo se to za jednu drugu knjigu i za jednu drugu priliku, ali važi i ovde: 'Sivac i ja' je jedan mali zvezdani čas književnosti. Zanosno kitnjasta, divno elegična lirska proza, sva od verbalne muzike, puna pepela i mesečine. Tužna, nakinđurena i tako nežna! Himenes je jedan od onih manje poznatih nobelovaca, što je šteta, jer mnogi propuštaju nešto zaista vredno i dirljivo. Kada jednog dana budem napisao istoriju magaradi u književnosti, Sivac će zauzeti jedno od najvažnijih mesta. Dakle, ukoliko znate nekoga ko voli magariće makar isto onoliko koliko i književnost, imate savršen poklon.

Mislim da dam početak dovoljno pokazuje o kakvom je delu reč:

"SIVAC JE SITAN, dlakav, nežan; a pod rukom mek, mek: reklo bi se vata sama, nigde kostiju. Jedino su mu oči, dva mrka ćilibara, tvrde kao stakleni skarabeji.

Pustim ga, on na livadu, pa vrhom njuškice, blago, miluje cvetove, crvene, plavičaste i žute... Zovnem ga, tiho: "Sivi!", i evo ga, prilazi sitnim topotom, koji liči na smeh. Dolazi kao neka vanzemaljska klepetuša...

Jede koliko mu dam. Voli mandarine, i tamljaniku, koja kao smola sja; ljubičaste smokve, i onu njihovu mednu kaplju...

Nežan je i umiljat kao dečačić, kao devojčica...; a iznutra jak, izdržljiv, kamen-stanac! Nedeljom, dok na njemu prolazim pokrajnim uličicama, čisto odeveni i dokoni seljaci zastaju, gledaju ga:

- Kô da je od čelika. Jeste, ima u njemu čelika. Čelika, ali i mesečevog srebra." (7)

[K.D. Absolutely · Rating 4 out of 5]

Juan Ramon Jimenez (1881-1958) was a Spanish poet who won the Nobel Prize for Literature in 1956. He mostly wrote erotic poems but critics say that they were in "true" French form. However, in 1914, he gave tribute to his hometown (an Andalusian village of Moguer in the south of Spain) with this beautiful book, Platero and I: An Andalusian Elegy. Originally written in Spanish, it is about a friendship between a man and his donkey. However, just like in any other well-loved children's books, this story can be read in two levels: a child can read it as is and enjoy the many adventures and misadventures of the man and his donkey, Platero or an adult can read it as one big metaphor.

The story is told by the author mostly addressing his words directly to Platero. However, he starts the story by describing his pet: Platero is small, downy, smooth - so soft to the touch that one would think he were all cotton, that he had no bones. Only the jet mirrors of his eyes are hard as two beetles of dark crystal. With this description, Platero seems not to be a donkey at all. Checking Wikipedia, Platero actually symbolizes the simple, rustic and laidback village where Jimenez spent his childhood. He wrote Platero and I upon his return from Madrid where he met the Latin American Poet Ruben Dario who he later replaced as the leading poet in Spanish-speaking countries during that time. The popular then poet Jimenez, for an unknown reason, retreated back to his hometown and spent six years (1905-1911) missing his childhood and the things that were associated with it.

His prose in this book is almost like poetry. I particularly enjoyed The Boneyard where Jimenez describes his plan in case Platero dies. Jimenez makes it an introduction to the elegiac mood that dominates this book. Being an erotic poet, is there anything erotic in this supposedly children's book? Only this part where the man and Platero are watching a nearby open fire:

"Don't you like fire, Platero? I don't think that the body of any nude woman can be compared with fire. What flowing hair, what arms, what legs could stand comparison with these fiery nudities? Nature has perhaps no better offering than fire."

I really liked this book. Easy read. Like reading short poems. Full of symbolisms. Reminds me of my childhood in our small provincial town. Reminds me of the things I used to enjoy there. When life was a lot simpler. When there are christmas carols playing during early December mornings. This book, Platero and I almost rivals my favorite book in the genre, Antoine de Saint-Exupery's The Little Prince.

If I were a young man reading this for the first time, I would right away still prefer Saint-Exupery's work for its cohesiveness and structure. Platero and I seems to be fragmented and feels like a sad long lamentations of an dying man and what makes it worse is that in the end, he is lamenting for a dead donkey. At least, in Saint-Exupery's tale, towards the end, the young little prince is missing his rose that is still fresh and smelling nice.

[Eylül Görmüş · Rating 5 out of 5]

Aman Allahım, çarpıldım! "Platero ile Ben" bu sene okuduğum kitaplar arasında en sevdiklerimden biri olacak, eğer ki en sevdiğim olmazsa - şimdiden söylüyorum. Kitabı düşünürken bile gözlerim doluyor, ömrümde okuduğum en zarif, en kalpten, en incelikli metinlerden biri - şüphesiz ki bir başyapıt.

1956 Nobel Edebiyat Ödülü sahibi İspanyol yazar, çağdaş İspanyol şiirinin kurucularından kabul edilen Juan Ramon Jimenez'in kitabı bu; "şiir" yazıyor kapağında da zaten. İçini karıştırıp şiire benzeyen bir şeyler göremeyince şaşırmıştım, kapakta mı hata var diye düşünmüştüm hatta, yokmuş. Kısa öykülerden ibaret bir metin bu ama o öykülerin her biri birer şiir sahiden. Böyle bir dil, böyle bir üslup, böyle bir şiirli, müzikli yazmak olamaz. (Tabii Akşit Göktürk'ün kusursuz çevirisinin de bunda payı çok büyük, keşke kendisini bu kadar erken kaybetmeseydik.)

"Güzellik uğruna yollara düşmüş üzgün bir ozanla şen bir eşeğin öyküsü" diye tanımlanmış kitap. "Ruhumu - yalnız ruhumu- frenkincirleri, ebegümeçleri, hanımelleri aarsından bunca uzun bir süre taşıyan canım eşekçiğim benim, sevgili tez yürüyüşlü Platero; senden söz eden bu kitabı senin için yazdım." Yazarın son cümleleri böyle. Güzel gözlü, neşeli bir eşeğe, Platero'ya bir güzelleme bu. İspanya'nın küçük bir köyünde yaşayan ve en yakın arkadaşı olan eşeğiyle dağ tepe dolaşan bir ozanın teşekkürü yahut.

Eşekleri hep çok sevdim, bana nedense her zaman çok hüzünlü, çok güzel, çok naif geldiler; öyle ki çocukken ne zaman Barış Manço'nun Arkadaşım Eşek'i çalsa ağlardım, hala da gözlerim dolar. Yani zaten zayıf noktamdan vurdu beni kitap. Bir de öyle iyi yazılmış ki, iyice içime içime işledi. Cevat Çapan, kitaba yazdığı önsözde şöyle diyor, haklı: "Bu kitabı okurken altını çizmek isteyeceğiniz o kadar çok cümle bulacaksınız ki, bu iş için siz de benim gibi renk renk kalemler kullanırsanız, kitabınız çiçeklerle dolu bir bahçeye dönüşecek".

Ah. Yani ah. Sahiden öyle. Altını çizdiğim onlarca cümleden bir tanesi ile bitireyim: "Kuşlar için ayrı bir cennet var mıdır dersin Platero? Mavi göğün yukarılarında, kuşların beyaz, mavi, pembe, sarı ruhlarıyla dolu altından bir gül bahçesi?"

Seni asla unutmayacağım Platero, asla.

[Debbie Zapata · Rating 2 out of 5]

Edited on August 30, 2016

Well, I have been chipping away at this as promised below the line and I have finally finished. It helped a lot that on my last trip to Arizona I packed my English language edition of the book. I still read the Spanish language edition but instead of the dictionary I was able to read the translations of the many many poems and I understood it all much better that way.

Did I enjoy it? Yes and no. There were plenty of vivid images, and Platero was quite the character. But overall it was depressing, and I found myself fighting off the blues if I read too many pages at one sitting.

A classic, yes. A Pulitzer Prize winner, yes again. But a delight that has captured hearts? This is what the back cover of my English edition claims. Perhaps Platero captured other hearts, but mine is still free.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Okay, first I want to say that I am not marking this book DNF. I am just saving it for later. Really!

You see, it is simply too much work for me to read the rest of this right now. Jimenez uses words that are so unfamiliar to me that I have spent more time with my Spanish/English dictionary than I have with Platero. That is not a bad thing in itself, but these days I have a lot going on in real life and the need to Hunt and Peck rather than Read is becoming a huge annoyance.

I have liked what I have read so far (I am at chapter 21 of 63....see how slowly this is going?!) but I am simply not in a good place mentally to study anymore. I need to be entertained just now, not be in school.

So I have created a new bookshelf called Mas Tarde (Later) and I am stabling Platero there for awhile. I will chip away at it now and then, and when I finish I will edit this review and rate the book.

[Đurđina · Rating 5 out of 5]

Za Huan Ramon Himenesa, koji je dobio Nobelovu nagradu za književnost još davne 1956. godine, sam čula u prvoj epizodi Imprimatur podkasta.
Kažu da je prevod sjajan (po meni savršen) i da im nije jasno zbog čega je knjiga prošla neopaženo (ni meni). Svrstala bih je u svoju kategoriju ‘malih blaga’ i ‘feelgood knjiga’, jer većinu knjiga koje čitam jesu teške i pomalo zahtevne, pa mi je Sivac tako lepo legao, poput kafe između doručka i ručka.

,,Sivac i ja’’ je knjiga o jednom malom andaluzijskom mestašcetu koji na liričan način pripoveda dečak Huan svom magarcu Sivcu. Čak je i reč pripovedanje ovde pogrešna, jer oni zapravo razgovaraju, a ja kao čitalac obitavam po seocetu Mogeru kaskajući Sivcevim kopitama upijajući zalaske sunca gde se zeleni proplamsjaji još komešaju iza crkvenog tornja i posmatrajući vlažne i meke brazde nedavno uzorane njive.

Ovde je lepota života i prirode u punom sjaju, kroz kratka poglavlja/fragmente upoznaćemo se sa likovima koji žive u selu i kroz odnose sa magarcem pokazuju svoje istinsko biće, jer se kroz takve odnose zapravo sve razotkrije.

Ne pamtim kada sam kraću knjigu čitala duže, jer ovde mi je sve tako poetično i živo, da sam se trudila da nakon svakog pročitanog dela zastanem i udahnem ta dremljiva daleka polja sa kojih dolazi miris borovine. Čitav jedan životni vek magarca ispričan na ovakav način…poput najlepše ljubavne pesme koja je satkana od svega pomalo, al najviše od ljubavi.

[Sidharth Vardhan · Rating 5 out of 5]

Platero in the title is narrator's pet donkey. Jimenez sometimes talks to him sometimes talks about him in these prose poems either talking about memories (real? no idea) of experiences they had in each-other's company - simple pleasures, children, animals or cruel tragedies (death of people or animals, old age etc).

One of the personal favorite chapters:
The White Mare

"I have come home sad, Platero. Look: as I was coming through the Calle de las Flores, already at the Portada, in the very site where lightning killed the twin children, the white mare of El Sordo lay dead. Some almost naked children stood silently about. Purita, the seamstress who was passing by, told me that El Sordo, sick and tired of feeding the mare, had taken her to the boneyard this morning. You know that the poor old thing was as old as Don Julian and as stupid. She could not see or hear, and could scarcely walk. At about noon, the mare appeared again at the entrance to her master's house. Irritated, he seized a vine prop and tried to drive her away with blows. She would not go. Then he struck her with a sickle. People came up and amid curses and joking, the mare set out up the street, limping and stumbling. The children fol­lowed her with shouts and stones. Finally she fell to the ground and they finished killing her there. Some expression of pity, such as: "Let her die in peace!" hovered over her as if you and I had been there, Platero; but it was like a butterfly whirling in a strong sea wind. The stones were still lying beside her when I saw her, she as cold as they. One of her eyes was wide open. Sightless while she was alive, now that she was dead, it seemed to see. Its whiteness was the only light re­maining in that dark street, over which the evening sky, seeming very high in the cold, was covered with the lightest fleece of pink clouds. "

[Eliza Rapsodia · Rating 5 out of 5]

Reseña en el blog: http://rapsodia-literaria.blogspot.co...

Vengo a hablarles de un libro muy especial, y más que eso un libro bello. Uno de mis libros más recordados y adorados de la juventud. No lo leí de niña como muchos en la escuela. Busqué la edición vieja de mi universidad, una de páginas amarillas y lindísimas ilustraciones. La Muy conocido y difundido es este libro, una pequeña obra de menos de 100 páginas donde la poesía cobra vida en una bella prosa de las vivencias de un campesino andaluz y su burrillo, Platero.



Creo que no tengo muchas palabras que le hagan justicia a este libro. Lo primero que advertimos es que parece un libro para niños. Pero yo honestamente no lo creo. Desde el primer momento te das cuenta que estás frente a un libro especial a uno que seguro recuerdas por mucho tiempo. En él nos aventuremos a unos bellos pasajes líricos del campo andaluz, en la perspectiva de un campesino que adora pasear, sentir la naturaleza cerca de él y adora a su burrito platero.

"Platero es pequeño, peludo, suave; tan blando por fuera, que se diría todo de algodón, que no lleva huesos."

Este animalillo es realmente la excusa para narrar estos maravillosos pasajes y conocer costumbres andaluzas y la apreciaciones sensibles de la existencia. Creo que es una maravillosa experiencia adentrarse en esta corta pero bellísima lectura. Una cosa que si puede dificultar un poco la lectura es las expresiones típicas de la región y los hombres de plantas y flores que seguro no se oyen a menudo, aunque la edición de mi biblioteca tenía un pequeño glosario explicativo. Es decir, no es un impedimento para adentrarse en su lectura.

Admito que se me aguaron los ojos en varias partes. Eso pasa cuando un libro me llega al alma. Y nada más universal que hablar de la belleza de la naturaleza y de un burrillo de orejas suaves. Si no lo has leido, deberías hacerlo.

[Melki · Rating 4 out of 5]

This book is a collection of vignettes, most a scant few paragraphs each, about a man's affection for his beloved donkey and his love for the world around him.

Jimenez was a renowned poet and won the Nobel Prize for Literature in 1956. And though this book is written in prose, the writing sings like pure poetry:

The clear wind from the sea sweeps up the red slope to the field at the summit and breaks into laughter among the tender white flowers...

The well! What a deep word, Platero, so dark a green, so cool, so resonant! It seems as if it were the word itself which spun and bored into the dark earth until it struck water.

Look how the setting sun, displaying itself like a visible god, draws to itself every ecstasy and sinks into the thin line of sea behind Huelva...

And have you ever heard fireworks described quite so beautifully?

Oh, what flaming peacocks, what celestial clusters of bright roses, what fiery pheasants in the gardens of the stars!

A few of the sketches deal sensitively with the deaths of children and aged animals, but most of the book is a celebration of the simple joys of being alive.

[Rocío Prieto · Rating 4 out of 5]

Si bien no es un estilo de literatura que leo habitualmente, “Platero y yo” es un libro encantador. Es esencialmente un conjunto de viñetas breves, cada una de las cuales es un breve vistazo a la vida cotidiana en el campo andaluz de un hombre y su compañero Platero, un burro. Muchas de las narraciones están dirigidas al propio Platero. Parte de mi disfrute fue adivinar quién es el narrador y cuáles podrían ser sus antecedentes, basándose en pistas sutiles del texto.

La prosa absolutamente hermosa mismo tiempo conmovedora y desgarradora. No hay una trama como tal y, aun así, te mantiene leyendo. Es uno de esos libros que parece tan inocente y hermoso, pero luego se vuelve bastante filosófico y más oscuro a medida que avanzas en la lectura. Te sientes completamente apegado a los dos personajes principales y realmente experimentas sus alegrías y sus penas.

[Puella Sole · Rating 5 out of 5]

Kakva je ovo samo ljepota od knjige. Koliko samo ovdje ima topline i ljubavi, to je čudo jedno malo, ali zaista. Ovaj lirski roman sastavljen je od niza kratkih fragmenata iz života pjesnika i njegovog magarca Sivca, o njihovim malim avanturama, svakodnevnim situacijama, sitnim ljepotama i radostima života, ali i svim ne tako veselim stvarima koje čine taj isti život. Iz njihovih razgovora, jer svi su fragmenti, u stvari, obraćanje ili neka vrsta ispovijesti Sivcu, dobijamo naznaku o tome kako izgleda život u jednom španskom gradiću, ali i o tome šta je ono što čini život uopšte u svoj njegovoj sveukupnosti. I da ne zaboravim na sam prevod, to je tek čudo za sebe. Odavno mi se nije desilo da se toliko zamislim nad nekim prevodom.

[Ana · Rating 4 out of 5]

ADOREI!!!!

NOTA - 09/10

#JulhoNobel

[Maria Olga Lectoraapasionada · Rating 5 out of 5]

Oh.....que recuerdos.

[Teresa · Rating 5 out of 5]

Numa aldeia da Andaluzia, vive um homem solitário com o seu burrinho Platero e a cadelinha Diana. Nos seus passeios, deslumbram-se e comovem-se com a natureza, com os animais, com as crianças e com aqueles para quem o sol não brilha.
Composto de pequenos episódios - luminosos quadros de uma prosa poética que encanta - este livro, embora triste, faz-nos sorrir e acalenta-nos o coração.

"Darbón, o médico de Platero, é grande como o boi malhado, vermelho como uma melancia. Pesa onze arrobas. Tem, segundo diz, sessenta anos.
Quando fala, faltam-lhe notas, como aos pianos velhos; outras vezes, em vez de palavras, sai-lhe um escape de ar. E estas fífias levam um acompanhamento de inclinações de cabeça, de palmadas ponderativas, de vacilações chochas, de queixumes de garganta e cuspidelas no lenço, que não há mais que pedir. Um agradável concerto para antes da ceia.
Já não tem um só dente e quase não come senão miolo de pão, que amassa entre os dedos. Faz uma bola e leva-a à boca. Aí a conserva, revolvendo-a uma hora. Depois, outra bola, e outra. Masca com as gengivas, e a barba chega-lhe ao nariz aquilino.
Digo que é grande como o boi malhado. Na porta da oficina do ferreiro, tapa a casa. Mas enternece-se, como uma criança, com Platero. E se vê uma flor ou um passarinho, ri-se subitamente, abrindo a boca, com uma enorme gargalhada reprimida, que acaba em choro. Depois, já sereno, olha para o lado de cemitério velho:
— Minha filha, minha pobre filha..."

=================================

"Livro, anseio
de estar em toda a parte,
em solidão!"
— Juan Ramón Jiménez



Juan Ramón Jiménez nasceu em Moguer, Espanha, no dia 23 de Dezembro de 1881 e morreu em San Juan, Porto Rico, no dia 29 de Maio de 1958.
Em 1936, por se opor ao regime franquista, foi obrigado a exilar-se nos Estados Unidos.
Ganhou o Prémio Nobel da Literatura de 1956, "por sua poesia lírica, que na língua espanhola constitui um exemplo de espírito elevado e pureza artística.".
Três dias depois de receber o prémio morre a sua mulher, a escritora Zenobia Camprubí Aymar, com quem viveu quarenta anos. Juan Ramón Jiménez nunca recuperou dessa perda e morre dois anos depois.

=================================

Agora, vou para a rua, procurar um jardim...
talvez o vento, o sol, as flores, me deslassem o nó da garganta...
e depois possa pensar em Platero e Juan, com ternura sem tristeza...

[Edita · Rating 5 out of 5]

Night is falling, already foggy and purple. Vague patches of mauve and green brightness linger behind the church tower. The road rises, filled with shadows, bellflowers, fragrant grass, songs, weariness, and yearning.
*
You, Platero, have never gone up to the roof terrace. You can't have any idea of how one's deep breathing expands one's chest when, arriving up there by the little dark wooden staircase, a person feels scorched in the full sunlight of the day, drowned in azure as if alongside heaven itself, and blinded by the gleam of the whitewash, which, as you know, is applied to the brick surface so that the rainwater will arrive clean in the cistern.
*
The clear sea breeze climbs the red slope, reaches the meadow at the summit, laughs among the tender white flowers, then becomes entangled in the uncleared pine scrub and, puffing them out like thin sails, rocks the blazing sky-blue, pink, and gold cobwebs...By now the whole afternoon is sea breeze. And the sun and breeze make the heart feel soft and comfortable!
*
Night is falling, and the moon flares at the bottom there, adorned with fickle stars. Silence! Along the roads life has departed far...

[Pedro · Rating 4 out of 5]

"Platero es suave y peludo, tan suave que parece de algodón"

Lectura de mi infancia. La recuerdo como una novela muy conmovedora, en ese momento.
No sé en que año lo leí, pero debe haber sido cerca de 1966, cuando tenía diez años, y tenía más afecto por los animales que por las personas. Y el primer contacto literario con la muerte.

[Aggeliki · Rating 4 out of 5]

Ο Πλατέρο μπορεί να μην έχει φωνή να μας μιλήσει για τις μικρές ιστοριούλες που η πεζή ποίηση του Jimenez μας περιγράφει. Ωστόσο είναι ο ήρωας αυτού του βιβλίου, καθώς όλοι οι μονόλογοι απευθύνονται σε αυτόν.
Η ζωή σε κάποια επαρχία της Ισπανίας, ξεδιπλώνεται με τη νοσταλγική γραφή του ποιητή και αποδίδει την ομορφιά της φύσης εξαιρετικά. Το ίδιο ισχύει και για τη σχέση του με τον γαϊδαράκο του, ένα γλυκό και χνουδωτό πλάσμα που καταφέρνει να μας κερδίσει απλά και μόνο επειδή υπάρχει.

[Monica · Rating 4 out of 5]

Juan Ramón Jiménez es por derecho propio, el Maestro y exponente más destacado de la Generación del 14, deudora en parte de la del 98 y precursora de la aclamada 27.
Su obra magna es, sin duda, “Platero y yo”. Ésta edición está a la altura de tan excelsa obra. Muy completa y cuidada, contiene todo tipo detalles acerca de la vida y obra del poeta, su entorno histórico, tejiendo un análisis de su pensamiento y comportamiento vital; todo ello pre y post Plateriano.
Con ello, y efectivamente el lector no iniciado, adquirirá una mayor comprensión (previo a leer su gran obra) de la esencia de éste excelente poeta (en mi opinión, mucho mejor que Machado, indefinido y Lorca, infantil), extremadamente sensitivo, sensible, cosa que le llevaría a poseer una mente enferma de dolor y pena inherente..la pena y el dolor de lo modulable, de lo no perdurable, de la pérdida y del cambio. Ésto se ve reflejado en sus escritos, y es, precisamente, su gran baza creativa.
El caso de “Platero y yo” no es una excepción, pero sí resopla un poco de aire fresco dentro de lo que rezuma oscuridad y desasosiego mezclado con melancolía en su prosa y rima en términos generales.
Aún en una etapa temprana, y algo influenciado por el Romanticismo de Bécquer, Jiménez dota a ésta “inacabada” obra (él pretendía continuarla en el tiempo), de unos claro oscuros menos intensos y un aura más positiva y alegre.
Con la presente edición, que consta de la primera edición completa de 1917, con variantes y capítulos no añadidos en la original de 1914, y un total de 146, se podrá constatar (con rigor y amplitud de compresión, pero sin que quede un poso penumbroso, a diferencia de sus otros escritos tras su lectura) el rango emocional del autor al completo. Y es que cuanto más decadente su prosa, más resolutivo era; sumamente delicada pero de trasfondo sombrío y tosco. Revestía su tristeza con dulzura enmascarada de deliciosa prosa de corta y rasga. Un claro ejemplo de ello son: juegos de anochecer, La Fantasma o Los húngaros, por citar algunos. Pero también los hay llenos de claridad fulgurante: La primavera, Amistad o Idilio de Abril; por citar unos antagónicos.
Y es que aquí su decadencia y realidad, siempre repleta de ternura y serenidad, es milimetrada, opaca y más perceptiva que expuesta.
Su lectura contiene contrastes de simplicidad engañosa con otros totalmente metafóricos, que requieren de varias lecturas. Su prosa poética resulta embelesadora, cruda y fresca al mismo tiempo.

Toda una obra cumbre e imprescindible dentro de la literatura Española y Universal, altamente emocional y llena de contrastes, mal tildada de infantil (cómo él bien decía).
Y toda una extraordinaria edición, tanto para estudiantes como para estudiosos. Editada y realizada con cariño, con detallados pie de letra aclaratorios.

Para amantes de la buena literatura y personas de alma sensible, que apreciarán una joya de uno de los mejores poetas Españoles, junto con Bécquer y Campoamor.

[Diego Beaumont · Rating 5 out of 5]

Platero, tú nos ves. ¿ verdad ?

[S · Rating 5 out of 5]

Jedna od najljepših knjiga koju sam pročitala u posljednje vrijeme.

[Nagozeta · Rating 4 out of 5]

Todos hemos tenido un platero al que le hubiésemos escrito uno y mil libros como este. Que relectura más bonita ❤️‍🩹

[Miguel Saltos · Rating 5 out of 5]

Just finished reading this. My mother had recommended this book for years and finally gave it to me for my b-day. This book won her a medal in her province back in Ecuador ,when she recited the whole book line by line after memorizing it in completion. If you are an animal lover and can see animals for far more than what science tells of them , you will love this book. Platero is sweet and innocent , the interaction with the boy transports you to a world far away from modern stress, trains, loud noises and evilness. all seen through the eyes of the little donkey and absorbed/translated through the words of the boy... Anyone having a hard day, pick this book up! It will cheer you right up, and even perhaps give you a more positive outlook about the world we live in.

[Nataša · Rating 5 out of 5]

Andaluzijska toplina i topao pripovedačev ton uklopili su se sa ovim majskim letom. Ove su reči čista emocija, potpuni doživljaj svega što nas okružuje. Ovako se piše o ljubavi prema prirodi. 🤍

[Elko Vázquez Omar · Rating 5 out of 5]

Como buen adolescente insoportable que fui me ofendió mucho cuando mi mamá me regaló un libro que tenía un burro de ojos tiernos en la portada (además de que estaba influenciado por la injusta y envidiosa reseña de Dalí) así que lo vendí para comprarle una rosa teñida de negro a una mujer que no se lo merecía.
Años después, sintiéndome culpable lo compré para encontrarme con un paraíso de poesía castiza en prosa con imágenes tan poderosas como éstas:

"Platero, no sé si con su miedo o con el mío, trota, entra en el arroyo, pisa la luna y la hace pedazos. Es como si un enjambre de claras rosas de cristal se enredara, queriendo retenerlo, a su trote..."

Un libro lleno de ternura que no debe faltar en la biblioteca de un chico o una chica ruda.