Socrates and Self-Knowledge by Christopher Moore

by Christopher Moore

In this book, the first systematic study of Socrates' reflections on self-knowledge, Christopher Moore examines the ancient precept 'Know yourself' and, drawing on Plato, Aristophanes, Xenophon, and others, reconstructs and reassesses the arguments about self-examination, personal ideals, and moral maturity at the heart of the Socratic project. What has been thought to be a purely epistemological or metaphysical inquiry turns out to be deeply ethical, intellectual, and social. Knowing yourself is more than attending to your beliefs, discerning the structure of your soul, or recognizing your ignorance - it is constituting yourself as a self who can be guided by knowledge toward the good life. This is neither a wholly introspective nor a completely isolated we know and constitute ourselves best through dialogue with friends and critics. This rich and original study will be of interest to researchers in the philosophy of Socrates, selfhood, and ancient thought.

Genres: Philosophy

Hardcover

First published October 2, 2015

About the author

Christopher Moore is associate professor of philosophy and classics at Pennsylvania State University. He is the author of Socrates and Self-Knowledge.

Reviews

[Attasit Sittidumrong · Rating 5 out of 5]

ผู้เขียนเสนอประเด็นที่ striking มาก ว่า know-thyself หรือการรู้จักตนเองแบบโสเกรติสนั้น ไม่ใช่เรื่องของการค้นหาตัวตนเพื่อให้ตัวเองตระหนักถึงสิ่งที่ตนเป็นจริงๆ เพราะต้องไม่ลืมว่า self เป็นสิ่งที่ขึ้นอยู่กับบริบทเฉพาะที่เปลี่ยนแปลงได้เสมอ ขณะที่ความรู้ (หรือสิงที่เรารู้ได้) ตามคติของกรีกโบราณ ต้องเป็นสิ่งที่ timeless เป็น universal ไม่เปลี่ยนแปลง ดังนั้นการเข้าใจว่า self-knowledge หรือการรู้จักตนเองคือการค้นหาเพือมีความรู้ถึงตัวเองจึงเป็นสิ่งที่ขัดแย้งกัน (เพราะไม่มีตัวตนหรือ self ที่ timeless ไม่เปลี่ยนแปลงให้รู้ถึงได้) ด้วยเหตุนี้ ผู้เขียนจึงเสนอว่าแนวคิดเรื่องการรู้จักตนเองของโสเกรติสนั้น ไม่ใช่เรื่องของการค้นหาตนเอง แต่เป็นเรื่อง self-constitution หรือการประกอบสร้างตนเอง ซึ่งภายใต้ข้อเสนอแบบนี้ self หรือตัวตนจะไม่ใช่สิ่งที่มีมาก่อน (และรอให้ค้นพบ) แต่จะเป็นโครงการหรือ project บางอย่าง การรู้จักตนเองจึงเป็นเรื่องของกระบวนการในการสร้างและทำความเข้าใจว่าตัวตนของเราเองเป็นอย่างไร ผ่านการพิจารณาว่าอะไรคือจุดยืน/เป้าหมาย/ความเชื่อที่เราคิดว่าแทนสิ่งที่เราเป็นหรือบ่งบอกความเป็นตัวเราได้จริงแท้ที่สุด

การรู้จักตนเองแบบโสเกรติสจึงเป็นเรื่องของ judgement หรือการตัดสินในปัจจุบันขณะ มากกว่าการกลับไปหาสิ่งที่เรา (คิดว่าเรา) เป็น ในแง่นี้ ความรู้หรือ "การรู้" ในการรู้จักตนเองจึงไม่ใช่อะไรเลยนอกจากการรู้ว่าตนเองคือผู้ที่คิดและเลือกคุณค่า/จุดยืน/เป้าหมายต่างๆของตนเอง การรู้จักตนเองในฐานะของการประกอบสร้างตัวตน จึงเป็นเรื่องของการตระหนักรู้หรือ recognition ว่าตนเองคือผู้ที่ใช้เหตุผลในการไตร่ตรองและเลือกจุดยืน/คุณค่า/เป้าหมายบางอย่างซึ่งสะท้อนสิ่งที่ตนเองเห็นว่าเป็นความจริงที่สำคัญในชีวิตของตน เพราะแม้ตัวตนอาจเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปตามสถานการณ์ แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงคือความสามารถในการไตร่ตรองครุ่นคิดและเลือกสิ่งที่สะท้อนตัวเราในขณะนั้นๆ การประกอบสร้างตัวตนของเราจึงเป็นการประกอบสร้าง ผ่านกระบวนการไต่สวนเพื่อทำให้ตระหนักว่าเราเป็นผู้ใช้เหตุผลตัดสินเลือกว่าจุดยืนแบบไหน คุณค่าแบบไหนและเป้าหมายแบบไหนคือสิ่งที่เป็นตัวเรา อันจะทำให้ตัวเรารู้จักตนเองมากขึ้นตามไปด้วยเสมอ

ด้วยเหตุนี้ ปรัชญาของโสเกรติสที่ให้ความสำคัญกับการรู้จักตนเอง/การประกอบสร้างตนเอง จึงเป็นสิ่งที่แยกไม่ขาดจากการสร้างบทสนทนากับคนอื่นๆ เพราะการสร้างบทสนทนาคือการสร้างสายสัมพันธ์ที่เชื่อมโยงให้ตัวตนของตนเองมองเห็นตนเองผ่านความแตกต่างจากการสนทนากับผู้อื่น การรู้จักและประกอบสร้างตัวตนจึงต้องอาศัยการดำรงอยู่ของคนอื่น/จุดยืนแบบอื่นๆ/ความเชื่อแบบอื่นๆ ในฐานะกระจกมาเป็นเงื่อนไขสะท้อนให้ความเป็นตนเองชัดมากขึ้น เราประกอบสร้างตนเองผ่านการรู้จักตนเอง ด้วยการรู้จักและทำความเข้าใจคนอื่นๆ/ความคิดแบบอื่นๆ ผ่านการสนทนาซึ่งจะเป็นตัวกำหนดลักษณะอันแตกต่างที่จะทำให้เรามองเห็นจุดยืนของเรา/ความคิดของเรา/ตัวเรา ชัดขึ้น

ท้ายที่สุด ผู้เขียนจึงสรุปให้เห็นอย่างแหลมคมว่าเป้าหมายทางปรัชญาของโสเกรติสซึ่งให้ความสำคัญกับการรู้จักตนเอง คือเป้าหมายที่กินอาณาเขตทั้งในทางอภิปรัชญา(ความสัมพันธ์ระหว่างการดำรงอยู่กับความจริง) ญาณวิทยา(ความสัมพันธ์ระหว่างความรู้กับสิ่งที่รู้) และจริยศาสตร์การเมือง(ความสัมพันธ์ระหว่างเรากับคนอื่น) การทำปรัชญาของโสเกรติสจึงเป็นปฏิบัติการทางอภิปรัชญาที่เป็นญาณวิทยาและจริยศาสตร์การเมืองไปพร้อมๆกันเสมอ เพราะตัวตนที่เรารู้จักคือตัวตนที่ถูกประกอบสร้างบนความจริงของตัวเราในฐานะผู้ที่ตระหนักและเลือกคุณค่าสากลต่างๆท่ามกลางความเป็นอื่น/คนอื่นที่แตกต่างหลากหลายไปจากเรา