Prometheus Illbound

by André Gide

The book "Prometheus Illbound" is one of the most characteristic books of Andre a work of pure intelectual fantasy, where the subtle brain of the author has full play. It is the expression of the humorous side of a mind which must be ranked among the greatest of the world's literature. "The work of art is the exaggeration of an idea," says Gide in the epilogue of "Prometheus Illbound". This is really the explanation of the whole book and of many other books of Gide. --- Andre Paul Guillaume Gide (1869-1951) was a French author and winner of the Nobel Prize in literature in 1947. His other works "Les Caves du Vatican" ("Lafcadio's Adventures"), "Les Nourritures Terrestres" ("Fruits of the Earth"), "La Porte Etroite" ("Strait is the Gate"), "L'Immoraliste" ("The Immoralist") and many others.

Genres: Fiction, France, Classics, Novella, Literature, Philosophy, French Literature

124 pages, Paperback

First published January 1, 1899

About the author

Diaries and novels, such as The Immoralist (1902) and Lafcadio's Adventures (1914), of noted French writer André Gide examine alienation and the drive for individuality in an often disapproving society; he won the Nobel Prize of 1947 for literature.

André Paul Guillaume Gide authored books. From beginnings in the symbolist movement, career of Gide ranged to anticolonialism between the two World Wars.

Known for his fiction as well as his autobiographical works, Gide exposes the conflict and eventual reconciliation to public view between the two sides of his personality; a straight-laced education and a narrow social moralism split apart these sides. One can see work of Gide as an investigation of freedom and empowerment in the face of moralistic and puritan constraints, and it gravitates around his continuous effort to achieve intellectual honesty. His self-exploratory texts reflect his search of full self, even to the point of owning sexual nature without betraying values at the same time. After his voyage of 1936 to the Union of Soviet Socialist Republics, the same ethos informs his political activity, as his repudiation of Communism suggests.

Chinese 安德烈·纪德

Reviews

[Steve]

Je n'aime pas les hommes; j'aime ce qui les dévore. ()


What is a free act? And is there such a thing?

Over the course of a few decades André Gide (1869-1951), who imbibed Calvinism (and all of its ideology of predestination) with his mother's milk and then struggled with himself in a lengthy attempt to pull its roots out of his soul, mulled over this problem repeatedly. And, as was his wont, he worked this particular obsession along with all the others he had into his highly polished and extremely sophisticated texts. When the acte gratuit (gratuitous act) infamously became the focal point of his Les Caves du Vatican in 1914 and thenceforth associated with his name, the public ignored both the fact that he denied its very possibility and its long development in his thought.

I'm not going to address the absurdities of the scandal associated with Gide and the acte gratuit, but I do want to focus this review of Le Prométhée mal enchaîné (1899, available in English under the title Prometheus Illbound) on this particular point.

Already in Paludes (1895) Gide had his characters address the matter. In the presentation of a soirée with which he was satirizing the circle of intellectuals and artists with whom he had spent most of the previous five years he staged an argument about the free act. One character remarks "Il me semble que ce que vous appelez acte libre serait un acte ne dépendant de rien ; détachable, supprimable, en conclusion : sans valeur."(*) Another character remarks a bit later that it is not important "d’engendrer plus ou moins immédiatement de grands actes, mais bien de faire la responsabilité des petits actes de plus en plus grande."(**) Upon which Gide's narrator, who shares much but not all with his author, responds "Ce que vous faites grandir, ce sont les scrupules ; l’acte comme il faut, responsable, c’est l’acte libre, nos actes ne le sont plus."(***) And because this is a soirée in Paris, the immediate retort is "Enfin, si je vous comprends bien, Monsieur, vous voulez contraindre les gens à la liberté."(4*) At which everyone else grinds his teeth because he didn't get there first...

Paludes was Gide's first sotie, and in his second, Le Prométhée mal enchaîné, he returned to the notion of free act in the modified form of the acte gratuit. But first let me set the stage of Le Prométhée mal enchaîné.

An enormously fat man named Zeus (and nicknamed the Miglionnaire) has concocted a scheme to commit the acte gratuit. He places a 500 franc bill in an unmarked envelope, closes it, and then promenades through Paris. At some point or other he deliberately drops his handkerchief, occasioning some kind person to pick up the handkerchief and return it to the Miglionnaire. Zeus briefly thanks the man, has him write any address he wishes upon the envelope and posts it. Then he slaps the Good Samaritan hard, climbs into a horse cab and departs, leaving the poor guy bleeding and embarrassed before a throng of Parisians. The question now is: Was Zeus' act an acte gratuit?

The incident is discussed at some length around a little table in a Parisian café by Cocles (who was the recipient of one of these slaps), Damocles (who received the envelope Cocles had addressed) and Prometheus (yes, the Prometheus), all under the auspices of a most unusual waiter who has embedded the exchange into his own little acte gratuit. And as unusual as Cocles' and Damocles' stories might be, one is not quite prepared for the crashing arrival of Prometheus' eagle, come to feast upon his liver.

With a mischievous and emphatic irony Gide tears his way merrily through the unlikely and the absurd in his sotie, strewing lessons in Cocles' injuries and subsequent material success; in Damocles' scruples, questioning conscience and demise; in the codependence of Prometheus and the eagle (according to Prometheus, we all have our eagles; what counts is that we sacrifice ourselves to make them beautiful); in the final Nietzschean act of liberation.(5*)

But Gide was no philosopher, and Le Prométhée mal enchaîné is no coded allegory. It is impish, funny and startling, a serious toy composed of words and ideas by an author one would not expect if one were familiar only with Gide's later role as senior statesman of French letters.



() I don't love men; I love that which devours them.

(*) It seems to me that what you call a free act would be an act depending upon nothing: detachable, suppressible, in conclusion: without value.

(**) to give rise more or less immediately to great acts, but rather to make the responsibility for small acts larger and larger.

(***) That which you make larger, those are the scruples; the act as it should be, responsible, is the free act, which our acts no longer are.

(4*) In the end, if I understand you well, my dear Sir, you wish to force people to be free.

(5*) Nietzsche was a central figure for the young Gide.

[Danilo Scardamaglio · Rating 5 out of 5]

È il mio primo incontro con Gide e mi ha stregato. Nel seno di un graffiante gioco intellettualistico, condotto con uno stile accattivante, leggiadro e civettuolo, Gide rilegge e reinterpreta uno dei miti fulcro della letteratura mondiale, in un'ambientazione surrealisticamente sconcertante e grottesca: il mito di Prometeo. Solo che questa volta Prometeo si ritrova spaesato in un boulevard parigino, in uno squallido ristorante dove si mangia assieme ad altre due avventori sconosciuti, ed è qui che egli incontra Coclide e Damocle, protagonisti, a loro insaputa, l'uno del destino dell'altro. Infatti, un signore milionario, di nome Zeus, ripete costantemente lo stesso perfido gioco per le vie di Parigi: lascia cadere un fazzoletto affinché un passante possa raccoglierlo: una volta raccolto, fa scrivere un nome ed un indirizzo al passante di uno sconosciuto qualcuno che riceverà cinquecento franchi: regala un pesantissimo schiaffo al gentile passante. Damocle è incapace di comprendere come abbia potuto ricevere quei cinquecento franchi, Coclide il perché abbia ricevuto lo schiaffo. L'opera si svolge dunque come una sorta di racconto allegorico, in cui ogni rigo, ogni immagine, per quanto scritti con incredibile leggerezza, condensano una densità assoluta di significato: ogni elemento allegorizza una fondamentale caratteristica della condizione umana presenti già nell'antico mito di Prometeo o aggiunti dallo stesso Gide, come il libero arbitrio, la casualità dell'accidente, la distruzione che apporta la coscienza, singolarmente allegorizzata dall'aquila che rode Prometeo o dal fegato roso che simboleggia invece la consunzione interiore. Ciò che sconvolge le vite di Damocle e Coclide fino a rodere le loro vite, sono, in effetti, l'etica e la morale, incapaci di dare un significato alla gratuità del gesto ricevuto, simboleggiante la casualità della divina Provvidenza. È Zeus stesso che rivelerà a Prometeo come il suo perfido gioco non abbia in realtà alcun significato, e come serva soltanto a sconvolgere le vite di due sconosciuti. Per riuscire a vivere felicemente, dunque, Prometeo giunge ad una conclusione estrema: bisogna distruggere la propria aquila, la propria coscienza, e non lasciarsi cullare dall'illusione che essa possa librarsi nella sua assoluta bellezza.

[Robert Wechsler · Rating 4 out of 5]

An entertaining intellectual burlesque on gratuitous acts and what it means to sacrifice one's self for the beauty of one's eagle (that is, whatever eats us up; for some people, it's belief in progress, Prometheus tells us). For more, see Steve's review.

[Kowsar · Rating 3 out of 5]

نویسنده می‌گه هر انسانی مثل پرومته، عقابی داره و همون عقاب، اون رو به جایی که هست رسونده؛ پس باید قدردان زجرهایی که بهش تحمیل شده باشه.
کتاب جالبی بود اگرچه مطمئن نیستم همه‌ی حرف نویسنده رو فهمیده باشم!
یه نکته اینکه خود نویسنده هم انگار اعتماد چندانی به درک شدن کتابش نداشته و گفته:
"آیا انقدر لطف و عنایت دارید که آن را چندان هم بد و نارسا تلقی نکنید؟"

[Eadweard · Rating 3 out of 5]

" ...de cualquier modo, vicio o virtud, deber o pasión, el águila nos devora. Aunque dejen de ser un cualquiera, no podrán librarse nunca de ella.

—Pero si no pueden nutrir a su águila con amor, ésta seguirá siendo gris, miserable, invisible para todos, hipócrita. La gente la conocerá como su consciencia, indigna de los tormentos que ocasiona; sin belleza alguna. Señores, hay que amar a su águila, amarla para que se vuelva hermosa, pues sólo se volverá hermosa si la aman… "

[Sadaf Safari · Rating 5 out of 5]

ژيد با تكيه بر همان قسمت به بند كشيده شدن پرومته، پرومته سست زنجير خود را خلق مي كند. پرومته اي كه امروز به آن مي رسيم ،عصيانگري است كه تاريخ را هم با خود به همراه دارد . او عصيانگر زماني در بي زماني است كه نامش  گواهي روح پر تپش انقلابي و پس زننده است و كامو این « پرومته عصيانگر » را نمونه انسان معاصر مي داند . انساني عصيانگر ، پرسنده و انقلابي در قرني كه « پيري هراس انگيز» را براي انسان ها به ارمغان مي آورد .(نوشته جواد عاطفه)

[Truusje Truffel · Rating 5 out of 5]

'Alles is al eens gezegd;
maar doordat niemand luistert,
moet men altijd opnieuw beginnen.'
- André Gide

Schuld en geweten

André Gide (1869-1951) maakte deel uit van de Nouveau roman, een literaire beweging van de jaren 1942-1970. Hij schreef De onzorgvuldig geketende Prometheus in 1899. Hij gebruikte de Griekse mythe over Prometheus en bewerkte het op paradoxale, satirische wijze tot een novelle waarin de Titaan zich in Parijs begeeft.

De mythe vertelt dat hij vuur voor de mensen stal van de Olympische Goden en dat hij daarvoor werd gestraft door Zeus, door hem in de Kaukasus vast te ketenen. Overdag kwam er echter een adelaar stukjes uit zijn lever eten, maar - zoals dat gaat met een lever - groeide die steeds weer aan.

Het betreft hier een raamvertelling, waarin een ik-verteller het verhaal inleidt.
Om de essentie van het verhaal duidelijk te maken gaat het verhaal van start met een bizarre inleiding. In hetzelfde Parijs komt een behoorlijk gezette man een magere man tegen en vraagt hem om een enveloppe te voorzien van een adres. Dan blijkt de eerstgenoemde een oorvijg in zijn hand te hebben, waarmee hij de ander als dank hard in het gezicht slaat. Beide handelingen zijn het bewijs dat het willekeurige handelingen zijn.
Het blijkt hier om de bankier Zeus te gaan; de Millionaire, die zich terstond in een rijtuig uit de voeten maakt. De geadresseerde vindt de enveloppe later in de bus, ontdekt daarin een biljet van 500 franc en breekt zich het hoofd over de vraag aan wie hij dit gebaar te danken heeft.

In de Kaukasus krijgt Prometheus het wat te kwaad met zijn ketenen, ontworstelt zich eraan en wandelt - in het jaar 189. - door Parijs. Hij belandt in een van de vele restaurants en raakt daar in gesprek met de ober. Hij verbaast zich over de vele voorbijgangers en vraagt waar ze heen gaan.

'Gezien het feit dat ze steeds weer voorbij komen, hebben ze het nog niet gevonden. Nu verwacht ik dat meneer mij gaat vragen: 'Wat zoeken ze dan?' Want dan zal meneer zien wat ik ga antwoorden.' Daarop vroeg Prometheus: 'Wat zoeken ze dan?'
En de ober antwoordde: ‘Gezien het feit dat ze niet wegblijven, is het dus niet het geluk. Meneer mag me geloven of niet.' En dichterbij komend zei hij zachter: 'Wat ze zoeken, dat is hun persoonlijkheid. ‘Komt meneer hier niet vandaan?'

De ober legt hem de eigenaardige gewoontes uit die in zijn restaurant gehanteerd worden. Zo zijn er tafeltjes voor drie personen en de ober heeft het op zich genomen om vreemden bij elkaar te plaatsen, zodat ze met elkaar in gesprek kunnen komen. Aan de tafel die Prometheus krijgt toebedeeld, komen twee heren zitten die zich aan hem voorstellen als Damocles en Cocles en die los van elkaar vertellen dat ze de toevallige ontvangers van de oorvijg en de enveloppe zijn.
Prometheus is eigenlijk niet zo'n prater - 'U hebt elk uw verhaal, ik heb dat niet. Neem me niet kwalijk. Geloof me, ik hoor met onvermengde belangstelling u elk een avontuur vertellen dat ik zou willen... kunnen..., maar ik kom niet eens goed uit mijn woorden. Nee echt, u moet werkelijk zo vriendelijk zijn om mij te excuseren, heren, ik ben pas sinds knap twee uren in Parijs.'-, maar vertelt dan dat hij een arend heeft en stoot een kreet uit waarmee hij de arend roept. Die komt meteen aanvliegen, steekt en passant Cocles een oog uit, en doet zich tegoed aan een stukje lever van Prometheus.

Met deze kluchtige scènes maakt Gide meteen duidelijk dat hij aan de loop gaat met de verschillende mythes zoals wij die kennen, maar ze wel op een briljante manier verweeft tot deze novelle. Doordat het perspectief steeds tussen de personages verschuift, wordt ieders verhaal duidelijk.

Prometheus ontpopt zich tot een ware spreker en houdt een lezing waarin hij uitlegt dat de arend staat symbool voor het geweten en dus heeft iedereen een arend die goed verzorgd dient te worden. Niet iedereen is even onder de indruk van de vogel en het verhaal, maar dan richt hij het woord tot zijn twee nieuwe vrienden en legt uit dat ze zich teveel wijden aan hun schuld.

'Dat is jullie arend, er zijn geen andere arenden. Er zijn arenden waar je trots op kunt zijn. Maar ik zeg u dit; hoe dan ook wij worden door onze arend verteerd, ondeugd of deugd, plicht of hartstocht. Wees niet langer middelmatig en u ontsnapt er niet meer aan. Maar - en hier ging de stem van Prometheus bijna verloren in het kabaal - maar, als u uw arend niet liefdevol voedt, blijft hij grauw en armoedig. Voor allen onzichtbaar en achterbaks. Dan gaat hij geweten heten, is hij de kwellingen die hij veroorzaakt onwaardig, is hij zonder schoonheid. Heren, men moet van zijn arend houden. Van hem houden zodat hij mooi wordt, want omdat hij mooi wordt moet u van uw arend houden.'

Uiteindelijk geeft Prometheus een etentje en wordt de arend in de pan gehakt, waardoor alleen de veren overblijven als bewijs van zijn vroegere schoonheid.

‘En met één van die veren schrijf ik dit boekje.’

Hiermee laat Gide de slang naadloos in zijn eigen staart bijten.
Het proza is om van te smullen, zo lichtvoetig en humoristisch, maar het is ook een verhaal om nog even op te blijven kauwen, door de filosofische insteek. Lees en herlees!!!

De 'Franse reeks' van Uitgeverij Vleugels beslaat een behoorlijk deel van het gehele fonds en doen menig bibliofiel hart huppelen. Niet alleen zijn het juweeltjes om te lezen, maar ze zijn ook zo prachtig om in handen te hebben en te verzamelen.
Omdat ze worden uitgegeven in een genaaid gebrocheerde uitvoering zullen ze niet snel 'kapot gelezen' zijn, hoewel dat in de figuurlijke zin van het woord absoluut wél zo zal zijn.

Auteur

André Paul Guillaume Gide (Parijs, 22 november 1869 – aldaar, 19 februari 1951) was een Frans schrijver en winnaar van de Nobelprijs voor Literatuur in 1947.
Gide was de zoon van een protestantse vader uit de Midi en een rooms-katholieke moeder uit Normandië. Hij was een van de belangrijkste schrijvers van zijn generatie.

De streng protestantse opvoeding heeft hem schuldgevoelens en frustraties opgeleverd. Ook zijn nicht Madeleine Rondeaux, met wie hij opgroeide en met wie hij ten slotte huwde, was streng religieus; hun huwelijk was louter een spirituele verbintenis en is nooit geconsumeerd. (Later raakten zij vervreemd, maar haar terminale ziekte bracht hen weer bijeen; zij overleed in 1938. In 1923 kreeg Gide ondertussen een dochter bij een andere vrouw).

Hij heeft zich uiteindelijk bevrijd van deze hem verstikkende banden. Door het lezen van de werken van Nietzsche, door ontmoetingen met schrijvers als Oscar Wilde en door de ervaringen tijdens zijn Afrikaanse reizen ontwikkelde hij zijn geestelijk evenwicht als universeel humanist wiens non-conformistische levensstijl werd aanvaard.
André Gide streefde ernaar open te blijven staan voor nieuwe kunststromingen als dadaïsme en surrealisme, of de mystieke kunst van William Blake, wiens werk hij vertaalde.

Op middelbare leeftijd ging hij een langdurige vriendschap en verhouding aan met de vijftienjarige Marc Allégret (1900-1973), die hij adopteerde en die later een bekend filmproducent zou worden.
(Bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Andr%C3...)

Titel: De onzorgvuldig geketende Prometheus
Auteur: André Gide
Oorspronkelijke titel: Le Prométhée mal enchaîné, 1899
Vertaling: Hannie Vermeer-Pardoen
Pagina's: 104
ISBN: 9789078627548
Uitgeverij Vleugels
Verschenen: 2018

[Louise · Rating 5 out of 5]

Même quand je comprends rien, j’adore Gide. Cette fois André s’offre une petite fiction fantaisiste et déconcertante, à la narration chaotique mais plus profonde qu’il n’y parait.
J’ai adoré l’incongruité de l’intrigue, ce mélange étrange de prosaïsme et de mythologique (Prométhée qui descend l’Avenue de l’Opéra pour se tailler une bavette avec Damoclès au troquet du coin, ça a vraiment de la gueule). Les chapitres très courts sont au coeur de l’action, tout est resserré sur ce trio de personnages bouffons mais touchants, qui se démènent dans un monde incompréhensible, tentant de lui donner du sens. C’est lyrique dans l’écriture et minimaliste dans la construction des personnages : on est dans la parabole sur l’angoisse existentielle, le sens que l’Homme veut absolument donner aux évènements qui surviennent. Prométhée revêt une dimension volontariste, agent de sa destinée, j’ai adoré le retournement du mythe où l’aigle qui lui dévore le foie devient son ami, puis une forme de conscience de lui-même qu’il peut manipuler à loisir. Ou une allégorie des névroses humaines dont on peut se délivrer ? Nous cultivions nos chaînes, sûrement pas Dieu. Ce Prométhée délivré est une farce brillante, il mériterait une deuxième lecture pour cerner plus en profondeur sa portée philosophique.

[Bookish Dervish · Rating 5 out of 5]

I came to know Andre Gide when I first lay hand on his masterpiece Isabelle, and since then, his writings were quite compelling to me.
Prometheus illbound is not an exception, far from it, it is one of the best artwork I came across during this apocalyptic year 2020.
It tells the story of an extremely rich "man" called ZEUS who appears to randomly select a person to receive banknotes as another gets a bunch in the face.
This is Gide’s ellocuent discussion of man’s search for individual values, against the fate and all odds life might throw. Very interesting issue to a moralist like André Gide.
The story is clearly a projection of Greek mythology on the contemporary times.
[image error]
______________________
Prometheus bound. By Aeschylus,
Prometheus unbound. By Percy Bysshe Shelley
Prometheus illbound. By André Gide

[Camila Espinosa · Rating 3 out of 5]

Extraño, pero no me arrepiento de leerlo. Es un libro que te deja pensando bastante, y tal vez el no entenderle bien a la historia te hace reflexionar más y mejor sobre lo que leíste. Al menos así me ha pasado a mi. Es el primer libro que leo de Gide, y lo recomendaría y me interesaría leer alguna otra de sus obras.

[Dragana · Rating 5 out of 5]

moj prvi susret sa andre židom. loše okovani prometej ima sve što tražim u književnosti. žide, družićemo se još...

[Märten Hallismaa · Rating 5 out of 5]

Iga lause on välja kirjutamist väärt!

“Mida nad otsivad?”
Kelner kostis:
“Nad ei jää paigale, järelikult nad ei otsinud õnne.”

“Ma olen ammu mõelnud, et vaba tegu on see, mis eristab inimest loomast. Olen pidanud inimest loomaks, kes on võimeline vabalt tegutsema. Siis aga hakkasin mõtlema ümberpöördult: inimene on ainus olevus, kes ei ole võimeline vabalt tegutsema.”

Ja see on esimeselt kahelt lehelt!!!

[Miguel Garzón · Rating 3 out of 5]

Extraño, audaz, con una idea central poderosa y un ánimo irreverente. Es un texto de indudable talento, y sin embargo me resulta un tanto inconexo y forzado. En cualquier caso, apreciable y disfrutable. Ama al águila que te devora...

[Chussa Bosch · Rating 3 out of 5]

Me he instalado la app para poner esta reseña, no se qué coño acabo de leer. Nada de forma individual tiene sentido pero unido sí, no mucho pero algo más de sentido tiene. Aunque el no entenderlo te hace reflexionar, supongo? De verdad que no se que cojones he leido

[Kadri · Rating 5 out of 5]

"... andke mulle andeks, et ma räägin nii tõsiseid asju; aga kui ma teaksin veel tõsisemaid asju, räägiksin ma nendest."
.
.
väga sümbolistlik ja mõtlemapanev

[Carlos Mock · Rating 3 out of 5]

Prometheus Illbound (Le Prométhée mal enchaîné) by André Gide translated from French to English by Lilian Rothermere

"The work of art is the exaggeration of an idea," Says Gide in the Epilogue of the book.

Here's some background: Prometheus is a Titan god of fire who is credited with the creation of humanity from clay, and who defies the gods by stealing fire and giving it to humanity as a civilization. Prometheus is known for his intelligence and for being a champion of humankind and is also seen as the author of the human arts and sciences generally. Zeus, king of the Olympian gods, sentenced Prometheus to eternal torment for his transgression. Prometheus was bound to a rock, and an eagle—the emblem of Zeus—was sent to eat his liver (in ancient Greece, the liver was often thought to be the seat of human emotions). His liver would then grow back overnight, only to be eaten again the next day in an ongoing cycle. Prometheus was eventually freed by the hero Heracles.

With that in mind, Gide creates another form of torture, whereas Zeus - called a "miglionaire" and a rich banker - drops a handkerchief in the street. Whoever picks up the handkerchief, Zeus asks for the address of someone he knows. Zeus then punches the man who picks up the handkerchief and sends a twenty-pound note - which in the late nineteenth century was a large sum - to the man in the address.

Prometheus meets a waiter at a Parisian cafe who likes to seat random people at tables of three. The idea is for the three strangers to start a conversation and develop a relationship.

The waiter seats Prometheus at a table with Damocles - who's tortured by the fact that he feels indebted to whoever sent him a twenty-pond note, and Cocles - who was punched by Zeus. The conversation ends when Prometheus' eagle arrives and eats one of Cocles' eyes.

After an assembly in which Prometheus claims: "So I gave them Fire, flame and all the arts which a flame nourishes. By warming their minds, I brought forth the devouring faith in progress...Man's happiness grew less and less - but that was nothing to me. The eagle was born, gentlemen! I loved men no more, I loved what fed on them." p. 62, Prometheus is jailed. The eagle comes every day to feed on his liver, so the eagle flourishes and becomes large and full of feathers. The eagle grew in strength, and Prometheus loses a lot of weight, so eventually, the eagle flies Prometheus out of jail and into freedom.

Them Damocles falls ill and dies. At his funeral, Prometheus declares: "Do not look for too much meaning in all this. I wanted above all to distract you, and I am happy to have done so: surely I owed you that."

The book is a very short, interesting - almost funny - read. It reads in about an hour. I definitively enjoyed it but would have liked for Gide to develop his characters more. I thought he had not exaggerated his idea enough!

[Mickey · Rating 2 out of 5]

Personalmente considero que la primera mitad del libro es completamente innecesaria, estuve a punto de dejar de leerlo y odie a Gide como nunca habia odiado a un escritor, y a final de cuentas solo me gusaron dos partes, esas son en las cuales hablan prometeo y zeus, donde Gide habla de su percepcion de el titan y el dios, y eso siempre es bienvenido, pero mas alla de eso, el resto fue bastane exasperante.

pd: nuca volvere a leer nada mas de Gide, lo prometo, he terminado contigo.

[Talieh · Rating 5 out of 5]

هر چقدر بیشتر می خونمش بیشتر واسم حرف داره...

[Giovanni Gregory · Rating 2 out of 5]

The weakest book of Gide I've read.

[FrancescoInari · Rating 5 out of 5]

Una rivisitazione in chiave modernista e umoristica del mito di Prometeo, che vede alcuni personaggi della mitologia greca abitare la cittadina di Parigi del fine '800. Un racconto breve ma spietato in termini di profondità allegorica e delizia estetica.

Allontanandoci dal pretenzioso Jargon letterario, Prometeo Male Incatenato è fondamentalmente una dissertazione in forma di storia sul rapporto che l'uomo ha con Dio, con il fato e in primo luogo con la sua stessa coscienza, che presenzia senza un motivo apparente (e in assoluto silenzio) nella vita di tutti. Prometeo giunge infine alla conclusione che questa coscienza (che appare sotto forma di aquila, proprio come nella sua punizione del mito originale) è fine a sè stessa come tutte le grandi cose. Va nutrita al fine di renderla bella e gloriosa, affinchè possa un giorno liberarti dalla prigionia dell'inettitudine umana e nutrirti, e in senso più ampio permettere il sostentamento della società attraverso la storia umana nella sua continua lotta contro l'indifferenza del fato e l'incomprensibilità del volere divino, che resta nell'ombra "per non perdere il suo lustro".

Un libro assolutamente incredibile, e contenuto in poco più di 70 pagine.

[Gregory Moses · Rating 4 out of 5]

An 1899 novella by 1947 Nobel Prize winner Andre Gide. It seems to be a meditation on obsession (in the form of the eagle gnawing on the title character) and both the benefits and harm that it can bring about, but in spite of that rather portentous description, it's very lightly written, verging on a comedy. Well, that's what I got from it, and if I'm missing major themes ...

Pardon me, said Cocles. Your story was charming, and you made us laugh … But I do not quite understand the connexion...

If there had been more you would not have laughed so much, said Prometheus. Do not look for too much meaning in all this.

I don't quite understand what point translator Lilian Rothermere is making with her subtitle, but I will say that I am not a believer in “literal translations” as an especially meaningful concept. Obviously the translator shouldn't be making stuff up or deliberately misrepresenting the text, but there's no one-to-one correlation between languages, and she's absolutely making judgment calls that put her own stamp on the text.

[Tuhkatriin · Rating 3 out of 5]

Ega ma siin raamatus Gide'i filosoofiast ja sümbolitest suuremat aru ei saanud, selleks peaksin vist olema 20. sajandi algupoole intellektuaalist Prantsuse mees, millega ma tahan öelda, et minu meelest ei ole see kirjanik ajaproovile väga hästi vastu pidanud.
No igatahes tundus tal jälle moraalikütkeist prii isikliku vabaduse teema südamel olevat. Ja oma kalduvuste järgimine ehk kotka toitmine, kusjuures südametunnistus on kole ja eemaletõukav. Ja kui sa ei oska midagi, oled literaat ning kui rahvas tüdineb su tõsisest jutust ära, päästab olukorra, kui on varuks pornograafilisi pilte ja ilutulestikku (mis on ju tõsi).
Aga jutt tegi mitmeid uperpalle ja muutus üsna krüptiliseks ning ega ma lõppmoraali läbi ei hammustanud, aga kui lugeda "Prometheust" lihtsalt kui absurdihõngulist mõistujuttu, siis oli omamoodi täitsa huvitav.

[Cat · Rating 2 out of 5]

Kuigi ma tavaliselt hammustan sümbolistlikke jutukesi suht kergesti läbi ja kunagi ammu need mulle isegi meeldisid, siis peab tunnistama, et see lühijutt jäi segaseks. (Ja mulle kuidagi ei meeldi mõte, et: a) ma olen küündimatu? b) pean mingi doktorikraadiga tüübi artiklist seletusi otsima). Seega ei hinda kõrgelt. Tulevikus läheb ehk ülelugemisele, et oma (enese)hinnangut parandada.

[Marc Salomón · Rating 3 out of 5]

Llibre preciosista i innovador, quasi surrealista, sobre el tema de la culpa i l'alliberament individual. Confús, caòtic, de vegades fa l'efecte de provatura. Res en contra de l'experimentació narrativa, però pense que deixa moltes bones idees a mig bollir.

Lectura de la traducció de Bartomeu Rosselló-Pòrcel.

[nat · Rating 5 out of 5]

Short but beautifully written, every word has a meaning. The metaphor of the eagle, the use of mythological character names, the events as well as the biblical references make this complex yet simple, and utterly captivating

[Laura]

Free download available at Project Gutenberg

[Javiera Garay · Rating 5 out of 5]

Una versión moderna, una versión punk del mito.

[Blue Book · Rating 4 out of 5]

4.75/5

[Stijn · Rating 5 out of 5]

Allegorisch en moreel. Op de beste, moderne manier.

[Lena · Rating 5 out of 5]

velmi velmi zábavný čtení. 🔥

(každej musí mít svýho orla a jakej orel vydá na mohutnější hostinu, až s ním jednou lidstvo třeba skoncuje, než orel pokroku)