افق

by Patrick Modiano, حسین سلیمانی‌نژاد (Translator)

در دیفن باکستراسه جلو می‌رفت. رگبار شروع شد. رگباری تابستانی که با راه رفتن او و پناه گرفتنش زیر درخت‌ها کم و کم‌تر می‌شد. مدت‌ها فکر کرده بود مارگاریت مرده است. دلیلی وجود ندارد. نه! حتا در سال تولد هر دو ما وقتی این شهر از بالا شبیه تل آواری بود، یاس‌ها ته باغ‌ها و بین ویرانه‌ها گل می‌دادند.

Genres: Fiction, France, Nobel Prize, French Literature, Literature, Novels, German Literature

152 pages, Paperback

First published January 1, 2010

About the author

Patrick Modiano is a French-language author and playwright and winner of the 2014 Nobel Prize in Literature.

He is a winner of the 1972 Grand prix du roman de l'Académie française, and the 1978 Prix Goncourt for his novel "Rue des boutiques obscures".

Modiano's parents met in occupied Paris during World War II and began a clandestine relationship. Modiano's childhood took place in a unique atmosphere: with an absent father -- of which he heard troubled stories of dealings with the Vichy regime -- and a Flemish-actress mother who frequently toured. His younger brother's sudden death also greatly influenced his writings.

While he was at Henri-IV lycee, he took geometry lessons from writer Raymond Queneau, who was a friend of Modiano's mother. He entered the Sorbonne, but did not complete his studies.

Queneau, the author of "Zazie dans le métro", introduced Modiano to the literary world via a cocktail party given by publishing house Éditions Gallimard. Modiano published his first novel, "La Place de l’Étoile", with Gallimard in 1968, after having read the manuscript to Raymond Queneau. Starting that year, he did nothing but write.

On September 12, 1970, Modiano married Dominique Zerhfuss. "I have a catastrophic souvenir of the day of our marriage. It rained. A real nightmare. Our groomsmen were Queneau, who had mentored Patrick since his adolescence, and Malraux, a friend of my father. They started to argue about Dubuffet, and it was like we were watching a tennis match! That said, it would have been funny to have some photos, but the only person who had a camera forgot to bring a roll of film. There is only one photo remaining of us, from behind and under an umbrella!" (Interview with Elle, 6 October 2003). From their marriage came two girls, Zina (1974) and Marie (1978).

Modiano has mentioned on Oct 9, 2014, during an interview with La Grande Librairie, that one of the books which had a great impact on his writing life was 'Le cœur est un chasseur solitaire' (The Heart is a Lonely Hunter), the first novel published by Carson McCullers in 1940.

(Arabic: باتريك موديانو)

Reviews

[Valeriu Gherghel · Rating 3 out of 5]

Oameni obișnuiți, ajunși într-un moment de cumpănă, se întorc în trecut și încearcă să înțeleagă ce nu a mers și unde au greșit. Cam asta e structura tuturor romanelor lui Patrick Modiano.

Orizontul mi-a plăcut mai mult decît Micuța Bijou.

Pe Jean Bosmans îl obsedează hazardul relațiilor umane. A cunoscut o femeie, Margaret Le Coz, au fost prieteni o vreme (un an, mai puțin de un an?), apoi femeia a urcat într-un tren (spre Berlin sau Hamburg) și a dispărut. Așa, pur și simplu. Relația lor s-a încheiat. Nu și-au scris, nu s-au mai văzut, nu mai știu nimic unul de altul, povestitorul nu a mai primit nici un semn. Au trecut 40 de ani de la despărțire. Abia acum Jean Bosmans încearcă să pună frînturile de amintire cap la cap și să reconstituie acel episod enigmatic din tinerețea lui. Nu știm de ce n-a făcut asta mai devreme. Naratorul nu ne oferă nici o explicație.

În treacăt fie spus, viețile noastre sînt pline de astfel de relații întrerupte de hazard. Putem consemna oricînd un lung șir de despărțiri. Am conversat cîndva cu sute și sute de oameni, ne-am împrietenit, am rîs împreună, ne-am jurat credință pe veci, apoi întîmplarea (sau Providența) a făcut curățenie în jur, prietenii au dispărut, am rămas singuri cu o mînă de amintiri disparate. Toate au fost, mai degrabă, niște „întîlniri fugitive în care hazardul şi zădărnicia au jucat un rol mai mare decît în alte momente ale vieţii” (p.137). Mai putem repara ceva? Din păcate, timpul nu mai poate fi dat înapoi.

Frumusețea prieteniei dintre Margaret Le Coz și Jean Bosmans constă tocmai în precaritatea ei. Amîndoi se simt amenințați. Femeia e urmărită de un anume Boyaval, ins hidos și primitiv. De teama lui, s-a refugiat în Paris (a fost guvernantă în Elveția). Jean Bosmans îi dă o vreme iluzia siguranței. La rîndul ei, Margaret îl ajută pe Bosmans să scape de neliniști. Tînărul este obsedat de imaginea mamei lui, femeia cu părul roșu, care-i cere bani într-o limbă guturală, ininteligibilă, și încearcă să-l lovească cu bastonul. Ascuns în mansarda lui Margaret, bărbatul scrie, destins, o carte. Constată că, „pentru prima dată, nu se mai sufocă” (p.75).

Deși mă îndoiesc că timpul poate fi înnodat la loc, la sfîrșitul romanului, îl lăsăm pe Jean Bosmans pe o străduță din Berlin, în căutarea unei librării..

P. S. Ca și în Micuța Bijou, mama este, în Orizontul, un personaj malign. Portretul ei e necruțător: „De-atunci, [Bosmans] avea adesea acelaşi vis: mama lui şi răspopitul intrau in cameră, şi nu putea să facă nimic să-i oprească. Ea îi scotocea prin buzunarele hainelor căutînd bancnote. Celălalt dădea cu ochii de cele două caiete Clairefontaine de pe masă” (p.73).

[Sawsan · Rating 4 out of 5]

رواية تدور بين شخصين تجمع بينهما الوحدة
سرد هادئ لذكريات متشابكة وغامضة أحيانا
تدوين لأحداث وانفعالات ولقطات في حياة كل منهما عبر زمن طويل
شخصيات عابرة وحوادث أو أوهام تحجب عنهم رؤية الأفق الواسع الجميل
ويظل هناك.. أشخاص لم نقترب منهم, رسائل لم نُحسن قراءتها, وكلمات ومشاعر لم تكتمل

[مجیدی‌ام · Rating 2 out of 5]

شاید اگر فقط همین کتاب رو از مودیانو می‌خوندم، می‌تونستم بگم کتاب خوبیه که در اون نویسنده خیلی حرفه‌ای با زمان بازی کرده.
داستان از جایی شروع میشه که ابتدای قصه نیست. بعد خواننده با قهرمان داستان در این هزارتوی زمان همراه میشه. به گذشته میره، به آینده میره و به زمان حال برمی‌گرده.

اما بعنوان کسی که این کتاب، پنجمین تجربه‌اش از مودیانو بوده، باید بگم که افق اصلا من رو جذب نکرد.
کتاب قبلی‌ای که خوندم هم از همین نویسنده بود و وقتی شروع کردم به خوندن افق، شباهت زیادی با کتاب قبلی داشت. به قدری که اگر این دو کتاب رو از دو انتشارات متفاوت گرفته بودم، فکر می‌کردم که حتما یک کتاب خریدم با دو ترجمه متفاوت!
اما با گذر زمان و پیش رفتن در داستان دیدم که نه، کتاب‌ها با هم فرق دارن. کمی که بیشتر فکر کردم، یادم اومد دو کتاب هم قبلا از مودیانو خونده بودم، اون‌ها هم داستانی نه خیلی متفاوت با این کتاب داشتند.
کلا حس می‌کنم مودیانو یک قالب آماده داشته، بعد اسم کاراکترها رو عوض می‌کرده و یک عنوان جدید بهش میداده و میشده یک کتاب جدید.
در تمام کتاب‌هاش، یک دختر مرموز هست و یک پسر بیچاره. که عین کتاب‌های کلاسیک، پسره در نگاه اول عاشق دختره میشه و انقدر شهامت داره که میره جلو دختره رو می‌گیره و از قضا دختره هم همیشه جواب مثبت میده و این دو از همون لحظه‌ی آشنایی دلداده‌ی همدیگه میشن.
اون دختره هم همیشه یک مرد خبیث در گذشته‌اش وجود داره که میاد و مزاحم رابطه‌ی جدید دختره میشه.
سرتونو درد نیارم، کلیشه‌ی خالص!

از مودیانو، در حد یکی دو کتاب بخونید کفایت می‌کنه! :))
دو ستاره میدم بهش، ولی کسایی که اولین تجربه‌شون از این نویسنده باشه ممکنه امتیاز بیشتری بهش بدن.

پ.ن: هرگز از مودیانو کتاب جدیدی نمی‌خرم! مثل هرمان هسه. تمام.

[Heba · Rating 4 out of 5]

يا موديانو..أنت مسكونٌ بهاجس الفقد يا سيدي...
لطالما كانت أعمالك الروائية مسرحاً للذاكرة تطفو نُتف من ذكريات لوجوه غائبة...محاولة لإعادة تركيب الأجزاء المفككة ، النبش في ماضٍ تتقاطع فيه مسارات هؤلاء الذين يتكئون على ظلالهم...تلتقيهم في الطرقات كوجوه عابرة ولا تتعرف عليهم ، يتيهون وحيدين بحثاً عن هويتهم وللتعرف على ماهية وجودهم...
هنالك دوماً أحساس بالارتياب وفقدان الأمان، نظرات زائغة وخطى متعثرة...حاضرهم سرمدياً يجهلون أن هنالك ما يدعى مستقبل...هل يتبدى لمثل هؤلاء يوماً أن الأفق وقد نفض غيمات الذكريات المتلاحقة يُلوح لهم من بعيد ....
لقد حاول أحدهم هنا أن يجمع " المادة المظلمة " من حياته على حد قول "موديانو" أملاً في العثور على الأجزاء المفقودة ولتكتمل الأحجية...
عن الفرص المفوتة ، اللقاءات القصيرة ، الوجوه العابرة ، الأسماء السابحة بفضاء الذاكرة ، الوعود المنسية والأحاديث المبتورة...
لو حاولنا أن نفعل مثلما فعل سيفاجأنا اجتياح تلك المادة المظلمة لتطغى على الجزء الظاهر من حياتنا...
هل حقاً كل ذاك يغيب في غياهب النسيان ؟؟...
هل لي أن اسألك سؤالاً يا سيدي ؟
لماذا الحب غائباً إن لم يكن متجاهلاً عمداً مع أن كل شيء يشير إليه حتى ولو بأصابع مرتجفة ؟!...

[Paula Mota · Rating 4 out of 5]

Estes fragmentos de recordação correspondiam aos anos em que a vida é entrecortada de encruzilhadas e se abrem tantas vias aos nossos olhos que a escolha se torna difícil.

Como o meu historial com Patrick Modiano, o Nobel da Literatura de 2014, não é famoso (um DNF, um 2* e um 3*), iniciei “O Horizonte” sem grandes esperanças, mas até à data foi claramente o que mais me agradou dentro das limitações do universo “modianesco”.
Quarenta anos depois de se ter separado repentinamente da enigmática Margaret Le Coz, Bosmans compra um caderno para apontar as recordações que lhe surgem como flashes desordenados de uma juventude longínqua, quando trabalhava numa decadente livraria/editora de livros esotéricos e se cruzou em Paris com a jovem governanta que fugira da Suíça por ser perseguida por um homem sinistro.

Por detrás dos acontecimentos precisos e dos rostos familiares, sentia perfeitamente tudo o que se tornara matéria escura: breves encontros, reuniões falhadas, cartas perdidas, nomes e números de telefone figurando numa antiga agenda e que foram esquecidos, e aqueles e aquelas com quem nos cruzamos sem sequer nos apercebermos. Como na astronomia, esta matéria escura era mais vasta do que a parte visível da vida. Era infinita. E ele anotava no seu caderno raras e débeis centelhas vindas do fundo da escuridão.

Tal como noutras obras, Modiano põe as suas personagens a percorrer as ruas de Paris numa atmosfera melancólica, em movimentos tanto de busca como de fuga, cruzando-as com outras que parecem insignificantes ou banais no seu percurso. Bosmans sentiu a perda de Margaret nos primeiros tempos, mas depois a vida aconteceu e ela acabou remetida para os buracos negros da memória. Por que razão esta nos prega partidas repescando inesperadamente episódios do passado é um dos fenómenos mais fascinantes do cérebro humano.

Eu também tentei construir, ao longo de dezenas de anos, avenidas em ângulo reto, fachadas bem retilíneas, marcos indicadores para esconder os pântanos e a desorganização originais, os maus pais, os erros da juventude. E, ainda assim, de vez em quando, caio num terreno descampado que em faz sentir bruscamente a ausência de alguém, ou numa enfiada de edifícios antigos cujas fachadas exibem ferimentos da guerra, como um remorso.

[Teresa · Rating 1 out of 5]

Há quem diga que não se deve avaliar, nem comentar um livro que não se leu até ao fim. Mas eu arrisco. Li apenas metade e não aguento mais, pois é insuportavelmente aborrecido!
O narrador recorda episódios da sua vida de há quarenta anos atrás; principalmente os encontros com uma mulher por quem se apaixonou; e, para "encher" (a mim, o saco), vai descrevendo o que sonhou na noite anterior.

Na Wikipédia diz que Patrick Modiano ganhou o prémio Nobel da literatura de 2014 "pela arte da memória com a qual ele evocou os destinos humanos mais inatingíveis e descobriu a vida do mundo da ocupação alemã.".
Embora me pareça que escolhi o livro errado para conhecer o autor, considero-me daqui despachada...

[SCARABOOKS · Rating 4 out of 5]

Ero curioso. E sono sorpreso.
Più che il Nobel mi ha attratto la sua reazione al Nobel. "Il Nobel a me? La cosa è bizzarra."

Ho letto questo libro con un affetto colorato di malinconia. Come quando ascolti il racconto di un sogno di una persona cara e ferita, al mattino, appena svegli. Con tutte le incongruenze, i misteri e i disvelamenti che il racconto dei sogni trasmette.
L'ho dovuto rileggere una seconda volta per percepire oltre la potenza visionaria anche la cura. C'è l'apparente semplicità della grande sapienza poetica dietro alla bellezza, alla malia, alle suggestioni di questa scrittura.

Tutti recensendo Modiano parlano di Parigi e degli echi della Shoah. Devo confessare (per onestà e senza sapere ancora esattamente perchè) che leggendo questo libro io invece ho rivisto i miraggi misteriosi del sudamerica di Onetti e Alvaro Mutis.

[Ash88 · Rating 5 out of 5]

يقول الروائي الفرنسي فيرناندو سيلين: "أفضل الكُتاب هم أولئك الذين يملكون أسلوبًا، لأن الحكايات لا تنقصنا. فالشوارع متّخمة بالقصص، ولكن من النادر أن تجد أسلوبًا." وهو ينادي من خلال هذا القول لامتلاك تلك النبرة الذاتية في السرد، الصوت الحميمي الذي يجعل من الروائي متفردًا بأسلوبه. وقد تكون رواية الأفق للفرنسي باتريك موديانو تطبيقًا مثاليًا لما كان ��عنيه سيلين تمامًا.

يعتبر موديانو من كتاب الذاكرة، وغالبًا ما يُقدّم كوريث لمارسيل بروست رغم تعاطيهما المتباين مع طبيعة الزمن. إن الولوج إلى عالمه الروائي يشبه الوقوع في مأزق. ستتورط بذاكرة شخوص شبحية لا تكاد تستطيع تبيّن أيٍ منها. ذوات مبعثرة تباغتها صورٌ مهترئة من الماضي كسبيل للبحث عما هو ضائع، ولذا فالقراءة هنا عملية لا تُنفّذ بترف، بل بحذرٍ وتأنٍّ.

الحكاية المطروحة في الرواية بسيطة للغاية، ولا تُستحق أن تقال. كل ما تعرفه أنك برفقة رجل يبحث عن عشيقته التي تركته منذ سنوات، ولا يبدو أن موديانو حاول أن يجتهد لكسب انتباه القارئ بحبكةٍ مباغتة، أو حتى بجعله متعاطفًا مع القضية بتعزيز تلك العلاقة. شبحٌ يبحث عن شبح، لا أكثر. ورغم ذلك، هذا لا يعني أنك مخوّل للتوقف عن القراءة، بل ستجد نفسك ملزمًا بالمتابعة، لا من أجل أحداث الحكاية، بل من أجل عالمها، ومن هنا تكمن براعة الراوي.

السرد يتتبع البطل أثناء بحثه الذي لا يبدو للوهلة الأولى أنه يتعدى أسئلة عابرة لغرباء وزيارات عبثية لأماكن مختلفة، ولكنه يبدو كذلك فحسب، إذ إن بحثه في الحقيقة ينطوي على ما هو أعمق من ذلك؛ إنه بحثٌ داخلي، في أحراش الذاكرة، عن طريق استدعاء رؤىً من الماضي على الدوام، ولذا ستجد الكاتب يستخدم أساليب لغوية متكررة مثل "ذات صباح، ذات مساءٍ بعيد، ذات مرة"، إنه ضياعٌ تام في متاهة زمنية مبعثرة، قطع متناثرة من أحجية لا تغري بالترتيب، لأنها وببساطة اكتسبت جمالها من تشتتها، وهذا هو سر اللعبة السردية هنا. فمن خلال تلك الومضات الضبابية، سيتم تعميق الشعور تجاه هذا البحث، وسيجد القارئ نفسه متفاعلًا أكثر، وبالتالي متعاطفًا ومتورطًا كذلك.

هذه القراءة تدفعني للتساؤل: هل الواقع يشبه ما يحدث هنا؟ هل تنسجم كل الأشياء بهذه القابلية للذوبان والانحلال؟ هذا هو شكل الحياة إذا ما اعتمدت على ذاكرتك باسترجاعها: نسيج مهترئ ومتشظٍّ تكوّن تحت عملية هضم زمنية. هذا النسيج هو ما يحاول موديانو القبض عليه، وكتابته كتقنية سردية تحاول أن تتشبّه بطبيعة الحياة، وتستجلب معها أسئلة حول ماهية الذات، وعلاقتها المريبة بالزمن.

هذا السرد، الذي يعتمد كليًا على خط تداعي الذاكرة، يُشخّص كتحررٍ صريحٍ من منطق التعاقبية الطولية، والذي يعتبر بدوره أقل خصوبة فنيًا، وأبعد ما يكون عن منطق الحياة نفسها. ومن هنا تتجلى قوة الفن، وبراعة موديانو في الكتابة، حين لا يكون السرد لديه عبارة عن رفاهية جمالية تجديدية، بل خضوع تام للفكرة، ووسيلة لكشف المعنى الذي لا يمكن بلوغه بشكلٍ آخر.

[Marcello S · Rating 3 out of 5]

La settimana scorsa esco in bici. Al ritorno davanti al portone di casa incrocio questa ragazza, anche lei in bici.
Io la guardo e lei si gioca questa successione: occhi bassi - mi guarda - occhi bassi - mi guarda.

Ok, quando mi guarda la seconda volta vado un po’ in tilt, più che altro perché ha degli occhi bellissimi.
E non è tanto per dire.
Rimango lì, un po’ imbambolato e lei è già 10 metri nella direzione opposta e inseguirla non mi pare sul momento una buona scelta.

Però continuo a pensarci tanto che la sera ne parlo ad un’amica, esagerando sui messaggi espliciti dei suoi occhi.

Tre giorni più tardi esco dal portone di casa. Il tempo di fare due passi verso sinistra e focalizzare la strada davanti a me che lei mi sfila davanti con la sua bici bianca. Incrociamo gli occhi per forse mezzo secondo, poi mi giro ad osservarla fino a quando scompare svoltando l’angolo in fondo alla via.

Vivo lì da 2 anni. Non ti ho mai visto. Poi ti vedo 2 volte in 3 giorni. Non hai idea di chi sono e nemmeno ti immagini che ogni tanto io ripensi ai tuoi occhi. Fine della storia (per ora).

Qualche giorno più tardi inizio questo libro. A pagina 11 c’è scritto:

“Bosmans aveva pensato che il destino a volte insiste. Incontri due, tre volte la stessa persona. E, se non le rivolgi la parola, allora peggio per te.”

E niente. Ho pensato che alla fine tutto torna. E che Patrick sapeva già tutto.

Magari ora dovrei dire qualcosa sul libro.
E’ un po’ la solita storia à la Modiano.
Lui e lei, passati indefiniti e futuro incerto.
Qualcuno che li pedina, vecchi appunti su una Moleskine.
Chi fugge e chi resta.
Se avete già letto qualcosa di suo avete capito cosa intendo.

Nella media, senza slanci particolari [68/100]

[Araz Goran · Rating 4 out of 5]

باتريك موديانو
صاحب جائزة نوبل للأداب سنة 2014 الذي طالما وددت أن أقرء له..
تجربة جيدة مع هذه الرواية الهادئة والموضوع العميق الذي يحاول الكاتب الفرنسي فيه تحليل شخصيات الرواية عبر الردهة الزمنية والتي استمرت أربعين سنة ..
الرواية تبدو غامضة ومربكة في كثير من أجزائها طبعاً هذا يعود لي بسبب قلة الخبرة في مثل هذه الروايات الادبية العميقة.. لكني لمست جمال الرواية وموضوعها ورسم الشخصيات داخلها فأحببتها وأحببت اسلوب الكاتب في الخوض في غمار الزمن لبلورة القصة وزيادة في جمالها وثرائها..
اعتقد بأني سأعود يوماً لقراءة هذه الرواية عندما اكتسب خبرة اكثر واصبح اكثر وعياً في مجال هذا النوع من الادب وربما سيتغير التقييم حينها..

ملاحضة:-
إذا كنت من عشاق الروايات ذوات الحبكة والاحداث الكثيرة واللالغاز والتشويق فتجنب هده الرواية لأنك لن تستمتع بها صدقني..

[Sahar Khoshghadam · Rating 4 out of 5]

اولین کتابیه که از مودیانو خوندم و با قلمش آشنایی نداشتم، شروع کتاب چندان جذاب نیست ولی در ادامه درگیر شخصیت ها و قصه ها میشی، مودیانو داستان افق رو از نیمه ی ماجرا شروع به روایت می کنه و به تدریج از این نقطه ی میانی به سمت قبل و بعد ماجرا حرکت می کنه و این سیر زمانی به جذابیت کتاب اضافه می کنه و به قدری این کار با ظرافت انجام میشه که در پایان کتاب به بهترین نحو ممکن این سه نقطه ی زمانی یکی میشن و با خوندن خط آخر با خودت میگی چه پایان دلچسبی.

[Martina · Rating 1 out of 5]

Se esta vaga de calor já me deixa desesperada, ler um livro cuja história é terrivelmente mal conduzida, as personagens têm uma ligeira queda para a estupidez e o romance acaba por se revelar completamente ridículo e infundado é mais um passo em direção ao abismo.
Ainda assim, quero reler O Horizonte daqui a uns anos. Nem que seja para encontrar mais pontos a criticar.

[Stephen Durrant · Rating 4 out of 5]

Modiano is one of my favorite contemporary French writers for a quite simple reason: his prose is fairly easy even for a mediocre reader of French like me. Beyond this, though, is an obsession with the way the past, both personal and national, continues to haunt the present and the very landscape of a city I love: Paris. In fact, this novel is about fragments of memory and the way the central character, Bosmans, tries to reconstruct their meaning decades later. Sinister, shadowy characters always seem to lurk around the edges of Modiano's memories . . . and along mixed with this is a sense of alienation, loss, and guilt. And even though my own life, which spans almost exactly the same years as Modiano's, seems so radically different from his own, I almost feel, when I read the following, that he is a spiritual brother: "Il faisait souvent le mêmê rêve: il avait été le complice d'une délit assez grave, semblait-il, un complice secondaire, si bien qu'on ne l'avait pas encoure identifié, mais un complice, en tout cas, sans qu'il puisse savoir de quoi. Et une menace planait sur lui qu'il oubliait par instants, mais qui revenait dans son rêve, et même aprés son réveil, de manière lancinante" (pp. 77-78). I understand . . . and have the same recurrent dream.

[Fatemeh · Rating 3 out of 5]

کتاب های مودیانو همیشه برای من خیلی خیال‌انگیزه ،معمولا داستان خاصی رو روایت نمی‌کنه اما به شدت فضاسازی عجیبی داره در حدی که من الان یادم‌ نیست کتاب “ماه عسل” در مورد چی‌ بود اما حال و هوای غریبشو یادمه .

خود این کتاب داستان معمولی داره ،شخصیت ها معمولی اند و در کل همه چیز در عین سادگی اتفاق میوفته اما احساس میکنم قراره این کتاب حالا حالا تو ذهنم بمونه و از اینکه نمی‌دونم چیه که قلم مودیانو‌ رو اینقدر ماندگار می‌کنه اعصابم خورد میشه .

اولش که کتاب رو شروع کردم تا صفحه ۳۰ اینا رفتم و یه وقفه ای افتاد و‌ کلا همه‌ی شخصیت ها یادم رفت و مجبور شدم دوباره شروع کنم هرچند که میخواستم کلا بیخیالش شم‌ اما خوشحالم که یه شانس دوباره بهش دادم چون واقعا کتابی هست که ارزششو داشته باشه و پر از جمله هایی بود که آدم رو به فکر فرو می‌برد .

در اخر فک‌ کنم حس خوبی باشه که آدم مارگرت لوکوز خودشو پیدا کنه🙂

[Cristians. Sirb · Rating 4 out of 5]

Acest Modiano, atât de potrivit lecturii pe timp de iarnă, când ziua abia se mai deosebește de noapte sau vara, pe caniculă, când visul pătrunde în realitatea cleioasă a zilei!

Citiți Modiano! Cărțile lui - scrise undeva între insolație și vis. Cărți ce par rodul unei afecțiuni melancolice provocată de insolație, vis și o stare ce precede leșinul. Romanul semiconștient, senzorial.

[Albus Eugene Percival Wulfric Brian Dumbledore · Rating 4 out of 5]

Seduto in quel caffè ...
Modiano e le sue ricerche della memoria, i suoi silenzi, le sue … sottrazioni.
Dolente, amara sintonia.
[Ago 25, 2015]

[S©aP · Rating 3 out of 5]

La scrittura di Modiano è cifra stilistica (insieme alla delicatezza narrativa e a un velato mistero). Il suo francese è adamantino, dolce, musicale e teso. Non altrettanto si può dire dell'italiano in cui talvolta è tradotto. Purtroppo. Qui da noi lo scrittore ha avuto svariati traduttori. Non tutti all'altezza del compito. Rendere la delicatezza indefinita della sua narrativa senza dedicarsi, con certosina attenzione, alla consecutio temporum (di liceale memoria); affidarsi, cioè, a un uso indiscriminato del tempo imperfetto, facilita enormemente le cose al traduttore, ma confonde i piani narrativi. Li omogenizza al punto da impegnare il lettore in un continuo lavoro di memoria, di separazione. Una fatica che distoglie. Se poi si aggiunge che, in italiano, diversamente dal francese, il soggetto può essere anche sottinteso, la penosa confusione aumenta. Diventa fastidio.
Già, perché, in particolare, questo breve romanzo di Modiano si gioca tutto, quasi esclusivamente, su flashback, narrazione intima e sovrapposizioni tra contemporaneità (vissuta e descritta al momento) e ricordo dei medesimi luoghi, e personaggi, molti anni prima. Un continuo saltare del tempo in un unico flusso di coscienza. Teso a cercare chiarezza.
Il francese di Modiano è inequivocabile. Non confonde. Illumina la nebulosità di ricordi e sovrapposizioni. Ed è l'arte del pittore (quattro stelle). L'italiano di questa traduzione è insufficiente. Talvolta irritante (una stella).

[Somayeh Pourtalari · Rating 3 out of 5]

"آينده... كلمه اي كه امروز تلفظش براي بوسمان دلخراش و مرموز بود. اما آن زمان ، اصلاً فكرش را نمي كرديم. آن وقت ها بدون آن كه قدر شانسمان را بدانيم ، در يك زمان حال جاودانه به سر مي برديم."
"از راه رفتم طولاني خسته شده بود . اما براي اولين بار احساس آرامش مي كرد و اطمينان داشت درست به جايي رسيده كه يك روز از همان نقطه، همان ساعت وهمان فصل ، حركت كرده؛ درست مثل دو عقربه ساعت كه راس ساعت دوازده به هم مي رسند."
پاتريك موديانو به طرز عجيبي اسير گذشته خودش است و در اين دو كتابي كه ازش خوندم اين موضوع كاملاً واضح است.
موضوع دوكتاب خيلي بهم نزديك است. تنهايي و سرخوردگي از خونواده و وجود جنس مخالفي مرموز ...


٢١ شهريور ١٣٩٤

[Claudiu · Rating 4 out of 5]

Trebuie sa recunosc ca imi place Modiano, desi vesnica lui cautare a timpului si a amintirilor poate sa fie obositoare si pentru unii cititori chiar enervanta - asocierea cu Proust este imediata.

Proza lui Modiano este "dezbracata" de orice nu este necesar, este esentialul prin excelenta. Nu exista propozitie prea lunga sau ceva (litera, paragraf, descriere, detaliu, pana si spatiile albe) care sa fie pur si simplu in plus. Trecerile de la o perspectiva la alta sunt marcate subtil prin timpuri verbale diferite, ceea ce schimba si pronumele. Eu devine el.

Cred ca este foarte greu sa vorbesti despre o singura care de-ale lui Modiano pentru ca din cele doua romane citite pana acum, am ajuns la concluzia ca ele nu sunt decat niste piese de puzzle care formeaza o lume mai mare - si aici apare invariabil Balzac cu a lui Comedie umana
Si asta nu e un paradox.
Proust il aprecia pe Balzac.

[Isabelle · Rating 5 out of 5]

I am a hard core Modiano fan, have been since his very first novel "Place de l'Etoile". Once again, "l'horizon" takes the reader in Modiano's universe, that of memories, remembering and piecing together a moment in the past, with its unanswered questions, its doubts, its misunderstandings.
As Modiano gets older, the search becomes more pressing, more elegiac in a way. And then, there is Paris, always the main character of his wanderings...
This time, I thought there might be a resolution to the quest, but the story ends, and I am left to write the epilogue.

[Sarah ~ · Rating 2 out of 5]

عابرينْ ومتوجسينْ .
يلتقي جون ومارجريت صدفة في باريس .
كلاهما مسالم ومستوحد وتائه ويعانيان من المشاكل ذاتها : أزمة هوبة ، عدم القدرة على التواصل مع الأخرين ، فقدان الثقة بالنفس ، وخوف غامض يستولي على حياة كلٍ منهما على حدة .
جون "بـ ذاكرة قوية " يخلط الحاضر ، بالماضي ، بالمستقبل بكل سهولة ، استطعت مجاراته ما إن اعتدت على أسلوبه الغريب هذا ..
شخصية مارجريت كانت أكثر وضوحاً خاصة فيما يختص بماضيها ، أما جون فـ جعلني أتخبط خاصة في البداية .
كانَ هو يحلم بأفق يجمعهما ،وهي كانت تخشى على أفقها من الإختفاء خلف شخص غامض يطاردها .
التقيا ، افترقا وكانا غامضين ، ماذا بعد ؟ ما المغزى من كل هذا ؟
في النهاية لم أفهم المغزى .. ماذا كانَ يريد أن يقول لنا كـ قراء .
..
بسيطة وعادية ولم أحبها .
القراءة الأولى لأعمال موديانو .

[Czarny Pies · Rating 3 out of 5]

"L'Horizon" est un roman sur un amour raté entre deux orphelins affreusement seuls à Paris. On ne peut s'empêcher de leur souhaiter une longue vie de bonheur ensemble mais leur période de bonheur est très courte.
Dans de roman Modiano brille à son jeu habituel qui est de semer des doutes. Quand l'affaire se termine le lecteur ne sait pas si leur amour était voué à l'échec d'avance ou s'il y avait la possibilité d'un dénouement heureux. Pour Modiano l'essential c'est simplement de regarder les événements que l'on s'en rappele avec une œil nostalgique.
C'est toujours la même chose chez Modiano. Les personnages vivent un enfer tandis que le lecteur est dans les limbes incapable de les juger.

[Sandra Deaconu · Rating 2 out of 5]

Mda, mi-am amintit de ce nu îmi place literatura franceză! Personajele, indiferent de sex, sunt reținute, hipersensibile și fără încredere de sine. Nu uit nici gândurile fără sens, acțiunile anoste și sentimentalismele inutile.

,,[...] prima întâlnire dintre două persoane este ca o rană ușoară pe care o simte fiecare, trezindu-se din singurătate și din amorțeală."

,,Doamne, cât de neînsemnat devine cu timpul ceea ce te-a făcut să suferi odinioară..."

,,Sunt atât de rari oamenii dispuși să te ajute, să te asculte, și cu atât mai puțin să te înțeleagă..."

[piperitapitta · Rating 4 out of 5]

Fermo immagine.

L'orizzonte è denso, nebuloso, tremolante. Le ombre si incrociano e si sfiorano in una Parigi che è certa sulla mappa, ma solo intuita nei percorsi della mente, sfuggente e fuggevole come ricordi a forma di nuvola galleggiante, o un sogno che al risveglio non si riesce a catturare.
La scrittura di Modiano, evocativa e sognante, esitante e malinconica, cerca di riannodare i fili, di permettere a Jean Bosmans di rievocare il ricordo di Margaret Le Coz, di incontrare le sue tracce ancor prima del loro primo incontro avvenuto quarant'anni prima, ancora dopo l'ultimo saluto avvenuto con la promessa di una telefonata che non è mai arrivata, ancora durante gli incontri fatti insieme.
È la storia di un'assenza, di una mancanza, di un'identità oscura, di un tempo in cui molto è stato perduto e poco, quasi nulla, ritrovato, in cui alle ombre amate, alle quali si vuole restituire spessore e colore, si sovrappongono quelle di ombre più scure e dubbi mai chiariti.
Tutto si muove in un cinematografico sfumato bianco e nero, uno scambio continuo di piani temporali in cui agli improvvisi flaskback si alterna il presente, in cerca di una schiarita che avviene solo a tratti, di un orizzonte che finisce per restare sempre avvolto dalla nebbia e dall'umidità, un orizzonte in cui l'unica nota di colore - come in Schindler's List - è quella data dal cappotto rosso di Margaret.
Si dice che Modiano scriva sempre lo stesso libro - un libro fatto di ricerca della memoria, di taccuini annotati da tante parole, di ombre che fuggono nella notte, di tracce da seguire e orizzonti da svelare, di onde ed eco di un passaggio su questa terra - e se questo è vero, se questa è l'essenza della sua scrittura, se questa è la sua matrice, io, che sono già stregata da queste sue parole, voglio seguire i suoi passi uno dopo l'altro, e, come in un fermo immagine che mostra sempre la stessa scena, leggerli tutti.

«Bosmans aveva sempre pensato di potere ritrovare in fondo a certi quartieri le persone che aveva incontrato in gioventù, con l'età e l'aspetto di allora. Vivevano lì una vita parallela, al riparo dal tempo... Nelle pieghe segrete di quei quartieri, margaret e gli altri vivevano ancora uguali a come erano all'epoca. Per raggiungerli bisognava conoscere passaggi nascosti che attraversavano gli edifici, vie che a prima vista sembravano strade senza uscita e che non erano indicate sulla mappa.»

«Gli sembrava di essere il guardiano di un luogo dismesso»

[arcobaleno · Rating 4 out of 5]

Rumori di fondo
Dopo quarant'anni, Jean Bosmans si mette in ascolto degli echi di parole, pezzi di frasi, sussurri che ancora avverte nell'aria: ricordi sbiaditi che cerca di ricomporre, risalendo il corso del tempo (e se tutte quelle parole restassero sospese nell'aria fino alla fine dei tempi e bastasse un po' di silenzio e di attenzione per captarne l'eco?). Così, nella narrazione, il presente si confonde col passato, il passato col trapassato, la realtà col sogno (rinascono impressioni vaghe difficili da chiarire. Chissà se appartenevano al sogno o alla realtà?); e il lettore si sente proiettato ora qui ora là, spesso sbalestrato, confuso. Come confuso è il tentativo di ricostruzione, da parte del protagonista, di quel pezzo di vita che non vuole condannare all'oblio. Emergono giorni trascorsi sempre in fuga, sempre alla ricerca di qualcosa, verso un avvenire, verso un orizzonte che si allontana, in atmosfere impalpabili e nebbiose. Maestro, Modiano, nel rendere vaghe anche le verità, nel restituire immagini sfocate di luoghi e persone, nel riferire di un amore svanito eppure determinante; nel descrivere i rimorsi, le incertezze, le ansie, le ossessioni; così da lasciare nell'oscurità ogni causa, ogni motivo, creando una tale vaghezza da cedere al lettore stesso la possibilità di scelta; sempre, fino alla fine.

Une première rencontre entre deux personnes est comme une blessure légère que chacun ressent et qui le réveille de sa solitude et de sa torpeur.

P.S. Cercando in biblioteca una copia in italiano del romanzo, per affiancarne la lettura a quella della mia in francese, sono stata inaspettatamente indirizzata allo scaffale dei "gialli". Anche dopo una lettura e rilettura, mi sembra che il catalogatore abbia dato un significato troppo realistico all'alone di mistero che avvolge il romanzo, o a qualche episodio marginale: ma, anche questa, rientra nelle... possibilità di scelta!


Consigliato da S©aP.

[ضحى · Rating 3 out of 5]

أن تدخل القارئ في متاهة؛ فأنت مُلزمٌ ككاتب باخراجه منها.
منذ اللحظة الأولى أدخلني الكاتب في رحلة إلى الماضي، بطل يبحث عن فتاة أحبها منذ أربعين عام، تلخص الحبكة، لكنه اختار بطلاً مهزوماً كلما اقترب من حل لمعضلته؛ تلكأ، كلما اقترب من خيط ترك الريح تأخذه دون أن يلتفت له.
يرغب بايجادها لكنه يكتفي بالمرور قرب أماكن زاراها معاً.
يسترجع الكاتب الأحداث بسلاسة، انتقل من تتبع البطل، إلى تتبع فتاته قبل لقائه، لكنه ربما يصاب بحالات من النسيان، فيضعنا في متاهة وينسى اخراجنا منها.
أدخلنا في حلقة من البحث، جعلنا نتحمل وصوله لعديد من الأشخاص دون أن يطرق عليه السؤال الأهم: "هل رأيتم مارجريت لو كوز خلال السنوات الأربعين الماضية"، تنقل من شارع لآخر، من مطعم لحديقة، من باريس لمدريد.
وبالنهاية وكأن الأمر لا يهمنا، عندما اقتراب من سيدة في عمرها وشكلها وصفاتها، حجب عنا النهاية، وكأنه تذكر فجأة أن الأمر لا يعنينا، لا يعني أحد، فلا يجب أن نقتحم خصوصيته ونقترب أكتر.
بالنهاية شكراً ربيع محمود ربيع فاقتناء كتاب دون سمعه، مُكتفٍ بسمعة نوبل شيء نسيته، حيث توقفت منذ زمن عن هذه المغامرة.

[aurora]

«از راه‌رفتن طولانی خسته شده بود. اما برای اولین‌بار احساس آرامش می‌کرد و اطمینان داشت درست به جایی رسیده که یک روز از همان نقطه، همان ساعت و همان فصل، حرکت کرده؛ درست مث دو عقربه‌ی ساعت که راس ساعت دوازده به‌هم می‌رسند.»
هرازچندگاهی یکی از کتاب‌های مودیانو رو پیدا میکنم و میخونم و بعد از مدتی داستان‌ش رو تاحدی فراموش میکنم؛ شاید بخاطر فضای گنگ و مبهم و سیرزمانی سیال‌ش باشه، شاید بخاطر این باشه که آدم‌ها و مکان‌ها مثل رد نوشته‌ای که روی ماسه می‌نویسیم و با یک موج آهسته پاک میشه،خیلی شکننده، ناپایدار و درعین تفاوت مشابه هم هستن؛ یا شاید هم فقط برای آرامش و آهستگی این کتاب‌ها باشه که سراغشون میرم، چون حسی شبیه حضور در مرز نامشخص بین خواب و بیداری‌ القا میکنه که رخوت و سنگینی، دست‌ش رو میذاره روی شونه آدم و به آرومی به سمت خواب هدایت می‌کنه.

این آهنگ‌ها شبیه‌شون هستن:
The double life of veronika-Priezner
Sleeping lotus-Beving

[سلطان · Rating 1 out of 5]

هذا أول عمل أدبي أقرؤه لباتريك موديانو، الترجمة لا بأس بها، إلا أن الرواية بشكل عام لم تعجبني.
بطلا الرواية يعانيان من ضعف في شخصيتهما وفوبيا، البطل يعاني من فوبيا ملاحقة أمه قاسية القلب ذات الشعر الأحمر وزوجها له، يلاحقانه ويتتبعانه في كل مكان لأخذ ما في جيبه من نقود، والبطلة تعاني من فوبيا ملاحقة شخص كبير السن لها في كل مكان. وهكذا تدور الأحداث في معظم الصفحات.
هناك أحداث أخرى وتفاصيل كثيرة لم أجد لها توظيفا في العمل ككل.
لغة الرواية بسيطة جدا وخالية من العبارات الأدبية الرفيعة أو الوصف الجميل.
في بعض الصفحات توجد ملامح لوصف سريالي شعرت به مقحماً.

[مهسا · Rating 5 out of 5]

سیلان ذهن و فضاسازیِ فوق العاده ای داشت
همه چیز این کتاب دوست داشتنی بود،بعد از دوبار باز هم دلم میخواد بخونمش

[Norman Weiss · Rating 4 out of 5]

Das erste Mal las ich dieses Buch im August 2014, kurz bevor Modiano der Literaturnobelpreis verliehen wurde. An den Anfang des Buches konnte ich mich noch genau erinnern, aber ungefähr ab der Hälfte war alles wie neu für mich. Schon erstaunlich!
Das ich das Buch aber auch seinerzeit komplett gelesen hatte, ergibt sich aus meinem Blogbeitrag (https://notizhefte.com/2014/08/29/pat...).
Heute wie damals bewundere ich die feine Zeichnung, mit der Modiano den Vorgang des Sich-Erinnerns und dessen zweifelhaften Erfolg sichtbar macht.