Η Κλάρα στο μισοσκόταδο

by José Carlos Somoza, Χριστίνα Θεοδωροπούλου (Translator)

Αμστερνταμ 2006. Η λεγόμενη υπερδραματική τέχνη, η οποία συνίσταται στη χρήση ανθρώπινων μοντέλων ως καμβάδων, βρίσκεται στο απόγειο της παντοδυναμίας της σε διεθνές επίπεδο, κάνοντας τις πιο προωθημένες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης να φαντάζουν ξεπερασμένες, και η πιο φιλόδοξη έκθεση του πιο μυστηριώδους εκπροσώπου της, του Ολλανδού Μπρούνο Βαν Τυς, είναι στα σκαριά. Και ξαφνικά ένα νεαρό μοντέλο, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που ήταν ο "ανθρώπινος καμβάς" στο έργο "Ξεπαρθένεμα", στη Βιέννη, πέφτει θύμα φρικτής δολοφονίας. Η κινητοποίηση της αστυνομίας και του αυστριακού Υπουργείου Εσωτερικών σκοντάφτει στις πιέσεις του πανίσχυρου Ιδρύματος Βαν Τυς να μη γνωστοποιηθεί το έγκλημα στο κοινό, αφού η είδηση θα προξενούσε πανικό στα μοντέλα και δυσπιστία στους αγοραστές υπερδραματικής ζωγραφικής. Στο μεταξύ, η Κλάρα Ρέγιες, που εργάζεται ως καμβάς σε γκαλερί της Μαδρίτης, δέχεται επίσκεψη από δύο άντρες που της προτείνουν να συμμετάσχει στο πιο "σκληρό και ριψοκίνδυνο" έργο που έχει φανταστεί.

Ένα συγκλονιστικό νουάρ μυθιστόρημα που βυθίζει τον αναγνώστη σ' ένα συναρπαστικό και τρομακτικό κόσμο όπου οι άνθρωποι είναι έργα τέχνης. Μια αναμέτρηση ανάμεσα στην ομορφιά και τον τρόμο, που μας φέρνει αντιμέτωπους με την αξία της τέχνης και της ανθρώπινης ζωής και καθιερώνει τον Σομόθα ως έναν από τους πιο οξυδερκείς και επινοητικούς συγγραφείς του καιρού μας.

Genres: Fiction, Mystery, Thriller, Crime, Art, Fantasy, Horror

608 pages, Paperback

First published January 1, 2001

About the author

José Carlos Somoza is a Spanish author born in Havana, Cuba. In 1960 his family moved to Spain after being exiled for political reasons. He holds a Bachelor's Degree in psychiatry, but he gave up medicine in order to be a full-time writer in 1994.

Reviews

[°°°·.°·..·°¯°·._.· ʜᴇʟᴇɴ Ροζουλί Εωσφόρος ·._.·°¯°·.·° .·°°° ★·.·´¯`·.·★ Ⓥⓔⓡⓝⓤⓢ Ⓟⓞⓡⓣⓘⓣⓞⓡ Ⓐⓡⓒⓐⓝⓤⓢ Ταμετούρο Αμ · Rating 5 out of 5]

Ένα απο τα καλύτερα βιβλία που διαβάζω μέσα στο 2016.
Δηλώνω καταγοητευμένη,οργισμένη και σχεδόν σίγουρη πως η ανθρωπότητα δεν θα βιώσει ποτέ αληθινά το μισοσκόταδο της Κλάρας σε κάποια μορφή τέχνης ή απλής ζωής.

Βρισκόμαστε στο 2006 της σύγχρονης Ευρώπης με την νέα τάξη πραγμάτων και την παγκοσμιοποίηση να απειλεί κάθε είδους ατομικής ελευθερίας.

Το καλλιτεχνικό ρεύμα που επικρατεί ονομάζεται Υπερδραματισμός.Είναι μια τάση στη σύγχρονη τέχνη όπου οι ζωγράφοι δεν μεγαλουργούν πια σε άψυχα αντικείμενα - καμβάδες- αλλά πάνω σε ανθρώπινα ολοζώντανα κορμιά.

Οι ανθρώπινοι καμβάδες απο τη στιγμή που δέχονται να ζωγραφιστούν και να αποτελέσουν έργα τέχνης παύουν να ειναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Είναι σώματα ασταρωμένα, στιλβωμένα,άτριχα και ολογυμνα στα χέρια του θεού-ζωγράφου-παρανοϊκού-καμμένου-ψυχοπαθητικού δημιουργού, ο οποίος θα τα μετουσιώσει σε υψηλή τέχνη προορισμένη να μείνει στην αιωνιότητα.

Οι καμβάδες είναι υποχρεωμένοι να παίρνουν ειδική φαρμακευτική αγωγή για να μην πεινούν,διψούν, ιδρώνουν,ουρούν, ξύνονται, ανοιγοκλείνουν βλέφαρα, έχουν περίοδο και ουσιαστικά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ οποιαδήποτε ανθρώπινη ανάγκη που θα μπορούσε να καταστρέψει την ακινησία του πίνακα.

Οι καμβάδες στέκονται ακίνητοι απο έξι έως δώδεκα ώρας ημερησίως είτε εκτίθενται σε εκθέσεις είτε ειναι αγορασμένοι ή μισθωμένοι απο κάποιον πελάτη που τους εκθέτει στο σπιτι του ή και εξω απο αυτό.

Υπάρχει βεβαίως και μια υποκατηγορία ανθρώπων στον Υπερδραματισμό, είναι τα διακοσμητικά, τα οποία δεν έχουν τα εχέγγυα των καμβάδων για πρότυπα έργα τέχνης και καταλήγουν να ειναι λαμπατέρ, τασάκια, καρέκλες, χάλια,κουρτίνες κλπ που διακοσμούν σχεδόν ολα τα σπίτια της αριστοκρατίας.

Το απόλυτα και αηδιαστικά εξοργιστικό είναι πως η ηλικία των καμβάδων ξεκινάει απο παιδάκια έξι ετών και ανεβαίνει σύμφωνα με τις ανάγκες....

Η ιστορία μας ξεκινάει με το φόνο μιας έφηβης που είναι ένας πίνακας εκατομμυρίων δολαρίων με το όνομα "ξεπαρθενεμα". Το ίδρυμα Βαν Τυς ομόνυμο του μεγάλου δασκάλου της ΥΠ τέχνης θορυβείται, αποκρύπτει το γεγονός και ξεκινάει έρευνα για την ανεύρεση του δολοφόνου των καμβάδων.

Η Κλάρα ειναι ένας υπέροχος καμβάς που προσεγγίζεται απο το ίδρυμα Βαν- Τυς για να την ζωγραφίσει ο μεγάλος Δάσκαλος με σκοπό την επόμενη έκθεση των έργων του.
Και απο εδω και πέρα ξεκινάει ο εφιάλτης και τα σπουδαία ερωτήματα.

Τελικά η τέχνη είναι πάνω απο την ανθρώπινη ζωή;
Με τα χρήματα πλέον αγοράζονται άνθρωποι-δούλοι υπό τη μορφή εκθεμάτων;
Η μανία καταναλωτισμού και τα πλούτη επιτρέπουν στους ισχυρούς να κάθονται σε ανθρώπινα σώματα-πολυθρόνες και να απολαμβάνουν τη χλιδή τους χρησιμοποιώντας παιδιά και εφήβους ως διακοσμητικά;

Ο συγγραφέας αναφέρεται σε μια απάνθρωπη μορφή τέχνης που εξελίσσεται και διαμορφώνεται σε τοξικές κοινωνίες. Σημερινές. Σοκαριστική η ιδέα του,εκπληκτική η αφήγηση και η ολοκλήρωση του σκεπτικού του.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ!
Πολλούς ασπασμούς!

* Περιμένω προτάσεις για άλλα βιβλία του Σομόθα!

[Georgia Zarkadaki · Rating 5 out of 5]

Δεν συμβαίνει συχνά να διαβάζω ένα βιβλίο μέχρι το τέλος του και να μην έχω κάτι αρνητικό να του προσάψω. Και όμως..με την Κλάρα στο μισοσκόταδο δηλώνω καταγοητευμένη, ικανοποιημένη και ευγνώμων που κυκλοφορούν τέτοια βιβλία. Το 2016 δεν ήταν μια πολύ καλή αναγνωστική χρονιά, μάλλον μέτρια θα την χαρακτήριζα, θέλω να πιστεύω πως με αυτό το βιβλίο μπήκε πολύ δυναμικά το 2017.

Ας μιλήσουμε λίγο για την υπόθεση.

Αμστερνταμ 2006. Η λεγόμενη υπερδραματική τέχνη, η οποία συνίσταται στη χρήση ανθρώπινων μοντέλων ως καμβάδων, βρίσκεται στο απόγειο της παντοδυναμίας της σε διεθνές επίπεδο, κάνοντας τις πιο προωθημένες μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης να φαντάζουν ξεπερασμένες, και η πιο φιλόδοξη έκθεση του πιο μυστηριώδους εκπροσώπου της, του Ολλανδού Μπρούνο Βαν Τυς, είναι στα σκαριά. Και ξαφνικά ένα νεαρό μοντέλο, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που ήταν ο «ανθρώπινος καμβάς» στο έργο «Ξεπαρθένεμα», στη Βιέννη, πέφτει θύμα φρικτής δολοφονίας. Η κινητοποίηση της αστυνομίας και του αυστριακού Υπουργείου Εσωτερικών σκοντάφτει στις πιέσεις του πανίσχυρου Ιδρύματος Βαν Τυς να μη γνωστοποιηθεί το έγκλημα στο κοινό, αφού η είδηση θα προξενούσε πανικό στα μοντέλα και δυσπιστία στους αγοραστές υπερδραματικής ζωγραφικής. Στο μεταξύ, η Κλάρα Ρέγιες, που εργάζεται ως καμβάς σε γκαλερί της Μαδρίτης, δέχεται επίσκεψη από δύο άντρες που της προτείνουν να συμμετάσχει στο πιο «σκληρό και ριψοκίνδυνο» έργο που έχει φανταστεί.

Την Κλάρα στο μισοσκόταδο θα την βρείτε στο ράφι με τα αστυνομικά αν και είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό. Επιφανειακά μόνο ταιριάζει στην αστυνομική λογοτεχνία· όταν έχεις μπει για τα καλά μέσα στην ιστορία βλέπεις ξεκάθαρα να σχηματίζονται μπροστά σου ερωτήματα και εικόνες που ξεφεύγουν από το είδος αυτό.
Κατά την διάρκεια των σπουδών μου στην Γραφιστική οι καθηγητές μας πήγαιναν συχνά σε εκθέσεις. Λόγο της φύσεως της Γραφιστικής είχαν την τάση να προτιμούν εκθέσεις μοντέρνας τέχνης. Συχνά πυκνά φεύγαμε μπερδεμένοι -είναι αυτή τέχνη; - ερωτούσαμε. Το βιβλίο του Σομόθα κάνει την ίδια ερώτηση. Αλλά δεν μένει εκεί, πάει και παρά πέρα. Εάν αυτό είναι τέχνη, ποια είναι τα όρια της;
Ο Σομόθα προσπαθεί να μας δείξει τις απαντήσεις του με τον πιο σωστά περιγραφικό τρόπο και τα καταφέρνει εξαίσια. Μέσα από τους διάφορους χαρακτήρες του βιβλίου βλέπουμε πως αντιλαμβάνονται την τέχνη όσοι την περιτριγυρίζουν, όσοι την καταλαβαίνουν και στο τέλος πως σκέφτονται αυτοί που την δημιουργούν/παράγουν.

Η τέχνη είναι χρήμα, λέει ο Σομόθα. Έχει δίκιο. Νομίζω μέσα από αυτή την ιστορία ο συγγραφέας ήθελε να καταγγείλει την εμποροποίηση της τέχνης και την εξύμνηση της μετριότητας. Οι ζωγράφοι στο βιβλίο του Σομόθα δεν είναι πραγματικοί ζωγράφοι, δεν χρειάζεται να είναι ταλαντούχοι.. Αυτό που κάνουν είναι να χρησιμοποιούν μερικά νεανικά σώματα σε διάφορες θέσεις, ή να τους βάζουν να κάνουν διάφορες κινήσεις.

Η τέχνη χρειάζεται νέο αίμα, αίμα έτοιμο για πλάσιμο/ εκμετάλλευση. Άλλη μια πολύ ωραία καταγγελία του Σομόθα. Σκέψου, κάθε φορά που η τηλεόραση δείχνει κάποιον γερασμένο σταρ ακούς τους φίλους/συγγενείς να λένε κουνώντας το κεφάλι θλιμμένοι «πάει γέρασε και αυτός» ή «μα, πως άφησε τον εαυτό του έτσι». Ενώ φυσικά εκείνοι που κάνουν τα σχόλια αυτά είναι σε πολύ χειρότερη φόρμα. Η αλήθεια είναι ότι η τέχνη αγαπάει τους νεαρούς «καμβάδες». Όσο πιο νέος, τόσο καλύτερα.

Η ιστορία του Σομόθα είναι γεμάτη από αλληγορίες. Από καταγγελίες κατά αυτών που βλέπουν την τέχνη είτε σαν χρήμα είτε σαν θρησκεία. Οι μεν μεταμορφώνουν τα πάντα σε λεφτά έτσι ώστε να βλέπουν τους ανθρώπους σαν αντικείμενα και οι δε έχουν την τάση να θεοποιούν ότι τους πλασάρεται σαν καινούργιο.
Το αγάπησα αυτό το βιβλίο. Υπέροχη γραφή. Το μυστήριο ήταν δυνατό από την αρχή έως το τέλος. Οι χαρακτήρες ήταν ολοκληρωμένοι. Δεν θα έκοβα ούτε μια λέξη από το βιβλίο, ήταν τόσο ωραία η εμπειρία μου που αγόρασα και άλλου δυο δικά του.

Ουφ, πραγματικά δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος να κρίνει ή να μιλήσει απλά για αυτό το βιβλίο. Οι λέξεις με απογοητεύουν! Αλλά θα σας πω αυτό: διαβάστε το!

[Nickolas B. · Rating 5 out of 5]

Η Κλάρα στο μισοσκόταδο… Είναι ένα έργο τέχνης, είναι μήπως ένα αστυνομικό μυθιστόρημα ή τελικά είναι μια πραγματεία πάνω στην φύση και τα όρια της τέχνης;

Ο Σομόθα γράφει ένα αριστούργημα και κατακερματίζει, όσο είναι δυνατό, την βασική δομή των τεχνών.
Η τέχνη για να μην χάσει τον δρόμο της θα πρέπει να ξεκινάει από τον άνθρωπο και να τελειώνει στον άνθρωπο. Πρέπει όλες οι τέχνες να έχουν σαν κύριο άξονα τους τον άνθρωπο. Ο συγγραφέας κοιτάει σε ένα μελλοντικό κόσμο όπου τα πάντα θεωρούνται τέχνη. Είναι όμως τα πάντα τέχνη; Μπορεί όλη η ζωή μας να θεωρηθεί ένα πίνακας ζωγραφικής ή μια συμφωνία;

Βασικό θέμα του βιβλίου επίσης, η σχέση του καλλιτέχνη με την δημιουργία του και η αμφίδρομη σχέση του με τον αποδέκτη. Ο δημιουργός δεν μπορεί να είναι ξεκομμένος από το έργο του. Είναι αδύνατο. Το έργο είναι κομμάτι της ζωή του και τις περισσότερες φορές βιωματικό. Ο Μπόρχες περιγράφει σε μια από τις ιστορίες του ένα ζωγράφο ο οποίος ήθελε να φτιάξει έναν πίνακα-magnum opus-. Όταν μετά από χρόνια τον τελείωσε και έκανε πίσω για να τον θαυμάσει, είδε πως είχε ζωγραφίσει το πρόσωπό του...

Τι είναι πιο εύκολο όμως αναρωτιέται ο συγγραφέας; Να αντικαταστήσεις έναν καλλιτέχνη ή ένα έργο τέχνης; Τι μπορεί να δεχτεί πιο εύκολα ο κόσμος; Πόσο μπορεί να επηρεαστεί από τους «ειδικούς» και στο τέλος ποιος θα κερδίσει την αθανάσία; Το έργο μέσω του καλλιτέχνη ή ο δημιουργός μέσα από το έργο του;
Η Κλάρα λοιπόν είναι ένας ανθρώπινος καμβάς. Επάνω της ο δημιουργός μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και να της συμπεριφερθεί όπως θέλει. Ουσιαστικά την εξουσιάζει. Δεν υπάρχουν όρια για τον δημιουργό προκειμένου να αποτυπώσει πάνω στον καμβά το όραμά του. Η τέχνη έχει περάσει σε ένα άλλο επίπεδο πέρα από κάθε φαντασία. Και πληρώνεται καλά...

Ο Μπρούνο Βαν Τυς είναι ο μεγάλος δημιουργός ανθρώπινων έργων τέχνης. Ετοιμάζει ένα μεγάλο έργο/αφιέρωμα στον Ρέμπραντ και ο κόσμος ανυπομονεί. Όμως ένας δολοφόνος χωρίς ταυτότητα θα προσπαθήσει να χαλάσει την μεγάλη φιέστα. ..
Αριστουργηματικό βιβλίο, εκπληκτική γραφή του Σομόθα που σε παρασέρνει από την αρχή μέχρι το τέλος, άψογα δομημένοι όλοι οι χαρακτήρες (ακόμα και οι δευτερεύοντες) και όλα αυτά κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου το οποίο θα αποκαλύψει στο τέλος ένα απροσδόκητο φινάλε...
5/5...

ΥΓ1: Η τέχνη σαφώς και έχει όρια, τα οποία τα ορίζει αυστηρά και μόνο το κοινό και κανένας άλλος.

ΥΓ2: Ο ελιτισμός στην τέχνη δεν είναι ίδιον αυτών που αγαπάν την τέχνη. Όχι... Είναι το οχυρό αυτών που κρύφτηκαν πίσω από την τέχνη για καλύψουν τα συμπλέγματα τους...

[Metodi Markov · Rating 5 out of 5]

Роман, който определено ме заинтригува. Не усетих трилър, а криминалната интрига ми се видя твърде хилава, за да е изцяло сюжетоопределяща. Но и без нея не може.

Сомоса има богато и авангардно въображение, което изобщо не се свени да експлоатира умело в творбите си. Не всеки е способен да измисли и развие нов арт стил, та бил той и само имагинерен към този момент. А за утре не се знае нищо…

Ше продължавам да следя и чета този автор с удоволствие!

Цитати:

"Хора непрекъснато умират от ужасна смърт и никой не се вълнува."

"Някои неща не могат… не бива никога да се превръщат в изкуство."

"Винаги е било по-лесно да се създаде Сикстинската капела, отколкото Микеланджело, не съм ли прав?"

"Никой не е виновен, разсъждаваше госпожица Уд, всички ние плащаме с лихва дребните си прегрешения в тоя живот, с това адът се изчерпва."

"Най-страшното на ада е да не знаеш, че вече си попаднал в него."

"Краят на едно приятелство е не по-малко загадъчен от неговото начало — оправда се Виктор Зерицки — просто така се случва."

[Sofia · Rating 5 out of 5]

"Το ωραίο δεν είναι παρά η Αρχή του Τρομερού". Το τρομερό σε αυτή την περίπτωση δεν είναι τόσο οι φόνοι αλλά η ματαιοδοξία των ανθρώπων που στο όνομα της τέχνης αποβάλουν το ανθρώπινο στοιχείο τους είτε για να γίνουν καμβάδες, είτε για να τους ζωγραφίσουν.
Πρώτη φορά διαβάζω μία ιστορία μυστηρίου που καταφέρνει να προβληματίσει σε τόσο διαφορετικά επίπεδα. Απόδειξη πως όταν έχεις κάτι να πεις, θα βρεις τον τρόπο ανεξάρτητα από το είδος της λογοτεχνίας που θα επιλέξεις να υπηρετήσεις.
Μπράβο στον Σομόθα.

[Νικολέττα · Rating 5 out of 5]

Το πρώτο αγαπημένο μου βιβλίο της φετινής αναγνωστικής χρονιάς. Από τις πρώτες σελίδες αισθάνθηκα πως ο συγγραφέας με τη τόσο δυνατή, περίτεχνη και συνάμα απλή γραφή του με παρέσυρε σε μία δίνη και με τοποθέτησε ως παρατηρητή σε έναν όχι και τόσο εξωπραγματικό κόσμο. Τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα, ίσως και να μπορούσαν να συμβούν στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Ένα πάρα πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ που θα το λατρέψετε αν αγαπάτε το είδος.

[Jana · Rating 5 out of 5]

There are some exquisite books on the market. Gargoyle and Technosmose were deranged, but Davidson is a toddler in comparison with Somoza, and Mathieu Terence is Somoza’s equal but much colder writer.

Extravagance of this book is definitely not going to hit everyone’s buttons and this is probably the main reason why this book isn’t popular and will not be heart openly welcomed by majority. Maybe I’m writing wrong review here, putting Davidson and Terence in the same box with Somoza, giving the first one bigger credit than he deserves, the second one is still so unknown and creepy that I need to mention him wherever, and taking the attention from José Carlos Somoza. But what I wanted to say; all three books have factors of incredible originality, brutality and are debatable.

It was evident from the first page that Somoza knows his word craft and it’s not possible not to read this book with a double mindset. I was thinking about two things: this book is extremely provocative and gripping, and second, writer is appallingly imaginative and smart person. Which is what many people say when they find certain authors that are a bit different. But, in the same line of popularity, this is the main reason why Somoza is never going to be interesting enough for masses. He is in a literal way – unique, intuitive, hard to absorb, pushing readers moral boundaries and genuinely philosophical. Which you would expect from one psychiatrist.

I’ve read his 'The Athenian Murders', bad English translation, originally from Spanish, 'The Cave of Ideas' and it was heavy stuff. I hadn’t thoroughly understood deepness and abstractness of the book’s topic which needed my previous knowledge of, and not just glanced over, Greek culture and again philosophy. But it was very much consuming and educational, and it stuck in my mind.

So Somoza again repeated himself: he forged and mastered his words in this intriguing ART thriller that just bursts with tension, intrigue and outstanding plot. And English translators again did the same wrong thing with the title. Instead of writing, 'Clara and the Shade', they named the book, 'Art of Murder', and by doing this gave it some ordinary mish-mash title. And the only thing that you do during the reading is juggle your brain with Somoza’s graphic ARTistic visions of today’s scene. You can or cope or don’t cope with his turbo over the top homage to modern art.

Question is, are you into modern art and grotesque that can follow it, are you into any expressive art? Can you push your brain? If not, you will quit reading this book, if yes, you will feel like you’ve been hit by an inspirational avalanche.

The whole concept of this book is based on this idea: hyperdramatic art and hyperdramatic art-shock. Sounds strange and distant? Well it is.

It’s a new way of art, using living people as artwork. They go to schools where they learn how to prepare themselves to become a master work. That is the main goal, to achieve that body-mind-emotion-soul perfection to actually succeed in achieving that highest art position: to stop being a human and to become a canvas further painted on. They get primed, use medicine to minimize their body functions (breathing, urine, menstruation, coldness and sweat, tears, fast heart pounding, hunger, saliva). They get tortured and degraded emotionally, psychologically and physically to confront themselves with their nonexistent SELF, and to subdue themselves to their painter’s wishes. They get stretched in awkward body positions where their memories and mind stop functioning and reacting to pain impulses and enter meditative state of 'Peace and Calmness' where they no longer consciously exist, yet, they have to be able to express every needed canvas emotion on their face, but without interfering with their own needs. They are even not referred to as people, but function entirely as an object.

Art collectors buy these paintings and they pose in their houses from six to twelve hours a day, never having any reaction with their audience. 'Canvases' worst fears are to be replaced by new canvases, who are more agile/younger/with better emotion expressions. Collectors pay better if the painting is made on the first, original girl/boy, instead of buying the same thing on the second (3rd, 4th...) living reproduction.

Clara is the girl, chosen to represent the most spectacular hyperdramatic art, from the mysterious Dutch master Bruno van Tysch. But problems start culminating when safely guarded girls, get brutally murdered...

I never imagined human degradation/fetishism in this way, especially when those who fail to achieve famous career, end up being functional furniture or decorative objects such as Chair, Lamp, Table, Ashtray, Coat hanger.

Hyperdramatic art-shock is the most extreme and illegal performance of HD. It is interactive, sadistic, pornographic and often filmed as snuff movie.

This book is disturbing, fetishistic and brilliant. Thriller part of it wasn’t really capturing my attention, but philosophical parts are magnificent. Dark stuff is mixing your own perspective of what is actually moral and human. And is modern art really without any ethics. If we free our minds, are mutilated paintings Objects or People?

Based on my review written like this black on white, you don’t really have any dilemmas. Of course they are humans, but JC Somoza is a genius, you do advanced yoga with your mind during the reading. I know I was questioning myself all the time. At moments, I was utterly disgusted and fascinated like I’ve never been with any other art book.

And it’s not just about art. It’s about capitalism, value degradations, personal freedom and space, the line between nudity-prostitution-pornography. Where is the line between physical beauty-paedophilia-aging. Are Rembrandt/Picasso great because their paintings today are worth millions, or if their paintings weren’t worth millions would they still be called master painters.

Somoza is challenging and questioning everything. You will as well, you will absolutely hate this book or you will love it because it makes you think and it makes you think long after you finish it.

[Έλσα · Rating 4 out of 5]

ΠΡΩΤΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΣΟΜΟΘΑ ΚΑΙ ΟΦΕΙΛΩ ΝΑ ΔΗΛΩΣΩ ΠΩΣ ΕΧΕΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΕΘΙΣΤΙΚΗ ΓΡΑΦΗ.

ΑΔΥΝΑΤΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΙΟΠΟΙΗΣΩ. ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ, ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΕΞΥΜΝΕΙ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ Ή ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΕΦΙΑΛΤΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.

Ο ΥΠΕΡΔΡΑΜΑΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΖΩΓΡΑΦΟΙ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ. ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑ ΡΕΥΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ. ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΟΜΩΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΟΙΝΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΕ ΤΟ BODY ART. ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ, ΚΥΡΙΩΣ ΚΟΡΙΤΣΙΑ, ΜΙΚΡΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ, ΑΠΟ 12 Κ ΠΑΝΩ.

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΑΥΤΑ ΟΦΕΙΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΘΥΣΙΕΣ, ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΤΡΙΧΕΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΚΛΑΙΝΕ, ΝΑ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΠΟΥ ΔΙΑΚΟΠΤΟΥΝ ΤΗΝ ΕΜΜΗΝΟ ΡΥΣΗ, ΑΚΟΜΑ Κ ΤΙΣ ΦΥΣΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ. ΥΠΑΡΧΕΙ ΒΕΒΑΙΑ Κ Η ΑΛΛΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΤΑ ΜΟΝΤΕΛΑ ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΙΠΛΑ ΟΠΩΣ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙΑ Κ ΦΩΤΙΣΤΙΚΑ.

ΤΕΛΙΚΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ; ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΕΧΝΗ Ή ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ;

Η ΑΡΤ ΣΟΚ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΜΙΑ ΥΠΟΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΔΡΑΜΑΤΙΣΜΟΥ ΜΕ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗ ΒΑΝΑΥΣΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΟΝΤΕΛΩΝ.

ΑΡΚΕΤΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΑΛΛΑ ΣΚΛΗΡΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ.

《ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΕΡΙΝΑ ΟΜΟΙΩΜΑΤΑ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ...》
《ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ...ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙΣ!》

[Roula · Rating 4 out of 5]

Φανταστείτε ένα δυστοπικο μέλλον όπου μπαίνετε σε ένα χώρο και αυτό το "και οι τοίχοι έχουν αυτιά", ισχύει περισσότερο από όσο θα θέλατε. Όπου οι ιδιαίτερες συζητήσεις πρέπει να γίνονται χωρίς την παρουσία πινάκων ή διακοσμητικων. Κι αυτό γιατί η τέχνη έχει εισβάλλει στη ζωή μας με τη μορφή πινάκων που είναι ανθρώπινα, ζωντανά κορμιά αντρών και γυναικών, λαμπατέρ, πολυθρόνες, γραφεία, όλα είναι άνθρωποι που ζουν και αναπνέουν και είναι πλήρως παραδομενοι στα γούστα και τις επιθυμίες των καλλιτεχνών. Κορίτσια νεαρά, από την ηλικία των 10 ετών, αποκαλουμενες ως καμβάδες, χρησιμοποιούνται κυριολεκτικά ως αντικείμενα σύμφωνα με τα γούστα του καλλιτέχνη σε ένα είδος τέχνης με το όνομα υπερδραματικη. Τα ανθρώπινα σώματα αποτριχωνονται, βάφονται, υπογράφονται από τους καλλιτέχνες τους και παρουσιάζονται σε εκθέσεις και μουσεία ακριβώς όπως τους θέλουν. Κι όλα αυτά σε αντάλλαγμα για πάρα πολλά λεφτά και επιθυμία για υστεροφημία. Και μέσα σε όλα αυτά ένας Δολοφόνος με το όνομα Καλλιτέχνης, που θέλει να περάσει το δικό του μήνυμα περί τέχνης. Πού όμως βρίσκονται τα όρια της τέχνης και που αρχίζουν τα δικαιώματα της ανθρώπινης ζωής?
"καλώς ήρθατε στον 21ο αιώνα, η ζωή τελειώνει, η τέχνη όμως αντέχει. "
Κάπου εδώ ολοκληρώνεται και η αναγνωστική μου εμπειρία με τα έργα του Somoza και φυσικά δηλώνω μεγάλη φαν του μυαλού και της φαντασίας του. Της ικανότητας του να περνά πολύ σημαντικά μηνύματα για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της τέχνης μέσα από τις πιο πρωτότυπες, μυστηριώδεις και "αγριευτικες" ιστορίες. Υποκλίνομαι...
Αφαιρώ ελάχιστη από τη βαθμολογία, μόνο για την λίγο παραπάνω φλυαρία που νομίζω ότι προηγήθηκε της λύσης του μυστηρίου.
🌟🌟🌟🌟🌠/5 αστέρια

[Майя Ставитская · Rating 5 out of 5]

The world of "Clara and the Shadow" is an alternative reality close to ours. With the difference that the leisure industry has moved in it not along the democratic path of communication and the development of communications: social networks, messengers, chats, but along a more sophisticated and aesthetic - hyperdramatic art. At a superficial glance, it may seem that this is something like body art, brought to its logical conclusion, but in fact hyperdrama has nothing in common with it except that the artist works with the human body.

What we had was a funny and also soon forgotten curiosity of modern art, in the world of "Clara and the Shadow" there is an established profitable and prestigious reality, and famous artists and paintings exist there in an atmosphere of respect, admiration, adoration, which we have surrounded famous actors and models. And the paintings? Yes, yes, I didn't make a reservation, living people whose bodies become an artifact when an artist makes paintings out of them. With the whole complex of related procedures: preliminary preparation of the canvas, priming, writing.

Previously, there was a long training in special techniques that allow you to stay in a given position for hours, while maintaining immobility. The most severe self-discipline and severe physical exercises Epilation of the whole body, except the head. Reception of inhibitors of bodily secretions and sensitivity. Change in skin color, iris of the eyes. Even manipulations with bodily openings and mucous membranes are possible. That is, when you are a picture (object), you almost cease to exist as an individual (subject).

Искусство бесчеловечно
Самое худшее в аду - не знать, не находишься ли ты в нем уже сейчас.
Помните, в начале ковидного 2020-го из небытия возникла группа Изоизоляция с бомбическими композициями, воссоздающими шедевры мировой живописи из пакетов гречки, рулонов туалетной бумаги и прочего подручного скарба. Все мы с удовольствием смотрели, лайкали, смеялись. Чтобы забыть о мимолетном развлечении, чуть только жизнь наладилась. Все это так и осталось доморощенным балаганом с переодеваниями в попытке совладать с экзистенциальным ужасом.

Мир "Клары и Тени" альтернативная реальность, близкая к нашей. С той разницей, что индустрия досуга двинулась в нем не по демократичному пути общения и развития коммуникаций: соцсети, мессенджеры, чаты, но по более изощренному и эстетскому - гипердраматического искусства. На поверхностный взгляд может показаться, что это что-то вроде бодиарта, доведенного до логического завершения, но на деле гипердрама имеет с ним общего лишь то, что художник работает с человеческим телом.

Что у нас было забавным и тоже скоро забытым курьезом современного искусства, в мире "Клары и тени" устоявшаяся прибыльная и престижная реальность, а известные художники и картины существуют там в атмосфере уважения, восхищения, преклонения, какой у нас окружены знаменитые актеры и модели. И картины? Да-да, я не оговорилась, живые люди, тела которых становятся артефактом, когда художник делает из них картины. Со всем комплексом сопутствующих процедур: предварительная подготовка холста, грунтовка, письмо.

Прежде долгое обучение специальным техникам, позволяющим часами оставаться в заданной позе, сохраняя неподвижность. Жесточайшая самодисциплина и суровые физические упражнения Эпиляция всего тела, кроме головы. Прием ингибиторов телесных выделений и чувствительности. Изменение цвета кожи, радужки глаз. Возможны даже манипуляции с телесными отверстиями и слизистыми оболочками. То есть, когда ты картина (объект), ты почти перестаешь существовать как индивид (субъект).

Стойте, но как такое возможно, ведь не может человеческое существо совсем отказаться от своей природы? А совсем и не нужно, картины экспонируются по шесть-восемь часов с перерывом, после возвращаются к себе и могут вести более-менее нормальную жизнь. Хотя, разумеется, если ты лимонно-желтого или пурпурного цвета, вряд ли сама захочешь тусить. Та же система действует при покупке. Полотно переезжает в дом коллекционера на оговоренный контрактом срок и служит украшением интерьера в определенные часы. Если картина особенно ценная, к ней приставляются охрана.

Бред какой-то. Ну, а им может показаться бредом наша зацикленность на маленьких прямоугольных коробочках. Просто сдвинутый, относительно привычного, вектор преференций, мы здесь любим общаться и обмениваться информацией (вербальной, текстовой, видео) они там более самоуглубленны и созерцательны. Если тебе повезет быть написанной знаменитым и модным художником, пара месяцев работы может обеспечить безбедное существование на дальнейшую жизнь, без необходимости ужиматься и отказывать себе в одежде от Дольче. Это не говоря о славе и почете, не забывайте, в мире книги гипердрама невероятно престижна.

И вот, накануне выставки величайшего художника Бруно ван Тисса, кто-то чудовищно жестокий начинает похищать и зверски убивать его картины. Ясно, что это серия, как ясно и то, что маньяк не собирается останавливаться. Кто следующий и удастся ли защитить-спасти живого человека, одновременно являющегося арт-объектом? Клара Рейос полотно и она больше всего на свете хотела бы стать шедевром, написанным гением. В жизни всегда есть место чуду, великий живописец замечает девушку и выбирает на роль Сусанны в деконструкции рембрандтовой "Сусанны и старцев"

Разумеется, она не знает о похищениях и убийствах, а и знала, это ее не остановило бы, Клара служит искусству. Хосе Карлос Сомоса создает поразительно точный, четкий и детально прописанный мир, прорастающий из сферы искусства в обыденность той реальности, о которой рассказывает. Это ярко, мощно, необыкновенно и, парадоксальным образом, узнаваемо. Мой книжный год начинался "Кларой и солнцем" Исигуро, где вещь оживала, заканчивается "Кларой и тенью", где живое становится вещью, и я бы не хотела искать какого-то символизма, скажу только, что обе прекрасны.

Удивительная захватывающая и страшная книга. Редчайший случай, когда соединение двух жанров, традиционно причисляемых к низким: фантастики и детектива - становится под рукой мастера большой литературой.

##современная проза, испанская литература, социальная фантастика, детектив, триллер, Хосе Карлос Сомоса, Азбука Аттикус (в планах на 2022)

[Yiota Misiou · Rating 3 out of 5]

Μια υπέροχη, ευφυέστατη και πρωτότυπη ιδέα , αυτή της υπερδραματικής τέχνης, έχει συλλάβει ο συγγραφέας Χοσέ Κάρλος Σομόθα. Ομολογώ πως στην αρχή ενθουσιάστηκα το βρήκα υπέροχο, τέχνη πάνω σε ανθρώπινους καμβάδες. Μου άρεσε η γραφή του, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσε να με πάρει η ιστορία μαζί της, να με ταξιδέψει. Με κούρασε η ανάλυση και οι πολλές λεπτομέρειες γύρω από την υπερδραματική τέχνη. Κατάφερε παρόλα αυτά σε αρκετά σημεία να με κάνει να προβληματιστώ για την αξία της ανθρώπινης ζωής...
Αν είχα διαβάσει το βιβλίο αυτό δέκα χρόνια πριν, ίσως να το χαρακτήριζα συγκλονιστικό. Σήμερα όμως νομίζω πως η πραγματικότητα έχει ξεπεράσει την φαντασία. Δυστυχώς η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά αξία και θυσιάζεται με μεγάλη ευκολία στον βωμό του χρήματος και του κέρδους.
Μπορεί να μην χρησιμοποιούνται ακόμα οι άνθρωποι ως καμβάδες πάνω στους οποίους μεγαλουργούν "μεγάλοι" ζωγράφοι. Χρησιμοποιούνται όμως χειρότερα κι από αντικείμενα μιας χρήσης, για να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των λεγόμενων "σωτήρων" τους!
Και αυτό γίνεται δίχως να χρειάζεται να βαφτιστεί "τέχνη".

[Athena ღ · Rating 5 out of 5]

Δεύτερη επαφή με τον Σομόθα και εξακολουθώ να δηλώνω ενθουσιασμένη. Νιώθω πως οι ιστορίες του είναι μοναδικές και παρόμοιες δεν έχω διαβάσει από άλλον συγγραφέα. Η γραφή του μαγική.

[Vasilis Manias · Rating 5 out of 5]

Και αν κάποια στιγμή ο κόσμος βαριόταν να διακοσμεί τους τοίχους του σαλονιού του και ήθελε να βλέπει τους πίνακες που αγαπάει σε τρισδιάστατη ανάλυση ώστε να γεμίζει με αυτούς ολόκληρα δωμάτια; Αν ο καμβάς έπαυε να πωλείται στα καταστήματα χαρτικών και ειδών ζωγραφικής, και μπορούσε να είναι διαθέσιμος ανα πάσα στιγμή όντας δυνητικά ένας από όλους εμάς; Πού σταματάει η τέχνη, πού ξεκινάει η παράνοια;

Η Κλάρα στο μισοσκόταδο είναι ένα δυστοπικό αστυνομικό μυθιστόρημα επιστημονικής (εύχομαι ειλικρινά) φαντασίας χωρίς όμως εξωγήινους ή ζόμπι, μιας και τους ρόλους αυτούς υποδύονται με τρομερή άνεση καθημερινοί και όχι μόνο άνθρωποι. Ασχολείται με τις εμμονές του κοινωνικού ιστού, την ατελείωτη λίστα των μειονεκτημάτων και των αδυναμιών του, τη μονομανία και την εμμονή που προκαλεί η αδιάκοπη αναζήτηση και η ανάγκη της συνάντησης με την τελειότητα και την ατσαλάκωτη αψεγάδιαστη ομορφιά που ανέκαθεν κατατρέχει και καταδυναστεύει μέρα με τη μέρα και περισσότερο τη μάταιη ανθρώπινη ύπαρξη.

Δεν περίμενα να συγκινηθώ σε τέτοιο βαθμό, να αναγνωρίσω ανθρώπους και συμπεριφορές, να γοητευτώ με τη σύλληψη του έργου και να μείνω γαντζωμένος μέχρι τέλους στην αφήγηση του Σομόθα.

[Effie Saxioni · Rating 5 out of 5]

Ένα σατανικά διεστραμμένο θρίλερ,ένα σκοτεινό νουάρ που σκιαγραφεί περίτεχνα την απληστία της ανθρώπινης υπόστασης,ένα παρανοϊκό πάντρεμα της Τέχνης και της επιστημονικής φαντασίας.
-Πού είναι τα έσχατα όρια της λογικής?
-Πόσο μακριά είναι διατεθειμένος να φτάσει ο δημιουργός για να κερδίσει μια θέση στην αιώνια φήμη?
-Αν ήσουν έργο τέχνης,πόσο θα κοστολογούσες και εν τέλει θα πουλούσες τον εαυτό σου?
-Τι τρέχει με την Κόλαση?
Αυτά και άλλα πολλά,ακόμα πιο σχιζοφρενικά,στην Κλάρα,στο Μισοσκόταδο.
Αριστουργηματικά σχιζοφρενικό-5⭐

[Cititoare Calatoare · Rating 4 out of 5]

"Clara si penumbra" nici nu stiu unde se poate incadra. Este despre arta, in special hiperdramatism.
Nu se mai picteaza pe panza ci pe oameni, iar Clara este o panza ce trebuie sa urmeze multe restrictii si procedee. In paralel cu povestea ei, se desfasoara si o intriga politista in urma uciderii unor panze celebre.
Un pic de drama, un pic de suspans, un pic mai mult de ciudatenie... dar cu toate acestea iti starneste curiozitatea si te prinde pana la ultima fila.

[Maria Altiki · Rating 2 out of 5]

Λαχταράς τόσο να διαβάσεις ένα βιβλίο που έχεις ακούσει ότι είναι καλό και τελικά δεν σου αρέσει καθόλου. Απίστευτη φλυαρία, κουράστηκα! Το ζουμί της υπόθεσης ήταν 100 σελ. που έγιναν 600. Τα 2* μόνο και μόνο για την έξυπνη ιδέα της δυστοπίας που πνίγηκε στην λεπτομέρεια και για την καταγγελία όσον αφορά την υπέρβαση ορίων στην τέχνη. Βέβαια πλέον όταν συναντώ body art θα το θυμάμαι και θα σκέφτομαι πόσο μπορεί να υποφέρουν αυτοί οι άνθρωποι.

[Todos Mis Libros · Rating 2 out of 5]

Mae mía, mae mía! Yo no sé qué ha pasado aquí. Ha habido momentos en los q pensaba ponerle 4 estrellas pese a enrollarse un poco. Pero mi sexto sentido literario no me ha fallado. He pensado q debía esperar a ver si todas las buenas ideas en las q se basa la novela estaban bien explotadas y desarrolladas... Nada, q se me ha quedado en agua de borrajas. Y mira q lo siento porq está bien escrito. Pero nope.

[Христо Блажев · Rating 4 out of 5]

В #Книголандия: “Клара и сянката” на изкуството, подчинило телата и душите: http://knigolandia.info/book-review/k...
Без съмнение Хосе Карлос Сомоса е психопат, знам го още от изумителната перфидност на последната му книга – “Стръв”, – но „Клара и сянката” затвърди това ми убеждение. Макар жанрово да са трилъри, и наглед да изглеждат точно от оная комерсиална лавина, която механично залива лавиците на книжарниците (едни и същи имена, едни и същи изтъркани сюжети), книгите на Сомоса са от съвсем различен калибър – дълбоко психологически, в отместена точно колкото е нужно алтернативна реалност, за да бъде поставено човешкото пред изпитание. В тази книга специално човешкото не е просто изпитвано, то е буквално разпнато на кръста на изкуството, което е достигнало пълно тържество над всичко. Изкуството, което побеждава човешкото, откъсва го от същността му, става самостойно по абсурден начин… и страховитото е, че Сомоса го показва по такъв начин, че то изглежда реално и дишащо – и сякаш изненадата е, че нещо подобно още не се е случило (или не е придобило популярност).
Colibri Books
http://knigolandia.info/book-review/k...

[Φίλιππος ²³ · Rating 1 out of 5]

«Πω πω, τι έγραψε ο θεούλης Somoza...» θα έλεγε άνετα ο γνωστός Μαέβιους από τους Α.Μ.Α.Ν.!!!

Έπρεπε να το περιμένω...έπρεπε να το είχα ψιλιαστεί...Όταν βλέπεις ότι τα περισσότερα αποθεωτικά reviews είναι από Έλληνες "εναλλακτικούς", πρέπει να περιμένεις ότι το βιβλίο θα είναι μια τεράστια παπαρ...εεε πατάτα!

Ήταν τόσο βαρετό που σκεφτόμουν να το παρατήσω από τις πρώτες 40 σελίδες (αυτό θα ήτανε ρεκόρ μιας και πριν τις 100 δεν παρατάω βιβλίο!), αλλά τελικά πιέστηκα και το συνέχισα μέχρι που τελικά δεν άντεξα να με παίρνει ο ύπνος στο μπαλκόνι, ή να βρίσκω δικαιολογίες να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο και το παράτησα στην σελίδα 100! Μια χαμένη (αναγνωστική) μέρα από τη ζωή μου, στον βωμό της υψηλής λογοτεχνίας. 🤦🏻‍♂️

Όσο για την υπερδραματική τέχνη, που στις 90 από τις 100 σελίδες μας λέει γι'αυτήν ο ποιητής, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τέχνη μόνο στον κόσμο του Μαέβιους και στον κόσμο των ατόμων που θεωρούν και αυτό 👇🏻 τέχνη!

https://www.makeleio.gr/επικαιροτητα/...

[Julie · Rating 1 out of 5]

This started off okay but quickly, for me, went downhill. Far too many characters for me to get my head around and the descriptions made for uncomfortable reading...particularly the painting of eyes! I often like a dark book but this wasn't for me.

[Vania Stoyanova · Rating 4 out of 5]

Книга като тази те карат да въздъхнеш облекчено, че не живееш в толкова сбъркан свят, но също така те кара да се замислиш, колко ли време ни дели от нещо подобно. Когато човек е празен и не намира смисъл и причина за съществуването си, много лесно би станал жертва на подобно течение, което зад фасадата на „възвишеното изкуство“ крие уродливото си лице. Нима вече не е факт огромният брой хора, които вярват на шамани, гурута и всякакви измислени сладкодумни шарлатани. Светът става все по-либерален, все по-малко неща ни шокират, ставаме все по-дебелокожи, апатични и безразлични. Всеки ден ни заливат с купища лоши новини и трагедии, които са толкова много и пристигат с такава скорост,че нямаме време да ги запомним, а какво остава да ги осъзнаем и разберем…Такива мисли ми навя автора с тази история, подейства ми като разтърсване, показвайки ми какво може да се случи, ако му позволим.
https://knijensviat.wordpress.com/201...

[Iztok · Rating 2 out of 5]

I gave it two stars, primarily because the author ruined a perfectly interesting plot with two many unnecessary passages which lead to nowhere. Numerous flash backs, dull discussions ... Too much of everything. The novel would be an excellent crime story if shortened by half.

[Nick Davies · Rating 2 out of 5]

DNF at about halfway, despite trying and trying to persist - because the reviews and recommendations suggested it would be worthwhile reading till the end. This is a shame, but this began by grating on me, and then when that lessened it just started to bore me.

The novel contains a mystery, a living work of art goes missing and is murdered. There's an interesting concept at the heart of this, a society in which hyper-realistic art pieces of (mainly young) women and men pose in galleries, painted, plucked, accessorised etc. and highly valued. The opening quarter of the book discusses these and indulges in a surfeit of world building, the sort of thing which I used to be able to stomach, but now which I have little appetite for (and hence I tend to avoid a lot of sci-fi, fantasy, historical novels etc). However after this, there seemed to be a significant amount of repeating these same strange concepts, and the actual narrative moved on very slowly indeed within a soporific and sludgy middle.

On top of this, I really couldn't sympathise with any of the characters that much. The artists and the models all seemed both deeply unimportant and lacking in real depth of character, and as a consequence I found them hard to tell apart and the story difficult to follow. Credit the author, there was some compelling description and interesting turns of phrase, but also some glaring misconceptions and aspects which failed to convince. Ultimately I couldn't 'buy' that this whole living sculpture idea could ever be hugely popular among a significant number of people for any length of time (that's the nature of art) and hence the book being set in such a small world at the expense of all the other stuff which would necessarily be happening, it lost my interest half way through.

[Fedra · Rating 5 out of 5]

Γιατί η τέχνη που επιβιώνει είναι η τέχνη που έχει πεθάνει... Όταν οι μορφές πεθαίνουν, τα έργα διαιωνίζονται.

Ένα ακόμα σπουδαίο βιβλίο από τον αγαπημένο πλέον Χοσέ Κάρλος Σόμοθα. Προβληματίζει συνεχώς ενώ ταυτόχρονα σε παρασέρνει σε μια σκοτεινή, σχεδόν δυστοπική πραγματικότητα, που συνάμα όμως είναι τόοσο δελεαστική!

Το βιβλίο καταπιάνεται με την τέχνη της ζωγραφικής, μία ζωγραφική που έχει πάει όμως σε άλλο επίπεδο, έχει εξελιχθεί. Πλέον το να διαθέτει κανείς απλώς έναν ζωγραφισμένο πίνακα ο οποίος κρέμεται, είναι εντελώς ξεπερασμένο. Είμαστε μόλις στο έτος 2016, όμως τα πράγματα έχουν πάρει στην τέχνη μία διαφορετική τροπή. Η τέχνη μαγεύει αλλά εξυπηρετεί μόνο αυτό που κάνει γενικά το καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε. Το κέρδος.

Έχουμε διανύσει μια προγενέστερη φάση όπου τα προϊόντα που σπάνιζαν άξιζαν περισσότερο επειδή σπάνιζαn. Αυτό ήταν λογικό. Αλλά ποιο ήταν το επακόλουθο; Ό,τι σήμερα, για να αξίζουν τα πράγματα περισσότερο, πρέπει να σπανίζουν. Έχουμε αντιστρέψει αίτιο και αιτιατό.

Σίγουρα αξίζει να το διαβάσεις. Διαθέτει ταυτόχρονα και στοιχεία μυστηρίου τα οποία μαγνητίζουν περισσότερο τον αναγνώστη, υμνεί καταξιωμένους καλλιτέχνες προηγούμενων ετών με ειδική μνεία στον Ρέμπραντ - καθώς διαθέτει σκοτεινά έργα ταιριαστά στο ύφος του βιβλίου.

Η γραφή του JCS υπέροχη, απογειώνει πραγματικά την όλη ιδέα.

...αλλά ήταν πιο μόνος και απ’ το βασιλιά της ηττημένης παράταξης στο σκάκι.

5 σκοτεινά αστέρια από ‘μένα και υπόσχομαι σύντομα να διαβάσω και άλλο του συγγραφέα.

ΥΓ. Επιτυχημένη συνανάγνωση με το παρεάκι που “έδεσε” Αθηνά, Νικολέττα και Έλενα - Μαρία. Περάσαμε τέλεια!!

[Vaso · Rating 4 out of 5]

Στην Ευρώπη του 2006, μια νέα μορφή τέχνης, η υπερδραματική τέχνη, ανθίζει. Αυτή η μορφή τέχνης, χρησιμοποιεί ανθρώπινα σώματα ως καμβάδες ζωγραφικής. Η φρικτή δολοφονία ενός δεκατετράχρονου μοντέλου κινητοποιει μια σειρά ερευνών που στόχο έχουν να ανακαλύψουν ποιος ευθύνεται και παράλληλα να συγκαλύψουν την δολοφονία, ώστε να μην πληγεί η τέχνη. Κι όλα αυτά λίγες μέρες πριν την νέα έκθεση ενός από τους κορυφαίους του είδους. Μιας συλλογής ώδη προς το έργο του Ρέμπραντ, στην οποία η νεαρή Κλάρα Ρέγιες επιλέγεται ως πρωτότυπος καμβάς.

Η ιδιαιτερότητα του να είσαι ανθρώπινος καμβάς, έχει απόλυτη αφοσίωση στον δημιουργό, χωρίς αντιρρήσεις, πλήρης ακινησία, έλεγχος των σωματικών λειτουργιών κτλ. Ως αποτέλεσμα, έχει την δημόσια αναγνώριση, την επιτυχία της συνεργασίας με μετρ του είδους και φυσικά, υψηλές απολαβές.

Ο συγγραφέας έχει φτιάξει την ιστορία του με τόση λεπτομέρεια γύρω από αυτή τη μορφή τέχνης, το υπόβαθρο της, την ιστορία της κι όλες τις τεχνοτροπίες της που δεν της βρίσκεις κανένα ψεγάδι.
Με την ατμοσφαιρικότητα της γραφής του, προσεγγίζει τα μύχια της ανθρώπινης ύπαρξης ως ένας πολύ ταλαντούχος αλιευτής κρυφών επιθυμιών που αγγίζουν τα όρια της υποδούλωσης.

Άραγε, η τέχνη υπηρετεί και εξυμνεί τη ζωή, ή το αντίστροφο?

Μέχρι που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος ώστε να μείνει "αθάνατος" στην ιστορία?

Ένα εξαιρετικό βιβλίο από έναν εξαιρετικό Σομοθα!!

[Димитър Цолов · Rating 4 out of 5]

Ако някой очаква кримка/трилър (както и аз, признавам си, в началото се подлъгах, въпреки циците на корицата :), ужасна, впрочем), да бяга надалеч от тази книга. Макар да е взела награда "Дашиъл Хамет" за 2002 г., макар да има някаква крими нишка - едно-две-три - няколко убийства - "Клара и Сянката" (поне за мен) се оказа по-скоро психологическо надникване в най-мрачните дълбини на умовете на хората, занимаващи се с изкуство. Има ли граници, които артистът, стремящ се към съвършенство (и безсмъртие, чрез създаване на гениална творба), все пак не би прекрачил, или такива не съществуват. Дипломата по психиатрия на Сомоса определено му е помогнала да "формулира" постулатите на хипердраматизма - шантавото художествено течение, в което човешките същества са платна, обаче написаното ми дойде една идея по-претенциозно, а и на моменти излишно раздуто, та ще отнема звезда.

[Gabriella Campbell · Rating 5 out of 5]

4.5. Y ese 0.5 menos responde a cuestiones puramente subjetivas: el excesivo hincapié en la vulnerabilidad y sensualidad de los personajes femeninos (que sí, que son objetos, pero es algo que siempre me ha puesto nerviosa) y esa frialdad del mundo que presenta el autor, que hace que me sea imposible empatizar ni que me importe el destino de sus personajes. También me irritó vagamente adivinar desde el primer asesinato la identidad del culpable, pero eso se compensa de sobra con los demás componentes de la intriga.

En cuanto a todo lo demás: yo de mayor quiero escribir como Somoza en este libro.

[Elko Vázquez Omar · Rating 5 out of 5]

Un libro alucinante, aterrador, en el que los seres humanos son utilizados como obras de arte al posar horas y horas en cuadros vivientes y servir incluso como muebles de lujo.
Conoceremos al maestro Bruno Van Tysch para quien las personas no son más que motivos de su arte decadente y un medio para obtener dinero.
Descubriremos el arte manchado, cuadros realizados con personas que incorporan asesinatos y torturas.
Una obra muy original del maestro José Carlos Somoza que vale la pena leer.

[HajarRead · Rating 4 out of 5]

4,5/5. C'est peut-être le premier livre de plus de 600 pages que je termine cette année et cet auteur rejoindra désormais la liste de ces auteurs dont les romans m'ont tellement consommé d'énergie voire traumatisée que même s'ils m'auront marquée, et peut-être parce qu'ils m'ont trop marquée justement, je n'en lirai pas d'autres de leur bibliographie avant quelques années... Très bon roman, bourré de réflexions plus intéressantes les unes que les autres, un vrai régal à chaque page !

[Reyes · Rating 3 out of 5]

Bueno pues una vez terminado me quedó un sabor agridulce. Me gustó al empezar, me gustó a la mitad y me gustó al final, pero hubo momentos con demasiada narración y sin "chicha" que se me hicieron pesados.
Creo q es un buen libro con un buen tema y una buena trama pero mal desarrollado.