Family Portrait

by Graham Masterton

They found the first body in Europe... She had once been a pretty, fresh-faced girl—but with exquisite skill someone had carefully teased the skin entirely away from her body. She had been skinned alive!

The second blood-raw corpse turned up in New England... And then another—this time uncut, but convulsed with writhing maggots.

Family Portrait. For generations it was was guarded in secret—but as its surface flakes and crumbles a terrible force is reawakened.

And the fate of those who come in contact will be the worst thing in the world

Genres: Horror, Fiction, Audiobook, Horror Thriller, Fantasy, Thriller

425 pages, Mass Market Paperback

First published January 1, 1985

About the author

Graham Masterton was born in Edinburgh in 1946. His grandfather was Thomas Thorne Baker, the eminent scientist who invented DayGlo and was the first man to transmit news photographs by wireless. After training as a newspaper reporter, Graham went on to edit the new British men's magazine Mayfair, where he encouraged William Burroughs to develop a series of scientific and philosophical articles which eventually became Burroughs' novel The Wild Boys.

At the age of 24, Graham was appointed executive editor of both Penthouse and Penthouse Forum magazines. At this time he started to write a bestselling series of sex 'how-to' books including How To Drive Your Man Wild In Bed which has sold over 3 million copies worldwide. His latest, Wild Sex For New Lovers is published by Penguin Putnam in January, 2001. He is a regular contributor to Cosmopolitan, Men's Health, Woman, Woman's Own and other mass-market self-improvement magazines.

Graham Masterton's debut as a horror author began with The Manitou in 1976, a chilling tale of a Native American medicine man reborn in the present day to exact his revenge on the white man. It became an instant bestseller and was filmed with Tony Curtis, Susan Strasberg, Burgess Meredith, Michael Ansara, Stella Stevens and Ann Sothern.

Altogether Graham has written more than a hundred novels ranging from thrillers (The Sweetman Curve, Ikon) to disaster novels (Plague, Famine) to historical sagas (Rich and Maiden Voyage - both appeared in the New York Times bestseller list). He has published four collections of short stories, Fortnight of Fear, Flights of Fear, Faces of Fear and Feelings of Fear.

He has also written horror novels for children (House of Bones, Hair-Raiser) and has just finished the fifth volume in a very popular series for young adults, Rook, based on the adventures of an idiosyncratic remedial English teacher in a Los Angeles community college who has the facility to see ghosts.

Since then Graham has published more than 35 horror novels, including Charnel House, which was awarded a Special Edgar by Mystery Writers of America; Mirror, which was awarded a Silver Medal by West Coast Review of Books; and Family Portrait, an update of Oscar Wilde's tale, The Picture of Dorian Gray, which was the only non-French winner of the prestigious Prix Julia Verlanger in France.

He and his wife Wiescka live in a Gothic Victorian mansion high above the River Lee in Cork, Ireland.

Reviews

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 5 out of 5]

“Δούλευε με την ταχύτητα και την άνεση της μακράς εμπειρίας. Χάραξε μια λεπτή τομή που ξεκινούσε από τον αυχένα της Άλισον, ακολουθούσε ολόκληρη τη σπονδυλική της στήλη και κατέληγε στην πληγή όπου είχε διεισδύσει το μαχαίρι… Από τη θήκη των εργαλείων του πήρε μια επίπεδη τριγωνική λεπίδα που έμοιαζε αρκετά με το χειρουργικό αντίστοιχο ενός μεγάλου μα- χαιριού για πίτες. Την εισήγαγε με το πλάι μέσα στην τομή που είχε κάνει στη μέση της Άλισον και σταδιακά άρχισε να σηκώνει την εξωτερική στιβάδα του δέρματός της και να τη χωρίζει από το υπόλοιπο σώμα της…”

Πρώτα το σώμα ενός νεαρού κοριτσιού που βρέθηκε κάπου στην Ευρώπη γδαρμένο και πεταμένο.
Το δέρμα είχε αποκολληθεί απο το κορμί ενώ ήταν ακόμη ζωντανή.
Πολύ σύντομα ανακαλύπτονται ακόμη δυο πτώματα στη Νέα Αγγλία χωρίς ίχνος δέρματος καταδικασμένα σε έναν μαρτυρικό θάνατο.

Κάπως έτσι αρχίζει η κόλαση της ανάγνωσης ενός εξαιρετικού μυθιστορήματος φρίκης.

"Το δαιμονικό πορτραίτο" του Μάστερτον δικαίως αποτίει φόρο τιμής στο "πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι" απο τον Όσκαρ Ουάιλντ.

Κοινό σημείο αναφοράς ένας πίνακας ζωγραφικής, ένας καμβάς που χαρίζει νεότητα και αιωνιότητα.
Η νεκρολογία είναι το βασικό του χρώμα, η σάρκα και το αίμα τα απαραίτητα υλικά κατασκευής.
Η συντήρηση του απαιτεί τροφοδότηση απο απέθαντους ψυχοβγάλτες και δαιμονικά ορκισμένους θανατοφάγους.
Αν δεν τροφοδοτηθεί, ο πίνακας της κατάρας καταστρέφεται και λιώνει αφήνοντας νεκρική αποφορά σαπίλας και φρικαλέα παραμορφωτική σήψη στα πρόσωπα που απεικονίζει.

Το πορτραίτο της οικογένειας Γκρέι φιλοτεχνήθηκε απο τον διαβόητο ζωγράφο Γουόλτερ Γουώλντγκρεϊβ της προραφαηλητικής εποχής. Την εποχή εκείνη ανθούσε στην τέχνη η χρήση ομοιωμάτων και απεικονίσεων με άψογη τεχνική στην λεπτομέρεια και την ακρίβεια με το μοντέλο.
Ο Γουώλντγκρεϊβ ήταν ψυχικά ανώριμος, συμβιβασμένος εύκολα σε απόψεις ήθους, καλλιτεχνικά θέματα, μόδες και συρμούς της εποχής του. Ήταν μυημένος στη μαύρη μαγεία και την ειδική πρόθεση να χρησιμοποιούνται οι πίνακες του για υπερφυσικούς σκοπούς.

Η οικογένεια των Γκρέι έχει αμύθητη περιουσία, σημαντικές επιρροές σε κάθε είδους εξουσία, είναι επίκεντρο της υψηλής κοινωνίας και αδίστακτοι εκβιαστές στο βωμό της διαστροφικής τους απόλαυσης.
Το 1890 οργάνωναν όργια με ναρκωτικά, κτηνοβασίες και σεξουαλικά έκτροπα με ανήλικα. Ανήθικοι,αισχροί και ασταμάτητοι.

Μετά την ολοκλήρωση του οικογενειακού πορτραίτου γίνονται ασυνείδητοι,ανελέητοι, άψυχοι και αθάνατοι.
Σαν βαλσαμωμένα ζώα που έχουν τέλειο δέρμα εξωτερικά, αλλά αυτό που καλύπτει το δέρμα μόνο ένας Δαίμονας μπορεί να φανταστεί.

Το κακό ολοκληρώνεται όταν η οικογένεια Γκρέι καταφέρνει να βρει μία οδό διαφυγής και απόσυρσης που τους δίνει τη δυνατότητα να συνεχίσουν τις διαστροφές και τη σπορά του κακού αιώνια.
Ποιο είναι το φοβερό μυστικό;

Ο Μάστερτον έχει πραγματικό ταλέντο στην αφήγηση και την παραστατική απεικόνιση μιας αναγνωστικής φρίκης.
Εκφραστής μιας τρομακτικής ατμόσφαιρας με αποπνικτικά αγωνιώδη και ανατρεπτικά στοιχεία σε κάθε σελίδα.
Ικανός να δημιουργεί ρίγη αποστροφής και να βάζει τον αναγνώστη αισθησιακά σε όλα τα αποτρόπαια διαδικαστικά της πλοκής.
Σε αναγκάζει να δεις τον εκδοροσφαγέα να διαχωρίζει το δέρμα αριστοτεχνικά απο τους ιστούς χωρις να προκαλεί αιμορραγία. Μπορείς να ακούσεις το νυστέρι πάνω στη σάρκα σε πληγές πλήρους όψης με παραγωγή και έκκριση υγρών.
Σε αγγίζει η παγωμένη ανάσα του θανάτου και σε υποχρεώνει να νιώσεις τη μυρωδιά των βίαια χυμένων σωματικών υγρών.

Παράλληλα, το απόκοσμο και υπερφυσικό στοιχείο πρωταγωνιστεί παντού και δημιουργεί μια υπερένταση διαρκείας.

Τα μυστικά εκτίθενται σταδιακά. Σκοτεινός ερωτισμός, άσεμνο σεξ, σαδισμός, απαγορευμένες πράξεις, παρακμή, αποσύνθεση. Αλχημική μαγεία.

Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται η μόνη ελπίδα για τους αθώους που στέκονται ανάμεσα στην οικογένεια Γκρέι και την Εικόνα του κακού ειναι η καταστροφή ....

Ένα μυθιστόρημα που απευθύνεται στην πνευματική δύναμη της ανθρώπινης φαντασίας και της τέχνης.



Καλή ανάγνωση!!
Πολλούς ασπασμούς!!

[Peter · Rating 5 out of 5]

Wow, what a brilliant Masterton novel from the 80s. You have all the ingredients you need: reference to Oscar Wilde (did he really wanted to name his novel The Picture of the Dorien Grays, what a great idea), a mysterious family (the Grays), an uncanny portrait painter named Waldegrave, lethal sex (Cordelia Gray), an arts dealer named Vince and confusing family ties between the Pearson and Gray family. Can Vincent find out the secret behind Waldegrave's Family Portrait. Why seems the painting to be rotting away. This novel has it all. Great innuendos to Oscar Wilde and history, a murder mystery, gorey horror at its very best, some nasty sex scenes. Here Graham Masterton shows that he is among the very best horror writers ever. So many astonishing inventions by Masterton. You really think this was the novel Oscar Wilde wanted to write. Absolutely loved reading this brilliant novel and can highly recommend it!

[Leeanne 🥀 The Book Whor3 🥀 · Rating 5 out of 5]

Read a very long time ago in my 20’s. But this is one of those books that I’m still thinking about years later 🖤

[Έλσα · Rating 5 out of 5]

Το καλύτερο βιβλίο τρόμου μέχρι στιγμής! Προσκυνώ!!!

[Phil · Rating 3 out of 5]

Masterton serves up a riff on Oscar Wilde's The Picture of Dorian Gray here, and unapologetically so, given the epilog. In The Picture of Dorian Gray, the painter Basil Hallward paints, you guessed it, a portrait of Dorian, and Dorian sold his soul to ensure that whatever shall befall him in life, only the portrait will show the effects with Dorian remains young and unmarred. Here, we have a family portrait of the Gray family, but essentially, the idea is the same. The portrait was made in the late 19th century and as Masterton's book was first published in 1985, it makes it about 100 years old.

Now, this starts off nastily enough, with a older, suave gentleman driving a antique limo picks up a young, american hitchhiker near the border of France and proceeds to take her to his Gothic chateau. Bad move, as he promptly skins her alive. Why does the guy want her skin? We then travel to Connecticut, where skinned bodies keep popping up. What the hell? Masterton starts off with the gore and mystery, and then proceeds to get down to the story.

Our main protagonist, one Vincent, runs/owns an exclusive art gallery in NYC, specializing in rare and collectable paintings. The gallery was established by his grandfather and lets just say Vincent is pretty much set for life. One day, while Vincent is out, a strange but beautiful lady walks in and asks about a painting. Now, the painting in question, a family portrait, has been with the family for generations and is not for sale. We know pretty much right off the bat the painting has some type of juju and the 'skinners' want it back big time, and will do pretty much anything to get it...

Vincent is a colorful character, and via his experiences, we get to take a tour of fashionable NYC circa 1985, the clothes, the styles, the 'hot' places to eat, etc. Typical of Mastertoon, but he pulls it off nicely. Other main characters include the sheriff of the county where Vincent has his palatial family manse, a country doctor, a 'mystic' friend of the sheriff's wife, etc., but none of these are really developed much as this is more plot than character driven.

Masterton is always entertaining and under his workmanlike prose and pacing the story unfolds nicely. I have never found his work particularly scary and this is not really either, despite some gruesome body horror (skinning people alive!). A fair amount of booze, sex and such as also typical for Masterton's work and indeed, a good riff on old Oscar's famous text. 3 solid stars!

[Μπάμπης M. · Rating 3 out of 5]

Ωραίο βιβλίο τρόμου που έχει αρκετό το splatter-μεταφυσικό-occult στοιχείο. Ενδιαφέροντες χαρακτήρες και μοιραίες γυναίκες. Βικτοριανή ατμόσφαιρα και αστυνομική έρευνα. Δυστυχώς εντόπισα στην πορεία αρκετές σεναριακές ευκολίες, τρύπες και υπερβολές στην πλοκή. Αν ήταν μια 2ωρη ταινία ίσως δεν θα τα πρόσεχα, αλλά σε ένα βιβλίο 358 σελίδων μου ήταν δύσκολο(+ κάποια προβλήματα στη μετάφραση).

[Paradoxe · Rating 4 out of 5]

3.5
Διαβάζοντας την Τρομερή Ομορφιά που σε σχέση με το Δαιμονικό Πορτραίτο είναι αστυνομικό και όχι βιβλίο αλλόκοσμου τρόμου, που και πάλι όμως είναι δυνατόν να διακρίνεις ομοιότητες και διαφορές, σκέφτηκα να γράψω μερικά λόγια και γι’ αυτό το βιβλίο, τώρα που ο χρόνος έχει περάσει κι έχει εξισορροπηθεί λίγο η εντύπωση που μου είχε προκαλέσει.

Ίσως να είναι φόρος τιμής στον Ουάϊλντ, μια καλή παραλλαγή που παίρνει τα εκνευριστικά, παράταιρα μπογαλάκια του Ντόριαν και τα μετατρέπει στις κορυφώσεις που θα μπορούσαν να είναι, αν ο συγγραφέας έκανε το άλμα στο να δώσει ένα τόνο μιας άλλη διάστασης, ή κάποια πιο τρομακτική χροιά. Εμένα, μου θύμισε περισσότερο Ντίκενς και Μωμ, ίσως και λίγο Καλβίνο. Το κεί��ενο είναι υποβλητικό και μαγνητικό. Στην σκηνή στο ασκητικό δωμάτιο του Μώρις, με την Άλισον, έκανα εμετό. Υπήρξαν και αρκετά άλλα σημεία που τα προσπέρασα.

Μου αρέσει ο τρόπος που μιλάει για τη ��ωγραφική, δε θυμίζει ούτε παιδί που αραδιάζει πληροφορίες απ’ την εγκυκλοπαίδεια , ούτε κριτικό τέχνης ή ιστορικό. Απεικονίσεις, με ήχο και χρώμα. Η μετάβαση του απ’ τη φοιτήτρια, στον αριστοκράτη, στο Γκόρντον, το Γουέσλυ, δεν ξέρω αν είναι βιρτουόζικη, πάντως διακρίνεται για την πειστικότητα, όσο και για την ευχέρεια της. Στα σημεία που δε σχετίζονται με φρίκες, ή με την πλοκή, ακόμη κι αν αυτό αφορά την περιγραφή ενός σπιτιού, ή ενός ατόμου, μου αρέσει ο ανατρεπτικά ισοπεδωτικός τρόπος του, θυμίζει τον τρόπο που θα περιέγραφε ένας πολιτικός μηχανικός, καθώς διαβάζει μια όψη: απλά, ξεκάθαρα, με λεπτομερείς συσχετισμούς.

Το βιβλίο είναι γραμμένο στη δεκαετία του 80 και πράγματι σε αυτό το κλίμα μας μεταφέρει και με την ίδια πειστικότητα, μας πηγαίνει στο 1800. Επίσης, έχει μια ιδιαίτερη ερωτική χροιά, χωρίς να γίνεται χυδαίο, σα να ανεβοκατεβάζει τους διακόπτες την κατάλληλη στιγμή.

Μπορεί η ιστορία να μην έχει να πει περισσότερα, απ’ το να διασκεδάσει, αλλά είναι δουλεμένη καλώς, δε μπάζει. Το χιούμορ του ακόμη, αν κι ενίοτε τραχύ και γρήγορο είναι πολύ αναζωογονητικό, ειδικά με το άγαλμα στο νοσοκομείο και τη γνώμη του δρ. Στέρλινγκ τσίριζα.

Πέρα απ’ τα σημεία φρίκης οτιδήποτε αφορά τις αποχρώσεις των σχέσεων, γίνεται με επαρκή χειρισμό, διαυγή χωρίς ωστόσο να φτάνει στο βάθος εκείνο που σοκάρει με την ειλικρίνεια του και κάνει τα μάτια να τρέχουν ασύνειδα, για ‘κεινες τις διαπιστώσεις που νιώθουμε χωρίς ποτέ να πιάνουμε. Αυτό ειδικά το τελευταίο, φαίνεται να έχει δουλευτεί και να έχει εξελιχτεί πολύ, φτάνοντας στην Τρομερή Ομορφιά.

[Tressa · Rating 4 out of 5]

Another satisfying read from one of Graham Masterton's many offerings. This book about an immortal family of cold, brutal high society misfits who must resort to skinning victims alive to keep living forever contains some chilling anxiety-provoking scenes. Masterton has that special touch where he doesn't hammer you over the head with his horror, but like most British horror writers, can chill you to the bone with a subtle line or scene here and there. This book is full of such passages. This book kept me reading till all hours of the night, and jumping at noises.

[STEPH · Rating 4 out of 5]

Oh my God. This is probably one of the hardest books I have ever read in my entire life. What in the actual f*ck was that?

A lot is happening in this book—from the era of Oscar Wilde, the 19th-century English art movement, and the Renaissance, to black magic, satanic cults, the supernatural, horrific murders, and immortality. It was truly a cocktail of literary classics. I enjoyed this quite a bit, but the ending was a little too much, and I felt that it dragged. I just wanted it to end already.

Also, how many packs of gum does Jack have in his pocket? His jaw probably hurts all the time from chewing all that glucose. And it irked me that when Vincent was talking to Dr. McKinnon, he was still skeptical about people and places in paintings manifesting in real life. Like… haven’t you seen enough otherworldly events to stop questioning the existence of the unknown? You literally summoned the spirit of someone still living, witnessed a man being devoured by maggots hours after his death, and saw a missing woman appear in a decade-old portrait. At this point, all reservations about the impossible should’ve walked right out the door, if you ask me.

Overall, this was a blast.

[Alisi ☆ wants to read too many books ☆ · Rating 1 out of 5]

I have waited all this time but I've finally decided that I can't finish this. It was just too much for me. The graphic details of skinning people alive was too much.

I don't like watching torture horror (Hostel was the last torture horror movie I've watched -- it's been years, I know) and I thought reading would put that gap between myself and the general horror of it. Nope. I don't know why I know that. >.<

This is like Portrait of Dorian Gray, except this a whole family and in order to stay young, they skin people alive for their skin... Yeah.

So I'm a wimp. I hated it but this is purely subjective. You might love it.

[Alexander Draganov · Rating 5 out of 5]

Като автор на над 200 книги, Греъм Мастертън предлага най-разнообразни преживявания на хорър читателите, като най-сполучливите му произведения с основание се считат за класика в жанра, докато други биват заслужено забравени. “Family Portrait” е една от най-награждаваните му книги и мога да кажа, че има защо да е така, макар да не е за читателите с по-разклатени нерви или чувствителни стомаси.
Цялото ми ревю може да прочетете на линка:
http://citadelata.com/family-portrait/

[Jukebook_juliet · Rating 5 out of 5]

4,5/5 🌟

[Joanna · Rating 3 out of 5]

⭐️3.5

Masterton i poważny horror - oksymoron? Niekoniecznie! Mistrz mało wysublimowanych, pękających od kiczowatych scen seksu i żenujących dialogów powieści (pseudo) grozy klasy Z zrobił wyjątek od reguły i napisał horror na serio, horror przez duże H.

„Wizerunek Zła” to wariacja na temat “Portretu Doriana Graya” Oscara Wilde’a - uwspółcześniona, trochę bardziej szalona, ze szczyptą makabry. Taki pomysł na książkę ma też swoje minusy - bo przez tak oczywistą inspirację dziełem Wilde’a powieść Mastertona jest przewidywalna, a przez to i po pewnym czasie zaczyna robić się lekko nudnawa. Momentami też łapałam się za głowę jak bohaterowie nie potrafią wyłapać oczywistych analogii (jak np. jedna z postaci nazywająca się Sybil Vane - halo, żadna lampka się nie zaświeca w głowie?). A to podobno inteligentni, dobrze wykształceni dorośli ludzie. Niech będzie, ale mistrzami szybkiego kojarzenia nazwać ich nie można. O dziwo Masterton szalenie skromnie dawkuje tu charakterystyczną dla niego makabrę, jedynie jakieś 2 czy 3 sceny są rzeczywiście ohydne, pełne krwi i brutalne. I tak jak zawsze podśmiewuję się z Mastertonowego gore - że tak wymyślne, tak usilnie barbarzyńskie i obrzydliwe, że aż śmieszne i kiczowate - tak dzięki “Wizerunkowi Zła” uświadomiłam sobie, że właśnie ten aspekt jego pisarstwa sprawia mi tak wielką rozrywkę i uciechę. I obiektywnie “Wizerunek Zła” to naprawdę dobry horror - z wciągającą, ciekawie poprowadzoną fabułą (o ile nie znało się wcześniej historii z oryginału Wilde’a) i niepokojącym klimatem nieraz potrafiącym wywołać gęsią skórkę. Jednak JA sięgając po książkę Mastertona mam sprecyzowane oczekiwania - nastawiam się na szybką, dynamiczną - niczym z filmów sensacyjnych - akcję, multum rozprutych ciał i walających się po ścianach flaków, a to wszystko okraszone sporą dawką absurdu, z wątkami i rozwiązaniami fabularnymi tak pozbawionymi logiki, że wziętymi - nawet nie chyba, a na pewno - z kosmosu. A tego właśnie w “Wizerunku Zła” mi zabrakło - bo to horror na poważnie, bez żenujących specyficznych Mastertonowych porównań i dialogów.

Czytelnikom mającym ochotę na porządną, potrafiącą wzbudzić uczucie lęku powieść grozy jak najbardziej mogę polecić - osobiście jednak preferuję heheszkowego cringe’owego Mastertona.

blog | instagram | facebook

[Cassandra Glissadevil · Rating 5 out of 5]

4.7 stars!

Maurice Gray leaned forward, as if he were going to peep through the hole. Instead, he pushed his knife straight into Alison's back, with an audible crunch. The knife cut between her fourth and fifth lumbar vertebrae, severing the posterior columns of the spinal cord, which control direct touch and conscious muscle sensations. Allison said , "Ah," in a choking voice and collapsed to the dusty wooden floor.

He worked with the flowing capability of long experience. He cut a line from the back of Allison's neck, all the way down her spine, until he reached the wound where the knife had penetrated ... Out of his instrument case, he took a flat triangular blade rather like a surgical pie-slicer. He inserted it sideways into the incision he had made in Alison's back, and gradually began to lift her outer skin away from her body ...
-Graham Masterton

Family Portrait stole my breath away. What a scary pleasure, stumbling upon another Masterton masterpiece. At the tip top of his game, Masterton stitches body horror into an occult painting, inducing dread. Along the way Masterton drops Easter eggs, comments on history and art, fleshes out characters, all the while crafting a slew of vividly visceral descriptions.

Essential addition to any serious horror collection.

[JackieB · Rating 5 out of 5]

I thought this was excellent. The characters were well drawn, there was a real sense of menace about it and the plot was paced well. Not so fast you never had time to really think about the scary bits, but not so slow it dragged. I thought the epilgue was stating the obvious, but it didn't spoil the story, so it still gets 5 stars.

[Λίνα Θωμάρεη · Rating 5 out of 5]

Η ιστορία του Ντόριαν Γκρέυ λίγο πιο διαφορετική, σατανική... Λίγο ανατριχιαστική ωμή περιγραφή... αλλά δεν μπορώ να μην βάλω 5 αστεράκια... απλά δεν μπορώ.

[MikeR · Rating 3 out of 5]

So, imagine Oscar Wilde’s "The Picture of Dorian Gray" got drunk on cheap Bordeaux, fell in with a bunch of immortal aristocrats, and decided skinning people alive was the way forward. That’s basically Graham Masterton’s Family Portrait. Published in 1985, it’s Wilde with more gore, less wit, and a splash of 80's shoulder pads.

We start with a classy old gent in a limo who picks up a hitchhiker near the French border. Instead of offering her a baguette and a nice glass of wine... he skins her alive. Lovely! Then the bodies start piling up, and it turns out the very fancy Gray family has been keeping young and beautiful thanks to a cursed portrait and a steady diet of fresh human hides. Forget anti-aging cream—this is horror skincare at its most extreme.

Our main man Vincent (sometimes called Victor, because continuity is overrated!) runs an art gallery in New York. He’s rich, stylish, and living peak ’80s Manhattan life. Then along comes a mysterious woman named Sybil Vane (yes, Wilde fans, that Sybil Vane nod is not subtle), who’s very interested in a certain family painting. Cue gore, Gothic melodrama, and a plot that moves faster than you can say “please don’t peel my face off.”

Masterton writes like a man who doesn’t believe in wasting your time. The book is brisk, bloody, and occasionally ridiculous, but it’s never boring. The side characters are pretty forgettable, the middle drags a bit, but the finale is a banger. And while it’s not remotely as elegant as Wilde’s original, it does scratch a very particular horror itch—immortal snobs treating the rest of us as walking leather jackets.

Verdict: ⭐⭐⭐
Not terrifying, but gruesome fun.

[James Parsons · Rating 3 out of 5]

This did have some familiar classic Masterton horror elements and at least two extremely nasty or uncomfortable parts (especially if you are male) but by the end I felt is was possibly too long, drawn out by a hundred or so pages which could have been cut down. Good but maybe not one of his best early horror novels. As he has done with a couple of his others, an interesting take on a classic gothic story-this time inspired by Portrait Of Dorian Grey.

[Victor Rodriguez · Rating 4 out of 5]

De nuevo me encuentro con una novela de Masterton que, pese a sus defectos (personajes que solo están de "planting" para otros, protagonista algo soso, etc) me ha parecido genial. Este homenaje a "El retrato de Dorian Grey" nos cuenta la historia de una familia rica de Conneticut del siglo XIX que ha conseguido la inmortalidad gracias a un ritual que encierra sus espíritus en un retrato familiar que les es arrebatado en 1911, por lo que deben desollar a los vivos para llevar sus pieles y no mostrar su aspecto cadavérico. Asquerosa, sofisticada y con un final muy molón.

[Alex · Rating 3 out of 5]

Dorian Gray meet Ed Gein- and you get THE GRAY FAMILY. Is it an original story? Some of it. Is it gorier than The Picture of Dorian Gray? YES. Is it better than The Picture of Dorian Gray? No, but definitely worth the read if you are a Masterton fan!

[Lia Molina · Rating 4 out of 5]

Solid 4.5!
Was the ending my favourite - no, but goddam Graham Masterson you sick SOB. You’ve got me hooked!! Excited to dive into more of his work 😈

[Baptiste · Rating 1 out of 5]

Wow c'était vraiment nul hein. Par où commencer ?

Déjà, l'intrigue étais hyper mauvaise, pleine de de facilités scénaristiques, de personnages creux et de mauvaises idées. Je préviens je vais spoiler mais on s'en fout.

Pour les facilités scénaristiques, on a par exemple, vers la fin, un problème qui se pose aux personnages auquel ils n'ont pas la réponse. Mais, au lieu de les faire découvrir la réponse à cette question petit à petit, l'auteur se contente de sortir un personnage de nul part qui explique tout (et on ne sait pas comment il a eu les réponses) puis disparaît et ne réapparait JAMAIS. Pareil, les personnages croient beaucoup trop vite au surnaturel, puis n'en doutent plus jamais. Ils font des connexions qui ne sont absolument pas logique. On mentionne une femme belle qui est sortie de l'appartement d'un homme mort peu avant son décès, et le personnage de Vincent fait automatiquement le lien entre elle, et Cordelia Gray, la femme ayant visité sa galerie peu avant. COMMENT ? Je veux bien le savoir.

Et parlons donc des personnages. Ils sont vides, creux, sans personnalité autres que d'être des mâles virils. Vraiment ew. Ils ne sont pas intéressants, et comme je l'ai dit avant, font des connexions absolument impossibles à faire.

Ensuite, on reprends toute la mythologie autour de l'histoire de Dorian Gray. Une bonne idée, n'est-ce pas ? Sauf que l'auteur décide d'enlever toute la subtilité de Dorian Gray, c'est à dire la critique de la société, pour la remplacer par une morale à deux balles à base de "la mort, c'est normal et naturel". MERCI CAPTAIN. Et quand il décide d'ajouter de nouveaux éléments, ils sont mauvais, vraiment. Par exemple, les gens rendus immortels par un tableau peuvent littéralement se réfugier dedans, c'est à dire dans une dimension parallèle. Et on ajoute que dans tout tableau se trouve une dimension parallèle. TOUS. J'aimerais bien connaître la gueule de l'intérieur d'un tableau abstrait alors. Et je ne pense pas avoir besoin de développer sur le pourquoi du moment c'est une idée horrible, d'autant plus qu'elle est extrêmement mal exécutée.

Ensuite, il faut parler du problème de mysoginie. Les seules femmes présentes dans le bouquins sont sexualisées au possible, des femmes fatales ou juste des "filles faciles" complètement conne et vraiment c'est horrible à lire. Et puis, lors d'une scène de cul, une femme au corps décrit comme parfait, a littéralement la vulve et les seins décrit comme ceux d'une "adolescente", et je cite le texte ici. Le corps d'une femme parfaite est donc celui d'une jeune fille, selon cet auteur. L'ambiance de pédocriminalité dans ce bouquin me dégoûte. Et je ne parlerais pas des mentions répétés du mot "pédé".

Pour terminer, je vais parler de la fin. Vraiment, la résolution est anti-climatic au possible, pas du tout satisfaisante mais surtout complètement conne. Et la toute fin essaye de se donner un côté méta et intelligent, mais fait surtout passer tous les personnages pour de gros idiots. Ironique, quand on voit avec quelle facilité ils faisaient des connexions improbables avant.

En bref, ne lisez pas ce livre, épargnez vous ça, évitez de perdre votre temps, merci.

[Michael Davies · Rating 4 out of 5]

A creepy, but wealthy old money family named Gray, a series of grisly murders with the victims skinned alive, a decaying portrait and a long ago connection between the artist and Oscar Wilde - well you can guess where this is going and if you like your horror raw with a soupcon of the supernatural then you'll love this.

[Kimberly · Rating 5 out of 5]

re-read July 6-7th, 2014.

One of the best Masterton books, in my opinion. Expands on the idea of The Portrait of Dorian Gray, in true Masterton style!

[Zuzanna Romanowska · Rating 4 out of 5]

To jest książka, dla której się zarywa nockę, żeby dokończyć, chociaż nie jest szczególnie oryginalna i nie ma niesamowitych zwrotów akcji, ale to po prostu odpowiednik scrollowania na telefonie - wciągająca i niewymagająca. Nie znajdzie się tu dogłębnej analizy psychicznej bohaterów, ale każdy z nich jest naprawdę dobrze napisany (dobra, może prócz kobiet. ale już nawet nie mam większych nadziei XD), a cała książka jest naprawdę dobrze przetłumaczona, może prócz używania przez postaci słowa "Gówno" jako dosłownego przetłumaczenia shit 🤡
Są tu nieśmiertelni i seanse spirytystyczne i mnóstwo gore (krew, robale i rozkładające się ciała) i BDSM i drogie obrazy z nowojorskich galerii (można w nie wejść i one ożywają!!!). Jest też trochę niepoprawnych politycznie określeń, ale, hej, to stara książka (przypisy w pewnym momencie tłumaczą co to takiego "jacuzzi", ale już autor leci grubo przy "normalny albo homoseksualny" - przypominam, że to książka o rodzinie nieśmiertelnych-krwiożerczych morderców-kanibali, no ale hetero).
B dobra rozrywka, jak tylko się znów wybiorę do biblioteki to biorę kolejne dwie książki tego pana. Stephen King, eat your heart out.

[Magda Beret · Rating 4 out of 5]

Znakomity horror z trochę słabszą końcówką. Masterton bardzo sprawnie pisze i serio buduje klimat grozy. Nie dziwię się porównaniom do najlepszych książek Kinga. Niestety na ostatnich 100 stronach bohaterowie gubią część swojej inteligencji, co doprowadza do jeszcze większej eskalacji wydarzeń. Końcówka jest już dla mnie zbyt wykoncypowana. Ale książka wciąż się broni za te momenty wcześniej, które naprawdę chwytały za gardło.

[Litio Broie · Rating 5 out of 5]

Impresionante. Tras leer este libro no entiendo cómo es posible que el autor no sea mucho más reconocido (o sea más conocido por sus thrillers —la saga de Katie McGuire— que por sus novelas de terror). Probablemente haya unos cuantos agujeros de guion, pero es fácil pasarlos por alto, especialmente en una primera lectura (inmersión, más bien).

[AnarchyReads · Rating 3 out of 5]

Good for it's time.. I'd say 3.5 stars.. engaging enough, and gruesome enough to carry me through to the end.

[Mark Young · Rating 4 out of 5]

A thoroughly enjoyable read.

[Maria-Christina · Rating 5 out of 5]

Όπως πάντα κινηματογραφικός και απολαυστικά πρωτότυπος...