சூதாடி [Soodhadi]

by Fyodor Dostoevsky, ரா. கிருஷ்ணையா (Translator)

250 pages, Paperback

Published January 1, 2023

About the author

Фёдор Михайлович Достоевский (Russian)

Works, such as the novels Crime and Punishment (1866), The Idiot (1869), and The Brothers Karamazov (1880), of Russian writer Feodor Mikhailovich Dostoyevsky or Dostoevski combine religious mysticism with profound psychological insight.

Very influential writings of Mikhail Mikhailovich Bakhtin included Problems of Dostoyevsky's Works (1929),

Fyodor Mikhailovich Dostoevsky composed short stories, essays, and journals. His literature explores humans in the troubled political, social, and spiritual atmospheres of 19th-century and engages with a variety of philosophies and themes. People most acclaimed his Demons(1872) .

Many literary critics rate him among the greatest authors of world literature and consider multiple books written by him to be highly influential masterpieces. They consider his Notes from Underground of the first existentialist literature. He is also well regarded as a philosopher and theologian.

(Russian: Фёдор Михайлович Достоевский) (see also Fiodor Dostoïevski)

Reviews

[Ram · Rating 4 out of 5]

இந்த நாவலை வாசிக்கும்போது நமக்கு முதலில் தெரிவது அதன் உளவியல் கூர்மை. அலெக்ஸி இவானோவிச் என்ற கதாசிரியன் வழியாக நாம் பார்க்கும் உலகம் ஒரு விசித்திரமான, திரிபுற்ற கண்ணாடி மூலம் பார்க்கப்படுவது போல இருக்கிறது. இந்த முதல்நபர் கதைசொல்லல் முறை நாவலின் மிகப்பெரிய வலிமையாகவும் இருக்கிறது, அதே நேரம் அதன் சிக்கலாகவும் இருக்கிறது. அலெக்ஸி ஒரு நம்பகத்தன்மையற்ற கதைசொல்லி, அவன் தன்னை புரிந்துகொள்ளாதவன், தன் உந்துதல்களை நியாயப்படுத்திக்கொள்ளும் ஒருவன், எல்லாவற்றையும் தன் கோணத்தில் மட்டுமே பார்ப்பவன். ஆனால் இந்த நம்பகத்தன்மையின்மையே நாவலுக்கு அதன் ஆழத்தை கொடுக்கிறது. நாம் அவன் சொல்வதை கேட்கிறோம், ஆனால் அவன் சொல்லாததையும் படிக்க வேண்டியிருக்கிறது. அவனது வார்த்தைகளுக்கு பின்னால் இருக்கும் வெறுப்பு, அவமானம், காதல், அவநம்பிக்கை ஆகியவற்றை நாம் அவிழ்த்துப் பார்க்க வேண்டும்.

அலெக்ஸியின் மிக முக்கியமான குணாதிசயம் அவனது தன்மானப் பிரச்சினை. காளிப்ரசாத் தன் அறிமுகத்தில் சரியாகவே குறிப்பிடுவது போல, "ஒரு மூன்றாம் மனிதனின் ஆர்வம் என்பது, எந்த ஒரு விஷயத்திலும் தவிர்க்க இயலாமல் உள் நுழைந்து, அதன் விளைவுகளைக் காண்பித்து விடக்கூடியவை." அலெக்ஸி ஒரு ஆசிரியர் என்ற அந்தஸ்தில் கர்னலின் குடும்பத்தில் இருக்கிறான், ஊதியம் பெறுகிறான், ஆனால் அவனுக்குள் கொதிக்கும் கோபம் என்னவென்றால் - அவன் ஒரு "பொருள்" போல நடத்தப்படுகிறான் என்பது. இந்த உணர்வு அவனை தொடர்ந்து உறுத்திக்கொண்டே இருக்கிறது. அவன் "உச்சீத்தெள்" - ஒரு ஆசிரியர், குமாஸ்தா வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவன், உயர்வகுப்பினர் அல்ல. ஆனால் அவன் தன்னை அவ்வாறு ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறான். அவன் கர்னலின் குடும்ப உரையாடல்களில் துடுக்குத்தனமாக நுழைகிறான், அவர்களுக்கு அறிவுரை சொல்ல முயல்கிறான், கேட்காதபோது சீண்டுகிறான். "பாதிரியாரின் தேநீர் கோப்பையில் உமிழ்வேன்" என்று சொல்வது போன்ற அவனது அதிர்ச்சிகரமான அறிவிப்புகள் எல்லாம் ஒரே நோக்கத்துக்காக, "நான் இருக்கிறேன், என்னை மதிக்க வேண்டும்" என்று உலகத்திடம் கத்துவதற்காக.

இந்த மனப்போக்கு அவனது போலினாவுடனான உறவிலும் வெளிப்படுகிறது. போலினா கர்னலின் வளர்ப்பு மகள், ஒரு சிக்கலான, கஷ்டப்பட்ட பெண். அவள் அலெக்ஸியை பயன்படுத்துகிறாள், அவமானப்படுத்துகிறாள், அவன் மனிதத்தன்மையையே கேள்விக்குள்ளாக்குகிறாள். ஆனால் அவன் அவளிடம் திரும்பிக்கொண்டே இருக்கிறான். ஏனென்றால் அவள் மட்டுமே அவனை "ஆளாக" பார்க்கிறாள். அவள் அவனை வெறுக்கலாம், பயன்படுத்தலாம், ஆனால் புறக்கணிப்பதில்லை. இந்த நோயுற்ற, அடிமைத்தனமான காதல் சூதாட்டத்தின் மீதான அடிமைத்தனத்துடன் பின்னிப் பிணைந்திருக்கிறது. இரண்டிலும் அவன் தேடுவது ஒன்றுதான் அது என்னவென்றால், தன்னை நிரூபித்துக்கொள்வது, வெற்றி பெறுவது, "ஆளாக" மதிக்கப்படுவது. போலினா அவனிடம் தன்னுக்காக சூதாடச் சொல்லும்போது, அவன் மறுக்கிறான் மேலும் "உன் பணத்தில் நான் ஆடமாட்டேன், என் பணத்தில் ஆடி வெல்கிறேன்" என்று சொல்கிறான். இது ஒரு அடிமையின் கிளர்ச்சி. அவன் ஒரு கூலிக்கு வேலை செய்பவன் அல்ல என்பதை நிரூபிக்க விரும்புகிறான்.

நாவலில் சமூக அடுக்கு முறை ஒரு நுட்பமான ஆனால் வலுவான அடிநாதமாக ஓடுகிறது. ஜெர்மனியில் உள்ள அந்த ஹோட்டலில் யாருக்கு எந்த அறை, யார் எந்த மேசையில் உட்காருகிறார்கள், யாரை "தே காமான்ஷ்" என்று அழைக்கலாம், யார் "து பிளிசெ" மட்டுமே என இவை எல்லாம் சமூக தரநிலையின் சிக்கலான குறியீடுகள். பிரெஞ்சுக்காரர் "தெ-கிரியே" ஒரு மார்க்கேஸ் என்று நினைக்கப்படுகிறார், ஆனால் உண்மையில் அவர் இல்லை. இந்த பொய்கள் மற்றும் மாயைகளின் மேல் கட்டப்பட்ட சமூகத்தில், அலெக்ஸி ஒரு வெளியாள். அவனது மேல்தட்டு வர்க்கத்தின் மீதான வெறுப்பு, குமாஸ்தா வர்க்கத்தின் மீதான அவமதிப்பு, ஆனால் அதே நேரம் அந்த வர்க்கத்தின் மதிப்பையும் அங்கீகாரத்தையும் பெற விரும்பும் ஏக்கம் - இவை எல்லாம் அவனை ஒரு முரண்பாட்டின் உருவகமாக மாற்றுகின்றன. காளிப்ரசாத் குறிப்பிடுவது போல, "பண்டைக்காலத்தில் பேரரசிகள் தன்னுடைய அடிமையாக விளங்கும் ஆண்கள் முன்பு தன ஆடையைக் களையவும் தயங்குவதில்லை" - அடிமைகள் மனிதர்களாக பார்க்கப்படவில்லை. அலெக்ஸி இந்த நிலையை எதிர்க்கிறான், ஆனால் அவனது எதிர்ப்பு முறைகள் - கோமாளித்தனம், அதிர்ச்சிகரமான அறிவிப்புகள், சூதாட்டம் என எல்லாம் அவனை மேலும் அந்நியப்படுத்துகின்றன.

பாபுஷ்கா என்னும் அந்த வயதான பாட்டி நாவலின் மிக சக்திவாய்ந்த பாத்திரங்களில் ஒன்று. எல்லோரும் அவள் இறந்துவிட்டால் சொத்து கிடைக்கும் என்று காத்திருக்கும்போது, அவள் வந்து தோன்றுகிறாள். அவளது வருகை அனைவரின் கனவுகளையும் சிதைக்கிறது. மேலும் அவள் கேசினோவுக்குச் சென்று தன் செல்வத்தையே இழக்கிறாள். இது ஒரு ஆழமான உருவகம் . சூதாட்டம் வயது, அனுபவம், புத்திசாலித்தனம் எதையும் பார்ப்பதில்லை. அது ஒரு சமத்துவ அழிவு. பாபுஷ்கா ரூலட் மேஜையில் பணத்தை குவியலாக இழக்கும் காட்சிகள் மிக வலிமையானவை. அவளது பிடிவாதம், "ஒரு முறை மட்டும் இன்னும்" என்ற மந்திரம், வெற்றியின் மீதான ஆசை என இவை எல்லாம் அலெக்ஸியின் மனநிலையின் பிரதிபலிப்புகள். பாபுஷ்கா அலெக்ஸிக்கு ஒரு முன்னெச்சரிக்கை கதையாக இருக்க வேண்டும், ஆனால் அவன் அதை பார்ப்பதில்லை அல்லது பார்க்க விரும்புவதில்லை.

தஸ்தயெவ்ஸ்கி இதை மிக குறுகிய காலத்தில், சூதாட்டக் கடன்களை அடைக்க எழுதினார் என்பது தெரிகிறது. சில பாத்திரங்கள் முழுமையாக வளர்ச்சி பெறவில்லை. கதை சில இடங்களில் அவசரமாக முடிவடைவது போல தோன்றுகிறது. ஆனால் இந்த "குறைகள்" கூட நாவலுக்கு ஒரு விசித்திரமான பொருத்தத்தை கொடுக்கின்றன என்றே சொல்ல வேண்டும். அலெக்ஸியின் மனநிலையை யோசித்துப் பார்த்தால், அவன் எப்போதும் பதற்றத்தில் இருக்கிறான், ஒரு நிலையான சிந்தனை ஓட்டம் இல்லாமல் இருக்கிறான், ஒரு விஷயத்திலிருந்து மற்றொன்றுக்கு தாவிக் கொண்டே இருக்கிறான். சூதாடியின் மனநிலை அப்படித்தான் இருக்கும். உச்சகட்ட உற்சாகத்திலிருந்து பாதாள இழிவுக்கு ஒரு கணத்தில் விழுவது, ஒரு தெளிவான திட்டம் இல்லாமல் முடிவெடுப்பது, அவசரகதியில் நகர்வது.
நாவலின் கட்டமைப்பும் அப்படித்தான் இருக்கிறது. சில இடங்களில் மிக விரிவாக, ஆழமாக செல்கிறது, சில இடங்களில் திடீரென விரைந்து முடிந்துவிடுகிறது. சில பாத்திரங்கள் முழுமையாக வளர்க்கப்படுவதில்லை, சில நிகழ்வுகள் திடீரென நடந்து முடிந்துவிடுகின்றன. இது ஒரு கச்சிதமாக எழுதப்பட்ட நாவலின் குறைபாடாக தெரியலாம். ஆனால் இதே அமைப்பு அலெக்ஸியின் உள்ளுணர்வு நிலையை பிரதிபலிக்கிறது. அவனது மனம் எப்படி ஒருமுகப்படாமல், சிதறிப்போய், கட்டுப்பாடில்லாமல் இருக்கிறதோ, அதே போல கதையும் சில நேரங்களில் தடுமாறி, தள்ளாடி செல்வது போல தோன்றுகிறது. இதை "காய்ச்சல் கனவு போன்ற தன்மை" என்று சொல்லலாம். காய்ச்சலில் நாம் காணும் கனவுகள் எப்படி ஒரு தர்க்க ஒழுங்கில் அமையாமல், திடீர் மாற்றங்களுடன், தெளிவின்மையுடன், ஆனால் ஒரு தீவிர உணர்வுப் பிடியுடன் இருக்குமோ, அதே போல இந்த நாவலும் இருக்கிறது. அலெக்ஸி ரூலட் மேஜையில் நிற்கும்போது, அவனது புலன்கள் கூர்மையாகவும் மழுங்கியதாகவும் ஒரே நேரத்தில் இருக்கின்றன. அவன் அதிதீவிர கவனத்துடன் இருக்கிறான், ஆனால் நிஜத்துடனான தொடர்பை இழந்தவனாகவும் இருக்கிறான். சுற்றி என்ன நடக்கிறது என்பது மங்கலாகிறது, ஆனால் பந்து எந்த எண்ணில் விழுகிறது என்பது மட்டும் அதி தெளிவாக இருக்கிறது.

நாவலின் எழுத்து முறையும் இதை பிரதிபலிக்கிறது. தஸ்தயெவ்ஸ்கி இதை மிக அவசரமாக, கடன் நிர்ப்பந்தத்தின் கீழ், ஒரு வேகத்தில் எழுதினார். அந்த அவசரம், அந்த நிர்ப்பந்தம், அந்த அழுத்தம் என இவை எல்லாம் நாவலின் உள்ளடக்கத்திற்கே பொருத்தமானவை. சூதாடியின் வாழ்க்கை அப்படித்தானே இருக்கும். எப்போதும் கடன் வாங்குதல், அவசரம், அழுத்தம், அடுத்த கடனை அடைக்க இன்னொரு கடன், அடுத்த தோல்வியை ஈடுகட்ட இன்னொரு சூதாட்டம். எழுத்தாளனின் வாழ்க்கை நிலையும் அவன் எழுதும் கதாபாத்திரத்தின் வாழ்க்கை நிலையும் ஒன்றிணைந்து, நாவலுக்கு ஒரு அபூர்வமான நேர்மையை, ஒரு வலிமிகுந்த உண்மையை கொடுக்கின்றன.

அதனால் இந்த "குறைகள்" உண்மையில் குறைகளா என்பதே கேள்விக்குறியாகிறது. ஒரு வேளை இது தஸ்தயெவ்ஸ்கி வேண்டுமென்றே செய்தது அல்ல, கால நெருக்கடியால் நேர்ந்தது மட்டுமே என்றாலும், விளைவு மிக பொருத்தமானதாக இருக்கிறது. நாவல் ஒரு சீரான, ஒழுங்கான, முழுமையான படைப்பாக இருந்திருந்தால், அது அலெக்ஸியின் குழப்பமான, சீர்குலைந்த, முடிவற்ற மனநிலையை இவ்வளவு திறம்பட பிரதிபலித்திருக்குமா என்பது சந்தேகமே.

சூதாட்டத்தின் சித்தரிப்பு மிக யதார்த்தமானது. தஸ்தயெவ்ஸ்கி தானே ஒரு சூதாடி என்பதால், அந்த அனுபவத்தின் நேர்மை இங்கே கசிந்து வழிகிறது. ரூலட் சக்கரம் சுழலும் ஒவ்வொரு தருணமும், வெற்றியின் உச்சகட்ட சந்தோஷம், தோல்வியின் பாதாள வேதனை, "இன்னும் ஒரு முறை" என்ற மந்திரம், பணம் இழந்த பின்னும் மேஜையை விட்டு எழுந்து செல்ல முடியாத நிலை என இவை எல்லாம் மிக துல்லியமாக பதிவு செய்யப்பட்டிருக்கின்றன. சூதாட்டம் இங்கே வெறும் ஒரு செயல் அல்ல, அது ஒரு மனநிலை, ஒரு உலகப் பார்வை. அலெக்ஸி சூதாடும்போது, அவன் பணத்துக்காக மட்டும் விளையாடுவதில்லை. அவன் தன் மதிப்புக்காக, தன் அடையாளத்துக்காக, தன் இருப்புக்காக விளையாடுகிறான். வெற்றி பெற்றால் அவன் "யாரோ ஒருவன்", தோல்வியுற்றால் அவன் "யாருமில்லை".

நாவலின் இறுதி இரண்டு அத்தியாயங்கள் மிக முக்கியமானவை. அலெக்ஸி பெரும் தொகையை வெல்கிறான், போலினாவுடன் ஒரு இரவு கழிக்கிறான், ஆனால் எல்லாம் வெறுமையாக முடிகிறது. போலினா அவனை நேசிக்கவில்லை, அவள் பிரெஞ்சுக்காரரால் அவமானப்படுத்தப்பட்ட தன் வேதனையை அவன் மூலம் தீர்த்துக்கொள்ள முயல்கிறாள். காலணிகளுக்கும், அடுத்தவர்களின் மகிழ்ச்சிக்கும் என செலவழித்து அலெக்ஸியின் பணம் போய் விடுகிறது . அவன் கர்னல் இருந்த இடத்தில் இருக்கிறான், ஆனால் நடப்பதைக் கண்டு உரக்க சிரிக்கிறான். இந்த சிரிப்பு மிக சிக்கலானது. இது வெற்றியின் சிரிப்பா, தோல்வியின் சிரிப்பா, பைத்தியக்காரத்தனமான சிரிப்பா?

நாவலை ஒரு அரசியல் உருவகமாகவும் வாசிக்க முடியும். கர்னல் மற்றும் பாபுஷ்கா பண்டைய ரஷ்யாவின் முரண்படும் முகங்கள். ஒன்று மேற்கத்தியமயமாக விரும்புவது, மற்றொன்று பாரம்பரியத்தை பிடித்துக்கொள்வது. போலினா ரஷ்யாவின் ஆன்மா, பல்வேறு சக்திகளால் இழுக்கப்படுவது. பிரெஞ்சு, ஜெர்மன், ஆங்கில பாத்திரங்கள் ஐரோப்பிய தாக்கத்தின் பல்வேறு வடிவங்கள். அலெக்ஸி ஒரு நவீன ரஷ்ய அறிவுஜீவி. பாரம்பரியத்திலிருந்து துண்டிக்கப்பட்டவன், மேற்கில் முழுமையாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படாதவன், எங்கும் சேராதவன். ஆனால் இந்த வாசிப்பை நாம் மிகையாக நீட்டிக்க வேண்டாம். தஸ்தயெவ்ஸ்கி முதலில் ஒரு உளவியல் எழுத்தாளர், பின்னரே ஒரு அரசியல் விமர்சகர்.

இது 1860களில் எழுதப்பட்ட நாவல், ஆனால் அடிமைத்தனம், தன்னழிவு, நச்சு உறவுகள், சமூக அடுக்குமுறை ஆகியவற்றைப் பற்றிய அதன் விவரணை இன்றும் மிகவும் பொருத்தமானது. நவீன நரம்பியல் அறிவியல் அடிமைத்தனத்தைப் பற்றி சொல்வதையைம், வெகுமதி, தண்டனை, எதிர்பார்ப்பு, ஏமாற்றத்தின் சுழற்சி எப்படி மனித மூளையை மறுசீரமைக்கிறது என்பதையும் தஸ்தயெவ்ஸ்கி நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே உள்ளுணர்வாக புரிந்துகொண்டிருந்தார்.

ரஷ்ய இலக்கியத்தின் சிக்கலான உளவியலை தமிழில் கொண்டுவருவது மிகப்பெரிய சவால். தஸ்தயெவ்ஸ்கியின் வாக்கியங்கள் நீண்டவை, உள் உரையாடல்களால் நிரம்பியவை, மனதின் பல்வேறு அடுக்குகளில் ஒரே நேரத்தில் செயல்படுபவை. இவற்றை தமிழில் எப்படி மொழிபெயர்த்திருக்கிறார்கள் என்பது தனியாக பார்க்க வேண்டிய விஷயம்.

"குற்றமும் தண்டனையும்" அல்லது "கரமசோவ் சகோதரர்கள்" போன்ற தஸ்தயெவ்ஸ்கியின் மாபெரும் படைப்புகளின் அளவுக்கு இல்லாவிட்டாலும், "சூதாடி" மனித இயல்பின் சில மிக இருண்ட மூலைகளை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது. இது ஆறுதல் தரும் கதை அல்ல. இது ஒரு கண்ணாடி, அதில் நாம் நமது சொந்த அடிமைத்தனங்களை, நமது தற்காப்பு பொய்களை, நமது சுய-அழிவு உந்துதல்களை பார்க்க வேண்டும். அலெக்ஸி இல்லாமல் இந்த கதை நடந்திருக்குமா? ஒருவேளை இல்லை. ஆனால் அவன் இல்லாமல் கர்னலின் குடும்பம் சிறப்பாக இருந்திருக்குமா? நிச்சயமாக. அலெக்ஸி ஒரு வினைப்பொருள், ஒரு தூண்டுகோல், ஒரு பார்வையாளர் மற்றும் பங்கேற்பாளர் என அனைத்தும் ஒரே நேரத்தில். அவன் கதையை நகர்த்துகிறான், ஆனால் அதை கட்டுப்படுத்துவதில்லை. அவன் மற்றவர்களை மாற்ற முயல்கிறான், ஆனால் இறுதியில் மாறாமல் போவது அவன் மட்டுமே.

இந்த நாவல் ஒரு சவாலான, அசௌகரியமான, ஆனால் இறுதியில் வெகுமதி அளிக்கும் வாசிப்பு அனுபவம். இது நம்மை நாமே கேள்வி கேட்கச் செய்கிறது. நமது அடிமைத்தனங்கள் என்ன? நமது மூன்றாம் நபர் தலையீடுகள் என்ன? நமது சுய-அழிவு உந்துதல்கள் என்ன? இந்த கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்வது எளிதல்ல, ஆனால் அவற்றை கேட்பது அவசியம். அதனால்தான் தஸ்தயெவ்ஸ்கி இன்றும் வாசிக்கப்படுகிறார், இன்றும் பொருத்தமானவராக இருக்கிறார்.