Οι γυναίκες δεν κλαίνε

by Μαρία Παναγοπούλου

Είμαι η Μπιάνκα. Ετών τριάντα. Διαφημίστρια. Μέχρι πριν από δύο εβδομάδες, η ζωή μου πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Δεκατέσσερις ημέρες χρειάστηκαν για να ανατραπούν όλα. Σε κάθε ανάσα μου, έχω πλέον την αίσθηση πως κάποιος με παρακολουθεί. Έπαψα να ενεργοποιώ το τηλέφωνό μου. Έπαψα να μπαίνω στο Διαδίκτυο. Έπαψα να βγαίνω από το σπίτι μου. Δε με έχει αγγίξει. Κι όμως, έχω κακοποιηθεί βάναυσα. Δεν έχει διεισδύσει στο σώμα μου. Κι όμως, έχω βιαστεί άγρια.
Το πήρα πια το μάθημά μου: ζω σε μια κοινωνία όπου η γυναίκα είναι πάντα συνυπεύθυνη. Ό,τι κι αν της συμβαίνει, φταίει και αυτή. Ενίοτε, φταίει μόνο αυτή. Όπως κάθε εγκληματική πράξη, έτσι κι αυτή, της οποίας είμαι θύμα, έχει έναν επιστημονικό ορισμό. Την αποκαλούν stalking και την περιγράφουν ως «έμμονη παρενοχλητική παρακολούθηση, που προκαλεί στρες ή φόβο». Αδημονώ για την ημέρα που θα λήξει το μαρτύριό μου. Όποιο κι αν είναι το φινάλε του… Μια αληθινή ιστορία stalking και πολύτιμες συμβουλές για να ξεχωρίσετε τον stalker από τον θαυμαστή/ ακόλουθο, να τον αντιμετωπίσετε αποτελεσματικά και να αξιοποιήσετε τη νομοθεσία για να προστατευτείτε.

384 pages, Paperback

Published April 6, 2023

About the author

Η ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Το πραγματικό της επίθετο είναι Παναγοηλιοπούλου, αλλά σε ηλικία 19 ετών, όταν ξεκίνησε να εργάζεται ως ρεπόρτερ στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, αναγκάστηκε να το περικόψει αφού ήταν γλωσσοδέτης για τους παραγωγούς των εκπομπών. Σπούδασε Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει εργαστεί στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση, σε περιοδικά και εφημερίδες, αλλά και στον χώρο των δημοσίων σχέσεων και της επικοινωνίας. Πρόσφατα ολοκλήρωσε ένα πρόγραμμα Εφαρμοσμένης Εγκληματολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και τώρα φοιτά στο πρόγραμμα Θετικής Ψυχολογίας.

Reviews

[Demetra · Rating 4 out of 5]

"Οι γυναίκες δεν κλαίνε" ένα βιβλίο που καθηλώνει τον αναγνώστη από τον τίτλο μέχρι και την τελευταία λέξη που είναι γραμμένο σε αυτό. Η γραφή της συγγραφέως καταφέρνει να μας φέρει στη θέση της πρωταγωνίστριας και να βιώσουμε τις αγωνίες και τους φόβους που νιώθει σε όλο αυτό το πρωτόγνωρο ταξίδι.
Η έρευνα που έχει γίνει για τη συγγραφή του κεντρικού θέματος της ιστορίας αποτελεί ένα ακόμα στοιχείο του πόσο καλή δουλειά έχει κάνει η συγγραφέας για να παρουσιάσει ένα κοινωνικό ζήτημα που για πολλούς δεν είναι γνωστό.
Αξίζει να διαβαστεί!

[Γιώτα Παπαδημακοπούλου · Rating 5 out of 5]

Διαβάστε το review στο site μας:
https://www.culture21century.gr/2023/...

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή το κίνημα #metoo, και όχι μόνο, όλο και περισσότερες υποθέσεις βίας έναντι των γυναικών έχουν έρθει στην επιφάνεια, με την κάθε μία απ' αυτές να έχει αντιμετωπιστεί με πολύ διαφορετικό τρόπο, όχι μόνο μεταξύ τους, σε επίπεδο σύγκρισης, αλλά και ως προς το πως τις είδε ο κόσμος, σύμφωνα με τα δικά του πιστεύω και τη δική του κρίση. Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν έχουν προκύψει ευχάριστες συζητήσεις μέσα από τέτοια περιστατικά, όμως, την ίδια ακριβώς στιγμή, εκείνα είναι που έχουν προσφέρει υλικό προς κριτική σκέψη, ενώ έχουν εμπνεύσει αρκετούς δημιουργούς και καλλιτέχνες. Ανάμεσα σε αυτούς, και πολλούς συγγραφείς, με τη Μαρία Παναγοπούλου ν' αποφασίζει να μπει στα μονοπάτια αυτά, αλλά παρουσιάζοντάς μας μια περίπτωση αρκετά έξω από τα συνηθισμένα, όχι γιατί δεν συμβαίνει, αλλά γιατί δεν συζητιέται τόσο, τουλάχιστον στη χώρα μας.

Πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας είναι η Μπιάνκα, μια δραστήρια τριαντάχρονη γυναίκα, που έχει μια σχεδόν άψογη ζωή. Εργάζεται σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρεία, χαίρει επαγγελματικής καταξίωσης και αναγνώρισης, ενώ νιώθει πως έχει βρει τον ιδανικό για εκείνη σύντροφο στο πρόσωπο του Άρη. Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να διαταράξει την ηρεμία και την ευτυχία της, μέχρι που πριν δύο εβδομάδες κάποιος άγνωστος άρχισε να παρακολουθεί κάθε της κίνηση, έπαθε εμμονή μαζί της και από εκείνη τη στιγμή δεν την αφήνει λεπτό σε ησυχία, παρενοχλώντας την άλλοτε μέσω διαδικτύου ή τηλεφώνου, άλλοτε δια ζώσης, στέλνοντάς της δώρα και αφήνοντας σημειώματα ή προσεγγίζοντας τους οικείους της. Και όταν μια κατάσταση σαν κι αυτή αρχίζει να ξεφεύγει από τον έλεγχο, μπορείς, άραγε, να νιώσεις ασφαλής; Μπορείς να εμπιστευτείς τους ανθρώπους; Μπορείς να συνεχίσεις να ζεις, όταν ο stalker σου σε ακολουθεί δίχως σταματημό, ενώ η ίδια η κοινωνία είναι έτοιμη να σε φορτώσει με μια ευθύνη που δεν είναι δική σου;

Η Μαρία Παναγοπούλου επανέρχεται με ένα ακόμα μυθιστόρημα που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, την οποία φαίνεται να έχει προσεγγίσει με μεγάλη σοβαρότητα και ακόμα μεγαλύτερο σεβασμό απέναντι στη γυναίκα όπου επέλεξε να την μοιραστεί μαζί της. Γιατί ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε στον απόλυτο βαθμό, κάθε θύμα, οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης, φέρει στη ψυχή του πολύ βαθιές πληγές και πολύ οδυνηρά τραύματα, και το να τα μοιράζεται δεν είναι μια εύκολη υπόθεση, όπως δεν είναι εύκολη υπόθεση το να τα "αγκαλιάσει" κάποιος με την απαραίτητη κατανόηση κι ενσυναίσθηση, κι ακόμα περισσότερο το να μπορέσει να τα παρουσιάσει στον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα, που θα του επιτρέψει να έχει μια πιο καθαρή ματιά.

Η συγγραφέας έχει προσεγγίσει την ιστορία αυτή με ρεαλισμό και αμεσότητα, αποφεύγοντας να καταφύγει σε φτηνούς μελοδραμματισμούς προκειμένου να συγκινήσει τον αναγνώστη, αλλά πετυχαίνοντάς το με τη δύναμη της αλήθειας που αποτυπώνεται στο χαρτί. Και μπορεί αυτή ορισμένες φορές να γίνεται σκληρή και αποπνικτική, προκαλώντας μας ένα αίσθημα δυσφορίας, σαν κάποιος να μας στερεί το οξυγόνο μας, νιώθοντας την απειλητική ανάσα του διώκτη της Μπιάνκα στον δικό μας λαιμό, αλλά αυτό είναι που μας βάζει ακόμα περισσότερο μέσα στην ιστορία, επιτρέποντάς μας να κατανοήσουμε το πόσο τρομακτική είναι η πραγματικότητα που αυτή μας συστήνει και πως στο σήμερα, δυστυχώς, δεν αποτελεί απλά ένα σενάριο φαντασίας, αλλά τον φόβο και τον τρόμο πολλών γυναικών εκεί έξω, που στην πραγματικότητα είναι θύματα, πολλοί δεν τις αντιμετωπίζουν έτσι.

Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση βοηθάει στο να είναι η ιστορία αυτή ακόμα πιο προσωπική, σαν να μην εξομολόγηση της ηρωίδας μας και σαν μια προσπάθειά της να κρατηθεί από κάπου προκειμένου να μην χάσει το μυαλό της, να μαζέψει τα κομμάτια της και να σώσει τη ζωή της -εντός κι εκτός εισαγωγικών. Είναι μια ιστορία αληθινή, ειλικρινής, τρομακτική και σκοτεινή, που όσο εξελίσσεται τόσο εντείνεται η αγωνία μας και μας καθηλώνει, ενώ παράλληλα μας προσφέρει τροφή προς σκέψη και μας προβληματίζει. Μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποια είναι πραγματικά η αντιμετώπιση της γυναίκας σε μια κοινωνία που αν και προσπαθεί να παραστήσει την προοδευτική, κατά βάθος είναι πατριαρχική και βαθιά συντηρητική, δημιουργώντας στα εκάστοτε θύματα ένα αίσθημα ενοχής, ενώ θα έπρεπε να το στηρίζει και να το ανακουφίζει. Και αυτό ίσως να είναι και το πιο σημαντικό, γιατί μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε πόσο απαραίτητο είναι ν' αλλάξουν ορισμένα πράγματα και πάνω απ' όλα, το πως τα βλέπει και τα αντιμετωπίζει ο κόσμος, αποκτώντας περισσότερη ενσυναίσθηση κι αφήνοντας στην άκρη την ανωτερότητά μας, που πολλές φορές μας καταπίνει.

[Χριστίνα Μιχελάκη · Rating 5 out of 5]

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο: https://aisthisis.gr/vivlioaisthiseis...

Κάτι που αγαπώ στα λογοτεχνικά βιβλία, είναι πως πολλές φορές μιλάνε για αληθινές ιστορίες, υπαρκτά πρόσωπα, σατιρίζουν επίκαιρα θέματα, καταδικάζουν ταμπού, κατακρίνουν προκαταλήψεις αιώνων. Δίνουν απαντήσεις σε όλα αυτά που μας ταλανίζουν, κλείνουν τα στόματα σε όλους εκείνους που πιπιλάνε το μυαλό μας με απαρχαιωμένες αντιλήψεις, βάζουν εμάς τους ίδιους στη θέση του θύματος. Και τον τελευταίο καιρό, μετά το κίνημα #metoo, μετά από όλες αυτές τις τραγικές καταστάσεις που ζούμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία, η λογοτεχνία παρουσιάζει κι εκείνη την δική της πλευρά.

Το νέο μυθιστόρημα, της Μαρίας Παναγοπούλου, «Οι γυναίκες δεν κλαίνε», είναι ένα από αυτά τα βιβλία που μιλάνε για όλα αυτά που σας ανέφερα πριν. Ένα βιβλίο βασισμένο σε πραγματική ιστορία, που παρέχει αρκετή ύλη και τροφή για σκέψη. Ένα βιβλίο που παρουσιάζει, ένα θέμα όχι και τόσο συνηθισμένο, που ναι μεν δεν το συναντάμε συχνά, αλλά δεν παύει να απασχολεί ένα μεγάλο ποσοστό πληθυσμού. Και δεν είναι άλλο από το φαινόμενο του stalking ή όπως θα το λέγαμε στα ελληνικά, εμμονική παρενοχλητική παρακολούθηση.

Η Μπιάνκα λοιπόν, η ηρωίδα της ιστορίας, είναι μια νέα γυναίκα, διαφημίστρια στο επάγγελμα, αρκετά αφοσιωμένη στην καριέρα της. Θα έλεγε κανείς πως η Μπιάνκα έχει μια τέλεια ζωή. Εργάζεται σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρεία, όπου με σκληρή κι επίμονη δουλειά, έχει καταξιωθεί στον χώρο της. Ωστόσο η Μπιάνκα αν και λίγο εργασιομανής, δεν είναι μόνη. Στο πρόσωπο του Άρη έχει βρει τον μελλοντικό παντοτινό της σύντροφο. Κι ενώ όλα στη ζωή της πάνε περίφημα, κάποιος θα χαλάσει την ηρεμία της Μπιάνκα, θα ταράξει τα νερά και θα την αναγκάσει να ζήσει μέσα στον φόβο και στον τρόμο για δύο ολόκληρες εβδομάδες.

Ο διώκτης της, αν και στην αρχή θα την ενοχλεί μέσω τηλεφωνημάτων και διάφορων δώρων, αργά και μεθοδικά, θα τρυπώσει στο ίδιο της το μυαλό. Η εμμονή που έχει για το πρόσωπο της Μπιάνκα θα τον φτάσει στα άκρα. Η νεαρή γυναίκα, θα βρεθεί παγιδευμένη μέσα σε μια εφιαλτική κατάσταση πέρα από τον έλεγχο της. Δεν ξέρει σε ποιον να μιλήσει, ποιον να εμπιστευτεί, αφού ότι και να πει, όλα γυρίζουν μπούμερανγκ εναντίον της. Η οικογένεια και οι φίλοι της, θεωρούν πως είναι τρελή, ενώ όλοι όσοι την περιστοιχίζουν πιστεύουν ότι όλο αυτό που βιώνει, είναι δικό της φταίξιμο.

Είναι το πρώτο βιβλίο της κυρίας Παναγοπούλου που διαβάζω και είμαι σίγουρη ότι θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα. Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζει το θέμα του stalking και ο σεβασμός που δείχνει στο πρόσωπο της γυναίκας που της έχει εμπιστευθεί την ιστορία της, ήταν μερικά από τα στοιχεία που με κέρδισαν. Η Μαρία Παναγοπούλου παρουσιάζει το θέμα της με ρεαλισμό, χωρίς περιττές φανφάρες. Ο άμεσος λόγος της και η δύναμη της αλήθειας που κρύβουν τα λόγια της, συγκινεί τον αναγνώστη και τον βάζει στη θέση του θύματος. Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, δίνει έναν αέρα εξομολόγησης στο κείμενο, κάνοντας το πιο εύκολο να κατανοήσουμε τις σκέψεις της Μπιάνκα, τον φόβο και την αγωνία που αισθάνεται, τους προβληματι��μούς που γεννιούνται μέσα της, για το αν όλα αυτά όντως συμβαίνουν ή απλά τα φαντάζετε.

Μπορεί ορισμένα σημεία να σας φανούν σκληρά, τρομακτικά, ότι αγγίζουν τα όρια του παραλόγου, να νιώσετε ότι πνίγεστε, όμως όλα αυτά τα στοιχεία, θα σας κάνουν να κατανοήσετε τον τρόμο μέσα στον οποίο ζουν όλα τα θύματα του stalking, την αδικία και την απαξίωση που νιώθουν όταν κανένας και ειδικά η κοινωνία, δεν αναγνωρίζει την κατάσταση στην οποία αναγκάζονται να ζήσουν. Πραγματικά σαν γυναίκα αλλά και σαν άνθρωπος γενικότερα, θύμωσα απίστευτα με την αντιμετώπιση που είχε η Μπιάνκα όχι μόνο από την οικογένεια, την εργασία και τους φίλους της, αλλά και από την αστυνομία. Μια αστυνομία που αντί να την προστατεύσει, να διερευνήσει τα λεγόμενα της, να την κάνει να αισθανθεί ασφάλεια, παράτεινε την αγωνία της, με την απραξία και της απειλές της.

[Valentini Georgopoulou · Rating 5 out of 5]

“Feminae non flent”, που σημαίνει “οι γυναίκες δεν κλαίνε”. Όχι αν προηγουμένως δεν αγωνιστούν, δε διεκδικήσουν και δεν αντιμετωπίσουν στα μάτια το κάθε θηρίο.



Η Μπιάνκα Ανδρικάκη με την εξυπνάδα, την επιμονή, την εφευρετικότητα και την εργατικότητά της, είχε καταφέρει στα 30 της χρόνια να καταξιωθεί στον άκρως ανταγωνιστικό και ανδροκρατούμενο χώρο της διαφήμισης. Εξίσου επιτυχημένη ήταν και η προσωπική της ζωή, καθώς διατηρούσε σοβαρή σχέση με τον Άρη και νόμιζε πως είχε βρει τον συνοδοιπόρο των ονείρων της.




Την υπέροχη ζωή της Μπιάνκα θα ζήλευαν πολλοί. Τα είχε όλα! Δεκατέσσερις ημέρες χρειάστηκαν για να ανατραπούν τα πάντα και να καταρρεύσουν σαν χάρτινος πύργος. Το όνειρο αρχίζει και μετατρέπεται σε εφιάλτη. Κάποιος γίνεται η σκιά της, την παρακολουθεί σε κάθε της βήμα, σε κάθε της κίνηση. Γνωρίζει τα πάντα για κείνη. Για την προσωπική της ζωή, τους γονείς της, τα θέλω, τις προτιμήσεις της. Της στέλνει λουλούδια στο γραφείο, δώρα και γλυκά. Την παίρνει διαρκώς τηλέφωνο, αφήνοντας να παίζει το τραγούδι των “Police”: Every breath you take.



Έχει διεισδύσει με το έτσι θέλω στη ζωή της, την παρενοχλεί, την έχει οδηγήσει σ’ένα αδιέξοδο και εκείνη νιώθει σαν παγιδευμένο ζώο. Μπορεί να μην την είχε αγγίξει, εκείνη όμως νιώθει πως έχει κακοποιηθεί βάναυσα. Μπορεί να μην είχε διεισδύσει στο σώμα της, αλλά εκείνη ένιωθε σαν να είχε βιαστεί άγρια. Η Μπιάνκα αρχίζει να χάνει τα λογικά της, παθαίνει κρίσεις πανικού. Νιώθει ανασφάλεια. Δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί και πού να απευθυνθεί. Ακόμα και οι δικοί της άνθρωποι αρχίζουν να την αμφισβητούν, να την θεωρούν υπερβολική, μυθομανή, φαντασιόπληκτη. Χρειάζεται άμεσα βοήθεια. Κινδυνεύει. Το ξέρει, το νιώθει. Θέλει επιτέλους να λήξει το μαρτύριο που ζει, όποιο και αν είναι το φινάλε, με οποιοδήποτε κόστος. Αρκεί να τελειώσει…




«Οι γυναίκες δεν κλαίνε» είναι ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, μια συνταρακτική αληθινή ιστορία με κεντρικό θέμα την εμμονική παρενοχλητική παρακολούθηση, το stalking, που θα σας καθηλώσει. Σφίγγεται η ψυχή σου, νιώθεις τον φόβο, τον τρόμο, την αγωνία, την ένταση και την απελπισία. Βαδίζεις σε μονοπάτια που δεν μπορείς να διακρίνεις ποια είναι η αλήθεια, ποιο το ψέμα και τι είναι δημιούργημα ενός αρρωστημένου νου. Ισορροπείς επικίνδυνα σ’ένα τεντωμένο σκοινί και η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη λογική και την παράνοια είναι τόσο λεπτή, σχεδόν αόρατη. Πόθος, αρρωστημένο πάθος, ερωτική λαχτάρα απ’τη μια πλευρά, απειλή, φόβος, απόλυτος τρόμος, απέχθεια, μίσος από την άλλη.




Η συγγραφέας ασχολήθηκε με ένα πολύ δύσκολο και λεπτό θέμα, όμως το χειρίστηκε άψογα. Απέδωσε την ιστορία με ρεαλισμό, δίχως φιοριτούρες και τεχνάσματα για να προκαλέσει την συγκίνηση των αναγνωστών. Η ιστορία άλλωστε «μιλάει» από μόνη της και γεννάει μέσα από τις καταστάσεις και τα γεγονότα που εξιστορούνται ποικίλα και πολύ δυνατά συναισθήματα.




Τέλος, εμφανής είναι η εκτενής και λεπτομερής έρευνα που έχει γίνει από την συγγραφέα γύρω από το stalking και τα πάντα βασίζονται σε τεκμήρια και επιστημονικές μελέτες. Το stalking είναι μια μορφή κακοποίησης, βίας, είναι εγκληματική πράξη. Μέσα στο βιβλίο παρουσιάζονται τα χαρακτηριστικά και τα διάφορα είδη των θυτών, των stalkers, σε ποιες ενέργειες πρέπει να προβείς αν είσαι θύμα stalking, πού μπορείς να αποταθείς για βοήθεια και τι προβλέπει η ελληνική νομοθεσία για το stalking.




Ένα συγκλονιστικό βιβλίο που δίνει άπειρη τροφή για σκέψη και προβληματισμό και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα! Θερμά συγχαρητήρια👏👏👏 στην συγγραφέα για το εξαιρετικό της πόνημα!!

10 / 10!!💯💯💯

ΥΓ. Αυτό το βιβλίο το αγάπησα ένα τσακ παραπάνω από τα προηγούμενα, γιατί αναφέρει τον τόπο που ζω, δίπλα στα Λουτρά Πόζαρ, στο Νομό Πέλλας και είναι όντως τόσο όμορφο το μέρος, όπως το περιγράφει η κ.Παναγοπούλου!!

[Chris Chris · Rating 5 out of 5]

Για εμένα το "Οι γυναίκες δεν κλαίνε " είναι ένα κοινωνικά τοποθετημένο ψυχολογικό θρίλερ που σου κόβει την ανάσα, όχι από τις φρικιαστικές σκηνές του, ούτε από την μυστηριώδη γραφή, γιατι πολυ απλα αυτα δεν υπαρχουν, τουλαχιστον σε μεγαλο βαθμό. Αντιθέτως, το χαρακτηριστικό του που οριακά σε παραλύει είναι η ρεαλιστικά δοσμένη επικινδυνότητα του να συνυπάρχει κάνεις με μια διαταραγμένη προσωπικότητα, με έναν άνθρωπο ψυχικά ασταθή, με έναν άρρωστο άνθρωπο, που στόχος του είναι να σε παραπλανήσει και ακουσίως ίσως τελικά να σου καταστρέψει τη ζωή!

[Ευαγγελία · Rating 4 out of 5]

Ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαβάζεται απνευστί και κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και την αγωνία ως το τέλος. Συστήνεται!!!!

[Mike · Rating 5 out of 5]

Εδώ είναι η κριτική μου γι' αυτή τη συγκλονιστική ιστορίαhttps://youtu.be/wtio7fLjpFM