Oration on the Dignity of Man

by Giovanni Pico della Mirandola, A. Robert Gaponigri (Translator), Russell Kirk (Introduction)

The Oration on the Dignity of Man was written in 1486 by the then 23-year-old Giovanni Pico della Mirandola, as an introduction to a public debate he was planning to host in Rome the following year, to discuss with the scholars of his day and the leaders of the Catholic Church (who had near absolute power at the time) 900 theses of his own, on what he considered to be the most important questions concerning the universe, theology and human existence.

Pico was never able to hold his Oration: the Church stepped in to prevent it from happening and persecuted him for heresy on several of his theses. But in spite (to a significant extent also because) of this, it is now considered a ‘Manifesto for the Renaissance’ and one of the most influential texts ever published, setting the tone for humanism, defending the right to practise philosophy and the liberal arts, and boldly, uniquely, celebrating human freedom at the centre of creation.

This new edition gives the full text as it was read by Sebastian Michael to a live audience at TU (Technical University) Vienna on 7th December 2017, together with a short introduction.

Genres: Philosophy, Classics, Nonfiction, Renaissance, Religion, History, Italian Literature

71 pages, Paperback

First published January 1, 1486

About the author

Count Giovanni Pico della Mirandola (Italian: [dʒoˈvanni ˈpiko della miˈrandola]; 24 February 1463 – 17 November 1494) was an Italian Renaissance philosopher. He is famed for the events of 1486, when at the age of 23, he proposed to defend 900 theses on religion, philosophy, natural philosophy and magic against all comers, for which he wrote the famous Oration on the Dignity of Man, which has been called the "Manifesto of the Renaissance", and a key text of Renaissance humanism and of what has been called the “Hermetic Reformation."

Reviews

[Valeriu Gherghel · Rating 4 out of 5]

Lucrarea lui Giovanni Pico della Mirandola, cavaler de Concordia (1463 - 1494), este un prim răspuns la mulțimea satirelor medievale, așezate sub titlul De contemptu mundi: Despre disprețul față de lume. Alături de aceste scrieri care prezintă existența umană ca pe un exil într-o lume degradată și îndeamnă la părăsirea ei, putem așeza o altă serie de lucrări care se referă strict la condiția lamentabilă a omului. Astfel, cardinalul Lotario dei Segni, viitorul papă Inocențiu al III-lea (1160 - 1216), a redactat un scurt text sub titlul De miseria humanae conditionis.

Renașterea renunță la viziunea pesimistă a teologilor medievali. Pico della Mirandola găsește de cuviință să scrie un mic tratat despre locul privilegiat al omului în universul creat de Dumnezeu. El consideră că între Creator, lume şi om există o precisă corelaţie intenţională (o formulare a Principiului antropic). Intelectul uman constituie încununarea creaţiei.

Pico susține că omul e situat în vîrful creaţiei şi e culminaţia procesului demiurgic. Dar de ce l-a creat Dumnezeu pe om? Răspunsul e evident. Pentru ca o minte să admire desăvîrşirea edificiului mundan: „Dar după terminarea lucrării, făuritorul dorea să existe cineva care să cerceteze cu atenţie înţelesul unei atît de mari înfăptuiri, să-i îndrăgească frumuseţea, să-i admire măreţia. Din această cauză, după ce toate celelalte lucrări au fost duse la capăt (după cum dovedesc Moise şi Timaios) s-a gîndit, în sfîrşit, să creeze omul” (p.122).

Și acum pasajul cel mai cunoscut (și mai citat) din lucrarea lui Pico:

„[Dumnezeu] a conceput omul ca pe o lucrare cu un aspect care nu îl diferenţiază [de celelalte fiinţe] şi, aşezîndu-l în centrul Universului, i-a vorbit astfel: ‘O, Adame, nu ţi-am dat nici un loc sigur, nici o înfăţişare proprie, nici vreo favoare deosebită, pentru ca acel loc, acea înfăţişare, acele îngăduinţe pe care însuţi le vei dori, tocmai pe acelea să le dobîndeşti şi să le stăpîneşti după voinţa şi hotărîrea ta. Natura configurată în celelalte fiinţe este silită să existe în limitele legilor prestabilite de mine. Tu, neîngrădit de nici un fel de oprelişti, îţi vei hotărî natura prin propria-ţi voinţă în a cărei putere te-am aşezat. Te-am pus în centrul lumii pentru ca de aici să priveşti mai lesne cele ce se află în lumea din jur. Nu te-am făcut nici ceresc, nici pămîntean, nici muritor, nici nemuritor, pentru ca singur să te înfăţişezi în forma pe care însuţi o preferi, ca şi cum prin voia ta ai fi propriu-ţi sculptor şi plăsmuitor de cinste. Vei putea să decazi la cele de jos, ce sînt lipsite de inteligenţă; vei putea, prin hotărîrea spiritului tău, să renaşti în cele de sus ce sînt divine’” (pp.122-123).

Omul nu are, aşadar, o natură definită, o esenţă. El se face pe sine. Şi făcîndu-se pe sine într-un sens benefic, ajunge să-l admire pe divinul Arhitect al lumii. Admiraţia cu care omul priveşte făpturile din juru-i reprezintă, astfel, culminaţia întregii creaţii. Creaţia revine astfel la Dumnezeu...

[Bill Kerwin · Rating 5 out of 5]

Fame is not always fleeting, but it is capricious. How strange that Giovanni Pico della Mirandola, remembered as a quintessential voice of Renaissance Humanism, won his reputation with a speech he never delivered, a speech proclaiming a public event which failed to take place!

Pico was notorious in his lifetime, and for many years after. He was the archetypal Italian Renaissance man, a Cellini thirty years before Cellini: a braggart and a brawler, a man of overpowering emotion and incisive intellect, a lover of women and of men, and an egoist who brooked no limits to his aspirations.

Pico’s intellectual aspirations were certainly lofty. The precocious younger son of a lesser noble, he was designated for a career in the church, sent away to study canon law at the age of fourteen. He soon abandoned canon law for philosophy, leaving the University of Pisa at the age of 19, with a firm grounding in the classics, and then moving to Perugia to study with the Jewish philosopher Elia Del Medigo, an expert on Averroes (Aristotles’ principal Islamist commentator) and Kabbalah. By the age of 22, Pico was extraordinarily well read, versed in the Greek Classics and the Platonists, the scholastics, and the Islamist Aristotelians, as wells as the esoteric schools (Zoroaster, Hermes Trismegistus, Orpheus, Pythagoras) and the mystical science of Kabbalah. He began to develop a syncretic approach to religion, a vision of philosophical Christianity which could encompass and reconcile not only the traditions mentioned above, but also the magical practices of astrology and alchemy.

At the age of 23, he made an astonishingly ambitious proposal, the nature of which is set forth in his essay, Oration on the Dignity of Man. He put forward a list of 900 philosophical propositions, which he asserted he would defend publicly in the city of Rome. He articulated a vision of man as the greatest of the Lord’s creations, a being of indefinite nature capable of containing within himself the whole range of the spiritual and natural world:

At last, the Supreme Maker decreed that this creature, to whom He could give nothing wholly his own, should have a share in the particular endowment of every other creature. Taking man, therefore, this creature of indeterminate image, He set him in the middle of the world and thus spoke to him:

“We have given you, O Adam, no visage proper to yourself, nor endowment properly your own, in order that whatever place, whatever form, whatever gifts you may, with premeditation, select, these same you may have and possess through your own judgement and decision. The nature of all other creatures is defined and restricted within laws which We have laid down; you, by contrast, impeded by no such restrictions, may, by your own free will, to whose custody We have assigned you, trace for yourself the lineaments of your own nature. I have placed you at the very center of the world, so that from that vantage point you may with greater ease glance round about you on all that the world contains. We have made you a creature neither of heaven nor of earth, neither mortal nor immortal, in order that you may, as the free and proud shaper of your own being, fashion yourself in the form you may prefer. It will be in your power to descend to the lower, brutish forms of life; you will be able, through your own decision, to rise again to the superior orders whose life is divine.”

Alas, Pico never had the chance to defend his theses. The pope found thirteen of the 900 to be suspect, and when Pico clarified what he meant, he made things worse. The pope declared some of Pico’s ideas “capable of inflaming the impertinence of the Jews” and a number of others to “favor arts that are enemies to the Catholic faith and to the human race.”

Pico fled Italy, and, although he was eventually able to return, the experience marked him for life. Melancholy now, and more conventionally religious, he grew closer to his childhood friend, the Domincan preacher and enemy of secular art and culture, Girolamo Savonarola. In 1494, Pico was poisoned with arsenic—no one knows by whom or why—and died at the age of 31.

[Philippe Malzieu · Rating 5 out of 5]

A classic of humanism. I discovered him when I worked on Kabbale. He had writed on it. If you observe the sephirot tree, you can see that it is not so different than hindu chakra or chinese médicine.
His project his to link all the great thoughts (hebrew, christan, persian, greek, arab...) of the humanity. It is an universalist ambition. He speak of the singularity of human which is a kind of "miracle". From this observation, he builds an argumentation to show the absolute carachter of human dignity.
When we speak on humanism, we spontanetly thing to Erasmus and not Picco della Mirandole. It is a mistake.

"I believed to understand why human is the living being happiest and thus the worthy one of any admiration..."

Somewhere, it makes me thing to "Discours de la servitude volontaire" of Etienne de la Boëtie. It is a voluntee of freedom.

[Amin · Rating 4 out of 5]

پیکو این رساله را به‌عنوان مقدمه‌ای برای بحث عمومی پیرامون نهصد تز خود که به مسائل فلسفی و دینی می‌پرداختند نوشت. تزهایی که در آنها به موقعیت یگانه انسان در جهان که می‌تواند به مراتب بالای شناخت برسد اشاره می‌کند. اما این بحثها هیچ‌گاه صورت نگرفتند چون هفت تز کفرآمیز و دارای بدعت و شش تز مشکوک تشخیص داده‌شدند و انتشار رساله از سوی پاپ به حالت تعلیق درآمد. ولی این حرفها که از سوی قدرت رسمی بخاطر مخالفت با تعلیمات پذیرفته شده کفرآمیز قلمداد شدند، جدا از تلاش برای هم‌گام کردن تفکر پاگان، مسیحی و یهودی شکل خلاصه و فشرده‌ای از ذهنیت رنسانس بودند. رنسانس به معنای تولد دوباره انسان در قامت خداوند. انسانی که در قرون وسطی فروتن و آگاه به طبیعت هبوط‌ کرده و گناهکار خویش بود و خودش را مخلوقی ضعیف می‌دید که توسط خدایی خشمگین نظاره می‌شود. حال در قلم پیکو انسانی بود که تنها یک ذره پایین‌تر از فرشتگان بود و می‌توانست با آزادی خودش به قعر پلیدی‌ها برود و البته با قدرت خود تبدیل به انسانی‌ خداگونه شود. این اندیشه سرآغاز اومانیسم شد و بعدها در آثار اراسموس و توماس مور ادامه یافت

پیکو با این سوال آغاز می‌کند که چرا در این جهان چیزی شگفت‌انگیزتر از انسان نیست؟ و اصلا چه چیزی به انسان ارزش این شگفتی را می‌دهد؟ از همین نقطه انگار مبارزه‌طلبی پیکو در برابر نگاه قرون وسطایی به انسان را می‌بینیم:

خداوند که با خِرَدِ پنهان خود این جهان را برپا کرد، سپس آن را با ذهن‌ها و روح‌های جاودان آرایش داد. یعنی چیزی را به جهان اضافه کرد که قادر به درک ارزش کار خودش باشد و به زیبایی‌هایی که در آن درک می‌کند عشق بورزد‌. بعد از این‌که خلق این آفریده‌های جاودان کامل شد، به قول رساله تیمائوس افلاطون در انتها به فکر آفرینش انسان افتاد. انسانی که فرمی مشخص و از ابتدا معلوم نداشت و به او گفته شد که تو را در مرکز عالم قرار می‌دهیم تا به اطراف نگاه کنی و هر چه را در جهان است ببینی‌. هر چه را نجیب و قابل احترام است تشخیص دهی و خودت را رشد دهی و به کمال برسی. می‌توانی تا مرحله حیوانی سقوط کنی یا تا مرحله الهی بالا بروی. بذر هر چیز در انسان است تا آن را شکوفا کند. اگر بذر گیاهی را در خود شکوفا کند، تبدیل به گیاه می‌شود؛ با بذر حواس، حیوان می‌گردد؛ با بذر منطق، حیوانی بهشتی؛ و با بذر هوشمندی، فرشته و فرزند خدا. اما اگر با هیچ‌یک از اینها شادمان نباشد و خود را به مرکز وحدت خود با خدای خود بسپارد، از همه این‌ها بالاتر خواهد بود چون او ماورای همه این‌هاست. به قول پیکو ما مثل آفتاب‌پرستی شگفت‌انگیز هستیم که می‌تواند تبدیل به هر چیزی بشود و چه چیز می‌تواند از این شگفت‌انگیزتر باشد؟‌ انسان می‌تواند به هر سطحی برسد و برای همین در کتب مقدس او را گاه یک‌پارچه گوشت و گاه مخلوق نامیده‌اند. همین انسانی که با سواستفاده از آزادی و اختیاری که به وی داده شده می‌تواند به جای رسیدن به رستگاری به خودش آسیب بزند. پس توصیه پیکو این است که بیایید با فرشتگان در شان و مقام رقابت کنیم.

پیکو در ادامه بحث پیرامون ظرفیت صعود و افول انسان و زبانی درون-دینی که برای توصیف تعالیم خودش اتخاذ کرده، می‌پرسد با چه روشی می‌توان به مرتبه بالای انسانی یا همان مقام فرشتگان برسیم؟ راه حل پیشنهادی او مشاهده زندگی و اعمال سه دسته‌ای از آنها است که طبق تعالیم گذشتگان بالاترین جایگاه را دارند: سراف (اسرافیلیان) از طریق مهرورزی، کروبیون بواسطه هوشمندی و خسرویان با قضاوت عادلانه. به زعم پیکو اگر این اعمال با زندگی مادی و زمینی بیامیزند و در هر کاری چراغ راه باشند، ما را به آن جایگاه والا می‌رسانند.

اما پیکو میداند که بحثی فرازمینی و صحبت از حیات و کارهای کروبیون به کار قانع کردن انسان نمی‌آید و پیشنهاد می‌دهد تا زندگی گذشتگان خود را مورد توجه قرار دهیم؛ آن‌هایی که تجربه ادراک این مقام را داشتند و آن را به درون زندگی خود آوردند. اول از روایت‌های مسیحی آغاز می‌کند و تفسیر دیونیسوس از پولس قدیس را مثال می‌زند که سه مرحله برای به زندگی درآوردن این تجربه ذکر می‌کند: اول، خالص سازی روح که با محدودکرد�� عواطف از طریق اخلاق، کنترل احساسات و کنارگذاشتن جهل از طریق دیالکتیک و گفتمان فلسفی رخ می‌دهد. دوم، مرحله روشنی‌بخشی است که با ورود نور فلسفه طبیعی و فهم جهان طبیعی رخ می‌دهد. در نهایت در مرحله سوم یا کمال، دانشی معنوی به روان انسان اضافه می‌شود.

اگر تعالیم مسیحی برای یافتن راه این سفر معنوی کافی نیست، می توان داستان یعقوب را هم شنید. یعقوب که روزی نردبانی از زمین تا آسمان دید اما برای بالارفتن از آن می‌بایست ابتدا دستها و پاهایش را پاکیزه می‌کرد. دستها و پاهایی که در آب حیات یعنی فلسفه اخلاق شست تا آماده این سفر شود؛ بنابراین در اینجا نیز باز مرحله اول از جنس تطهیر است. اما این تطهیر برای رفتن در مسیر کافی نبود و نیاز به هنر خردورزی و سخنوری داشت - که متناظر با به کارگیری فلسفه طبیعی است.

یا ایوب عادل و پیمانی که با خداوند بست؛ پیمانی که معنایش صلح است. بر اساس تفسیر امپدوکلس از این روایت، روح انسان دو طبیعت متفاوت دارد که یکی آن را بالا می‌برد و دیگری می‌خواهد آن را پایین بیاورد و این دوگانگی باعث درگیری درونی در طبیعت انسان ‌می‌شود، درگیری‌هایی که دوستی و دشمنی یا جنگ و صلح را به‌همراه دارد. راه آرام کردن این درگیری درونی فلسفه طبیعی است، یعنی آنچه بین جسم و روح هارمونی برقرار می‌کند. اما فلسفه طبیعی در نهایت به ما می‌آموزد که به‌قول هراکلیتوس طبیعت ما از جنگ زاده شده یعنی همان‌که هومر آن را نزاع می‌داند، و فلسفه طبیعی نمی‌تواند به ما آرامشی دائمی بدهد. آرامش پایدار امتیازی ویژه خداشناسی است؛ آن‌چه خودش به ما راه صلح را نشان داده و همه را به آن فرامی‌خواند. صلحی که از نوع پیوندی دوستانه است،‌ دوستی بین روان‌هایی که با هم پیوند می‌یابند. همان که به قول پیروان پیتاگوراس غایت همه فلسفه‌ها است چرا که بواسطه این صلح مقام انسان بالا می‌رود به مقام فرشتگان می‌رسد.

یا روایت موسی، آن خردمندی که در یک زندگی پر چالش برای انسان‌ها قانون وضع می‌کرد تا آن‌ها را به سوی مسیر الهی هدایت کند:‌ هدایتی که دوباره از تطهیر اخلاقی آغاز می‌شود، سپس به دیالکتیک یا هنر گفتگو و مباحثه می‌رسد - مشابه فلسفه طبیعی - و در مرحله بعد نیاز به ورود به فلسفه الهی دارد تا بتوانند امر الهی را بی‌واسطه تجربه کنند.

به نوعی می‌توان تاکیدی بر سه مرحله یعنی تطهیر اخلاقی، آشنایی با فلسفه طبیعی یا دیالکتیک، و سپس ورود به الهیات را در اندیشه پیکو برای پروراندن مسیری معنوی دید؛ مسیری که در آن انسان با اخلاق و فلسفیدن خود نقشی مهم می‌یابد.

اهمیت پیکو برای اندیشه رنسانس و تلاش برای از نو یافتن حکمت‌های گذشته را در آنجا می‌شود فهمید که به قول او همه حرفها و بحثها درباره رمزورازهای فلسفی در حکمت الهیات کهن برای رسیدن به معنای برتری‌ها و توانایی‌های انسان است. توانایی انسان در به‌کارگیری هنرهای آزاد - مثل دیالکتیک در فلسفه طبیعی - برای فرارفتن از محدودیت‌های زمینی‌اش و آغاز راه و سلوکی معنوی. این راهی است که اشتیاق به آن در ذات همه انسان‌هاست و پیکو برای بازکردن آن مثالهای متعددی می‌آورد:

از رساله فائدوس افلاطون شروع می‌کنیم که در آن اشتیاق یا جنون سقراط برای رهاشدن از مرزهای دنیوی به تصویر کشیده شده است و البته پای گذاشتن در این راه، نیاز به شکلی از آماده‌سازی‌ دارد که پیکو بارها بر آن انگشت می‌گذارد: پاک‌سازی اخلاقی خویش و یادگیری فلسفه‌ورزی طبیعی - آنچه در معنای امروزی، اندیشیدن را در خود دارد. پیکو استعاره‌ای بیان می‌کند که با این آماده‌سازی، باکوس یا رهبر موزه‌ها - الهه‌های هنر و علم در میتولوژی یونانی - راه معنوی را که به کمک دانش و هنر باز شده به انسان نشان می‌دهند. این‌ها مراحلی است که انسان را رفته‌ به رفته در به مرتبه نوعی خالق می‌نشاند.

مثال دیگر، آپولو آن خدای بزرگ اساطیر یونان نمونه خوبی است که نشان می‌دهد این الهه به همان اندازه که جایگاه پیامبری دارد، فیلسوف نیز هست. آنچه پیش از این پلوتارک هم نشان داده بود و سه حکمی که برای رسیدن به معبد حقیقت صادر میکند: "هر چیز به اندازه" که به اهمیت میانه‌روی اشاره میکند و تطهیر اخلاق را در خود دارد؛ "خود را بشناس" که ما را به سمت دست‌یابی به دانش پیرامون طبیعت سوق می‌دهد، دانشی که در آن خود ما واسطه هستیم و پیش از این زرتشت و افلاطون در رساله آلکیبیادس هم به آن اشاره کردند؛ سرانجام،‌ با استفاده از روشنی دانش، در مرحله "تو هستی" آپولو نزدیک به مقام خداوندی می‌شود.

پیتاگوراس هم استعاره‌های جالبی در مسیر این سلوک فلسفی و معنوی دارد: اینکه "زیاد یک‌جا ننشینیم"، و بخش عقلانی روح خود را که مسئول مطالعه همه چیز است بی‌کار نگذاریم؛ یا "به خورشید بی‌احترامی نکنیم و در مراسم قربانی، ناخن‌های خود را کوتاه نکنیم"، چیزهایی که نماد بی‌احترامی به طبیعت‌اند و بعد اضافه می‌کند که پس از کوتاه‌کردن ناخن‌ها، این نیش‌های تیز نماد خشم و خشونت می‌توانیم به رمز و رازهای باکوس پی ببریم. یا "به خروس غذا بدهیم"، آنچه نماد بخش معنوی روان ماست؛ همان خروس نمادین که در حضور او شیر که نماد قدرت دنیوی است احساس ترس می‌کند، همان خروسی که در روایت ایوب به او خرد عطا شد، و با بانگ او انسان خطاکار به خودش می‌آید. سقراط در زمان مرگش وقتی آرزو کرد که بعد معنوی روحش به معنویتی بزرگتر بپیوندد، گفت که این خروس را مدیون آسکلپیوس است، آنکه پزشک روح است و از ناراحتی تن فراتر می‌رود.

یا کلدانیان که با همین هنرورزی‌ها شادی را به انسان بخشیدند. آنها از زرتشت نقل‌قول می‌کنند که روح بال‌هایی دارد و وقتی پرهایش فرومی‌افتند، در قامت جسم متولد می‌شود و وقتی دوباره جوانه بزنند، به سوی بلندی‌ها پرواز می‌کند. وقتی شاگردان از او پرسیدند چطور روح را این طور به پرواز درآوریم گفت بالها را در آب زندگی شستشو دهید. وقتی پرسیدند آب زندگی را کجا پیدا کنیم، با زبانی نمادین که روش او بود پاسخ داد در چهار رود می‌توانید آن را بیابید: رود سیحون در شمال که نماد مستقیم‌بودن است، رود جیحون در غرب که نماد جبران است، رود دجله در شرق که نماد نور است و رود فرات در جنوب که نماد تقوا است. به زعم پیکو این تعالیم چیزی جز دانش اخلاق نیستند که در تعالیم دیوید و آگوستین قدیس هم می‌توان آنها را یافت.

پیکو می‌گوید همه این حرف‌ها را زده تا نشان دهد چرا به مطالعه فلسفه نه تنها علاقه‌مند بلکه به نوعی وادار شده است و این‌ها پاسخ به کسانی است که دنبال‌کردن فلسفه در نخبگان جامعه و از آن مهم‌تر در مردمان عادی را تقبیح کرده‌اند؛ در زمانه‌ای که فلسفه به‌جای این‌که اسباب افتخار و روشنی باشد، وسیله‌ای برای تحقیر است و منجر به دیدگاهی مخرب شده که هیچ کس نباید فلسفه را دنبال کند و تا زمانی که کسی منفعتی مادی یا سودی شخصی از آن نمی‌برد انگار فایده‌ای ندارد. برای همین متاسفانه در این زمانه آن کسانی خردمند دانسته می‌شوند که مطالعه خرد را برای درآمدزایی دنبال می‌کنند و کسی دنبال فلسفه به‌خاطر خود فلسفه یا حقیقت‌جویی نیست. یا کسانی هستند که گفتگوهای فلسفی در فضاهای عمومی را صرفا کاری برای خودنمایی می‌دانند تا برای کسب دانش؛ یا این کار را درست اما توسط شخصی مانند پیکو بی‌حاصل و غیرضروری می‌دانند چرا که وی جرات کرده تا در جوانی بحث‌های بزرگی درباره رمزورازهای مسیحی کند و مواردی بسیار طولانی و متعدد را برای به چالش کشیدن اندیشه مطرح کند. حتی به طعنه به او می‌گویند که ضعیف است و در حد این بحث‌ها نیست.

پیکو پاسخ این حرف‌ها را هم به محترمانه‌‌ترین شکل ممکن می‌دهد. این‌که این بحث‌های فلسفی در حوزه عمومی راه برجسته‌ترین متفکران ما همچو افلاطون و ارسطو بوده‌اند که برای آن‌ها گفتگو و بحث بهترین راه برای کسب دانش درباره حقیقت بوده است. از طرفی می‌گوید ادعایی برای برتری بر دیگران در فلسفه‌ورزی ندارد ولی می‌داند که این قلمروی است که در آن بازنده هم نوعی برنده است. کسی که ضعیف است در این میدان منازعات فلسفی وارد می‌شود و وقتی شکست می‌خورد از برنده چیزی یاد می‌گیرد و آماده تر به خانه بازمی‌گردد. بنابراین حتی ضعیف‌ترین فرد در چنین میدانی می‌تواند به مبارزه با قوی ترین فرد برود و اینکه کسی در حد این بحث‌ها هست یا نه از نتیجه آنها قابل داوری است و نه از سن و تجربه افراد. در نهایت این‌که پیکو موارد بسیار زیادی را مطرح کرده، می‌گوید خب چه نیازی است به میان‌مایگی وقتی می‌توان به مسائل بیشتر پرداخت و اندیشه‌های بیشتر و بهتری را عرضه کرد و باید دیگران را به جای متهم کردن به‌خاطر طرح مواردی بسیار، تشویق به این کار کرد اگر واقعا فلسفه‌ورزی و اندیشیدن از سر خیرخواهی است. البته طبیعی است که وقتی کسی می‌خواهد فلسفه‌ورزی کند - همان‌طور که سنت گذشتگان بوده - باید مکاتب مختلف را بشناسد و همه را خوانده باشد - همان طور که ارسطو این‌طور بود و به همین خاطر افلاطون او را خواننده می‌نامید - و طبیعی است که سوالات زیادی برایش به وجود می‌آید. هر مکتب و متفکر چیزی برای عرضه و فهم دیگران دارد. آن کسی که فقط خود را محدود به یک طرز فکر کرده، طبیعی است که سوالات کمتری هم برایش پیش خواهد آمد.

چه فایده‌ای دارد وقتی اندیشه‌های گذشتگان را مرور کنیم ولی چیزی به آن اضافه نکنیم؟‌ چیزی که رگه‌ای از حقیقت در خود داشته‌باشد. وقتی خوب فکر کنیم و ببینیم که اتفاقا با اندیشه گذشتگان مساله داریم یا نفرتی نسبت به آن در خود حس می‌کنیم، مثل کشاورزی هستیم که حاصلخیزی زمین را دوست ندارد، یا زن و شوهری که از هم متنفرند. پیکو می‌گوید به همین صورت ذهنی الهی هم که با روح و اندیشه بیگانه باشد دستاورد و فرزندی مفید هم از آن حاصل نخواهد شد. پس پیکو به زعم خودش تلاش میکند چیزی به گذشتگان بیفزاید و حقایق را برملا کند.

از یک طرف سازگاری اندیشه افلاطون و ارسطو را نشان داده. آنچه گذشتگان بسیاری تلاش کردند نشان دهند و موفق نشدند و البته باعث جدایی طرزفکرهای مختلف از یکدیگر شد. سپس همین توافق را در مورد اندیشه ابن‌رشد و ابوعلی‌سینا نشان داد. در ادامه هفتاد و چهار تز یا دکترین بر مبنای فلسفه ارسطو و افلاطون ارائه داد که به پرسش‌هایی اساسی درباره طبیعت و خداوند می‌پردازند. آن هم به روشی نوین که با روش فلسفی رایج در مدارس و بین محققین تفاوت دارد. بنابراین یا این روش بخاطر درستی و کیفیتش باید تحسین شود یا رد شده و کنار گذاشته شود (و هر چه جز این به معنی دشمنی کور است).

از طرفی دیگر پیکو می‌گوید سیستم کهن فلسفه‌ورزی بر مبنای اعداد را دوباره زنده کرده است. به قول افلاطون در بین همه هنرهای زیبا و علوم نظری، علم اعداد از همه مهم‌تر و الهی‌تر است و وقتی از او می‌پرسند چرا انسان داناترین حیوان است می‌گوید چون می‌داند چطور اعداد را بشمارد. البته ��فلاطون هشدار می‌دهد که علم اعداد را نباید با حساب و کتاب تاجرین اشتباه بگیریم. پس پیکو تلاش می‌کند در هفتاد و چهار تز جدید خود این دانش کهن را زنده و آزمایش کند.

پیکو می‌گوید که فرضیاتی هم درباره جادو طرح کرده است و آن را دارای دو نوع می‌داند. نوع اول امری پلید و شیطانی است و برای زمانی طولانی انسانها را درگیر خرافات و تلاش برای اثرگذاری فراطبیعی بر کار جهان کرده‌است. اما نوع دوم وقتی خوب فهمیده شود، کمال مطلق فلسفه طبیعت است. یونانی‌ها نوع اول را گئوتیا می‌نامیدند و حتی به آن جادو نمی‌گفتند (که معنایی از مرتبه بالاتر دارد) و نوع دوم را تئورجی می‌خواندند که بالاترین معنای خرد است. همه خردمندان نوع اول را رد و نوع دوم را تایید می‌کنند. نوع اول، امری گمراه‌کننده - و احتمالا شیادانه است - که کسی نمی‌تواند آن را ثابت کند در حالیکه نوع دوم امری محکم است و فلاسفه‌ای ��ثل دموکریتوس و افلاطون دنیا را دیدند تا به آن دست یابند و به شاگردان خود منتقل کنند. ریشه‌های نوع دوم را در کارهای افلاطون می‌توان به زالموسیس و زرتشت دید که برای آن‌ها متناظر با دانش الهی و داروی روح بوده‌است. این نوع جادو که مرتبط با فلسفه طبیعی است باعث تحسین فعل خداوند بر روی زمین و شکل گیری ایمان مذهبی می‌شود. گرچه پیکو می‌گوید بسیاری که این حرف را نمی فهمند از آن متنفر خواهند بود.

در ادامه پیکو به نظر می‌رسد تلاشی می‌کند تا با اشاره به عرفان یهودی و ارتباط آن با تایید مسیحیت، هم به دفاع از آیین مسیحیت در برابر حملات یهودیان بپردازد و هم نگاه مسیحیان درباره یهودیان را اصلاح کند و به نوعی به دشمنی‌ها پایان دهد. پیکو از یک سنت می‌گوید که از زمان موسی آغاز شده و تنها قوانین الهی برای عرضه به مردم به او فرمان داده شده ولی تفسیر این قوانین را نزد خواص نگه داشته و به او فرمان داده شد تا آنها را به جانشین خود جاشوا - یوشع - و سپس کشیشان رده بالای جانشین او عرضه کند. این سنتی است نه تنها برای امر الهی بلکه بین فلاسفه هم سابقه داشته و مثلا پیتاگوراس و افلاطون و ارسطو هم برخی تعالیم خود را فقط برای تعداد اندکی از شاگردان می‌گفتند تا به قول معروف آن حرفها به دست نااهلان نیفتند.

بنابراین تفسیر فرمان الهی امر شده به موسی تنها از این طریق و سینه به سینه رواج یافت و با نام کابالا شناخته شده که در عبری به معنای دریافت است و برای هر کس توسط گذشتگان وی دریافت می‌شده است. بعد از اینکه یهودیان توسط کورش از زندان بابل رهایی یافتند تلاش کردند تا به مرمت قانون الهی بپردازند و می‌دانستند که آنچه حال به دست آنها رسیده نمی‌تواند بعد از کشتار و تبعید و سختی‌های پیاپی به درستی منتقل شده باشد و بنابراین فرمان دادند تا همه خردمندان جمع شوند و هرچه به خاطر دارند در هفتاد جلد نگاشته شود. آنچه که امروزه دریای دانش کابالا است و مسلما فلسفه جهان طبیعی است. پیکو می‌گوید در روزگار او یهودیان آن قدر به این نوشته‌ها ارج می‌نهند که هیچ کسی تا چهل سالگی نمی‌تواند به آن‌ها دسترسی داشته باشد. به علاوه او می‌گوید در کابالا موارد بسیاری در مطابقت با آیین مسیحیت وجود دارد، همان‌طور که در فلسفه کهن افلاطون و پیتاگوراس هم وجود دارد.

در نهایت و در همین راستا پیکو از اورفئوس و زرتشت می‌گوید که به نوعی پدران خرد هستند. از زرتشت زیاد گفته شده اما درباره اورفئوس که اثر زیادی بر فلاسفه کهن گذاشته می‌گوید که او رمز و راز تعلیماتش را در پوششی از داستان و بیان شاعرانه طرح کرد تا برای عوام صرفا داستان‌هایی باشد و برای نااهلان بهانه فراهم نکند. پیکو از سختی‌هایی که در راه فهم این تعلیمات کشیده می‌گوید اما بیان می‌کند که هنوز صدای پارس سگ‌هایی که دنبال بهانه برای دشمنی هستند به گوش می‌رسد و در پاسخ به مسائل فلسفی که مطرح کرده‌ام صرفا خودشان را بهترین فلاسفه می‌دانند. اما در اینجا می‌خواهم ادعا کنم که نه تنها چیزهای بسیاری می‌دانم بلکه چیزهایی می‌دانم که دیگران هم نمی‌دانند…

پس پیکو این طور خاتمه می‌دهد که ای پدران و مردان خردمند، در پاسخ به نهصد تز فلسفی من، پا در میدان این مبارزه فکری بگذارید.

[Yann · Rating 4 out of 5]

J’avais déjà entendu parler de réputation du Pic de la Mirandole(1463-1494) comme un homme doté d’une érudition hors du commun, mais mes connaissances s’arrêtaient là. C'était un Italien issu d'une famille fortuné qui a mis ses moyens au service de sa soif d'apprendre: initié à la philosophie Platonicienne par Marcile Ficin, il se passionne ensuite pour toutes les sagesses antiques, qu'elles soient grecques, juives, iraniennes, syriennes, égyptiennes, arabes : rien ne l'arrête, ni la paresse, ni les préjugés. On croirait un de ces esprits enthousiastes de l'antiquité tardive. Âgé d'à peine vingt-quatre ans, il souhaitait présenter une somme de ces sagesses en neuf cent propositions, et ce petit ouvrage devait en être l'introduction.

Franchement, j'ai du mal à ne pas éprouver une énorme sympathie pour l'auteur, qui semble tout simplement assoiffé de savoir. Le voilà qui se propose d'apprendre telle ou telle langue antique en à peine quelques semaines, et il le fait, et il l'utilise. C'est merveilleux! Aussi, pour donner du relief à toutes ces lectures, il a enchâssé la quintessence de ce qu'il a appris dans ce livre, et il s'agit de chanter les louanges de l'homme, non pas pour que l'orgueil le fasse gonfler d'importance et le rende impotent, mais plutôt pour lui inspirer courage, confiance et ténacité: pour Pic de la Mirandole, l'homme est libre de former sa propre nature, au rebours des animaux ou des anges qui sont figés soit par l'instinct, soit par le rôle que leur a assigné la divinité. Aussi doit-il faire bon usage de cette liberté par l'instruction et l'examen personnel.

On a finalement là rien que de très classique, mais Pic de la Mirandole entoure tout cela d'arguments tirés de toutes les traditions de sagesse existantes. Comme elles se sont toutes influencées les unes les autres à un moment ou à un autre, on ne s'étonnera pas qu'elles puissent converger. Même la magie figure en bonne place dans cette grande galerie. L'auteur donne à tout cela une allure optimiste, pleine d'entrain et d'alacrité, ce qui est une bonne chose car ces sujets peuvent paraître bien au contraire horriblement ennuyeux. On ne trouve pas beaucoup de scepticisme chez Pic de la Mirandole. En cela, il ressemble bien aux anciens qui étaient si hâtivement pressés d'arriver à la synthèse de la vérité qu'ils en négligeaient toute prudence. En tout cas, les autorités ecclésiales ne voient pas d'un bon œil cet échauffement qui pourrait bien provoquer du vilain: Innocent VIII lui met les bâtons dans les roues, et Pic de la Mirandole vivra une vie d'exilé, allant çà et là. Ca me donne envie d'en savoir plus sur lui et son temps.

[J.D. Steens · Rating 4 out of 5]

Pico’s religious philosophy starts at the top. God is perfection; perfection is pure; perfection is divine. The self desires to be like God, but it is imperfect. The body is consumed by animal passions, “torn by strife and discord.” The self is ego-oriented and oriented away from God. The body is the antithesis of perfection and pureness. The self must undergo purification rituals before it can entertain divine knowledge, which is the self’s path to union with God. Divine knowledge is the realm of Plato’s Ideal Forms. They are pure and unchanging realities, acquired by choice and discipline. Unlike animals, we are not creatures of necessity. We are “the free and proud shaper” of our being. If we turn away from God, we become (via transmigration?) brutish or vegetative. When we separate from our sensual bodies and pursue the “rule of reason” we depart earth (“Let us disdain the things of earth”) and begin our assent “by means of moral philosophy and dialectic” to heaven. Upwards we go until, “Finally, in the bosom of the Father, who reigns above the ladder, we shall find perfection and peace in the felicity of theological knowledge.” Our potential to become godlike is “the dignity of man.”

Only those pure in their knowledge shall make it this far. These are “the priests of philosophy” who, through “Socratic frenzies” and nourishing the “divine part of the soul with the knowledge of divine things,” are lifted “to such ecstasy” to become “united with God.” These philosophers are not those who speak for profit or who “embrace the knowledge of the truth for its own sake.” Truth is knowledge of the divine world. Referring to Plato, Pico tells us that truth is “divine arithmetic” (later, “Arithmetic”) and not the arithmetic of the merchants.” Truth is magic, but it’s not the magic of demons. Rather, truth is “the highest realization of natural philosophy,” a “higher and holier philosophy” or, referring again to Plato, “the science of divine things,” a “beneficent magic” that “flowers naturally into charity, faith and hope.” This philosophy, this “truth for its own sake,” this “most holy theology” is, Pico writes, “the queen of the sciences.”

Pico, though youthful, articulates a clear and comprehensive and passionate vision of his faith. It’s interesting that truth is theological, and that science is divinity. Pico’s writing also prompts a question: Is Plato the priest of philosophy?

January 2021 edit: Anthony Grafton reviews Brian P. Copenhaver's "Magic and the Dignity of Man: Pico della Mirandola and His Oration in Modern Memory," in the New York Review of Books, "Thinking Outside the 'Pico Box'" (November 5, 2020). Copenhaver writes: "...historians have cited Pico's speech as Exhibit A when making the case that in the Renaissance, humanity become conscious of its own creative powers. Textbooks on Western civilization and Renaissance history almost always cite it. Their authors refer to it as Pico's 'Oration on the Dignity of Man,' though he himself did not give it that title and used the term 'dignity' only twice in it, neither time in connection with man....

"The textbook summaries of what Pico said are highly labile. As edition succeeds edition, 'the Renaissance Image of Man' becomes 'the Renaissance image of mankind,' and that in turn becomes the image 'of humanity.' But no new iteration is more concrete or meaningful than the version it replaces. The speech has 'become a meme,' as Copenhaver writes: a pill-sized summary of the meaning of the Renaissance. Formulations of its message mutate not because the author of the textbook in question has rethought Pico's text but because it must now be summarized in language that better reflects the social and political concerns of the day.

"Since 1974 I've been teaching courses on the intellectual history of the Renaissance. In them, students read the whole text of Pico's speech, in English, and their first reaction has usually been bafflement. They come to the work expecting a paean to human creativity, only to encounter something completely different: a detailed argument that humans achieve the true end of their being not by sculpting gorgeous marble nudes or by composing seductive love songs, but by following an ascetic regimen of study and self-discipline that enables them to rise to unity with God...."

Kant "was one of the two writers [*] who made it possible for a distortion of Pico's thought to become the centerpiece in interpretations of Renaissance intellectual history and culture. Kant argued, in terms that that have echoed down the centuries, that dignity is 'an absolute inner value,' possessed only by morality, and by humanity to the extent that it is morally capable. Each human owes it to every other human to consider him or her 'not merely as a means to ends...but as an end in itself,' a fellow human who 'possesses an inalienable dignity.'"

[*] The other writer was Jacob Burckhardt who, in 1860, published "'The Civilization of the Renaissance in Italy,' a uniquely inspiring cultural history that has shaped research for more than a century and a half....Italians, he argued, claimed a new freedom, which enabled all of them...to move from one social order or place to another: to plan and make their own way in the world."

[Katie · Rating 4 out of 5]

This is a really lovely little book. It's actually the introduction to Pico's 900 Theses, his attempt to present a whole, systematic body of knowledge to a group of scholars in Rome for a public debate. He pulls information from everywhere he can find it, from Greek philosophers to Judaism to Persian thought. To a large degree it winds up being a mini-treatise on unity, as all of Pico's wildly diverse sources are brought together, with him asserting that they're all just iterations of a single truth. It's also a fantastically optimistic picture of humanity, painting each person as the universe in microcosm. It's a lot of fun to read, so go for it! It's only 35 pages long!

[vinnie · Rating 5 out of 5]

Italians only produce good philosophy if they are clinically insane or excommunicated from the Catholic Church. Happy to say Pico is both.

[Ruxandra (4fără15) · Rating 3 out of 5]

"The deadly and monstrous persuasion has invaded practically all minds, that philosophy ought not to be studied at all or by very few people; as though it were a thing of little worth to have before our eyes and at our finger-tips, as matters we have searched out with greatest care, the causes of things, the ways of nature and the plan of the universe, God's counsels and the mysteries of heaven and of earth, unless by such knowledge one might procure some profit or favor for oneself."

[Manuel Alfonseca · Rating 3 out of 5]

ENGLISH: According to Pico, man was created last, when all the essences had been distributed, and God decided to give him, not just one essence, but all of them, making him capable of lowering himself to the level of the beast (or even to that of purely vegetative life), and to ascend to the level of angels. That is his dignity.

To shape himself, man has been given four tools: moral philosophy, which tells him what he should do; dialectics, which streamlines his reason; natural philosophy, which puts it into practice; and theology, which directs him to God.

Pico then speaks about two types of magic: the black one, with diabolical intervention, which must be rejected, and that magic that consists of the study of nature, in order to use its properties to work wonders, i.e. science, which although there are those who are frightened and reject it, it is perfectly acceptable and leads to God through His creation.

In the last part of his essay, Pico defends arcane knowledge and the Jewish kabbalah, which he says goes back to Moses, and asserts that it actually contains the mysteries of the Christian religion.

A couple of quotes: [I]n this kind of learned contest [(dialectics)] the real victory lies in being vanquished... For the one who is bested receives from his conqueror, not an injury but a benefit.

[A]ny school which attacks the more established truths and by clever slander ridicules the valid arguments of reason confirms, rather than weakens, the truth itself, which, like embers, is fanned to life, rather than extinguished by stirring.

ESPAÑOL: Según Pico, el hombre fue creado el último, cuando ya estaban distribuidas todas las esencias, y Dios decidió asignarle, no una esencia, sino todas, haciéndole capaz de rebajarse al nivel de la bestia (o incluso al de la vida puramente vegetativa), y de ascender al nivel de los ángeles. En eso consiste su dignidad.

Para formarse, el hombre dispone de cuatro herramientas: la filosofía moral, que le dice lo que debe hacer; la dialéctica, que agiliza su razón; la filosofía natural, que la pone en práctica; y la teología, que le dirige hacia Dios.

Pico habla también de dos tipos de magia: la negra, con intervención diabólica, que debe ser rechazada; y la que se reduce en el fondo al estudio de la naturaleza, para utilizar sus propiedades para hacer maravillas; o sea, la ciencia, que aunque hay quienes se espantan ante ella y la rechazan, es perfectamente aceptable y lleva a Dios a través de la creación.

En la última parte de su discurso, Pico defiende el conocimiento arcano y la kábala judía, que dice remontarse hasta Moisés, y afirma que en realidad contiene los misterios de la religión cristiana.

Un par de citas: En este tipo de discusión erudita [(la dialéctica)] la verdadera victoria radica en ser vencido... Porque el que es vencido no recibe del vencedor un daño, sino un beneficio.

Cualquier escuela que ataque las verdades mejor establecidas, y con astuta calumnia ridiculice los argumentos válidos de la razón, más que debilitarla, confirma la verdad misma, que como las brasas, se aviva más que se apaga cuando se la agita.

[Marie-aimée · Rating 3 out of 5]

Un très beau discours sur l'intelligence humaine, je dirais même qu'il s'agit d'un plaidoyer de Pic de la Mirandole pour la formation de l'esprit scientifique avant l'heure, qui se nourrit de toute la Tradition (grecque, latine, chrétienne et juive). Véritable sommet d'érudition d'un génie précoce, le lecteur, par contre, s'il n'est pas instruit de toute cette tradition et de sa transmission, est rapidement perdu dans les références. C'est aussi un moyen pour Pic de la Mirandole de démontrer son aisance et sa connaissance érudite qui n'est plus alors déterminée par l'âge mais par cette capacité de l'homme de devenir un être supérieur. Ce texte reste fondamental d'un point de vue philosophique de ce qu'est l'homme, acteur de sa propre divinité. Dommage qu'on ne l'enseigne pas dès la Terminale!

[Peyton Gunter]

Reading this was like listening to a freshman philosophy major who had 4 too many drinks.

[Scriptor Ignotus · Rating 4 out of 5]

Pico is remembered more for the spirit than the content of his writings, and it is just as well. His Oration on the Dignity of Man, written as an introduction to the famed 900 theses on philosophy, theology, and natural science which he intended to defend in Rome before the greatest intellects of the age, encapsulates the precocious pugnacity and assimilative genius of the Renaissance. Having spent the previous seven years studying the scholastics, the Aristotelians, the Neoplatonists, the hermetic corpus, Kabbalah, the Orphic and Zoroastrian mysteries, and just about every other school of thought then in currency, the twenty-four-year-old Pico presented a vision of humanity as a microcosm and locus of infinite creative possibility which generated a great deal of controversy, but which he insisted could be found in the teachings of the wise men of all ages and civilizations—whether expressed overtly or clouded in esoteric darkness—and which is most perfectly embodied in the eternal divine-humanity posited by the Christian religion.

For Pico, nature mirrors the divine glory and humanity is its all-incorporating hypostasis, creatively summing up all its elements in itself, capable of participating in every form of life from the vegetative to the angelic—and beyond. He imagines God addressing Adam at the creation:

“We have given you, Oh Adam, no visage proper to yourself, nor any endowment properly your own, in order that whatever place, whatever form, whatever gifts you may, with premeditation, select, these same you may have and possess through your own judgment and decision. The nature of all other creatures is defined and restricted within laws which We have laid down; you, by contrast, impeded by no such restrictions, may, by your own free will, to whose custody We have assigned you, trace for yourself the lineaments of your own nature. I have placed you at the very center of the world so that from that vantage point you may with greater ease glance round about you on all that the world contains. We have made you a creature neither of heaven nor of earth, neither mortal nor immortal, in order that you may, as the free and proud shaper of your own being, fashion yourself in the form you may prefer. It will be in your power to descend to the lower, brutish forms of life; you will be able, through your own decision, to rise again to the superior orders whose life is divine.”

While every other creature is locked into its own predetermined way of being, humanity is endowed with the “seeds” of all the possibilities of life, free to cultivate them as he so chooses and fashion of himself a beast or a god:

“But upon man, at the moment of his creation, God bestowed seeds pregnant with all possibilities, the germs of every form of life. Whichever of these a man shall cultivate, the same will mature and bear fruit in him. If vegetative, he will become a plant; if sensual, he will become brutish; if rational, he will reveal himself a heavenly being; if intellectual, he will be an angel and the son of God. And if, dissatisfied with the lot of all creatures, he should recollect himself into the center of his own unity, he will there, become one spirit with God, in the solitary darkness of the Father, Who is set above all things, himself transcend all creatures.”

Pico exhorts humanity to cultivate its divine potential by taking after the intellectual nature of the angels, and indeed of the very Logos of God. He identifies three orders of angels—Thrones, Cherubim, and Seraphim—which correspond respectively to the active, contemplative, and devotional lives.* While the Seraphim are the highest, Pico extolls the virtue of the Cherubs, whose way of pure intellection prepares the contemplative for both the good judgment of the Thrones and the “burning” love of divine things exemplified by the Seraphim. The Cherubim represent the transformative power of philosophy, which, through reflection and disputation, elevates the seeker from lower to higher forms of life. One should not commit solely to one school of thought, for truth, “like embers, is fanned to life, rather than extinguished by stirring.” According to Pico’s Christian universalism, all human wisdom, ancient and contemporary, western and eastern, “pagan” and monotheistic, intuits the Christian mystery of the “human form divine.”





* These also correspond to the Three Yogas described in the Bhagavad Gita: Karma, Jñāna, and Bhakti.

[Richard · Rating 3 out of 5]

For historical interest, this is 5+ stars. But for the contents itself - this is undigested substance all over the place, written by a 24 year old.

But very interestingly, though the work is often labeled as a "Manifesto of Humanism", Mirandola largely makes the case the Humans are indeed at the center or the world, but in a world created by God. The aspiration is more for humans to become equal to the angels (not being "second" in the words of David), and he is not dismissing the Heavens. The work might have become a manifesto more for its quotes regarding humans as f.ex. "Grande Miracolo" - than its overall argument.

But still, as a 32 page document, it is well recommended reading!

[misvia · Rating 5 out of 5]

absolutny majstersztyk filozofii i psychologii człowieka (serdecznie polecam rozszerzony polski 😻)

[Xander · Rating 3 out of 5]

Rede over de menselijke waardigheid (1486) van Giovanni Pico della Mirandola (1463-1494) is een typisch een product uit de Renaissance. Het werk was bedoeld als publieke voordracht die moest dienen ter inleiding bij en verantwoording van een hoofdwerk van 900 stellingen - waarin Pico de gemeenschappelijkheid van alle filosofen en scholen onderzoekt en tot universele goddelijke kennis komt.

Typisch een product uit de Renaissance omdat het een verbinding zoekt tussen enerzijds de overgeleverde Christelijke theologie (m.n. de Aristotelische versie zoals onderwezen aan de Universiteiten en binnen de Kerk) en anderzijds de recent 'ontdekte' geschriften uit de Oudheid (m.n. Platoons en Neopolatoons) en de contemporaine Arabische wereld (o.a. commentaren op Griekse filosofen als Aristoteles en Plato). Pico's project is om universele kennis op te doen door studie van alle geschriften - uit het hier en nu alsook van elders en andere tijden - en op deze wijze vanuit veelheid naar eenheid te komen.

Doorheen het werk is een duidelijke Neoplatoonse invloed te merken: de kosmische hiërarchie (materie, planten, dieren, mensen, engelen, God), het streven naar het Hoogste, etc. De titel van het werk is misleidend, omdat ze lijkt te hinten naar de Mens als summum bonum, als centrum van het universum (en daarmee het ware, goede en schone). Niets is minder waar: de mens neemt een plek in tussen engel en dier, en is door God begiftigd met een uniek kenmerk: vrijheid. We zijn als enige in het universum onbepaalde wezens en met onze wil kunnen we opstijgen tot in de hemel alsook vervallen tot de onderwereld.

De plicht van de mens is om naar het hoogste te streven, om toegang te krijgen tot het oneindige, tot godskennis. De weg hier naartoe verloopt via de ethiek en de dialectiek. Middels de ethiek krijgen we controle over onze vegetatieve en dierlijke driften en de dialectiek (argumenteren en uitwisselen van ideeën) scherpen we ons verstand. Dit leidt ons tot de hoogste fase van het menselijk bestaan: het zuivere beschouwen. In deze geestestoestand doen we kennis op van het goddelijke, ontdaan van al zijn bepaaldheid en concretisering.

De menselijke vrijheid komt dus met een grote verantwoordelijkheid. Gelukkig hebben we het middel in handen om een waarachtig, zuiver, vroom en rechtvaardig leven te leiden: via de filosofie - de oprechte zoektocht naar waarheid - kunnen we ons transformeren van een zondig wezen in een goddelijk (of aan het goddelijke deelnemend) wezen. Volgens Pico is filosofie een pacificatieproces, d.w.z. dat het de oplossing is voor de felle innerlijke strijd die in ons allemaal woedt: die tussen een omhoogstuwende en naar beneden trekkende kracht. De verdediging van het nut en de waarde van filosofie ("de schone kunsten") is dan ook het doel van zijn rede. Of hij daarin slaagde is een tweede, want Pico hield de rede nooit en is in zijn leven niet toegekomen aan veel van wat hij in zijn rede beloofde uit te werken. In ieder geval waren de kerkelijke autoriteiten wat minder overtuigd van zijn boodschap, getuige de lauwe reacties vanuit de Kerk op Pico's humanistische idealen.

Leestip voor ieder die wat meer wil weten over de Renaissance, hoewel het werkje (ca. 50 bladzijden) lastig te duiden is zonder brede voorkennis van (m.n.) de antieke filosofie. Het uitgebreide voor- en nawoord doen hier weinig aan af.

[Greg · Rating 4 out of 5]

Fascinating and audacious oration by Pico claiming, at 24 years of age, to have aligned the deepest truths across philosophical, mystical, and Judeo traditions - with the Catholic Faith.

He first expounds quite beautifully about the unique position of man as “the most fortunate of all living things” with the ability to “fashion yourself in the form you may prefer” - from vegetable to brute to angel to God, or simply man (4,7). It is your choice to choose your own nature.

Pico emphasizes the universal belief of seeing and praising the Creator through all of creation, describing that after making the world but before man, “the Divine Artificer still longed for some creature which might comprehend the meaning of so vast an achievement, which might be moved with love at its beauty and smitten with awe at its grander”(5).

In exploring the cohesion of philosophy and mathematics and magic as a base for theology as the gem of all pursuits, Pico includes names like Avicenna and Averroes, Pythagoras, Plato and Aristotle, Aquinas and Augustine, Origen, Zoaraster, and the Jewish Cabala - and claims them to be in harmony with one another. Crazy.

Need to read more of Giovanni Pico della Mirandola’s writings, plus these others writers, to see how legit he could be. There is indeed a hidden wisdom in this life, found by all who have a nose for truth and are willing to be “moved with love” and “smitten with awe” in the natural world.

[HannahS]

In this work, Pico raises more questions than he answers. Though this is precisely his goal, it is nonetheless frustrating to read only his outline of the soul's purification via philosophy without his justifications. For the first quarter of the book, Pico presents his notion of man and asserts humans' ability to choose the form of their souls. By cultivating various elements of our souls, we can become either subhuman and bestial, dragging our minds into our bellies, or perfectly human, attaining unity with God. Then Pico proposes a model for angel-led purification of the soul through philosophical disciplines, following the three-step process of purification, illumination, and perfection. After such a tantalizing sketch, Pico changes topics. He defends himself before the Roman Fathers against the cries of his critics and justifies his quest to debate his 900 theses. He also calls their sympathetic attention to the neglected cause of philosophy. Pico spends the remainder of the book explaining and defending his unusual, syncretistic philosophical method.
Overall, though this work is evidently the product of a burgeoning intellect, it seems far-fetched in places. This is not because it is nonsensical, but rather because it is incomplete on its own. The work is not meant to be an independently complete manifesto: it was Pico's appeal to the Roman Fathers to let him debate the 900 theses, which would have elaborated on the contents of this brief speech. As such, it reads like the summary of and introduction to a much larger body of thought, merely hinted at in this short oration. We should not expect to find exhaustive answers and meticulous proofs in the compact "Oration," but in the theses. If we come away from the "Oration" hungry to read the theses, then the book has achieved its goal. It has opened us to the possibility that Pico's incredible claims are defensible and true.

[Rod · Rating 3 out of 5]

Sometimes called the Renaissance Manifesto, Pico's work is short but difficult to access for modern readers. Its ornate language and obscure references (e.g., to the nine orders of angels) mask the relatively simple but profound underlying thoughts.

Pico intended to summarize the state of knowledge at his time but unfortunately was unable due to an early death, though this monumental task would have probably been beyond his powers in any case.

In essence, Oration addresses the nature of man and his relationship to God. Pico believes that man is uniquely positioned as a sentient being placed between the beasts (who do not possess sentience) and angels, who though sentient never sin (well, hardly ever-- see Paradise Lost). Placed in the "middle state" man alone has the power to make choices for good or evil and therefore has the potential, at least, to act as an agent for good and an admirer of truth and beauty. God, being the Creator, could not provide this perspective:

"... the Divine Artificer still longed for some creature which might comprehend the meaning of so vast an achievement, which might be moved with love at its beauty and smitten with awe at its grandeur."

Thus the source of man's intrinsic dignity and worth. Some religions teach that human worth comes only because of his relationship with God. God is certainly involved in Pico's formulation, but he believes humans have value because of who they are, not just because God created them. To be sure, Christianity teaches the man was created in God's image, which may be a metaphorical way of saying the same thing.

[James Violand · Rating 1 out of 5]

A busy deceit by an extraordinary egoist. At twenty-four years of age, he alone had been able to synthesize the beliefs of the greatest - and not so great - minds in science, philosophy and theology... Need I go on? How was this one man able to acquire so much wisdom in so little time? He read!
Let's look at this from a practical viewpoint.
If he had read and studied all the works which he constantly refers to - no matter how obtuse the source - he would have also had to have read them in their original tongue - which means he was a linguist as well. Sanskrit, Aramaic, Hebrew, Greek, Latin, Arabic, Pharsi, Egyptian...
Perhaps if he were Methuselah he would have acquired such wisdom.
Instead, this man found wonder in the mundane and fired off platitudes in a dizzying derth of talent hoping to beguile the ignorant and silence his critics.
He asserts that Plato and Aristotle did not hold different views on oneness and essence - This is baffling considering both philosophers acknowledged that they did! And he knew the mind of Moses! Yes! The creation story has a mystical meaning that only Pico has discovered!
I've spent too much time on this already.
This book is only good for those who wish to appear knowledgeable when they have no idea.

[Maximus · Rating 4 out of 5]

From the introduction by Russell Kirk:

'"The dignity of man" is a phrase on the lips of all sorts of people nowadays, including Communist publicists; and by it, all sorts of people mean merely the gratification of the ego, the egalitarian claim that "one man is as good as another".... [Real] dignity is a quality with which one is *invested*; it must be conferred. For human dignity to exist, there must be a Master who can raise Man above the brute creation. If that Master is denied, then dignity for Man is unattainable. For despite all the cant concerning the dignity of man in our time, the real tendency of recent intellectual currents has been to sweep true human dignity down to a morass of mechanistic indignity.'

[Mary]

....man's place in the universe is somewhere between the beasts and the angels, but, because of the divine image planted in him, there are no limits to what man can accomplish....

[Eliza · Rating 1 out of 5]

Read for class.

[Çağatay Boz · Rating 1 out of 5]

Boring as a sexless long term relationship and meaningless as the couple who tries to kick some life back into it.

[Nick · Rating 5 out of 5]

Als ein Schlüsselwerk des rinascimentalen Humanismus gibt G. Pico della Mirandolas Rede über die Würde des Menschen einen Einblick in die damalige, neuartige Vorstellung des menschlichen Platzes innerhalb der Schöpfung, unter Gebrauch einer Terminologie, die heute so maßgeblich ist für die moderne Rechtsvorstellung vom menschlichen Sein.
Aufgeteilt ist die anlässlich einer öffentlichen Disputation über seine 900 Thesen verfasste, jedoch nie vorgetragene und postum publizierte Rede hauptsächlich in drei Teile: der eigentlichen Erörterung der menschlichen Würde, der Vorstellung einiger seiner 900 Thesen in Bezug auf den Aufstieg des Menschen in das Himmlische (wohl platonische o. Plotin-Tradition) durch Philosophie und Selbstformung (plastes et fictor ipse) und einer Apologie seines Vorhabens, für welches der junge Geist wohl mit Kritik heftig konfrontiert worden sei.
Am berühmtesten bleibt allerdings die Namensgebende erste Erörterung über die menschliche Würde. Da der himmlische Statthalter Tag und Nacht, Land und Wasser, und darin all jegliches Organisches Gewusel erschaffen, ersann er sich eine letzte Schöpfung, die in der Lage sein sollte, das große Werk des besten Bildners zu bewundern. Allein, jeglicher Charakter, jegliche Eigenschaft ward im Pflanzen- und Tierreich bereits zugeordnet. So entschied sich Gottvater dem Menschen Alles und Nichts zu verleihen. Da alles bereits vergeben war, da jeder Bereich bereits besetzt, setzte er den Menschen ohne natürlichen Erwerb und ohne festen Platz in die Mitte der Welt und verlieh ihm mit der in der Schöpfung einzig übrig gebliebenen Fähigkeit, an allem oder nichts anteilig zu sein und so seinen eigenen Lebensweg selbst zu gestalten. Dem Menschen wurde somit die Möglichkeit in die Wiege gelegt, durch Niedrigkeiten in minderwertige Tierarten zu entgleisen, oder aber durch treffliches Leben (und vor allem durch die Philosophie) in die himmlischen Sphären einzutauchen. Ein Testament der menschlichen Willensfreiheit und der Möglichkeit, das eigene Schicksal durch Selbstgestaltung zu determinieren.
Die zahlreichen biblischen, jüdischen, arabischen und heidnisch-antiken Quellen, aus denen der gebildete Humanist schöpfte, sind im Fußnotenapparat der Edition ausführlich nachzuvollziehen. Das Nachwort ordnet die "De hominis dignitate" in die Tradition und den historischen Kontext ein, erleuchtet knapp ihre Struktur und Rezeption, und füllt letztlich die Lektüre mit bibliografischen Informationen.

[Liza Jane · Rating 4 out of 5]

On the Dignity of Man:
Humankind is unique, a wonder. Man has the power to choose what he wants to be. Intellectual pursuits, seeking understanding, being driven by the mind rather than by the senses, is to be more— is to be closer to the supreme and the angels and all? Theology offers peace to our inner struggle between good and bad.
“This destructive and monstrous opinion that no one, or few, should philosophize, has much invaded the minds of almost everybody.” (17)

“Philosophy herself has taught me to weigh things rather by my own conscience than by the judgements of others, and to consider not so much whether I should be badly spoken of as whether I myself should say or do anything bad.”

Philosophy for philosophy’s sake.
Open discourse: “it is a gain to lose” (in regards to an argument).
“In great things it is enough to have willed.” (Elegies II, Propertius)
In this, I think Pico is saying that Christianity isn’t necessarily the only/right path. All the religions, or most of them have some truths that can all work together.
“Not can anyone have selected rightly his own doctrine from all, unless he has first made himself familiar with all.” I think that is a beautiful truth.

And for magic: it is the secret wonder of all things, calling it evil or witchery and declaring it a bad thing is “confusing words and ideas with reality” (watts, but I get quoting reality here isn’t right exactly either)— letting names inhibit understanding.

[Oliver · Rating 5 out of 5]

Pico’s fleet-footed syncretic sensibility almost redefines what it means to read widely — and to think that we now have immediate access to the recorded history of writing at our fingertips… He keenly discerns the insight latent in every tradition and every school, whether esoteric, cabbalistic, christian or pagan — a natural corollary of his holistic deference for the intellectual efforts of man, wherever they come from and in whatever direction they lead.

The dialectic pulsates in sidereal rhythm with the heavenly spheres; the infinite liberty of man is nourished by the soil of elysian fields; the architecture of Christianity is adorned with hellenic simplicity and furnished by occult mystery. I suspect that Pico would agree that philosophy without theology is empty, and theology without philosophy is blind.

Not to mention that the motion of his thought is simply intoxicating. Such crystalline, candid prose!

With the liberal arts now well under seige by the insatiable bureaucrats and technocratic administrators of a cold and heartless future, now is as relevant a time as ever for Pico’s message. The humanities are worth fighting for, even if it (allegedly) gets you poisoned in the prime of your life…

[Gavin · Rating 4 out of 5]

An impressive piece, especially for the 15th-century, that has influenced art, philosophy, and novelists like James Joyce, Umberto Eco, and Roberto Bolańo. The Manifesto of the Renaissance, as it has been called, certainly combined many threads of thought and attempted to bridge Aristotle with Plato to the detriment of Pico with opposition from the Catholic church and potentially his death by the hand of a Medici. The range of language and study would seem insurmountable for such a time, but yet this was not uncommon.
Again, nice in an age of e-books to be able to read, but not always best for annotations.

[Zachary · Rating 4 out of 5]

When at the start of the Giovanni Pico della Mirandola’s Oration God tells Adam that he can make of himself what he would like, he sounds rather like a proto-Kantian: “The nature of all other creatures is defined and restricted within laws which We have laid down; you, by contrast, impeded by no such restrictions, may, by your own free will . . . trace for yourself the lineaments of your own nature. . . . We have made you a creature neither of heaven nor of earth, neither mortal nor immortal, in order that you may . . . fashion yourself in the form you may prefer” (7). Here is a view of human autonomy and freedom unprecedented in classical and medieval philosophy in Europe. For Pico, one is not free to the extent that one conforms to one’s true nature. On this classical and medieval portrait of freedom, as David Bentley Hart writes, freedom is inseparable from one’s nature: “to be truly free, that is to say, was to be at liberty to realize one’s proper ‘essence’” and thus to flourish as the human person one was created to be. Hart continues: “We are free when we achieve that end toward which our inmost nature is oriented from the first moment of existence, and whatever separates us from that end—even if it comes from our own wills—is a form of [slavery],” that is, unfreedom. Pico’s conception of freedom, on the other hand, emphasizes the free choice of the will: Adam and all other humans are free to choose what sorts of persons they wish to be, and this radical freedom differentiates the human from all other creatures. On Pico’s portrait, this freedom means that the human creature can “rise . . . to the superior orders whose life is divine” (8)—that is, despite the fall, humans can, by virtue of their free choice, attain mystical union with God, the final end of human existence. While on this score—that union with God constitutes our final end—he concurs with his Christian philosophical predecessors, Pico’s conception of freedom is distinctly modern and thus marks him as, ultimately, an early modern thinker. That freedom consists above all in choice is perhaps the most influential feature of modernity that underpins its intellectual, social, political, and moral ethos.

For all this, Pico is not in truth a proto-Kantian. In many respects, the Oration more so resembles texts such as John Climacus’s Ladder of Divine Ascent or Bonaventure’s Journey on the Mind to God. Here, as in Bonaventure’s Journey, while philosophy facilitates mystical union with God, it is not sufficient for such union: one can, at best, prepare oneself to the maximum extent via philosophical dialectic, natural philosophy, and contemplation prior to union with God—“that holy peace, that indivisible union, that seamless friendship” (22)—which God always initiates. For example, Pico asserts that moral philosophy and dialectic are purifiers of uncleanness: the former “will establish an inviolable compact of peace between the flesh and spirit,”
and the latter “will compose the disorders of reason torn by anxiety and uncertainty“ (20). Natural philosophy, for its part, “will reduce the conflict of opinions and the endless debates which from every side vex, distract and lacerate the disturbed mind” (21). Consequently, for Pico, philosophy (moral, natural, and speculative) is very much necessary for mystical union, as it was for early Christian Platonists such as Clement of Alexandria. One cannot simply leap over philosophical inquiry to attain immediate mystical union with the divine. In this respect, Pico contravenes Duns Scotus, who famously criticized philosophy and its speculative efforts to know the divine (Pico, for his part, claims at one point that Thomas and Scotus are not, in fact, so much at odds, and that he can reconcile the two thinkers). Toward the end of the Oration, Pico takes pains to defend the validity of philosophy and the need to inquire into many different philosophical systems in order to attain the truth: “It is certainly a mark of excessive narrowness of mind to enclose oneself within one Porch or Academy; nor can anyone reasonably attach himself to one school or philosopher, unless he has previously become familiar with them all” (44).

Pico is consequently distinct for his syncretic philosophical approach, which draws on Babylonian, Zoroastrian, Kabbalistic, and ancient Greek sources. In fact, his critics excoriated this syncretic tendency, and Pico himself aims to defend his approach in the Oration, evidently conscious of his unorthodox intellectual charity toward other (non-Catholic) traditions at a period when such eclecticism could still spell peril for its advocate. The “curriculum” he develops for mystical union at the start of the Oration is truly eclectic in its scope: it includes Saints Paul and Dionysius, Jacob, Job, Moses, Orpheus, Socrates, Plato, Plotinus, and Zoroaster, just to name a few. In this, too, Pico both exhibits his proto-modernism and embodies the spirit of the Renaissance. Yet in the final analysis, Pico is a mystic, quite unlike Kant, and thus straddles the historical border between late medieval scholasticism, Renaissance humanism, and early modernism. His intersectional location in the history of ideas is, in part, what continues to fascinate readers to this day about this idiosyncratic Italian thinker.

[Ray LaManna · Rating 5 out of 5]

This seminal speech, given by Pica in 1487 when he was only 24 years old, marks the beginning of the humanistic ideals of the Renaissance. It glorifies man in all his splendor...and after it came the great thinkers and artists of the next 150 years of incredible creativity.