Τρεις αδελφές πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Μια θηλυκή οικογένεια που δεν νιώθει οικογένεια. Μια μητέρα με ένα φοβερό μυστικό το οποίο μια ζωή προσπαθεί να κρύψει από τις κόρες της. Ένα ατύχημα θα αποκαλύψει το μυστικό και θα τις κάνει να βρουν τη δύναμη να αναμετρηθούν με το αιματηρό παρελθόν της οικογένειας, καθώς και με τις γυναικοκτονίες που τόσα χρόνια τις αντιμετώπιζαν σαν να μη συνέβαιναν.
Ένα μυθιστόρημα όπου συμπλέκονται ο μαγικός ρεαλισμός, η έμφυλη συνείδηση, τα οικογενειακά μυστικά, κομμάτια της προσωπικής ιστορίας του συγγραφέα και οι γυναικοκτονίες.
Ο Λύο Καλοβυρνάς (English: Lyo Kalovyrnas) είναι συγγραφέας, μεταφραστής, και ασχολείται επαγγελματικά με τη συμβουλευτική ψυχικής υγείας (ψυχοθεραπεία). Έργα του: "Πέφτω" (Οξύ, 2001), "Αστάρτη, οικογενειακή γεωγραφία" (Μεταίχμιο, 2003), "Θεϊκό συνταγολόγιο, συνταγές για να φτιάξετε τον δικό σας Θεό" (Περίπλους, 2005), "Πλαθολόγιο λέξεων" (Intro Books 2006· 2008) και "Love Forever: Ωχ!" (Modern Times, 2010). Έχει μεταφράσει πάνω από 30 βιβλία αγγλικής και δανικής λογοτεχνίας. Παράλληλα ασχολείται, ως εθελοντής, με δράσεις ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης στον τομέα του ΗΙV/ΑIDS και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι διευθυντής του περιοδικού 10%, το οποίο ευαισθητοποιεί, μεταξύ άλλων, για τις διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού και για το δικαίωμα στη διαφορά.
Ο Καλοβυρνάς, ψυχοθεραπευτής και αρθρογράφος αποπειρά να γράψει αυτό το βιβλίο. Συνυφαίνει το μυθιστόρημα με τη σκληρή πραγματικότητα. Τα τελευταία χρόνια ακούμε και διαβάζουμε σχεδόν καθημερινά περιστατικά γυναικοκτονιών και έμφυλης βίας. Η κακοποίηση των γυναικών είναι ένα γεγονός που αφορά όλες μας καθώς στη διάρκεια της ζωής μας πολλές έχουμε υποστεί βία… όχι απαραίτητα σωματική αλλά και ψυχική και λεκτική.
Μέσω του μαγικού ρεαλισμού, πανέξυπνα ο Καλοβυρνάς δίνει τη λύση ώστε να αποφευχθούν οι κακοποιήσεις. Δίνει το τέλος και επιφέρει τη λύτρωση σε ολες αυτές τις γυναίκες που ζουν μέσα στον τρόμο, το φόβο και δεν μπορούν να μιλήσουν, να φύγουν από αυτή τη νοσηρή και επικίνδυνη για τη ζωή τους κατάσταση και να σωθούν.
Διάβασα αμέτρητα ονομάτων δολοφονημένων γυναικών κάθε ηλικίας, ακόμα κ 16 χρόνων κοριτσιών. Κάθε φορά ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένας μορφασμός, μια φωνή «ΟΧΙ», μια συμβουλή «ΦΥΓΕ».
Δεν είμαι ειδικός αλλά όταν ακούω άσχημες συμπεριφορές σε φίλες και γνωστές πάντα τις λέω «φύγετε, δε σας αξίζει» Δυστυχώς, υπάρχει η κλισέ ατάκα «τον αγαπώ». Τι αγαπάς ακριβώς; Σε βρίζει κ μπορεί κ να σε χτυπήσει την επόμενη φορά. Αυτό αγαπάς; Έναν άντρα που δε σε σέβεται ; Όχι, δεν τον αγαπάς… απλά φοβάσαι να φύγεις, φοβάσαι την αλλαγή, φοβάσαι πως δε θα τα καταφέρεις μόνη σου. Θα τα καταφέρεις ! Η αλλαγή θα είναι για καλό!
Μετά αναρωτιέμαι από πού πηγάζει αυτή η κακοποιητική συμπεριφορά των αντρών προς τις γυναίκες… κατάλοιπα; Υπέρμετρος εγωισμός; Ανασφάλεια ; Προφανώς, όλα παίζουν ρόλο. Είναι η ανάγκη του ανεγκέφαλου άντρα να επιβάλλεται στη γυναικεία φύση.
Η Νικη, η Σια και η Κατερίνα είναι αδερφές που μένουν στην ίδια πόλη αλλά δεν συναντιούνται συχνά. Έχουν μια σχέση αδελφική σχεδόν τυπική και όχι τόσο δυνατή. Με το ατύχημα της Κατερίνας όμως αυτό θα αλλάξει, θα έρθουν κοντά, θα επικοινωνήσουν θα μοιραστούν προσωπικά ζητήματα και σιγά σιγά οι σχέσεις τους θα αλλάξουν. Αφορμή για να κρατήσει αυτή η σχέση εκτός από την έγνοια τους για την Κατερίνα, γίνεται ένα μυστικό που τους εξομολογείται η μητέρα με τις θείες τους και που το κρατούν σχεδόν τριάντα χρόνια.
Το όλες μας είναι ένα βιβλίο για τη γυναικοκτονία, ο συγγραφέας αρκετά ευαισθητοποιημένος με το θέμα παρουσιάζει σχεδόν σε κάθε σελίδα, ονόματα κακοποιημένων γυναικών που έχουμε ακούσει ή διαβάσει όλα αυτά τα χρόνια. Ταυτόχρονα μας παρουσιάζει και τα δικά του βιώματα για τη κακοποίηση που έζησε λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού του, τις δυσκολίες, καθώς και τον λόγο που αποφάσισε να γράψει το βιβλίο. Ενώ το θέμα του μου δημιούργησε έντονα συναισθήματα και ένιωσα τον φόβο, την αγανάκτηση και τον θυμό, σε συνδυασμό με τα στοιχεία του μαγικού ρεαλισμού όμως δεν μπορώ να πω ότι μου ταίριαξε. Ένιωθα ότι δεν έδεσε σωστά ο συνδυασμός αυτός και σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης ένιωθα μια σύγχυση με αποτέλεσμα να μην το απολαύσω όσο ήθελα.
Παρόλα αυτά θα ήθελα να διαβάσω κάποιο άλλο δικό του βιβλίο μελλοντικά και να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία.
Το πρόσφατο πόνημα του Λύο Καλοβυρνά φέρει τον υπότιτλο «μυθιστόρημα», αλλά είναι πολλά περισσότερα από αυτό∙ είναι αυτό-μυθοπλασία, ψυχαναλυτικό σχόλιο, αντιπατριαρχικό μανιφέστο, ένα «χάρτινο μνημείο πεσουσών γυναικών» όπως γράφει και ο ίδιος, μια κραυγή οργής, ένα καταφύγιο. Δυστυχώς, η πραγματικότητα καθιστά το «Όλες μας» τραγικά επίκαιρο. Μπορεί κατά τη γνώμη μου να χρήζει περισσότερων υπαινιγμών και λιγότερης πληροφορίας, όμως το θέμα του βιβλίου και ο πολύ προσωπικός του χαρακτήρας συγχωρούν τον υπερβάλλοντα συναισθηματισμό της γραφής και τις λοιπές ελλείψεις. Εξάλλου, η ακόρεστη φαντασία και ο λεκτικός πλούτος του συγγραφέα θα κερδίσουν σημαντικό μέρος του αναγνωστικού κοινού.
(απόσπασμα από κριτική δημοσιευμένη στο online περιοδικό Εξώστης)
ΕΓΛΗΜΑΤΑ ΑΠΑΘΕΙΑΣ...... Το βιβλίο «Όλες μας» είναι ένα ιδιαίτερο μυθιστόρημα που αναφέρεται στην κακοποίηση γυναικών. Είναι ένα βιβλίο που το διάβασα με προσοχή και μου δημιούργησε ανάμεικτα συναισθήματα, γιατί το θέμα του με άγγιζε πάρα πολύ, αλλά η απόδοση του ήταν από μια οπτική γωνία που είτε θα σου αρέσει, είτε όχι .....σίγουρα όμως θα σε αγγίξει και θα αντλήσεις αρκετά πράγματα από την ανάγνωση.. Ο συγγραφέας έχει διαλέξει να αποδώσει το θέμα του υιοθετώντας μεταφυσικά στοιχεία στην αφήγηση με σκοπό να πλέξει πιο εύστοχα την πλοκή της ιστορίας των γυναικών που πρωταγωνιστούν στην υπόθεση, οι οποίες γίνονται με ένα παράξενο τρόπο τιμωροί. Αυτό το στοιχείο έρχεται και δένει ομοιόμορφα με πραγματικά γεγονότα, τα οποία αποδίδονται με μικρές ετικέτες αποτυπωμένες στις περισσότερες σελίδες του βιβλίου, οι οποίες απορροφούν την ματιά σου και την σκέψη σου αναπόφευκτα και αυτό είναι το πιο σημαντικό! Δεν γίνεται να μην ευαισθητοποιηθείς. Ίσως να είναι ένα μυθιστόρημα θυμού και κραυγής για κάθε γυναίκα ξεχωριστά που είναι μια μοναδική ιστορία. Σας σημειώνω ότι ποτέ δεν είχα φανταστεί πόσο μεγάλο είναι το ποσοστό των κακοποιημένων γυναικών. Είναι τεράστιο, ναι είναι τεράστιο, καθημερινό και εξωπραγματικό. Το ποσοστό των γυναικών που χάνει την ζωή του από ανδρικό χέρι ξεπερνάει την κοινή λογική. Ο φόβος που σου δημιουργείται από αυτή την άρρωστη παθογένεια σε τρομάζει, γιατί δεν παρατηρείται μείωση του αριθμού, άλλα παραμένει στα ίδια επίπεδα ή μεγαλώνει. Το θέμα του βιβλίου δεν είναι να αναφέρει για ποιον λόγο οδηγείται το δυνατό φύλο σε τέτοιες επιδώσεις, αλλά να τονίσει και να ευαισθητοποιήσει τους αναγνώστες του αντίτυπου ότι είναι πραγματικότητα. ΝΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΚΟΠΟΙΟΝΤΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΗΛΙΚΙΑΣ. Όλες μας μπορούμε να είμαστε υποψήφια θύματα…. Μεγάλη προσοχή…… Αυτά τα εγκλήματα βασίζονται στο μίσος και στη έμφυλη και σεξιστική βία. Το τι συμβαίνει ή προηγείται σε κάθε γυναικοκτονία είναι ένα άλλο πολύ μεγάλο θέμα συζήτησης με πρωταρχικό συναίσθημα να επικρατεί ακόμη στις γυναίκες ....... ο ΦΟΒΟΣ. Θεωρώ ότι το κείμενο του κ. Καλοβυρνά είναι πρωτότυπο ως προς την απόδοση του. Η πλοκή του έργου, οι γυναικείες φωνές και τα κομμάτια της προσωπικής ιστορίας του συγγραφέα θα σου αρέσουν αρκεί να αφήσεις τον χρόνο για να τα μηρυκάσεις. Ναι θεωρώ ότι το συγκεκριμένο βιβλίο πρέπει να το αναμασήσεις ξανά για να το γευτείς και όχι να το αντιμετωπίσεις ως ένα αντίτυπο στην στοίβα των υπολοίπων, γιατί απλά θα χαθεί. Ο τρόπος που αφηγείται προσωπικά στοιχεία είναι άμεσος και μου άρεσε παρόλο που επιλέγει τον επίλογο του βιβλίο του να μην έχει μια λογοτεχνική πιρουέτα.... εκεί χαμογέλω! Για να εισέλθω στον κόσμο του Λύο Καλοβυρνά έψαξα στο διαδίκτυο και διάβασα στο σάιτ https://lyo.gr/ όλα του τα άρθρα. Τα περισσότερα άρθρα του με οδηγούσαν σε άλλες πηγές με αποτέλεσμα να εισέλθω σε έναν κόσμο που δεν είναι οικείος αλλά είναι πραγματικός!!
Τρεις αδερφές που δεν έχουν την καλύτερη σχέση μεταξύ τους, ούτε με τη μητέρα τους, μετά από ένα τροχαίο ατύχημα της Κατερίνας, της μικρότερης, έρχονται αντιμέτωπες με ένα μεγάλο μυστικό. Ένα μυστικό, που δεν μπορούν καν να φανταστούν, πολλώ δε μάλλον, να αντιμετωπίσουν. Σία, Νίκη, Κατερίνα... καθεμιά έχει τη ζωή της τακτοποιημένη ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν, μέχρι να έρθουν αντιμέτωπες με τη σκληρή πραγματικότητα στην οποία έκλειναν τα μάτια.
Ο Λυο Καλοβυρνας, γράφει και σβήνει αυτό το μυθιστόρημα τα τελευταία 10 και πλέον χρόνια. Η ανάγκη του να μιλήσει για το θέμα της εμφυλης βίας είναι πάνω απ'τις δυνάμεις του. Μέσω των 3 γυναικών φωνάζει...δεν αντέχει άλλο να σιωπά. Ιδιαίτερα όταν οι γυναικοκτονιες είναι σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Θέλει δικαιοσύνη. Δεν τη θέλει απλά, την απαιτεί...η κοινωνία μας πρέπει να αλλάξει, όπως και ο τρόπος που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Δεν υπάρχει ισχυρό και ασθενές φύλο. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει....
Ας ανοίξουμε λίγο όλοι τους ορίζοντες μας κι ας αλλάξουμε την πατριαρχική κοινωνία στην οποία έχουμε μεγαλώσει... Φτάνει πια...
¨Σαν αδερφές, σαν γυναίκες, απέχουμε έναν πληγωμένο ανδρικό εγωισμό από ένα μαυρισμένο μάτι, από ένα σπασμένο σαγόνι. Σαν αδερφές, σαν γυναίκες, είμαστε πίστες επιβεβαίωσης στις οποίες οι άνδρες μαζεύουν πόντους ανδρισμού, αγωνίζονται ν'αποδείξουν ο ένας στον άλλον, στον εαυτό τους, ποιος είναι πιο άνδρας, αν είναι αρκετά άνδρες. Ο ανδρισμός δεν κλειδώνει ποτέ, χρειάζεται συνεχή επιβεβαίωση. Γινόμαστε κόλλα για την εύθραστη αρρενωπότητα. Στο χυμένο αίμα μας σώζεται η αντρική τιμή,αποτρέπεται ο γκέι πανικός.¨
• αρκετά διεισδυτικό, γραμμένο με ευαισθησία, σεβασμό και μία διάθεση για αυτοαποκάλυψη και σκάλισμα ακόμη και προσωπικών πληγών. Η αφήγηση είναι εναλλασσόμενη, η γραφή ρέουσα και στρωτή, τα ονόματα των δολοφονημένων γυναικών που αναφέρονται ποικίλα και τα εμβόλιμα σχόλια του συγγραφέα σχετικά με την συγγραφή αυτού του βιβλίου άκρως ενδιαφέροντα και συναρπαστικά. Το μοναδικό στοιχείο που ίσως "κλωτσάει" είναι το κατά τόπους επιτηδευμένο ύφος κάποιων χαρακτήρων. Πέρα από αυτό, πρόκειται για μία εξαιρετική προσπάθεια ευαισθητοποίησης, περαιτέρω ενημέρωσης και αφύπνισης με στοιχεία μαγικού ρεαλισμού, τα οποία ενσωματώνονται άψογα στο κείμενο και διευκολύνουν την πλοκή. ☆ 4,5/5 αστεράκια ☆
Δε χωράει ο ανθρώπινος νους, το να στήνονται κινήματα, όπως το #MeToo, ή το να καθιερώνονται όροι (=γυναικοκτονία), για να απαιτήσουμε όλα εκείνα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Ωστόσο, επειδή η λογοτεχνία σε μεγάλο βαθμό αντανακλά την -σκληρή- πραγματικότητα, με την οποία όλοι πορευόμαστε και παλεύουμε να αλλάξει, ο συγγραφέας γράφει για εκείνη στο νέο του βιβλίο με τίτλο «Όλες μας».
¨Σαν αδερφές, σαν γυναίκες, απέχουμε έναν πληγωμένο ανδρικό εγωισμό από ένα μαυρισμένο μάτι, από ένα σπασμένο σαγόνι. Σαν αδερφές, σαν γυναίκες, είμαστε πίστες επιβεβαίωσης στις οποίες οι άνδρες μαζεύουν πόντους ανδρισμού, αγωνίζονται ν'αποδείξουν ο ένας στον άλλον, στον εαυτό τους, ποιος είναι πιο άνδρας, αν είναι αρκετά άνδρες. Ο ανδρισμός δεν κλειδώνει ποτέ, χρειάζεται συνεχή επιβεβαίωση. Γινόμαστε κόλλα για την εύθραστη αρρενωπότητα. Στο χυμένο αίμα μας σώζεται η αντρική τιμή,αποτρέπεται ο γκέι πανικός.¨