What do you think?
Rate this book
Różany #1
Droga do Różan
Romantyczna opowieść o miłości, przyjaźni i rodzinie.
O tym, że chcemy kochać i być kochane. O przyjemności, jaką czerpiemy z drobnych rzeczy: zapachu świeżego chleba, smaku konfitury z czereśni, feerii barw różanego ogrodu, spotkań z bliskimi. O radości życia. O szczęściu.
Dworek w Różanach to rodzinny dom Zosi Boruckiej, która żyje tam szczęśliwie z ojcem, swoją dawną nianią Zuzanną, wśród przyjaciół. Z pasją zajmuje się kwiatowym ogrodem oraz ekologicznymi uprawami. I marzy o założeniu rodziny z Krzysztofem, którego kocha od dawna.
Jednak życie bywa przewrotne – rodzina Boruckich traci ukochane Różany. W Krakowie Zosia zaczyna nowe, zupełnie inne życie. Czy zazna jeszcze radości i szczęścia? Spełni marzenia o miłości? Czy otuchę i wsparcie da jej Krzysztof czy Eryk – przyjaciel, który nie ukrywa, że chciałby być kimś więcej?
O tym, że chcemy kochać i być kochane. O przyjemności, jaką czerpiemy z drobnych rzeczy: zapachu świeżego chleba, smaku konfitury z czereśni, feerii barw różanego ogrodu, spotkań z bliskimi. O radości życia. O szczęściu.
Dworek w Różanach to rodzinny dom Zosi Boruckiej, która żyje tam szczęśliwie z ojcem, swoją dawną nianią Zuzanną, wśród przyjaciół. Z pasją zajmuje się kwiatowym ogrodem oraz ekologicznymi uprawami. I marzy o założeniu rodziny z Krzysztofem, którego kocha od dawna.
Jednak życie bywa przewrotne – rodzina Boruckich traci ukochane Różany. W Krakowie Zosia zaczyna nowe, zupełnie inne życie. Czy zazna jeszcze radości i szczęścia? Spełni marzenia o miłości? Czy otuchę i wsparcie da jej Krzysztof czy Eryk – przyjaciel, który nie ukrywa, że chciałby być kimś więcej?
- GenresPolish Literature
416 pages, Paperback
First published January 1, 2012
20 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 4 of 4 reviews
April 3, 2019
Bo czasami trzeba przeczytać coś lekkiego i zresetować mózg :)
January 2, 2022
Dworek w Różanach jest rodzinnym domem Zosi. Kiedy traci to swoje miejsce na ziemi, zaczyna nowe życie w Krakowie. Jakie ono będzie?
Przesłuchałam tę książkę i realizacja audiobooka jest godna polecenia. Samej książki polecić nie mogę. Nie zagrało po prostu. Główna bohaterka ma trzydzieści lat, a czytając o niej, miałam poczucie, że czytam o niedojrzałej nastolatce. Fabuła niestety nieciekawa. Książka mi się dłużyła, męczyła momentami. Gdyby nie postać Zuzanny, to chyba porzuciłabym czytanie w połowie.
No cóż. Bywa i tak.
Przesłuchałam tę książkę i realizacja audiobooka jest godna polecenia. Samej książki polecić nie mogę. Nie zagrało po prostu. Główna bohaterka ma trzydzieści lat, a czytając o niej, miałam poczucie, że czytam o niedojrzałej nastolatce. Fabuła niestety nieciekawa. Książka mi się dłużyła, męczyła momentami. Gdyby nie postać Zuzanny, to chyba porzuciłabym czytanie w połowie.
No cóż. Bywa i tak.
April 15, 2024
Ciekawostki, dialogi, fajny styl pisania a także pomysł. Lekka lektura, szybko się czyta.
September 18, 2013
Dworek w Różanach to rodzinny dom Zosi Boruckiej, która żyje tam szczęśliwie z ojcem, swoją dawną nianią Zuzanną, wśród przyjaciół. Z pasją zajmuje się kwiatowym ogrodem oraz ekologicznymi uprawami. I marzy o założeniu rodziny z Krzysztofem, którego kocha od dawna.
Jednak życie bywa przewrotne – rodzina Boruckich traci ukochane Różany. W Krakowie Zosia zaczyna nowe, zupełnie inne życie. Czy zazna jeszcze radości i szczęścia? Spełni marzenia o miłości? Czy otuchę i wsparcie da jej Krzysztof czy Eryk – przyjaciel, który nie ukrywa, że chciałby być kimś więcej?
W myśl dwóch, moich, prywatnych zasad zdecydowałam się na sięgnięcie po "Drogę do Różan". Naprawdę chcę czytać polską literaturę, a nie tylko zagraniczną, a po drugie sądzę, że jeżeli coś nie jest erotykiem, to mogę to spokojnie przeczytać. Nie liczy się przecież gatunek, a treść. W ten sposób pierwszy tom sagi o losach Zosi i niesamowitej przeszłości Zuzanny trafił w moje ręce.
„...trzeba umieć pogodzić się ze stratą. Nie trzymać się kurczowo tego, co się ma, a zbyt wielki ciężar zostawić przy drodze. Najpierw człowiekowi jest żal, ogląda się za siebie, ale po chwili czuje, jak lekko mu iść, jak daleko można zajść.”
Zosia to bardzo inteligentna i rezolutna młoda kobieta, której życie właśnie wywróciło się do góry nogami. Zmiana miejsca zamieszkania, poszukiwania pracy oraz oczywiście miłość, a właściwie miłości, których jej nie brakuje. Kocha ona już od młodzieńczych lat Krzysztofa, który żyje z inną, piękną, diabelnie bystrą pisarką. Zosię za to kocha Eryk, który oferuje jej cały świat. To jednak dopiero początek. Właściwie każdy samotny mężczyzna w tej książce, który choć chwilę spędził w jej towarzystwie, czuje do niej miętę. Owszem Zosia jest czarująca, kochana i inteligentna, ale z drugiej strony gdy w grę wchodzi Krzysiek, zachowuje się całkowicie nieracjonalnie, żeby gorzej nie powiedzieć, z czego sama zdaje sobie doskonale sprawę, ale to nic nie zmienia. Z tego właśnie powodu większość powieści Zosia była mi zupełnie obojętna, nie potrafiłam znaleźć płaszczyzny, która sprawiła, że przeżywałabym na równi z bohaterką wydarzenia, które jej dotknęły.
Wielkim plusem jest więc wątek o przeszłości Panny Zuzanny, 83-letniej już kobiety, której historia starczyłaby spokojnie na osobną sagę i zainteresowała mnie najbardziej z całej fabuły książki. Żałuję, że na początku "Drogi do Różan" było tak mało wątków z czasów przed drugą wojną światową. W drugiej połowie książki jest już prowadzona opowieść Zosi i Zuzanny na przemian. W trzeciej osobie oczywiście.
Obyczajowe powieści nigdy specjalnie do mnie nie przemawiały, a mam już kilka za sobą, nie tylko polskich. Nie do końca rozumiałam, co tak bardzo ekscytującego i fascynującego jest w tych książek. Po części nadal do nich nie dorosłam, dlatego nie mają one w większości przypadków głębszego sensu, ale powoli zaczynam dostrzegać, dlaczego kobiety, w wieku bohaterki powieści, chcą czytać takie właśnie książki, jak "Droga do Różan". Dają one pewnego rodzaju nadzieję na przyszłość oraz możliwość oderwania się od rzeczywistości.
„Obym trafiła do nieba godzinę przed tym, gdy diabeł się zorientuje, że umarłam.”
Kolejnym plusem powieści są najróżniejsze ciekawostki i to nie tylko kulinarne, czy ogrodnicze. Sporo znajdziemy tutaj przepisów i rysunków kwiatów, ale w "Drodze do Różan" nie zabrakło też opowieści, mitów, zagadek i mnóstwa ciekawych cytatów, jak na przykład ten, który dodałam przed akapitem, a pochodzi on z irlandzkiej mowy pogrzebowej. Zawsze można dowiedzieć się czegoś interesującego!
"Droga do Różan" to w miarę interesująca, polska książka obyczajowa. Potrafi momentami zainteresować czytelnika tak bardzo, że upływ czasu staje się niezauważalny, a czasami jest tak nieinteresująca, że okłada się ją na bok na jakiś czas. Książka ma mocne i słabe strony, nie jest więc idealna, ale jak na pierwszy tom całkiem obiecująca i ma się mimo wszystko ochotę sięgnąć po kolejne tomy.
Ocena: 6,5/10
Jednak życie bywa przewrotne – rodzina Boruckich traci ukochane Różany. W Krakowie Zosia zaczyna nowe, zupełnie inne życie. Czy zazna jeszcze radości i szczęścia? Spełni marzenia o miłości? Czy otuchę i wsparcie da jej Krzysztof czy Eryk – przyjaciel, który nie ukrywa, że chciałby być kimś więcej?
W myśl dwóch, moich, prywatnych zasad zdecydowałam się na sięgnięcie po "Drogę do Różan". Naprawdę chcę czytać polską literaturę, a nie tylko zagraniczną, a po drugie sądzę, że jeżeli coś nie jest erotykiem, to mogę to spokojnie przeczytać. Nie liczy się przecież gatunek, a treść. W ten sposób pierwszy tom sagi o losach Zosi i niesamowitej przeszłości Zuzanny trafił w moje ręce.
„...trzeba umieć pogodzić się ze stratą. Nie trzymać się kurczowo tego, co się ma, a zbyt wielki ciężar zostawić przy drodze. Najpierw człowiekowi jest żal, ogląda się za siebie, ale po chwili czuje, jak lekko mu iść, jak daleko można zajść.”
Zosia to bardzo inteligentna i rezolutna młoda kobieta, której życie właśnie wywróciło się do góry nogami. Zmiana miejsca zamieszkania, poszukiwania pracy oraz oczywiście miłość, a właściwie miłości, których jej nie brakuje. Kocha ona już od młodzieńczych lat Krzysztofa, który żyje z inną, piękną, diabelnie bystrą pisarką. Zosię za to kocha Eryk, który oferuje jej cały świat. To jednak dopiero początek. Właściwie każdy samotny mężczyzna w tej książce, który choć chwilę spędził w jej towarzystwie, czuje do niej miętę. Owszem Zosia jest czarująca, kochana i inteligentna, ale z drugiej strony gdy w grę wchodzi Krzysiek, zachowuje się całkowicie nieracjonalnie, żeby gorzej nie powiedzieć, z czego sama zdaje sobie doskonale sprawę, ale to nic nie zmienia. Z tego właśnie powodu większość powieści Zosia była mi zupełnie obojętna, nie potrafiłam znaleźć płaszczyzny, która sprawiła, że przeżywałabym na równi z bohaterką wydarzenia, które jej dotknęły.
Wielkim plusem jest więc wątek o przeszłości Panny Zuzanny, 83-letniej już kobiety, której historia starczyłaby spokojnie na osobną sagę i zainteresowała mnie najbardziej z całej fabuły książki. Żałuję, że na początku "Drogi do Różan" było tak mało wątków z czasów przed drugą wojną światową. W drugiej połowie książki jest już prowadzona opowieść Zosi i Zuzanny na przemian. W trzeciej osobie oczywiście.
Obyczajowe powieści nigdy specjalnie do mnie nie przemawiały, a mam już kilka za sobą, nie tylko polskich. Nie do końca rozumiałam, co tak bardzo ekscytującego i fascynującego jest w tych książek. Po części nadal do nich nie dorosłam, dlatego nie mają one w większości przypadków głębszego sensu, ale powoli zaczynam dostrzegać, dlaczego kobiety, w wieku bohaterki powieści, chcą czytać takie właśnie książki, jak "Droga do Różan". Dają one pewnego rodzaju nadzieję na przyszłość oraz możliwość oderwania się od rzeczywistości.
„Obym trafiła do nieba godzinę przed tym, gdy diabeł się zorientuje, że umarłam.”
Kolejnym plusem powieści są najróżniejsze ciekawostki i to nie tylko kulinarne, czy ogrodnicze. Sporo znajdziemy tutaj przepisów i rysunków kwiatów, ale w "Drodze do Różan" nie zabrakło też opowieści, mitów, zagadek i mnóstwa ciekawych cytatów, jak na przykład ten, który dodałam przed akapitem, a pochodzi on z irlandzkiej mowy pogrzebowej. Zawsze można dowiedzieć się czegoś interesującego!
"Droga do Różan" to w miarę interesująca, polska książka obyczajowa. Potrafi momentami zainteresować czytelnika tak bardzo, że upływ czasu staje się niezauważalny, a czasami jest tak nieinteresująca, że okłada się ją na bok na jakiś czas. Książka ma mocne i słabe strony, nie jest więc idealna, ale jak na pierwszy tom całkiem obiecująca i ma się mimo wszystko ochotę sięgnąć po kolejne tomy.
Ocena: 6,5/10
Displaying 1 - 4 of 4 reviews