Don Juan in Hell.

by George Bernard Shaw

Using intriguing characters and sparkling dialogue, George Bernard Shaw explored ideas and issues that transformed the conventions of British theater. "Don Juan in Hell" showcases the master's art at its best.

Genres: Plays, Classics, Drama, Philosophy, Literature, Fiction, Theatre

Hardcover

First published January 1, 1903

About the author

George Bernard Shaw was an Irish playwright, socialist, and a co-founder of the London School of Economics. Although his first profitable writing was music and literary criticism, in which capacity he wrote many highly articulate pieces of journalism, his main talent was for drama. Over the course of his life he wrote more than 60 plays. Nearly all his plays address prevailing social problems, but each also includes a vein of comedy that makes their stark themes more palatable. In these works Shaw examined education, marriage, religion, government, health care, and class privilege.

An ardent socialist, Shaw was angered by what he perceived to be the exploitation of the working class. He wrote many brochures and speeches for the Fabian Society. He became an accomplished orator in the furtherance of its causes, which included gaining equal rights for men and women, alleviating abuses of the working class, rescinding private ownership of productive land, and promoting healthy lifestyles. For a short time he was active in local politics, serving on the London County Council.

In 1898, Shaw married Charlotte Payne-Townshend, a fellow Fabian, whom he survived. They settled in Ayot St. Lawrence in a house now called Shaw's Corner.

He is the only person to have been awarded both a Nobel Prize for Literature (1925) and an Oscar (1938). The former for his contributions to literature and the latter for his work on the film "Pygmalion" (adaptation of his play of the same name). Shaw wanted to refuse his Nobel Prize outright, as he had no desire for public honours, but he accepted it at his wife's behest. She considered it a tribute to Ireland. He did reject the monetary award, requesting it be used to finance translation of Swedish books to English.

Shaw died at Shaw's Corner, aged 94, from chronic health problems exacerbated by injuries incurred by falling.

Reviews

[Fergus, Weaver of Autistic Webs · Rating 5 out of 5]

It’s quite possible, I would think, to see the principal characters of our own lives as parallel with the characters of Mozart’s Don Giovanni. And George Bernard Shaw sees the characters in that opera as actors in this play of political liberation.

Such is Don Juan in Hell - where Don Giovanni goes after the Commandatore’s awful judgment.

With Don Juan in Hell, subtly and adroitly concealed within the voluminous and never-ending extravaganza of Man and Superman, the wily fox GBS - with one colossal foisting of us on our own petards - assimilates both postmodern Nietzschean Nihilism...and the guiding Mythos of the modern Machine: Power.

And yet Shaw escapes both this Scylla and that Charybdis of modernity through his scrupulously strait-sailing Puritanism.

And so can now LAUGH about it.

Which is precisely what he does here!

And those two beasts are leading us all to the Beast of Apocalypse, a Minotaur of lust which - coming LIVE to us from Spain in the image of the Don himself - as Mozart explains, has bedded not a handful of regretful women, but “Mille Tre” - a thousand and three... and keeps gloatingly counting!

But how many lost souls has the Minotaur of the Machine Age conquered?

Or rather, to rephrase that more concretely... how many of the targets of illusion have become rabid consumer-maniacs? Hooked on its nihilistic power...

But Earth is merely the sublunar home of victims of illusion. We all have indefinitely many chances at redemption.

Few, we are told, are damned for concupiscence. But Pride is empty of virtue when it tries to unerringly stand alone.

The Don, now that he has become damned for his pride, his adamant standing apart from goodness, is a victim of Judgement - and he can no longer enact his illusory dominating desires.

Now he must bear their empty thought-remnants in emptiness.

Like many of us - myself often included - he has forfeited freedom, which was for him only the evil satisfaction of his incarnated dreams of domination.

My own incarnated dreams are mainly now the sins of sloth and comfort, like so many of us - a mere pastime, so, like you, I can keep trying to do better.

But now in emptiness the Don has forfeited the challenge of Awake Living.

Me? I’m still working, like you, on my alertness & virtue.

And my salvation.

So perhaps, as I Hope and believe, my, our condemnation won’t be immutable fact.

But Don Juan’s pride FINALIZES his damnable insistence on his proud Power.

And the Don, as GBS puts it, now faces the curtain scene for all dominators of the virtuous in an endless end, amidst the cold, and now empty - and hence meaningless - Machine Language of Hell.

So GBS employs no stage props.

Just vacuous small talk.

Shaw was a Puritan. That’s readily concealed within his modus operandi, frivolity. He intends to turn the tables on his audience.

To Alternately bore and shock them.

How Mephistophelean of him!

But Shaw was a saint en déguisement, folks.

He was B-O-R-I-N-G, just like me, behind the shock tactics. He lived quietly in his old Mum’s home, and devotedly took care of her till she passed away. His disguise: the Bergsonian Life Force? Pshaw (pun intended)!

His Life Force was puritanical wit. The Life Force belongs to swingers, who burn for its incessant motion. But a true square - like Shaw and myself - nowadays keeps his Puritanism to himself.

So, he thought marriage might prove amusing in his middle age!

All pretty dull stuff for us now, for as my Junior Year revered master Prof Hamilton used to tell us, “Shaw bores us!” And he seems trite to the purgatorially tried.

Shaw HIMSELF saw goodness as boring. But he saw it as the ONLY Right Way, if we’re ready to fight for it. And it leads to heavenly peace - now... and forever!

So if you’re the eternal dissatisfied power-hungry Mad Man, never expect to go out in glory.

That’s not how it goes.

For one day the Commandatore will come to call -

And issue a Dark Invitation...

And it’s an offer even the Don can’t Refuse!

For talking of sin in frustrating nothingness is for him preferable to the recalcitrant and ever-variable virtuous Newness of Heaven...

A Newness you can’t cozy up to and corner with the endlessly inventive prevarications of power-tripping.

But that choice is open to him... And to us. So in the end:

Will Juan give into the life-affirming angels?

And, also, will Dona Ana FORGIVE the Don?

Shaw’s ending may SURPRISE you.

[Fatima · Rating 4 out of 5]

چقدر خوب بود , مکالمات بین شیطان و دون ژوان و آنا و مجسمه دقیقا عکس باورهای زمینی ما در مورد بهشت و جهنم بود , برعکس گفته هایی که از کودکی در ذهنمان فرو کرده اند که بهشت جای لذت بردن و زن و حوری و پری و شراب حلال هست :) در این نمایشنامه جهنم همچنین جایی بود و بهشت جایی برای تفکر و تعالی روح و یک جور برزخ خشک و خالی از زیبایی ها که صرفا برای آدم هایی ساخته شده بود که دور لذت های دنیایی را خط کشیده و دیگر برایشان این ترفند ها به چشم نمیاید و مسیرشان را تغییر داده اند , مزه پرانی های شیطان و مجسمه و آنا وسط حرف های فلسفی دون ژوان آگاه , به نمایشنامه جذابیت خاصی میداد , خصوصا وقت هایی که دون ژوان نظر خودش را در مورد زنان میگفت که برای به چنگ آوردن مردان دست به هرکاری میزنند و مرد ها برایشان شکاری هستند که باید حفظ اش کنند تا به مقاصد شان برسند ! دقیقا حرفش برعکس باورهای عامیانه ی ماست , مایی که فکر میکنیم زن ها شکار مرد ها هستند ! برای همین میگویم چقدر خوب و جالب بود , به نظر از آن دسته کتاب هایی بود که باید دو یا سه بار خوب خواند و هضمش کرد و اینقدر مکالمت جذاب و قابل تاملی دارد که اگر بخواهم بیشتر شان را بگذارم اشتباه بزرگی کرده ام ! فقط باید مستقیم رفت خواندش و فکر کرد ....

[Agir(آگِر) · Rating 5 out of 5]

روزی نویسنده جوانی از جرج برنارد شاو پرسید: شما برای چی می‌نویسید استاد؟ برنارد شاو جواب داد: برای یک لقمه نان. نویسنده جوان برآشفت که: متاسفم! برخلاف شما من برای فرهنگ می‌نویسم! و برنارد شاو گفت: عیبی نداره پسرم، هر کدام از ما برای چیزی می‌نویسیم که نداریم

قبل از آنکه کتابی از جرج برنارد شاو بخوانم، چندتا از این حاضر جوابی ها و شوخ‌طبعی‌هایش را شنیده بودم و با خواندن این نمایشنامه، اشتیاق خیلی بیشتری به آثار این نویسنده‌ی بزرگِ ایرلندی پیدا کردم

برنارد شاو می گوید: حقیقت، یگانه چیزی است که هیچ کس باورش نخواهد کرد
و بنده هم می افزایم که در خاورمیانه نه تنها باورش نمی کنند بلکه با تمام قوا به آن می تازند

:در مورد کتاب

اینجا هیچ چیز واقعی نیست. دهشت ملعون بودن در همین واقعی نبودن است

چیزی که برنارد شاو در این کتاب می‌خواهد بگوید و آن را شیطانی می‌نامد غیر واقعیت‌های زندگیِ انسانی است
که بصورت اصول اخلاقی و قوانین در آمده اند و تخطی از آن با نکوهش و مذمت جامعه و حتی گاهی مجازات روبه رو می شود
واقعیات پرت و پوک که رنگ اخلاقی هم بهشان می زنند

انسان بر چهره واقعی زندگی نقشی دیگر می کشد از زیبایی دروغین
و حاضر با روبه رو شدن با طبیعت اصیل نیستند و به تخیلات غیرواقعی که قرن هاست به اسم اخلاق به ما تحمیل کرده اند پناه می برد

این نتیجه یک انگیزه ساده مرد بودن من نسبت به زن بودن او بود
اسم طبیعت را غیراخلاقی می گذاری، بگذار. اگر بخواهید حاضرم از شرم سرخ هم بشوم اما کاریش نمی توانم بکنم.همین است که هست. طبیعت دلال محبت است و زمان خرابکار و مرگ هم قاتل است- و همه هم غیر اخلاقی
یعنی غیراخلاقی فقط از لحاظ قوانین انسانی

و آثار هنرمندان هم بیشتر از آنکه هنری باشند شهوانی اند

نمایشگاه نقاشی جای بی جلوه ای است برای آدم های کور. اما همانطور که شما از نظاره سراب های رمانتیکی مثل زیبایی و لذت خوشتان می آید من هم از نظاره آن چیزی خوشم می آید که بهش بیش از هر چیز دلبسته ام، و آن زندگی است

برنارد شاو در این کتاب بهشت و جهنمی متفاوت تر از آنچه در مذاهب است خلق کرده، بهشتی که با حوری های زیبا و لذت های فراوان باشد در نظر نویسنده یعنی جهنم واقعی
و بهشت یعنی تلاش انسان برای تکامل نهایی
یک کشتی بهتر به سوی ساحل می راند یا تخته شکسته سرگردان؟ فیلسوف سکاندار طبیعت است، فرق در اینجاست: در جهنم یعنی ول بودن، در بهشت بودن یعنی سکان داشتن و سوی هدف رفتن

او از زبان شیطان چهره واقعی انسان را نشان می دهد
در مورد آدمها ازشان سوال نکن تا دروغ نشنوی
و آی، که آدمها هیچوقت برای کشتن یکدیگر دچار کمبود بهانه نمی شوند

اما علتی که دون ژوان را به عنوان قهرمان این نمایشنامه انتخاب کرده
یعنی پسر جوانی که به عیاشی و بدنامی مشهور است
و هزار دختر اشراف زاده و از خانواده های اصیل را فریب داده و دامنشان را ناپاک کرد و بعد با نوشتن اسمشان در دفترچه هایی و پخش آن بین پدرانشان، آنان را بی آبرو کرد

حالاچرا دون ژوان بدنام؟
برنارد شاو به هدف نهایی و درونی دون ژوان توجه دارد تا ظاهر کار او
او با نوشتن نام دختران و خود را در خطر مرگ قرار دادن مقصود واقعی خودش را نشان داده
تا مناسبات انسانها که به آنها افتخار می کردند عملا مورد تمسخر قرار دهد
مناسباتی مثل ازدواج که پر از قید و بند و خیانت است و هنوز که هنوز انسان‌ها به آن می نازند

ازدواج بی بند و بارترین رسم های آدمی است. ازدواج را با اخلاق اشتباه کردن بیشتر از هر خطا و اشتباه دیگر به وجدان نژاد آدمی لطمه زده است
مرا به سیاه چال بینداز و پایم را با غل و زنجیر به پای قالتاقی که تصادفا پهلوی من افتاده است ببند، آنوقت من اگر شعور داشته باشم باید با این وضع چاره ناپذیر و این مصاحبت اجباری بهتر بسازم
اگر این زندانی شاد و خوشبخت است چرا دیگر در را به رویش قفل کرده ای، و اگر نیست چرا ادعا می کنی که هست؟

و عشق که چه معنای حقیری پید

به زن ها هم یاد داده اید که جوانی و تندرستی و تناسب اندام و مبادی آداب بودن را بالاترین چیزها بدانند
و قوه مشاعر انسان را کج و کوله کردید تا عشق مجاز و شرافتمندانه را به صورت بالاترین فضائل قبول کند و به وسیله این عشق شرافتمندانه، زیبایی و خوشی را در انحصار زنان ظریف و لطیف زیبای مهربان تصور کند


:نتیجه

برنارد شاو همچون نیچه به ابر مرد معتقد است. شاو بر این عقیده است که زن ، مرد را آفرید و مرد هم تمدن را ساخت
زن با غریزه خودش می داند که در آن ته خط تحول، زن بوده که مرد را اختراع کرده، متفاوت کرده، خلق کرده تا چیزی به وجود آورد که بهتر باشد از چیزی که حیوان یک سکسی می سازد

ولی انسانها هنوز در تکامل ناقصی هستند و همه باید برای رسیدن به ابر انسان تلاش کنند
زن هم باید از عشق و زیبایی فراتر برود و به ابر زن برسد
چون او خواهد بود که ابرانسان را بدنیا می آورد


:ودر آخر، قسمت های جالبی از کتاب

:در مورد اعتراف در آیین کاتولیک

بخشیده شدن با اعتراف یعنی رحم بدون عدالت
تو فک می کنی بهشت و آسمان هم مثل زمین است که توش مردم به خودشان می قبولانند که هر کار کرده را با توبه می شود نکرده کرد؟ که هر چیز گفته شده را با پس گرفتن حرف می شود نگفته کرد؟ که هر چیز راست را با توافق عمومی می شود دروغ شمرد؟


همه قبول دارند که کنسرت موسیقی کلاسیک چیزی عالی تر، مت��دن تر، شاعرانه تر، روشنفکرانه تر و صفا دهنده تر است تا مسابقه سگ دوانی. اما آیا عاشقان سگ دوانی و اسب دوانی تفریح خودشان را ول می کنند که به سراغ تالار کنسرت بروند؟
این در مورد کشور ما بیشتر صدق می ک��د مثلا این همه خواننده مجاز بی سواد که چیزی بی مایه -و یا به بیان بهتر اراجیف- می خوانند از استادان موسیقی ایرانی طرفداران بیشتری دارند

:فروید هم در یکی از کتاب هایش شبیه این جملات را آورده است
در روی زمین- اگرچه هیچوقت حاضر نیستیم اعتراف کنیم- مرگ هرکس که بشناسیم، حتی آنهایی که بیشتر دوستشان می داشتیم همیشه همراه با مقداری حس رضایت بود که بالاخره کلکشان کنده شد. مراسم عزاداری همیشه ضیافت و جشنی به رنگ سیاه بود


:و دون ژوان و زن

عشق به زن نبود که مرا به پناه آغوش او می کشاند. خستگی بود و درماندگی. وقتی بچه بودم و سرم از سنگی خراش می خورد به پیش نزدیک ترین زنی که می دیدم می دویدم و دردم را با گریه در دامن او می شستم. وقتی بزرگ شدم و روحم از خشونت ها و حماقت هایی که بهشان در می افتادم خراش بر می داشت، همان کاری را دوباره می کردم که در بچگی کرده بودم. من از این آرمیدن ها و دوباره جان گرفتن ها و نفس تازه کردن ها و حتی از حال رفتن هایم پس از تقلا، لذت برده ام اما ترجیح می دهم در تمام درکات جهنم کشانده شوم تا به گردش مراکز مسرت و تفریح اروپا بروم

هر زنی که با او بودم مرا جزو اموال خود تصور می فرمود و معتقد بود که تمام وقت و عمر من در اختیار اوست
اما هر تارو پود مغز روشن بهمن هشدار می داد که ولش کنم و خودم را نگه دارم و نجات دهم
اخلاق من می گفت نه، وجدان من می گفت نه، جوانمردی من و رحم من برای او می گفت نه
گوش های من که نوای هزاران سرود و سمفونی آموخته بود، چشمان من که هزاران نقاشی مرور و ممارست کرده بود، صدای او را و صورت او را و رنگ و روی او را از هم می دراند و تکه تکه می کرد. تمام آن شباهت های افشا کننده ای که با پدر و مادرش داشت به چشم می آوردم تا به خودم گفته باشم که سی سال دیگر او هم به صورت این ها درخواهد آمد. از برق طلای روکش دندان مرده توی ته دهان خندانش غافل نمی ماندم

[Zahra naeen · Rating 4 out of 5]

در برابر نمایشنامه، شتابزدگی یعنی نفهمیدن تمام آنچه گذشت!
به عنوان اولین تجربه‌ام در خواندن نمایشنامه، همینجا در ابتدای مسیر، به شما یک توصیه مهم دارم:
"از خواندن مقدمه چشم‌پوشی نکنید."

ابراهیم گلستان، در مقدمه خود، چراها و چگونه‌های بسیاری را توضیح داده‌ است. از چرا این اثر در باب شیطان و جهنم است تا اینکه چگونه باید آن را به صحنه نمایش درآورد.
در این نمایشنامه، هیچ اتفاق میخکوب‌کننده رخ نمیدهد. آنقدر حرف‌هایی که مخصوصا بین دون ژوان و شیطان رد و بدل میشوند، نیاز به تامل دارند که یکبار خواندن این اثر یا دیدن آن روی صحنه تئاتر، کافی نیست.
۷۵ سال پیش، وقتی جرج برنارد شاو این اثر را نوشت، زمانی بود پیش از نظریه‌های فروید، یا نظریه نسبیت انیشتین و حتی پیش از حوادث جنگ جهانی اول. اگر سری به تاریخ بزنیم، مصادف میشود با حال خوب اروپا. اروپای مرفه و بی‌درد که سرش گرم تئاتر و لذت بود. با دانستن این تفسیر، صحبت‌های دون‌ژوانی که خسته از لذت بود در قلمرو شیطانی که جهنم را برعکس تصور مذهبیان، پر از لذت و تندرستی خلق کرده بود، بسیار جذاب است.
جایی از کتاب، شیطان خطاب به دون ژوانی که دم از نیروی زندگی‌ای میزند که طبیعت، به واسطه مغز و عقل فلاسفه سعی در کشف آن دارد، اینگونه شما را مجذوب خواهد کرد:
" اگر طبیعت تو ساده‌لوح و عامیانه باشد، مثل طبیعت هر مصلحتی که تاکنون بوده، اول ترا به سوی مذهب خواهد برد تا با دعا و سوره بخواهی که کودکان از شرّ من در امان باشند، بعد رو می‌آوری به علم تا تلقیحِ بیماری در کودک را به اسم پیشگیری بیماری اجباری کنی، بعد سر می‌زنی به سیاست. آنجا هم‌کاسه می‌شوی با دستگاه فاسد دیوانی یا می‌شوی اجراکننده‌ی امیال و حرصِ همیانه‌های جاه‌طلب. پایان کار هم برای تو درمانده‌بودن است و ناتوانی پیری، پی‌های خرد و امید شکسته و افسوس بیهوده در فقدان و در فدا کردن نیروی درک لذت‌ها، فقدانی که در میان فقدان‌ها بدتر و احمقانه‌تر از آن چیزی نیست."

با این حال، حرف‌های دون‌ژوان هم خالی و پوچ نیست اما برای جلوگیری از افشا شدن محتویات این اثر، توصیه میکنم خودتان را به خواندن این نمایشنامه دعوت کنید.

[Astraea · Rating 4 out of 5]

داستان های بسیاری دربارۀ دون ژوان، شخصی بی‌بند و بار و اغواگرِ زنان به اشکال مختلف گفته شده است.دون ژوان اعيان‌زاده‌اي بوده است از مردم قرون وسطي، شايد. شايد هم تنها تصوري و مثالي بوده است از تجسم شور حيات و حس جسم، زائيده ذهن مشترك مردم در زمينه يك تمدن مسيحي .دون ژوان عنوان و نام قهرمان اپرای بزرگ موتسارت است.
«دون ژوان در جهنم» نمایشنامۀ فلسفی از جرج برنارد شاو می باشد. در این نمایشنامه برنارد در حکایتی متفاوت دون ژوان را در جهنم روایت می کند. جایی که دون ژوان از تئوری هایش درباره زندگی دفاع می کند.
او در برابر دختری که یکی از معشوقه های سابق او بوده و پدر کشته شده این دختر (به دست دون ژوان) که از بهشت به ملاقات آنها آمده، همراه با شیطان به گفتگو می پردازند.

کتاب رو میتونید اینجا دانلود کنید
http://www.irebooks.com/art-book/%D8%...

[Negin · Rating 5 out of 5]

واقعا قشنگ بود، هرچی اومدم یه تیکشو بیارم به نظرم معنارو نمیرسوند. از ژاندارک خیلی بهتر بود. بخونیدش برای فکر کردن، برای سوال کردن و برای جواب گرفتن.

[Eghbal · Rating 5 out of 5]

یک کلام فوق العاده
اصلا توقع نداشتم اینقدر خوب باشه
و ترجمه بدون نقص ابراهیم گلستان

[Schahin · Rating 4 out of 5]

طنز بعضی‌ نویسنده‌ها به قصد خنداندنه. طنز جورج برنارد شاو اما بیشتر شبیه یک لبخند نیش‌دار از طرف کسیه که می‌دونه چه‌قدر اوضاع جدیه و برای همینه که جدی نمی‌گیره‌ش.
در «دون ژوان در جهنم» با یک کمدی مواجهیم که شوخی نداره. زبانی تند، تیز و عمیقاً انگلیسی، با لحنی مؤدب ولی مرگبار.
نمایش بیشتر شبیه یک مناظره‌ی فلسفی بین عقل، لذت، اخلاق و آینده‌ی نوع بشره، تا یک درام سنتی.
شخصیت‌ها در جهنم گرد هم اومدن ، اما کسی در آتش نمی‌سوزه، فقط ذهن‌ها به جوش میاد.
شیطان؟ مؤدب، خسته و فوق‌العاده شوخ‌طبع
دون ژوان؟ زن‌باره‌ی سابقی که حالا یک فیلسوف تکامل‌گراست.
آنا؟ زنی که هنوز دنبال امنیت ازدواجه، حتی در دنیای پس از مرگ.
دیالوگ‌ها طولانی‌ان، اما اون‌قدری بامزه و تیز هستن که حس یک مناظره‌ی روشنفکری بین یک عقل‌گرای آتئیست و یک دلقک اگزیستانسیالیست رو به آدم بدن.
شاو بی‌رحمانه به ایده‌های سنتی درباره‌ی عشق، نجات، دین، زیبایی و حتی مفهوم بهشت و جهنم می‌تازه.
در ظاهر می‌خندی، ولی پشت هر لبخند، یه تیغ فلسفی خوابیده.

چهار از پنج؛ برای کمدی‌ای که فقط نمی‌خندونه بلکه مجبورت می‌کنه بخندی، بعد فکر کنی چرا خندیدی.

[Mew · Rating 5 out of 5]

چیزی که در ذوق زد این بود که ابراهیم گلستان فقط بخشی از نمایشنامه رو ترجمه کرده

[Kianoush Mokhtarpour · Rating 4 out of 5]

دون ژوان
دون ژوان شخصیتی‌ست افسانه‌ای، و مشهور به زن‌بارگی. موتسارت اپرایی در موردش داره. این کتاب درحقیقت دنباله‌ای‌ست بر اون اثر
قاعده
نمایش رو باید دید. خواندن نمایش‌نامه همان‌قدر بی‌مزه و کم‌اثره که خواندن کتاب نت یک آهنگ. نمایش روی صحنه‌‌ست که جون می‌گیره
استثناء
این نمایشنامه استثناءست. چرا؟ چون اساساً متکی بر مکالمه‌ست. حرکات بدن و لحن صدای بازیگران یا چهره‌پردازی و چینش صحنه عملاً نقشی در این نمایش ندارند. در واقع، بیش از اینکه با یک نمایش طرف باشیم، با گفتگویی طرفیم میان چهار شخصیت، در مورد چند موضوع مهم
قدرت نویسنده
این داستان رو اگر نویسنده‌ای کم‌توان می‌نوشت، حاصلش چیزی می‌شد خشک و حوصله‌سربر و بی‌مزه، از سنخ دعواهای فکری متفکران. اما برنارد شاو با تعابیر زیباش، با اختصارش، با نیش‌وکنایه‌هاش، و با طبع شوخش اثری شیرین، ملموس و دلنشین درآورده
موضوعات اصلی
صحبت بیش‌تر بر سر این موضوع‌هاست: اخلاق رایج، پیروی یا جدال با عرف، ریا، تکامل، ریشه‌های خشونت، مرد و زن، عشق، تعالی‌جویی
اونقدری که از این کتاب داستانی لاغر چیز یاد گرفتم، از کتاب‌های کت‌وکلفت غیرداستانی نصیبم نمی‌شد
شرق و غرب
جدای از خود کتاب، یک موضوعی نظرم رو جلب کرد. دون ژوان شخصیتیه در تقابل با اخلاق رایج و عرف. سال‌هاست که نمایش دون ژوان تو اروپا رو صحنه‌ست، مردم درباره‌اش فکر می‌کنن، و بزرگانی مثل برنارد شاو بر اساسش قلم می‌زنند. چرا تو شرق همچین شخصیتی نداریم؟ چون برخلاف غرب فردگرا، ما شرقی‌های جمع‌گرا عرف برامون مقدسه؟ چون تسلط دین مانع از افکار آزاد شده؟ چرا واقعا
ترجمه
سه تا آفرین داره این ترجمه. یک: انتخاب اثر آقای گلستان رفته چیزی رو ترجمه کرده که دغدغه‌ی خودش بوده، نه اینکه بی‌هدف بره سراغ کتاب‌های اسم‌ورسم‌دار. دو: روانی و قوت قلم اگه جلد کتاب رو نمی‌خوندم نمی‌فهمیدم ترجمه‌ست یا تألیف. سه: مقدمه‌ی مترجم سه‌چار صفحه‌ی ناقابل مقدمه نوشته آقای گلستان و توش مختصرومفید اون‌ چیزی رو که خواننده برای درک بهتر و لذت بیشتر نیاز داره آورده. به نظرم حتی کتابهایی تألیفی هم نیاز به مقدمه دارند، چه رسد به ترجمه

[Mehrnoosh · Rating 5 out of 5]

دون ژوان:مغز سگ من فقط به درد سگ من می‌خورد،اما مغز من در تقلای معرفتی‌است که برای شخص من کاری نمی‌کند جز اینکه تنم را فرسوده کند و مرگ و فساد را برایم مصیبتی کند.اگر من در چنگال هدف و قصدی نبودم که بیش از حس شخصی من است بهتر بود که کشاورز میشدم تا فیلسوف،زیرا زارع به همان درازی زندگی می‌کند که فیلسوف،و بیشتر از او می‌خوابد و با دردسر کمتری از زنش لذت میبرد.زیرا که فیلسوف زندانی نیروی زندگی است.
نیروی زندگی به او می‌گوید"من نا آگاهانه هزاران چیز شگفت را ساختم فقط به وسیله میل به زنده بودن،و دنبال کردن خطی که به مقاومت کمتر برخورد کند،حالا می‌خواهم خود را بشناسم و مقصدم را بدانم و راهم را انتخاب کنم.برای همین مغز مخصوصی ساختم،مغز فیلسوف را،تا این دانش را برای من بدست آورد همانجور که زارع دسته گاوآهن را برای من به دست می‌گیرد."آن وقت نیروی زندگی به فیلسوف میگوید" و تویی که باید بکوشی برای من تا دم مرگ،و آن‌وقت من مغزدیگری و فیلسوف دیگری خواهم ساخت تا این‌کار را برای من دنبال کند."

#برناردشاو

[Yosevu · Rating 5 out of 5]

Ana: I am going to heaven for happiness. I have had quite enough of reality on earth.

Don Juan: Then you must stay here; for hell is the home of the unreal and of the seekers for happiness. It is the only refuge from heaven, which is, as I tell you , the home of the masters of reality, and from earth, which is the home of the slaves of reality.

[Ferial Fattahi · Rating 4 out of 5]

جورج برنارد شاو هیچ وقت نا امیدت نمیکنه از خوندن.

[Najme Khedmatgozar · Rating 4 out of 5]

اولین کتابی که از برنارد شاو خواندم
کتابی متفاوت که دوستش داشتم.
خواندشن برام جذابیت خیلی زیادی داشت.
من رو برد به دنیایی که تا به حال تجربه اش نکرده بود...

[Jjpoor · Rating 5 out of 5]

جهنم یعنی ول بودن،
بهشت یعنی سکان به دست داشتن، سوی هدف رفتن.

[Schahin · Rating 4 out of 5]

Some writers use humor to make you laugh.
George Bernard Shaw’s humor, though, feels more like a sly smirk from someone who knows how serious things really are—and that’s exactly why he refuses to take them seriously.
In Don Juan in Hell, you're faced with a comedy that doesn’t joke around.
The language is sharp, biting, unmistakably British—polite on the surface, but deadly underneath.

This isn’t a traditional drama; it’s more of a philosophical sparring match—between reason, pleasure, morality, and the future of mankind.
The characters gather in Hell, but no one burns.
Only their minds boil.

The Devil? Polite, exhausted, and hilariously witty.
Don Juan? No longer the womanizer, now a philosophical advocate for evolutionary progress.
Ana? Still chasing the security of marriage—even in the afterlife.

The dialogue is long-winded, yes, but clever enough to feel like a debate between an atheist rationalist and an existentialist clown.
Shaw slices through traditional ideas of love, salvation, religion, beauty—even Heaven and Hell themselves.

You laugh, yes—but behind every chuckle, there’s a razor.

Four out of five—for a comedy that doesn’t just make you laugh, but makes you wonder why you’re laughing in the first place.

[Hosein Abolghasemi · Rating 4 out of 5]

دون ژوان در جهنم با ترجمه ابراهیم گلستان.
نمایشنامه بشدت مفهمومی و جذاب با شخصیت هایی که خودشون میتونن باعث بشن آدم اثر رو بخونه مخصوصا شیطان!
فقط مشکلی که من با اثر جناب جرج برنارد شاو دارم اینه که خیلی زنها در اثرش کمرنگ هستن... مخصوصا زمانی که بحث درمورد زن بود تنها شخصیتی که دیالوگی در رابطه با زن نداشت آنا بود.
توی نمایشنامه خواستگاری در دهکده هم تا حدودی نقش زن کمرنگ بود.
دیالوگ ها بین شیطان و ژوان و مجسمه عالی بودن و کاملا برعکس تصورات ما نسبت به جهنم و بهشت بودن.
و در کل یک اثر واقعا جذاب و تفکر بر انگیزه که پیشنهادش میدم.

[امیرمحمد حیدری · Rating 5 out of 5]

فوق‌العاده بود، فرای باورم. نمایشنامه‌ای به‌عظمت فاوست. برنارد شاو جسارتِ لازم برای حرف زدن از دهان شیطان را داشته، و حالا تمام پستی‌ها و ملعبه‌شدن‌های انسان‌ها را به رخش می‌کشد.
ضمناً، ترجمه‌ی ابراهیم گلستان و مقدمه‌ای که برای شناخت بهترِ دون ژوان آورده (تا بر خلاف باور عامه، از او چیزی که واقعا هست بسازد_یک ابر انسان_نه یک زن‌باره‌ی صرف، عالی بود.

[Mohsen · Rating 4 out of 5]

نمایشنامه‌ی زیبایی بود از برنارد شاو و ترجمه‌ی زیبایی بود از ابراهیم گلستان. جدل شیطان به عنوان مروج نادانی و بی‌خبری و سرخوشی در زندگی و دون ژوان به عنوان نمونه‌ی انسان خردمند و دانا و عمیق و در نتیجه افسرده، اما باورمند به معنا و جریان زندگی.

[Hosna · Rating 5 out of 5]

اونقدر خوب که زبان قاصره
مباحثه شیطان و دون ژوان تو صفحات آخر آدم رو به وجد میاره. هرچند یه جاهایی حق رو میدادم به شیطان و لحن دون ژوان برام غیرقابل تحمل میشد ولی اینم معجزه و شگفتی کتاب بود.
یکم بگذره باز میخونمش.

[Samar Saadinejad · Rating 5 out of 5]

خوندن این کتاب رو به همه توصیه می کنم البته اگه بتونین گیرش بیارین

[Vahideh Mortazavi · Rating 4 out of 5]

طاعون و وبا، زمین لرزه و طوفان، در کارشان گهگاهی تر بودند. ببر و تمساح زودتر سیر می شدند و به حد کافی قسی نبودند. چیزی در ویرانگری مداوم تر، قسی تر، زیرک تر لازم بود و آن چیز انسان بود. آفریننده ی غل و کند و دار، صندلی برقی، شمشیر و توپ و گاز زهر آلود و از آن بالاتر، عدالت، وظیفه، خاک پرستی و همه ی مسلک هایی که در زیر سایه شان حتی کسانی که آن قدر هوش دارند که آدم بمانند، قانع می شوند که از همه ویرانگرها ویران کننده تر بشوند.

[Todd Hogan · Rating 5 out of 5]

Imagine a man with the reprobate reputation of Don Juan meeting in the afterlife his love interest Ana, her father whom he had defeated in a duel, and the Devil. That is the premise of this play within the larger play, "Man and Superman" by George Bernard Shaw. This little gem is all talk, very little action, but the talk concerns metaphysical ideals. Shaw posits revolutionary ideas, such as the thought that there is no great gulf between Heaven and Hell; there is only the desire of the soul to be in one place or the other. Hell is a place of immense pleasure, but of lies. Heaven is boring, but a place of truth, where a true philosopher can ponder the goal of the Life Force.

These ideas can shake the reader, if the reader has the courage to explore them. How empty is the pursuit of the easy, the pretty, the vain, when there might be something else worth pursuing.

So, one can imagine that Don Juan wants to leave Hell and go to Heaven, but not for the usual reasons taught from the pulpit. This is a challenging little excerpt, but well-worth one's time and careful attention.

[Alborz Taheri · Rating 3 out of 5]

بی جهت نیست که برنارد شاو را پس از شکسپیر توانمند ترین نمایش نامه نویس بریتانیایی می دانند .
دوژوان - یا با تلفظ ایتالیایی دو جووان - در جهنم نمایشنامه ایی در کتاب انسان و فوق انسان است که بر اساس اپرای موتزارت نوشته شده است .
نمایش نامه مکالمه دوژوان است با شیطان - با همراهی آنا و مجسمه ( تیمسار ) - که بحث اصلیش پیرامون " عقل " و " نیروی زندگی یا نیروی مرگ " است که در این میان به مسائل دیگه ایی که مربوط می شوند به این موضوع همچون - دین ، عشق و ... - نیز می پردازد و حتی در این میان به سراغ نظریاتِ افرادی چون دکارت هم میرود ( هرچند گاه با طعنه ! )
( طبعن با یک سری حرف ها ونظراتش هم موافق نیستم ! )

[Henry Le Nav · Rating 4 out of 5]

I read the Kindle version while listening to the Audible which helped to keep the characters straight.

The Audible is narrated by Cedric Hardwicke, Charles Boyer, Charles Laughton and Agnes Moorehead, and is quite enjoyable.

The Audible version is somewhat abridged requiring one to skip ahead in the text, at times several paragraphs, in the book. These two versions are not whisper synched.

[ablomof · Rating 3 out of 5]

هرگز از روی آگاهی یک قدم برنداشته بودم بی‌آن‌که عقلم آن را بررسی کرده باشد و اجازه داده باشد. به این حد رسیده بودم که فکر می‌کردم آفریده‌ای هستم کلاً و کاملاً عقلی. متفکرم. مانند آن فیلسوف نفهم می‌گفتم «من فکر می‌کنم، پس من هستم.» این زن بود که به من یاد داد بگویم «من هستم، پس فکر می‌کنم.» و باز یاد داد «من باید بیش‌تر فکر کنم تا بیش‌تر باشم.»

[mortza · Rating 4 out of 5]

بسیار جذاب و گیرا، به گونه ای که اکثر اوقات دو شوق همزمان گریبانگیرم میشد 1. بازگشت به ابتدای پاراگراف برای دوباره خواندن و بهت متوجه شدن و بیشت فک کردن و لذت بردن و رنج کشیدن 2. خواندن ادامه ی گفت و گوها و پاسخ.
ابتدای نمایشنامه، چگونگی جهنم و بهشت و حال و روز کسایی که اونجا میرن ، منو یاد این جمله انداخت:بیدردی درد بزرگیست(خسروگلسرخی).
و اینکه اکثر نمایشنامه و تفکراتی که در بحث بین شیطان و دون ژوان بود منو یاد نظریه ها و تفکرات شوپنهاور و نیچه می انداخت، طوری که حس میکردم در مقابل هم نشسته اند و بحث میکنن.
و در نهایت هم تقریبا میشه گفت پایان باز بود...
نقد دیدگاه رمانتیسم درباره عشق و زناشویی هم جالب بود.
کم حجم اما جذاب و گیرا و چالش برانگیز.
نمیدونم چر 5 ستاره ندادم، اما هیچی از ارزشهاش کم نمیکنه :)

[Atefeh · Rating 4 out of 5]

نمایشنامه خیلی قشنگ بود، خیلی! من عاشق مکالمه فلسفی بین دون ژوان و شیطان شدم، تک تک جملات معرکه بود.
از خطوط پرقدرت کتاب که بگذریم.. فضای صحنه ای که نمایشنامه درونش اجرا میشه چقدر گیراست، فقط با تجسم و طراحی صحنه توی ذهن به راحتی میشه گفت انگاری توی سالن تئاتر نشستیم و داریم ورود جذاب شیطان رو تماشا می‌کنیم، شخصیت ها واقعا دلنشین بودن، دلم میخواد حداقل سالی یک‌بار این نمایشنامه رو بخونم!

[Erika · Rating 5 out of 5]

This is the long and often cut third act of Shaw's play Man and Superman. It shows Don Juan having a conversation with several characters in Hell. Although it is considered a digression, it still tackles Nietzsche's idea, and central theme of the play, that mankind is evolving, through natural selection, towards "superman," and that women have a central part in it. The female character, Ann, is referred to as "the Life Force." A rich, fresh, funny, wonderful play, with power to bring light to even our contemporary world.

[Partoptr · Rating 4 out of 5]

کتاب جالبیه. به شدت خوندنشو به همه پیشنهاد میکنم با این که کم بود و دوست داشتم بیشتر صحبت بشه.
این که نویسنده میتونه از چند جهت مختلف موضوع رو ببینه و این قد عمیق بحث کنه واقعا قشنگه