What do you think?
Rate this book
Το σοφό παιδί
Δεκαπέντε χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, το Σοφό παιδί, το μυθιστόρημα του Χρήστου Χωμενίδη που ενθουσίασε κοινό και κριτικούς και έγινε σημείο αναφοράς για τη γενιά της Μεταπολίτευσης, ξανακυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη.
Για την καινούρια έκδοση το κείμενο έχει στοιχειοθετηθεί από την αρχή. Περιλαμβάνονται επίσης αποσπάσματα από τις κριτικές, πρόλογος του συγγραφέα, αναπαραγωγή της πρώτης χειρόγραφης σελίδας, ενώ το εξώφυλλο κοσμεί έργο του Δημήτρη Παπαϊωάννου που φιλοτέχνησε το 1990 διαβάζοντας το χειρόγραφο του μυθιστορήματος.
"Σήμερα -δεκαπέντε χρόνια και εφτά βιβλία αργότερα- γίνομαι ευτυχής όποτε συναντάω πιτσιρικάδες που μου μιλάνε για το "Σοφό παιδί", καθώς και "λόγιους" οι οποίοι, ενώ τότε το είχαν απορρίψει μετά βδελυγμίας, τώρα καμαρώνουν ότι το νοσταλγούν. Χαίρομαι που επαναστοιχειοθετήθηκε και κυκλοφορεί σε μιαν αψεγάδιαστη έκδοση και αγωνιώ εάν το κείμενο -από το οποίο δεν πείραξα ούτε ένα κόμμα- θα αποδειχθεί ανθεκτικό" γράφει μεταξύ άλλων στον πρόλογό του ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, για να καταλήξει: "Όσο νερό κι αν κυλήσει στο αυλάκι, ό,τι κι αν καταφέρω να γράψω μέχρι να πεθάνω, το "Σοφό παιδί" θα παραμείνει η κιβωτός της παιδικής μου ηλικίας".
Για την καινούρια έκδοση το κείμενο έχει στοιχειοθετηθεί από την αρχή. Περιλαμβάνονται επίσης αποσπάσματα από τις κριτικές, πρόλογος του συγγραφέα, αναπαραγωγή της πρώτης χειρόγραφης σελίδας, ενώ το εξώφυλλο κοσμεί έργο του Δημήτρη Παπαϊωάννου που φιλοτέχνησε το 1990 διαβάζοντας το χειρόγραφο του μυθιστορήματος.
"Σήμερα -δεκαπέντε χρόνια και εφτά βιβλία αργότερα- γίνομαι ευτυχής όποτε συναντάω πιτσιρικάδες που μου μιλάνε για το "Σοφό παιδί", καθώς και "λόγιους" οι οποίοι, ενώ τότε το είχαν απορρίψει μετά βδελυγμίας, τώρα καμαρώνουν ότι το νοσταλγούν. Χαίρομαι που επαναστοιχειοθετήθηκε και κυκλοφορεί σε μιαν αψεγάδιαστη έκδοση και αγωνιώ εάν το κείμενο -από το οποίο δεν πείραξα ούτε ένα κόμμα- θα αποδειχθεί ανθεκτικό" γράφει μεταξύ άλλων στον πρόλογό του ο συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης, για να καταλήξει: "Όσο νερό κι αν κυλήσει στο αυλάκι, ό,τι κι αν καταφέρω να γράψω μέχρι να πεθάνω, το "Σοφό παιδί" θα παραμείνει η κιβωτός της παιδικής μου ηλικίας".
464 pages, Paperback
First published January 1, 1993
17 people are currently reading
316 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 55 reviews
Read
April 13, 2018Η πρώτη επαφή με το έργου του Χ. Χωμενίδη μπορεί να χαρακτηριστεί επιεικώς απογοητευτική. Δεν μου άρεσε σχεδόν τίποτα από το βιβλίο, ούτε οι χαρακτήρες ούτε η πλοκή. Φοβάμαι βέβαια πως για αυτή την απογοήτευση ευθύνονται αποκλειστικά οι υψηλές προσδοκίες που είχα για το Σοφό Παιδί. Ο χαρακτηρισμός του Χωμενίδη ως νέο Καραγάτση και η τουλάχιστον τραγελαφική σύγκριση του Νικολάκη από το Πάπιγκο με τον Βασίλη Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν έπρεπε να με αποτρέψουν από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου και όχι το αντίθετο.
Το μοναδικό θετικό του Παιδιού είναι η γραφή του Χωμενίδη. Για να δούμε πως θα είναι το επόμενο.
Το μοναδικό θετικό του Παιδιού είναι η γραφή του Χωμενίδη. Για να δούμε πως θα είναι το επόμενο.
December 29, 2016
Ανιαρό, ανούσιο, ατάλαντα φλύαρο.
Είναι σχεδόν σκάνδαλο το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο θεωρείται "καλό", έως και "αριστούργημα". Είτε αυτοί που λένε τις εν λόγω ανοησίες δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη λογοτεχνία, είτε το γούστο τους πάσχει και πρέπει να κοιταχτούν είτε μπερδεύουν τη λογοδιάρροια με τη λογοτεχνία (το πιθανότερο). Αυτό το βιβλίο δεν είναι λογοτεχνία σε καμία περίπτωση. Και είναι μέγιστη ύβρις να θεωρούν κάποιοι πως αποτελεί υπερεαλιστικό ή μεταμοντέρνο αφήγημα αυτή η ασυνάρτητη μπαρούφα. Το ότι κάτι δεν έχει συνοχή δεν το χρίζει "μεταμοντέρνο". Πρόκειται περί μιας άθλιας συρραφής τυχαίων περιστατικών μεταξύ τους που σου δίνουν την εντύπωση πως έχουν μοναδικό σκοπό να γεμίσει ο Χωμενίδης πάκο με σελίδες και να επαίρεται πως έγραψε "μυθιστόρημα".
Βρήκα την έκδοση του Πατάκη κακόγουστη, ειδικά τις κριτικές που έκρινε σκόπιμο να συμπεριλάβει για να θρέψει αυτή την προπαγανδισμένη "ποιότητα" του βιβλίου. Ένας κριτικός έγραψε πως μένει να δούμε στο μέλλον, αν το συγκεκριμένο αφήγημα έγινε η μήτρα ενός νέου Καραγάτση. Ο Χωμενίδης στον πρόλογο το έδεσε κόμπο πως το μέλλον έδειξε και πως είναι ο νέος Καραγάτσης. Αν το Σοφό Παιδί ήταν μια ανεκτά ειπωμένη λογοτεχνίζουσα πορδή ενός νέου, τότε η υπόλοιπη δουλειά του "συγγραφέα" είναι ο απόηχος αυτός της πορδής. Το μέλλον έδειξε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι στις αξιώσεις του κ. Χωμενίδη.
Συνοπτική κριτική: χάσιμο χρόνου, σκανδαλωδώς ανόητο, εξαιρετικά προφανής η αδυναμία του Χωμενίδη να γράψει το όποιο αφήγημα είχε αρχικά στο μυαλό του. Λυπηρό το γεγονός ότι κλίκες το εξαίρουν ακόμα.
Είναι σχεδόν σκάνδαλο το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο θεωρείται "καλό", έως και "αριστούργημα". Είτε αυτοί που λένε τις εν λόγω ανοησίες δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τη λογοτεχνία, είτε το γούστο τους πάσχει και πρέπει να κοιταχτούν είτε μπερδεύουν τη λογοδιάρροια με τη λογοτεχνία (το πιθανότερο). Αυτό το βιβλίο δεν είναι λογοτεχνία σε καμία περίπτωση. Και είναι μέγιστη ύβρις να θεωρούν κάποιοι πως αποτελεί υπερεαλιστικό ή μεταμοντέρνο αφήγημα αυτή η ασυνάρτητη μπαρούφα. Το ότι κάτι δεν έχει συνοχή δεν το χρίζει "μεταμοντέρνο". Πρόκειται περί μιας άθλιας συρραφής τυχαίων περιστατικών μεταξύ τους που σου δίνουν την εντύπωση πως έχουν μοναδικό σκοπό να γεμίσει ο Χωμενίδης πάκο με σελίδες και να επαίρεται πως έγραψε "μυθιστόρημα".
Βρήκα την έκδοση του Πατάκη κακόγουστη, ειδικά τις κριτικές που έκρινε σκόπιμο να συμπεριλάβει για να θρέψει αυτή την προπαγανδισμένη "ποιότητα" του βιβλίου. Ένας κριτικός έγραψε πως μένει να δούμε στο μέλλον, αν το συγκεκριμένο αφήγημα έγινε η μήτρα ενός νέου Καραγάτση. Ο Χωμενίδης στον πρόλογο το έδεσε κόμπο πως το μέλλον έδειξε και πως είναι ο νέος Καραγάτσης. Αν το Σοφό Παιδί ήταν μια ανεκτά ειπωμένη λογοτεχνίζουσα πορδή ενός νέου, τότε η υπόλοιπη δουλειά του "συγγραφέα" είναι ο απόηχος αυτός της πορδής. Το μέλλον έδειξε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι στις αξιώσεις του κ. Χωμενίδη.
Συνοπτική κριτική: χάσιμο χρόνου, σκανδαλωδώς ανόητο, εξαιρετικά προφανής η αδυναμία του Χωμενίδη να γράψει το όποιο αφήγημα είχε αρχικά στο μυαλό του. Λυπηρό το γεγονός ότι κλίκες το εξαίρουν ακόμα.
September 4, 2020
Εξόχως σουρρεαλιστικό, αυθάδικο, μεταμοντέρνο.
June 10, 2016
Το Σοφό Παιδί μπορώ να φανταστώ ότι στην εποχή του έγινε δεκτό ως κάτι πρωτοποριακό, προκλητικό και φρέσκο: οι αλλοπρόσαλλες περιπέτειες ενός πρώιμα ώριμου και γι' αυτό ολίγον τι διαταραγμένου, σεξουαλικά και κοινωνικά, (προ)εφήβου.
+ Ο Χωμενίδης έχει αδιαμφισβήτητη ευχέρεια στην αφήγηση και γλωσσική επάρκεια. Γράφει έξυπνα, ανατρεπτικά και με χιούμορ.
- σε πολλά σημεία πλατειάζει αναίτια, οι εξωφρενικές καταστάσεις συσσωρεύονται βεβιασμένα και μοιάζουν με μια αδικαιολόγητη παράθεση από επαναλαμβανόμενα γκαγκ, ενώ στην εποχή μας ίσως αυτό το είδος ευτράπελου και σαρκαστικού έχει χάσει τη δυναμική του- για αυτό μπορεί βέβαια να ευθύνεται και η ίδια η εποχή.
+ Ο Χωμενίδης έχει αδιαμφισβήτητη ευχέρεια στην αφήγηση και γλωσσική επάρκεια. Γράφει έξυπνα, ανατρεπτικά και με χιούμορ.
- σε πολλά σημεία πλατειάζει αναίτια, οι εξωφρενικές καταστάσεις συσσωρεύονται βεβιασμένα και μοιάζουν με μια αδικαιολόγητη παράθεση από επαναλαμβανόμενα γκαγκ, ενώ στην εποχή μας ίσως αυτό το είδος ευτράπελου και σαρκαστικού έχει χάσει τη δυναμική του- για αυτό μπορεί βέβαια να ευθύνεται και η ίδια η εποχή.
January 17, 2021
https://www.vintagestories.gr/to-sofo...
Ένα από τα βιβλία που διάβασα πρόσφατα «απνευστί», και σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου τελευταία...
Βιβλίο που έγινε σημείο αναφοράς για τη γενιά της Μεταπολίτευσης, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η ιστορία του «Σοφού Παιδιού» ξεκινάει στο Πάπιγκο του ΄66. Ο Νίκος, προσπαθεί να επιζήσει σε μια κοινωνία άγρια γεμάτη πικρία. Ζει με τους γονείς του, ενώ τον αδερφό του δεν τον βλέπει σχεδόν καθόλου, αν και τον έχει συνέχεια έγνοια του, μιας και ζει σε ένα ίδρυμα όλη τη ζωή του.
Από την ασταμάτητη μεγαλομανία του πατέρα του και την συνεχόμενη αδιαφορία της μάνας του, σύντομα απομακρύνεται. Πηγαίνει στην Αθήνα έχοντας μια υποτροφία για ένα από τα καλύτερα κολέγια της εποχής. Τελείως τυχαία γνωρίζει τον Jacob και την Julia, που θα γίνουν σύντομα κάτι παραπάνω από οικογένεια γι αυτόν. Θα είναι μαζί όπου και αν πάνε μέχρι που ο Νίκος αποφασίζει να παραμείνει στο σπίτι τους στην Αθήνα για το καλοκαίρι.
Το «Ναί» του στο «στέτς» του εορτασμού στη επέτειο του «Όχι», θα γράψει ιστορία και θα είναι κάτι που θα το κουβαλάει σε όλη την αφήγηση.
Ο ήρωας του Χωμενίδη έχει μια ιδιαίτερη ωριμότητα που φαίνεται από το ξεκίνημα. Παρ'όλα αυτά, αν δεν γνωρίζαμε από την αρχή την εξέλιξη των γεγονότων θα λέγαμε πως ο Νίκος είναι τριάντα χρόνων, καθώς συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που δεν μπορείς να σκεφθείς ότι είναι μόλις εννιά.
Το «Σοφό Παιδί» είναι μια ιδιαίτερη ιστορία ενηλικίωσης και απελευθέρωσης. Ο Χωμενίδης έχει το χάρισμα να περιγράφει όσα συμβαίνουν σαν παραμύθι και το αντίστροφο, διατηρώντας συνεχόμενα την ειρωνεία και το καυστικό χιούμορ μπροστά σε όσα συμβαίνουν σε μια κοινωνία μεγάλων αλλαγών των δεκαετιών 60-80.
https://www.vintagestories.gr/to-sofo...
Ένα από τα βιβλία που διάβασα πρόσφατα «απνευστί», και σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μου τελευταία...
Βιβλίο που έγινε σημείο αναφοράς για τη γενιά της Μεταπολίτευσης, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Η ιστορία του «Σοφού Παιδιού» ξεκινάει στο Πάπιγκο του ΄66. Ο Νίκος, προσπαθεί να επιζήσει σε μια κοινωνία άγρια γεμάτη πικρία. Ζει με τους γονείς του, ενώ τον αδερφό του δεν τον βλέπει σχεδόν καθόλου, αν και τον έχει συνέχεια έγνοια του, μιας και ζει σε ένα ίδρυμα όλη τη ζωή του.
Από την ασταμάτητη μεγαλομανία του πατέρα του και την συνεχόμενη αδιαφορία της μάνας του, σύντομα απομακρύνεται. Πηγαίνει στην Αθήνα έχοντας μια υποτροφία για ένα από τα καλύτερα κολέγια της εποχής. Τελείως τυχαία γνωρίζει τον Jacob και την Julia, που θα γίνουν σύντομα κάτι παραπάνω από οικογένεια γι αυτόν. Θα είναι μαζί όπου και αν πάνε μέχρι που ο Νίκος αποφασίζει να παραμείνει στο σπίτι τους στην Αθήνα για το καλοκαίρι.
Το «Ναί» του στο «στέτς» του εορτασμού στη επέτειο του «Όχι», θα γράψει ιστορία και θα είναι κάτι που θα το κουβαλάει σε όλη την αφήγηση.
Ο ήρωας του Χωμενίδη έχει μια ιδιαίτερη ωριμότητα που φαίνεται από το ξεκίνημα. Παρ'όλα αυτά, αν δεν γνωρίζαμε από την αρχή την εξέλιξη των γεγονότων θα λέγαμε πως ο Νίκος είναι τριάντα χρόνων, καθώς συμπεριφέρεται με έναν τρόπο που δεν μπορείς να σκεφθείς ότι είναι μόλις εννιά.
Το «Σοφό Παιδί» είναι μια ιδιαίτερη ιστορία ενηλικίωσης και απελευθέρωσης. Ο Χωμενίδης έχει το χάρισμα να περιγράφει όσα συμβαίνουν σαν παραμύθι και το αντίστροφο, διατηρώντας συνεχόμενα την ειρωνεία και το καυστικό χιούμορ μπροστά σε όσα συμβαίνουν σε μια κοινωνία μεγάλων αλλαγών των δεκαετιών 60-80.
https://www.vintagestories.gr/to-sofo...
September 29, 2016
Η εξαιρετική χρήση του λόγου αρχικά με ρούφηξε, όμως η τρικυμία στο κρανίο του συγγραφέα σύντομα μ' εκνεύρισε. Του έδωσα χρόνο και ευκαιρίες, αλλά δεν κατάφερε να ανταποκριθεί. Από τα βιβλία που με νευρίασαν πραγματικά.
August 26, 2016
Διαβάζοντας το "Σοφό παιδί", αμφιταλαντευόμουν συνεχώς ανάμεσα στο ένα και τα πέντε αστεράκια. Πρόκειται για ένα από τα λίγα βιβλία που κατάφεραν να μου προκαλέσουν ταυτόχρονα εθισμό και απέχθεια.
Ο (αντι-) ήρωας της ιστορίας είναι ουσιαστικά ένα εγωκεντρικό, ανώμαλο μικρό κάθαρμα με παιδοφιλικές τάσεις. Το σενάριο εμποτίζεται τακτικά με γερές δόσεις από εντελώς εξωφρενικά γεγονότα που συχνά με τσάντιζαν απίστευτα. "Ποιός νομίζει ότι είναι αυτός ο κύριος Χωμενίδης" σκεφτόμουν, "που μας δουλεύει τόσο άγρια με τα αρρωστημένα σενάρια της φαντασίας του;" Νάνοι-υπηρέτες, πράκτορες της CIA, αρμένιοι καλόγεροι, μαζοχιστές σχεδιαστές μόδας, νευρασθενείς με τηλεκινητικές ικανότητες, κύπριοι πρόσφυγες-χούλιγκαν, παλάτια με θρόνους στη μέση της ελληνικής επαρχίας και ιπτάμενες παντόφλες παρέλαυναν μπροστά μου αλαζονικά χωρίς καμία λογική εξήγηση για το παράλογο της ύπαρξης τους.
Αν αυτός ο τύπος δεν έγραφε τόσο αριστουργηματικά, θα είχα παρατήσει το βιβλίο από τις πρώτες σελίδες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι ο Χωμενίδης είναι ένας μαιτρ της γλώσσας. Ελάχιστοι είναι οι συγγραφείς με την έμφυτη ικανότητα να χειρίζονται την γλώσσα με τόση άνεση, πρωτοτυπία και δημιουργικότητα. Για χάρην της εξαιρετικής γραφής του Χωμενίδη και το καυστικό του χιούμορ έφαγα στη μάπα το δούλεμα του, αλλά και τις άκρως ενοχλητικές περιγραφές από μπανιστήρια, αυνανισμούς, όργια και σεξουαλικές παρενοχλήσεις ανηλίκων που μου σέρβιρε σε γενναιόδωρες ποσότητες στις σελίδες του.
Στο τέλος άξιζε τον κόπο, αν και όταν το τελείωσα ένοιωσα ανακούφιση που ξέφυγα από το (γερό) κράτημα της γραφής του.
Ο (αντι-) ήρωας της ιστορίας είναι ουσιαστικά ένα εγωκεντρικό, ανώμαλο μικρό κάθαρμα με παιδοφιλικές τάσεις. Το σενάριο εμποτίζεται τακτικά με γερές δόσεις από εντελώς εξωφρενικά γεγονότα που συχνά με τσάντιζαν απίστευτα. "Ποιός νομίζει ότι είναι αυτός ο κύριος Χωμενίδης" σκεφτόμουν, "που μας δουλεύει τόσο άγρια με τα αρρωστημένα σενάρια της φαντασίας του;" Νάνοι-υπηρέτες, πράκτορες της CIA, αρμένιοι καλόγεροι, μαζοχιστές σχεδιαστές μόδας, νευρασθενείς με τηλεκινητικές ικανότητες, κύπριοι πρόσφυγες-χούλιγκαν, παλάτια με θρόνους στη μέση της ελληνικής επαρχίας και ιπτάμενες παντόφλες παρέλαυναν μπροστά μου αλαζονικά χωρίς καμία λογική εξήγηση για το παράλογο της ύπαρξης τους.
Αν αυτός ο τύπος δεν έγραφε τόσο αριστουργηματικά, θα είχα παρατήσει το βιβλίο από τις πρώτες σελίδες. Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι ο Χωμενίδης είναι ένας μαιτρ της γλώσσας. Ελάχιστοι είναι οι συγγραφείς με την έμφυτη ικανότητα να χειρίζονται την γλώσσα με τόση άνεση, πρωτοτυπία και δημιουργικότητα. Για χάρην της εξαιρετικής γραφής του Χωμενίδη και το καυστικό του χιούμορ έφαγα στη μάπα το δούλεμα του, αλλά και τις άκρως ενοχλητικές περιγραφές από μπανιστήρια, αυνανισμούς, όργια και σεξουαλικές παρενοχλήσεις ανηλίκων που μου σέρβιρε σε γενναιόδωρες ποσότητες στις σελίδες του.
Στο τέλος άξιζε τον κόπο, αν και όταν το τελείωσα ένοιωσα ανακούφιση που ξέφυγα από το (γερό) κράτημα της γραφής του.
June 8, 2016
Με τόσα που είχα ακούσει περίμενα κάτι πολύ περισσότερο. Για πρωτόλειο και για την εποχή που εκδόθηκε σίγουρα πρέπει να ήταν εντυπωσιακό, τώρα όμως νομίζω πως διαβάζεται περισσότερο ως ένα νοσταλγικό κειμήλιο της μεταπολιτευτικής εποχής.
Υ.Γ Στο τέλος του βιβλίου έχει αποσπάσματα κριτικών της εποχής κι ένας παρομοιάζει τον Χωμενίδη με τον Πίντσον. Τον Πίντσον. Food for thought αυτό για να προσέχουμε τι γράφουμε όταν ενθουσιαζόμαστε.
Υ.Γ Στο τέλος του βιβλίου έχει αποσπάσματα κριτικών της εποχής κι ένας παρομοιάζει τον Χωμενίδη με τον Πίντσον. Τον Πίντσον. Food for thought αυτό για να προσέχουμε τι γράφουμε όταν ενθουσιαζόμαστε.
March 23, 2019
Το Σοφό παιδί φαντάζομαι, ό��ι στην εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε, έγινε δεκτό ως κάτι εξαιρετικά πρωτοποριακό, προκλητικό και καινοτόμο. Η αφήγηση των περιπετειών, ενός πρόωρα ώριμου και ολίγον τι διαταραγμένου, (προ) εφήβου, και η απεικόνιση των άμεσων απορροιών τους στην κοινωνική και σεξουαλική του ζωή, πρέπει να ήταν πρωτόγνορο ανάγνωσμα για το κοινό του τότε.
Ο τρόπος γραφής με άρεσε από τις πρώτες κιόλας σελίδες: περιγραφικός, ρεαλιστικός και χωρίς να κουράζει. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Χωμενίδης κατέχει ευχέρεια στην αφήγηση, καθώς και γλωσσική επάρκεια. Γράφει έξυπνα, ανατρεπτικά, ενώ δεν λείπουν σαρκαστικά και σατυρικά στοιχεία. Στο μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της, η ιστορία με ενδιέφερε, σε αρκετά εκτενή βαθμό. Ελάχιστες ήταν οι ¨κοιλιές» στην αφήγηση και δεν μπορώ να πω ότι μείωσαν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον μου.
Εντούτοις, σε πολλά σημεία, παρατήρησα ότι η γραφή του χαρακτηρίζεται από αμετροέπεια και αποτέλεσμα αυτού είναι η βεβιασμένη υπερσυσσώρευση εξωπραγματικών καταστάσεων, ένα αναίτιο στίβαγμα περιστατικών χωρίς τοποχρονική ή εννοιολογική συσχέτιση. Ο πρωταγωνιστής όλης της αφήγησης, με εκνευρίζει αρκετά, και αυτό δεν άλλαξε ως το τέλος. Αλαζόνας, εκνευριστικός και αχάριστος, προκαλεί αβίαστα την απέχθεια.
Το τέλος αυτό καθαυτό, μου φάνηκε κάπως βεβιασμένο και βιαστικό.
Βαθμολογία: 2/5 Καλό βιβλίο, αλλά δεν τρελάθηκα. Θα ήθελα να διαβάσω το «Νίκη» του ίδιου, μίας και έχω ακούσει ότι είναι το αριστούργημα του.
Για περισσότερες βιβλιοκριτικές, άρθρα και άλλα πολλά, κατευθυνθείτε εδώ: https://heshotme.wordpress.com/2019/0...
Ο τρόπος γραφής με άρεσε από τις πρώτες κιόλας σελίδες: περιγραφικός, ρεαλιστικός και χωρίς να κουράζει. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Χωμενίδης κατέχει ευχέρεια στην αφήγηση, καθώς και γλωσσική επάρκεια. Γράφει έξυπνα, ανατρεπτικά, ενώ δεν λείπουν σαρκαστικά και σατυρικά στοιχεία. Στο μεγαλύτερο μέρος της έκτασης της, η ιστορία με ενδιέφερε, σε αρκετά εκτενή βαθμό. Ελάχιστες ήταν οι ¨κοιλιές» στην αφήγηση και δεν μπορώ να πω ότι μείωσαν ιδιαίτερα το ενδιαφέρον μου.
Εντούτοις, σε πολλά σημεία, παρατήρησα ότι η γραφή του χαρακτηρίζεται από αμετροέπεια και αποτέλεσμα αυτού είναι η βεβιασμένη υπερσυσσώρευση εξωπραγματικών καταστάσεων, ένα αναίτιο στίβαγμα περιστατικών χωρίς τοποχρονική ή εννοιολογική συσχέτιση. Ο πρωταγωνιστής όλης της αφήγησης, με εκνευρίζει αρκετά, και αυτό δεν άλλαξε ως το τέλος. Αλαζόνας, εκνευριστικός και αχάριστος, προκαλεί αβίαστα την απέχθεια.
Το τέλος αυτό καθαυτό, μου φάνηκε κάπως βεβιασμένο και βιαστικό.
Βαθμολογία: 2/5 Καλό βιβλίο, αλλά δεν τρελάθηκα. Θα ήθελα να διαβάσω το «Νίκη» του ίδιου, μίας και έχω ακούσει ότι είναι το αριστούργημα του.
Για περισσότερες βιβλιοκριτικές, άρθρα και άλλα πολλά, κατευθυνθείτε εδώ: https://heshotme.wordpress.com/2019/0...
December 29, 2016
Είχα ακούσει πάρα πολλά και περίμενα κάτι άλλο. Δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου. Με επιείκεια το 2. Δεν μπροώ να καταλάβω όσους/όσες έχουν βάλει πάνω από τρία, δεν μπορώ να καταλάβω τις κριτικές. Έλεγα να πάρω τη "Νίκη" αλλά μου είπαν πως "Το σοφό παιδί" είναι το καλύτερό του.
January 20, 2013
Το βιβλίο πραγματεύεται την ζωή ενός οκτάχρονου επαρχιωτάκου που μεταφέρεται ξαφνικά στην πρωτεύουσα ώστε να συνεχίσει την εκπαίδευσή του σε ιδιωτικό, διακεκριμένο κολέγιο. Εκεί ακριβώς αρχίζει και η δράση(αφού έχει προηγηθεί μια τρελιάρικη εισαγωγή που δίνει μια γεύση του τι θα επακολουθήσει). Οι αλλόκοτες σκηνές διαδέχονται η μια την άλλη και ο πιτσιρικάς βρίσκεται εν μέσω γεγονότων εντελώς ασυνάρτητων με την ηλικία του.
Η αφήγηση γίνεται σε α' πρόσωπο από τον ίδιο τον πιτσιρικά, είναι εξαιρετικά γρήγορη και διακόπτεται πολύ συχνά από αναδρομές και εμβόλιμες ιστορίες(καταπληκτικές!) για τους εξίσου αλλόκοτους χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν. Η πλοκή διαδραματίζεται γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 70'.
Ο συγγραφέας περιγράφει την Ελλάδα της μεταπολίτευσης μέσα από τραγελαφικά σκηνικά. Με τον σαρκασμό άλλοτε να υποβόσκει και να πάλλεται έντονα κάτω από την κάθε λέξη και άλλοτε να ξεχύνεται και να χτυπάει τον αναγνώστη στα μούτρα σαν σφαλιάρα, αλλά και με την απίστευτα ελκυστική(!!!) γραφή του, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα απολαυστικότατο ανάγνωσμα. Σκοτώνει εμφατικά κάθε είδους 'κλισέ' πριν ακόμα το δημιουργήσει(ή το δημιουργεί και το εκφυλίζει με κάθε είδους εξωφρενικές λεπτομέρειες) και σε αφήνει άναυδο ανά δύο σελίδες. Τόσο πολύ μάλιστα, που ορισμένες φορές αναρωτήθηκα αν το κάνει επίτηδες για να μου γαμήσει το κεφάλι!
Η αλήθεια είναι ότι μετά την μέση κάνει μια μικρή κοιλιά, χωρίς όμως να κουράσει σε καμία στιγμή.
Για να μην το παιδεύω παραπάνω, το βιβλίο είναι άκρως διασκεδαστικό, περίεργο, πρωτότυπο, καταιγιστικό, ανατρεπτικό και κουλό, με θαυμάσια χρήση της γλώσσας που, προσωπικά, δεν έχω ξανασυναντήσει.
Η αφήγηση γίνεται σε α' πρόσωπο από τον ίδιο τον πιτσιρικά, είναι εξαιρετικά γρήγορη και διακόπτεται πολύ συχνά από αναδρομές και εμβόλιμες ιστορίες(καταπληκτικές!) για τους εξίσου αλλόκοτους χαρακτήρες που τον πλαισιώνουν. Η πλοκή διαδραματίζεται γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 70'.
Ο συγγραφέας περιγράφει την Ελλάδα της μεταπολίτευσης μέσα από τραγελαφικά σκηνικά. Με τον σαρκασμό άλλοτε να υποβόσκει και να πάλλεται έντονα κάτω από την κάθε λέξη και άλλοτε να ξεχύνεται και να χτυπάει τον αναγνώστη στα μούτρα σαν σφαλιάρα, αλλά και με την απίστευτα ελκυστική(!!!) γραφή του, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα απολαυστικότατο ανάγνωσμα. Σκοτώνει εμφατικά κάθε είδους 'κλισέ' πριν ακόμα το δημιουργήσει(ή το δημιουργεί και το εκφυλίζει με κάθε είδους εξωφρενικές λεπτομέρειες) και σε αφήνει άναυδο ανά δύο σελίδες. Τόσο πολύ μάλιστα, που ορισμένες φορές αναρωτήθηκα αν το κάνει επίτηδες για να μου γαμήσει το κεφάλι!
Η αλήθεια είναι ότι μετά την μέση κάνει μια μικρή κοιλιά, χωρίς όμως να κουράσει σε καμία στιγμή.
Για να μην το παιδεύω παραπάνω, το βιβλίο είναι άκρως διασκεδαστικό, περίεργο, πρωτότυπο, καταιγιστικό, ανατρεπτικό και κουλό, με θαυμάσια χρήση της γλώσσας που, προσωπικά, δεν έχω ξανασυναντήσει.
August 5, 2021
Δεν βάζω συχνά χαμηλές βαθμολογίες αλλά δε παρατάω συχνά κι ένα βιβλίο στην αρχή. Το εγκατέλειψα στο σημείο που ο πατέρας του ήρωα έδωσε τη μητέρα βορά σε ομαδικό βιασμό προκειμένου να δεχτούν τον ήρωα ως υπότροφο σε ακριβό ιδιωτικό σχολείο. Κ λίγο μετά, όταν ο γιος αναχωρεί για Αθήνα, η βιασμενη σύζυγος κοιτάζει τον άντρα της με λατρεία και περηφάνεια. Πολύ μιζέρια για τα γούστα μου.
January 3, 2017
Ίσως το πρώτο βιβλίο που διάβασα απνευστί στη ζωή μου. Αν υπήρχε και μεγαλύτερη βαθμολογία θα την έβαζα. Life changing book.
September 10, 2015
Σε συνεπαιρνει απο την πρωτη σελιδα. Με απιστευτη χρηση του νεοελληνικου λογου που προκαλει θαυμασμο για τις επιλεγμενες λεξεις και εκφρασεις και πολυ γελιο με τις περιγραφες. Μετα τη ¨Νικη¨ δεν περιμενα πως θα μπορουσε να ειναι τοσο καλο ενα βιβλιο του Χωμενιδη. Βεβαια υπηρχαν πολλες στιγμες που αμφιταλαντευτηκα για την ποιοτητα της φαντασιας του συγγραφεα. Σιγουρα ευρηματικος (η χρηςη των ανθρωπιδιων ειναι απο τα ακραια στοιχεια) κατασκευαζει ομως εναν ηρωα αντιςυμβατικο, που μεγαλωνει πριν την ωρα του και φτανει μεχρι τις παιδοφιλικες τασεις (π.χ. Συμπεριφορα του Νικου προς την αδερφη του Νικη). Σιγουρα λιγα βιβλια το πλησιαζουν αν και φερνει τον αναγνωστη σε αμηχανια καποιες στιγμες.
March 23, 2013
Το χαζό παιδί που διηγείται σαχλαμάρες. Συγχωρείται ως πρωτόλειο.
July 12, 2020
Το παραδεχομαι δεν καταφερα να το τελειωσω, εως τη μεση με το ζορι.
Ειχα διαβασει και ακουσει διθυραμβικες κριτικες για το εν λογω βιβλιο, που επανεκδιδεται κιολας (?!) και τον συγγραφεα του, το βρηκα σε εναν παγκο και αποφασισα να του δωσω μια ευκαιρια.
Ηθελα πραγματικα να μου αρεσει, αλλα επειδη αγαπω πολυ τη λογοτεχνια δεν μπορω να κανω τα στραβα ματια οταν βιβλια σαν αυτο βαφτιζονται αριστουργηματα και δε αριστουργηματα της ελληνικης λογοτεχνιας, ειναι ανηκουστο.
Η επιτομη της απολυτης μιζεριας και της βαρεμαρας σε ενα βιβλιο. Μα με τι κριτηρια οι υπολοιποι αναγνωστες βαζουν 4 και 5 αστερια ; Τι διαβαζουν ; Μονο Καρυστιανη, Βαμβουνακη, Καλπουζο, Μαντα και Κορτω ; Γιατι αν ειναι ετσι, ε τοτε ειναι αριστουργημα. Ευτυχως το ειχα αγορασει μεταχειρισμενο και το εκανα ανταλλαγη.
Ειχα διαβασει και ακουσει διθυραμβικες κριτικες για το εν λογω βιβλιο, που επανεκδιδεται κιολας (?!) και τον συγγραφεα του, το βρηκα σε εναν παγκο και αποφασισα να του δωσω μια ευκαιρια.
Ηθελα πραγματικα να μου αρεσει, αλλα επειδη αγαπω πολυ τη λογοτεχνια δεν μπορω να κανω τα στραβα ματια οταν βιβλια σαν αυτο βαφτιζονται αριστουργηματα και δε αριστουργηματα της ελληνικης λογοτεχνιας, ειναι ανηκουστο.
Η επιτομη της απολυτης μιζεριας και της βαρεμαρας σε ενα βιβλιο. Μα με τι κριτηρια οι υπολοιποι αναγνωστες βαζουν 4 και 5 αστερια ; Τι διαβαζουν ; Μονο Καρυστιανη, Βαμβουνακη, Καλπουζο, Μαντα και Κορτω ; Γιατι αν ειναι ετσι, ε τοτε ειναι αριστουργημα. Ευτυχως το ειχα αγορασει μεταχειρισμενο και το εκανα ανταλλαγη.
February 20, 2017
Ένα λογοτεχνικό βιβλίο για απαιτητικούς και προσεκτικούς αναγνώστες χωρίς δομή,αλλά με μία γραφή αριστουργηματική με εξαιρετικό ύφος και πολύ καυστικό χιούμορ.Μία αφηγηματική πλοκή,αλλόκοτη,περίεργη με εξωπραγματικά γεγονότα σε σημείο παραλογισμού με κεντρικό ήρωα ένα αγόρι σε μικρή ηλικία που αφηγείται τις πνευματικές και εγωκεντρικές του ανησυχίες.
Για να είμαι ειλικρινής δυσκολεύτηκα στην κατανόησή του έχοντας βέβαια ακόμη κάποια κενά και ερωτηματικά.Πάντως ο συγγραφέας,πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο,δείχνει να έχει πολύ φαντασία ένα είδος παραμυθά όπως οι παππούδες μας που μας διηγούνταν τις ιστορίες τους.
Για να είμαι ειλικρινής δυσκολεύτηκα στην κατανόησή του έχοντας βέβαια ακόμη κάποια κενά και ερωτηματικά.Πάντως ο συγγραφέας,πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο,δείχνει να έχει πολύ φαντασία ένα είδος παραμυθά όπως οι παππούδες μας που μας διηγούνταν τις ιστορίες τους.
April 20, 2018
Αυτό ήταν μια απόλαυση. Απλή, έξυπνη και σπιρτοζικη γραφή με ύφος φευγάτο! Διάβαζα τις ιστορίες ενός μικρού παιδιού γραμμένες λες και επρόκειτο για την πιο σημαντική ιστορία γραμμένη από έναν ενήλικα! Μικρά επεισόδια με κορυφώσεις και εντυπωσιακή απεικόνιση χαρακτήρων με τρόπο τέτοιο σα να τους έβλεπες σε ταινία. Γενικά πολύ καλό βιβλίο κ πολύ ωραία ιστορία. Είναι το δεύτερο βιβλίο του Χωμενίδη που διαβάζ�� μετά τη Νίκη κ νομίζω ότι είναι ισάξιο αν και διαφορετικό.
January 1, 2019
Το σοφό παιδί μας δίνει ένα ενδιαφέρον ψυχογράφημα της ελληνικής κοινωνίας της εποχής 1960-1985. Είναι πυκνογραμμένο και έχει το χαρακτηριστικό να σε υπνωτίζει και να μη σε αφήνει να το εγκαταλείψεις ... Σε μένα δεν κύλησε εύκολα, αλλά μου άρεσε!
April 12, 2020
Πρώτη φορά Χωμενίδης αλλά και μάλλον τελευταία. Σαρωτικό ξεκίνημα και από ένα σημείο και μετά ένας εκτροχιασμός - χωρίς όμως να χάνεις την ελπίδα. Το βιβλίο τελείωσε κάποια στιγμή και η ελπίδα έστεκε ακόμα μες στο δωμάτιο ανήμπορη να εξηγήσει τα ανεξήγητα.
October 6, 2025
Δεν μπορούσα να συγκρατηθώ και τελείωσα το σοφό παιδί σε λιγότερο από μία εβδομάδα…. ίσως το καλύτερο βιβλίο του Χωμ που έχω διαβάσει. Πραγματική ματιά στην μετά-Χουντική Ελλάδα της απελευθέρωσης και της υπερβολής, στο πιο γνώριμο περιβάλλον…Μακάρι να το ξαναδιάβαζα για πρώτη φορά
Read
September 4, 2020[απολαυστικό και ταυτόχρονα ενοχλητικότατο - χωρίς αστεράκια]
November 3, 2023
Πολύ ενδιαφέρουσα γραφή που σε κρατάει στο βιβλίο ακόμη κι αν η υπόθεση δεν το καταφέρνει.
May 2, 2021
Μια φανταστική σειρά ιστοριών που μπερδεύονται κι ανακατεύονται και σε πείθουν ότι έχουν γραφτεί από ένα παιδί ... ένα σοφό παιδί.. καταπληκτικός Χωμενίδης!
October 25, 2024
Αρνιόμουν τόσα χρόνια να το διαβάσω και πολύ καλά έκανα. Άρατα κούρατα και ό,τι του φανεί. Αναγνωρίζω τη φιλόδοξη αρχή και την ικανότητα στη λογοδιάρροια γι’αυτό και τα δύο αστεράκια. Μόλις όμως έφτασα στα ανθρωπίδια σήκωσα τα χέρια ψηλά και αποφάσισα να το παρατήσω για να μη χάσω άλλο χρόνο με αρλούμπες. Είναι πράγματι απορίας άξιες οι διθυραμβικές κριτικές και (ακόμα περισσότερο) η επανέκδοση μιας τέτοιας σαχλαμάρας τριάντα χρόνια μετά την πρώτη έκδοση. Η δε σύγκριση του Χωμενίδη με τον Μποτο Στράους, τον Πίντσον και τον Ταμπούκι από έναν κριτικό (όπως αποτυπώνεται στο οπισθόφυλλο), είναι κατά τη γνώμη μου μια καλή εξήγηση για το στραπάτσο που έχει υποστεί η ελληνική λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια στο σύνολό της. Κρίμα και πάλι κρίμα.
This entire review has been hidden because of spoilers.
March 12, 2022
Το Σοφό Παιδί είναι το πρωτόλειο έργο του τότε 27χρονου Χωμενίδη που τόσο με εκνεύριζε όσο το διάβαζα, μα κι άλλο τόσο με ευχαριστούσε ώρες-ώρες με τη γραφή του,τη χρήση της γλώσσας τη δική του πρόζα που ξεχωρίζει.
Μια συρραφή από πολλές απιθανότητες,γκροτέσκα γεγονότα που δεν έδιναν μια σφιχτή συνοχή στο κείμενο, κι ενώ άλλοι θα μιλήσουν για μεταμοντέρνα προσέγγιση,εγώ θ' απαντήσω όπως κι ο Νικολάκης, ο πρωταγωνιστής, όταν κλήθηκε ν' απαντήσει, στο ρόλο του ως Μεταξάς,ερωτώμενος τον Οκτώβριο του 1940 από το Μουσολίνι:
《Να πει "Ναι" ,εκεί που έπρεπε να πει "Όχι"》
Κι αυτό είναι που θ'απαντούσα αν με ρωτούσε κάποιος, αν άξιζε η ανάγνωση του Σοφού Παιδιού.
Μια συρραφή από πολλές απιθανότητες,γκροτέσκα γεγονότα που δεν έδιναν μια σφιχτή συνοχή στο κείμενο, κι ενώ άλλοι θα μιλήσουν για μεταμοντέρνα προσέγγιση,εγώ θ' απαντήσω όπως κι ο Νικολάκης, ο πρωταγωνιστής, όταν κλήθηκε ν' απαντήσει, στο ρόλο του ως Μεταξάς,ερωτώμενος τον Οκτώβριο του 1940 από το Μουσολίνι:
《Να πει "Ναι" ,εκεί που έπρεπε να πει "Όχι"》
Κι αυτό είναι που θ'απαντούσα αν με ρωτούσε κάποιος, αν άξιζε η ανάγνωση του Σοφού Παιδιού.
Read
January 26, 2020Με πηραν στο λαιμο τους μερικοι κριτικοι που εγραφαν διθυραμβους για αυτο το βιβλιο. Ακομα δεν μπορω να βρω τις αρετες του βιβλιου που εβλεπαν αυτοι τοτε. Οπως και ενας-δυο συγγραφεις που εκτιμουσα(τωρα καταλαβαινω, το εκαναν για να μην φανουν οτι εχουν ζηλεια επειδη ειδαν οτι ειχε κανει τρελλες πωλησεις τοτε). Εχω διαβασει και πιο βαρετα βιβλια που μερικα τα αφησα στη μεση, δεν τρεχει τιποτα , αυτα συμβαινουν. Ομως ηταν η πρωτη φορα που ηθελα να παω στο βιβλιοπωλειο και να ζητησω τα λεφτα μου πισω.
Read
May 19, 2017Μου αρεσε πολύ η γλώσσα του συγγραφέα. Επιασα τον εαυτό μου τα προσπαθει να αποστιθίσει τις εκφράσεις του. Η πλοκή κάπως με κούρασε σε κάποια σημεία, και χάθηκε το ενδιαφέρον μου για να μάθω τη συνέχεια. Διάβαζα επειδή μου αρεσαν οι εκφράσεις του συγγραφέα αδιαφορώντας για την εξέλιξη.
Θέλω να κάνω ένα διάλειμμα τώρα και να ξαναδιαβάσω Χωμενίδη στο μέλλον
Θέλω να κάνω ένα διάλειμμα τώρα και να ξαναδιαβάσω Χωμενίδη στο μέλλον
October 23, 2014
Το αφήγημα αυτο ειναι αστειο, πρωτότυπο συχνά σουρεαλιστικό και σίγουρα άξιο να διαβαστεί. Το σχολιάζω δεκαοκτώ χρόνια απο τότε που το διάβασα. Έκτοτε έχω διαβάσει ολα τα βιβλία του χωμενίδη. Συνεχιζω να πιστεύω πως αυτο ειναι το καλύτερό του μέχρι τωρα.
March 26, 2016
Την εποχή που εκδόθηκε ήταν επαναστατικό.
Μοναδική γραφή από τον Χωμενίδη.
Μια ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά το μεγάλο ατού είναι η αφήγηση.
Μάλλον δημιούργησε τη σχολή που εντάχθηκε Τατσόπουλος, Ραυτόπουλος κ.λπ.
Μοναδική γραφή από τον Χωμενίδη.
Μια ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά το μεγάλο ατού είναι η αφήγηση.
Μάλλον δημιούργησε τη σχολή που εντάχθηκε Τατσόπουλος, Ραυτόπουλος κ.λπ.
Displaying 1 - 30 of 55 reviews