Ο Μενέλαος Λουντέμης, με τα "Θυμωμένα στάχυα", προσέφερε στην ελληνική πεζογραφία ένα από τα ωραιότερα αντιπολεμικά μυθιστορήματα. Ο μικρός Φώτης Τριάρχης ζει στο χωριό μαζί με τη μητέρα του και τον παππού του. Ο πατέρας του βρίσκεται στη φυλακή - στο χωριό τον θεωρούν κλέφτη, μα ο Φώτης αδυνατεί να το πιστέψει. Βιώνει καθημερινά τον τρόμο που σπέρνουν στην επαρχία οι κατακτητές, συνεπικουρούμενοι από Έλληνες συνεργάτες. Η αδικία που κυριαρχεί τον στιγματίζει, δεν την αντέχει, και αδημονεί να μεγαλώσει για να μπορέσει να βγει κι αυτός στα βουνά, πλάι στους αντάρτες. Μαζί με τον φίλο του τον Αργύρη πλάθουν ιστορίες, κάνουν όνειρα, όταν μεγαλώσουν να ζητήσουν το δίκιο τους απ' όσους πλήγωσαν αυτούς και τον τόπο τους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Menelaos Lountemis (Greek: Μενέλαος Λουντέμης) was the pen name one of the most important essayists in the Greek interwar period and post-World War II era. His pen name was inspired by his later homeland's river Loudias.
Αν αυτό το κείμενο ήταν στοιχείο της φύσης θα ήταν σίγουρα ένα ποτάμι, από εκείνα που ενώνονται από πολλά μικρά ποταμάκια του βουνού, κινούν ένα παλιό νερόμυλο που φιλοξενεί αντάρτες και αξιωματικούς που μετανιώνουν για ότι έχουν κάνει και τελικά ξεχύνονται ορμητικά και χάνονται στη θάλασσα. Μέσα τους χαίρονται τα παιδιά του πολέμου, πνίγονται οι πίκρες των φοβισμένων χωριανών, σκοτώνονται τα αθώα πετούμενα από τους έλληνες συνεργάτες της Γκεστάπο, ποτίζονται τα δέντρα που φιλοξενούν φωλίτσες πουλιών, ξεπλένονται οι αμαρτίες του κόσμου. Ένα ποτάμι που βρέχει τις άκρες ενός μικρού χωριού που τυραννιέται από τον παγκόσμιο πόλεμο, που κυλά πότε με χειμαρώδη τρόπο και πότε ήρεμα και που κάπου κάπου μπορεί να βαλτώνει αλλά σε καμμιά περίπτωση δε σε σε αφήνει να αφήσεις από τα μάτια σου τη ροή του που σε ανεβοκατεβάζει τραντάζοντας σε από βαθιές σκέψεις σε αβίαστα χαμόγελα της απλότητας της ζωής και της παιδικής προσέγγισης. Όλα ειδωμένα από τα μάτια ενός μικρού αγοριού που ζητά να μεγαλώσει ως εκ τούτου έργο ιδανικό να διαβαστεί από παιδιά. Ιδανικό και για να ξεπλύνουμε οι μεγαλύτεροι τα μάτια μας από τα social.
Να προσπαθείς να διαβάσεις ένα βιβλίο, επειδή σε τραβάει, και να θολώνουν τα γράμματα. Πέντε αστεράκια μόνο για τη συγκίνηση. Πάνω εκεί ψηλά στον θρόνο των Ελλήνων πεζογράφων ο Καραγάτσης απέκτησε συγκάτοικο. Μενέλαος Λουντέμης το όνομά του.
Υπέροχο βιβλίο... Η παιδικότητα, η κατάρρευση της λογικής του πολέμου μέσα από απλές, παιδικές ερωτήσεις, η ανθρωπιά, η απανθρωπιά, το θάρρος, οι πόθοι και οι φόβοι της ανθρώπινης ψυχής, σε μια φαινομενικά απλή ιστορία. Νομίζω το αγαπημένο μου του Λουντέμη μέχρι στιγμής.
Perhaps it’s just not my genre, however I found the overall story quite predictable, parts of the book have been dragging on without actually progressing the story much. Glorying animal cruelty at the end was an unnecessary touch.
This entire review has been hidden because of spoilers.