'Prachtige polders met nog mooiere namen (Lage Paarden, Lange Beving) zag ik liggen, dorpen met vreemde namen (Acquoy, Poederoijen), kronkelige dijken en oude forten en uitgestrekte boomgaarden. Alles begon ineens te leven, en ik begreep na enige tijd waarom ik altijd maar op pad moet.'Vele jaren trok Martin Bril er in zijn auto op uit om Nederland te beschrijven. Bril wist dat ons land vol zit met verhalen, en hij keerde dan ook altijd terug met een verhaal, dat de lezers van Het Parool, en later de Volkskrant, de volgende dag mochten lezen. Bril reisde om zijn land, maar vooral zichzelf te begrijpen, om een structuur te creëren waar het ritme van zijn dagelijkse column bij gedijde. En het honderdduizenden lezers werden door Bril geïnspireerd, door zijn levenslust, zijn mededogen, zijn irritaties en zijn verbazing. Hij was de ultieme chroniqueur van het moderne Nederland in al zijn verschijningsvormen.Heimwee naar Nederland bevat de mooiste stukken die Bril over ons land schreef. Geen dorp blijft onbesproken, geen visboer onbezocht. Van de bakker op de hoek, een bezoek aan de braderie en de jongeren voor het jeugdhonk tot de geur van vers gemaaid Martin Bril weet het Nederlandse zielenleven feilloos in woorden te vangen.Martin Bril (1959-2009) schreef jarenlang een van de meest gelezen columns in Nederland, eerst in Het Parool en vanaf 2001 ook in de Volkskrant. In Vrij Nederland schreef hij het wekelijkse feuilleton 'Evelien', waarvan tevens een succesvolle televisieserie werd gemaakt. Bril publiceerde tientallen boeken die steevast uitgroeiden tot bestsellers.
Nederland en Martin Bril: dat was een fijn huwelijk. Helaas is Nederland nu weduwe door het vroegtijdig overlijden van haar grootste minnaar. Gelukkig hebben we de liefdesbrieven nog. In Heimwee naar Nederland zijn bijna honderdvijftig hiervan opgenomen.
In Heimwee naar Nederland neemt Bril ons mee op reis door de alledaagse schoonheid van ons land. Exotische plaatsen zoals Visbuurt, Bontebok, Lichtmis en Domineesweg passeren de revue. De auteur weet als geen ander de pracht van het gewone te beschrijven, want hoe klein het plaatsje ook is, het ademt altijd de spruitjesgeur van het dagelijkse Nederland uit. En dat klinkt misschien saai, maar bij Bril verwordt de Blokker tot een paradijs en worden vuilcontainers tot een El Dorado.
Ook dit boek van Bril heb ik heerlijk in bed gelezen. In dit boek columns over plekken in Nederland die Bril bezocht. Elke avond las ik een paar columns. Twee soorten belevingen bij het lezen. Herkenning bij de plaatsen die je al kent, maar bijna altijd toch weer verrassende beschrijvingen. Nieuwsgierigheid bij de plaatsen die je nog kent en dat blijken er heel veel te zijn. :)
Korte stukjes waarin Bril keer op keer laat zien dat hij het talent beheerst om in alles de schoonheid te kunnen zien, of het nu gaat om braakliggende terreinen of straatnamen. In 'Heimwee naar Nederland' toont Bril zich de ware penvoerder van de periferie.
Hoe ik de stukjes waardeerde hing af van mijn eigen stemming, merkte ik. In een slechte of ongeduldige stemming zag ik voor mijn geestesoog alleen de eindeloze provinciale wegen, ANWB-borden en rotondes voor me die hij beschreef, en vroeg ik me af waarom ik over iets lees dat ik doorgaans toch alleen verdraag omdat het functioneel is. In een betere stemming kon ik erg genieten van Brils kleine observaties en gedachten ("Dus ik zat op een bankje in het Wilhelminapark. Onder een boom. Altijd de beste plek, tenzij er boven je net een duif zit"), en voelde ik bewondering voor zijn niet-aflatende nieuwsgierigheid en vaardigheid tot verwondering over de meest alledaagse, doorgaans als lelijk afgedane zaken.
Ik zelf bezit dat talent in elk geval niet tot deze hoogte. Maar wat moet het fijn zijn met zo'n bril op door het leven, en in dit geval: door Nederland te kunnen gaan. Hij zegt het zelf het beste: "Een mooi land, voor wie ervan houdt".
Een paar van deze columns van Martin Bril zijn interessant, met een onthechte stijl, observerend en de lezer meenemend naar niet zo bekende stukjes van Nederland. Maar al snel blijkt het een bundel van een wekelijks herhaald kunstje te zijn en wordt het steeds moeilijker door de maniertjes heen de originele observaties te waarderen. Het ware beter geweest als de stukjes voor eenmalig gebruik waren gebleven (of als ik het boek niet had gelezen als een boek, maar had laten liggen en er wekelijks een stukje uit had opgebladerd, maar zo leuk zijn ze nu ook weer niet)
Heimwee naar Nederland zijn columns van Martin Bril uit de periode 2002? - 2012 (Volkskrant) Hij neemt de lezer mee naar de wonderlijkste plekjes in Nederland. Bekende plaatsen voor de lezer zijn nog steeds in 2025 een feest der herkenning. Beslist niet saai, verrassende beschrijvingen. Tip: niet in een ruk achter elkaar lezen, een paar columns per dag is genoeg.
Allemaal columns van Martin Bril die ik in de Volkskrant al gelezen heb. Maar weer genoten van Bril die zo vreselijk oplettend door Nederland toert en ons laat delen in alles wat hij ziet.
Het viel me niet mee, deze bundel. En dat terwijl ik niet zo lang geleden nog genoten heb van zijn columns over Frankrijk. Tsja. Waar zou dat aan liggen? Ik denk dat deze columns zich niet goed lenen voor een bundel. Je moet er echt elke dag één lezen, anders wordt het een vermoeiende opsomming van plaatsnamen, rotondes en industrieterreinen.