Un dios salvaje

by Yasmina Reza, Jordi Galceran (Translator)

Dos matrimonios, adultos y civilizados, se encuentran para resolver un incidente protagonizado por sus hijos pequeños: uno de ellos le partió dos dientes al otro en una pelea en la plaza. Nada que unos padres civilizados no puedan resolver. Con este sencillo argumento, Reza compone una sátira de la sociedad contemporánea y disecciona, con mucho sentido del humor, la pareja, la educación, la competitividad, entre otros muchos temas, pero, sobre todo, el exceso de corrección política. Con esta obra, la autora ha conseguido un gran éxito internacional, ha sido traducida a más de 35 idiomas y la versión de Broadway, donde Jeff Daniels y James Gandolfini encarnaban a sus protagonistas masculinos, logró un Premio Tony en 2009. Recientemente, ha sido llevada al cine por Roman Polanski con Kate Winsley y Jodie Foster como protagonistas femeninas.

Genres: Plays, Theatre, Drama, France, Fiction, French Literature, School

104 pages, Paperback

First published January 19, 2007

About the author

Yasmina Reza began work as an actress, appearing in several new plays as well as in plays by Molière and Marivaux. In 1987 she wrote Conversations after a Burial, which won the Molière Award for Best Author. Following this, she translated Kafka's Metamorphosis for Roman Polanski and was nominated for a Molière Award for Best Translation. Her second play, Winter Crossing, won the 1990 Molière for Best Fringe Production, and her next play The Unexpected Man, enjoyed successful productions in England, France, Scandinavia, Germany and New York. In 1995, Art premiered in Paris and went on to win the Molière Award for Best Author. Since then it has been produced world-wide and translated into 20 languages. The London production received the 1996-97 Olivier Award and Evening Standard Award. Screenwriting credits include See You Tomorrow, starring Jeanne Moreau and directed by Didier Martiny. In September 1997, her first novel, Hammerklavier, was published.

Reviews

[leynes · Rating 5 out of 5]

Holy Motherfuck. I love this play. I also love its movie adaptation Carnage (2011), which I have watched previous to reading the source material, but holy motherfuck, this story and its characters are exceptional.

The couple Véronique and Michel Houillé receive in their Parisian apartment the couple Annette and Alain Reille. 11-year-old Ferdinand Reille beat up his play mate Bruno Houillé with a stick at school and knocked out two of his incisors. The parents of the two have come together to discuss the event.

Le Dieu du Carnage already names the violence in the title; the translations for "carnage", namely "bloodbath" or "slaughter" are pictorial enough. The two boys actually have blood flowing and teeth are being sacrificed to the God. But this is harmless against the verbal, emotional and sometimes even physical violence between the adults. Violence is also done to the hamster, and blatantly threatened are business partners and potential victims of the pharmaceutical company.

The father's cell phone is drowned, the art books are puked on, the tulips are slapped. A feature of these comic and childish outbreaks of violence is that they unite the worst opponents for a short period of time. The desperate solidarity of the two fathers in the face of the destroyed cell phone has something touchingly realistic. The women team up in the face of the ridiculousness of the men.

The play shows people between 40 and 50 who belong to the upper bourgeois middle class. They are educated, professionally successful (or try to keep the appearance), live in beautiful apartments, know how to indulge. They have children who are important to them, and the women are still working in demanding jobs.

But when conflicts surface (often under the influence of alcohol), it becomes clear what drives them: envy, career aspirations, unscrupulousness, jealousy, vanity, craving, fear of failure, inner emptiness.

The result is a bourgeois slaughter, in which marriages, friendships, partnerships, and proven values ​​break - but are not completely destroyed. The reader decides for himself how he wants to interpret the piece. Does it show the downfall of all humanity? Is it a social political satire? A demonstration of my own defects? Does it have a moral? Do I finish the book and swear never to treat my partner like that?

We are dealing with established people. Michel is not an academic, only a successful entrepreneur, but his wife Véronique is a dedicated intellectual. She is an artsy "writer". Alain is a lawyer, his wife Annette may have studied as well? In any case, one knows words to weigh: "armé" is something other than "muni de". Privately one has silly, but self-ironically commented pet names. Also the question of the form of address - first name or "Madame", "Monsieur"? - is considered to be atmospherically important.

After the first disturbing incidents the language changes: It becomes vulgar and not only the wholesaler knows an impressive number of synonyms for "puke". How the art-loving, all the suffering of the world-facing Véronique gossips about their guests, one can but doubt her noble character.

These people have a sense of aesthetics. There are noble tulips, just like that, you just enjoy the beautiful things. But then it turns out that they were bought in a hurry and, exceptionally, just for the sake of effect. One offers Clafoutis: Oh, these are just leftovers, I do them now and then, according to my own recipe, of course, because I am not only a caring mother and world rescuer and art expert, but also a good cook.

Annette is not embarrassed by the most valuable art books that are lying around in Véronique's living room. Of course, she knows (unlike some readers) who Bacon is and what keywords must be reflexively called to his name. Hard luck that the books are puked on and that the humanist is as furious about it as because of her "disfigured" son.

But in difficult situations, the excellent rum of the host, which you certainly will not get everywhere, and the noble cigars he has in stock certainly help. And they are not stingy with both. One is sophisticated. Embarrassing only that the hamster, daughter's favorite, is also just treated as a thing to be disposed of.

Alain believes that the “god of carnage” governs the world, and Véronique almost has to believe that he is right: their attempt to make their own little world more peaceful has not been successful. Life is a vale of tears. Marriage is not really a protective arrangement. Children are not always the joy they are considered to be, but often annoying snot-noses. Two boys were having a childish brawl. How does that result in a bourgeois slaughter, at the end of which four people are bared, beaten and powerless? And all of them are well-educated, well-bred, prosperous, and of goodwill - why do we so devotedly make sacrifices to the God of slaughter?

Yasmina Reza knows the answer. It’s the human condition.

[Miss Ravi · Rating 3 out of 5]

آدم‌هایی که همیشه دارند از بی‌شعوری و بی‌فرهنگی مردم می‌نالند و همواره ادعا‌ی‌شان می‌شود که از همه بیش‌تر می‌فهمند و قطعا مقدار زیادی از تمام علوم روی زمین در مغز آنان است، دور و برمان کم نیستند. اما وقتی عیبی در کارشان پیدا می‌شود و وقتی به مشکلی اساسی برمی‌خورند چنانچه شخص بینوایی به‌شان بگوید که اینجای کارت ایراد دارد... خب.. دیگر لازم نیست از عاقبت شخص بینوا گفت.
نمایش‌نامه‌ی خدای کشتار تا حدودی به زندگی آدم‌هایی اشاره دارد که خیلی بافرهنگ و متمدن هستند. و در فضایی آرام‌بخش و مطبوع به کشت و کشتاری نمادین
دست می‌زنند. وقتی فضای تلخی به وجود می‌آید و رفتارهای آدم‌های مدرن به سمت وحشیانه شدن کشیده می‌شود ویژگی‌های خاص اثر برجسته می‌شود.

سال‌ها قبل از خواندن کتاب فیلم «کارنیج» اثر رومن پولانسکی را دیدم که برگرفته از این نمایش‌نامه است. اما راستش، خواندن کتاب را به تماشای فیلم ترجیح می‌دهم و به شما هم همین پیشنهاد را دارم.

[Dream.M · Rating 3 out of 5]

نمایشنامه طنز بامزه ای بود
جالب ترین چیز درمورد کتاب، برای من، تفاوت فرهنگی ما و اونها در برخورد با دعوای بچه هاست. البته که ظاهرا تهش دعوای بچه ها به والدین هم سرایت میکنه...

[Nina · Rating 5 out of 5]

آدم بزرگا از بچه ها بچه ترن.


سی و شش روز شده. سی و شش تا
سی و شش ثانیه
چی دارم میگم؟
مبهوت، سرگشته، نگران، کمک بفرستید
اوضاعمان اینجا چیزی نیست که به نظر می رسد
سی و شش روز مانده. یا گذشته؟ سی و شش چی؟ چه عددی؟ چند روز؟ آخرت از آنجا پیداست؟ چشم بندم را برداشته اند؟ لایبرنت سیخی دورت را گرفت؟ چه میخواهی دیگر؟
آخرش اینجاست، کنار پای او. تظاهر نکن. چشمانت را باز نکن. خواهش می کنم، حرف نزن
حرفم را گوش می دهی؟ اهمیتی دارم؟ اهمیتی داری؟ لایبرنت سیخی را ساخته اند؟
در میان ضیافت خدایان نشسته ام و هرچه می بینم غروب آتش است
جامش را بالا می برند و امبروسیا می ریزند. آواز می خوانند و چنگ می نوازند
خنیاگران خفه ام می کنند. سوزن کله پهنی که گذاشته اند به خوابم می برد. او به خوابم می آید. از خواب می پرم. سوزن کله پهنشان در پوستم فرو رفته و بیرون نمی آید
همه اش همین بود. اسب چوبی را دم در خالی کردند. سیب کالیستی را بیرون انداخته اند. من پشت در نشسته ام. کسی بیرون نیست
لایبرنت تنم را شکافته. جانم را گرفته اند. روی زمین می خزم. نور را اینجا بیندازید
جیغ می زند و از صندلی ها پایین می پرد. بوی عطرش آشناست. پیدایش کن. تلفن زنگ می خورد
صداگذاری تمام شده. فیلمبرداری شروع شده. سه بعدی و یا نقش بر کاغذ دنبالم می کند. هرجا که می روم. از من آمده. از من رهایی ندارد. تابلوی روی دیوار نیشخند می زند
تابلوی روی دیوار دخترش را در آغوش گرفته. تابلوی روی دیوار خوب میداند کجاست. تابلوی روی دیوار چهار دست دارد.
تمامش

[Meike · Rating 4 out of 5]

This text shows that we should discuss more plays and movie scripts as literary material: Reza's writing is stellar, her observations are sharp and witty, and we can always look at the performative dimension as an extra - as this is one of the most played theater productions of recent years and has also been turned into a movie (starring Jodie Foster, Christoph Waltz, Kate Winslet and John C. Reilly), there are plenty of versions.

The whole story takes place in an apartment in Paris and in real time. Two couples are meeting because their eleven-year-old sons have gotten into a fight: Bruno refused Ferdinand to join his gang, which prompted Ferdinand to knock out two of Bruno's teeth in retaliation (the names are sometimes different in English-language productions). In the course of the conversation, the situation slowly spins out of control as appearances unravel and the parents move from a civil attitude and the wish to resolve the problem to an open (verbal) fight, everybody against everybody, and the stand-off gets even worse when they start to drink alcohol - the corporate lawyer, the wealth manager, the human rights activist, and the wholesaler get caught up in a ridiculous and irrational quarrel.

So at the core, this play is about hypocrisy and people trying to cling to appearances in order to shield the truth about themselves from themselves and others - and it's effective because against all expectations, it's absolutely hilarious. It's a play in which the action is in the dialogue - and Reza knows how to write excellent dialogue. In the end, the only character you feel sympathy for will be the hamster.

[Seyed Hashemi · Rating 4 out of 5]

خوب و دیگر هیچ!

قبل از صفر- نمایشنامه رو با ترجمه داریوش مؤدبیان از سری طنزآوران جهان نمایش خوانده ام. اما چون در مجلدی که خواندم، علاوه بر "خدای کشتار"، نمایشنامه "هنر" نیز بود و من صرفا می‌خواستم خدای کشتار را بخوانم، ذیل این نسخه از کتاب مرور می‌نویسم.

0- به قول داریوش مؤدبیان، دیروز با امروز فرق داشته است؛ با داریوش‌‌خان هم نظر ام، اما قضاوتم اندکی باهاش توفیر دارد. دیروز دسترسی به منابع تحقیقاتی و آثار هنری سخت بوده است؛ چه کسی است که خاطرات «دوران سخت» تحصیل علم و دانش را از بزرگ‌ترهای جمع نشنیده باشد؟ اما امروزه در جهانِ دسترسی زندگی می‌کنیم. یک کلیک تا دسترسی به جهان لایتناهی وب؛ البته اگر فیلتر اجازه بده، یعنی فرض کنید نیست! اما دسترسی و مصرف، معادل تجربه نیست. دسترسی لزوما باعث دستیابی به تجارت ناب نیست. توضیح می‌دم، دندون به جیگر بگیر بچه!
ببینید، امروز به مدد VODهایی نظیر نتفیلیکس و HBO و نمونه‌های وطنی مثل نماوا و فیلیمو، و البته جهانی سایت برای دانلود فیلم، غرق در جهان آثار سینمایی ایم، اما کدام یک از ما سختی دیدن آثار کلاسیک و عیش پس از آن را به جان می‌خرد؟ قبول دارید که دیدن یک سریال که یک پیرنگ مهندسی شده با المان‌های روایی مورد علاقه‌یمان، خیلی بهتر است برای اوقات فراغت تا آثار استخوان‌دار؟ اما «تجربه» همانطور که در زندگی به مرارت، سختی و استمرار حاصل می‌شود، به تجربه فهمیده‌ام که در هنر و ادبیات نیز به مرارت حاصل می‌شود. برای فهمیدنِ شعر حافظ، چه بخوای چه نخوای اگر اصول شعر کلاسیک و شعر فارسی، از قبیل وزن، آرایه و ویژگی‌های زبانی را بدانی، حظ می‌بری غیرقابل وصول در تعریف برای ذهن اندیشنده!
خلاصه با اینکه غرق در دریای اطلاعات بوده ام، اما سینما را کم تجربه کرده ام. کلی فیلم خوب دیده ام، اما یا بد دیده بودم‌ ایشان را، یا بد موقع. خلاصه خوشحال و شاد و خندانم که کلی فیلم و اثر قابل اعتنا هست که تجربه نکردمشان. در ادبیات هم همین ام، تحقیقا هنوز جرئت نکرده ام سراغ کلان آثار ادب�� بروم و انگیزه زندگی ام این است که تالستوی، داستایفسکی، هوگو، بولگاکف، شکسپیر، حتی هومر و دوستان و چندین بزرگ ادیب تاریخ جهان در لابلای سطور منتظر من ایستاده اند. تازه می‌فهمم پادشاهان و اربابان چه کیفور می‌شده اند. فرض کن، خیال کنی یه عده آدم خدنگ و منتظر تو اند. پوزش از بزرگان که به خدنگ تشبیه شدند؛ با این توصیفاتِ سبک‌مغزانه امثال من که بر طاق سترگ عظمتشان، حتی ترکی نقش نمی‌بندد. پس بذارید با زبان خودم ذوقم رو جار بزنم.

1- حاشیه بالا، ربطی به متن [نمایشنامه خدای کشتار از یاسمینا رضا] دارد. اولین تجربه ام از سینمای رومن پولانسکی، دیدن فیلم Carnage یا کشتار به واسطه این نمایشنامه بود. قبلا محله چینی‌ها و صد البته پیانیست را از پولانسکی دیده بودم، اما صرفا «دیده بودم»؛ تجربه هنری نبود برایم. اما کشتار را با دقت و دوبار پشت هم دیدم و هزار نکته باریک‌تر از مو درونش دیدم. آقا/خانم، بالاخره شاخکم تیز شد و رومن پولانسکی کشف. الان باز یکی میاد می‌گه: «این بچه پررو رومن پولانسکی رو کشف کرده! تو کی باشه که استاد رو کشف کنی؟»
منم در جواب می‌گم: «عزیز دلم، کفری نشو! در ضمن اینکه گل‌گاوزبان جواب کاره، الان ادیسون مگه برق رو کشف نکرده؟ خب قبلشم بوده، ولی ادیسون یادگرفته ازش استفاده کنه. منم پولانسکی رو برای خودم الان کشف کردم. اجازه بده اینو جار بزنم. مرض داری که می‌خوای شرمسارم کنی؟»

2- این نمایشنامه در سال 2008 در پاریس بروی صحنه رفت. مثل دیگر آثار یاسمین رضا، این نمایشنامه نیز واترکوند. این یکی پرده آفاق درید و در جهان صدا کرد. بعدش خودِ رضا با پولانسکی، همکاری کردن و فیلمش کردن. فهمیدی چیز خوبیه دیگه؟

3- اینکه نویسنده، یاسمینا، خودش بازیگر تئاتر بوده است و در کارگردانی نیز دستی بر آتش دارد، کاری می‌کند که این نمایشنامه خیلی درست باشد. مقایسه شود با دوزخ ژان پل سارتر. مشخص است که سارتر فیلسوف است نه از اهالی نمایش. مخصوصا در دوزخ که جزو اولین آثار نمایشی اوست. اما صلابت قلم و نمایش «موقعیتی» که در «خدای کشتار» از یاسمینا رضا دیدم، متحیرم کرد.
از این به بعد، اول هرپاراگراف می‌نویسم درمورد فیلم، کشتار از پولانسکی، می‌نویسم یا منحصرا نمایشنامه.
[نمایشنامه]دیالوگ‌ها به قاموس شخصیت‌ها می‌نشید. نحو و زبان کاراکترها توفیر دارند نسبت به هم و «قلم نویسنده» در پشت شخصیت‌ها گم شده است و شاید اصلا متوجه نویسنده نشوی و صرفا با شخصیت‌ها درگیر باشی. دیالوگ‌های پینگ‌پنگی و سریع نمایشنامه عالی بود.هزار نکته باریک‌تر مو هست که بماند.
[فیلم]این تکنیک Bookending (نمی‌دونم واقعا معادل فارسی‌اش رو چی می‌گن اهل سینما) که اشاره به تکنیکی دارد که سکانس اول و آخر فیلم یا عین هم یا بسیار شبیه به همدیگر اند، جزو معدود دفعاتی بود که با عمق وجود درکش کردم و به هیبت فیلم و پیرنگ می‌نشست. در خیلی از فیلم‌ها، انقدر بد از این تکنیک استفاده می‌شود که گویی کل فیلم یک بسط اضافی است برای اینکه این تکرار و تکنیک استفاده شود.اصلا عالی بود، کل تیکه و کنایه انداختن فیلم، به نظرم در تصویر نهایی خلاصه می‌شد. وجه کنایی و آیرونیک/طنز بسیار جذابی داشت.
[فیلم] افزودن آشپزخانه، دستشویی، راهروی خروجی خانه به فیلم، واقعا یک سر و گردن، فیلم را نسبت به نمایشنامه بهتر کرد. این رفت‌وآمد کاراکترها به خارج خانه و راهرو و بازگشت بهش، عالی بود.
[فیلم] تغییر شخصیت وکیل، پدر مجرم :)، یا همان کریستف والتز عزیز، از شخصیتی آرام‌تر در نمایشنامه به شخصیت پخته‌تر و عجیب‌تر در فیلم عالی بود. نمی‌دونم جچوری توصیفش کنم.
هزاران نکته هست که «باشه برای بعدا»

4- یک اجرای تئاتر طنز هم از این نمایشنامه در ایران شده با بازی سیما تیرانداز و اشکان خطیبی و همکاران، که خب، از بس فیلمِ پولانسکی در صدر نشسته است، این تئاتر خودش و وضعیتش به یک اثر طنز تبدیل شد. بذار ساده بگم، تا آب طاهر موجود است، حاجت به تیمم نیست. تا می‌شه فیلم رو دید، این نمایش رو ول کنید!

[Farnaz Farid · Rating 3 out of 5]

نمایشنامه ای کوتاه و مفهومی
دعوای بین دو بچه و شکستن دو دندان یک نفر از بچه ها باعث میشه دو خانواده دور هم جمع شوندتا به نتیجه برسند . در ایتدا همه چیز دوستانه و مودبانه پیش میره
اما کم کم وقتی صحبت ها جدی تر میشه
هر کس ذات درونی خودش رو نشون میده و از رفتار مودبانه و شیک خارج میشن و توهین ها فحش ها و ... از زبان این خانواده ای متمدن می شنویم .
ترجمه : خوب
امتیازم ۳
پ.ن: اینبار اصلا و اصلا و اصلا پیشنهاد نمی کنم صوتی شو گوش کنید به شدت کار ضعیف و پر اشتباهی بود .
خوانش ها هم گاهی غلط بود
کتاب رو چاپی یا الکترونیکی بخونید .

[Martina Mazzocchi · Rating 5 out of 5]

Una discussione che degenera presto e si trasforma in una vera e propria carneficina, una gara per avere l'ultima battuta e per ferire più a fondo l'altro, un trampolino dal quale lanciarsi, un massacro da cui tutti usciranno distrutti.

La storia vede protagoniste due coppie, che si incontrano per discutere di un litigio avvenuto tra i rispettivi figli.
Tutto il testo è ambientato in un appartamento, e il movimento è creato dallo scambio verbale. Questo è sempre condotto secondo gli schemi della comunicazione fàtica: una comunicazione che non comunica, ma che è un prolungamento della chiacchiera. E in quanto tale si realizza in una falsa apertura dove le persone non riescono mai a trovare un vero e proprio contatto.
Viene fatto largo uso delle frasi di cortesia: espressioni che appaiono come convenevoli, e che non racchiudono nessun significato se non una maschera: quella della buone maniere. Così si ha il collasso di tutto il sistema, perché, se una volta la cortesia voleva esprimere gentilezza e rispetto verso l'altro, qui si riduce solo a falsità atta a far apparire le persone "brave persone". Anche i gesti rispecchiano a pieno come ogni comportamento abbia un secondo fine, e come il riguardo sia solo apparente: l'attenzione gli uni verso gli altri è pura consuetudine. E così le buone maniere, svuotandosi del loro significato, diventano anch'esse falsità; i valori qui sono solo piccole finzioni.
Non ci sono attimi di silenzio poiché questo è visto come fonte di imbarazzo, e le parole, le frasi di cortesia, hanno la funzione di togliere le persone dalla vergogna che non consente tranquillità.
C'è un ritmo incalzante in cui si cerca sempre di avere l'ultima battuta, come se si trattasse di un duello; la conversazione infatti non ha stabilità, ma una tensione che cresce, seguita sempre da uno sfogo.

L'importante è apparire ma soprattutto apparire in una certa maniera, essere sempre nel giusto, far vedere agli altri la grandiosità della propria vita; ma quando i giochi non reggono più e i rispettivi coniugi iniziano a litigare tra loro, escono fuori le vere idee.
La verità è che loro sono davvero fatti di apparenze e che queste sono importantissime, ma dopo la discussione, una volta distrutti tutti i castelli di falsità, ci si trova davanti a sé stessi: «tutti abbiamo bisogno di credere... Di credere ad un possibile cambiamento, no?».

[Nood-Lesse · Rating 2 out of 5]

Esilarante : Irritante = Feroce : Atroce

Un libro irritante come una pièce teatrale (e infatti di ciò si tratta). Di solito la pièce su regge sull’equivoco, questa invece è sostenuta dal rilancio. Ogni volta che la questione sembra poter ragionevolmente appianarsi, uno dei quattro personaggi in causa le dà uno scrollone di lato e la rimette in bilico. Un bambino di undici ha tirato una bastonata nei denti ad un coetaneo. I litiganti sono i genitori del carnefice e quelli della vittima, a casa di quest’ultimi si svolge la disputa fatta di finta tolleranza alternata a provocazioni di ogni sorta che hanno il solo scopo di allungarla. Il quinto personaggio è un cellulare che suona in continuazione, che dovrebbe rappresentare un interludio comico, o forse fotografare l’invadenza che aveva l’uso quasi esclusivamente vocale del terminale nei primi anni duemila. Dieci anni dopo, con lo smartphone, l’uso si è fatto più discreto ma compulsivo: viviamo connessi e abbiamo necessità di essere rassicurati sul fatto che piacciamo.

Fin dalle primissime battute di questa commedia al tempo stesso esilarante e feroce appare chiaro perché Roman Polanski abbia deciso di portarla sullo schermo e perché attori come Isabelle Huppert, Ralph Fiennes e James Gandolfini abbiano voluto interpretarla a teatro. Poche volte, infatti, un autore è stato capace di squarciare con altrettanto soave crudeltà i veli destinati a ricoprire la costitutiva barbarie della creatura umana.

Ma siamo sicuri? A me non è venuta nessuna voglia di andare a teatro (quello è un problema mio) ma neanche di cercare il film, non mi sembra ci sia niente di originale o sconvolgente in questa commedia, semmai avrei da obiettare su come sono stati gestiti l’inevitabile escalation di violenza e l’emersione dei reali temperamenti dei personaggi. Dove sono le centinaia di detrattori di Herman Koch? Dove sono coloro che hanno maledetto “la cena” e il conto? Mi auguro che non siano gli stessi che hanno apprezzato questa commedia al tempo stesso esilarante e feroce. Con la stessa iperbole di chi ha voluto promuoverla nel corsivo io potrei definirla irritante e atroce, ma non sarei equo, la Reza non lo meriterebbe, ci son parecchi libri peggiori di questo in giro.

[sAmAnE · Rating 5 out of 5]

من همیشه می‌گم، ما هیچی نیستیم غیر از یه تیکه گل که باید باهاش یک کاری بکنیم، شاید آخرش بلاخره یک فرمی پیدا کنه.
.
آدم نیاز داره که اعتقاد داشته باشه... اعتقاد به اینکه همه چیز می‌تونه بهتر بشه، مگه نه؟
.
سعی می‌کنیم که کتاب بخونن،با خودمون به کنسرت و نمایشگاه میبریمشون.چون که ما آن‌قدر ساده‌لوحیم که فکر می‌کنیم فرهنگ،آدم‌ها را متمدن می‌کنه.
📝#خدای_کشتار دومین کتابی است که از این نویسنده خوندم، اولین کتاب #خوشا_خوشبختان بود که کتاب خوبی بود. خدای کشتار یک نمایشنامه در مورد نزاع بین دو پسر بچه هست، که حالا خانواده‌های آن‌ها قرار است با هم صحبت کنند و این مسئله را حل کنند ولی درگیری اصلی بین دو خانواده صورت می‌گیرد که نشاندهنده ماهیت واقعی آن‌هاست.آن‌ها به نوعی تمام کاستی‌ها و عقده‌های خود را در غالب غیر متمدنانه‌ای به رخ هم می‌کشند.والدین کودکان معتقدند که بچه‌ها خود با هم روبه‌رو شوند و مشکل خود را حل کنند و آشتی کنند در صورتیکه خودشان طاقت این را ندارند. خیلی پیش می‌آید که کودکان به نوعی بازتاب رفتارهای پدر و مادر و کمبودهای آن‌ها هستند و رفتار والدین می‌تواند در حد یک کودک تنزل پیدا کند.
#خدای_کشتار #یاسمینا_رضا ترجمه #مائده_طهماسبی

[Steven Godin · Rating 4 out of 5]

Yasmina Reza’s unsettling, humorous, and restless play remains as fresh in its exploration of the pitfalls of parenthood as it did when it first premiered in 2006. She is particularly strong in underscoring the quartet of parents` anxieties about married life, as they come together in a posh living room set to discuss a playground incident (an assault) by one of their children on the offspring of the other couple. The civilised harmony that sets the scene early on quickly descends into unpleasant yet hilarious ferocity, with the parents behaving like children, throwing insults which flags up their own insecurities.

With razor-sharp dialogue, this caustic comedy of middle class folly is one of the better plays I have read in recent times. The play actually got staged at the Theatre Royal in my home city of Bath in September 2018, and I would've loved to have been there after hearing many positives.
Oddly, Roman Polanski best known for brilliant films like The Pianist, Chinatown, and Rosemary's Baby directed a version of Reza's play in 2011 starring Jodie Foster and Kate Winslet, which wasn't that bad. I still hope to see it performed someday.

[°•.Melina°•. · Rating 3 out of 5]

«خداى کشتار تلاش مذبوحانه بشر، براى تمدنی است که به دروغ سعى داریم‌ نشانش بدهیم. ظاهرِ زیبا و شسته رفته‌اى که خیلى زود زخم‌هاى درونش بیرون می‌زند. خداى کشتار مسیرى به سوى صلح است. مسیرى به سوى صلح، که راهش به جایى جز جنگ نمى‌رسد!»

منبع: kafebook.ir

خوانش صوتی/3.5⭐️/مفهومی و جالب بود. یه نمایشنامه معمولیِ رو به بالا برای رسوندنِ این پیامِ بالا که چون دغدغه‌ی آشناییه تو جوامع امروز، انقدر ازش استقبال شده‌. خانوم یاسمینا در کل خیلی تو به تصویر کشیدنِ ماهیتِ واقعیِ بینِ زوجین یا خانواده‌ها ماهره‌.

[Theo Logos · Rating 4 out of 5]

Two couples face each other across a tastefully decorated living room. They are civilized and urbane. The accoutrements of middle class, middle brow living are present — fresh flowers, art, books. They’ve met to discuss a fight their eleven year old boys had in a civil and reasonable manner. What could go wrong?

The God of Carnage never leaves that room. No new characters are introduced,(though a few different phone conversations are key to the action). We watch as the situation devolves from polite civility, to strained politeness, to open hostility between the couples, and finally an every man for himself, no holds barred, free for all cage match. Politeness and civility lie dead. Decency and dignity are likewise casualties. Marriage relationships are strained to the breaking point. It’s horrible. It’s brutal. And it’s sadly, honestly hilarious.

And that’s it. There’s no resolution, no moral, no message. We just watch two couples, under strain, attempting their best faces, and failing miserably and spectacularly. As several of them observe, it feels like the worst day of their life (which in itself is a comment on their privileged.) Do they reveal who they really are? Not singularly. They reveal how bad they can be at their worst. And it works, because Reza’s prose is so sharp and quick that you don’t even know you’re bleeding until you see the blood. It also works because it’s bloody honest — this could be any of us at our very worst — not who we really are, but what we are capable of being.

Listened to this on LA Theater Works audio, which is bloody brilliant!

[Ceilidh · Rating 2 out of 5]

I'm going to sound like such a snob but this play left me so unsatisfied. It felt like Albee-lite, with no real purpose or resolution to the unfolding chaos. The characters never evolved beyond their established archetypes and the stereotypical markers of power and gender (men are brutes and like war! Women are bitches!) didn't evolve to give us any deeper insight other than "Adults can be so childish." I imagine it would be very entertaining to see performed, and I must keep in mind how different an experience it is to read a play in comparison to watching one (this is also a translated play), but why briefly raise topics such as the inherent narcissism of the bourgeois and the universality of anger and war if you're not going to do anything with them?

[علی‌رضا میم · Rating 3 out of 5]

بعضا غیر واقعی بود.
آخه کدوم آدم سالمی میاد برای دعوای بچه ش بیانیه صادر میکنه؟
دعوای زوج ها با هم و بعضا همدلی ای که بین مردها و زن ها بود قابل تقدیر بودش. همذات پنداری ِزیادی نتونستم داشته باشم با شخصیت ها.
یه جورایی شاید میخواست بگه پشت ظاهر ِ با شخصیت و شریف ما آدم ها یه فرد خیلی خودخواه و خودنگر و طالب هیجان و خشونت هست -که من مخالفم-.ء

فضایی که این کتاب رو خوندم دوست داشتم.
یه فلاسک چای برداشتم و دو سه تا کتاب گذاشتم تو کوله و رفتم پارک ...(بیشتر مناسب وبلاگه این چیزا...)

از دوست خوبم بانو اسما بخاطر امانت دادن کتاب بهم تشکر میکنم.

[Bettie · Rating 3 out of 5]

http://www.bbc.co.uk/programmes/b06y8ny3

Description: What happens when two sets of parents meet up to deal with the unruly behaviour of their children? A calm and rational debate between grown-ups about the need to teach children how to behave properly? Or does it turn into a night of name-calling, tantrums and tears?

Lenny Henry stars in Yasmina Reza's play, translated by Christopher Hampton, which won a Laurence Olivier Award for Best Comedy with its London West End Production and Tony for Best Play on Broadway.

The author, Yasmina Reza, is a French playwright and novelist. Her plays Conversations after a Burial, The Passage of Winter, Art, The Unexpected Man, Life x 3 and A Spanish Play have been produced worldwide and translated into thirty-five languages.

Christopher Hampton's work for the theatre includes The Philanthropist, Savages, Treats, Tales from Hollywood. He is also known for his translations of Ibsen, Horvath, Moliere and Chekhov Movies: A Dangerous Method, Dangerous Liaisons, Atonement, Total Eclipse, The Quiet American, Carrington, The Secret Agent and Imagining Argentina.

[آرزو · Rating 3 out of 5]

فکر کنم بیش از حد درگیر این نمایشنامه شدم. اول اجرای صوتیش رو گوش دادم (که به دشمنم هم پیشنهادش نمی‌کنم)، بعد خود نمایشنامه رو خوندم و در نهایت دیشب فیلمش رو دیدم.
خط داستانی خیلی ساده‌ای داره و قرار نیست چیز خیلی هیجان‌انگیزی باشه، اما به اندازه‌ی خودش قابل تامله. پرسشی که مطرح می‌کنه اینه که آیا ما واقعا همو‌ن‌­قدر متمدن هستیم که تظاهر می‌کنیم هستیم و یا بهتره بگم دوست داریم باشیم، یا با این‌همه ادعای روشنفکری زندگی ما در نهایت رو لبه‌ی یه پرتگاهه که با کوچیک­‌ترین آشفتگی‌ای می‌تونه سقوط کنه؟
به‌نظرم کتاب رو اول بخونید، بعدش فیلم پولانسکی رو ببینید که من واقعا دوسش داشتم. پایان فیلم کمی با پایان نمایشنامه متفاوته (و به‌نظرم پایان فیلم بهتر و روشن‌کنند‌ه‌­تره)، اما اکثر دیالوگ‌ها مشابه نمایشنامه‌­ست.

واقعا اگر ما دست از این‌که بخوایم همه‌چیز رو در غالب تمدن و‌ منطق امروزی تعریف کنیم برداریم و اجازه بدیم طبیعت خودش همه‌چیز رو پیش ببره بهتر نیس؟

[piperitapitta · Rating 4 out of 5]

La convivenza (in)civile

Uno psicodramma, una commedia noir, un dramma da camera: "Il dio del massacro", da cui Roman Polansky ha preso lo spunto per realizzare l'acclamatissimo "Carnage", è tutto questo.
In poche pagine, questa esile piéce teatrale, riassume tutto quello che spesso si agita dentro ciascuno di noi mascherato quotidianamente da perbenismo, celato dietro atteggiamenti radical chic, protetto dalla falsità delle maschere che ogni giorno indossiamo per proteggere il quieto vivere, ma che invece è in agguato, pronto ad esplodere con la violenza di un vulcano in eruzione.
Allora anche un semplice incontro tra due coppie borghesi, in un elegante appartamento dove un vaso di tulipani, il prezioso catalogo di una mostra di Oskar Kokoschka e un insolito clafoutis mele e pere fanno da rassicurante cornice, per cercare di risolvere la questione di una banale lite tra i rispettivi figli, può rivelarsi alla fine il più pericoloso dei giochi, quello che lascerà tracimare con un'inaspettata ferocia rabbia e frustrazioni represse.
Quanto di noi è compresso dietro alla maschera della convivenza civile?
Quanto c'è di vero nei nostri atteggiamenti "corretti" di ogni giorno?
Qual è il nostro gioco al massacro quotidiano?
Chi c'è veramente in noi?

Forse sbagliamo, ma crediamo al potere pacificante della cultura!

[Sarinys · Rating 4 out of 5]

Quattro personaggi, due coppie borghesi che si confrontano mettendo a nudo un livore che si annida in ogni pertugio delle loro esistenze. La violenza e la prevaricazione sono pensieri meno assurdi di quanto i protagonisti stessi non vogliano ammettere, e le praticano senza esserne consapevoli.

Da questa pièce del 2006 Roman Polanski trae il film Carnage.

[Ksenia (vaenn) · Rating 4 out of 5]

Я так і не подивилася екранізацію Романа Поланського, то, можна сказати, обійшлася без спойлерів. Хоча які тут спойлери: дітлахи побилися, одне вибило іншому зуби, батьки зібралися це обговорити як цивілізовані люди, але подальша дискусія довела, що шар цивілізації - тонка штука. І слизька - легко зісковзує.

"Божество різанини" - маленька, але крута п'єса про те, як складно порозумітися людям, якщо вони не вміють,не хочуть і не планують почути одне одного. Довіском трохи станових проблем, трохи економічної та геополітичної сатири, трохи снобізму, багато невисловлених шлюбних негараздів і один (імовірно померлий) хом'як. Хом'яка шкода. Людей - ні. У випадку чотирьох героїв формула "Дорослі люди - це ті, що навчилися домовлятися словами через рот" показує себе у всій своїй ефемерній і неефективній красі. На останній сторінці затята пацифістка я уже майже повірила, що в зуби - воно чесніше. Чи, принаймні, значно, значно швидше. Але кожне приносить жертви божеству різанини виходячи з власних можливостей. У сучасних цивілізованих людей і словами виходить непогано.

[Amir Ataei · Rating 5 out of 5]

نمایشنامه خون نیستم . معمولا وقتی سراغ نمایشنامه می رم که خیلی تاپ باشه و بهم پیشنهاد بشه و یا حالم طوری باشه که نیاز به تغییر اساسی در سبک مطالعه م داشته باشم .
درباره ی خدای کشتار هر دو مورد بود . یعنی هم حال و روزم طوری بود که نیاز داشتم از این دنیای واقعی بکنم و وارد وادی دیگه ای بشم و هم دوست نازنینی بهم پیشنهاد داد یه نمایشنامه خوب و کم حجم می تونه حالت رو بهتر کنه .
با کاراکتر ها خیلی همزاد پنداری پیدا کردم مخصوصا با ورونیک .
تقریبا کتاب رو با بی علاقه ای شروع کردم ول بعد 10 صفحه دیگه نتونستم پایین بذارمش .
الان خیلی مایلم که نمایش این اثر یا فیلمش رو ببینم . برای نمایشش امیدی ندارم ولی فیلمش رو حتما خواهم دید .

[Maćkowy · Rating 4 out of 5]

Jak niewiele potrzeba, aby pozornie cywilizowani ludzie zrzucili maski mieszczańskiej ogłady i konwenansu, oddając się we władanie Bogowi Mordu, przy okazji obnażając hipokryzję dzisiejszego świata.
Bardzo fajna sztuka - Francuzi są świetni w tego typu komediach obyczajowych, do tego miałem okazję wysłuchać "Boga Mordu" w interpretacji świetnych aktorów: Wiktora Zborowskiego, Macieja Stuhra, Agaty Kuleszy, Mai Ostaszewskiej i Roberta Więckiewicza.
Zabawne i pouczające.

[Rana Heshmati · Rating 3 out of 5]

داستان دو پدرومادر که بخاطر دعوای پسرهاشون به دیدار همدیگه رفتن، و طی گفتگویی که دارن، نقاب‌هایی که به عنوان احترام و دوست‌داشتنی بودن و... زدن، کم‌کم میوفته.
حالشون، لحن صحبت‌هاشون، داد زدن‌ها و اعصاب‌های خوردشون، خیلی هنرمندانه ترسیم شده بود. اما در هرصورت،
Not my type.

[Repix Pix · Rating 5 out of 5]

¡Qué buena!

[Frannie · Rating 4 out of 5]

Una carneficina in un unico atto è quella messa in scena dalla Reza in questa pièce teatrale di sole 91 pagine: un salotto borghese e due coppie che, a causa di un lite nata tra i propri bambini ai giardini pubblici, si ritrovano a doversi confrontare tra loro sono già sufficienti per mettere in scena una tragicommedia dall’ironia feroce e dissacrante.
Celata sotto il velo di apparente civiltà, perbenismo e political correctness dei quattro protagonisti, che inizialmente si perdono in mille convenevoli e formule di cortesia, si nasconde una crudeltà atavica, istintiva, quasi bestiale, che in un crescendo inarrestabile finisce per esplodere, travolgendo tutti.
Yasmina Reza sceglie di utilizzare un linguaggio medio, immediato, che non faccia in nessun modo da filtro e, unito al ritmo incalzante e allo scambio di battute sempre più frenetico, rende impossibile per il lettore interrompere la lettura, costringendolo ad un’unica sessione dalla prima all’ultima pagina.

Mi è sembrato doveroso andare subito a ricercare la trasposizione cinematografica dal titolo Carnage ad opera di Roman Polanski, che pur avendo cambiato i nomi e la nazionalità dei protagonisti, ha saggiamente deciso di mantenere le battute dell’opera originaria quasi inalterate.

”Io credo nel dio del massacro. È il solo che governa, in modo assoluto, fin dalla notte dei tempi.”

[Simone Invernizzi · Rating 4 out of 5]

Un'opera teatrale tanto breve quanto straordinaria che cattura l'attenzione del pubblico con la sua brillantezza intellettuale, il suo umorismo acuto e la sua profonda riflessione sulla natura umana.

Ambientata interamente in un salotto parigino, la pièce segue due coppie borghesi che si incontrano per discutere di un incidente avvenuto tra i loro figli. Ciò che inizia come una conversazione civile presto però si trasforma in un caos totale, rivelando le fragilità e le ipocrisie della società contemporanea.

Dal mio punto di vista Reza ha un talento straordinario nel ritrarre le relazioni umane con una precisione chirurgica, e questo si riflette vividamente nei quattro personaggi de "Il dio del massacro". Le due coppie, con le loro differenze sociali e personali, si scontrano in un crescendo di tensione e conflitto, mentre emergono le loro vere nature sotto la superficie delle convenzioni sociali, del politicamente corretto, delle finte buone maniere. I dialoghi serrati e i colpi di scena imprevedibili tengono il lettore incollato dall'inizio alla fine, mentre le maschere della civiltà cadono una dopo l'altra, rivelando la brutale verità dell'essere umano.

Ciò che rende questa pièce così straordinaria è la sua capacità di far riflettere sui temi universali della convivenza, della comunicazione e del conflitto. Reza mette sotto la lente d'ingrandimento le tensioni nascoste all'interno delle relazioni umane, mostrando come persino le persone più civili possono perdere il controllo quando vengono messe in un angolo. Sono rimasto particolarmente affascinato dalla maestria di Reza nel creare una pièce così coinvolgente e penetrante. I personaggi sono sfaccettati e realistici, e le loro interazioni sono al tempo stesso esilaranti e sconcertanti. "Il dio del massacro" è una testimonianza perfetta del potere che il teatro possiede nel mettere in scena le complessità della vita umana in tutta la sua gloria e tragedia.

[Seregnani · Rating 5 out of 5]

“Comportarsi in modo civile non serve a niente. La buona creanza è un'idiozia che ci rammollisce e ci rende deboli...”

5⭐️ perché no? Yasmina Reza comincia a piacermi eccome…

[Chiara Petrosino · Rating 4 out of 5]

Coinvolgente, l’ho adorato!

[Jason · Rating 1 out of 5]

I was really disappointed by this play. It doesn't move, there is no resolution and doesn't seem to have a point. I felt like I wasted my time reading it. I have no idea how in the name of all that is theatrical that this piece has been nominated as Best New Play of the year by the Tony committee. I don't care how well it's directed or performed the piece itself is atrocious. Save your money-don't read it and don't see it!

[Encarni Prados · Rating 4 out of 5]

Me ha sorprendido muy gratamente esta autora de teatro. La obra refleja muy bien la actualidad, las distintas posturas de las personas sobre un mismo tema y cómo se pueden perdes los papeles por muy civilizados que sean los interlocutores. Una obra que recomiendo, se lee en un ratito y te hace pensar.